Αναδημοσιεύουμε προκήρυξη που μοίρασε στη Χαλκίδα η ”Συνέλευση ελευθεριακών Χαλκίδας” τον Σεπτέμβριο του 2010. Το ζήτημα του σεξισμού και της βίας κατά των γυναικών παραμένει το ίδιο οξύ. Μάλιστα εντείνεται σήμερα με την αύξηση των νεοφασιστικών και νεοναζιστικών συμπεριφορών. Στην Ελλάδα διαπράττονται 4.500 βιασμοί το χρόνο από τους οποίους τελικά καταδικάζονται οι 20. Τα θύματα συνήθως διαπομπεύονται, περιθωριοποιούνται, ξεγυμνώνονται ξανά και ξανά (πράγμα το οποίο μας επιτρέπει να μιλάμε για δεύτερο και τρίτο βιασμό) είτε από το κοινωνικό περιβάλλον είτε κατά τη διάρκεια της δικαστικής διαδικασίας είτε από τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης στα οποία κυριαρχεί η ηδονοθηρική ανδρική ματιά. ”Τα ήθελε”, ”καλά της έκανε”, φωνάζει υστερικά ένα μέρος της κοινωνίας που ζει μέσα στο βούρκο των πατριαρχικών συμπεριφορών. Πολλοί όμως επίσης σιωπούν, κάνουν πως δεν βλέπουν, δεν αντιδρούν, αφήνουν τα πράγματα να κυλούν από ρεπορτάζ σε ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων. Η σιωπή όμως είναι συνενοχή, είναι το πρόσφορο υπέδαφος μέσα από το οποίο η βία ριζώνει στις καθημερινές συμπεριφορές. Δεν είναι επίσης τυχαίο το ότι η πατριαρχία, η ανδροκρατία, η αρρενωπή συμπεριφορά, ο αυταρχισμός και ο ρατσισμός είναι τα θεμέλια της ναζιστικής και φασιστικής ιδεολογίας που διατυμπανίζουν σήμερα διάφοροι αχρείοι. Η κουλτούρα του βιασμού είναι κατεξοχήν η κουλτούρα των φασιστών.
Η πατριαρχία οπλίζει τους βιαστές
Το καλοκαίρι καταγράφηκε στην Εύβοια μια σειρά περιστατικών σεξιστικής βίας. Τον Ιούνιο ήρθαν στο φως δύο βιασμοί ύστερα από καταγγελίες των θυμάτων. Η μία γυναίκα 26 ετών, βιάστηκε στην Αγία Ελεούσα Χαλκίδας από τον πρώην ερωτικό της σύντροφο και η δεύτερη 30 ετών στην Αμάρυνθο, επίσης από τον πρώην ερωτικό της σύντροφο. Και στις δύο περιπτώσεις προηγήθηκαν άγριοι ξυλοδαρμοί. Οι βιασμοί πέρασαν στα ψιλά των εφημερίδων, κάτι που είμαστε σίγουρες-σίγουροι ότι δε θα συνέβαινε αν οι βιαστές δεν ήταν έλληνες, αλλά μετανάστες. Στα Ψαχνά ένας άλλος “πρώην” έσφαξε τον “νυν” γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και πριν λίγες μέρες στο Μαντούδι μια 20χρονη γυναίκα βρέθηκε κακοποιημένη σε φρικτή κατάσταση και “τι έκπληξη” κανείς δε μπορούσε να φανταστεί πως…
Τα παραπάνω δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Στην Ελλάδα κάθε χρόνο περίπου 4500 γυναίκες πέφτουν θύματα βιασμού. Οι περισσότερες περιπτώσεις βιασμού και κακοποίησης μένουν στο σκοτάδι, καθώς μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός γυναικών προχωρά σε καταγγελίες. Μία γυναίκα χρειάζεται θάρρος και τεράστιο ψυχικό σθένος για να καταγγείλει το βιασμό της, αφού αυτό συνεπάγεται ότι θα αμφισβητηθούν όσα υποστηρίζει, θα στιγματιστεί και θα απομονωθεί. Δηλαδή ένας δεύτερος βιασμός, ο οποίος, αν μια υπόθεση βιασμού (αφού το θύμα έχει υπερβεί τις έντονες προσπάθειες των αστυνομικών να αποτρέψουν την καταγγελία) φτάσει στο δικαστήριο, λαμβάνει χώρα ακριβώς εκεί. Το θύμα καλείται μέσα από μία επώδυνη και εξευτελιστική αλληλουχία ερωτήσεων να αποδείξει ότι βιάστηκε και μάλιστα χωρίς τη θέλησή της. Διότι η κατ’ όνομα τυφλή και κουφή ελληνική δικαιοσύνη ακούει και βλέπει πεντακάθαρα την πατριαρχική κοινωνία που στις συντριπτικά περισσότερες υποθέσεις ταλαντεύεται μεταξύ του “τα ήθελε” και “λέει ψέματα”. Άρα η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή, αλλά αντρική, ταξική, ελληνική. Τρανή απόδειξη, από τη μία μεριά, η δίκη πριν λίγους μήνες των κατηγορούμενων για το βιασμό της 16χρονης μετανάστριας μαθήτριας στην Αμάρυνθο και από την άλλη, η καταδίκη σε φυλάκιση δύο ανήλικων κοριτσιών στην Κερκίνη Σερρών που αντιστάθηκαν βίαια στον επίδοξο βιαστή τους.
Έτσι, η σιωπή επικρατεί και η πατριαρχική κοινωνία συνεχίζει το δρόμο της. Με τη διαφήμιση και την πορνογραφία να αποτελούν τα κατ’ εξοχήν πεδία όπου η γυναικεία προσωπικότητα εγκλωβίζεται και διαμελίζεται και το γυναικείο σώμα απομονώνεται και λεηλατείται, καθιστώντας τη γυναίκα – θήραμα . Γυναίκα – θήραμα μέρα και νύχτα, σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, για τους άντρες κυνηγούς και αφέντες που εξασκούνται στις κοπέλες «τους» (όπως οι δύο βιαστές στην Εύβοια), τις γυναίκες «τους», σε γυναίκες θύματα του trafficking φυλακισμένες στα χιλιάδες μπαρ-μπουρδέλα στην Ελλάδα.
Περιστατικά σεξιστικής βίας (σωματικής, ψυχολογικής, λεκτικής) συμβαίνουν καθημερινά μπροστά στα μάτια μας στους δρόμους, τα σπίτια, τα σχολεία, τους χώρους εργασίας. