Αλληλεγγύη σε μετανάστες και πρόσφυγες

oso1

 

Η αλληλεγγύη μας στους μετανάστες και τους πρόσφυγες εκφράζει τη βούληση μας για μια ευρύτερη αλληλεγγύη, για ένα κίνημα που θα ενώνει στον ίδιο αγώνα εκείνους που, απηυδισμένοι από τις εξουσιαστικές πολιτικές της αριστεράς και της δεξιάς, συνειδητοποιούν ότι είναι καιρός να αντιπαραθέσουν σε μια διεφθαρμένη κοινοβουλευτική/καπιταλιστική ολιγαρχία την άσκηση της άμεσης δημοκρατίας, την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και ολόκληρης της ζωής μας. Είναι εφικτό αρκεί να το θελήσουμε συλλογικά …

ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΡΟΧΟΠΕΔΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

 

agorafas

 

 

Τα ψυχοφάρμακα και ο κοινωνικός έλεγχος (Θ.Μεγαλοοικονόμου)

     Τα σύγχρονα ψυχοφάρμακα ανακαλύφθηκαν κατά τη δεκαετία του ’50.  Η ανακάλυψη τους θεωρήθηκε ως η επανάσταση που έδωσε απάντηση σε συνήθη καθημερινά συμπτώματα (άγχος, κατάθλιψη, αγοραφοβία κ.λ.π.).

Στις μέρες μας, η χρήση των ψυχοφαρμάκων, εγκυμονεί κινδύνους για την υγεία των ανθρώπων.

Εγχειρίδια ψυχοφαρμακολογίας εντάσσουν τα ψυχοφάρμακα στην ιστορία των λεγόμενων «οργανικών θεραπειών» που απευθύνεται με φυσικά μέσα στην τροποποίηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ατόμων που παρεκκλίνουν απ’ το κοινωνικό σύνολο.  Άλλοτε, είχε γίνει προσπάθεια να «δαμαστεί» η τρέλα.  Εικόνες έγκλειστων ανθρώπων σε κλουβιά, αλυσοδεμένοι και αντιμέτωποι με τους βασανιστές τους, ήταν αυτές που παρουσιάστηκαν ως συμμορφωτικές του δαίμονα ή του κακού, στο όνομα του «ορθού» λόγου και της κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς.  Οι τρόποι «αντιμετώπισης» της τρέλας δεν παρέμειναν οι ίδιοι.  Άλλαξαν, φτάνοντας έτσι στις αρχές του 20ου αιώνα να κάνουν την εμφάνισή τους το ινσουλινικό κώμα του Sakel, το ηλεκτροσόκ των Cerleti και Bini το ’38 στην Ιταλία του Μουσολίνι, η ψυχοχειρουργική του Ε.Moniz στη Πορτογαλία του Σαλαζάρ.

Η ψυχιατρική γεννημένη και συγκροτημένη στις αρχές του 19ου αιώνα (κατά τη διάρκεια της ανόδου της βιομηχανικής επανάστασης), δημιουργεί ένα θεσμό που απευθύνεται στην αρρώστια (ψυχική) ως μιας ξεχωριστής οντότητας απ’ την ανθρώπινη ύπαρξη.  Η θεραπευτική της επιδίωξη δε, συνυπάρχει σε μια αντιφατική ενότητα με την κοινωνική της αποστολή, που είναι ο κοινωνικός έλεγχος.  Έλεγχος των «επικίνδυνων τάξεων», των φτωχών στρωμάτων στην κοινωνία.

Το σύγχρονο φάρμακο αποτελεί το βασικό όπλο της ψυχιατρικής ως μέσο ελέγχου και πειθαρχίας των λαϊκών μαζών στις ανάγκες της αναπαραγωγής του Κεφαλαίου, που της επιβάλλεται απ’ τις κυρίαρχες τάξεις και το Κράτος.

Η κατευθυνόμενη μαζική διάδοση της χρήσης του ψυχοφαρμάκου συνδέεται άρρηκτα και με την επιδίωξη του κέρδους απ’ τις πολυεθνικές εταιρείες.

Ο κοινωνικός έλεγχος δεν αφορά μόνο όσους παρεκκλίνουν ψυχικά.  Αφορά ολόκληρη την κοινωνία μέσω της διάδοσης κυρίως των ηρεμιστικών φαρμάκων.

Η ψυχιατρική θεραπεία ορισμένες φορές είναι χρήσιμη για την βελτίωση της κατάστασης του ασθενή, δίχως αυτό να σημαίνει όμως ότι η χρήση φαρμάκων δεν επιφέρει παρενέργειες.  Το γεγονός αυτό είναι σύνηθες.

Για λόγους συντομίας, θα επικεντρωθούμε σε δύο κατηγορίες ψυχοφαρμάκων.  Στα αγχολυτικά και τα νευροληπτικά, εξετάζοντας τα στη βάση του συνεχούς ευχάριστο-δυσάρεστο.  Τα πρώτα παρουσιάζουν μια σαφή εύφορη (παρ)ενέργεια, ενώ τα δεύτερα έχουν μια σαφώς αποδεδειγμένη δυσφορική (παρ)ενέργεια.

Στη πλειοψηφία τους τα φάρμακα αυτά λειτουργούν στη λογική του 1/3.  Δηλαδή, το 1/3 των ασθενών βελτιώνεται ανεξάρτητα απ’ τα φάρμακα, το 1/3 δεν ανταποκρίνεται και το 1/3 παρουσιάζει μια βελτίωση.

Είναι φάρμακα τα οποία προκαλούν εθισμό και όταν γίνεται απόπειρα να διακοπεί η αγωγή, το σύνδρομο στέρησης είναι αυτό που κάνει την εμφάνισή του.

Αντί να διερευνάται το πρόβλημα, που βρίσκεται πίσω απ’ το σύμπτωμα, για παράδειγμα άγχος, επιλέγεται μια λύση ταμποναρίσματος, που απομακρύνει απ’ τις πηγές του προβλήματος και από την συνειδητοποίησή τους.  Σ’ αυτόν τον τύπο της ψυχιατρικής πρακτικής εντάσσεται το μακρύ χέρι του κοινωνικού ελέγχου.

Το αποτέλεσμα των μελετητών συγκρίνοντας δύο παρόμοιες ομάδες ασθενών, όπου στη μία υπήρξε φαρμακευτική αγωγή ενώ στην άλλη έγινε μια σύντομη συμβουλευτική/ψυχολογική παρέμβαση, ήταν το ίδιο.

Όσο αφορά τη λήψη νευροληπτικών φαρμάκων για την αντιμετώπιση της σχιζοφρένειας, της μανιοκατάθλιψης κ.ά. σοβαρών ψυχικών διαταραχών, έχει αποδειχθεί η σοβαρή και μόνιμη αναπηρία που μπορούν να προκαλέσουν (τα νευροληπτικά φάρμακα) για παράδειγμα την όψιμη δυσκινησία, τη τύφλωση, την άνοια ακόμη και τον θάνατο.

Παραδοσιακά, οι ψυχίατροι απέδιδαν τη σχιζοφρένεια στην ίδια την αρρώστια.  Σύγχρονες έρευνες όμως απέδειξαν ότι αυτή οφείλεται, κυρίως αφενός στα φάρμακα και αφετέρου στον ιδρυματισμό.

Επίσης, έχει παρατηρηθεί ότι η αλόγιστη χρήση νευροληπτικών φαρμάκων παραμορφώνει την φυσική εξέλιξη της αρρώστιας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια ιατρογενή αρρώστια, ανίατη, η οποία τείνει σε επιδείνωση κάθε φορά που μειώνεται ή διακόπτεται η δόση του νευροληπτικού.

Στις καπιταλιστικές χώρες είναι ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο, το οποίο και επιδεινώνεται λόγω της ανταγωνιστικής φύσης των καπιταλιστικών σχέσεων και της μαζικής ανεργίας, σε αντίθεση στις χώρες του Τρίτου κόσμου όπου εκλείπει.

Η ψυχική αρρώστια φαίνεται σαν ένα λιγότερο δραματικό πρόβλημα παντού όπου γίνεται δεκτή σαν μέρος της ανθρώπινης κατάστασης και θα αντιμετωπίζεται μέσω της υποστήριξης της κοινότητας στα μέλη της που υποφέρουν.  Αναφορικά, υπάρχει διαφορά στην έκβαση της σχιζοφρένειας σε κοινότητες μεταναστών σε προηγμένες χώρες, οι οποίοι κατάφεραν να ανασυγκροτηθούν διατηρώντας την πολιτισμική τους κληρονομιά και τις κοινωνικές τους σχέσεις, από μετανάστες, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να υπολογίσουν στους μηχανισμούς στήριξης την κουλτούρα του τόπου καταγωγής τους, ούτε να ταυτιστούν με την κουλτούρα του τόπου που τους φιλοξενεί.

Η δράση των νευροληπτικών (σύμφωνα με έρευνες) είναι άμεση.  Σε πείραμα που διεξήχθη από δύο ερευνητές, όπου τα πειραματόζωα ήταν οι ίδιοι, κάνοντας ενδοφλέβια ένεση 5 mg Αλοπεριδόλης, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής: μέσα σε 10 λεπτά αναπτύχθηκε μια αξιοσημείωτη επιβράδυνση της σκέψης και της κίνησης, καθώς και μια βαθιά εσωτερική αδυναμία.  Για 36 ώρες κανείς τους δεν ήταν σε θέση να δουλέψει ή να διαβάσει.  Δεν ήταν σε θέση καν να τηλεφωνήσει ή να κάνει τις δουλειές του σπιτιού, παρά μόνο όταν αυτό τους το ζητούσε κάποιος άλλος.  Δεν είχαν ούτε υπνηλία, ούτε καταστολή.  Μονάχα μια ανησυχία.

