Μ. Φύσσα: ”Μετά από 3 χρόνια μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι νιώθουμε μόνοι… Κανένας επίσημος πολιτικός φορέας της Αριστεράς ή του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου δεν επέδειξε ουσιαστική στήριξη, παρά μόνο κινήσεις εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας”.

fissa

Η Μάγδα Φύσσα, μητέρα του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα από τους έλληνες ναζιστές, μίλησε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο σε ευρωβουλευτές της ευρωπαϊκής Αριστεράς GUE/NGL και ο λόγος της για άλλη μια φορά ήταν συγκλονιστικά διαυγής και ασυμβίβαστος. Η Μάγδα Φύσσα ξεσκεπάζει την υποκρισία των κομμάτων της αριστεράς και των λεγόμενων δημοκρατικών δυνάμεων οι οποίες κωφεύουν μπροστά στην εξάπλωση της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη. Λέει χαρακτηριστικά: ”Αυτό  στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ, είναι η επιθυμία μου για δράση κατά του φασισμού, σε μία ευρωπαϊκή  κοινωνία που από τη  μία αδιαφορεί επί της ουσίας για την άνοδό του και από την άλλη παρέχει άλλοθι για την εδραίωση του”.

 

Η Μάγδα Φύσσα αποτελεί παράδειγμα για όλους μας, αποκαλύπτει τις ανεπάρκειές μας και φωταγωγεί το δρόμο μέσα στο γενικότερο ζόφο.

 

 

Ολόκληρη η ομιλία της Μάγδας Φύσσα:

Κυρίες και κύριοι

Ευχαριστώ για την πρόσκληση όλους σας και την ευκαιρία που μου δίνετε να απευθυνθώ σε εσάς για ζητήματα που πιστεύω ότι απασχολούν όλους μας. Ιδιαίτερα θα ήθελα να ευχαριστήσω την Κωνσταντίνα Κούνεβα για την πρωτοβουλία αυτή.

Δεν θα αναφερθώ σε θέματα που αφορούν το νομικό μέρος και την δημοσιογραφική σκοπιά, καθώς αυτά καλύφθηκαν, ούτε όμως θα αναφερθώ στον πόνο και τα συναισθήματα εμού και της οικογένειάς μου τα 3 τελευταία χρόνια, καθώς κάθε αναφορά στο αυτονόητο, περιττεύει.

Αυτό  στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ, είναι η επιθυμία μου για δράση κατά του φασισμού, σε μία ευρωπαϊκή  κοινωνία που από τη  μία αδιαφορεί επί της ουσίας για την άνοδό του και από την άλλη παρέχει άλλοθι για την εδραίωση του. Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν δεν συμβαίνουν ούτε τα ελάχιστα δυνατά για την καταπολέμηση του φαινομένου, το δηλητήριο του οποίου έχω προσωπικά δοκιμάσει αλλά και η ίδια η ιστορία μας έχει διδάξει όλους.  Μάλιστα οι συνολικές πολιτικές οικονομικής λιτότητας αλλά και η ανύπαρκτη στήριξη της Ευρώπης στο θέμα των προσφύγων, παρέχουν και ιστορικά εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη του καρπού του φασισμού. Με λίγα λόγια: η Ευρώπη δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για την αναβίωση και επέκτασή του.

Έτσι, λοιπόν, στην Ευρώπη γεννάται για άλλη μία φορά ο φασισμός. Δεν έχουν περάσει ούτε 70 χρόνια, από την τελευταία φορά που οι πολίτες της Ευρώπης πλήρωσαν με αίμα την κυριαρχία του. Παρόλο αυτά, και ενώ τα τότε θύματά του ζουν και θυμούνται ακόμα, η Ευρώπη επιδεικνύει αδιαφορία στην επανεμφάνισή του. Αδιαφορία για τις μακροπρόθεσμες συνέπειές του, που ακόμα δεν είναι ορατές, αλλά και για τις άμεσες και ήδη ορατές συνέπειες της ενεργού δράσης νεοναζιστικών οργανώσεων. Αν και η δράση αυτή δεν εμφανίζεται ακόμα σε όλες τις χώρες, η Ελλάδα αποτελεί ένα πικρό παράδειγμα για όλους μας, με την  κλιμακούμενη φασιστική βία της Χρυσής Αυγής να αφήνει το στίγμα της.

