Προβολή της ταινίας Lavorare Con Lentezza (Radio Alice)- Δευτέρα 29/10 στις 21:00μμ

Μπολώνια 1977: Ένας ιστορικός σταθμός για το κίνημα της αυτονομίας, δίνει φωνή σε όλους αυτούς που θέλουν να μιλήσουν.  Το Radio ALICE προσέφερε μια συναρπαστική αναλαμπή, μια εποχή διαμαρτυρίας. Σε μια εργατική συνοικία στα περίχωρα της Μπολόνια, ο Sgualo και ο Pelo τριγυρίζουν παρέα σε τοπικά καφενεία όντας  αλλεργικοί στην αμειβόμενη απασχόληση. Εκείνη την εποχή δεκάδες ελεύθερα ραδιόφωνα γεννιούνται σε όλη την Ιταλία δίνοντας στο κίνημα φωνή. Χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν στους δρόμους και συγκρούονται με την αστυνομία. Το ράδιο Alice έκλεισε στις 12 Μάρτιου του 1977 από τους Καραμπινιέρι.

 

ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ – ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΜΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ;

Προκήρυξη ενάντια στις παρελάσεις και τον εθνικισμό που μοιράστηκε στη Χαλκίδα στις 27 και 28/10/11. Παραμένει επίκαιρη.

ΕΘΝΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ 
ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΜΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ;

«Κάθε παρέλαση είναι ένα δημόσια εκτεθειμένο ψέμα»

Οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένα φασιστικό έθιμο που επιβλήθηκε στον ελλαδικό χώρο το 1936 από τη δικτατορία του Μεταξά. Αντιγράφοντας πιστά τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, ο Μεταξάς οργάνωσε την Ε.Ο.Ν. (μεταξική νεολαία) και καθιέρωσε τελετές εορτασμού της 25ης Μαρτίου που μεταξύ άλλων περιλάμβαναν σχολικές παρελάσεις. Κατά τη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών οι παρελάσεις κορυφώθηκαν ως τελετές εθνικιστικής κομπορρημοσύνης. Έκτοτε, συνεχίζουν να παίζουν τον ίδιο τελετουργικό ρόλο του εθνικιστικού μύθου που μας ενώνει με τα συμφέροντα του κράτους. Ωστόσο οι παρελάσεις δεν είναι απολύτως νεοτερικό φαινόμενο. Από τους ρωμαϊκούς θριάμβους μέχρι την φρικιαστική παρέλαση που επέβαλε ο βυζαντινός αυτοκράτορας Βασίλειος Β’ ο ο επονομαζόμενος Βουλγαροκτόνος (ως «μέγιστος βυζαντινός βασιλιάς» διδάσκεται στα σχολεία) που διέταξε να τυφλωθούν 14.000 αιχμάλωτοι και να επιστρέψουν «εν πομπή» στον τσάρο τους με μονόφθαλμους οδηγούς, από τις φάλαγγες του Ναπολέοντα ως την είσοδο των ναζιστικών στρατευμάτων στις κατεχόμενες πόλεις παρελαύνοντας με το βήμα της χήνας, οι παρελάσεις είναι διαχρονικά και παγκοσμίως συνυφασμένες με σφαγές, διαπόμπευση αιχμαλώτων πολέμου, εθνικιστική-ρατσιστική έπαρση και βία.

Δεν είναι τυχαίο που ο ναζισμός έθεσε τις παρελάσεις στο κέντρο της προπαγάνδας του, όπως βέβαια και τα υπόλοιπα ολοκληρωτικά καθεστώτα που δυνάστευσαν στον 20ο αιώνα: Ο Μουσολίνι, ο Μεταξάς, ο Στάλιν, ο Μάο ήταν επιμελείς αντιγραφείς της προπαγάνδας του Χίτλερ. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τις παρελάσεις του Κόκκινου Στρατού στο όνομα «του Λαού», ενώ όλοι γνώριζαν πως συμβόλιζαν και σηματοδοτούσαν την κτηνωδία και τη λεηλασία ενάντια στον ίδιο το λαό. Ο ναζισμός υποτίθεται πως νικήθηκε, όμως η αισθητική πρόταση της στοίχισης και της ομοιομορφίας είναι κυρίαρχη μέχρι σήμερα. Η στοιχημένη εικόνα στρατιωτών, αθλητών, λαμπαδηδρόμων, εργατών, μαθητών μπροστά στον «Οδηγό Φίρερ» ή τον ”πατερούλη Στάλιν”, επαναλαμβάνεται και σήμερα μπροστά στους ολοκληρωτικά απαξιωμένους πολιτικούς μας άρχοντες. Το θέαμα είναι ιλαροτραγικό, γελοίο. Είναι πια φως φανάρι: ο εθνικισμός είναι το δεκανίκι των ντόπιων εξουσιών. Τους βολεύει η επικέντρωση σε ένα μύθο, σε θεάματα, τώρα που λείπουν οι άρτοι. Η πασαρέλα των επίσημων εξουσιαστών μας θα ξαναστηθεί στις 28 Οκτωβρίου˙ αυτή τη φορά είναι πιο κατάπτυστοι από οποιαδήποτε άλλη.

Η “εθνική ενότητα” την οποία επικαλούνται οι νυν και οι επίδοξοι άρχοντές μας είναι μια καλοστημένη παγίδα αφού δεν έχουμε κανένα κοινό συμφέρον με αυτούς που μας κυβερνάνε, που μας εκμεταλλεύονται, με αυτούς που ληστεύουν τις τσέπες μας, τη ζωή μας, βιάζουν την προσωπικότητά μας, με αυτούς που αποφασίζουν για εμάς εναντίον μας. Η λεγόμενη «εθνική συνείδηση» είναι αποτέλεσμα της διαστρέβλωσης της ιστορίας ως δήθεν εθνικής ιστορίας με την οποία γαλουχούμαστε από το σχολείο και τα μέσα μαζικής προπαγάνδας. Παραδείγματος χάρη για ποια τρισχιλιετή ιστορία του ελληνικού έθνους μας μιλάνε όταν για συνεχόμενους αιώνες οι ντόπιοι αυτοπροσδιορίζονταν ως ρωμαίοι και όχι ως έλληνες; Μήπως το ότι έχουμε αναμιχθεί με άλλους λαούς και πολιτισμούς, ήθη και έθιμα, δεν είναι μειονέκτημα όπως θέλουν να μας πείσουν; Η ανάμειξη, ο υβριδισμός, η ανάδυση του καινοφανούς είναι η κινητήρια δύναμη των ανθρώπινων πολιτισμών και όχι η εθνική καθαρότητα.

Η μαθητική παρέλαση είναι επίσης μια άκρως αντιεκπαιδευτική διαδικασία που δεν αρμόζει σε ελεύθερους ανθρώπους. Δε γίνεται να διδάσκεις σε έναν άνθρωπο να ψάχνει την αλήθεια του δια της έρευνας και του ορθού λόγου, και παράλληλα να του λες: «Τώρα γίνε κοπάδι, γίνε μάζα, εκκλησίασμα, κυρίαρχος λαός ή οτιδήποτε άλλο, και περπάτα καμαρωτά μπροστά από εργαλεία θανάτου». Και στο μεταξύ, σε αυτή την αλλόκοτη πασαρέλα, «επίσημοι» και «λαός» να χειροκροτούν την κατεσταλμένη σου αμφιβολία, τη νίκη του φόβου τους επί της δικής σου ζωής.

Οι παρελάσεις είναι σεξιστικές και ρατσιστικές. Προωθούν τις πατριαρχικές αξίες και τον ανδρισμό τονίζοντας στοιχεία επιθετικότητας, πειθαρχίας, επίδειξης δύναμης και αποτελεσματικότητας και θεωρώντας όλα αυτά φυσιολογικά, ως φύση του αληθινού Έλληνα άνδρα βέβαια… Σε αυτό το πρότυπο προσαρμόζονται και οι μαθήτριες. Από την άλλη οι γόνοι αλβανών μεταναστών που δικαιούνταν να σηκώσουν τη σημαία, με βάση το νομικό καθεστώς των παρελάσεων, αντιμετωπίστηκαν με ακραίο ρατσισμό. Σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν αυτό ακριβώς το «φυσικό δίκαιο» που υπερίσχυσε του νομικού, ήταν ο εθνικισμός που κρίθηκε σημαντικότερος από την τυπική νομιμότητα. Προφανώς, σε αυτές τις περιπτώσεις, εκτός από το αντιδραστικό, αυταρχικό πρόσωπο του εθνικισμού/πατριωτισμού, αποκαλύπτεται σε όλο του μεγαλείο και το ίδιο το ψέμα της τυπικής νομιμότητας. .

Δεν πρέπει επίσης να υποτιμούμε το γεγονός ότι με αφορμή τις εθνικές γιορτές κάποιοι προχωρούν σε βίαιες εκφράσεις ρατσισμού και εθνικοφροσύνης. Νεοφασίστες και παρακρατικοί, λάος και χρυσή αυγή, σε κατάσταση εθνικιστικής έξαρσης μοιράζουν κείμενα και προχωρούν σε συγκεντρώσεις και πορείες. Αν κάποιος εναντιωθεί στις δράσεις τους απαντούν με βία, ξυλοδαρμούς ακόμα και μαχαιρώματα.

Αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε είναι η κατάργηση κάθε φασιστικής/εθνικιστικής/ρατσιστικής εκδήλωσης στη ζωή μας και η αναζήτηση των δρόμων προς μια πραγματικά μη ιεραρχική αμεσοδημοκρατική κοινωνία. Μια κοινωνία που θα πολεμά και δεν θα επιζητά κάθε είδους ιεραρχία, διάκριση, αποκλεισμό και εξουσία ενώ θα έχει ως στόχο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Δεν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία εν ονόματι του έθνους, του λαού, του προλεταριάτου… αλλά να αλλάξει αυτή η κοινωνία τον εαυτό της, όπως το έκανε και στο παρελθόν κάμποσες φορές, προς μια αυτόνομη κατεύθυνση, κοινωνικά και ατομικά. Η “εθνική ενότητα” είναι σύνθημα των δυναστών μας, δικό μας πρόταγμα είναι η αλληλεγγύη όλων των εκμεταλλευόμενων (ντόπιων, μεταναστών και προσφύγων) ενάντια σε ένα οικονομικό/πολιτικό σύστημα που μας ρημάζει τις ζωές, ..για τη δημιουργία μιας πραγματικά ελεύθερης και δίκαιης κοινωνίας.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 
ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΣΥΝΟΡΑ, ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ!

ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ!
Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

ΚΑΝΕΝΑ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΗΣ ΦΙΕΣΤΑΣ

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΔΕ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΒΗΜΑΤΙΣΜΟ – ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ

ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΡΙΕΣ/ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ

Χαλκίδα 26/10/11

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ, ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ΣΤΟΝ ΑΓ.ΝΙΚΟΛΑΟ(ΑΒΑΝΤΩΝ), ΩΡΑ 6μμ

Η ΠΑΝΟΥΚΛΑ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ ΕΞΑΠΛΩΝΕΤΑΙ;

 Όσο σου στερούν την ελευθερία τόσο σε ποτίζουν με έθνος και θρησκεία

 Όταν μια κοινωνία παραπαίει ανάμεσα στην έλλειψη νοήματος, τον καταναλωτισμό και την ιδιώτευση, όταν αποδέχεται μοιρολατρικά να αποφασίζουν άλλοι εκ μέρους της, όταν βολεύεται στη μιζέρια που της επιβάλλουν, όταν δεν αγωνίζεται για την ελευθερία, την ισότητα, τη διαφορετικότητα και την αλληλεγγύη, τότε πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα. Οι υποστηρικτές του εθνικισμού, του ρατσιστικού μίσους και της πατριαρχίας βρίσκουν το κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθούν. Μέσα στο ζοφερό περιβάλλον της πολύμορφης κρίσης που μαστίζει την κοινωνία μας, ζούμε μια συντονισμένη και καλά οργανωμένη προσπάθεια νεοχιτλερικών κύκλων να επιβάλλουν την ιδεολογία και τις πρακτικές του μίσους και της ωμής βίας. Η λαϊκίστικη φρασεολογία τους εκμεταλλεύεται την φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση που επιβάλλουν η κυβέρνηση και οι οικονομικές ολιγαρχίες.

Η χρυσή αυγή είναι μια νεοναζιστική οργάνωση που δρα με τραμπούκικο τρόπο με την ανοχή και πολλές φορές την απροκάλυπτη στήριξη του κράτους και των μέσων μαζικής προπαγάνδας. Οι πρακτικές της περιλαμβάνουν οργανωμένες ρατσιστικές επιδρομές και μαχαιρώματα, κάψιμο σπιτιών μεταναστών, επιθέσεις σε φοιτητικές καταλήψεις και λαϊκές συγκεντρώσεις. Προσπαθούν να εξοντώσουν κάθε τι το διαφορετικό, προβάλλοντάς το ως απειλή για την κυριαρχία του έθνους. Σχηματίζοντας διάφορες παρέες χτυπούν θρασύδειλα, τραμπουκίζουν και τρομοκρατούν όποιον δεν γουστάρουν λόγω διαφορετικότητας αντιλήψεων ή ακόμα και εμφάνισης, καλλιεργώντας με αυτόν τον τρόπο τον φόβο στους υπολοίπους.

Τη φυσιολογική οργή που γεννάει μια εκμεταλλευτική κοινωνία οι φασίστες και οι εθνικιστές προσπαθούν να την στρέψουν αλλού. Οι νεοναζί,  ενώ φαινομενικά δηλώνουν αντιμνημονιακοί, στην ουσία αποτελούν τα σκυλιά του συστήματος που μας καταδυναστεύει. Είναι παρακρατικοί, και αυτό φαίνεται από τα χτυπήματά τους σε εξαθλιωμένους μετανάστες και έλληνες που διαφωνούν μαζί τους πολιτικά. Ποτέ δεν χτύπησαν τους πραγματικούς ενόχους που είναι οι τράπεζες και τα υπουργεία. Όμως, ο στόχος είναι ο μετανάστης που ζει στην εξαθλίωση ή αυτός που πλουτίζει εις βάρος μας; Για ποια δήθεν εθνική ενότητα μας μιλάνε όταν ο «συμπατριώτης» μας είναι αυτός που μας εκμεταλλεύεται και μας καταπιέζει;

Όλη αυτή η φασιστική έξαρση δεν πάει μοναχή της, πατρονάρεται από το ίδιο το κράτος. Το κράτος συντηρεί μέσα στην κοινωνία τέτοιου είδους ιδέες και πεποιθήσεις προκείμενου να σπείρει το φόβο, να καλλιεργήσει την αδράνεια αλλά και να ελέγξει τις αντιστάσεις. Αυτό ψηφίζει τους νόμους για τη μετανάστευση, οι οποίοι ουσιαστικά νομιμοποιούν τις εκτελέσεις στα σύνορα ή τους πνιγμούς στο Αιγαίο. Αυτό χτίζει τείχη μίσους στον Έβρο. Αυτό βγάζει παγανιά τους μπάτσους του και κυνηγούν νυχθημερόν όποιον άμοιρο δεν έχει χαρτιά. Αυτό σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο μέσω του μπάτσου που τον εκτέλεσε. Αυτό φυλακίζει διαδηλωτές.

Θεωρούμε επιτακτικό να αντιταχθούμε με θάρρος ενάντια σε κάθε ρατσιστική-εθνικιστική εκδήλωση, στο φυλετικό μίσος, την ξενοφοβία και την μισαλλοδοξία που σπέρνουν οι διάφοροι ξενηλάτες. Να μην τους ανεχόμαστε όπου και να τους συναντάμε, στη δουλειά, στο δρόμο, στο σχολείο. Να μην κάνουμε πως δεν βλέπουμε απέναντι στις αποτρόπαιες πράξεις τους, να μην σιωπούμε στα φοβικά κηρύγματα του μίσους τους με το πρόσχημα ότι δεν μας αφορούν. Στην προκειμένη περίπτωση η φράση “ η σιωπή είναι συνενοχή ”  αποκτάει όλο το ανατριχιαστικό της ευρός.