Οι ψυχικά πάσχοντες που υποχρεώνονται να παίρνουν νευροληπτικά, συχνά παραπονιούνται για τα συμπτώματα.  Τα συμπτώματα όμως αποδίδονται στην αρρώστια και όχι στα φάρμακα.  Ορισμένοι είναι αρνητικοί στην φαρμακευτική αγωγή.  Το ερώτημα όμως, δεν είναι γιατί μερικοί άνθρωποι με σοβαρές ψυχικές διαταραχές, αρνούνται να πάρουν αυτά τα φάρμακα, αλλά γιατί, φάρμακα που προκαλούν τόση μεγάλη δυσφορία, γίνονται αποδεκτά από ένα μεγάλο μέρος των ασθενών.

Εδώ, φυσικά, λαμβάνουν χώρα οι κοινωνικοί μηχανισμοί της ανταμοιβής και της τιμωρίας, σε σχέση με τους θεράποντες και την αυξημένη αποδοχή απ’ τους οικείους, αν λαμβάνοντας το φάρμακο, παρουσιάσουν βελτίωση στα συμπτώματα και την συμπεριφορά τους.

Τα νέα νευροληπτικά που λανσάρονται απ’ τις φαρμακευτικές εταιρείες και θεωρείται ότι δεν έχουν τις παρενέργειες των παλιών, δεν έχουν δοκιμαστεί αρκετά για να δείξουν την ύπαρξη, ή μη, κινδύνων.  Η αποτελεσματικότητά τους δεν είναι ανώτερη απ’ τα παλιά.  Η τιμή τους δε, είναι πολλαπλάσια.  Έως και 70 φορές πάνω απ’ τη τιμή των παλιών νευροληπτικών.

Η χρήση των ψυχοφαρμάκων πρέπει να είναι σωστή και όχι κατασταλτική.  Όχι για τον κοινωνικό έλεγχο, αλλά σαν ένα βοηθητικό μέσο, που ανακουφίζει τόσο, όσο να δώσει την δυνατότητα στο υποκείμενο να αναπτύξει την αυτογνωσία του και να αποκτήσει συνείδηση της πηγής των προβλημάτων του.  Η χρήση του ψυχοφαρμάκου έχει αποδειχτεί ότι δεν είναι και τόσο αναγκαία σε συνθήκες (που αντιμετωπίζεται ο πάσχων) ανθρώπινες, μη καταπιεστικές κ.ο.κ.

Η ρίζα του προβλήματος σχετίζεται με την κοινωνική ύπαρξη του ανθρώπου, με την σχέση του με τον άλλο, με την οργάνωση της κοινωνίας κ.ά. και μόνο η πάλη για την άρση της ανθρώπινης αλλοτρίωσης θα έδινε ουσιαστικά λύσεις.

ΔΙΗΜΕΡΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

τελικη αφισα  τζιπεγκ - Αντίγραφοewwrwrrfdgdfg fixed a-m

 

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

«Στεκόμουν σ’ ένα λόφο και είδα το παλιό να ζυγώνει, αλλά ερχόταν σαν καινούριο. Βάδιζε κουτσαίνοντας πάνω σε καινούρια δεκανίκια που κανείς δεν είχε ξαναδεί ποτέ και μύριζε νέες μυρωδιές παρακμής που κανείς δεν είχε μυρίσει ποτέ». Μπ. Μπρεχτ

Ο εκφασισμός μιας κοινωνίας τρέφεται από τη δυστυχία, καλλιεργείται από την αμάθεια, χειραγωγείται από τον φόβο και ποτίζεται με το νερό της ιστορικής παραχάραξης και λήθης. Η έξαρση της ρατσιστικής και εθνικιστικής ιδεολογίας-βίας είναι από τα πιο ζοφερά σημεία των χαλεπών καιρών που ζούμε. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός δεν είναι όψιμα φαινόμενα στην ελληνική κοινωνία, παρά την υποκριτική έκπληξη πολλών αναλυτών. Έρχονται απ’ τα παλιά και δυστυχώς ακόμη καλά κρατούν. Το ελληνικό κράτος και η ορθόδοξη εκκλησία εδραίωσαν την κυριαρχία τους πάνω στο μύθο του περιούσιου ελληνικού λαού με το ένδοξο παρελθόν και στο κυνήγι κάθε είδους διαφορετικών. Το αποτέλεσμα είναι μεγάλα τμήματα της ελληνικής επικράτειας, γαλουχημένα με την εθνικιστική/θρησκευτική προπαγάνδα, να στρέφονται σήμερα εναντίον ανύπαρκτων εχθρών ή αποδιοπομπαίων τράγων, όπως βολεύει μια χαρά αυτούς που λεηλατούν τη ζωή μας. Ο συντηρητισμός, ο σκοταδισμός, ο ανορθολογισμός, η συνωμοσιολογία  πρυτανεύουν. Κι όμως οι πραγματικοί εχθροί βρίσκονται αλλού … και συνεχίζουν να κάνουν ανενόχλητοι τις μπίζνες τους (κράτος, εκκλησία, κεφαλαιοκράτες).

Το κυνήγι και οι δολοφονικές επιδρομές εναντίον μεταναστών, προσφύγων, αλλοεθνών, ομοφυλοφίλων, ρομά, γυναικών, είναι η ντροπή της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε. Είναι ντροπή γιατί ενώ συμβαίνουν στη διπλανή πόρτα, δρόμο, χωριό κάνουμε σα να μην συμβαίνει τίποτα. Σα να μη μας αφορά.

Η ‘’χρυσή αυγή’’ είναι η κορυφή του παγόβουνου. Η άνοδος των ποσοστών της  βασίστηκε στο εθνικιστικο/ρατσιστικό υπόβαθρο της ελληνικής κοινωνίας κι εδώ είναι η ουσία του θέματος που αποκρύπτεται από πολλούς.  Αντιπροσωπεύει την  πολιτική έκφραση της ναζιστικής ιδεολογίας και της σάπιας εθνικοφροσύνης  στα εγχώρια ύδατα. Επιβάλλει την υποταγή στο πρόσωπο του ηγέτη και την τυφλή υπακοή. Οι πρακτικές της περιλαμβάνουν οργανωμένες ρατσιστικές επιδρομές και μαχαιρώματα, κάψιμο σπιτιών μεταναστών, επιθέσεις σε φοιτητικές καταλήψεις και λαϊκές συγκεντρώσεις. Είναι τα τσιράκια του συστήματος και δρουν για τα συμφέροντά του. Το αποδεικνύει η οφθαλμοφανής κάλυψη της αστυνομίας στις δολοφονικές της επιδρομές (παράδειγμα τα επεισόδια στο Βασιλικό Ευβοίας και όχι μόνο), η πολιτική στήριξη που παρέχει δουλικά στο μεγάλο κεφάλαιο και τους μεγαλοκαπιταλιστές ( εξοργιστικό παράδειγμα η υπεράσπιση των χρυσοθήρων στη Β.Α Χαλκιδική)  και η γλοιώδης  προώθησή της από τα Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας. Η διπλοπροσωπία της είναι κατάπτυστη. Ενώ στα λόγια δήθεν μάχεται το σύστημα, στην πραγματικότητα στηρίζει τις πιο βρώμικες δουλειές του. Στις κρίσεις του καπιταλισμού το κράτος ολοκληρωτικοποιείται και υποβοηθείται από τη δράση μιλιταριστικών  πολιτικών μορφωμάτων. Η επίθεση του κράτους εναντίον της κοινωνίας (χαράτσια, καταστολή, απολύσεις, επισφάλεια, λογοκρισία, αστυνομοκρατία) στηρίζεται στη δράση των φασιστών οι οποίοι χτυπούν από τα κάτω τον κοινωνικό ιστό.

Θεωρούμε λοιπόν ότι η σιωπή είναι συνενοχή. Αν σημαίνει κάτι η έννοια ‘’πολίτης’’ απαιτεί τη δράση και την αντίσταση ενάντια σε κάθε ρατσιστική-εθνικιστική εκδήλωση, στο φυλετικό μίσος, την ξενοφοβία, τον σεξισμό και τη μισαλλοδοξία. Αν θέλουμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία στην οποία θα αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή μας και όχι άλλοι στις πλάτες μας πρέπει να βρεθούμε συλλογικά στους τόπους που ζούμε και να δημιουργήσουμε εμείς τις συνθήκες και τους όρους της διαβίωσής μας. Η έννοια και η πρακτική που μπορεί να μας ενώσει είναι εκείνη της αυτοδιαχείρισης  σε κάθε τομέα και όπου αυτό είναι εφικτό. Να δημιουργήσουμε και να βοηθήσουμε να εξαπλωθούν αντιιεραρχικοί θεσμοί αυτοοργάνωσης παντού. Τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα μέσα στην κρίση που μας ξεζουμίζει προέρχονται από τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα που εμφανίστηκαν αυθόρμητα σε όλη την ελλάδα από τα κάτω (τα συσσίτια της εκκλησίας και των φασιστών δεν εμπίπτουν σε αυτή την περίπτωση): συλλογικές κουζίνες, χαριστικά-ανταλλακτικά παζάρια, κινήσεις παράκαμψης των μεσαζόντων, συνεργατικές κάθε είδους, αλληλέγγυα-κοινωνική οικονομία, προσπάθειες αυτοδιαχείρισης του ζητήματος της τροφής, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, ελεύθερες κοινότητες, καταλήψεις, επιτροπές γειτονιάς, λαϊκές συνελεύσεις, εργατικές αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικότητες (ΒΙΟΜΕ κ.α).  Να αρχίσουμε να κάνουμε πράξη την αυτοδιαχείριση, εδώ και τώρα, με στόχο τη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας.