Έτσι η αδιαφορία προχωρά και στα ίδια τα θύματα του φασισμού. Σε εθνικό επίπεδο, πέραν των διακηρύξεων για δήθεν στήριξη σε εμάς, που ενίοτε καταντά προκλητική, στην οικογένεια μου δεν παρασχέθηκε η ελάχιστη έμπρακτη στήριξη, όπως θα ήταν για παράδειγμα η παροχή ψυχολογικής υποβοήθησης από ειδικούς, με επιμέλεια του κράτους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι περισσότεροι κατηγορούμενοι για την δολοφονία του γιου μου, μένουν στη γειτονιά μας, με αποτέλεσμα να ερχόμαστε υποχρεωτικά, καθημερινά αντιμέτωποι με αυτούς. Στο σημείο της δολοφονίας υπάρχει ένα μνημείο στη μνήμη του γιου μου. Δεν είναι λίγες οι φορές που «άγνωστοι» το έχουν βεβηλώσει, με αγκυλωτούς σταυρούς.

Επίσης, κανένας επίσημος πολιτικός φορέας της Αριστεράς ή του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου δεν επέδειξε ουσιαστική στήριξη, παρά μόνο κινήσεις εντυπωσιασμού και ψηφοθηρίας, αφού μέχρι και υποψήφιοι μας προτάθηκε να γίνουμε σε κομματικά ψηφοδέλτια. Μετά δε την άρνησή μας να συμμετάσχουμε, ουδέποτε ξανά προσέφεραν οποιαδήποτε άλλη βοήθεια ή δημόσια στήριξη για εμάς.

Αντίστοιχα όμως και σε κοινωνικό επίπεδο, καμία σοβαρή παρέμβαση δεν γίνεται, παρά μόνο μεμονωμένες ιδιωτικές πρωτοβουλίες, με μικρή δυστυχώς απήχηση. Καμία ενημέρωση σε εργασιακούς χώρους και σχολεία, με αποτέλεσμα 3 χρόνια μετά τη δολοφονία του γιού μου, στην Ελλάδα να υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τι ακριβώς έχει συμβεί. Και τι συνέβη ; Ένας άνθρωπος ελεύθερος, ανένταχτος, ο οποίος δεν ανήκε σε καμία κομματική οργάνωση, ένας άνθρωπος που εκείνο το βράδυ, όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στη βία και την τρομοκρατία του τάγματος εφόδου της ΧΑ.

Σε όλα τα παραπάνω, έρχεται να προστεθεί και η μεθοδευμένη αδιαφορία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που αντί να προβάλλουν καθημερινά ρεπορτάζ για την εξέλιξη της δίκης, περιορίζονται σε ολιγόλεπτες αναφορές. Οι δε αναφορές αυτές περιορίζονται στην αποτύπωση στιγμών προσωπικής μου συναισθηματικής έντασης και παραλείπουν να μεταφέρουν στο κοινό τα συγκλονιστικά στοιχεία σε βάρος της φασιστικής εγκληματικής οργάνωσης.  Αντίθετα, όμως η ελληνική δημόσια τηλεόραση, επέλεξε να προβάλει το σύνολο μίας δίωρης εκδήλωσης και ομιλίας του αρχηγού της εγκληματικής οργάνωσης, όπου για ακόμα μία φορά με ρητορική μίσους και καπηλευόμενος στοιχεία της ελληνικής ιστορίας, προσπάθησε να υπερασπιστεί τις ναζιστικές του ιδέες.

Μετά από 3 χρόνια μπορώ να σας πω με βεβαιότητα ότι νιώθουμε μόνοι.

Η αποτυχία δημιουργίας μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας αλληλεγγύης, γέννησε πολίτες αδιάφορους σε ότι δεν τους αγγίζει σε προσωπικό-ατομικό επίπεδο. Αυτή η συνεχιζόμενη αδιαφορία άφησε τον φασισμό να θεριέψει και στοίχισε την ζωή του παιδιού μου και άλλων παιδιών, όπως πρόσφατα του νεαρού  28χρόνου από τη Φιλανδία, που δέχτηκε επίθεση από ομάδα νεοναζί. Πόσα θύματα ακόμα πρέπει να θρηνήσουμε ;
Δε θα ήθελα να πιστέψω, ότι η αδράνεια αυτή σε θεσμικό επίπεδο οφείλεται στην ύπαρξη πολιτικής σκοπιμότητας.

Περιμένω  από την ευρωπαϊκή και ελληνική κοινωνία να δράσει.

Περιμένω την διοργάνωση πανευρωπαϊκής καμπάνιας ενημέρωσης για τα θύματα του σύγχρονου φασισμού και την κινητοποίηση των αριστερών και δημοκρατικών δυνάμεων για συσπείρωση σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, χωρίς να προβάλλει ο καθένας τα κομματικά του συμφέροντα.

Περιμένω την δημιουργία πανευρωπαϊκού προγράμματος ενημέρωσης σε σχολεία και την οργάνωση εκδηλώσεων με την στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτό που δεν περιμένω, αλλά απαιτώ είναι δικαίωση για το παιδί μου και για όλα τα θύματα του φασισμού. Δικαίωση προσωπική και κοινωνική για τις γενιές που έρχονται.

