Το 2001 σε μια Αργεντινή στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης με εκατοντάδες κλειστά εργοστάσια λόγω χρεοκοπίας και χιλιάδες άνεργους, 30 απολυμένοι εργάτες στα προάστια του Buenos Aires αποφασίζουν να αντιδράσουν καταλαμβάνοντας το κλειστό εργοστάσιο της περιοχής τους. Πρόκειται για το εργοστάσιο Forja και την απαρχή ενός νέου εργατικού κινήματος. Αυτό που θα καταφέρουν είναι η επαναλειτουργία των μηχανών και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στα ερείπια ενός αποτυχημένου οικονομικού συστήματος. Έτσι μια απλή πράξη –η κατάληψη– αποκτά ένα δυνατό συμβολισμό.

Το ντοκιμαντέρ καταγράφει αυτόν τον αγώνα σε παράλληλη σχέση με τις δραματικές εξελίξεις στην Αργεντινή, εν όψει των κρίσιμων προεδρικών εκλογών, όπου ο αρχιτέκτονας της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας και στενός φίλος των πρώην εργοστασιαρχών, Carlos Menem, είναι ο βασικός υποψήφιος. Αν κερδίσει, τα εργοστάσια θα γυρίσουν στα χέρια τους… «Οπλισμένοι» μόνο με σφενδόνες και μια δυνατή πίστη στην άμεση δημοκρατία, οι εργάτες αγωνίζονται εναντίον ενός ολόκληρου συστήματος που αντιμετωπίζει τα εργοστάσια μόνο σαν παλιοσίδερα για πούλημα. Οι ίδιοι οι πρωτεργάτες του κινήματος, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η επιτυχία τους είναι επισφαλής… Όπως σε κάθε άλλη κατάληψη, δέχονται σκληρή επίθεση από παντού: δικαστές, πολιτικούς, αστυνομικούς, οι οποίοι έχουν τη δύναμη είτε να νομιμοποιήσουν το νέο κίνημα είτε με βίαιο τρόπο να το καταστείλουν.

Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται: Bill Clinton, Gustavo Cordera, Freddy Espinoza, Nestor Kirchner, Naomi Klein, Avi Lewis, Carlos Sau’l Menem, Lalo Paret, Juan Domingo Pero’n, Anoop Singh, Luis Zanon.

Σκηνοθεσία: Avi Lewis Σενάριο: Naomi Klein Παραγωγή: Laszlo Barna (executive producer), Silva Basmajian (producer), Avi Lewis (producer), Naomi Lewis (producer), Katie McKenna (co-producer) Μουσική: David Wall

Ντοκιμαντέρ για την εκβιομηχανισμένη παραγωγή των τροφίμων που καταναλώνουμε, γυρισμένο με χειρουργική αποτελεσματικότητα.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο της βιομηχανοποιημένης παραγωγής τροφίμων και της hi-tech καλλιέργειας.Το φιλμ ” Ο ΑΡΤΟΣ ΗΜΩΝ Ο ΕΠΙΟΥΣΙΟΣ ” παρουσιάζει τους απαράδεκτους τρόπους με τους οποίους παράγονται τα τρόφιμα στον δυτικό κόσμο: αχανή θερμοκήπια που ψεκάζονται με ρομπότ, ταινίες που οδηγούν μικρά κοτοπουλάκια σε σκοτεινούς προορισμούς, αλυσίδες παραγωγής κρέατος, γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί, κατάχρηση φαρμάκων. Η ταινία είναι ένα αμείλικτο και συγκλονιστικό ντοκουμέντο του ότι τα πράγματα οδηγούνται σε πολύ λάθος κατεύθυνση, όσον αφόρα την παραγωγή τροφίμων. Μια πραγματική κινηματογραφική εμπειρία, που επιτρέπει στους θεατές να διαμορφώσουν την δική τους άποψη.

Ο Αντουάν Ντουανέλ είναι δεκατριών χρονών και ζει στο Παρίσι, με τους γονείς του. Η αδιαφορία των γονιών και η αυταρχική συμπεριφορά των καθηγητών του στο σχολείο, προκαλεί στον Αντουάν, ο οποίος ονειρεύεται την ελευθερία της θάλασσας, μια τάση φυγής από το καταπιεστικό, σχολικό και οικογενειακό περιβάλλον. Έτσι, μετά από πολλές περιπέτειες, ανάμεσα στις οποίες και ο εγκλεισμός του στο αναμορφωτήριο, κατορθώνει να φθάσει επιτέλους στην θάλασσα…

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Πικρή, ευαίσθητη, με λυρική διάθεση, σχόλιο πάνω στην παιδική ηλικία και την εφηβεία.