Η αλληλεγγύη μας στους μετανάστες και τους πρόσφυγες εκφράζει τη βούληση μας για μια ευρύτερη αλληλεγγύη, για ένα κίνημα που θα ενώνει στον ίδιο αγώνα εκείνους που, απηυδισμένοι από τις εξουσιαστικές πολιτικές της αριστεράς και της δεξιάς, συνειδητοποιούν ότι είναι καιρός να αντιπαραθέσουν σε μια διεφθαρμένη κοινοβουλευτική/καπιταλιστική ολιγαρχία την άσκηση της άμεσης δημοκρατίας, την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και ολόκληρης της ζωής μας. Είναι εφικτό αρκεί να το θελήσουμε συλλογικά …

ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΡΟΧΟΠΕΔΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ 

ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!  ΑΡΝΗΣΟΥ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

ΕΞΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ 

ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΘΕΟΥΣ, ΠΑΤΡΙΔΕΣ, ΚΡΑΤΗ, ΣΕΞΙΣΜΟ, ΡΑΤΣΙΣΜΟ 

ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

 

ΟΥΛΑΛΟΥΜ

 

H ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ;

 Απο παλαιοτερη εκδηλωση στη χαλκιδα

 Όσο σου στερούν την ελευθερία τόσο σε ποτίζουν με έθνος και θρησκεία

Όταν μια κοινωνία παραπαίει ανάμεσα στην έλλειψη νοήματος, τον καταναλωτισμό και την ιδιώτευση, όταν αποδέχεται μοιρολατρικά να αποφασίζουν άλλοι εκ μέρους της, όταν βολεύεται στη μιζέρια που της επιβάλλουν, όταν δεν αγωνίζεται για την ελευθερία, την ισότητα, τη διαφορετικότητα και την αλληλεγγύη, τότε πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα. Οι υποστηρικτές του εθνικισμού, του ρατσιστικού μίσους και της πατριαρχίας βρίσκουν το κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθούν. Μέσα στο ζοφερό περιβάλλον της πολύμορφης κρίσης που μαστίζει την κοινωνία μας, ζούμε μια συντονισμένη και καλά οργανωμένη προσπάθεια νεοχιτλερικών κύκλων να επιβάλλουν την ιδεολογία και τις πρακτικές του μίσους και της ωμής βίας. Η λαϊκίστικη φρασεολογία τους εκμεταλλεύεται την φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση που επιβάλλουν η κυβέρνηση και οι οικονομικές ολιγαρχίες.

Η χρυσή αυγή είναι μια νεοναζιστική οργάνωση που δρα με τραμπούκικο τρόπο με την ανοχή και πολλές φορές την απροκάλυπτη στήριξη του κράτους και των μέσων μαζικής προπαγάνδας. Οι πρακτικές της περιλαμβάνουν οργανωμένες ρατσιστικές επιδρομές και μαχαιρώματα, κάψιμο σπιτιών μεταναστών, επιθέσεις σε φοιτητικές καταλήψεις και λαϊκές συγκεντρώσεις. Προσπαθούν να εξοντώσουν κάθε τι το διαφορετικό, προβάλλοντάς το ως απειλή για την κυριαρχία του έθνους. Σχηματίζοντας διάφορες παρέες χτυπούν θρασύδειλα, τραμπουκίζουν και τρομοκρατούν όποιον δεν γουστάρουν λόγω διαφορετικότητας αντιλήψεων ή ακόμα και εμφάνισης, καλλιεργώντας με αυτόν τον τρόπο τον φόβο στους υπολοίπους.

Τη φυσιολογική οργή που γεννάει μια εκμεταλλευτική κοινωνία οι φασίστες και οι εθνικιστές προσπαθούν να την στρέψουν αλλού. Οι νεοναζί,  ενώ φαινομενικά δηλώνουν αντιμνημονιακοί, στην ουσία αποτελούν τα σκυλιά του συστήματος που μας καταδυναστεύει. Είναι παρακρατικοί, και αυτό φαίνεται από τα χτυπήματά τους σε εξαθλιωμένους μετανάστες και έλληνες που διαφωνούν μαζί τους πολιτικά. Ποτέ δεν χτύπησαν τους πραγματικούς ενόχους που είναι οι τράπεζες και τα υπουργεία. Όμως, ο στόχος είναι ο μετανάστης που ζει στην εξαθλίωση ή αυτός που πλουτίζει εις βάρος μας; Για ποια δήθεν εθνική ενότητα μας μιλάνε όταν ο «συμπατριώτης» μας είναι αυτός που μας εκμεταλλεύεται και μας καταπιέζει;

Όλη αυτή η φασιστική έξαρση δεν πάει μοναχή της, πατρονάρεται από το ίδιο το κράτος. Το κράτος συντηρεί μέσα στην κοινωνία τέτοιου είδους ιδέες και πεποιθήσεις προκείμενου να σπείρει το φόβο, να καλλιεργήσει την αδράνεια αλλά και να ελέγξει τις αντιστάσεις. Αυτό ψηφίζει τους νόμους για τη μετανάστευση, οι οποίοι ουσιαστικά νομιμοποιούν τις εκτελέσεις στα σύνορα ή τους πνιγμούς στο Αιγαίο. Αυτό χτίζει τείχη μίσους στον Έβρο. Αυτό βγάζει παγανιά τους μπάτσους του και κυνηγούν νυχθημερόν όποιον άμοιρο δεν έχει χαρτιά. Αυτό σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο μέσω του μπάτσου που τον εκτέλεσε. Αυτό φυλακίζει διαδηλωτές.

Θεωρούμε επιτακτικό να αντιταχθούμε με θάρρος ενάντια σε κάθε ρατσιστική-εθνικιστική εκδήλωση, στο φυλετικό μίσος, την ξενοφοβία και την μισαλλοδοξία που σπέρνουν οι διάφοροι ξενηλάτες. Να μην τους ανεχόμαστε όπου και να τους συναντάμε, στη δουλειά, στο δρόμο, στο σχολείο. Να μην κάνουμε πως δεν βλέπουμε απέναντι στις αποτρόπαιες πράξεις τους, να μην σιωπούμε στα φοβικά κηρύγματα του μίσους τους με το πρόσχημα ότι δεν μας αφορούν. Στην προκειμένη περίπτωση η φράση “ η σιωπή είναι συνενοχή ”  αποκτάει όλο το ανατριχιαστικό της ευρός.

Η αλληλεγγύη μας στους μετανάστες και τους πρόσφυγες εκφράζει τη βούληση μας για μια ευρύτερη αλληλεγγύη, για ένα κίνημα που θα ενώνει στον ίδιο αγώνα εκείνους που, απηυδισμένοι από τις εξουσιαστικές πολιτικές της αριστεράς και της δεξιάς, συνειδητοποιούν ότι είναι καιρός να αντιπαραθέσουν σε μια διεφθαρμένη κοινοβουλευτική/καπιταλιστική ολιγαρχία την άσκηση της άμεσης δημοκρατίας, την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και ολόκληρης της ζωής μας. Είναι εφικτό αρκεί να το θελήσουμε…

 Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

ΕΞΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΝΑΖΙ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

ΟΥΛΑΛΟΥΜ Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος (Χαλκίδα)

ΖΑΚ ΠΡΕΒΕΡ

Prevert-1max

ΣΑΝ ΑΠΟ ΘΑΥΜΑ 

Σαν από θαύμα

Τα πορτοκάλια μιας πορτοκαλιάς επάνω στα κλαδιά

Σαν από θαύμα

Προχωρεί ένας άνθρωπος

Σαν από θαύμα βάζοντας

Το ένα του πόδι μπρος απ’ τ’ άλλο για να περπατήσει

Σαν από θαύμα

Ένα λευκό πέτρινο σπίτι πίσω του

Σαν από θαύμα

Σταματάει ο άνθρωπος μπρος στην πορτοκαλιά

Κόβει ένα πορτοκάλι το καθαρίζει και το τρώει

Ρίχνει τα φλούδια μακριά και φτύνει τα κουκούτσια

Σαν από θαύμα σβήνοντας

Την πρωινή του δίψα

Σαν από θαύμα

Ο άνθρωπος χαμογελάει

Βλέπει τον ήλιο που ανατέλλει και που λάμπει

Σαν από θαύμα

Και μαγεμένος επιστρέφει  σπίτι του

Εκεί σαν από θαύμα βρίσκει τη γυναίκα του

Να ’χει αποκοιμηθεί

Και μαγεμένος την κοιτάζει

Τόσο όμορφη και νέα

Σαν από θαύμα

Είναι γυμνή στον ήλιο

Την κοιτάζει

Κι αυτή ξυπνάει σαν από θαύμα

Του χαμογελά

Σαν από θαύμα τη χαϊδεύει

Σαν από θαύμα εκείνη τον αφήνει

Λοιπόν σαν από θαύμα

Περνάνε διαβατάρικα πουλιά

Σαν από θαύμα τα πουλιά

Πηγαίνουν προς τη θάλασσα

Πετούν ψηλά

Πάνω απ’ το πέτρινο αυτό σπίτι

Όπου ο άντρας και η γυναίκα

Σαν από θαύμα

Κάνουν έρωτα

Πάνω απ’ τον κήπο τα πουλιά περνούν

Πάνω απ’ τον κήπο της πορτοκαλιάς που τώρα νανουρίζει

Τα πορτοκάλια της στο πρωινό αεράκι

Σαν από θαύμα ρίχνοντας τη σκιά της

Στο δρόμο απ’ όπου ένας παπάς περνάει

Στη σύνοψή του βυθισμένος

Στη σύνοψή του που κρατάει στα χέρια.