Περί Αντιιμπεριαλισμού

Ο Αντιιμπεριαλισμός είναι μια οπτική ανάγνωσης των διαφορών στενά συνυφασμένη με την αποδοχή του έθνους κράτους. Πρόκειται για μια κρατικιστική αντίληψη των συγκρούσεων που αντιλαμβάνεται τον αγώνα ισχύος μεταξύ των εθνικών κρατικών ελίτ ως το κυρίαρχο διακύβευμα, το μόνο που αξιολογεί είναι η διαβάθμιση της ισχύος. Αγνοεί τις κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις και εντάσεις στο εσωτερικό των κυρίαρχων κρατών, αδιαφορεί για τις ταξικές συμμαχίες μεταξύ των εξουσιαστικών και οικονομικών ελίτ των ”αντιμαχόμενων” κρατών αλλά και για τις πραγματικές κοινότητες συμφερόντων μεταξύ των κυριαρχούμενων στα εμπλεκόμενα μέρη αφού κατανοεί κυρίως τις συγκρούσεις με εθνοκρατικούς όρους. Στην πραγματικότητα ο Αντιιμπεριαλισμός βρίσκεται στον αντίποδα του Διεθνισμού, αφού εάν ο Διεθνισμός είναι η συγκρότηση της υπερεθνικής ταξικής συνείδησης, ο Αντιιμπεριαλισμός είναι η  μετατροπή αυτής της συνείδησης σε επιμέρους εθνικούς και κρατικούς ανταγωνισμούς επιβολής και ισχύος.

O πόλεμος του Ερντογάν στις γυναίκες

Dilar Dirik 

Μετάφραση: Γεωργία Κανελλοπούλου

 

Οι Κούρδισες γυναίκες μέσα σε ένα από τα πιο δυνατά και ριζοσπαστικά κινήματα παγκοσμίως σφυροκοπούνται με ασυδοσία από το τουρκικό κράτος−ενώ η Ευρώπη κοιτάζει από την άλλη.

erd
Ayla Akat Ata, ομιλήτρια στο Συνέδριο Ελεύθερων Γυναικών, στον εορτασμό της 8ης Μαρτίου, όταν ήταν ακόμη βουλευτής.

« Θα αντισταθούμε μέχρι την νίκη!» φώναξε η Sebahat Tuncel πριν της κλείσουν το στόμα μια ντουζίνα αστυνομικοί που την έσυραν στο πάτωμα και την προφυλάκισαν στις αρχές του Νοέμβρη.

Εννιά χρόνια πριν, την Tuncel υποδέχονταν με λουλούδια, συνθήματα και σήματα της νίκης, καθώς βγήκε από τη φυλακή και μπήκε στο κοινοβούλιο, όπου είχε εκλεγεί βουλευτής όσο ήταν ακόμη φυλακισμένη. Σήμερα είναι ξανά στη φυλακή, μία από τους δώδεκα κούρδους πολιτικούς από το HDP (Δημοκρατικό Κόμμα του Λαού) και το περιφερειακό DBP (Κόμμα Δημοκρατικών Περιφερειών) που συνελήφθησαν από την Τουρκική ασφάλεια από τον προηγούμενο Οκτώβριο, στο πλαίσιο των «αντιτρομοκρατικών» ενεργειών του τούρκου προέδρου Ερντογάν εναντίον όσων αντιπαλεύουν τον απολυταρχικό του ρόλο. Η καταστολή αυτή ακολουθεί το πραξικόπημα του Ιουλίου και αντιπροσωπεύει μία επανακλιμάκωση του πολέμου μεταξύ του κράτους και του κουρδικού κινήματος, τερματίζοντας μία ειρηνευτική διαδικασία δυόμισι χρόνων.

Ακολουθώντας την οδηγία που δόθηκε στη γερμανική αντιτρομοκρατική ομάδα τη δεκαετία του ’80, «Πυροβολήστε τις γυναίκες πρώτα», η τοξική αρρενωπότητα του κράτους έγινε φανερή στην κήρυξη πολέμου εναντίον των γυναικών, καθώς η δύναμη του στρατιωτικού κινήματος των Κουρδισών είναι η μεγαλύτερη απειλή για το σύστημα. Η περίπτωση της Sebahat Tuncel δεν είναι μοναδική.

