2ΗΜΕΡΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ »Για την απελευθέρωση της φαντασίας»

Για την απελευθέρωση της φαντασίας, την άμεση δημοκρατία, την ελευθερία

  • Για την απάντηση, μέσα από τους δρόμους της κοινωνικής χειραφέτησης-απελευθέρωσης, αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας.

  • Ενάντια στην πολυεπίπεδη κρίση-μάστιγα που εκμηδενίζει, διαχωρίζει, απαξιώνει τον άνθρωπο και τον αποκλείει από τα αναφαίρετα δικαιώματα της ελεύθερης πρόσβασης στην τροφή, την υγεία, τη γνώση, τον πολιτισμό, τη δημιουργική εργασία.

  • Είναι αναγκαία η υπεράσπιση της κοινωνικής ζωής, των σχέσεων και των δεσμών μας, με δομές που θα καλύπτουν τις ανάγκες μας, χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος, στη βάση της συλλογικότητας έναντι της ατομικότητας και της απομόνωσης.

  • «Από τα κάτω» να «αφοπλίσουμε» αυτούς που έχουν «εισβάλει» στη ζωή μας, με απόλυτη βαρβαρότητα κατηγοριοποιώντας ανθρώπους, δίνοντας μηδενική αξία και δικαίωμα στην ανθρώπινη ζωή. Αυτούς που βάζουν πάνω από όλα τους νόμους της εκμετάλλευσης, της αγοράς , του κέρδους, του κεφαλαίου, εμπορευματοποιώντας, λεηλατώντας και ρυπαίνοντας τη φύση και το περιβάλλον. Αυτούς που οδηγούν όλο και ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας στη φτώχεια και μέσα σε ένα συνολικό κλίμα τρομοκράτησης «των αδυνάτων», δημιουργούν στρατόπεδα συγκέντρωσης, κτίζουν «τείχη ντροπής», κάνουν ρατσιστικά πογκρόμ, δημιουργούν «υγειονομικές ζώνες», χρησιμοποιούν προκλητικά την επιχείρηση με το όνομα «Ξένιος Δίας» σαν προστάτη της εκφασιστοποίησης και προβολής ενός ακροδεξιού, ρατσιστικού λόγου στο δημόσιο διάλογο. Αυτών που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και να χειραγωγήσουν τα βουτηγμένα στην ανέχεια, φτωχότερα τμήματα της κοινωνίας, να αποπροσανατολίσουν επίσης ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας που βρίσκεται σε απόγνωση και να τους χρησιμοποιήσουν σαν τους καλύτερους «προπομπούς» της φασιστικής λογικής και νοοτροπίας, είτε μέσα από το γνωστό «ελληνοχριστιανικό ιδεώδες» του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, είτε μέσα από άλλες επικίνδυνες αναχρονιστικές αντιλήψεις, κατασκευάζοντας εχθρούς.

  • Αντιστεκόμαστε σε ό,τι μας υποτιμά και μας εκμηδενίζει.

  • Προτάσσουμε, πειραματιζόμαστε, θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα νέο κόσμο πέρα από εθνικούς, φυλετικούς, θρησκευτικούς, έμφυλους διαχωρισμούς και ταυτότητες.

  • Προσπαθούμε να διαμορφώσουμε την καθημερινότητα μας, μέσα από αντιιεραρχικές αμεσοδημοκρατικές δομές, συνελευσιακού τύπου.

  • Θέλουμε τα προτάγματά μας, να συγκροτούνται γύρω από τα κοινά αγαθά, μέσα από ένα συνεχές δημιουργικό «πράττειν»

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαία η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ.

D.I.Y. MUSICMOVEMENT

 Πειραματισμός – δημιουργία – έκφραση- ενάντια στους πωλητές της απόλαυσης και του θεάματος

 ”Βλέπουμε την τέχνη όχι ως έναν καθρέφτη της πραγματικότητας ,αλλά ως ένα σφυρί με το οποίο θα την σμιλέψουμε”  Μπέρτολτ Μπρεχτ

 D.I.Y. (DoItYourself) σημαίνει μπορείς και εσύ, συλλογικά και αλληλέγγυα, δυναμικά και ξεκάθαρα. Οι ρίζες του D.I.Y. (πρόκειται για τα αρχικά των λέξεων “do it yourself”, που στα Αγγλικά σημαίνει “καν’ το μόνος σου”, αυτοοργανώσου) εντοπίζονται στις απαρχές του punk κινήματος το καλοκαίρι του 1976 στο Λονδίνο.

Όσον αφορά την Ελλάδα, το D.I.Y. άρχισε να διαμορφώνεται στα τέλη της δεκαετίας του ’80 .

Στα πλαίσια λοιπόν του D.I.Y. αποφασίσαμε να οργανώσουμε αυτό το διήμερο φεστιβάλ με σκοπό να προβάλουμε την έννοια της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της κοινής συνεισφοράς.

Θεωρούμε ότι η μουσική είναι μια μορφή ελεύθερης έκφρασης όπου δεν μπορεί να χωρέσει η έννοια κέρδος, οι χορηγίες και η στείρωση της φαντασίας. Η μουσική δεν είναι ένα προϊόν προς εκμετάλλευση από την μουσική βιομηχανία. Στο φεστιβάλ ,λοιπόν, συμμετέχουν μουσικοί και συγκροτήματα που δεν έχουν σκοπό το οικονομικό κέρδος .Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μουσικός εξοπλισμός της συναυλίας είναι κοινή συνεισφορά όλων όσων συμμετέχουν.

Ευρύτεροι στόχοι μας είναι:

  • Η ελευθερία της μουσικής τέχνης .

  • Η δημιουργία δικτύου διάθεσης του μουσικού έργου σε στέκια, καταλήψεις και άλλους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους .

  • Η δημιουργία δομών για την παραγωγή και διακίνηση της μουσικής έκφρασης (όπως στούντιο, ραδιοφωνικός σταθμός, εξοπλισμός για συναυλίες κ.α.)

  • Η διοργάνωση εκδηλώσεων κοινωνικής αλληλεγγύης και ενίσχυσης του εγχειρήματος (χρηματική βοήθεια ,αγορά εξοπλισμού κ.α.) .

Απευθυνόμαστε :

  • Σε μουσικούς που παράγουν ή θέλουν να παράγουν το έργο τους ανεξάρτητα.

  • Σε στέκια, καταλήψεις, συλλογικότητες, που θέλουν να ακολουθήσουν και να στηρίξουν την πρόταση αυτή .

Στην κοινωνία της εκμετάλλευσης ,της χειραγώγησης του θεάματος και της καθοδηγούμενης διασκέδασης , θα δίνουμε πνοή σε δραστηριότητες που αναδεικνύουν ένα διαφορετικό τρόπο καλλιτεχνικής έκφρασης ,αντίθετο απ’ αυτό που ορίζουν οι μουσικές βιομηχανίες.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ

  • Ένα εγχείρημα για το δικαίωμα στην τροφή.

  • Για ένα διαφορετικό μοντέλο διαχείρισης και διανομής της τροφής, μέσα από τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη.

  • Για την απευθείας πρόσβαση σε παραγωγούς-βιοκαλλιεργητές.

  • Σαν μια πρόταση διεξόδου από την κρίση, από τα αδιέξοδα των ανέργων, των μεταναστών, των μοναχικών.

Είμαστε μαζί με όσους πλήττονται, αλλά παράλληλα αγωνίζονται ενάντια στην

κοινωνική αδικία.

  • Είναι συλλογική όλοι μπορούμε να συμμετέχουμε στην ανοιχτή διαδικασία της συνέλευσης με νέες ιδέες-προτάσεις και συνταγές. Όλοι μαζί φτιάχνουμε-δημιουργούμε-απολαμβάνουμε το μαγείρεμα και το φαγητό, σαν διαδικασία σύσφιξης των ανθρώπινων-φιλικών-συντροφικών δεσμών.