Και τέλος ο παπάς πατάει σ’ εκείνο το πορτοκαλόφλουδο

Πού ’ριξε ο άνθρωπος από μακριά

Γλιστράει και πέφτει

Πέφτει ακριβώς

Όπως ένας παπάς ένα όμορφο πρωινό

Γλιστράει σ’ ένα πορτοκαλόφλουδο

Και πέφτει.

ΖΑΚ  ΠΡΕΒΕΡ

(Από τη συλλογή ποιημάτων ‘’Θέαμα και Ιστορίες’’, εκδ. Ύψιλον)

Για την αυτοοργάνωση (απόσπασμα)

Από το περιοδικό  Σκαπούλα (Λευκωσία, Κύπρος)

Μήπως είναι καιρός για αυτοοργάνωση στην Κύπρο;

Να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας!
Τι είναι η αυτοοργάνωση;
Αυτοοργάνωση είναι μια μέθοδος ενεργητικής, συλλογικής και οριζόντιας οργάνωσης. Η αυτοοργάνωση έχει δυο βασικά συστατικά: την αντι-ιεραρχία και τις συλλογικές αποφάσεις. Αυτά σημαίνουν ότι μια ομάδα ανθρώπων έρχεται κοντά για να οργανωθεί αυτόνομα απο οποιοδήποτε άλλο φορέα, χωρίς καμιά ατομική ή κομματική ηγεσία. Οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά (με απόλυτη ή γενική πλειοψηφία) χωρίς καμιά άσκηση εξουσίας κατα τη διάρκεια της λήψης αποφάσεων ή δράσεων της ομάδας αυτής.
Η αυτοοργάνωση μπορεί να δημιουργηθεί σε τρία τουλάχιστον επίπεδα:
– τις αυτοοργανωμένες συλλογικότητες
– τους αυτοργανωμένους κοινωνικούς αγώνες
– την αυτοοργάνωση ως βασικό στοιχείο ενός συνολικού κοινωνικού προτάγματος ανταγωνιστικού και αντιπαραθετικού στον καπιταλισμό.
Το κείμενο αυτό θα ασχοληθεί με το ζήτημα των αυτοοργανωμένων συλλογικοτήτων, ιδιαίτερα τα συλλογικά εγχειρήματα σε σχέση με τις γειτονιές, το δημόσιο χώρο και το περιβάλλον.
«Οι αυτοοργανωμένες συλλογικότητες αποτελούν ένα διαφορετικό μοντέλο οργάνωσης της πολιτικής παρέμβασης και δράσης – είτε πρόκειται για καθαρά πολιτικές ομάδες (συγκροτημένες γύρω από ένα κοινό πολιτικό- θεωρητικό-ιδεολογικό πλαίσιο) είτε για συλλογικά εγχειρήματα παρέμβασης σε συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους (εργασιακοί χώροι, γειτονιές, σχολεία, σχολές κ.λπ.) είτε για θεματικές ομάδες. Το ενοποιητικό τους στοιχείο είναι ότι λειτουργούν με μια οριζόντια αντιιεραρχική δομή, σε αντίθεση με τα όποια τυπικά ή άτυπα συγκεντρωτικά
μοντέλα οργάνωσης που υιοθετήθηκαν από ένα μεγάλο κομμάτι του επαναστατικού κινήματος, ήδη από την εμφάνισή του.»
http://indy.gr/analysis/pos-antolambanomaste-tin-aytoorganosi
Γιατί προτείνουμε τη συλλογική αυτοοργάνωση στις γειτονιές;
– Γιατί κέντρο αποφάσεων που αφορούν αποκλειστικά μια γειτονιά πρέπει να είναι η ίδια η γειτονιά.
– Η αυτοοργάνωση είναι η μόνη μέθοδος οργάνωσης που δεν αποδέχεται ιεραρχίες και αρχηγούς
– Είναι η μόνο μέθοδος οργάνωσης που διαχέει και ενεργοποιεί τις ιδιαίτερες ικανότητες του καθενός, μέσα από μια συλλογική σύνθεση, μέσα από την κατάκτηση κοινού τόπου στη συναπόφαση και τη συνυπευθυνότητα.
– Οι ικανότητες, οι αποφάσεις, τα εγχειρήματα, οι ευθύνες, οι υποχρεώσεις αλλά και η χαρά και η δημιουργικότητα αποτελούν κοινό κτήμα των κατοίκων μιας αυτοοργανωμένης γειτονιάς.
Επίσης προτείνουμε τη συλλογική αυτοοργάνωση επειδή:
– Θα λειτουργούν αμεσοδημοκρατικά.
– Θα φέρουν τους κατοίκους πιο κοντά στη γειτονιά τους, στη φύση και στους δημόσιους χώρους.
Προτείνουμε τη συλλογική αυτοοργάνωση για μια πιο κοινωνική, δημιουργική και ελεύθερη ζωή!

Δε θα μοιραστούμε την φτώχεια – θα μοιραστούμε τον πλούτο που μας κλέβουν!

Από το περιοδικό  Σκαπούλα  ένα αυτοοργανωμένο μαθητικό εγχείρημα για την προώθηση των ελευθεριακών ιδεών, στη Λευκωσία της Κύπρου.

Η κρίση καλπάζει. Το ξέρουμε, το νιώθουμε, ιδιαίτερα εμείς που είμαστε σήμερα μαθητές και ως μελλοντικοί εργάτες τρομάζουμε με τα μαύρα χάλια που μας περιμένουν στην αγορά εργασίας. Κρίση δεν σημαίνει απλά ότι θα γίνουμε φτωχότεροι. Κρίση σημαίνει ότι, για τα αφεντικά και τις τσέπες τους, πρέπει να γίνουμε φθηνότεροι με κάθε τρόπο. Φθηνότεροι σε μισθό, σε αξίες, σε σχέσεις. Τα αφεντικά δεν θέλουν απλά να αδειάσουν οι τσέπες μας – θέλουν να αδειάσουν και τα κεφάλια μας, τα μυαλά μας, για να χωρέσουν την κάθε μεταφυσική που θα πλασάρουν ως ιδεολογικό χειρισμό της κατάστασης.

Την κρίση αυτή δεν είμαστε διατεθειμένοι να την πληρώσουμε «όλοι μαζί», απλούστατα γιατί δεν την προκαλέσαμε εμείς. Η δομική καπιταλιστική κρίση που ταλανίζει το παγκόσμιο εδώ και 5 περίπου χρόνια (και που έχει τις ρίζες τις τουλάχιστον 3 δεκαετίες πίσω) χτύπησε σα ντόμινο κάθε σχεδόν οικονομία της ευρώπης. Η λύση του καπιταλισμού για να παρατείνει την καταναλωτική ευημερία και να καθυστερήσει την επόμενη κρίση του (λύση που ακούει στο όνομα δάνεια) καταρρέει. Η ελληνική οικονομία, άμεσα συνδεδεμένη με τις κυπριακές τράπεζες, είναι σε κατάσταση αποσύνθεσης. Κάπως έτσι φτάνουμε στις κυπριακές τράπεζες, οι οποίες είδαν τις μετοχές τους στο ελληνικό δημόσιο να κουρεύονται ή να απαξιώνονται. Τα όργανα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου (βλέπε Τροίκα, ΔΝΤ), μας ζητάνε τώρα να πληρώσουμε «όλοι» τα σπασμένα, εν μέσω σκληρών ενδοκαπιταλιστκών ανταγωνισμών. Τα ντόπια φερέφωνά τους (βλέπε κυβέρνηση ΔΗΣΥ και υποστηρικτές) απαιτούν συναίνεση. Θα φροντίσουμε να βρει η νεοφιλελεύθερη επέλαση τους εχθρούς της?

Άξιο αναφοράς είναι ότι η κυβέρνηση Αναστασιάδη είναι αυτή που απέρριψε την πρόταση για την εγγύηση των καταθέσεων εώς τις 100,000 ευρώ. Ο βασιλιάς έχει απογυμνωθεί: είναι ξεκάθαρο ποιανού τα συμφέροντα υπερασπίζεται η κυβέρνηση. Όχι αυτά των μικροκαταθετών και του απλού κόσμου αλλά αυτά των κεφαλαιοκρατών και των μεγαλοεπενδυτών. Είναι αυτονόητο ότι τα βάσανα μας δεν τελειώνουν εδώ, μάλλον καλύτερα τώρα αρχίζουν: Τα 10 δις τα οποία μας υπόσχονται δεν θα τα παραχωρήσουν “δωρεάν” στην κυπριακή κυβέρνηση αλλά απαιτώντας κι άλλες «θυσίες», κι άλλες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ιδιωτικοποιήσεις κρατικών οργανισμών και ούτω κάθε έξης. Το μνημόνιο είναι εγγύηση οτι θα έρθουν κι άλλα χειρότερα μνημόνια, ότι οι ζωές μας θα απαξιωθούν σταδιακά μέχρι το σημείο της απλής επιβίωσης.