aa
Φωτογραφίες της Gültan Kışanak

Στο τέλος του Οκτωβρίου, η Gültan Kisanak συνελήφθη. Ήταν η πρώτη γυναίκα συμπρόεδρος στο μητροπολιτικό δήμο του Ντιγιαρμπακίρ και πρώην βουλευτίνα, που πέρασε δύο χρόνια τη δεκαετία του ’80 στη φυλακή, όπου επιβίωσε από τις πιο αποτρόπαιες μορφές βασανιστηρίων, όπως το να ζήσει για μήνες σε ένα σπιτάκι σκύλου γεμάτο περιττώματα, επειδή αρνιόταν να πει «είμαι Τουρκάλα». Η σύλληψη της ακολουθήθηκε από την βίαιη σύλληψη της Ayla Akat Ata, τέως βουλευτίνας και τώρα ομιλήτριας στο Συνέδριο Ελεύθερων Γυναικών, το μεγαλύτερο οργανισμό – ομπρέλα των γυναικών σε Κουρδιστάν και Τουρκία, που είναι μεταξύ των 370 οργανισμών που απαγορεύτηκαν από την κυβέρνηση στα μέσα του Νοεμβρίου. Νοσηλεύτηκε πολλές φορές λόγω βίας της αστυνομίας στη διάρκεια της κοινοβουλευτικής θητείας της και επέζησε από απόπειρες δολοφονίας.

aaa
Οι Sebahat Tuncel, Ayla Akat Ata, Selma Irmak και Pervin Buldan διαμαρτύρονται για ένα νομοσχέδιο ασφάλειας εντός Βουλής. Όλες εκτός από την Pervin Buldan είναι τώρα στη φυλακή. Φωτό: Murstafa Istemi/Milliyet

Η Selma Irmak είναι μεταξύ των βουλευτών που εκλέχτηκαν μέσα από τη φυλακή, όπου πέρασε πάνω από 10 χρόνια ως τρομοκράτισσα και συμμετείχε σε πολλές απεργίες πείνας. Η Gülser Yildirim ήταν φυλακισμένη για πέντε χρόνια πριν τις εκλογές. Μια άλλη βουλευτίνα, είναι η  Leyla Birlik, που έμεινε με τους πολίτες κάτω από τα στρατιωτικά πυρά στο Sirnak σε όλη τη διάρκεια του στρατιωτικού lockdown, κι έγινα μάρτυρας αμέτρητων βίαιων δολοφονιών πολιτών από το στρατό. Ο κουνιάδος της,   Haci Lokman Birlik, ακτιβιστής και σκηνοθέτης, εκτελέστηκε από το στρατό τον Οκτώβριο 2015, έδεσαν το πτώμα του σε ένα στρατιωτικό όχημα και το έσυραν στους δρόμους. Οι στρατιώτες το βιντεοσκόπησαν και έστειλαν το βίντεο στη Leyla Birik με το μήνυμα «Έλα να πάρεις τον κουνιάδο σου».  

Η λίστα συνεχίζεται. Διαλέξαμε αυτές τις γενναίες γυναίκες να μας εκπροσωπήσουν. Τώρα είναι πολιτικές κρατούμενοι παρότι εκλέχτηκαν από πάνω από πέντε εκατομμύρια ανθρώπους.

Οι υπερσυντηρητικές πολιτικές του Κόμματος της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ερντογάν έχουν οδηγήσει στην αύξηση της βίας κατά γυναικών στην Τουρκία στην τελευταία δεκαετία. Όχι μόνο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της διοίκησης, του ίδιου του Ερντογάν συμπεριλαμβανομένου, συχνά απορρίπτουν την ισότητα τν φύλων προς χάριν συμπεριφορών που διευκολύνουν την κουλτούρα των βιασμών, τη διαφυλετική βία και το μισογυνισμό, αλλά επιπλέον το ΑΚΡ εγκαινιάζει φυσικές επιθέσεις σε γυναίκες και μέλη της LGBT κοινότητας. Το υπερ-αρρενωπό κράτος όχι μόνο τιμωρεί συλλήβδην την κουρδική κοινότητα σαν αυτονομιστές, τρομοκράτες ή συνωμότες κατά του κράτους, αλλά σκιαγραφεί τις Κούρδισες σαν «κακές γυναίκες», πόρνες και παραβάτισσες της πυρηνικής οικογένειας.

Ιστορικά, οι βιασμοί και τα σεξουαλικά βασανιστήρια, συμπεριλαμβανομένου του μεταμοντέρνου τεστ παρθενίας, έχουν χρησιμοποιηθεί από το Τουρκικό κράτος για να δαμάσουν και να τιμωρήσουν το γυναικείο σώμα, όπως έχει επισημάνει η Anja Flash στο βιβλίο της Frauen in der Kurdischen Guerrilla που δεν έχει μεταφραστεί από τα γερμανικά. Στις φυλακές, οι γυναίκες υφίστανται έρευνες στην ευαίσθητη περιοχή τους, για να εξευτελίζονται σεξουαλικά. Πρόσφατα, στρατιώτες έβγαλαν τα ρούχα από πτώματα Κουρδισών και δημοσίευσαν τις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένα άλλο βίαιο βίντεο δείχνει τον τούρκικο στρατό να πυροβολεί στο κεφάλι αντάρτισσες και να τις πετάνε σε γκρεμούς. Στο βίντεο αυτό έχουν χρησιμοποιηθεί γερμανικά τουφέκια, δείχνοντας την εμπλοκή της Δύσης σε αυτά τα εγκλήματα πολέμου.