  • Ανταλλάσουμε σκέψεις, εμπειρίες, ιδέες, γνώσεις, πολυπολιτισμικές γεύσεις και μουσικές. Συζητάμε, αλληλεπιδρούμε μέσω του φαγητού, συμμετέχουμε από την … «προετοιμασία» του μέχρι και την … «λάντζα», χωρίς σχέσεις οικονομικής εκμετάλλευσης και αναπαραγωγής στερεότυπων.

  • Επιλέγουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις, γι’αυτό και διαχωρίζουμε τη θέση μας, από φιλανθρωπίες και συσσίτια, σαν και αυτά της εκκλησίας, των Δήμων, των ακροδεξιών υποκριτών, μια και όλοι τους έχουν μερίδιο στη μιζέρια αυτής της πολιτικής και κοινωνικής εξαθλίωσης.

  • Μέσα από τη συμμετοχή μας, βαθαίνουν οι σχέσεις μας, συνδιαμορφώνουμε την καθημερινότητά μας, διευρύνουμε κάθε μέρα το περιβάλλον μας, με ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη συλλογικότητα στη ζωή και τη δράση.

ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ-ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ

 Πειραματιζόμαστε, θέλοντας να μετασχηματίσουμε την καθημερινότητά μας δημιουργώντας καταρχήν ένα δίκτυο ανταλλαγής αντικειμένων ,χωρίς χρηματικό αντίτιμο. Αμφισβητούμε τον μονόδρομο που μας έχει επιβληθεί μέσα από την καθημερινή μας διαδρομή ‘‘δουλειά-σπίτι-κατανάλωση’’ και γινόμαστε οι ίδιοι δημιουργοί, ποιητές της ζωής μας. Σε μια πόλη που δύσκολα πια μπορούμε να αισθανθούμε «δική μας πόλη», επειδή απλώς και μόνο κατοικούμε και δουλεύουμε εδώ, θα είχε πραγματικά νόημα να δημιουργήσουμε οικείους χώρους και χρόνους, ειλικρινείς σχέσεις ανθρώπων που επιθυμούν πραγματικά να ζουν μαζί και να μοιράζονται την καθημερινότητά τους. Χωρίς αντίτιμο σημαίνει προσφέρω, μοιράζομαι…

Στο χαριστικό παζάρι υπάρχουν διάφορα αντικείμενα (ρούχα, βιβλία, οικιακά σκεύη, παιχνίδια ό,τι μπορείτε να φανταστείτε πραγματικά…) που για κάποιον/α δεν είναι χρήσιμα αλλά που κάποιος/α ,άλλος/η μπορεί να τα χρειάζεται. Δηλαδή πράγματα αχρησιμοποίητα και όχι άχρηστα, χωρίς τιμή και όχι χωρίς αξία. Το πάρε-δώσε γίνεται χωρίς χρήματα και δε χρειάζεται να φέρεις κάτι για να πάρεις κάτι άλλο που χρειάζεσαι. Δεν είναι επίσης ένα παζάρι για φτωχούς, με φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Η επαναχρησιμοποίηση αυτών των αντικειμένων δεν είναι άμυνα ή μειονέκτημα, είναι πρόταση και στόχος. Τα πράγματα αυτά μπορεί να μην είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που θα αγοράζαμε, αλλά το να τα προσαρμόσουμε στις απαιτήσεις μας ή να προσαρμόσουμε τις απαιτήσεις μας σε αυτά δείχνει μια πρακτική ευφυΐα που ο άνθρωπος είχε από πάντα αλλά και μια ουσιαστική οικολογική συνείδηση που εναντιώνεται στη σπατάλη.

Συνειδητοποιούμε τη δυστυχία και τη μοναχικότητα που προτείνει το μοντέλο ζωής του καταναλωτισμού, όπου «καταξιωμένοι» είναι όσοι συμμετέχουν στο φαύλο κύκλο της συνεχούς αγοράς, απαλλαγής και αντικατάστασης ανούσιων αντικειμένων, έτσι ώστε να είναι όλο και πιο σύντομος ο δρόμος από το μαγαζί στο σκουπιδοτενεκέ. Αντίθετα εμείς, δε θέλουμε να πετάμε τα πράγματα που δε χρησιμοποιούμε ή δεν επιθυμούμε πια ,για να αδειάσουμε τη θέση τους γρήγορα γρήγορα για άλλα καινούργια, αλλά τα προσφέρουμε, τα χαρίζουμε για να τα χρησιμοποιήσουν κάποιοι άλλοι. Αναζητούμε άλλους δρόμους, εναλλακτικές οδούς που μας οδηγούν στην πραγματική ευτυχία, τη χαρά των συλλογικών εμπειριών ζωής που μοιραζόμαστε με άλλους ανθρώπους. Κάνουμε την αυτοοργάνωση και την αυτοδιαχείριση πράξη ξεκινώντας από δω, από τα μικρά καθημερινά πράγματα με τα οποία ερχόμαστε σε επαφή αλλά και από τις μεταξύ μας σχέσεις που γίνονται σχέσεις αλληλοβοήθειας και χαριστικές με την έννοια της προσφοράς, αδιαμεσολάβητες από το εμπόρευμα.

Ελάτε να γνωριστούμε και να τα πούμε από κοντά. Φέρτε αντικείμενα, ρούχα, βιβλία, cd ή ό,τι άλλο δε χρησιμοποιείτε και νομίζετε ότι μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον άλλο/η και πάρτε ό,τι σας είναι χρήσιμο!

Αν φέρετε ρούχα είναι σκόπιμο να είναι καθαρά και σε καλή κατάσταση.

Φροντίστε να φέρνετε μαζί σας τσάντες, σακούλες για να μεταφέρετε τα πράγματα που θα πάρετε. Συμμετέχετε όλες και όλοι στο στήσιμο του παζαριού !

 Επειδή λοιπόν λέμε φτάνει πια! Επειδή δεν ανεχόμαστε και δεν εμπιστευόμαστε κανέναν να αποφασίζει για μας στις πλάτες μας, προσπαθούμε να πάρουμε συλλογικά τη ζωή στα χέρια μας. Ενάντια στην κουλτούρα του καταναλωτισμού, της ιδιώτευσης, του ατομικού βολέματος, της ανάθεσης σε άλλους των ευθυνών, αντιπαραθέτουμε την προσωπική συμμετοχή και τις οριζόντιες συλλογικές διαδικασίες. Επειδή ο καθορισμός των κοινών υποθέσεων είναι υπόθεση όλων μας, ας οικοδομήσουμε αυτόνομες κοινότητες και δίκτυα συνεργασίας στις πόλεις που ζούμε και την ύπαιθρο, με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας, της οικολογικής συνείδησης, του σεβασμού των διαφορετικοτήτων.

 Για να αρχίσουμε να αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή μας και όχι άλλοι για εμάς χωρίς εμάς.

 

Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος ‘‘ΟΥΛΑΛΟΥΜ’’

ΧαλκίδαΜιαούλη & Γιαννίτση , Σουβάλα

http://oulaloum.espiv.net

20 χρόνια από το πογκρόμ του Ροστόκ

 Το πογκρόμ του Ροστόκ υπήρξε το γεγονός που στις 24 Αυγούστου του 1992 συγκλόνισε βαθιά την τότε  πρόσφατα ενοποιημένη Γερμανία. Η εικόνα του φλεγόμενου Κέντρου Υποδοχής προσφύγων περικυκλωμένου από χιλιάδες συγκεντρωμένους έκανε αμέσως το γύρο του κόσμου. Ωστόσο, ούτε ο «αποτροπιασμός» της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, ούτε οι κατηγορίες για την «ολιγωρία των αρχών» και για «το ρόλο των ακραίων» νεοναζιστών αρκούσαν για να εξηγήσουν το αδιαμφισβήτητο γεγονός: ότι ο εμπρησμός υπήρξε απλώς η τελευταία πράξη ενός αυθεντικού ρατσιστικού πογκρόμ. Όχι δηλαδή μιας μεμονωμένης πράξης, μιας συνομωσίας, ενός ομαδικού παροξυσμού, αλλά μιας δημόσιας ρατσιστικής πολιτικής εκστρατείας, στης οποίας το λόγο και τις πρακτικές ενεπλάκησαν οι οργανωμένες ομάδες των νεοφασιστών από κοινού με την επίσημη πολιτική και μηντιακή εξουσία.