Όλη αυτή η ιστορία με το «χρέος» δεν είναι παρά μια καλοστημένη απάτη, ένας εκβιασμός των αφεντικών σε βάρος μας. Είναι ένας εκβιασμός που λέει πως στις δύσκολες μέρες που έρχονται πρέπει να θυσιαστούμε όλοι μαζί για το καλό της οικονομίας. Να θυσιαστούμε λέει, για το εθνικό συμφέρον (των αφεντικών), για μια οικονομία που θέλει να περάσει από πάνω μας. Και αυτός ο εκβιασμός δεν είναι μόνο οικονομικός. Η ιδεολογία του κεφαλαίου είναι ευρέως διαδεδομένη, και είμαστε σίγουροι ότι θα εμφανιστούν κοινωνικού πόλοι λυσσασμένοι να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των αφεντικών. Τέτοιοι ήταν και οι αγανακτισμένοι πριν από 2 χρόνια, τέτοια θα είναι και τα γαλανόλευκα πλήθη των ημερών μας. Να μην αφησουμε τον φασισμό να παίξει κομβικό ρόλο στη διαχείριση της κρίσης…

Μέσα στον πανικό των ημέρων ξεκαθαρίζουν επιτέλους κάποια θέματα. Η αιτία της υποβάθμισης των ζωών μας έχει όνομα και λέγεται εκμετάλλευση, ντόπια και διεθνή αφεντικά. Όσοι έψαχναν και ψάχνουν αποδιοπομπαίους τράγους στους δημόσιους υπαλλήλους, στις συντεχνίες και ειδικά στους μετανάστες καλύτερα να σιωπήσουν μια και καλή. Σιγοντάρουν κι αυτοί, συνειδητά ή μή, την πολιτική της υποτίμησης μας. Δεν είναι παρά άλλος ένας αποπροσανατολισμός που διασπείρουν τα αφεντικά. Πρέπει επιτέλους να διαλύσουμε αυτές τις αυταπάτες: εχθρός μας δεν είναι άλλος από τους ντόπιους και ξένους τραπεζίτες και τα κοράκια που πλουτίζουν ελέω κρίσης εις βάρος μας.

Πρόταγμά μας είναι: να ενώσουμε τις φωνές και τις δράσεις μας μαζί με τους άλλους αγωνιζώμενους της ευρωπαϊκής περιφέρειας που απεργούν και κατεβαίνουν σχεδόν κάθε εβδομάδα στους δρόμους και τις πλατείες διαμαρτυρόμενοι για την πολιτική λιτότητας που καταδικάζει χιλιάδες άτομα στην ανεργεία και την φτώχεια. Να συνειδητοποιήσουμε και εμείς πλέον πως ο εκβιασμός που ακούει στο όνομα μνημόνια μόνο στόχο έχει να φορτώσει τη ζημιά της κερδοσκοπίας των καπιταλιστών στους ώμους όλων μας. Ας μην αναλωθούμε σε ένα τυφλό αντι-γερμανισμό υπερασπίζοντας το δήθεν πατριώτικο συμφέρον, αλλά να μετατρέψουμε την οργή μας σε κίνημα, σε ένα νέο κύκλο ταξικής αντεπίθεσης (από τα κάτω), σε συνεργασία με τους λαούς της Ευρώπης για να ανατρέψουμε αυτό το σύστημα που μόνο σκοπό έχει την εκμετάλλευση των εργατών από τα ντόπια και διεθνή αφεντικά. Δεν είμαστε μόνο εμείς που αδικούμαστε αλλά ούτε είμαστε μόνοι μας στον αγώνα για να σταματήσουμε την καπιταλιστική επίθεση. Δεν θα αποδεχτούμε τις προσταγές των διεθνών και ντόπιων εξουσιών. Η θέση μας εμάς δεν ειναι άλλη παρα να παραταχθούμε μαζί με τους υπολοιπους αδερφούς και αδερφές μας σε όλη την Ευρώπη αλλά και στον κόσμο. Η συλλογική δράση και η αυτοοργάνωση ας γίνουν διαρκές κάλεσμα…

δε θα μοιραστούμε την φτώχεια…
θα μοιραστούμε τον πλούτο που μας κλέβουν!

Επινοούν ασθένειες και πουλάνε φάρμακα

Ο γιατρός Νοκ του Ζιλ Ρομάν είχε πλουτίσει μ’ αυτή τη μέθοδο: κάθε υγιής άνθρωπος που έμπαινε στο ιατρείο του, έβγαινε άρρωστος και έτοιμος να ξοδέψει χρήματα χωρίς να τα υπολογίζει, για να θεραπευτεί (1). Αντίστοιχα, σήμερα, ορισμένες φαρμακευτικές εταιρείες, έχοντας εξαντλήσει τα όρια της αγοράς των ασθενών, στρέφονται στους υγιείς, για να εξασφαλίσουν τη συνέχιση της ανάπτυξής τους. Γι’ αυτό, χρησιμοποιούν προωθημένες διαφημιστικές τεχνικές.

Πριν από περίπου τριάντα χρόνια, ο επικεφαλής μιας από τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες του κόσμου διατύπωσε μια ιδιαίτερα διαφωτιστική άποψη. Ενώ πλησίαζε τη συνταξιοδότηση, ο πολύ δυναμικός διευθυντής της Merck, Χένρι Γκάντσντεν, εξομολογήθηκε στο περιοδικό «Fortune» την απογοήτευσή του, βλέποντας την εν δυνάμει αγορά της εταιρείας του να περιορίζεται μόνο στους ασθενείς. Ο Γκάντσντεν εξήγησε ότι θα προτιμούσε η Merck να γίνει ένα είδος Wringley -παράγει και διανέμει τσίχλες- και δήλωσε ότι το όνειρό του εδώ και καιρό ήταν να παράγει φάρμακα που θα προορίζονται για… υγιείς, γιατί έτσι η Merck θα είχε τη δυνατότητα να «πουλάει σ’ όλο τον κόσμο».

Τρεις δεκαετίες αργότερα, το ενθουσιώδες όνειρο του Χένρι Γκάντσντεν έχει γίνει πραγματικότητα.

Οι στρατηγικές του μάρκετινγκ των μεγαλύτερων φαρμακευτικών εταιρειών στοχεύουν πλέον με επιθετικό τρόπο στους υγιείς. Οι καθημερινές μεταπτώσεις της ζωής έχουν γίνει πνευματικές διαταραχές, οι κοινές, σε τελική ανάλυση, δυσφορίες έχουν μετατραπεί σε τρομακτικές παθήσεις και όλο και περισσότεροι φυσιολογικοί άνθρωποι έχουν μεταμορφωθεί σε ασθενείς. Με τη βοήθεια των διαφημιστικών εκστρατειών, η φαρμακοβιομηχανία, που έχει κύκλο εργασιών περίπου 500 δισεκατομμύρια δολάρια, εκμεταλλεύεται τους βαθύτερους φόβους μας: τον θάνατο, τη σωματική φθορά και την αρρώστια -αλλάζοντας, έτσι, στην κυριολεξία, αυτό που είναι ο άνθρωπος.

Οι φαρμακευτικοί γίγαντες, που δίκαια ανταμείβονται όταν σώζουν ανθρώπινες ζωές και ελαττώνουν τον πόνο, δεν αρκούνται πια να πωλούν φάρμακα σε όσους τα έχουν ανάγκη. Στη Γουόλ Στριτ, άλλωστε, πιστεύουν ότι πείθοντας τους υγιείς πως είναι άρρωστοι αποκομίζεις μεγάλα κέρδη.

Υποψήφιοι ασθενείς

Ενώ η πλειονότητα των κατοίκων των ανεπτυγμένων χωρών απολαμβάνει μια ζωή με περισσότερη διάρκεια, υγεία και δυναμικότητα από τη ζωή των προγόνων της, ο οδοστρωτήρας των εκστρατειών διαφήμισης ή ευαισθητοποίησης, που διεξάγονται συστηματικά, μετατρέπει τους υγιείς που ανησυχούν για την υγεία τους σε φιλάσθενους.

Ασήμαντα προβλήματα περιγράφονται ως ιδιαίτερα σοβαρές παθήσεις, έτσι ώστε η συστολή να καθίσταται «διαταραχή κοινωνικού άγχους» και η προεμμηνορροϊκή ένταση διανοητική πάθηση που ονομάζεται «προεμμηνορροϊκή παθολογική διαταραχή».

Το απλό γεγονός ότι κάποιος ανήκει σε μια ομάδα «κινδύνου», με την πιθανότητα να αναπτύξει μια παθολογία, γίνεται παθολογία από μόνο του. Το επίκεντρο αυτού του μοντέλου πωλήσεων βρίσκεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, τόπο συγκέντρωσης πολλών πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών.

Η χώρα, όπου κατοικεί λιγότερο από το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, αντιπροσωπεύει ήδη σχεδόν το 50% της αγοράς συνταγογραφημένων φαρμάκων. Στις ΗΠΑ, οι δαπάνες για την υγεία διογκώνονται διαρκώς, περισσότερο από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο, σημειώνοντας αύξηση περίπου 100% σε διάστημα έξι χρόνων -κι αυτό, όχι μόνο επειδή καταγράφεται ταχεία άνοδος στις τιμές των φαρμάκων, αλλά και γιατί οι γιατροί συνταγογραφούν ολοένα και περισσότερα φάρμακα.

Από το γραφείο του, που βρίσκεται στην καρδιά του Μανχάταν, ο Βινς Πέρι βρίσκεται στην κορυφή του παγκόσμιου μάρκετινγκ. Ειδικός στη διαφήμιση, πλέον επιδίδεται στην πιο προωθημένη μορφή πώλησης φαρμάκων: επιδιώκει να δημιουργήσει νέες ασθένειες, από κοινού με τις φαρμακευτικές.

Σ’ ένα εντυπωσιακό άρθρο, με τίτλο «Η τέχνη της αξιολόγησης της κατάστασης υγείας», ο Πέρι αποκάλυψε πρόσφατα τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν αυτές οι εταιρείες για να «ευνοούν τη δημιουργία» ιατρικών διαταραχών (2). Μερικές φορές, πρόκειται για μια κατάσταση ελάχιστα γνωστή και η οποία προσελκύει ξανά το ενδιαφέρον, καθώς άλλες φορές επαναπροσδιορίζεται με νέο όνομα μια ασθένεια που είναι γνωστή, ενώ, συχνά, δημιουργείται μια νέα δυσλειτουργία από το μηδέν.