Παρότι τέτοιες θηριωδίες γίνονται από τη δεκαετία του ’90, η δημοσίευση τους στα social media είναι μια νέα προσπάθεια να αποθαρρύνουν την αντίσταση των γυναικών και να αποδείξουν την κρατική δύναμη.  Αυτές οι μέθοδοι μοιάζουν με εκείνες του ISIS και παραβιάζουν όλες τις συνθήκες πολέμου. Η σεξουαλική κακοποίηση μιας ακτιβίστριας, που τολμά να αμφισβητήσει την αντρική ηγεμονία, στοχεύει να σπάσει το ηθικό της και να αποτρέψει περαιτέρω ακτιβισμό. Οι επιθέσεις σε γυναίκες πολιτικούς πρέπει να κατανοηθούν σε αυτό το πλαίσιο.

a1
Κούρδισα διαμαρτύρεται μπροστά στον τουρκικό στρατό στο Kerboran πέρυσι. Φωτό: Zehra Dogan/JinHa.

Πολύ πριν μπουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης στο στόχαστρο της Τουρκίας, δέχτηκαν επίθεση οι δημοσιογράφοι του JinHa, του πρώτου γυναικείου πρακτορείου ειδήσεων στη Μέση Ανατολή. Στρατευμένοι σε μία ρητά φεμινιστική οπτική, οι εργαζόμενοι στον JinHa αποκάλυψαν  τα κρατικά εγκλήματα. Σήμερα το JinHa είναι απαγορευμένο και πολλά μέλη του έχουν φυλακιστεί.

Το HDP είναι το μόνο προοδευτικό αντιπολιτευτικό κόμμα που έμεινε στην Τουρκία με μία ατζέντα για την κοσμικότητα, τη διαφορετικότητα, την οικολογία, υπέρ των μειονοτήτων, υπέρ των γυναικών, υπέρ των δικαιωμάτων των LGBT. Έχει μακράν το υψηλότερο ποσοστό γυναικών στις γραμμές του. Ακόμα και χωρίς το σύστημα της συμπροεδρίας, υπάρχει μια πολιτική του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος ου εξασφαλίζει τη μοιρασμένη ηγεσία μεταξύ αντρών και γυναικών, με συντριπτική πλειοψηφία γυναικών δημάρχων στις κουρδικές περιοχές. Μέσα από έναν αγώνα δεκαετιών, που ενθαρρύνθηκε κυρίως από τον φυλακισμένο κούρδο ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο ενεργός ρόλος των γυναικών στην πολιτική είναι σήμερα ένα φυσιολογικό μέρος της ζωής στο Κουρδιστάν.

Οι γυναίκες του HDP και του DBP δεν ενσαρκώνουν αστικές  ιδέες για πολιτική εκπροσώπων και συντεχνιακό φεμινισμό. Όλες σχεδόν οι πολιτικοί που σήμερα είναι υπό επίθεση έχουν περάσει καιρό στις φυλακές, έχουν υποστεί αστυνομική βία, σεξουαλικά βασανιστήρια, απόπειρες δολοφονίας ή κάποιες άλλες μορφές βίαιης μεταχείρισης από το κράτος. Είναι πάντα στην πρώτη σειρά στις διαμαρτυρίες κατά του κράτους και του στρατού.

Οι γυναίκες είχαν επίσης ενεργό ρόλο στην ειρηνευτική διαδικασία που δρομολόγησε ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν με το τουρκικό κράτος το Μάρτιο του 2013. Κάθε σύσκεψη  στη φυλακή του Ιμραλί περιλάμβανε γυναίκες. Το 2014 ο Οτσαλάν πρότεινε οι γυναίκες να παρουσιάζονται στις συσκέψεις σαν οργανωμένη δύναμη και όχι σαν μεμονωμένα άτομα. Έτσι, η  Ceylan Bagriyanik συμμετείχε στις συσκέψεις σαν εκπρόσωπος του γυναικείου κινήματος. Η Διακήρυξη του Ντολμάμπαχτσε, η πρώτη κοινή δήλωση των εμπλεκόμενων συμπεριέλαβε την απελευθέρωση των γυναικών ως ένα από τα δέκα σημεία για τη δικαιοσύνη και την ειρήνη. Το κράτος και τα μέσα ενημέρωσης δεν έδωσαν βάρος  στην επιμονή του κουρδικού κινήματος για τη βαρύτητα της γυναικείας απελευθέρωσης στην ειρηνευτική διαδικασία.