Η αλληλεγγύη μας στους μετανάστες και τους πρόσφυγες εκφράζει τη βούληση μας για μια ευρύτερη αλληλεγγύη, για ένα κίνημα που θα ενώνει στον ίδιο αγώνα εκείνους που, απηυδισμένοι από τις εξουσιαστικές πολιτικές της αριστεράς και της δεξιάς, συνειδητοποιούν ότι είναι καιρός να αντιπαραθέσουν σε μια διεφθαρμένη κοινοβουλευτική/καπιταλιστική ολιγαρχία την άσκηση της άμεσης δημοκρατίας, την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και ολόκληρης της ζωής μας. Είναι εφικτό αρκεί να το θελήσουμε…

 

 Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

ΕΞΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΝΑΖΙ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

  ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

 ΟΥΛΑΛΟΥΜ Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος (Χαλκίδα)

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΥΣΟΘΗΡΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Δολοφονική αγριότητα της αστυνομίας εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών στις Σκουριές Χαλκιδικής

Γυναίκες μπροστά στα ΜΑΤ, Σκουριές, 21-10-2012

Το Κράτος, ως διαμεσολαβητής των οικονομικών συμφερόντων που επενδύουν στη λεηλασία της φύσης και των ανθρώπινων κοινοτήτων στη Χαλκιδική, έδειξε για άλλη μια φορά το αληθινό του πρόσωπο. Για να τρομοκρατήσει τον κόσμο που συμμετείχε σε μια από τις μαζικότερες διαδηλώσεις ενάντια στα θανατηφόρα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, δεν δίστασε μέσω των αστυνομικών του δυνάμεων να επιτεθεί  σε μια απολύτως ειρηνική διαδήλωση. Η αγριότητα της αστυνομικής βίας ήταν πρωτοφανούς σκληρότητας και θυμίζει φασιστικές τακτικές. Χωρίς να δοθεί καμία απολύτως αφορμή, οι διμοιρίες των ΜΑΤ πέταξαν μεγάλη ποσότητα χημικών προς τους διαδηλωτές ακόμη και μέσα σε αυτοκίνητα. Υπάρχουν επίσης καταγγελίες για τρομερές βιαιότητες σε γυναίκες διαδηλώτριες. Ένας αυτόπτης μάρτυρας περιγράφει:

“Το σοκ ήταν τεράστιο γιατί ανάμεσα στους εκατοντάδες διαδηλωτές υπήρχαν πολλά κορίτσια και γυναίκες ακόμα και 65 χρονών που είχαν έρθει να διαδηλώσουν για το δάσος. Μάλιστα είχα δίπλα μου μία κυρία 45 ετών η οποία δε μπορούσε να ανασαίνει και είχε πιαστεί πάνω μου και μου λεγε πεθαίνω, πεθαίνω. Όταν πια αρχίσαμε να επιστρέφουμε, τα ΜΑΤ μας ακολουθούσαν, χωρίς να υπάρχει λόγος και έριχναν μονίμως καπνογόνα και χημικά. Φτάνοντας δε στην άσφαλτο και κατευθυνόμενοι προς το αμάξι μας, άλλα ΜΑΤ που είχαν παραταχθεί σε άλλο σημείο μας ακολούθησαν μέχρι το αμάξι πετώντας μονίμως χημικά. Σοκαριστικό ήταν ότι ρίξαν χημικό καπνογόνο εντός αυτοκινήτου, στην καρότσα του οποίου υπήρχε μία παρέα κοριτσιών. Πήδηξαν όλες κάτω και ο οδηγός άφησε το όχημα το οποίο κύλισε μόνο του μέχρις ένα χαντάκι. ΟΙ μπάτσοι κατεβαίνοντας προς το χώρο όπου είχαμε τα αυτοκίνητά μας σπάζαν τα τζάμια τους χωρίς λόγο. Απίστευτη βία”.

Μία διαδηλώτρια  γράφει:

“Στα δεξιά μας, σε απόσταση μικρότερη από είκοσι μέτρα από εμάς και από το μπλόκο, άναψε μια φωτιά μέσα στο δάσος. Ένα πυροσβεστικό που ήταν πίσω από την αστυνομία πήγε να τη σβήσει και πολλές από τις γυναίκες έτρεξαν να βοηθήσουν κι αυτές. Αυτό που είδαν ήταν ότι τα ξύλα ήταν στοιβαγμένα σε σωρό, έτοιμα από πριν για να τους βάλει κάποιο χέρι φωτιά. Βγάζει  μάτι η προβοκάτσια. Η γυναίκα που το λέει αυτό στο βίντεο είναι τώρα στο νοσοκομείο του Πολυγύρου, γιατί τα ΜΑΤ της σακάτεψαν το πόδι.

Κάποια στιγμή, όταν κόντευε να πέσει το βράδυ, η διοίκηση της αστυνομίας αποφάσισε ότι ήταν ώρα να τελειώνει μαζί μας και άρχισε η επίθεση. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε απολύτως καμμία πρόκληση από τη δική μας πλευρά, ούτε μία πέτρα. Εκτοξεύοντας τεράστιες ποσότητες δακρυγόνων και ουρλιάζοντας “καριόλες” και “πουστράκια”, άρχισαν να κυνηγάνε τους διαδηλωτές χτυπώντας άγρια όσους έμεναν πίσω…

Αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται. Σα λυσσασμένα σκυλιά χύμηξαν πάνω στον κόσμο που προσπαθούσε να μπει στα αυτοκίνητα και να φύγει, πετώντας δακρυγόνα και χτυπώντας αδιακρίτως. Ποδοπατούσαν ανθρώπους, τραβούσαν γυναίκες από τα μαλλιά, χτυπούσαν με τα γκλομπς πάνω σε χέρια, πόδια, πλάτες. Τα αυτοκίνητα κινούνταν πολύ αργά γιατί ήταν πάρα πολλά και υπήρχαν και πάρα πολλοί πεζοί. Μέσα στον πανικό πολλοί τρακάρανε μεταξύ τους. Οι μαινόμενοι Ματατζήδες τρέχανε ανάμεσα στα αυτοκίνητα, τα χτυπούσαν με τα γκλομπς, σπάγανε τζάμια, ανοίγανε τις πόρτες και τραβούσαν τους ανθρώπους έξω, τους πετούσαν κάτω, τους κλωτσούσαν. Ματατζής άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου μου και μου φώναξε “Μασκούλα ε; Καριόλα!”, επειδή είχα στο μέτωπο μια χάρτινη μάσκα χειρουργείου κι άπλωσε το χέρι του να με τραβήξει έξω.  Τράβηξα την πόρτα, έβαλα την ασφάλεια και περίμενα να αρχίσει να χτυπάει το αμάξι, αλλά αυτός είχε ήδη φύγει και χτυπούσε άλλο αμάξι.

Είδα με τα μάτια μου μπάτσο να σπάει τζάμι και να πετάει δακρυγόνο ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ. Όλο το εσωτερικο ήτανε μαύρο από τους καπνούς, καπνοί έβγαιναν από τα κλειστά παράθυρα και οι μπάτσοι τράβηξαν έξω τον οδηγό και τον σάπισαν στο ξύλο. Όπως έμαθα, το ίδιο έκαναν και σε άλλα αυτοκίνητα. Ένας οδηγός που του πετάξαν δακρυγόνο μέσα στο αυτοκίνητο, έχασε τον έλεγχο και χτύπησε Ματατζή. Ο άνθρωπος αυτός είναι σήμερα κατηγορούμενος στο αυτόφωρο για “βαριά σωματική βλάβη” του Ματατζή!

Η εντολή προφανώς ήταν “ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ!” και το μήνυμα προφανές: “ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ ΝΑ ΞΑΝΑΠΑΤΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ”. Ο στόχος δεν ήταν απλά να διαλύσουν τη διαδήλωση, αυτό το έχουν ξανακάνει, δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες είναι υπεραρκετά απέναντι σε ανθρώπους που δεν είναι εξοπλισμένοι να τα αντιμετωπίσουν. Η επίθεση των ΜΑΤ στους διαδηλωτές που έφευγαν ήταν οργανωμένο δολοφονικό σχέδιο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το περιγράψω, αν αυτά τα αφιονισμένα κτήνη είχαν όπλα είναι σίγουρο ότι θα τα είχαν χρησιμοποιήσει…”

Το Κράτος και οι χρυσοθήρες που εξυπηρετεί με αναίσχυντο τρόπο, τρομάζουν μπροστά στην αυξανόμενη αντίσταση των ντόπιων πληθυσμών  και προσπαθεί να εκφοβίσει μέσω της βίαιης καταστολής. Στα σχέδιά τους είναι η λεηλασία της περιοχής και δεν πρέπει να τους αφήσουμε!

