Οικονομική κρίση – ανεργία – εξαθλίωση. Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων. Άνθρωποι εγκαταλελειμμένοι, αναλώσιμοι, χωρίς την στοιχειώδη υγειονομική περίθαλψη. Ένας κόσμος πολλαπλών αντιθέσεων έχει αρχίσει ήδη να δημιουργείται, μια πραγματικότητα μπροστά στην οποία οφείλουμε να πάρουμε θέση.
Από τη μια οι δυνάμεις του αγώνα και της αμφισβήτησης, αυτές που δεν βολεύονται απλώς επιβιώνοντας μέσα σ’ ένα εκμεταλλευτικό καθεστώς υποκρισίας-ιεραρχίας-ισοπέδωσης των ανθρώπινων αξιών, αλλά οραματίζονται να ζήσουν ισότιμα και ελεύθερα.
Από την άλλη, ένας κόσμος σκοταδιστικός, μισαλλόδοξος, εκδικητικός, που μπολιάζει την κοινωνία με φασιστικές και ναζιστικές αντιλήψεις. Στον καιρό της κρίσης, ο μισαλλόδοξος αυτός κόσμος, εντείνει την κοινωνική ανισότητα και την εκμετάλλευση και εξυπηρετεί την εξουσία, πολλαπλασιάζοντας τις αντιθέσεις μεταξύ ντόπιων και ξένων εργατών, αποκρύπτοντας τον ρόλο του κράτους και των αφεντικών και ανοίγοντας τον δρόμο για τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Δεν είναι τυχαία τα φαινόμενα της δράσης του χρυσαυγίτικου παρακράτους, με “παρελάσεις” εκφοβισμού σε γειτονιές και εργασιακούς χώρους, με πογκρόμ κατά των μεταναστών αλλά και οποιουδήποτε “διαφορετικού”.
Η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση της Χρυσής Αυγής, ουσιαστικά «νομιμοποίησε» τις ναζιστικές ιδέες και δράσεις της, καπηλευόμενη την δίκαιη οργή και αγανάκτηση της κοινωνίας μπροστά στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο που η «κοινωνία της αφθονίας» την έφερε.
Τα ΜΜΕ, παίζοντας τον ρόλο του συστήματος και των αφεντικών τους, καλλιεργούν διχαστικούς μύθους και στερεότυπα, συκοφαντώντας συνεχώς ολόκληρες κοινωνικές ομάδες και στοχεύοντας στην διάσπαση της οποιασδήποτε απόπειρας αυτοοργάνωσης και αντίστασης της κοινωνίας.
Καμία κουβέντα για τις συνθήκες εργασίας και τα ωράρια, για τις απλήρωτες μέρες και μήνες, για τις απειλές και τους ωμούς εκβιασμούς των αφεντικών. Όλα θυσιάζονται στον βωμό της δήθεν ανάπτυξης και της σωτηρίας της χώρας.
Γνωρίζουν όμως πολύ καλά, ότι όταν η αδικία και η εκμετάλλευση οξύνονται σημαντικά, τότε τα αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας απαντούν δυναμικά. Από τον περίφημο Δεκέμβρη του 2008 και τα οδοφράγματα της Κερατέας, μέχρι τις δυναμικές απεργιακές κινητοποιήσεις της τελευταίας διετίας και την δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων χώρων. Από τον αγώνα της ΒΙΟΜΕ και τις προτάσεις για αυτοδιαχείριση της παραγωγής, μέχρι τον κοινωνικό πόλεμο για την οικολογία ενάντια στο κέρδος στις Σκουριές της Χαλκιδικής και στο Αποπηγάδι της Κρήτης. Οι διαθέσεις και η αποφασιστικότητα των αγωνιζόμενων, καθώς και τα μηνύματα αλληλεγγύης που στέλνονται από όλες τις γωνιές της χώρας, αποτελούν τον πυρήνα αισιοδοξίας για τις μικρές και μεγάλες αντιστάσεις μας. Μέσα από νέες αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικότητες, επιδιώκουμε να αντιμετωπιστεί συλλογικά κάθε εργασιακή ανασφάλεια, κάθε μορφή φτώχειας, εξαθλίωσης, καταστολής και τρομοκράτησης.
Οι 24ωρες και 48ωρες απεργίες που οργανώνουν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν αποτελούν λύση στα παραπάνω προβλήματα. Ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός έχει ξεκάθαρα ταχθεί με την πλευρά κράτους και εργοδοτών “εκτονώνοντας” και “ελέγχοντας” την οργή της κοινωνίας με κινητοποιήσεις-“τουφεκιές στον αέρα”. Το ΠΑΜΕ μετατοπίζει το πρόβλημα περνώντας τους αγώνες μέσα από την εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ ενώ ακόμα και η πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματίων έχει καταλήξει σε συντονισμό πολιτικών γραφείων (ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ) που “αλληθωρίζει” προς την κάλπη και έχει γίνει απλή ουρά της ΓΣΕΕ.
Για να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας και να αντιμετωπίσουμε πιο ουσιαστικά τα προβλήματα των καιρών, θα πρέπει μόνοι μας, χωρίς πάτρωνες, να οργανωθούμε σε συλλογικότητες. Η ανάγκη αυτή καθιστά απαραίτητη την δημιουργία σωματείων βάσης ανέργων, ανασφάλιστων και υποαπασχολούμενων καθώς και την δημιουργία ομάδων στα πλαίσια των οποίων τα άτομα θα ανταλλάσσουν ελεύθερα γνώσεις και δεξιότητες ώστε να καταστούν ικανά να επιβιώνουν χωρίς την ανάγκη προσφυγής σε μισθωτές υπηρεσίες.
Μπορούμε χωρίς αφεντικά. Στην λογική της δημιουργίας αυτοδιαχειριζόμενων μονάδων σε εργοστάσια, χωράφια, καταστήματα∙ αυτόνομων, έξω από τους νόμους της αγοράς και του κέρδους. Μέσα από αδιαμεσολάβητες αποφάσεις συνελευσιακού τύπου με άμεση δημοκρατία, αντιιεραρχιακά, έξω από κάθε λογική ανάθεσης και αντιπροσώπευσης.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΙΣΟΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