Αντιμετωπίζουμε συλλογική τιμωρία επειδή περάσαμε το υψηλότερο εκλογικό όριο παγκοσμίως, που απαιτεί ένα εκλογικό κόμμα να πάρει τουλάχιστον 10%  των ψήφων σε εθνικό επίπεδο για να μπει στο κοινοβούλιο. Οι πάλεις μας ισοπεδώθηκαν, οι αγαπημένοι μας δολοφονήθηκαν, κάηκαν ζωντανοί, βομβαρδίστηκαν, πυροβολήθηκαν ή κακοποιήθηκαν μέχρι θανάτου. Η πολιτιστική μας κληρονομιά και το περιβάλλον σβήστηκαν για πάντα, οι βουλευτές μας σύρθηκαν στους δρόμους, οι δήμαρχοι μας αντικαταστάθηκαν από έμπιστους της κυβέρνησης κόντρα στη θέληση μας, τα μέσα ενημέρωσης μας λογοκρίνονται, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπλοκαρίστηκαν. Καταστρέφοντας την πιθανότητα για ειρηνική, νόμιμη πολιτική μέσα σε δημοκρατικό πλαίσιο, η Τουρκία δεν έχει αφήσει στους Κούρδους άλλη εναλλακτική από την αυτοάμυνα. Οι διεθνείς οργανισμοί, και πάνω απ’ όλους η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν εγκαταλείψει τον κουρδικό λαό προκειμένου να καλοπιάσουν τον Ερντογάν. Με άλλα λόγια. Οι δυτικές κυβερνήσεις υποστηρίζουν τη συστηματική εξόντωση ενός από τα πιο ισχυρά και ριζοσπαστικά γυναικεία κινήματα στον κόσμο.

Η φιλοσοφία του κινήματος των Κουρδισών λέει  ότι κάθε ζωντανός οργανισμός έχει τους δικούς του μηχανισμούς αυτοάμυνας, όπως το τριαντάφυλλο με τα αγκάθια του. Αυτή η ιδέα ορίζεται με τη στενή φυσική έννοια, αλλά περιλαμβάνει και τη δημιουργία αυτόνομων δομών αυτοκυβέρνησης για την οργάνωση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Η προστασία της ταυτότητας σου απέναντι στο κράτος μέσω της αυτοάμυνας ενεργοποιείται εν μέρει από την οικοδόμηση αυτόνομων πολιτικών θεσμών.

Σε μια εποχή που πτώματα γυμνών γυναικών εκτίθενται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από το στρατό και εκλεγμένες αξιωματούχοι γίνονται αντικείμενο κακοποίησης από το καπιταλιστικό – πατριαρχικό κράτος, οι γυναίκες πολεμούν για να δείξουν πως η τιμή τους δεν περιμένει τους άντρες να την ορίσουν, γιατί η τιμή δεν βρίσκεται μεταξύ των ποδιών μιας γυναίκας, βρίσκεται στην αντίσταση που καθιέρωσαν οι πρωτοπόρες του κινήματος μας. Οι φυλακισμένες μας πολιτικοί υπερασπίζονται αυτή την τιμή.

Από τη φυλακή, η συμπρόεδρος του HDP  Figen Yüksekdag έστειλε αυτό το μήνυμα: «Σε πείσμα όλων, δεν μπορούν να καταστρέψουν την ελπίδα μας, ή να σπάσουν την αντίσταση μας. Είτε στη φυλακή είτε όχι, το HDP κι εμείς, είμαστε η μόνη προοπτική της Τουρκίας για ελευθερία και δημοκρατία. Και αυτός είναι ο λόγος που μας φοβούνται. Μην επιτρέψετε, ούτε ένας από σας, μην επιστρέψετε στον εαυτό σας να χάσει το ηθικό του, μη αποδυναμώσετε την αντίσταση σας. Μην ξεχνάτε ότι αυτό το μίσος και ο θυμός έχουν τις ρίζες τους στο φόβο. Η αγάπη και το θάρρος θα νικήσουν».

Η Dilar Dirik είναι από το βόρειο Κουρδιστάν (Τουρκία). Αποτελεί  μέλος του κουρδικού γυναικείου κινήματος, είναι συγγραφέας, και διδακτορική φοιτήτρια στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ.  Η έρευνά της επικεντρώνεται στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα και στις αυτόνομες κοινότητες της Ροζάβα καθώς και στη σχέση μεταξύ φύλου και εξουσιαστικών θεσμών.

Πηγή: https://www.opendemocracy.net/5050/dilar-dirik/erdogan-s-war-on-women

 

Μερικές σκέψεις για τη νίκη, το ρατσισμό και την τάξη του Ντόναλντ Τραμπ

donald-trump-gage-skidmore-600x400

Των Martin Smith και Tash Shifrin

 

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στη θέση του Προέδρου των ΗΠΑ έχει σοκάρει πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Αλλά η νίκη του Τραμπ δεν είναι κάτι αφύσικο: είναι μέρος μιας ευρύτερης αναβίωσης των ακροδεξιών ρατσιστικών λαϊκιστικών κομμάτων και πολιτικών, που έχει επίσης διαφανεί στην Ευρώπη.