”Τα 400 χτυπήματα είναι μια ταινία του Τρυφώ με θέμα την παιδική ηλικία, έντονα βιωματική, που προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις, με την παιδαγωγική σχέση που διατρέχει ολόκληρη την ιστορία να είναι το ζητούμενο. Στην πραγματικότητα τα 400 χτυπήματα δεν είναι παρά ένα οικογενειακό χρονικό, μια ρομαντική αυτοβιογραφία, και ο ήρωας Αντουάν Ντουανέλ μια μυθοποιημένη εκδοχή του ίδιου του σκηνοθέτη. Αλλά και οι λήψεις της ταινίας είναι εξ ίσου πραγματικές: το σκηνικό της δεν είναι άλλο από τις λαϊκές γειτονιές του βόρειου Παρισιού. Στη σκηνή του τέλους με ένα πλάνο μεγάλης διάρκειας, ο πρωταγωνιστής μας τρέχει με κανονικό διασκελισμό. Η κάμερα τον ακολουθεί με  ένα τράβελιγκ διαρκείας. Ο αρχικά κλειστός χώρος από φράκτες σιγά σιγά ανοίγει. Ακούγεται μόνο ο ήχος των βημάτων και που και που ένα κελάιδισμα πουλιών. Ο χρόνος εξαφανίζεται. Και κάποτε φτάνει στη θάλασσα. Η ταινία απρόσμενα βρήκε τεράστια απήχηση όχι μόνο στη Δύση αλλά σ’ όλο τον κόσμο. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει σ’  αυτή ένα μυστικό που έχουν και οι ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν. Είναι αυτό που ο G. Bachelard ονομάζει ποιητική της ονειροπόλησης.  Πράγματι, τα 400 χτυπήματα είναι ένα θαυμάσιο ποίημα που μας κάνει να αναγνωρίσουμε την παιδικότητα, το ζωντανό πυρήνα της ανθρώπινης ψυχής που είναι η κινητήριος δύναμη της επιθυμίας και της δημιουργίας.” επισημαίνει στο δελτίο τύπου της ταινίας ο Φοίβος Καλλίτσης.

Ένας από τους υπεύθυνους για τον τρόπο που βλέπουμε (αλλά κυρίως για τον τρόπο που γράφουμε για) το σινεμά, ο Francois Truffaut  είναι ένας σκηνοθέτης που βιώνει διαρκώς και με έντονο τρόπο την κατάληξη της κινηματογραφικής πράξης, δηλαδή τις τελετουργίες της σκοτεινής αίθουσας. H θητεία του στο περιοδικό στο Cahiers Du Cinema, του προσέφερε το πιο σημαντικό στοιχείο: την κινηματογραφοφιλία -όχι ως ένας εκλεκτικός θεατής ή ένας ψυχρός κριτής, αλλά ως ένας εραστής ενός κινηματογράφου χωρίς όρια και σύνορα. Για τον Τρυφώ η κινηματογραφική αίθουσα είναι ο τόπος όπου τα προσωπικά φαντάσματα ενσαρκώνονται, όπου ασκείται μια παραμυθία για τις οδύνες και λύπες του βίου.

Σίγουρα ο λιγότερο διανοούμενος από την παρέα της Νουβέλ Βάγκ, ο Τρυφώ ως σκηνοθέτης επέλεξε ένα δρόμο που περισσότερο δοξάζει αυτές τις τελετουργίες της κινηματογραφικής αίθουσας και λιγότερο την στοχαστική φύση του κινηματογράφου (όπως π.χ. συμβαίνει με τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ). Το ιδιαίτερο ύφος του δεν δυναστεύει την αφήγηση, δεν της επιβάλλεται, αλλά αντίθετα αφήνει χώρο για να κινηθούν και να αναπνεύσουν τα φιλμικά πρόσωπα.

Τα 400 Χτυπήματα απέσπασαν το 1959 το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών και αποτελεί μία εμβληματική ταινία στην ιστορία της έβδομης τέχνης.