Μεταξύ των αγαπημένων «νέων ασθενειών» του Πέρι βρίσκεται η στυτική δυσλειτουργία, η διαταραχή του ελλείμματος συγκέντρωσης στους ενήλικες και το προεμμηνορροϊκό σύνδρομο που ήδη αναφέρθηκε -και το οποίο είναι τόσο αμφιλεγόμενο, ώστε οι ερευνητές εκτιμούν ότι δεν υπάρχει.

Με σπάνια ειλικρίνεια, ο Πέρι εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο οι φαρμακευτικές εταιρείες όχι μόνο αξιολογούν και ορίζουν επιτυχημένα προϊόντα, όπως το Προζάκ και το Βιάγκρα, αλλά αξιολογούν και ορίζουν επίσης τις συνθήκες που διαμορφώνουν την αγορά για παρόμοια φάρμακα.

Υπό την επιτήρηση των υπευθύνων του μάρκετινγκ της φαρμακοβιομηχανίας, ειδικοί της υγείας και γκουρού, όπως ο Πέρι, κάθονται γύρω από ένα τραπέζι για να «βρουν νέες ιδέες σχετικά με ασθένειες και καταστάσεις της υγείας».

Στόχος είναι, όπως λέει ο ίδιος, να αναγκάσουν τους πελάτες των εταιρειών σ’ ολόκληρο τον κόσμο να αντιμετωπίσουν την υγεία με νέα οπτική. Ενώ, σκοπός τους παραμένει πάντοτε να εδραιωθεί μια σχέση ανάμεσα στην υγεία και τα φάρμακα, έτσι ώστε να μεγιστοποιηθούν οι πωλήσεις.

Αγορές για νέες παθήσεις

Η ιδέα ότι οι πολυεθνικές του τομέα της φαρμακοβιομηχανίας βοηθούν στη δημιουργία νέων ασθενειών ίσως φαίνεται περίεργη σε πολλούς. Ωστόσο, είναι κοινός τόπος στον χώρο της βιομηχανίας. Ετσι, μια πρόσφατη έκθεση του περιοδικού «Business Insights», που απευθύνεται στους διευθυντές πολυεθνικών, επιβεβαιώνει ότι η ικανότητα «να δημιουργούν αγορές για νέες παθήσεις» μεταφράζεται σε πωλήσεις που υπολογίζονται σε δισεκατομμύρια δολάρια.

Σύμφωνα με την έκθεση, μία από τις πιο αποδοτικές στρατηγικές συνίσταται στην αλλαγή της νοοτροπίας των ανθρώπων οι οποίοι θεωρούν τις παθήσεις τους ασήμαντες. Πρέπει να «πειστούν» ότι «προβλήματα που χαρακτηρίζονταν το πολύ πολύ ενοχλήσεις», χρήζουν, στο εξής, «ιατρικής παρέμβασης».

Χαιρετίζοντας την επιτυχία της ανάπτυξης κερδοφόρων αγορών που συνδέονται με νέες διαταραχές της υγείας, η έκθεση εμφανίζεται ιδιαίτερα αισιόδοξη όσον αφορά στο χρηματοοικονομικό μέλλον της φαρμακοβιομηχανίας:

«Τα επόμενα χρόνια θα γίνουμε οι προνομιούχοι μάρτυρες της δημιουργίας ασθενειών που θα έχουν αναδόχους τις επιχειρήσεις».

Βέβαια, με δεδομένη την ευρεία κλίμακα των πιθανών παθήσεων, είναι δύσκολο να οριστεί μια ξεκάθαρη γραμμή ανάμεσα στους υγιείς και τους ασθενείς. Τα όρια που χωρίζουν το «φυσιολογικό» από το «μη φυσιολογικό» είναι συχνά πολύ ελαστικά, ενώ είναι δυνατόν να διαφέρουν ριζικά από χώρα σε χώρα και να εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου. Ομως αυτό που προκύπτει με σαφήνεια είναι ότι όσο διευρύνεται ο ορισμός μιας παθολογίας, τόσο περισσότερο αφορά σε πιθανούς ασθενείς, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει η αγορά για τους παραγωγούς σκευασμάτων σε χάπια και κάψουλες.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι ειδικοί της υγείας που συντάσσουν τα πρωτόκολλα είναι ταυτόχρονα υπάλληλοι της φαρμακοβιομηχανίας, η οποία πλουτίζει με βάση τον τρόπο που συντάσσονται τα πρωτόκολλα υγείας. Σύμφωνα με τους ειδικούς, το 90% των ηλικιωμένων Αμερικανών θα υποφέρει από μια διαταραχή που ονομάζεται «αρτηριακή υπέρταση». Σχεδόν οι μισές Αμερικανίδες προσβάλλονται από μια δυσλειτουργία που αποκαλείται «γυναικεία σεξουαλική δυσλειτουργία», ενώ πάνω από 40 εκατομμύρια Αμερικανοί θα έπρεπε να παρακολουθούνται λόγω της υψηλής τιμής χοληστερόλης που έχουν.

Με τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης που αναζητούν πηχυαίους τίτλους, η τελευταία πάθηση παρουσιάζεται συστηματικά ως ευρύτατα διαδεδομένη στον πληθυσμό, σοβαρή, αλλά, κυρίως, θεραπεύσιμη, χάρη στα φάρμακα.

Οι εναλλακτικές μέθοδοι για την κατανόηση και την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας, καθώς και η μείωση του εικαζόμενου αριθμού των ασθενών, συχνά τίθενται σε δεύτερη μοίρα, προκειμένου να ικανοποιηθεί η φρενήρης προώθηση των φαρμάκων.

Πωλητές ασθενειών

Η αμοιβή των ειδικών με ζεστό χρήμα δεν σημαίνει απαραίτητα την εξαγορά της επιρροής τους.

Ομως στα μάτια πολλών παρατηρητών, γιατροί και φαρμακοβιομηχανία διατηρούν πολύ στενούς δεσμούς. Μολονότι οι ορισμοί των ασθενειών διευρύνονται, τα αίτια αυτών των υποτιθέμενων επιδημιών περιγράφονται όσο το δυνατόν λιγότερο. Στον κόσμο αυτού του είδους μάρκετινγκ, ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας, όπως οι καρδιαγγειακές παθήσεις, μπορεί να εξετάζεται μέσα από το μικροσκόπιο της τιμής της χοληστερόλης ή της αρτηριακής πίεσης ενός ατόμου, η πρόληψη των ισχιακών καταγμάτων των ηλικιωμένων ατόμων συγχέεται με την εμμονή των υγιών ηλικιωμένων γυναικών για την οστική μάζα, ενώ η προσωπική απόγνωση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε μια χημική ανισορροπία της σεροτονίνης στον εγκέφαλο.

Το γεγονός ότι οι ειδικοί επικεντρώνονται σ’ ένα μέρος του προβλήματος, οδηγεί στην περιφρόνηση των πιο σημαντικών διακυβευμάτων, πολλές φορές εις βάρος των ατόμων και της κοινωνίας.

Για παράδειγμα, αν πρωταρχικός στόχος ήταν η βελτίωση της υγείας, μερικά από τα εκατομμύρια δολάρια που επενδύονται στις δαπανηρές εκστρατείες κατά της χοληστερόλης, οι οποίες απευθύνονται σε υγιείς, ή σε εκστρατείες για την καταπολέμηση του καπνίσματος, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με πιο αποτελεσματικό τρόπο, για την προώθηση της σωματικής άσκησης και τη βελτίωση της διατροφικής ισορροπίας.

Η «πώληση» ασθενειών επιτυγχάνεται με διάφορες τεχνικές του μάρκετινγκ, αλλά η πιο διαδεδομένη παραμένει η τεχνική του φόβου:

Για να πουλήσουν στις γυναίκες την ορμόνη-υποκατάστατο κατά τη φάση της εμμηνόπαυσης, χρησιμοποιούν τον φόβο της καρδιακής προσβολής. Για να πουλήσουν στους γονείς την ιδέα σύμφωνα με την οποία η παραμικρή μελαγχολία απαιτεί βαριά φαρμακευτική αγωγή, χρησιμοποιούν τον φόβο της αυτοκτονίας των νέων. Για να πουλήσουν τα χάπια κατά της χοληστερόλης με αυτόματη συνταγογράφηση, χρησιμοποιούν τον φόβο ενός πρόωρου θανάτου. Κι όμως, κατά ειρωνικό τρόπο, τα χάπια που αποτελούν αντικείμενο υπερβολικής διαφήμισης, μερικές φορές προκαλούν τα ίδια τις βλάβες που υποτίθεται ότι προλαμβάνουν.

Η ορμονική θεραπεία υποκατάστασης αυξάνει τον κίνδυνο καρδιακής προσβολής στις γυναίκες, ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι τα αντικαταθλιπτικά χάπια αυξάνουν τον κίνδυνο αυτοκτονικών σκέψεων στους νέους. Τουλάχιστον ένα από τα διαδεδομένα χάπια κατά της χοληστερόλης αποσύρθηκε από την αγορά, καθώς είχε προκαλέσει τον θάνατο «ασθενών». Σε μία από τις πιο σοβαρές περιπτώσεις, το φάρμακο που χορηγήθηκε για να θεραπεύσει συνηθισμένα εντερικά προβλήματα, προκάλεσε τέτοια δυσκοιλιότητα στους ασθενείς, ώστε οδηγήθηκαν στο θάνατο. Ωστόσο, σ’ αυτήν την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες, οι εθνικές αρχές ελέγχου μοιάζουν να ενδιαφέρονται περισσότερο να προστατεύσουν τα κέρδη των φαρμακευτικών εταιρειών παρά τη δημόσια υγεία.