Πηγάζει από μια βαθιά πικρία κατά του πολιτικού συστήματος και κατά των κεντρώων κομμάτων που ακολούθησαν νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας, κάνοντας τους φτωχούς ανθρώπους να πληρώσουν για την οικονομική κρίση.

Ρατσιστής

Η ρατσιστική ακροδεξιά έχει διοχετεύσει αυτόν το θυμό, δημιουργώντας αποδιοπομπαίους τράγους, κατά των μειονοτικών ομάδων και των μεταναστών. Και ο Τραμπ είναι όντως σκληρός ρατσιστής. Στη διάρκεια της εκστρατείας του για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, μια δημοσκόπηση του Reuters Ipsos αποκάλυψε ότι οι υποστηρικτές του Τραμπ περιέγραφαν τους αφροαμερικανούς ως «εγκληματίες», «κουτούς», «τεμπέληδες» και «βίαιους» πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι άλλοι ρεπουμπλικάνοι.

Η εκστρατεία του Τραμπ ήταν τοξική και προσβλητική σε όλη της διάρκεια της, προκαλώντας διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες έξω από τις συγκεντρώσεις του.

Η επιλογή της Χίλαρι Κλίντον ως υποψήφιας των δημοκρατικών – αντί του σοσιαλιστή Μπέρνι Σάντερς – βοήθησε τον Τραμπ να ισχυρίζεται ότι είναι το αντισυστημικό αουτσάιντερ. Όλη σχεδόν η ζωή της Κλίντον έχει περάσει μέσα στο πολιτικό σύστημα της Ουάσιγκτον. Υπήρξε Υπουργός εξωτερικών αλλά και σύζυγος του Μπιλ Κλίντον. Δεν μπορείς να είσαι πιο συστημικός απ’ αυτό. Και η Κλίντον είναι νεοφιλελεύθερη και πολεμοχαρής, πέρα ως πέρα.

Υπήρξε ευρύτατη δυσπιστία για την Κλίντον, ακόμα και ανάμεσα στους ψηφοφόρους της. Όπως έγραψε στον Guardian ο δημοσιογράφος Gary Younge,  που συνάντησε ψηφοφόρους του Τραμπ  στην παρηκμασμένη πρώην βιομηχανική πόλη του Rust Belt: «Δεν πιστεύουν μόνο ότι είναι ανέντιμη, πιστεύουν πως είναι εγκληματίας, δολοπλόκος, απατεώνισσα υπερόπτης, που θα πουλήσει την Αμερική στον υψηλότερο μειοδότη και θα τσεπώσει τα έσοδα.»

Ο Τραμπ μπορούσε να οργανώσει τεράστιες συγκεντρώσεις. Το μόνο πράγμα που τους αντιπαραβαλλόταν  ήταν το μεγάλο διογκούμενο κύμα στήριξης και οι μαζικές συγκεντρώσεις υπέρ του Μπένι Σάντερς. Πριν επικυρωθεί η υποψηφιότητα της Κλίντον, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως ο Σάντερς μπορούσε να χτυπήσει τον Τραμπ καλύτερα από εκείνη. Ο Σάντερς ήταν ικανός και να εκφράσει την πικρία για τη λιτότητα και να προσφέρει κάποιες λύσεις. Μπορούσε να σπρώξει το θυμό προς τα αριστερά.

Ο Τραμπ, του οποίου οι πολιτικές τον  κατέταξαν στη θέση του πιο δεξιού Προέδρου των ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1920, είναι κατάφορα ρατσιστής και σεξιστής, με έναν τρόπο που εδώ και πολύ καιρό ήταν μη αποδεκτός στη δημόσια ζωή.

Λαϊκιστής

Κατάφερε να χτίσει πάνω στην παραδοσιακή βάση των ρεπουμπλικάνων – πλούσιοι, λευκοί, οπλοφορούντες, ευαγγελιστές χριστιανοί. Αλλά αυτό που τον έκανε να έλξει ένα νέο τμήμα ψηφοφόρων στο στρατόπεδο του, ήταν η λαϊκιστική του εστίαση στο θυμό  της πιο φτωχής εργατικής τάξης για την αυξανόμενη μιζέρια της.

Ο Τραμπ ξέρει ακριβώς πώς να παίξει με τους φόβους της εργατικής τάξης – και πώς να διοχετεύσει το θυμό της σε ρατσισμό και εθνικισμό. «Φτιάχναμε αυτοκίνητα στο Φλιντ και δεν μπορούσαμε να πιούμε το νερό του Μεξικού, ενώ τώρα φτιάχνουν αυτοκίνητα στο Μεξικό και δεν πίνεται το νερό του Φλιντ», έλεγε στην εκστρατεία του.