Σκηνοθεσία: Francois Truffaut
Πρωταγωνιστούν: Jean-Pierre Léaud, Claire Maurier, Albert Rémy, Guy Decomble

Link : http://www.nooz.gr/entertainment/ta-400-xtupimata

IMbd Link : http://www.imdb.com/title/tt0053198/

ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΥΠΟΤΑΣΣΕΣΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ

Η ΔΙΚΗ των 5 συλληφθέντων στη Χαλκίδα την ημέρα των ”Θεοφανείων”, με τη σαθρή κατηγορία της ”προσβολής κατά του προέδρου της δημοκρατίας”, γίνεται τελικά στις 28 Ιουνίου (Πέμπτη) ώρα 9.00 πμ, στο Β’ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΛΗΜ/ΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ (Ευελπίδων Κτήριο 8, αίθουσα 1 στο ισόγειο ).

“Η εμφανής αποικιοκρατία σε ακρωτηριάζει απροσχημάτιστα: σου απαγορεύει να λες, σου απαγορεύει να κάνεις, σου απαγορεύει να είσαι. Αντίθετα, η αφανής αποικιοκρατία σε πείθει ότι η υποτέλεια είναι ο προορισμός σου κι η αδυναμία η φύση σου:σε πείθει ότι δ ε ν γίνεται να λες, δ ε ν γίνεται να κάνεις, δ ε ν γίνεται να είσαι.” (Η κουλτούρα του τρόμου, Εδουάρδο Γκαλεάνο ,Ουρουγουανός συγγραφέας)

Πριν πέντε μήνες στην πόλη της Χαλκίδας την ημέρα των ‘’Θεοφανείων’’ συνελήφθησαν από την αστυνομία πέντε άτομα. Η κατηγορία που τους απήγγειλε ο εισαγγελέας ήταν για «προσβολή κατά του προσώπου του προέδρου της δημοκρατίας » καθώς οι συνθήκες σύλληψης αφορούσαν τις διαμαρτυρίες του συγκεντρωμένου πλήθους που προκλήθηκαν από την παρουσία του Παπούλια και του υπουργού Γιαννίτση στο επίσημο καθιερωμένο δρώμενο. Πέντε άτομα στοχοποιήθηκαν – για να αποσιωπηθεί το γεγονός ότι όλος ο παρευρισκόμενος κόσμος διαμαρτυρόταν- με τη δικαιολογία ότι φώναζαν συνθήματα όπως «Λαέ πεινάς γιατί τους προσκυνάς», «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία η χούντα δεν τελείωσε το ’73» και ορίστηκε αυτεπάγγελτα δικάσιμη για τις 30 Μαρτίου. Η δίκη αυτή δεν έγινε καθώς, δυο μέρες πριν, οι κατηγορούμενοι ενημερώθηκαν για μεταφορά του τόπου διεξαγωγής της δίκης στην Αθήνα, με την αιτιολογία ότι «συντρέχουν λόγοι για τη δημόσια ασφάλεια και τάξη…». Είναι γεγονός ότι η έκφραση αλληλεγγύης κλονίζει τα θεμέλια της εξουσίας καθώς μεσολάβησαν μια πορεία και μια συναυλία αλληλεγγύης σε αυτά τα άτομα που απλώς διαμαρτυρήθηκαν με κάποια πολιτικά συνθήματα. Αυτές οι φασιστικού τύπου συλλήψεις αποδεικνύουν περίτρανα την αλήθεια αυτών των συνθημάτων. Στην ουσία, προσπαθούν να να ενοχοποιήσουν κάθε επιθυμία αντίστασης, κριτικής και αμφισβήτησης και να φιμώσουν το λόγο για να ανακόψουν τις απελευθερωτικές πράξεις που μπορεί να εμπνεύσει. Επίσης, δηλώνουν τις προθέσεις μιας εξουσίας που προσπαθεί να πείσει ότι δεν γίνεται καν να μιλάς ελεύθερα ως συνειδητοποιημένο άτομο που κάνει λογικές εκτιμήσεις της πραγματικότητας. Και ακόμη περισσότερο να πείσει ότι όλες αυτές οι λεκτικές και μόνο διαπιστώσεις θα διαταράξουν την κοινωνική ειρήνη στην πόλη…Οι άρχοντές μας για να νομιμοποιήσουν τις πράξεις τους δεν διστάζουν να καταργήσουν με κυνισμό κάθε επίφαση δημοκρατίας και ελευθερίας, να αποδείξουν ότι η δημοκρατία και η ελευθερία δεν είναι παρά κούφιες λέξεις που μεταμφιέζουν ένα ολιγαρχικό και απάνθρωπο καθεστώς. Το ζητούμενο είναι να αθωωθεί, με τρόπο θεαματικό και με μέτρα απροκάλυπτα αυταρχικά και ολοκληρωτικά, μια πολιτική που γεννάει το έγκλημα, που προκρίνει το κέρδος, που πολλαπλασιάζει τα γκέτο πλουσίων και φτωχών, που συντηρεί μια εκπαίδευση στρατοπέδου συγκεντρώσεως, που επιταχύνει την υλική και πνευματική ένδεια, που υποδαυλίζει τον κυνισμό και τον ωχαδερφισμό της απελπισίας.