Η χαλάρωση του ελέγχου των διαφημίσεων στις ΗΠΑ, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, μεταφράστηκε σε μια επίθεση χωρίς προηγούμενο του φαρμακευτικού μάρκετινγκ, με στόχο το σύνολο των ανθρώπων, οι οποίοι βομβαρδίζονται πλέον με περισσότερα από δέκα διαφημιστικά μηνύματα τη μέρα.

Την ίδια τύχη έχουν και οι τηλεθεατές της Νέας Ζηλανδίας, ενώ, σε άλλες χώρες, το φαρμακευτικό λόμπι θα ήθελε να επιβάλλει το ίδιο είδος απορύθμισης.

Παλιό σενάριο

Πριν από τριάντα χρόνια και πλέον, ένας ανεξάρτητος ερευνητής με το όνομα Ιβάν Ιλιτς έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, διαβεβαιώνοντας ότι η ανάπτυξη του ιατρικού κατεστημένου «φαρμακοποιούσε» την ίδια τη ζωή, υπονομεύοντας την ικανότητα των ανθρώπων να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα του πόνου και του θανάτου και μετατρέποντας έναν πολύ σημαντικό αριθμό πολιτών με ψευδισμό σε ασθενείς. Επέκρινε το ιατρικό σύστημα «που ισχυρίζεται ότι έχει εξουσία πάνω στους ανθρώπους που δεν είναι ακόμη άρρωστοι, στους ανθρώπους για τους οποίους λογικά δεν μπορούμε να περιμένουμε ότι θα πάνε καλύτερα, στους ανθρώπους για τους οποίους τα φάρμακα των γιατρών αποδεικνύονται τουλάχιστον το ίδιο αποτελεσματικά με αυτά που χορηγούν οι θείοι και οι θείες (3)».

Πιο πρόσφατα, μια ιατρική συντάκτρια, η Λιν Πάγερ, περιέγραφε, με τη σειρά της, μια διαδικασία την οποία ονόμαζε «πώληση ασθενειών»: τον τρόπο, δηλαδή, με τον οποίο οι γιατροί και οι φαρμακευτικές εταιρείες διευρύνουν, χωρίς να χρειάζεται, τους ορισμούς των παθήσεων, έτσι ώστε να δέχονται περισσότερους ασθενείς και να εμπορεύονται περισσότερα φάρμακα (4). Αυτά τα κείμενα γίνονται ολοένα και πιο αναγκαία, στο μέτρο που πολλαπλασιάζονται οι κραυγές του μάρκετινγκ και εδραιώνεται η επιρροή των πολυεθνικών στο σύστημα υγείας.

Υποσημειώσεις:

(1) Διάσημη σάτιρα του Ζιλ Ρομάν «Ο γιατρός Νοκ, ή ο θρίαμβος της ιατρικής» (1923), στα πρότυπα του Μολιέρου. Η πιο διάσημη ρήση του ήρωα είναι: «Οι υγιείς είναι ασθενείς που δεν το γνωρίζουν».

(2) Vince Parry, «The art of branding a condition», «Medical Marketing & Media», Λονδίνο, Μάιος 2003.

(3) Ivan Illich, «Nemesis medicale», Seuil, Παρίσι, 1975.

(4) Lynn Payer, «Disease-Mongers: How Doctors, Drug Companies and Insurers Are Making You Feel Sick», John Wiley & Sons, Νέα Υόρκη, 1994.

* Ο RAY ΜΟΥΝΙΗΑΝ είναι δημοσιογράφος, ειδικός σε θέματα υγείας («British Medical Journal», «The Lancet», «The New England Journal of Medicine»), ενώ ο ALAN CASSELS είναι ερευνητής σε θέματα πολιτικής των φαρμάκων (Πανεπιστήμιο Βικτόρια, Καναδάς).

Σημείωση (Πηγή: “LE MONDE” 18/6/2006)

Πρίμο Λέβι: Όπου να’ ναι θα ακούσουμε πάλι το εγέρθητι

Σαν σήμερα, στις 11 Απριλίου του 1987, ο Πρίμο Λέβιαυτοκτόνησε, πέφτοντας από τις σκάλες του σπιτιού του στο Τορίνο. Ο εβραϊκής καταγωγής Ιταλός χημικός –που στη συνέχεια έγινε συγγραφέας και ποιητής- επέζησε από τον εφιάλτη του Άουσβιτς, τον οποίο κατέγραψε σε σειρά βιβλίων του, με γνωστότερο το «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος», γραμμένο το 1946-1947, ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Δεν ξέχασε ποτέ το παράγγελμα «εγέρθητι» (Wstawać), που άκουγαν οι έγκλειστοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης κάθε πρωί. Ήθελε να μην ξεχάσουμε ποτέ τη μεγαλύτερη κτηνωδία στην ιστορία της σύγχρονης Ευρώπης, στο φόβο μήπως επαναληφθεί. Της Κατρίν Αλαμάνου

Το παράγγελμα Wstawać ήταν το παράγγελμα «ἐγέρθητι» στα πολωνικά, που άκουγαν κάθε πρωί οι έγκλειστοι στο Άουσβιτς.[1]

Ονειρευόμασταν στις άγριες νύχτες
όνειρα βίαια και πυκνά,
ονειρευόμασταν με την ψυχή και το σώμα
αν θα γυρίσουμε, να φάμε, να εξιστορήσουμε.
Ώσπου αντηχούσε κοφτά, σιγανά
το παράγγελμα που συνόδευε την αυγή
«Wstawać»
και ράγιζε την καρδιά μας
Τώρα που ξαναβρήκαμε τα σπίτια μας,
τώρα που χορτάσαμε την κοιλιά μας,
και οι αφηγήσεις μας στέρεψαν όλες,
σήμανε ἡ ώρα. Όπου να’ ναι θα ακούσουμε πάλι
το ξενικό παράγγελμα: «Wstawać»

Πρίμο Λέβι, «Η ανακωχή», 11 Ιανουαρίου 1946


O Πρίμο Λέβι, το 1940

Γεννημένος το 1919, το 1938, σπούδαζε στο τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου του Τορίνο, όταν το Νοέμβριο του ίδιου έτους, στην Ιταλία τέθηκαν σε ισχύ ρατσιστικοί νόμοι που επέβαλαν διακρίσεις σε βάρος των Εβραίων, μεταξύ αυτών και η απαγόρευση της εγγραφής τους στο Πανεπιστήμιο. Όσοι ήδη σπούδαζαν θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Ο Λέβι αποφοίτησε με άριστα το 1941. Πάνω στο πτυχίο του αναγραφόταν ότι είναι Εβραίος.


Η διπλωματική εργασία του Πρίμο Λέβι

Το 1942 ήρθε σε επαφή με μέλη αντιφασιστικών οργανώσεων και εντάχθηκε στο παράνομο Κόμμα της Δράσης (Partito d’Azione). Τον Οκτώβριο του 1943 εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση «Δικαιοσύνη και Ελευθερία» (Giustizia e Libertà). Το Δεκέμβριο του 1943, ο ίδιος και οι σύντροφοί του συνελήφθησαν από τη φασιστική αστυνομία και μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο στο Φόσσολι. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1944, 650 Εβραίοι, μεταξύ αυτών και ο Λέβι, στοιβάχτηκαν σε ένα τρένο και μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς.


15 Αυγούστου 1942

Εκεί καταγράφηκε ως το νούμερο 174.517 και αμέσως οδηγήθηκε στο στρατόπεδο Buna-Monowitz, γνωστό ως Άουσβιτς III, όπου παρέμεινε μέχρι την απελευθέρωσή του από τον Κόκκινο Στρατό στις 27 Ιανουαρίου του 1945.


Φεβρουάριος 1948

Παρέμεινε ζωντανός χάρη σε μια σειρά από συγκυρίες. Όπως καταγράφει ο ίδιος μερικές από τις αιτίες της επιβίωσης του ήταν οι ακόλουθες: Ήταν μικρόσωμος και αδύνατος από φυσικού του, άρα άντεξε την ασιτία. Γνώριζε σχετικά γερμανικά, είχε σπουδές χημείας κι έτσι βρέθηκε στο κομάντο χημείας. Στάθηκε τυχερός όσες φορές πέρασε από «επιλογή» για τους θαλάμους αερίων. Κατάφερε να μην αρρωστήσει καθ’ όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού του μέχρι την φυγή των Γερμανών, οπότε και αρρώστησε από οστρακιά. Βρέθηκε στο αναρρωτήριο του στρατοπέδου και έτσι γλίτωσε τον βέβαιο θάνατο που επεφύλαξαν οι Γερμανοί σε όσους κρατούμενους πήραν μαζί τους κατά την φυγή τους. Μετά την απελευθέρωσή του, έπειτα από μια πολύμηνη περιπλάνηση στην ανατολική Ευρώπη, επέστρεψε στην Ιταλία τον Οκτώβριο του 1945. Στα επόμενα χρόνια θα κάνει οικογένεια, θα εργαστεί, θα γράψει βιβλία που θα γνωρίσουν την παγκόσμια αναγνώριση.[2]

Στο «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος», ο Πρίμο Λέβι  καταθέτει εν θερμώ τη μαρτυρία του από τον εγκλεισμό του στο Αουσβιτς (το βιβλίο γράφτηκε αμέσως μετά την επιστροφή του, το 1946). Στο «Η Ανακωχή» αφηγείται την επιστροφή από το στρατόπεδο του θανάτου στον κόσμο των ζωντανών. Το «Αυτοί που βούλιαξαν και αυτοί που σώθηκαν» είναι το κατ’ εξοχήν βιβλίο του στοχασμού γύρω από τα στρατόπεδα εξοντώσεως, γραμμένο 40 χρόνια μετά το πρώτο και έναν μόλις χρόνο πριν από την αυτοκτονία του (1987), το 1986. Λαμβάνει εκ των υστέρων χροιά πνευματικής διαθήκης ενός από τους διαυγέστερους ευρωπαίους στοχαστές που προσέγγισαν το φαινόμενο των ναζιστικών στρατοπέδων εξοντώσεως.