Τα γραφήματα που ακολουθούν, που βασίζονται σε δεδομένα του  exit poll, αποδεικνύουν πως ο Τραμπ κέρδισε δυσαρεστημένους ψηφοφόρους από την εργατική τάξη. Δείχνουν ότι οι ρεπουμπλικανικές ψήφοι (κόκκινο) ήταν παραδοσιακά ισχυρότερες μεταξύ των πλούσιων τμημάτων, αλλά ενώ το 2004, 2008 και 2012 οι δημοκρατικοί (μπλε) κέρδιζαν με διαφορά το μεγαλύτερο μερίδιο των φτωχότερων ψηφοφόρων, ο Τραμπ κατάφερε να πάρει μεγάλο κομμάτι τους από την Κλίντον. Το μερίδιο της στα χαμηλότερα εισοδήματα είναι πολύ κάτω από αυτά των προηγούμενων υποψήφιων των δημοκρατικών.

us-elections-income-2004-600x653

Φυσικά, τα αποτελέσματα των exit poll δεν είναι απολύτως αξιόπιστα, αλλά φαίνεται πως η επιρροή του Τραμπ είχε υποτιμηθεί. Επίσης οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι η ψήφος στον Τραμπ ήταν συντριπτικά ισχυρότερη ανάμεσα σε εκείνους που πίστευαν πως η οικονομία είναι σε κακή κατάσταση, που ένιωθαν πως η καθημερινότητα της οικογένειας τους χειροτερεύει, και που ήθελαν αλλαγή.

Στη διάρκεια της εκστρατείας του, ο Τραμπ δεν έκανε καθόλου παραχωρήσεις προς τις κεντρώες πολιτικές ή mainstream απόψεις, ενισχύοντας την εικόνα του υποτιθέμενου αουτσάιντερ. Χάραξε τη θέση του και τράβηξε ένα τμήμα συνηθισμένων ανθρώπων μέσα σ’ αυτή τη θέση.

Ο Τραμπ είναι δισεκατομμυριούχος – είναι εντυπωσιακό πώς κατάφερε να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα των φτωχών και της εργατικής τάξης. Αλλά η Κλίντον είναι ο καθεστωτικός πολιτικός, και οι ψηφοφόροι ήξεραν ήδη ότι δεν θα τους βοηθήσει. «Η Αμερική είναι ήδη μεγάλη», έλεγε.

Φυσικά, πολλοί ψηφοφόροι από την εργατική τάξη – κυρίως στις αφροαμερικάνικες και τις ισπανικές κοινότητες – γνωρίζοντας  πως ο Τραμπ είναι καταστροφή ψήφισαν την Κλίντον, παρά τις επιφυλάξεις τους. Και επίσης, όλοι όσοι ψήφισαν τον Τραμπ δεν τον συμπαθούν τόσο ή διαφωνούν με τις πιο εξτρεμιστικές θέσεις του. Αυτές οι εκλογές σφραγίστηκαν με τον αριθμό των ψηφοφόρων που δήλωσαν ότι δεν εκτιμούν αυτόν  που ψήφισαν.

Ευρώπη

Η νίκη του Τραμπ θα δώσει ώθηση στις ακροδεξιές ρατσιστικές και φασιστικές οργανώσεις τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Ο ίδιος ο Τραμπ δεν είναι φασίστας – είναι ένας δισεκατομμυριούχος μεγιστάνας, μέρος της ελίτ των ΗΠΑ. Όμως η νίκη του έδωσε αυτοπεποίθηση στις ομάδες του Tea Party και σε επικίνδυνες οργανώσεις όπως η Κου Κλουξ Κλαν.

Στην Ευρώπη,η Μαρί Λε Πεν, ηγέτης του φασιστικού Εθνικού Μετώπου που ήδη κάνει την εκστρατεία της για τις προεδρικές γαλλικές εκλογές του 2017, έσπευσε να συγχαρεί τον Τραμπ ως πηγή έμπνευσης για την ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο ακροδεξιός Nigel Farage του UKIP επίσης καυχήθηκε για το αποτέλεσμα και προειδοποίησε τον κόσμο “να ετοιμαστεί για περαιτέρω πολιτικά σοκ”.

Η εκλογή του Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ – της νούμερο ένα υπερδύναμης – μας δείχνει πόσο μακριά μπορεί να πάει η ρατσιστική ακροδεξιά. Κανείς δεν έχει πια την πολυτέλεια να εφησυχάζει.”

Πηγή: http://www.dreamdeferred.org.uk/2016/11/some-thoughts-on-donald-trumps-victory-race-and-class/

Μετάφραση: Γεωργία Κανελλοπούλου