Ένας διαδηλωτής περιγράφει γλαφυρά:

Οι κάτοικοι υπερασπίζονται ένα βουνό, ένα δάσος, δυο σπιθαμές γης και ουρανού και η κυβέρνηση προστατεύει έναν επιχειρηματία με κάθε μέσο. 
Επιστρατεύει τις δυνάμεις καταστολής και κυνηγάει τον κόσμο με δακρυγόνα και ξύλο επί 7 χλμ, σπάει πόδια, σπάει τζάμια αυτοκινήτων και πετάει μέσα καπνογόνα και δακρυγόνα, επιτίθεται σε βουλευτές, απαγορεύει για ώρες την είσοδο δικηγόρων.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Σήμερα για άλλη μια φορά δεν έχουμε ευτυχώς κάποιον πολύ σοβαρά τραυματία ή νεκρό από τύχη.
Τώρα εσύ πρέπει να πάρεις θέση. Να κάνεις κάτι. Και να θυμάσαι πως αν μείνεις ξανά αμέτοχος θα είσαι συνειδητά με τους δολοφόνους του κέρδους, της καταστροφής και της εκμετάλλευσης. Αυτά”.

Ο αγώνας αυτός μας αφορά όλους – Όχι στα καταστρεπτικά σχέδια των χρυσοθήρων

Ενάντια στις εγκληματικές επιθέσεις της αστυνομίας και του Κράτους – Αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους στη Χαλκιδική για τη γη και την ελευθερία

 Ούτε στη Χαλκιδική ούτε στην Εύβοια μεταλλεία θανάτου

Για την κοινωνική αυτονομία, την ελευθερία, την ισότητα, την αξιοπρέπεια

ΟΥΛΑΛΟΥΜ Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος

 

 

Βλαπτικότητες της σύγχρονης Ιατρικής στη διαχείριση της ανθρώπινης ζωής

Εισήγηση της συλλογικότητας «Κίνηση για την Επανοικειοποίηση της Υγείας – Ενάντια στην ιατρικοποίηση της ζωής» (Χαλκίδα), στην “2η Οικολογική Γιορτή στην Εύβοια”, τον Σεπτέμβριο του 2008.
_________________________

 Παρουσίαση της ομάδας

Η Κίνηση  συγκροτήθηκε στις αρχές του χειμώνα του 2006, ως «Κίνηση για την Υγεία και την περίθαλψη στη Χαλκίδα», με αφορμή την υπόθεση του κοινοτικού αγώνα γύρω από το Κέντρο υγείας στο Ζαγκλιβέρι Θεσσαλονίκης. Στόχος μας ήταν η συμπαράσταση/αλληλεγγύη στον αγώνα των γιατρών και των επιτροπών κατοίκων ενάντια στις μεθοδευμένες από το κράτος διώξεις τους και υπέρ της κοινοτικής κατάστασης που δημιούργησαν οι επιτροπές στο Ζαγκλιβέρι και στα γύρω χωριά. Από κει και πέρα, σε ένα δεύτερο επίπεδο σκεφθήκαμε γύρω από τη βιωσιμότητα της Κίνησης και αποφασίσαμε να κινηθούμε με τρόπο κριτικό απέναντι στο κατεστημένο σύστημα υγείας και ιδιαίτερα γύρω από την ιατρική, τη χειραγώγηση της από τις φαρμακοβιομηχανίες και ενάντια στην ιδεολογία του επιστημονισμού που εδραιώνει την εξουσία των ειδικών ως διαχωρισμένης εξουσίας μέσα στην κοινωνία. Για μας, το θέμα δεν είναι επιστημονικό αλλά βαθιά πολιτικό. Ποιος πρέπει δηλαδή να αποφασίζει για τη ζωή μας. Γι’ αυτό αλλάξαμε και το όνομα της Κίνησης σε «Κίνηση για την Επανοικειοποίηση της Υγείας» ώστε να δηλώνει καλύτερα τις προθέσεις μας.

Η Κίνηση δεν αποτελεί ιδεολογική ομάδα, δεν σχετίζεται με κανένα κόμμα, σωματείο, δημοτική ή συνδικαλιστική παράταξη ή με κάποια άλλης μορφής ιεραρχική οργάνωση, όπως επίσης δεν έχει σχέση με οικονομικές ή άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες.  Τα μέλη της Κίνησης προερχόμαστε από διαφορετικούς ιδεολογικοπολιτικούς χώρους, από διαφορετικές επαγγελματικές ασχολίες, οπότε μπορούμε να πούμε ότι μια κατακτημένη βάση μέχρι στιγμής είναι ο πλουραλισμός και η ανάδειξη της διαφορετικότητας, ενώ συμφωνούμε στην προσπάθεια για την ενεργό συμμετοχή όλων των πολιτών για τα θέματα που αφορούν τη ζωή τους. Κατά τη διάρκεια της περσινής χρονιάς η Κίνηση λειτούργησε κυρίως ως ομάδα αυτομόρφωσης των ατόμων που την απαρτίζουν με βασικό βιβλίο μελέτης το «Ιατρική Νέμεση, Περιορισμοί στην Ιατρική-η Απαλλοτρίωση της Υγείας» του Ιβάν Ίλιτς, ενός από τους σημαντικότερους κριτικούς της βιομηχανικής κοινωνίας. Οι συναντήσεις μας γίνονταν στο εργατικό κέντρο σε εβδομαδιαία βάση, όπου συζητούσαμε και προβληματιζόμασταν γύρω από τα ζητήματα της υγείας και της ασθένειας και τον τρόπο με τον οποίο τις διαχειρίζεται θεσμικά η Ιατρική. Έχουμε θέσει ως στόχο μας το άνοιγμα ενός δημόσιου διαλόγου, την αντιπληροφόρηση, τη διάχυση της γνώσης μέσα στην κοινωνία, την αλλαγή της στάσης μας έστω και με μικρές πράξεις.

• Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις για θέματα όπως η ιατρική, η ασθένεια και η υγεία. Η κριτική όσο εύστοχη και να είναι, χωλαίνει όταν βρίσκεται μπροστά σε σοβαρά ερωτήματα που έχουν να κάνουν με την ποιότητα ζωής και το θάνατο. Ό πόνος, ο θάνατος, τα γηρατειά, η αγωνία αποτελούν σημαντικές πτυχές της ανθρωπινότητας. Όμως οι άνθρωποι σπάνια μιλάνε άμεσα και ανοιχτά για αυτά τα θέματα, όπως ακριβώς δεν μιλάνε και για τόσα άλλα.  Η μηντιακή φλυαρία και οι αλήθειες των κάθε ειδικών επιστημόνων και μη μονοπωλούν το δημόσιο χώρο.
• Τα ερωτήματα που προκύπτουν έχουν πολιτική και κοινωνική χροιά.

Ποιος πρέπει να διαχειρίζεται σοβαρές ανθρώπινες καταστάσεις όπως ο πόνος, ο θάνατος και η αγωνία; Ποια είναι τα μέσα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν; Τι σχέσεις και τι βάθος υποδομών απαιτούνται; Τι είναι παθολογικό και τι φυσιολογικό; Ποιες είναι οι ιδέες και ποια η ηθική πίσω απ’ όλα αυτά;

Η ασθένεια: δείκτης της αντιπαλότητας του ατόμου με έναν κόσμο εχθρικό

Η υγεία ως παθογενής παράγοντας

Η έννοια της αρρώστιας και της υγείας μεταβάλλεται στις διαφορετικές ιστορικές και πολιτισμικές συνθήκες. Το μεσαίωνα, η αρρώστια αποτελεί συνέπεια της αμαρτίας. Μιας και ο θεός είναι ο απόλυτος ρυθμιστής των πάντων στη ζωή και το θάνατο, αρρώστια είναι η τιμωρία που αυτός επιβάλλει στον αμαρτωλό. Τη διαχείριση της αρρώστιας αναλαμβάνει η εκκλησία αναγνωρίζοντας τη σημασία της πάνω στον έλεγχο των ανθρώπων και των κοινωνιών. Οι θεραπείες της εποχής περιλαμβάνουν προσευχές, νηστείες, μετάνοιες και εξορκισμούς. Ήδη όμως από εκείνη την εποχή σε κάποιες πόλεις του δυτικού κόσμου η ιατρική αρχίζει να αναπτύσσεται ως ένα καινούργιο γνωστικό πεδίο με αντικείμενο τη λειτουργία του σώματος και την αντιμετώπιση των δυσλειτουργιών του. Η εποχή των μεγάλων λιμών ( πανούκλα, χολέρα, λέπρα κλπ.) στην ευρωπαϊκή ήπειρο που θα εξολοθρεύσει περίπου το 1/3 του πληθυσμού αποτελεί ένα σημείο τομής στην αντιμετώπιση της αρρώστιας. Η πολιτική εξουσία αναλαμβάνει τη διαχείριση μιας κατάστασης που μέχρι τότε ήταν στα χέρια της εκκλησίας θέτοντας σε καραντίνα ολόκληρους πληθυσμούς που υποτίθεται ότι ευθύνονταν για τις επιδημίες. Το 1660 θα φτιαχτεί η πρώτη κλινική σε ευρωπαϊκή πόλη φέρνοντας μια μεγάλη ανατροπή. Από εδώ και πέρα ο άρρωστος θα ανήκει στο περιβάλλον της θεραπείας και των ειδικών της.