Το να αναθεματίζεις όμως αυτούς που σου κλέβουν τη ζωή, ενώ συνδέεται με το δικαίωμα στην οργή, δεν αρκεί. Είναι το πρώτο βήμα, από μόνο του όμως δεν οδηγεί πουθενά. Η καλύτερη κριτική απέναντι στις αθλιότητες των πολιτικών και οικονομικών ολιγαρχιών που μας εξουσιάζουν είναι να δημιουργείς την κατάσταση που αποτελεί το αντίδοτό τους. Πρέπει συλλογικά να αναζητήσουμε τους τρόπους για την οικοδόμηση ενός νέου πολιτισμού. Το ζήτημα δεν είναι τα πρόσωπα αλλά το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που παράγει τους αχρείους που το διευθύνουν. Αν δεν διεκδικήσουμε ενεργά και δημιουργικά το δικαίωμα να ορίζουμε εμείς τη ζωή μας, θα συνεχίσουν να την ποδοπατούν οι γνωστοί άγνωστοι πολιτικοί μας άρχοντες.

Οι γελοιότητες της εξουσίας, οι οποίες βεβαίως έχουν σαφή στόχευση την καταστολή και την ποινικοποίηση οποιουδήποτε τύπου διαμαρτυρίας εναντίον της, δεν είναι οι μόνες επικίνδυνες αυτή τη χρονική στιγμή. Συμπίπτουν χρονικά και με μια έντονα αυξημένη ρατσιστική διάθεση εναντίον συμπολιτών μας που ως πρόσφυγες και μετανάστες βιώνουν συνθήκες πολέμου σε ολόκληρη τη χώρα.

Το Ουλαλούμ ως αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος στηρίζει τους διωκόμενους και τις διωκόμενες και καταγγέλλει τις κρατικές πρακτικές για τρομοκράτηση ανθρώπων που συμμετέχουν αυθόρμητα σε μια διαμαρτυρία αλλά και για ποινικοποίηση ανθρώπων που εκφράζουν έναν πολιτικό λόγο και έχουν μια πολιτική δράση έξω από τα όρια των κοινοβουλευτικών τους τσιφλικιών. Στο φόβο και τον τρόμο που προσπαθούν να σπείρουν δεν πρέπει να κάνουμε πίσω, αλλά να αντιτάξουμε συλλογικά τις φωνές μας, με στόχο να θεσμίσουμε αυτόνομα τις κοινότητες μέσα στις οποίες ζούμε, χωρίς δήθεν αντιπροσώπους, με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της ισότητας, της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, του σεβασμού των διαφορετικοτήτων. Προτάσσουμε τον αγώνα για μια αυτόνομη δημιουργική κοινωνία, όπου η έκφραση αλληλεγγύης είναι ηθική υποχρέωση. Είναι εφικτό, αρκεί να το θελήσουμε και να προσπαθήσουμε να το πραγματοποιήσουμε.

   ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ

ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ

Καμία δίωξη στους συλληφθέντες – Η αμφισβήτηση είναι πηγή της ελευθερίας – Να οικοδομήσουμε τις δημιουργικές μας αντιστάσεις ενάντια στο ζοφερό μέλλον που μας ετοιμάζουν

ΟΥΛΑΛΟΥΜ Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος
mail: oulaloum@espiv.net