Μετά την Επανένωση το «ζήτημα του Ασύλου», που είχε αρχίσει τίθεται από τη δυτικογερμανική Δεξιά στα τέλη της δεκαετίας του ’80, μετατράπηκε σε κεντρικό ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης. Η σημαντική αύξηση του αριθμού των προσφύγων που μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ έφταναν στη Γερμανία ζητώντας Άσυλο συνέπεφτε με την όξυνση των εσωτερικών κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων. Το νεοφιλελεύθερο σχέδιο προσαρμογής της ανατολικής Γερμανίας στην οικονομία της αγοράς είχε εκτινάξει την ανεργία στο 15% στις ανατολικές περιοχές και οι ελπίδες για ένα κοινό μέλλον ευημερίας διαψεύδονταν για εκατομμύρια γερμανούς.

Οι μετανάστες και νεοεισερχόμενοι πρόσφυγες κλήθηκαν να ενσαρκώσουν την απειλή για την εργασία και την ασφάλεια των ντόπιων. Πάνω στον αντιμεταναστευτισμό οι νεοναζί άρχισαν να αναπτύσσουν δράση με τη στοχοποίηση των κέντρων υποδοχής και με επιθέσεις σε μετανάστες στο δρόμο και σε σπίτια. Η δημόσια συζήτηση τους ευνοούσε: Όλοι αναγνώριζαν το «πρόβλημα» που αποτελούν οι ξένοι. Όμως, ήταν εκείνοι και όχι οι πολιτικοί που «μπορούσαν να το λύσουν». Σύντομα οι επιθέσεις σε μετανάστες έπαψαν να αναφέρονται στις εφημερίδες, έγιναν μέρος της καθημερινότητας. Η σιωπή θα σήμαινε για άλλη μια φορά συνενοχή.

Το σύντομο χρονικό των γεγονότων που δίνει η εφημερίδα Tageszeitung είναι αποκαλυπτικό:

  • Στις πρώτες περιφερειακές εκλογές μετά την Επανένωση ακροδεξιά κόμματα όπως οι Ρεμπουπλικάνοι και η Γερμανική Λαϊκή Ένωση οργανώνουν καμπάνιες με το σύνθημα «Το πλοίο γέμισε» και καταγράφουν υψηλά ποσοστά, που φτάνουν σε κάποια κρατίδια από 5% έως 10%.
  • Ο αντιμετανστευτικός λαϊκισμός υιοθετείται από μεγάλο μέρος των ΜΜΕ και των κομμάτων της Δεξιάς. «Η εισβολή των φτωχών» είναι ο τίτλος στο πρωτοσέλιδο του Σπήγκελ την 9η Σεπτεμβρίου 1991 με εικονογράφηση μιας κιβωτού στα γερμανικά χρώματα, κατακλυσμένης από πλήθος ανθρώπων. Δυο βδομάδες αργότερα η εφημερίδα Μπιλντ τιτλοφορείται: «Άσυλο: Βόννη κάνε κάτι». Τον ίδιο μήνα λαμβάνει χώρα η πρώτη οργανωμένη επίθεση ακροδεξιών στην πόλη Χόυεσβέρντα ενάντια σε βιετναμέζους μικροπωλητές και μετανάστες από τη Μοζαμβίκη και, αμέσως μετά, σε έναν ξενώνα προσφύγων.-
  • Στις 2 Απρίλη 1992 το πρωτοσέλιδο της Μπιλντ γράφει: «Κάθε λεπτό και ένας αιτών άσυλο. Η πλημμύρα μεγαλώνει – πότε θα βουλιάξει το πλοίο;». Λίγες μέρες μετά, το Σπήγκελ κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο τίτλο «Άσυλο: οι πολιτικοί απογοητεύουν» και με τη φωτογραφία μιας τεράστιας ουράς αναμονής για αίτηση πολιτικού ασύλου.
  • Αύγουστος του 1992. Το Κέντρο Υποδοχής αιτούντων ασύλου του Μακλενβούργου-Πομερανίας στο Ροστόκ, ένα μπλοκ κατοικιών που μετατράπηκε σε προσωρινό χώρο διαμονής προσφύγων που αναμένουν την έκβαση της υπόθεσής τους, είναι ασφυκτικά γεμάτο: Περισσότεροι από 400 πρόσφυγες διαμένουν στην περιοχή, χωρίς ο δήμος να εγκαθιστά προσωρινές τουαλέτες και να εξασφαλίζει συνθήκες υγιεινής. Στον τοπικό τύπο, δίπλα στις διαμαρτυρίες για την κατάσταση, μεταξύ των οποίων και από ακροδεξιές «επιτροπές κατοίκων»  εμφανίζονται ανώνυμες απειλές και ένα τελεσίγραφο: το κέντρο έπρεπε να αδειάσει μέχρι τις 22 Αυγούστου.
  • Το Σάββατο 22 Αυγούστου έξω από το κέντρο υποδοχής συγκεντρώνονται 200 νεοναζί σκίνχεντς και χίλιοι κάτοικοι, οι οποίοι πετούν πέτρες και βόμβες μολότοφ στο κτίριο. Απέναντί τους βρίσκονται μόλις 35 αστυνομικοί.
  • Την επόμενη ημέρα, 23 Αυγούστου, τα γεγονότα επαναλαμβάνονται μαζικότερα, καθώς στους συγκεντρωμένους προστίθενται ακροδεξιοί από όλη τη χώρα που ταξιδεύουν για να πάρουν μέρος στο ρατσιστικό κίνημα που αρχίζει να μαζικοποιείται.
  • Τη Δευτέρα 24 Αυγούστου οι αρχές αποφασίζουν την εκκένωση του κέντρου υποδοχής. Οι πρόσφυγες απομακρύνονται, όμως στο χώρο παραμένουν 120 βιετναμέζοι-ες. Το ίδιο βράδυ συγκεντρώνονται περισσότερα από 3000 άτομα και 800 οργανωμένοι νεοναζί. Παρά την κλιμάκωση των γεγονότων 200 αστυνομικοί που είχαν σταλεί ως ενίσχυση από το Αμβούργο αποσύρονται αιφνιδιαστικά. Στις 9.30 το βράδυ το κέντρο υποδοχής τυλίγεται στις φλόγες. Τα πυροσβεστικά παρεμποδίζονται από τους συγκεντρωμένους και φθάνουν με 2 ώρες καθυστέρηση.
  • Στις 25 Αυγούστου ξεσπούν στην πόλη επεισόδια μεταξύ των νεοναζί και της αστυνομίας. Κυβερνητικοί βουλευτές της CDU καταλογίζουν την ευθύνη όσων έχουν συμβεί εξίσου σε ακραίους δεξιούς και αριστερούς. Στις 27 Αυγούστου διοργανώνεται σιωπηρή αντιρατσιστική διαδήλωση με 3000 άτομα και δυο ημέρες μετά διαδηλώνουν 15.000, με την αστυνομία να αποτρέπει χιλιάδες αντιρατσιστές να φτάσουν στην πόλη.
  • Τον Οκτώβριο ο Χελμουτ Κολ θα κάνει λόγο για «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», αναφερόμενος όμως όχι στις ρατσιστικές επιθέσεις σε μετανάστες, αλλά στην πολιτική ασύλου.
  • Στις 23 Νοεμβρίου 1992 2 μετανάστες τουρκικής καταγωγής σκοτώνονται από εμπρησμό στο Μέλν. Έξι μήνες αργότερα άλλοι 5 τούρκοι δολοφονούνται με τον ίδιο τρόπο στο Ζόλινγκεν.
  • Τον Μάιο του 1993 αυστηροποιείται η νομοθεσία Ασύλου.
  • Το πογκρόμ του Ροστόκ σημάδεψε κάθε δημοκρατικό πολίτη στη Γερμανία και αποκάλυψε το μέγεθος του φασιστικού κινδύνου, ωθώντας στη συγκρότηση αντιφασιστικών και αντιρατσιστικών μετώπων και στην πολιτικοποίηση πολλών μεταναστευτικών κοινοτήτων. Για τα 20 χρόνια από το πογκρόμ του Ροστόκ οργανώνονται εκατοντάδες εκδηλώσεις και πορείες, καθώς και πανγερμανική αντιρατσιστική διαδήλωση στο Ρόστοκ στις 25 Αυγούστου. Στο τοπικό κοινοβούλιο οι νέοναζιστές  του NPD διατηρούν 2 έδρες.

Πηγη : eagainst , Του Γιώργου Μανιάτη

David Graeber – Κράτος και δημοκρατία: ο ανέφικτος γάμος

Τα τελευταία διακόσια χρόνια οι δημοκράτες προσπαθούσαν να μπολιάσουν με ιδανικά λαϊκής αυτοκυβέρνησης τον καταπιεστικό μηχανισμό του κράτους. Τελικά, το σχέδιο αυτό απλώς δεν λειτουργεί. Τα κράτη δεν μπορούν, από τη φύση τους, να εκδημοκρατιστούν πραγματικά. Εξάλλου  αποτελούν κατά βάση τρόπους οργάνωσης της βίας. Οι αμερικάνοι φεντεραλιστές ήταν αρκετά ρεαλιστές όταν υποστήριζαν ότι η δημοκρατία είναι ασύμβατη με μια κοινωνία που βασίζεται σε ανισότητες πλούτου. Για να προστατευτεί ο πλούτος, χρειάζεται ένας μηχανισμός καταπίεσης που θα συγκρατεί τον ίδιο αυτόν τον “όχλο”, στον οποίο δίνει δύναμη η δημοκρατία. Η Αθήνα υπήρξε μοναδική περίπτωση από αυτή την άποψη καθώς ήταν ουσιαστικά μεταβατική: υπήρχαν σίγουρα ανισότητες πλούτου, και μπορούμε να θεωρήσουμε εύλογα ότι υπήρχε ακόμα και μια άρχουσα τάξη, δεν υπήρχε όμως κατ’ουσίαν ένας επίσημος μηχανισμός καταπίεσης. Εξάλλου οι μελετητές διαφωνούν για το αν μπορεί να θεωρηθεί καν κράτος.

Ακριβώς όταν εξετάζει κανείς το πρόβλημα του μονοπώλιου της καταναγκαστικής δύναμης, όλα τα δημοκρατικά προσχήματα διαλύονται μέσα σε ένα κυκεώνα αντιφάσεων. Για παράδειγμα, ενώ οι σύγχρονες ελίτ έχουν, σε μεγάλο βαθμό, ξεπεράσει το πρώιμο λόγο περί του “όχλου” ως δολοφονικού “τέρατος”, το ίδιο αυτό σχήμα επανέρχεται, σχεδόν στην ίδια μορφή που είχε το 16ο αιώνα, κάθε φορά που κάποιος προτείνει τον εκδημοκρατισμό κάποιας πτυχής του καταναγκαστικού μηχανισμού. Στις ΗΠΑ, λόγου χάρη, οι θιασώτες του “κινήματος υπέρ των πλήρως ενημερωμένων ενόρκων”, οι οποίοι τονίζουν ότι το σύνταγμα επιτρέπει στην πραγματικότητα στους ενόρκους να αποφασίζουν για ζητήματα δικαίου, και όχι απλώς για τα αποδεικτικά στοιχεία, συνήθως κατηγορούνται από τα ΜΜΕ ότι επιθυμούν να επιστρέψουν στην εποχή των λιντσαρισμάτων και της “οχλοκρατίας”. Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι οι ΗΠΑ, μια χώρα που εξακολουθεί να υπερηφανεύεται για το δημοκρατικό της πνεύμα, είναι πρωτοπόρα παγκοσμίως στη μυθοποίηση, ακόμα και στην αποθέωση της αστυνομίας της.

Ο Φράνσις Ντουπουί-Ντερί (2002) έπλασε τον όρο “πολιτική αγοραφοβία” για να αναφερθεί στην καχυποψία για τη λαϊκή διαβούλευση και λήψη αποφάσεων που διατρέχει τη δυτική παράδοση, όπως φαίνεται τόσο στα έργα του Κονστάντ, του Σεγιές ή του Μάντισον, όσο και σε αυτά του Πλάτωνα ή του Αριστοτέλη. Θα προσέθετα ότι ακόμα και τα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα του φιλελεύθερου κράτους, τα πιο αυθεντικά δημοκρατικά του στοιχεία -π.χ. η εγγύηση της ελευθερίας του λόγου και της συνάθροισης- οφείλονται σ’ αυτήν ακριβώς την αγοραφοβία. Μόνο όταν γίνεται απολύτως ξεκάθαρο ότι ο δημόσιος λόγος και η συνάθροιση δεν είναι πια καθαυτά μέσα λήψης πολιτικών αποφάσεων, αλλά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια προσπάθεια άσκησης κριτικής ή επιρροής και υποβολής προτάσεων προς αυτούς που τις λαμβάνουν, μόνο τότε μπορούν να θεωρηθούν ιερά και απαραβίαστα. Το κρίσιμο είναι ότι αυτή την αγοραφοβία δεν τη μοιράζονται μόνο οι πολιτικοί και οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι, αλλά σε μεγάλο βαθμό και ο ίδιος ο λαός. Οι λόγοι δεν χρειάζεται να αναζητηθούν μακριά. Μολονότι οι φιλελεύθερες δημοκρατίες δεν μοιάζουν σε τίποτα με την αθηναϊκή αγορά, σίγουρα δεν στερούνται αναλογιών με τις ρωμαϊκές αρένες. Το φαινόμενο του παραμορφωτικού καθρέπτη, με το οποίο οι κυρίαρχες ελίτ ενθαρρύνουν μορφές λαϊκής συμμετοχής οι οποίες υπενθυμίζουν διαρκώς στον λαό πόσο ακατάλληλος είναι να κυβερνήσει, μοιάζει, σε πολλά σύγχρονα κράτη, να έχει φτάσει σε μια κατάσταση πρωτοφανούς τελειοποίησης. Σκεφτείτε εδώ, λόγου χάρη, την άποψη που σχηματίζει κανείς για την ανθρώπινη φύση αν γενικεύσουμε την εμπειρία του να πηγαίνει κανείς στη δουλειά του με το αυτοκίνητο, αντί με τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Κι όμως η ερωτική σχέση του Αμερικάνου -ή του Γερμανού- με το αυτοκίνητο του ήταν αποτέλεσμα συνειδητών αποφάσεων πολιτικών και επιχειρηματικών ελίτ από τη δεκαετία του 1930. Θα μπορούσε να περιγράψει κανείς μαι παρόμοια ιστορία της τηλεόρασης ή του καταναλωτισμού ή, όπως σημείωσε εδώ και πολύ καιρό ο Πολάνυι, “της αγοράς”.

Οι νομομαθείς εν τω μεταξύ, γνωρίζουν από καιρό ότι η καταπιεστική φύση του κράτους εξασφαλίζει ότι τα δημοκρατικά συντάγματα θεμελιώνονταν πάνω σε μια ουσιώδη αντίφαση. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν (1978) το συνόψισε όμορφα επισημαίνοντας πως κάθε έννομη τάξη που διεκδικεί το μονοπώλιο στη χρήση βίας πρέπει να θεμελιώνεται σε μια δύναμη διαφορετική απ’την ίδια, πράγμα που αναπόφευκτα σημαίνει σε πράξεις που θεωρούνταν παράνομες σύμφωνα με το προϋπάρχον σύστημα δικαίου. Η νομιμότητα ενός συστήματος δικαίου, λοιπόν, στηρίζεται σε πράξεις εγκληματικής βίας. Στο κάτω, κάτω και οι Αμερικάνοι και οι Γάλλοι επαναστάτες ήταν, σύμφωνα με το νόμο με τον οποίον μεγάλωσαν, ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Βέβαια, οι σεπτοί βασιλιάδες από την Αφρική ως το Νεπάλ έχουν κατορθώσει να λύσουν αυτόν το γρίφο τοποθετώντας τους εαυτούς τους, σαν το Θεό, εκτός συστήματος. Όπως μας υπενθυμίζουν όμως θεωρητικοί από τον Αγκαμπέν ως τον Νέγκρι, δεν υπάρχει προφανής τρόπος “ο λαός” να ασκήσει κυριαρχία με τον ίδιο τρόπο. Τόσο η δεξιά λύση(οι συνταγματικές τάξεις ιδρύονται και μπορούν να καταργηθούν από εμπνευσμένους ηγέτες -είτε πρόκειται για Ιδρυτές είτε πρόκειται για τον Φύρερ- που ενσαρκώνουν τη λαϊκή βούληση), όσο και η αριστερή(οι συνταγματικές τάξεις νομιμοποιούνται συνήθως μέσα από βίαιες λαϊκές επαναστάσεις), οδηγούν σε ατελείωτες πρακτικές αντιφάσεις. Ουσιαστικά, όπως έχει υπαινιχθεί ο κοινωνιολόγος Μάικλ Μαν(1999), το μεγαλύτερο μέρος των σφαγών του 20ου αιώνα οφείλεται σε κάποια εκδοχή αυτής της αντίφασης. Η απαίτηση, αφενός, για τη δημιουργία ενός ενιαίου μηχανισμού καταπίεσης σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και, αφετέρου, για τη διατήρηση της πρόφασης ότι η νομιμότητα αυτού του μηχανισμού προέρχεται κατευθείαν από “τον λαό”, οδήγησε σε μια μόνιμη ανάγκη να οριστεί ποιος ακριβώς υποτίθεται ότι είναι αυτός ο “λαός”.

Στα διάφορα γερμανικά δικαστήρια των τελευταίων ογδόντα χρόνων -από τη Βαϊμάρη μέχρι και τους Ναζί και από την κομμουνιστική λαϊκή Δημοκρατία της Ανατολικής Γερμανίας έως την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Δυτικής- οι δικαστές χρησιμοποιούσαν την ίδια εναρκτήρια διατύπωση: “In Namen des volkes” – “Εις το όνομα του λαού”. Τα αμερικάνικα δικαστήρια, από την πλευρά τους, προτιμούν τη λύση: “Η υπόθεση του Λαού εναντίον του X”(Mann 1999:19).

Πρέπει, με άλλα λόγια, να επικαλούνται τον “λαό” ως την αυθεντία που βρίσκεται πίσω από την κατανομή της βίας, παρά το γεγονός ότι κάθε υπόνοια ότι οι διαδικασίες έχουν εκδημοκρατιστεί κατά οποιονδήποτε τρόπο θα αντιμετωπιστεί μάλλον με τρόμο από όλους τους ενδιαφερόμενους. Ο Μαν θεωρεί ότι οι πραγματικές απόπειρες επίλυσης αυτής της αντίφασης -η χρήση δηλαδή του μηχανισμού της βίας προκειμένου να προσδιοριστεί και να συγκροτηθεί  ένας ”λαός” ο οποίος, σύμφωνα με τους διοικητές αυτού του μηχανισμού, θεωρείται άξιος να εγγυάται την εξουσία τους- υπήρξαν υπεύθυνες για τουλάχιστον 60 εκατομμύρια δολοφονίες μόνο τον 20ο αιώνα.

Σ’αυτό το πλαίσιο, προτείνω ότι η αναρχική λύση -ότι δηλαδή το παράδοξο αυτό είναι αδύνατο να λυθεί στην πραγματικότητα- δεν είναι και τόσο παράλογη. Το δημοκρατικό κράτος υπήρξε ανέκαθεν μια αντίφαση. Η παγκοσμιοποίηση πολύ απλά εξέθεσε τα σαθρά υποστυλώματα του, δημιουργώντας την ανάγκη για δομές λήψης αποφάσεων σε πλανητική κλίμακα, όπου οποιαδήποτε αξίωση διατήρησης της λαϊκής κυριαρχίας, για να μη μιλήσουμε για τη συμμετοχή σ’αυτή, θα ήταν προφανώς γελοία. Η νεοφιλελεύθερη λύση βέβαια είναι να ανακηρύξουμε την αγορά ως τη μόνη μορφή δημόσιας διαβούλευσης που χρειάζεται κανείς και να περιορίσουμε το κράτος σχεδόν αποκλειστικά στην καταναγκαστική του λειτουργία. Σ’αυτά τα συμφραζόμενα, η απάντηση των Ζαπατίστας -να εγκαταλείψουμε την ιδέα ότι η επανάσταση είναι θέμα ελέγχου του καταπιεστικού μηχανισμού του κράτους και αντ’ αυτού να επαναθεμελιώσουμε  τη δημοκρατία στην αυτοοργάνωση των αυτόνομων κοινοτήτων- είναι απολύτως εύλογη. Αυτός είναι ο λόγος που μια κατά τ’ άλλα  άσημη εξέγερση στο νότιο Μεξικό προκάλεσε τέτοια αίσθηση στους ριζοσπαστικούς κύκλους. Η δημοκρατία λοιπόν επιστρέφει, για την ώρα στα διάκενα. Το αν θα προχωρήσει για να εγκολπωθεί τον κόσμο όλο ίσως να εξαρτάται λιγότερο από τις θεωρίες που φτιάχνουμε γι’ αυτήν, αλλά από το αν πιστεύουμε ειλικρινά ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να διαχειρίζονται, μέσα από διαβούλευση, τις υποθέσεις τους όσο καλά το κάνουν και οι ελίτ, οι αποφάσεις των οποίων υποστηρίζονται από τη δύναμη των όπλων- ή να έχουν έστω το δικαίωμα να το προσπαθήσουν ακόμα και αν δεν το κάνουν. Στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, όταν οι επαγγελματίες διανοούμενοι αντιμετώπιζαν τέτοια ζητήματα, σχεδόν σε παγκόσμιο επίπεδο, έπαιρναν το μέρος των ελίτ. Έχω την εντύπωση ότι αν το δούμε προσεχτικά, η συντριπτική πλειοψηφία συνεχίζει να δελεάζεται από τους διάφορους παραμορφωτικούς καθρέπτες και δεν έχει πραγματική πίστη στις δυνατότητες της λαϊκής δημοκρατίας. Ίσως και αυτό να αλλάξει όμως.

27/08 ΩΡΑ 22:00, ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ στο Θέατρο Π.ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΥ – SOUL KITCHEN (2009)

Στο Αμβούργο, ο Ελληνογερμανός ιδιοκτήτης ενός συνοικιακού εστιατορίου άθελά του φέρνει τα πάνω-κάτω, προσλαμβάνοντας έναν εκκεντρικό σεφ.Σε αυτή την ταινία ο Fatih Akin ξεφεύγει από το ύφος στο οποίο μας έχει συνηθίσει και ακολουθεί τα μονοπάτια της κωμωδίας. Οι ζωές των μεταναστών παραμένουν στο προσκήνιο αλλά προσεγγίζονται με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, αυτόν της χιουμοριστικής οδού που ενσωματώνει και τα προβλήματα και τις ανησυχίες αλλά και την αμετροέπεια ανθρώπων που επηρεάζονται από τα γεγονότα της καθημερινότητας.

Τα συγκροτήματα που θα συμμετάσχουν στο διήμερο φεστιβάλ “Για την απελευθέρωση της φαντασίας”

Η D.I.Y. MUSIC MOVEMENT βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει τα συγκροτήματα που θα συμμετάσχουν στο φεστιβάλ που διοργανώνει ο Αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος “Ουλαλούμ”  με τίτλο  “Για την απελευθέρωση της φαντασίας” στις 31 αυγούστου και 1 Σεπτεμβρίου.

Παρασκευή 31 Αυγούστου 

ΣΤΕΙΡΩΣΗ (PUNK ROCK-HIP HOP / ΑΘΗΝΑ)

SOCIAL WORMS (PUNK / ΧΑΛΚΙΔΑ)

SILVERSKULL (THRASH METAL / ΧΑΛΚΙΔΑ)

TIME TRAP (PROGRESSIVE PUNK / ΑΘΗΝΑ)

ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ ΞΩΤΙΚΑ  ( HIP HOP SET / ΑΘΗΝΑ )

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου

BURROW DOGHOUSE ( STONER / ΧΑΛΚΙΔΑ )

VALUNES ( ALTERNATIVE-NEW METAL / ΧΑΛΚΙΔΑ )

UNEXPECTED ERROR ( EXPERIMENTAL TUNES / ΧΑΛΚΙΔΑ 

DUOYU ( ALTERNATIVE ROCK / ΑΘΗΝΑ )

LAST RIZLA ( INSTRUMENTAL POST ROCK / AΘΗΝΑ )

ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ Πέμπτη 23/8 στις 22:00μμ στο Θέατρο Π.ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΥ – Η Κατάληψη ( The Take )

Το 2001 σε μια Αργεντινή στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης με εκατοντάδες κλειστά εργοστάσια λόγω χρεοκοπίας και χιλιάδες άνεργους, 30 απολυμένοι εργάτες στα προάστια του Buenos Aires αποφασίζουν να αντιδράσουν καταλαμβάνοντας το κλειστό εργοστάσιο της περιοχής τους. Πρόκειται για το εργοστάσιο Forja και την απαρχή ενός νέου εργατικού κινήματος. Αυτό που θα καταφέρουν είναι η επαναλειτουργία των μηχανών και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στα ερείπια ενός αποτυχημένου οικονομικού συστήματος. Έτσι μια απλή πράξη –η κατάληψη– αποκτά ένα δυνατό συμβολισμό.

Το ντοκιμαντέρ καταγράφει αυτόν τον αγώνα σε παράλληλη σχέση με τις δραματικές εξελίξεις στην Αργεντινή, εν όψει των κρίσιμων προεδρικών εκλογών, όπου ο αρχιτέκτονας της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας και στενός φίλος των πρώην εργοστασιαρχών, Carlos Menem, είναι ο βασικός υποψήφιος. Αν κερδίσει, τα εργοστάσια θα γυρίσουν στα χέρια τους… «Οπλισμένοι» μόνο με σφενδόνες και μια δυνατή πίστη στην άμεση δημοκρατία, οι εργάτες αγωνίζονται εναντίον ενός ολόκληρου συστήματος που αντιμετωπίζει τα εργοστάσια μόνο σαν παλιοσίδερα για πούλημα. Οι ίδιοι οι πρωτεργάτες του κινήματος, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η επιτυχία τους είναι επισφαλής… Όπως σε κάθε άλλη κατάληψη, δέχονται σκληρή επίθεση από παντού: δικαστές, πολιτικούς, αστυνομικούς, οι οποίοι έχουν τη δύναμη είτε να νομιμοποιήσουν το νέο κίνημα είτε με βίαιο τρόπο να το καταστείλουν.

Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται: Bill Clinton, Gustavo Cordera, Freddy Espinoza, Nestor Kirchner, Naomi Klein, Avi Lewis, Carlos Sau’l Menem, Lalo Paret, Juan Domingo Pero’n, Anoop Singh, Luis Zanon.

Σκηνοθεσία: Avi Lewis Σενάριο: Naomi Klein Παραγωγή: Laszlo Barna (executive producer), Silva Basmajian (producer), Avi Lewis (producer), Naomi Lewis (producer), Katie McKenna (co-producer) Μουσική: David Wall

 

Πέντε παραδείγματα πολιτικής ανυπακοής που έγραψαν ιστορία. Του Ρίτσαρντ Σίμορ

Ένα δίκτυο συλλογικοτήτων άρνησης πληρωμής του φόρου είχε ενώσει το Βρετανικό κίνημα ανυπακοής Photograph: Denis Thorpe

 

του Richard Seymour

Όταν ο Ισπανός δήμαρχος Χουαν Μανουέλ Σάντσεθ Γκορντίλο (Juan Manuel Sánchez Gordillo) ηγήθηκε πρόσφατα, στο πλαίσιο του αγώνα του κατά της λιτότητας, μιας επιδρομής αγροτών κατά τοπικών σούπερ μάρκετ, η ασυλία που απολαμβάνει ως τοπικός βουλευτής τον προφύλαξε από την σύλληψη. Τώρα ζητάει κι από άλλους δημάρχους να αγνοήσουν τις εντολές της κεντρικής κυβέρνησης για περικοπές δαπανών και αρνείται να προχωρήσει σε απολύσεις και εξώσεις. Σε εποχές λιτότητας, παρόμοιες έκδηλες εκδηλώσεις ανυπακοής θα πρέπει να ενθαρρύνονται. Μερικές φορές, η μεγαλύτερη ισχύς των κινημάτων λαϊκής διαμαρτυρίας είναι η δυνατότητά τους να προκαλούν αναστάτωση. Ιδού πέντε περιπτώσεις πολιτικής ανυπακοής που έγραψαν ιστορία, προς αξιοποίηση από τυχόν ευφάνταστους indignados.

1. Η «πορεία του άλατος»

Η προκλητική αδιαφορία του Γκάντι (Gandhi) για τους βρετανικούς αποικιακούς νόμους περί μονοπωλίου στην πώληση άλατος, που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1930, πυροδότησε ένα κύμα πολιτικής ανυπακοής που συνέβαλε πολύ στην ανεξαρτητοποίηση από την Βρετανική Αυτοκρατορία. Οι νόμοι περί άλατος φορολογούσαν το ινδικό αλάτι, ούτως ώστε η Ινδία να εξαναγκάζεται να εισαγάγει αλάτι από την Βρετανία. Ο Γκάντι και οι οπαδοί του ξεκίνησαν μια μακρά και μαχητική πορεία με σκοπό να παράγουν αλάτι και να το μεταφέρουν στο εσωτερικό της χώρας, χωρίς να καταβάλουν φόρους. Οι Βρετανοί κατέστειλαν άγρια την πορεία, συνέλαβαν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές και αρνήθηκαν να κάνουν την παραμικρή παραχώρηση. Η επιτυχία της πορείας επίσης περιορίστηκε από το ότι απέτυχε να κερδίσει την υποστήριξη των μουσουλμάνων.

Μολοταύτα, η πορεία είχε μακροπρόθεσμα οφέλη που υπερακόντισαν την αποτυχία της να πετύχει τους άμεσους στόχους της:

  • Κατ’ αρχήν ενέπνευσε όσους έλαβαν μέρος, καθώς οι περισσότεροι ανάμεσά τους δεν είχαν λάβει ξανά μέρος σε οργανωμένο πολιτικό αγώνα.
  • Δεύτερον, έκανε γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο πως οι μάζες των Ινδών είναι σημαντική πολιτική δύναμη και οι βρετανικές αποικιακές αρχές ήταν υποχρεωμένες να συνδιαλλαγούν με τον ηγέτη τους.
  • Τρίτον, προκάλεσε περαιτέρω κύματα πολιτικής ανυπακοής.
  • Τέλος η «πορεία του άλατος» επηρέασε φοβερά την σκέψη και την στρατηγική κι άλλων ηγετών, σαν τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (Martin Luther King).

2. Ο αγώνας των ακτημόνων της Εξτρεμαδούρα

Η αναδιανομή της αγροτικής γης ήταν μια από τις προτεραιότητες στην Ισπανία κατά την διάρκεια της ισπανικής αβασίλευτης δημοκρατίας. Η υψηλή ανεργία που μάστιζε την ύπαιθρο είχε συμβάλει καθοριστικά στην εκλογική νίκη του αριστερού «λαϊκού μετώπου» (FP). Εν όψει των εκλογών του 1936, οι υποψήφιοι του FP στην Εξτρεμαδούρα είχαν υποσχεθεί τάχιστη εφαρμογή της αγροτικής μεταρρύθμισης. Αντί λοιπόν να περιμένουν από την κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποσχέσεις της, αμέσως μετά τις εκλογές ακτήμονες αγρότες άρχισαν να καταλαμβάνουν μεγάλες αγροτικές εκτάσεις, ξεκινώντας από 3,000 περίπου αγροκτήματα στην περιοχή Μπανταγιόζ. Ευρισκόμενη αντιμέτωπη με την λαϊκή κινητοποίηση, η κυβέρνηση νομιμοποίησε τις καταλήψεις αυτές. Εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες εγκαταστάθηκαν στις νέες τους περιουσίες.

Αλλά το διακύβευμα δεν αφορούσε μόνο την κατοχή της γης. Εξίσου σημαντική ήταν η συζήτηση περί της τύχης των κατασχεμένων χωραφιών, αν δηλαδή έπρεπε να κολεκτιβοποιηθούν ή να αποδοθούν ατομικά στους νέους τους ιδιοκτήτες. Οι καταλήψεις δεν παρείχαν μόνο γη και δουλειά, αλλά και ένα δημοκρατικό φόρουμ όπου συζητήθηκε συνολικά η μελλοντική πορεία της κοινωνίας. Έως ότου οι εκτάσεις αυτές ανακαταλήφθηκαν από τις δυνάμεις του στρατηγού Φράνκο (Franco), που έσφαξαν τους αγρότες και τους αριστερούς τους ηγέτες.

3. «Ιπτάμενες» πικετοφορίες και καθιστικές διαμαρτυρίες

Στις Ηνωμένες Πολιτείες οι εργατικοί αγώνες ανέκαθεν ακολουθούσαν ένα συγκρουσιακό σχήμα, εν πολλοίς λόγω της κατά μέτωπον σύγκρουσης μεταξύ κυβέρνησης και εργατών, τουλάχιστον ως την εποχή του «νιου ντιλ». Κατά την διάρκεια της μεγάλης ύφεσης, ένα κύμα εργατικών αγώνων κατόρθωσε για πρώτη φορά να κερδίσει πλατιά λαϊκή απήχηση και να παράγει φιλεργατικούς θεσμούς και νόμους.

Ανοργάνωτοι εργάτες σε υφαντουργεία και μεταλλεία, πληττόμενοι σφοδρά από την ύφεση αλλά και ενθαρρυμένοι από τις υποσχέσεις του Φραγκλίνου Ρούσβελτ (Franklin Roosevelt) πως θα μεριμνούσε υπέρ των εργατών, ξεκίνησαν μια απέλπιδα σειρά αγώνων κατά των απολύσεων και των μισθολογικών περικοπών. Αλλά προκειμένου να κερδίσουν, υποχρεώθηκαν σύντομα να επιλέξουν δυναμικές και βίαιες μορφές αγώνα, αντιδρώντας στην οργανωμένη βία των απεργοσπαστών και της αστυνομίας, αλλά και την επιβολή του στρατιωτικού νόμου σε ορισμένες πολιτείες.

Έτσι δημιουργήθηκαν οι «ιπτάμενες μεραρχίες» διαδηλωτών, που κατά την διάρκεια της απεργίας των υφαντουργών του 1934 πήγαιναν από πόλη σε πόλη προκειμένου να παρακινήσουν τους εργαζόμενους να τους συμπαρασταθούν. Αυτή η τακτική είχε ιδιαίτερη σημασία, διότι συχνά οι εργαζόμενοι απασχολούνταν σε μικρομεσαίες μονάδες με λίγους εργαζόμενους η καθεμιά, και μεμονωμένα δεν διέθεταν μεγάλη διαπραγματευτική ισχύ. Εξίσου σημαντική ήταν η εξάπλωση των καθιστικών διαμαρτυριών σε χαλυβουργεία και αυτοκινητοβιομηχανίες: μια ομάδα εργαζομένων απλά επέλεγε ένα στρατηγικό σημείο στην επιχείρηση και καθόταν εκεί, παρενοχλώντας την παραγωγή. Ήταν μια αποτελεσματικότατη μορφή διαμαρτυρίας που επίσης ήταν λιγότερο βίαιη σε σχέση με άλλες, με αποτέλεσμα να αξιοποιηθεί αργότερα από αγωνιστές υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων ή κατά του πολέμου του Βιετνάμ.

4. Κατεδάφιση ανεπιθύμητων επιχειρήσεων

Η αλυσίδα ταχυφαγείων «Μακ Ντόναλντ» έγινε θετικά δεκτή στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες και κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε όταν άρχισε να επεκτείνεται στην γηραιά ήπειρο, τη δεκαετία του ’70. Αλλά τα πράγματα στην Γαλλία ήταν ανέκαθεν διαφορετικά, καθώς εκεί ήταν διαδεδομένη στην κοινή γνώμη η απέχθεια για την αμερικανική διατροφή («malbouffe»). Η προσπάθεια της αλυσίδας να ανοίξει ένα υποκατάστημα στο Μιλό το 1999 προκάλεσε το ενδιαφέρον του Ζοζέ Μποβέ (José Bové) ενός αγροτοσυνδικαλιστή, μέλους της «αγροτικής συνομοσπονδίας». Πριν καν αποπερατωθεί το νέο κατάστημα, ο Μποβέ και οι υποστηρικτές του το επισκέφτηκαν και άρχισαν να το κατεδαφίζουν, τούβλο-τούβλο.

Παρόμοιες δράσεις είναι φυσικά σε μεγάλο βαθμό συμβολικές. Αλλά ο Μποβέ ξεκίνησε μια σειρά ανάλογων διαμαρτυριών κατά της παρουσίας ταχυφαγείων ή επιχειρήσεων που εμπορεύονταν μεταλλαγμένα προϊόντα, που εισέρεαν τότε στην γαλλική αγορά. Οι δράσεις αυτές έφεραν στο προσκήνιο, πέραν του Μποβέ, μια ολόκληρη νέα γενιά ακτιβιστών αγροτών, που αποτέλεσαν μια από τις βασικές συνιστώσες του αντικαπιταλιστικού κινήματος που αργότερα ενώθηκε στον αγώνα κατά της ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης και επέβαλε το «όχι» στο σχετικό δημοψήφισμα.

5. ‘Αρνηση πληρωμής «κεφαλικού φόρου»


Η πιο δραματική στιγμή του αγώνα κατά του «κεφαλικού φόρου» ήταν πιθανότατα η σύγκρουση στο κέντρο του Λονδίνου μεταξύ της αστυνομίας και των διαδηλωτών μιας μεγαλειώδους συγκέντρωσης 200,000 ατόμων, την 31η Μαρτίου 1990. Σε αντίθεση με ό,τι συνήθως συμβαίνει, η αστυνομία έχασε. Αλλά η ήττα αυτή, όσο σημαντική κι αν ήταν σε συμβολικό επίπεδο, προήρθε από μια σειρά επιχειρησιακών της λαθών. Οι αρχές μπορεί να αιφνιδιάζονται μια στο τόσο, αλλά μαθαίνουν από τα λάθη τους και διορθώνουν την στρατηγική τους. Πολύ σημαντικότερο από παρόμοια τυχαία γεγονότα είναι να ενθαρρύνονται πιο μακρόβιες μορφές πολιτικής ανυπακοής.

Στην περίπτωση του «κεφαλικού φόρου» είχε αναπτυχθεί σε εθνικό επίπεδο ένα δίκτυο ομάδων που αντιδρούσαν στον φόρο, αρνούμενες να τον καταβάλουν. Στις ομάδες αυτές συμμετείχαν άνθρωποι που ήταν συνήθως απομονωμένοι ή πολιτικά αδρανείς. Στρατηγική τους ήταν η διαρκής αντίσταση: αρνούνταν να απογραφούν στους φορολογικούς καταλόγους, προσέφευγαν κατά της νομιμότητας του φόρου από τα δημοτικά τους συμβούλια (μπλοκάροντας το δικαστικό σύστημα) και τελικά αρνούνταν να καταβάλουν τον φόρο. Η στρατηγική αυτή στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Η συλλογή της φορολογίας αποδείχθηκε ανέφικτη και η κοινωνία πολώθηκε, πράγμα εξαιρετικά επιζήμιο για τους κυβερνώντες Συντηρητικούς που αναγκάστηκαν να ανατρέψουν την ηγέτιδά τους και να μην επιμείνουν στην καταβολή του φόρου.

Σε όλα τα παραπάνω παραδείγματα, το σημαντικό δεν είναι αν οι διαμαρτυρίες είναι βίαιες ή μη βίαιες, ούτε αν είναι νόμιμες ή παράνομες. Το σημαντικό είναι αν ενοχλούν αρκετά. Τα λαϊκά κινήματα ακολουθούν τον δρόμο της πολιτικής ανυπακοής όποτε συνειδητοποιούν πόσο εξαρτάται η ομαλή λειτουργία της κοινωνίας από την συνεργασία τους. Τότε παύουν να συνεργάζονται και παρενοχλούν σκόπιμα την ομαλή κοινωνική λειτουργία. Οι πολιτικοί τρέχουν και δεν φτάνουν -κι έτσι επιτελείται η κοινωνική πρόοδος.

(Reuters / Jon Nazca)
ΠΗΓΗ: Guardian, αναδηγμοσίευση από Προοδευτική Πολιτική

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ στο Θέατρο Π.ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΥ – ΜΕ ΚΟΜΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ Ημερομηνία: 20 Αυγούστου 2012 10:00μμ A BOUT DE SOUFFLE / BREATHLESS

Παραγωγή: Γαλλική Σκηνοθεσία: Ζαν Λικ Γκοντάρ Πρωταγωνιστούν: Ζαν Πολ Μπελμποντό, Ζαν Σεμπέρζ, Ντανιέλ Μπουλανζέρ, Ζαν Πιερ Μελβίλ

Αστυνομική, Ασπρόμαυρη, Διάρκεια: 87′

Ένας κλέφτης αυτοκινήτων σκοτώνει έναν αστυνομικό και καταφεύγει στο Παρίσι, όπου έχει μια εφήμερη ερωτική σχέση με μια Αμερικανίδα. Η ταινία σύμβολο του γαλλικού νέου κύματος και του μοντέρνου κινηματογράφου, που σηματοδότησε το πέρασμα του σινεμά σε μια νέα εποχή, nouvelle vague, και την εμφάνιση ενός από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς του, του Ζαν Λικ Γκοντάρ. Το σενάριο γραφόταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων από τον Τριφό, προκαλώντας έτσι μια φυσική αγωνία στους ηθοποιούς, οι οποίοι δε γνώριζαν την εξέλιξη της πλοκής.

Ισπανία: “Απαλλοτριώστε τους Απαλλοτριωτές”

Άνεργοι πολίτες και σωματεία εργαζομένων εισέβαλαν μαζικά σε δύο σούπερ μάρκετ για να πάρουν προϊόντα σε μία πράξη άμεσης δράσης. Άνεργοι πυροσβέστες και άλλα μέλη του σωματείου πήγαν σε δύο σούπερ μάρκετ, ένα στο Ecija (Σεβίλλη) και ένα στο Arcos de la Frontera (Κάντιθ) και φόρτωσαν αρκετά καρότσια με είδη πρώτης ανάγκης. Είπαν ότι είναι άνθρωποι που είχαν απαλλοτριωθεί και έχουν προγραμματίσει να «απαλλοτριώσουν τους απαλλοτριωτές».

Στο Arcos η αστυνομία μπλόκαρε τις πόρτες του σούπερ μάρκετ και τους εμπόδισε να φύγουν, αλλά στο Ecija, με την στήριξη από άλλους διαδηλωτές μελών μιας επιτροπής αλληλεγγύης, κατάφεραν να φύγουν με είκοσι καροτσάκια τροφίμων. Τα τρόφιμα, συμπεριλαμβανομένου γάλακτος, ζάχαρης, ρεβιθιών, ρυζιού και ζυμαρικών, δόθηκαν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, οι οποίες λένε ότι δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν όλα τα αιτήματα για βοήθεια που λαμβάνουν. Η ανεργία στη Sierra de Cadiz είναι τώρα 40%. Το συνδικάτο λέει ότι τα Mercadona, είναι μία από τις αλυσίδες σούπερ μάρκετ, που έχει ένα τεράστιο αριθμό καταγγελιών εναντίον της για εκφοβισμό και διώξεις των εργαζομένων.

Πηγή: libcom

Ανάλογες δράσεις έχουν πραγματοποιηθεί στο παρελθόν από αντιεξουσιαστές και στην Ελλάδα, όπως αυτή στα Εξάρχεια το 2008, ή τον Ιούνη του 2010 στη Θεσσαλονίκη.

Όπως έγραφαν σε κείμενο τους, σχετικά με το κάψιμο των χρημάτων στο τέλος της δράσης: “Το κάψιμο των χρημάτων, είναι μια κίνηση συμβολική και μιλάει απο μόνη της. Αυτά τα χαρτάκια, που σε δευτερόλεπτα έγιναν στάχτες, έχουν καταφέρει σε ακόμη μικρότερο χρόνο να καταστρέψουν ζωές, σχέσεις, να μεταλλάξουν τον άνθρωπο και τις επιθυμίες του, μετατρέποντας τη ζωή σε δείκτες ψηφιοποιώντας τις αισθήσεις και τις εμπειρίες, απλοποιώντας τα αίσθημα της ευτυχίας και της δυστυχίας στο δίπολο έχω/ δεν έχω φράγκα”.

Link : http://eagainst.com

ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ στις 9/8 22:00μμ στο Θέατρο Π.ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΥ <<Ο ΑΡΤΟΣ ΗΜΩΝ Ο ΕΠΙΟΥΣΙΟΣ>>

Ντοκιμαντέρ για την εκβιομηχανισμένη παραγωγή των τροφίμων που καταναλώνουμε, γυρισμένο με χειρουργική αποτελεσματικότητα.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο της βιομηχανοποιημένης παραγωγής τροφίμων και της hi-tech καλλιέργειας.Το φιλμ ” Ο ΑΡΤΟΣ ΗΜΩΝ Ο ΕΠΙΟΥΣΙΟΣ ” παρουσιάζει τους απαράδεκτους τρόπους με τους οποίους παράγονται τα τρόφιμα στον δυτικό κόσμο: αχανή θερμοκήπια που ψεκάζονται με ρομπότ, ταινίες που οδηγούν μικρά κοτοπουλάκια σε σκοτεινούς προορισμούς, αλυσίδες παραγωγής κρέατος, γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί, κατάχρηση φαρμάκων. Η ταινία είναι ένα αμείλικτο και συγκλονιστικό ντοκουμέντο του ότι τα πράγματα οδηγούνται σε πολύ λάθος κατεύθυνση, όσον αφόρα την παραγωγή τροφίμων. Μια πραγματική κινηματογραφική εμπειρία, που επιτρέπει στους θεατές να διαμορφώσουν την δική τους άποψη.