Ζούμε μέσα σε ένα ρυπογόνο, νοσηρό περιβάλλον που παράγει ασθένειες. Διαχωρισμένοι, αποκομμένοι, αποξενωμένοι, έχουμε χάσει στην ουσία τον έλεγχο των σωμάτων και της ζωής μας και τον έχουμε παραχωρήσει στους ιατρικούς θεσμούς που αποφασίζουν για μας. Η αναζήτηση της υγείας σε ατομικό επίπεδο δεν οδηγεί πουθενά, αν δεν καταπολεμηθούν οι αιτίες γενικευμένης αρρώστιας, δηλαδή όλες αυτές οι εξωγενείς βλαπτικότητες.

Ο εχθρικός κόσμος είναι ο καπιταλιστικός κόσμος, και η γενικότερη συνθήκη ζωής. Ένα ολόκληρο σύμπαν προσταγών, καταναγκασμών, ιδεολογιών, ηθικής και απαγορεύσεων που επιβάλλεται στη ζωή. Η ύπαρξη οριoθετείται κάτω από την κυριαρχία ενός συστήματος εκμετάλλευσης ( αγορά) και πολιτικής εξουσίας (κράτος). Το σύστημα κινείται επιθετικά και αυτή η επιθετικότητα χαρακώνει τα υποκείμενα. Απαιτεί ακόμη περισσότερο έλεγχο στη ζωή και το θάνατο των ανθρώπων και τη προσαρμογή τους σε προκαθορισμένους ρόλους στα πλαίσια του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής με το διαρκές άγχος, το μολυσμένο περιβάλλον και τις νοσηρές συνήθειες χαλαρώνει τις άμυνες του οργανισμού. Σε τέτοιες συνθήκες το άτομο καθίσταται πιο ευάλωτο σε προσβολές και εκφυλισμούς. Ο άρρωστος περιορίζεται σε αντικείμενο: είναι ένα κορμί που το επιδιορθώνουν˙ δεν είναι πια ένα υποκείμενο, που κάποιος το βοηθάει να γιατρευτεί. Τα αισθήματα του αρρώστου απέναντι στη θεραπεία και τους ειδικούς που την προτείνουν είναι γνωστά σε όλους μας : απομόνωση, υποβάθμιση της αξιοπρέπειάς του, η αίσθηση ότι έχει χάσει την αυτονομία του σώματός του, ότι έχει μετατραπεί σε πειραματικό αντικείμενο.

Η ζωή στον καπιταλιστικό κόσμο σηματοδοτεί μια άρνηση των ουσιαστικών στιγμών της ύπαρξης. Η δημιουργικότητα, η φαντασία, ο έρωτας, η επικοινωνία θυσιάζονται και αναπαρίστανται με υποκατάστατα. Υποκατάστατα που αφήνουν ένα αίσθημα κενότητας και ανικανοποίητου. Οι ροές φράζονται και οι δυνάμεις του ατόμου μη βρίσκοντας χώρο να πραγματωθούν στρέφονται ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. Η εμφάνιση και η εξέλιξη μιας ασθένειας σχετίζεται άμεσα μ’ αυτή τη διαδικασία.  Έτσι η αρρώστια αποκτά μια πολιτική διάσταση και μπορεί να νοηθεί ως διαμαρτυρία του ατόμου στην επιθετικότητα του κόσμου.

Το άτομο αναγνωρίζεται ως μια ολότητα σώματος- πνεύματος, νόησης και αισθήσεων. Μια χαοτική ολότητα που μορφοποιείται, εξελίσσεται και αντιλαμβάνεται τον εαυτό της μέσα από τις αλληλεπιδράσεις της με τον κόσμο. Υπό αυτή την έννοια η επικοινωνία, η συσχέτιση, η συνεργία, η κοινότητα αποτελούν ουσιώδεις ανθρώπινες καταστάσεις. Όμως, απέναντι σ’ αυτή τη κίνηση της ζωής στέκεται η πραγματικότητα του καπιταλιστικού κόσμου. Η επικοινωνία στοιχειώνεται από προσταγές και μεσολαβήσεις και οι κοινοτικοί δεσμοί χάνονται μέσα σε ατομισμούς. Η κολοσσιαία ανάπτυξη των τεχνολογιών και μέσων επικοινωνίας, βρίσκει τα άτομα πιο απομονωμένα, πιο ευάλωτα, πιο χειραγωγήσιμα από ποτέ. Η υπόσχεση της προόδου οδηγεί στην άρνηση της ανθρώπινης κατάστασης.

Η υγεία σήμερα γίνεται αντιληπτή ως βελτιστοποίηση ενός κινδύνου. Αυτή η «υγεία» δεν είναι πια αισθητή ˙ είναι μια παράδοξη «υγεία». Ως «υγεία» ορίζεται το βέλτιστον της κυβερνητικής ενώ, σύμφωνα με τον Ίλιτς, η αναζήτηση της τέλειας υγείας έγινε ο κυρίαρχος παθογενής παράγοντας. Όσο μεγαλύτερη είναι η προσφορά «υγείας», τόσο περισσότερο οι άνθρωποι απαντούν ότι έχουν προβλήματα, ανάγκες, αρρώστιες, και ζητούν να εξασφαλιστούν απέναντι στους κινδύνους. Σύμφωνα με τη σύγχρονη σημασία αυτής της έννοιας, το ανθρώπινο ον που χρήζει υγείας θεωρείται  ως ένα υποσύστημα της βιόσφαιρας, ένα ανοσολογικό σύστημα που πρέπει να ελέγχεται και να ρυθμίζεται.  Δεν τίθεται πλέον ζήτημα να έρχεται στο φως αυτό που συγκροτεί η εμπειρία του «να είσαι ζωντανός» ˙ η τέχνη του εορτασμού του παρόντος παρέλυσε απ’ αυτό που έγινε η αναζήτηση της τέλειας υγείας.

Αδιαφορία της Ιατρικής για το γίγνεσθαι του ανθρώπου – Ιατρικοποίηση της ζωής

Η ιατρική ως «τέχνη του θεραπεύειν», αλλά και ως ηθικό εγχείρημα, έχει χάσει το δρόμο της, με νοσηρές συνέπειες για την ίδια μας τη ζωή. Η ιατρική τέθηκε εκτός της περίστασης να επιλέγει το καλό για ένα συγκεκριμένο ασθενή. Για να αποφασίσει για τις υπηρεσίες που θα του προσφέρει, αυτή τον υποχρεώνει να παίξει την τύχη του στον τζόγο, να ρισκάρει ως σύστημα, ως ασφαλιστικό μοντέλο. Η  διάγνωση, απαιτεί από τον ασθενή έναν ψυχρό υπολογισμό ενώ η ασφάλεια της γνώσης υποβαθμίζει την αλήθεια. Τα επιλεγμένα κριτήρια που κατατάσσουν τη μια ή την άλλη περίπτωση ως υποκείμενη κλινικοϊατρικής περίθαλψης είναι σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό οικονομικοί παράγοντες.

