Τη Δευτέρα 23 Απριλίου 2012 ο Eduardo Colombo ήταν ο κύριος ομιλιτής στην εκδήλωση – συζήτηση που έγινε στο Πολυτεχνείο (αίθουσα Γκίνη) με θέμα «Δημοκρατία και Αναρχία-Αυτονομία και αντιπροσώπευση».
Παρακάτω ακολουθεί το βίντεο της εκδήλωσης:
Ο Eduardo Colombo γεννήθηκε στην Αργεντινή το 1929. Σπούδασε ιατρική και στη συνέχεια εργάστηκε ως γιατρός σε νοσοκομεία αλλά και ως ψυχαναλυτής.Έχει διατελέσει καθηγητής κλινικής και κοινωνικής ψυχολογίας καθώς και ψυχιατρικής στα πανεπιστήμια της Λα Πλάτα και του Μπουένος Άιρες στην Αργεντινή.Αποτελεί ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Κοινωνικής Ψυχιατρικής της Αργεντινής, με πληθώρα επιστημονικών δημοσιεύσεων. Η πολιτική του διαδρομή ξεκινάει το 1945 ως φοιτητής, σε ένα ασταθές καθεστώς που για δεκαετίες ακροβατεί ανάμεσα στα πραξικοπήματα και την περονική «δημοκρατία».Πρώτα συμμετέχει στο φοιτητικό κίνημα, στη συνέχεια στο εργατικό, σε μια περίοδο όπου οι ναυτεργάτες δίνουν ηρωικούς αγώνες, ενώ απ’το 1947 και ύστερα εντάσσεται στη F.O.R.A [Εργατική Ομοσπονδία της Περιοχής της Αργεντινής], την ιστορική αναρχοσυνδικαλιστική ομοσπονδία της Αργεντινής που παρά τις διαρκείς κρατικές απόπειρες απαγόρευσής της ανθίσταται επίπονα και επίμονα. Το 1949 φυλακίζεται για πρώτη φορά από το περονικό καθεστώς σε μια προσπάθεια καταστολής κάθε αντιπολιτευόμενης φωνής. Ο Κολόμπο θα συμμετάσχει σε κάθε εκδοτική και εν γένει θεωρητική προσπάθεια του αναρχικού κινήματος και τα σύντομα διαστήματα όπου αυτή δεν ήταν παράνομη θα είναι «υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο».Ο Κολόμπο θα φυλακιστεί και άλλες φορές για την ενεργή υποστήριξη και συμμετοχή του στις απεργίες, αλλά και για την πολιτική του στράτευση.
Θα χάσει τη θέση του τόσο στο πανεπιστήμιο όσο και στο νοσοκομείο και θα αναγκαστεί να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι, όπου και ζει από το 1970 και ύστερα.Θα συνδεθεί αμέσως με το αναρχικό και αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα της Γαλλίας ενώ θα συνδεθεί με μακροχρόνια φιλία και με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, γεγονός που αποτυπώνεται έντονα και στα κείμενά του.Υπήρξε ενεργό μέλος της C.N.T της Γαλλίας ενώ συμμετέχει μέχρι σήμερα στο εκδοτικό της τμήμα στο Παρίσι. Από το 1974 μέχρι το 1978 υπήρξε μέλος της σύνταξης του περιοδικού La Lanterne noire, από το 1983 ως το 1986 του περιοδικού Volontà, και από το 1997 ως σήμερα του περιοδικού Réfractions. Συγγραφέας πλήθους βιβλίων και άρθρων, επιστημονικών και πολιτικών, που εστιάζουν στην αναρχική θεωρία και στο αναρχικό κίνημα. Συνεχίζει να εργάζεται ως ψυχαναλυτής στο Παρίσι. Στα ελληνικά κείμενα του έχουν κυκλοφορήσει από το περιοδικό Αυτονοmedia και τις εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα. Από τις εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες κυκλοφορεί το βιβλίο Αλλάζοντας Παράδειγμα – Αναρχισμός, κοινωνική υποxρέωση και καθήκον υπακοής, ενώ ετοιμάζεται και το Η Βούληση του λαού: Δημοκρατία και Αναρχία.
“Ο αναρχισμός δεν προτείνει την κοινωνία της διαφάνειας, την εξαφάνιση κάθε συγκρουσιακότητας, το τέλος κάθε διαίρεσης, την παγκόσμια αρμονία. Αυτό θα ήταν το τέλος της ιστορίας, μια εσχατολογία. Ούτε προτείνει την κατάργηση κάθε νόρμας ή κανόνα, κάθε υποχρέωσης, κάθε δεσμού. Η ελεύθερη συμφωνία απαιτεί απόλυτο σεβασμό αυτών που συμφωνούνται. Ο αναρχισμός δεν είναι ανομία…
Η αναρχία είναι κατά γράμμα μια αρχή οργάνωσης που αντιτίθεται σε μια αρχή διαταγής ή κυριαρχίας. Ο αναρχισμός προτείνει τη θέσμιση μιας κοινωνίας χωρίς πολιτικό καταναγκασμό, μιας εξισωτικής κοινωνίας, προτείνει την κατάργηση της διαφοράς βαθμίδων και περιουσιών. Στη σύντομη διαδρομή της ύπαρξής του, και ανάμεσα στις βίαιες καταστολές που υπέστη, το αναρχικό κίνημα φαντάστηκε μορφές – σίγουρα ατελείς, κάποιες ακόμα κι απαρχαιωμένες – που θα επέτρεπαν την ανάδυση κοινωνικών υποχρεώσεων μεταξύ ίσων, υποχρεώσεων που δεν θα προϋπέθεταν την υπακοή: τον φεντεραλισμό, τον κομουναλισμό, τις κολεκτίβες, κ.ο.κ. Προσπάθησε να διαφοροποιήσει καταλλήλως την πληρεξουσιότητα ελεγχόμενων εντολοδόχων από την πληρεξουσιότητα της καθολικής αντιπροσώπευσης της ομάδας ή του προσώπου. Επίσης διαχώρισε, έστω και πιο δύσκολα, αφού τα όρια εδώ είναι αβέβαια, τη χρήση της απόφασης μέσω της πλειοψηφίας από την αναπαλλοτρίωτη γνώμη του ατόμου…
Για να φτάσουμε σε ένα ορθό καθεστώς, όπου θα αναγνωρίζεται η ελευθερία και ισότητα καθενός και καθεμιάς, είναι αναγκαία η κατάργηση της κυριαρχίας, δηλαδή η οικοδόμηση ενός κοινωνικοπολιτικού συστήματος στο οποίο η συμβολικο-θεσμίζουσα ικανότητα θα ανήκει στη συλλογικότητα κι όχι σε ένα τμήμα της χωριστό απ’ τα υπόλοιπα” (Απόσπασμα από το βιβλίο του E. Colombo Αλλάζοντας Παράδειγμα – Αναρχισμός, κοινωνική υποxρέωση και καθήκον υπακοής).