Στο τρίτο βιβλίο, εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο διαστρέφονται οι πολίτες σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα, πολίτες που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν «φυσιολογικοί». Βεβαίως, ξεχωρίζει τους ανώτερους αξιωματούχους, καθώς προϋπήρχε πολιτική ένταξή τους και ιδεολογική ταύτιση με τις απόψεις του Χίτλερ. Το αποτέλεσμα είναι πως οι ενεχόμενοι από την πλευρά των θυτών προσπαθούν να ανακατασκευάσουν την αλήθεια, οικοδομώντας διαφορετικά τη μνήμη αυτή ή ορισμένοι φτάνοντας ως την πλήρη άρνηση της ύπαρξης των στρατοπέδων εξοντώσεως (κεφ. «Η μνήμη της προσβολής»).[3]


Ένα χρόνο πριν φύγει. 1986

Αποσπάσματα από το «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος»

 «Πολλοί λαοί ή άτομα συμβαίνει να θεωρούν περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά ότι «κάθε ξένος είναι εχθρός […] Όταν αυτή η ανομολόγητη αλυσίδα αποτελέσει τη μείζονα πρόταση ενός συλλογισμού, τότε στο τέλος της αλυσίδας βρίσκονται τα στρατόπεδα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας σύλληψης του κόσμου οδηγημένης στην έσχατη συνέπειά της: όσο υπάρχει αυτή η αντίληψη τα αποτελέσματά της θα μας απειλούν. Η ιστορία των στρατοπέδων εξόντωσης θα έπρεπε να ερμηνευτεί από όλους σαν ένα δυσοίωνο σημάδι κινδύνου».

«Το φορτηγό σταμάτησε και είδαμε μια μεγάλη πύλη και πάνω της μια επιγραφή ζωηρά φωτισμένη (η ανάμνηση της με βασανίζει ακόμα στα όνειρα μου): ARBEIT MACHT FREI, η εργασία απελευθερώνει».

«Εάν μέσα απ’ τα στρατόπεδα θα μπορούσε να δραπετεύσει ένα μήνυμα και να φτάσει στους ελεύθερους ανθρώπους θα ήταν αυτό: Προσπαθήστε να μην υποστείτε στο σπίτι σας αυτό που έχει επιβληθεί σε εμάς εδώ».

«Δίπλα μας στέκει μια ομάδα Ελλήνων, αυτοί οι φοβεροί και αξιοθαύμαστοι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, πεισματικοί, κλέφτες, σοφοί, αμείλικτοι και αλληλέγγυοι, αποφασισμένοι να ζήσουν, ανελέητοι αντίπαλοι στον αγώνα της επιβίωσης: από αυτούς τους Έλληνες που υπερίσχυσαν στις κουζίνες και στο εργοτάξιο, που ακόμα και οι Γερμανοί υπολογίζουν και οι Πολωνοί φοβούνται. Έκλεισαν τρία χρόνια στο Άουσβιτς, αυτοί ξέρουν καλύτερα από τον καθένα τι είναι το στρατόπεδο. Στέκονται στο κύκλο με τους ώμους κολλητά ο ένας στον άλλο και τραγουδούν μια μακρόσυρτη μελωδία».

«Ο καθένας αποχαιρέτησε την ζωή με τον δικό του τρόπο. Μερικοί προσευχήθηκαν, άλλοι μέθυσαν και άλλοι βυθίστηκαν για τελευταία φορά σ’ ένα ακατανόμαστο πάθος. Αλλά οι μητέρες ξενύχτησαν για να ετοιμάσουν φαγητό για το ταξίδι, για να πλύνουν τα παιδιά και να φροντίσουν τις αποσκευές και την άλλη μέρα το πρωί άπλωσαν στα συρματοπλέγματα τα ρούχα των παιδιών να στεγνώσουν, δεν ξέχασαν τις φασκιές, τα παιγνίδια, τα μαξιλάρια και τα χιλιάδες μικροπράγματα που χρειάζονται πάντα τα παιδιά. Κι εσείς δεν θα κάνατε το ίδιο; Ακόμα κι αν ξέρατε ότι αύριο θα σας σκοτώσουν μαζί με το παιδί σας, σήμερα δεν θα του δίνατε να φάει;».

«Ταξιδέψαμε ως εδώ μέσα σε σφραγισμένα βαγόνια, είδαμε τις γυναίκες και τα παιδιά μας να τους καταπίνει το σκοτάδι, σκλάβοι πηγαινοερχόμαστε χιλιάδες φορές στην βουβή δουλειά, νεκροί στην ψυχή πριν τον ανώνυμο θάνατο. Δεν θα ξαναγυρίσουμε. Κανείς δεν πρέπει να βγει από δω, κανείς που θα μπορούσε να φέρει στον κόσμο μαζί με το χαραγμένο στην σάρκα του νούμερο τη δυσοίωνη είδηση του τι κατάφερε να κάνει άνθρωπος στον άνθρωπο στο Άουσβιτς».

«Ο Κουν είναι παράλογος. Δεν βλέπει στη διπλανή κουκέτατον Μπέπο, τον Έλληνα που είναι εικοσιδύο χρόνων και μεθαύριο θα πάει στον θάλαμο των αερίων και το ξέρει και μένει ξαπλωμένος με το βλέμμα καρφωμένο στην λάμπα χωρίς να λέει τίποτα, χωρίς να σκέφτεται τίποτα; Δεν ξέρει ο Κουν ότι την επόμενη φορά θα είναι η σειρά του; Δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που συνέβη σήμερα είναι μια Ύβρις που καμιά προσευχή δεν μπορεί να την εξευμενίσει, καμιά συγχώρεση, καμιά εξιλέωση των ενόχων, τίποτα απ’ όσα είναι στη δύναμη του ανθρώπου δεν μπορούν να την επανορθώσουν. Εάν ήμουν Θεός, θα έφτυνα στη γη την προσευχή του Κουν».

«Να εκμηδενίσεις τον άνθρωπο είναι δύσκολο, όσο και να τον δημιουργήσεις: δεν ήταν απλό, πήρε χρόνο, αλλά τα καταφέρατε, Γερμανοί. Είμαστε υπάκουοι κάτω από το βλέμμα σας, δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα από μας: καμιά πράξη αντίστασης, καμιά λέξη πρόκλησης, κανένα κριτικό βλέμμα».


[1] Δεσποινιάδης, Κώστας, «Ακούστηκε, κιόλας, το τρομερό παράγγελμα Wstawać»,e-dromos.gr, 5 Ιουνίου 2012.
[2] Τριαρίδης, Θανάσης, «Το Άουσβιτς δεν τελείωσε: Δέκα σημειώσεις για το Εάν αυτό είναι ο Άνθρωπος του Πρίμο Λέβι», triaridis.gr.
[3] Βαρών-Βασάρ, Οντέρ, «Το σύνδρομο του Αουσβιτς: Η πνευματική διαθήκη του αυτόχειρα Πρίμο Λέβι», tovima.gr, 11 Φεβρουαρίου 2001.

Μοναστηράκι, Αθήνα : Χρυσαυγίτες χτύπησαν βάναυσα με σκουπόξυλο νεαρό στον σταθμό

Αιμόφυρτος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο νεαρός άνδρας που βρισκόταν στη στάση μετρό «Μοναστηράκι» μετά από βάναυση επίθεση που δέχτηκε με σκουπόξυλο από δύο χρυσαυγίτες. Συγκεκριμένα, δυο άνδρες φορώντας μπλούζες με λογότυπα της Χρυσής Αυγής με το σύνθημα «Μολών λαβέ» τον χτύπησαν κατ’ επανάληψη στο κεφάλι με αποτέλεσμα να τον τραυματίσουν. Στο σημείο έσπευσαν δυνάμεις της αστυνομίας και προέβησαν στη σύλληψή τους ενώ ο νεαρός άνδρας μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο σε νοσοκομείο. Όλα ξεκίνησαν λίγο νωρίτερα όταν οι δύο χρυσαυγίτες επιτέθηκαν φραστικά σε έναν Πακιστανό που βρισκόταν στον σταθμό Μοναστηρακίου ενώ στη συνέχεια άρχισαν να τον σπρώχνουν και να τον χτυπούν. Στη θέα αυτών των ενεργειών, ο νεαρός άνδρας, ο οποίος  πουλούσε κοσμήματα στο σημείο και βρισκόταν εκεί με την κοπέλα του, θέλησε να παρέμβει. «Γιατί τον χτυπάτε και τον σπρώχνετε;», τους ρώτησε, προσθέτοντας: «Θέλεις αύριο να γαμήσουν την κόρη σου»;

Ο ένας εκ των χρυσαυγιτών τσαντίστηκε και λογομάχησε με την κοπέλα του πλανόδιου μικροπωλητή. Η κοπέλα αμύνθηκε, χαστουκίζοντας το μέλος της Χρυσής Αυγής. Τότε εκείνος έφυγε, αναζητώντας αντικείμενο, προκειμένου να επιτεθεί στην κοπέλα και το νεαρό. Βρήκε ένα σκουπόξυλο, επέστρεψε και μόλις είδε το νεαρό άνδρα, ξέσπασε με μένος την οργή του, τραυματίζοντας τον στο κεφάλι.

Αναδημοσίευση από: http://www.alfavita.gr/arthra/%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CF%83%CE%B5-%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CF%81%CF%8C-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF