• Δευτέρα 11-6

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑ 

Σκηνοθεσία: Γκιγιέρμο ντελ Τόρο
Πρωταγωνιστούν: Ιβάνα Μπακουέρο , Σέρζι Λόπεζ , Αριάντνα Τζιλ , Νταγκ Τζόουνς

Ισπανία, 1944: το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου. Η Κάρμεν, που πρόσφατα ξαναπαντρεύτηκε, μετακομίζει με την κόρη της Οφηλία, στο σπίτι του καινούριου της συζύγου Βιντάλ, λοχαγό στον στρατό του δικτάτορα Φράνκο. Μην μπορώντας να αντέξει εύκολα την καινούρια της ζωή, το νεαρό κορίτσι ψάχνει να βρει καταφύγιο σε έναν μυστηριώδη λαβύρινθο, που ανακαλύπτει δίπλα στο νέο της σπίτι. Ο Πάνας, ο φρουρός του, ένα μαγικό πλάσμα, της αποκαλύπτει ότι είναι η χαμένη από καιρό πριγκίπισσα του μυθικού αυτού βασιλείου. Για να βρει την αλήθεια, η Οφηλία πρέπει να φέρει εις πέρας τρεις επικίνδυνες αποστολές, αποστολές που δεν μοιάζουν σε τίποτα με ό,τι έχει αντιμετωπίσει ως τώρα στη ζωή της.

Λάτρης και δεξιοτέχνης του φανταστικού είδους Γκιγιέρμο ντελ Τόρο  υπογράφει ένα παραμύθι αυστηρά για μεγάλους. Ο χαρισματικός Μεξικάνος δημιουργός διαστρέφει την αθώα “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων”, με φόντο την σπαραγμένη από τον εμφύλιο Ισπανία του ’40. Ρεαλισμός που πατά γερά στη μαγεία ή μαγεία καλά ριζωμένη στον ρεαλισμό; Όταν το υπερφυσικό συναντά την πολιτική αλληγορία, τη φαντασμαγορία των ειδικών εφέ και την ομολογουμένως αχαλίνωτη φαντασία του ντελ Τόρο, το αποτέλεσμα προβλέπεται τουλάχιστον μεθυστικό.

TRAILER :  

• Δευτέρα 18-6
  

ΤΟ ΤΑΜΠΟΥΡΛΟ 

 

Σκηνοθεσία: Φόλκερ Σλέντορφ
Σενάριο: Φόλκερ Σλέντορφ, Ζαν-Κλωντ
Καρριέρ, Φραντζ Ζάιτζ, Γκύντερ
Γκρας από μυθ. Γκύντερ Γκρας
Ηθοποιοί: Νταβίντ Μπένετ, Άντζελα Βίνκλερ,
Μάριο Αντόρφ, Ντανιέλ Ολμπρίσκι,
Σαρλ Αζναβούρ, Χάιντζ Μπένετ,
Αντρέα Φερεόλ
Μουσική: Μωρίς Ζαρ
Χώρα: Γερμανία (Έγχρωμο)
Διάρκεια: 142΄
Διακρίσεις: – Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ
– Καννών 1979
– Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας
– Συνολικά 24 Βραβεία

Το Ταμπούρλο τιμήθηκε με το Όσκαρ Καλύτερης
ξένης ταινίας, μοιράστηκε με την “Αποκάλυψη
τώρα” το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και θεω-
ρείται μια από τις ταινίες που σημάδεψαν τη
δεκαετία του ’70.
Το αλληγορικό βιβλίο του Γκύντερ Γκρας “Τοταμπούρλο” θεωρείται ένα από τα πιο δύσκολα κι απρόσιτα για να μεταφερθούν στην οθόνη. Κι όμως ο Φόλκερ Σλέντορφ τόλμησε να το κάνει, με τη βοήθεια του σεναριογράφου Ζαν – Κλωντ Καρριέρ, που τόνισε ακόμα περισσότερο τα σουρεαλιστικά στοιχεία του βιβλίου. Το αποτέλεσμα είναι ένα πε-ρίεργα γοητευτικό έργο, που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε παραμύθι για μεγάλους και που μας προτρέπει να ξαναδιαβάσουμε τη Γερμανική ιστορία από το 1924 μέχρι το 1945.Όπως λέει ο Ζαν-Κλωντ Καρριέρ το “Ταμπούρλο” “είναι πριν απ’ όλα μια ρεαλιστική ταινία, που 