Από μια ιστορική οπτική, η διάγνωση είχε για αιώνες μια λειτουργία εξαιρετικά θεραπευτική. Η ουσία της συνάντησης ανάμεσα σε γιατρό και ασθενή ήταν προφορική. Στην αρχή ακόμη του 18ου αιώνα, η ιατρική επίσκεψη συνιστούσε μια συζήτηση. Ο ασθενής διηγούνταν, ελπίζοντας σε μια προνομιούχα ακρόαση από τη μεριά του γιατρού. Ήξερε επίσης να μιλάει γι’ αυτό που αισθανόταν, για μια ανισορροπία των διαθέσεών του, μια αλλοίωση των ροών (flux) του, έναν αποπροσανατολισμό των αισθήσεών του είτε για μια περιπλοκή τρομακτικών θρομβώσεων. Διαβάζοντας το ημερολόγιο κάποιων γιατρών της μπαρόκ εποχής (16ος -17ος αιώνες), κάθε σημείωση θυμίζει μια αρχαία ελληνική τραγωδία. Η ιατρική τέχνη ήταν η τέχνη της ακρόασης. Προσλάμβανε τη συμπεριφορά που ο Αριστοτέλης, στην Ποιητική του, απαιτεί από το κοινό στο θέατρο, διαφέροντας σ’ αυτό το σημείο από εκείνη του δασκάλου του, Πλάτωνα. Ο Αριστοτέλης είναι τραγικός με τους κυματισμούς της φωνής, τη μελωδία του, τις χειρονομίες του και όχι μόνο με τις λέξεις. Έτσι ο γιατρός απαντάει μιμητικά στον ασθενή. Για τον ασθενή, αυτή η μιμητική διάγνωση ασθένειας είχε μια θεραπευτική λειτουργία.

Αντιλαμβανόμαστε τη δυτική ιατρική ως επιχείρηση που μέσα από τη διαχείριση της αρρώστιας κερδοφορεί και ελέγχει. Παρά τις ρητορικές της θριαμβολογίες όμως δεν κατάφερε να δώσει λύση όπως χίλιες φορές έχει προαναγγείλει στις σημαντικότερες ασθένειες που μαστίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες, κυρίως επειδή έγινε και η ίδια γενεσιουργός νέων ασθενειών. Αυτό που ονομάζεται «ιατρογένεση της αρρώστιας» και «ιατρικοποίηση της ζωής». Η Ιατρογένεση της αρρώστιας είναι αποτέλεσμα/εκδήλωση της αντιπαραγωγικότητας της ιατρικής. Ο όρος ιατρογένεση περιλαμβάνει τις βλάβες που παθαίνει ο άρρωστος εξαιτίας της θεραπευτικής αγωγής που του παρασχέθηκε από τον γιατρό και οφείλεται στο ότι σήμερα «η επιβίωση των ανθρώπων» θεωρείται ζήτημα «τεχνικής χειραγώγησης» από τους ειδικούς γιατρούς. «Η σύμφυτη στην ιατρική ιατρογένεση προσβάλει τώρα όλες τις κοινωνικές σχέσεις.

Η γέννηση, ο πόνος και ο θάνατος έχουν μετατραπεί σε τεχνικά φαινόμενα που διαχειρίζεται η ιατρική και αυτό έχει γίνει μέρος του πολιτισμού μας, δεν φανταζόμαστε ότι μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Ο ιατρικοποιημένος πολιτισμός ανάγει την υγεία σε τεχνικό πρόβλημα που το χειρίζεται με τον ίδιο τρόπο προς όλους, αδιαφορώντας  για το ότι η υγεία είναι σύμπτωμα μιας σχέσης με την πραγματικότητα που δεν μπορεί να είναι αντικειμενικά μετρήσιμη. Στο φιλοσοφικό επίπεδο, η βασική επιχειρηματολογία του Ίλιτς είναι ότι ο θάνατος, ο πόνος και οι ασθένειες αποτελούν κομμάτι της ανθρώπινης φύσης και ότι οι άνθρωποι με την ανάπτυξη του πολιτισμού τους, βρήκαν τρόπους να αντεπεξέρχονται στα δεινά που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους. Η σύγχρονη ιατρική κατέστρεψε αυτούς τους τρόπους.

Ο θεσμός της ιατρικής αντικατοπτρίζει την κρίση και τα αδιέξοδα των θεσμών της βιομηχανικής κοινωνίας. Κοινό τους χαρακτηριστικό, είναι ο ανορθολογισμός, η αντιπαραγωγικότητα, η εμπορευματοποίηση των αναγκών, η δημιουργία ψευδών αναγκών, η εξουσιαστική θέση των ειδικών.

Ο ρόλος των ειδικών της υγείας

Στην εποχή που διανύουμε οι γιατροί έχουν πια χάσει το τιμόνι της βιολογικής κατάστασης, το πηδάλιο της βιοκρατίας. Αν ποτέ υπάρξει γιατρός που να εξασκεί το επάγγελμα ανάμεσα «σ’ αυτούς που αποφασίζουν» θα είναι εκεί για να νομιμοποιήσει τη διεκδίκηση του βιομηχανικού συστήματος να βελτιώσει την κατάσταση υγείας.  Ο ίδιος ο ιατρικός θεσμός βρίσκεται σε πολύπλευρη κρίση αλλά και ηθική σήψη, πράγμα το οποίο αναγνωρίζεται επιτέλους κι από ορισμένους γιατρούς. Αυτή η συζήτηση έχει ξεκινήσει πια να γίνεται και μέσα στον ιατρικό κόσμο, υπάρχουν δηλαδή κριτικές φωνές γιατρών που αντιστέκονται, που πάνε κόντρα στο ρεύμα, όμως τα συμφέροντα είναι τόσο ισχυρά, ώστε οι κριτικές απόψεις να υπονομεύονται και να μη γίνονται ευρέως γνωστές. Εξάλλου η εκπαίδευση των γιατρών και οι στοχεύσεις της έρευνας ελέγχονται πια σε μεγάλο ποσοστό από τους φαρμακευτικούς κολοσσούς.

Ο ρόλος του γιατρού μέσα σε αυτό το σύστημα εξακολουθεί να είναι κυριαρχικός. Είναι ο διευθύνων νους. Κατέχει το λόγο, κατέχει και την εξουσία. Η θέση του γιατρού είναι εξουσιαστική κι ιδρύει μια ιεραρχική σχέση με τον ασθενή. Η επιστημονική γνώση που διαχειρίζεται δεν τίθεται στη διάθεση και κυρίως προς όφελος της κοινωνίας. Βρίσκεται σε θέση εξουσίας ως ειδικός, του οποίου η αυθεντία δεν αμφισβητείται, αφού είναι υπεράνω ηθικής ευθύνης. Δεν αποτελεί πια κοινό τόπο, όπως λέει και ο Ίλιτς, «το κοινό συμφέρον» γιατρού και ασθενούς. Αυτό πρέπει πια να αποδειχτεί. Και ο ασθενής βέβαια τίθεται υπεράνω ηθικής ευθύνης. Εγκαταλείπεται στα χέρια των ειδικών, δίνοντάς τους κάθε δικαίωμα να διαχειρίζονται το σώμα του, τη ζωή του αλλά και το θάνατό του.

Βλέπουμε τον τρόπο με τον οποίο υλοποιείται στο ιατρικό επίπεδο μια νοοτροπία η οποία κυριάρχησε στη Δύση από το Διαφωτισμό και μετά κυρίως. Η ιδεολογία του επιστημονισμού και της ορθολογικής κυριαρχίας πάνω στη φύση και τον άνθρωπο. Βεβαιώνοντας την επιστημονικότητα ενός εγχειρήματος, συνήθως θέλουμε να δείξουμε την εξοχότητά του. Η επιστήμη προσφέρει λύσεις στα ερωτήματα και τα προβλήματα του πολιτισμού μέσα στον οποίο εντάσσεται. Οι περισσότερες μάλιστα από αυτές τις υποτιθέμενες λύσεις σήμερα, είναι λύσεις εκτάκτου ανάγκης μπροστά στα αδιέξοδα της λεγόμενης επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης. Συνήθως όμως, σκεπάζουν ένα πρόβλημα, δημιουργώντας νέα προβλήματα. Αυτό είναι πια πασιφανές στην ιατρική. Δαιμονοποιεί την αρρώστια, επουλώνει το σύμπτωμα και αδιαφορεί προκλητικά για την πολυπλοκότητα των αιτίων.

Το θέμα της επιστήμης σήμερα παραμένει ταμπού. Η ίδια η ιατρική περιβάλλεται από μια αίγλη και μια μυθολογία με θρησκευτικά χαρακτηριστικά.

Μύθοι και οράματα – Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας

Καταρχήν, η θρυλούμενη αποτελεσματικότητα των γιατρών είναι μια πλάνη. Ο Ίβαν Ίλιτς απέδειξε ότι η εξαφάνιση των θανατηφόρων επιδημιών του 19ου  αιώνα και των αρχών του 20ου, δεν οφείλεται στην εξάπλωση της ιατρικής. Γράφει: «Η μελέτη της εξέλιξης των τύπων της αρρώστιας μας δείχνει ότι, κατά τον περασμένο αιώνα, οι γιατροί δεν επηρέασαν τις επιδημίες καθόλου πιο σοβαρά απ’ όσο τις είχαν επηρεάσει σε παλαιότερους καιρούς οι παπάδες. Οι επιδημίες έρχονταν και παρέρχονταν, τις αναθεμάτιζαν και οι δύο, μα δεν τις επηρέαζε κανένας» .

Οι κύριοι παράγοντες που συνέβαλαν στην καταπολέμηση των επιδημιών στον εικοστό αιώνα είναι η βελτίωση της στέγασης, η καλύτερη διατροφή, ο καθαρισμός των υδάτων, το αποχετευτικό σύστημα, η χρήση του σαπουνιού και του ψαλιδιού και όχι η ιατρική.

Από την άλλη, τα τελευταία είκοσι χρόνια εμφανίστηκαν τουλάχιστον τριάντα νέες ασθένειες, όπως το AIDS, νέες μορφές ηπατίτιδας, και άλλοι θανατηφόροι ιοί, ενώ παλιές μολυσματικές ασθένειες, επανεμφανίστηκαν.

Αν επιδιώκουμε αλλαγή της κατάστασης, δεν πρέπει να περιμένουμε πολλά από τους ειδικούς της υγείας, αλλά είμαστε εμείς που πρέπει να διεκδικήσουμε την αυτονομία μας θέτοντας περιορισμούς στο ιατρικό κατεστημένο, παίρνοντας την υγεία στα χέρια μας. Οι επιλογές μας πρέπει να γίνουν πραγματικές, κι όχι αυτές που μας σερβίρουν ως δήθεν δικές μας, πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας, των πράξεών μας, να μην αφήνουμε άλλους να σκέφτονται για μας, δήθεν για το καλό μας εξυπηρετώντας δικά τους συμφέροντα.

Οι εκβάσεις της επιστήμης πρέπει να συζητούνται πολιτικά, κι αυτό σημαίνει ότι αυτή η συζήτηση πρέπει να περιλαμβάνει το σύνολο της κοινωνίας και όχι μόνο τους ειδικούς επιστήμονες και τους επαγγελματίες πολιτικούς. Η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι υλοποιήσεις της τεχνολογίας και της επιστήμης επιβάλλονται με τρόπο ύπουλο και υπόγειο, χωρίς καμία σοβαρή πολιτική συζήτηση. Μια τέτοια συζήτηση θέλουμε να ανοίξουμε κι εμείς.

Eduardo Colombo: Δημοκρατία και Αναρχία-Αυτονομία και αντιπροσώπευση

Τη Δευτέρα 23 Απριλίου 2012 ο Eduardo Colombo ήταν ο κύριος ομιλιτής στην εκδήλωση – συζήτηση που έγινε στο Πολυτεχνείο (αίθουσα Γκίνη) με θέμα «Δημοκρατία και Αναρχία-Αυτονομία και αντιπροσώπευση».

Παρακάτω ακολουθεί το βίντεο της εκδήλωσης:

Ο Eduardo Colombo γεννήθηκε στην Αργεντινή το 1929. Σπούδασε ιατρική και στη συνέχεια εργάστηκε ως γιατρός σε νοσοκομεία αλλά και ως ψυχαναλυτής.Έχει διατελέσει καθηγητής κλινικής και κοινωνικής ψυχολογίας καθώς και ψυχιατρικής στα πανεπιστήμια της Λα Πλάτα και του Μπουένος Άιρες στην Αργεντινή.Αποτελεί ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Κοινωνικής Ψυχιατρικής της Αργεντινής, με πληθώρα επιστημονικών δημοσιεύσεων. Η πολιτική του διαδρομή ξεκινάει το 1945 ως φοιτητής, σε ένα ασταθές καθεστώς που για δεκαετίες ακροβατεί ανάμεσα στα πραξικοπήματα και την περονική «δημοκρατία».Πρώτα συμμετέχει στο φοιτητικό κίνημα, στη συνέχεια στο εργατικό, σε μια περίοδο όπου οι ναυτεργάτες δίνουν ηρωικούς αγώνες, ενώ απ’το 1947 και ύστερα εντάσσεται στη F.O.R.A [Εργατική Ομοσπονδία της Περιοχής της Αργεντινής], την ιστορική αναρχοσυνδικαλιστική ομοσπονδία της Αργεντινής που παρά τις διαρκείς κρατικές απόπειρες απαγόρευσής της ανθίσταται επίπονα και επίμονα. Το 1949 φυλακίζεται για πρώτη φορά από το περονικό καθεστώς σε μια προσπάθεια καταστολής κάθε αντιπολιτευόμενης φωνής. Ο Κολόμπο θα συμμετάσχει σε κάθε εκδοτική και εν γένει θεωρητική προσπάθεια του αναρχικού κινήματος και τα σύντομα διαστήματα όπου αυτή δεν ήταν παράνομη θα είναι «υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο».Ο Κολόμπο θα φυλακιστεί και άλλες φορές για την ενεργή υποστήριξη και συμμετοχή του στις απεργίες, αλλά και για την πολιτική του στράτευση.

Θα χάσει τη θέση του τόσο στο πανεπιστήμιο όσο και στο νοσοκομείο και θα αναγκαστεί να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι, όπου και ζει από το 1970 και ύστερα.Θα συνδεθεί αμέσως με το αναρχικό και αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα της Γαλλίας ενώ θα συνδεθεί με μακροχρόνια φιλία και με τον Κορνήλιο Καστοριάδη, γεγονός που αποτυπώνεται έντονα και στα κείμενά του.Υπήρξε ενεργό μέλος της C.N.T της Γαλλίας ενώ συμμετέχει μέχρι σήμερα στο εκδοτικό της τμήμα στο Παρίσι. Από το 1974 μέχρι το 1978 υπήρξε μέλος της σύνταξης του περιοδικού La Lanterne noire, από το 1983 ως το 1986 του περιοδικού Volontà, και από το 1997 ως σήμερα του περιοδικού Réfractions. Συγγραφέας πλήθους βιβλίων και άρθρων, επιστημονικών και πολιτικών, που εστιάζουν στην αναρχική θεωρία και στο αναρχικό κίνημα. Συνεχίζει να εργάζεται ως ψυχαναλυτής στο Παρίσι. Στα ελληνικά κείμενα του έχουν κυκλοφορήσει από το περιοδικό Αυτονοmedia και τις εκδόσεις  Ελευθεριακή Κουλτούρα. Από τις εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες κυκλοφορεί το βιβλίο Αλλάζοντας Παράδειγμα – Αναρχισμός, κοινωνική υποxρέωση και καθήκον υπακοής, ενώ ετοιμάζεται και το Η Βούληση του λαού: Δημοκρατία και Αναρχία.

“Ο αναρχισμός δεν προτείνει την κοινωνία της διαφάνειας, την εξαφάνιση κάθε συγκρουσιακότητας, το τέλος κάθε διαίρεσης, την παγκόσμια αρμονία. Αυτό θα ήταν το τέλος της ιστορίας, μια εσχατολογία. Ούτε προτείνει την κατάργηση κάθε νόρμας ή κανόνα, κάθε υποχρέωσης, κάθε δεσμού. Η ελεύθερη συμφωνία απαιτεί απόλυτο σεβασμό αυτών που συμφωνούνται. Ο αναρχισμός δεν είναι ανομία…

Η αναρχία είναι κατά γράμμα μια αρχή οργάνωσης που αντιτίθεται σε μια αρχή διαταγής ή κυριαρχίας. Ο αναρχισμός προτείνει τη θέσμιση μιας κοινωνίας χωρίς πολιτικό καταναγκασμό, μιας εξισωτικής κοινωνίας, προτείνει την κατάργηση της διαφοράς βαθμίδων και περιουσιών. Στη σύντομη διαδρομή της ύπαρξής του, και ανάμεσα στις βίαιες καταστολές που υπέστη, το αναρχικό κίνημα φαντάστηκε μορφές – σίγουρα ατελείς, κάποιες ακόμα κι απαρχαιωμένες – που θα επέτρεπαν την ανάδυση κοινωνικών υποχρεώσεων μεταξύ ίσων, υποχρεώσεων που δεν θα προϋπέθεταν την υπακοή: τον φεντεραλισμό, τον κομουναλισμό, τις κολεκτίβες, κ.ο.κ. Προσπάθησε να διαφοροποιήσει καταλλήλως την πληρεξουσιότητα ελεγχόμενων εντολοδόχων από την πληρεξουσιότητα της καθολικής αντιπροσώπευσης της ομάδας ή του προσώπου. Επίσης διαχώρισε, έστω και πιο δύσκολα, αφού τα όρια εδώ είναι αβέβαια, τη χρήση της απόφασης μέσω της πλειοψηφίας από την αναπαλλοτρίωτη γνώμη του ατόμου…

Για να φτάσουμε σε ένα ορθό καθεστώς, όπου θα αναγνωρίζεται η ελευθερία και ισότητα καθενός και καθεμιάς, είναι αναγκαία η κατάργηση της κυριαρχίας, δηλαδή η οικοδόμηση ενός κοινωνικοπολιτικού συστήματος στο οποίο η συμβολικο-θεσμίζουσα ικανότητα θα ανήκει στη συλλογικότητα κι όχι σε ένα τμήμα της χωριστό απ’ τα υπόλοιπα”  (Απόσπασμα από το βιβλίο του E. Colombo  Αλλάζοντας Παράδειγμα – Αναρχισμός, κοινωνική υποxρέωση και καθήκον υπακοής).

Προβολή ταινίας στο Ουλαλούμ, Δευτέρα 22/10 στις 21:30μμ – “Το Ξυπόλυτο Τάγμα” του Γκρεγκ Τάλλας

ΞΥΠΟΛΗΤΟ 2.jpg

 

Το «Ξυπόλυτο Τάγμα» είναι η αληθινή ιστορία 160 παιδιών, που η δράση τους πήρε διαστάσεις μύθου όταν διώχτηκαν από τα ορφανοτροφεία της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί κατακτητές στα χρόνια της κατοχής του Bʼ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι Γερμανοί αδειάζουν τα δημόσια κτίρια και τα επιτάσσουν. Ανάμεσα σε αυτά τα κτίρια είναι και αρκετά ορφανοτροφεία. Τα ορφανά πετάγονται στο δρόμο. Μια ομάδα, απ’ αυτά τα ορφανά, για να επιβιώσουν, παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Οργανώνονται σαν μυστικός «στρατός», με ιεραρχία και πειθαρχία. Μόνα τους συγκροτούν ομάδες κρούσης και βοήθειας. Πηγή για την τροφοδοσία τους είναι τα γερμανικά καμιόνια που κουβαλάνε ψωμί και τρόφιμα και οι μαυραγορίτες. Τα κλεμμένα μοιράζονται στα ορφανά, αλλά και σε άλλους κατοίκους της Θεσσαλονίκης που είχαν ανάγκες.

Τα παιδιά του «Ξυπόλυτου Τάγματος» έμειναν στην ιστορία σαν «σαλταδόροι». Ο θρύλος λέει, πως πέρα από την αρωγή που παρείχαν στο κόσμο, κατάφερναν με την εξυπνάδα και το κουράγιο τους να βοηθούν την Αντίσταση, βρίσκοντας τρόπους να φυγαδεύουν στη Μέση Ανατολή Έλληνες, Αμερικάνους και Εγγλέζους αξιωματικούς, με σκοπό να ενωθούν με τους εκεί συμμαχικούς στρατούς.

Το «Ξυπόλυτο Τάγμα» πήρε το 1955 το πρώτο βραβείο («Χρυσή Δάφνη»), στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου.

«Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον «Κλέφτη των ποδηλάτων» τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!».
Βιτόριο Ντε Σίκα (προς τον Γκρεγκ Τάλλας, όταν είδε το 1955 το «Ξυπόλητο Τάγμα» στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου)

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΑΥΤΟΙ; ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΑΥΤΟΙ; ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής αγωνίζονται για να περάσει το εργοστάσιο στα δικά τους χέρια.

Καθώς είναι απλήρωτοι από τον Μάιο του 2011 και σε επίσχεση εργασίας, της οποίας το επίδομα τελείωσε τον Σεπτέμβριο, με μεγάλα προβλήματα επιβίωσης αγωνίζονται να επαναλειτουργήσουν το εργοστάσιο, το οποίο εγκατέλειψε η εργοδοσία. Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής, θυγατρικής της Φίλκεραμ Τζόνσον, καταγγέλλουν την διοίκηση της εταιρίας για τις επιλογές της που οδήγησαν το εργοστάσιο σε απραγία και μαρασμό, καθώς και για τον εμπαιγμό της σε ό,τι αφορά τα χρεωστούμενα δεδουλευμένα. Φυσικά οι επιλογές και η αντιμετώπιση της εργοδοσίας καθόλου τυχαία δεν είναι. Η κρίση στον κατασκευαστικό κλάδο, απόρροια της γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης, έχει πετάξει στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους του κλάδου, καθώς και της βιομηχανίας που σχετίζεται άμεσα με αυτόν. *Οι εργάτες της ΒΙΟΜΕ, διεκδικούν να επαναλειτουργήσουν το εργοστάσιο, δημιουργώντας έναν εργατικό συνεταιρισμό κάτω από τον πλήρη έλεγχο τους, απαιτώντας μάλιστα νομική κατοχύρωση τόσο για το δικό τους εγχείρημά, όσο και για όλα τα άλλα που θα ακολουθήσουν.* Ταυτόχρονα διεκδικούν να τους δοθούν τα χρήματα που απαιτούνται για να βάλουν μπρος το εργοστάσιο, χρήματα που άλλωστε τους ανήκουν, καθώς είναι αυτοί που παράγουν τον πλούτο.

Ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. είναι σημαντικός, όχι μόνο για τους
εργαζόμενους στις κατασκευές αλλά για το σύνολο των εργατών που βιώνουν
καθημερινά χιλιάδες απολύσεις, ελαστική, απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία.
Είναι σημαντικός όχι μόνο γιατί αμφισβητεί ανοιχτά τον παρασιτικό ρόλο των
εργοδοτών συνολικά, αλλά γιατί σε μια κοινωνία που καταστρέφεται μέρα με
την μέρα από την καπιταλιστική κρίση, προσφέρει μια ρεαλιστική και εφικτή
πρόταση προς όλη την κοινωνία. Ο αγώνας των εργατών της Βιομηχανικής
Μεταλλευτικής μας αφορά όλους και χρειάζεται τη στήριξή μας, γιατί θέτει
άμεσα επί τάπητος ένα δρόμο απάντησης στην κρίση: την αυτοδιαχείριση.
Απέναντι στην επίθεση των οικονομικών και πολιτικών ολιγαρχιών, να πάρουμε
εμείς, την παραγωγή και ολόκληρη τη ζωή μας στα χέρια μας.

Οι εργάτες της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής ανοίγουν το δρόμο τηςαυτοδιαχείρισης στην Ελλάδα της κρίσης. Προσπερνώντας τις λογικές και τιςπρακτικές του ηττημένου και συμβιβασμένου συνδικαλιστικού κινήματος,τολμούν να απεξαρτηθούν από τα αφεντικά διεκδικώντας να πάρουν το εργοστάσιο στα χέρια τους. Λειτουργώντας με άμεση δημοκρατία, παίρνοντας όλες τις αποφάσεις στη συνέλευσή τους, δίνουν το παράδειγμα ενός άλλου εργατικού κινήματος στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων. Η νίκη τους θα είναι απόδειξη όχι μόνο ότι «μπορούμε εμείς» αλλά και ότι η αυτοοργάνωση, η άμεση δημοκρατία, η αυτοδιαχείριση είναι εφικτή και αποτελεσματική απάντηση στην επίθεση του συστήματος και στα αδιέξοδα του παλιού εργατικού κινήματος.

Εκδήλωση / συζήτηση: Την Πέμπτη 18/10 στις 19:30 στο Εργατικό Κέντρο
Χαλκίδας, συζητάμε με εργαζόμενους στη ΒΙΟ.ΜΕ για την προσπάθεια
αυτοδιαχείρισης του εργοστασίου τους.

ΟΥΛΑΛΟΥΜ Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος

http://oulaloum.espiv.net