καταγράφει λεπτομερέστατα τη ζωή της μικροα-στικής τάξης του Ντάντζιγκ” θυμίζουμε ότι αυτή η πόλη είναι το σημερινό Γκντάνσκ κι ότι στα 1924 συγκατοικούσαν ειρηνικά οι τρεις κοινότητες των Πολωνών, των Γερμανών και των Εβραίων. Ένα χρόνο λοιπόν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Χίτλερ γεννιέται στο Ντάντζιγκ ο Όσκαρ, ένα
παιδί με πρόωρη ανάπτυξη και ιδιαίτερα χαρίσματα. Γιος ενός μπακάλη γερμανικής καταγωγής, είναι πολύ πιθανόν να έχει για πραγματικό του πατέρα τον “ξάδερφο” της μητέρας του, που είναι Πολωνός. Ο Όσκαρ, μπροστά στα σύννεφα που συσσωρεύονται στο μέλλον της πατρίδας του και σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας για την υποκρισία του περιβάλλοντός του και τον παραλογισμό του κόσμου των μεγάλων, αρνείται

στα τρία χρόνια του να μεγαλώσει άλλο! Θα μείνει ένα παιδί – θαύμα – τέρας, ένας μάρτυρας της εποχής του, που θα δει την άνοδο του ναζισμού, την επίθεση στις χώρες της Ευρώπης, την προσάρτηση του Ντάντζιγκ στη Γερμανία, το πογκρόμ κατά της
πολωνικής κοινότητας, το θάνατο των δυο πατέρων του, την εισβολή των Ρώσων, την πτώση του Γ’ Ράιχ. Μένοντας μόνος ο Όσκαρ αποφασίζει τελικά ότι ήλθε η ώρα να μεγαλώσει.Η περίπτωση του Όσκαρ μπορεί να ειδωθεί κάτω από πολλαπλές συμβολικές οπτικές: ο Όσκαρ αρνείται να συμμετάσχει στον παραλογισμό του κόσμου των μεγάλων απ’ το 1927 μέχρι το 1945, δηλαδή την περίοδο της ανάπτυξης του ναζιστικού κινήματος μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Τα τρία πρώτα χρόνια της γέννησής του
(1924 – 1927) συμπίπτουν με την καλύτερη περίοδο της Γερμανικής Δημοκρατίας, που δυστυχώς δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το ναζιστικό τέρας. Ο Όσκαρ γίνεται λοιπόν ένας αμφισβητίας της εποχής του, έστω κι αν το παθητικό παράδειγμά του δε βοηθά στην ανατροπή της ροής της Ιστορίας. “Για μένα ο Όσκαρ συμβολίζει την άρνηση και τη
διαμαρτυρία” λέει ο Σλέντορφ. Δύο καταστάσεις που ο μικρός ήρωας εκφράζει όχι μέσω της γλώσσας του, αλλά καθαρά σωματικά: άρνηση του σώματός του να μεγαλώσει, σπάσιμο των γυαλιών όταν τσιρίζει, χαρακτηριστικοί χτύποι του ταμπούρλου που δίνουν το ρυθμό στα μικρά και μεγάλα γεγονότα της ζωής του. Το ταμπούρλο (δώρο που του έδωσαν την τραγική μέρα του ατυ-χήματός του, ύστερα από το οποίο σταμάτησε η
ανάπτυξή του), αποτελεί το πραγματικό γλωσσικό εργαλείο του Όσκαρ, μέσα απ’ το οποίο εκφράζει τα συναισθήματά του και την αντίθεσή του (όπως στη χαρακτηριστική σκηνή που διαταράσσει την τάξη μιας στρατιωτικής παρέλασης, χτυπώντας σε διαφορετικούς τόνους το ταμπούρλο του).Ο Σλέντορφ δεν ξεφεύγει από τις παγίδες μιας υπερβολικά συμβολικής γραφής κι ορισμένα πράγματα στο “Ταμπούρλο” ενοχλούν με τον απλοϊκό συμβολισμό τους. Κατάφερε όμως να δώσει την ψυχοσύνθεση μιας εποχής και κυρίως να κάνει
πιστευτή τη φυσιογνωμία του Όσκαρ, που παρά τα παιδικά χαρακτηριστικά του εξελίσσεται σε κανονικό έφηβο κι έχει μάλιστα έντονη σεξουαλική ζωή. Στον αντίστοιχο ρόλο, ο δωδεκάχρονος γιος του ηθοποιού Χάιντζ Μπένετ δίνει μια αξέχαστη μηνεία, καταφέρνοντας να εκφράσει την αλλόκοτη ψυχολογία ενός παιδιού – ενήλικα. Τη σκηνογραφική επιμέλεια της ταινίας είχε ο Νίκος Περράκης ενώ τη μουσική έγραψε ο Μωρίς Ζαρ.

TRAILER: 

• Δευτέρα 25-6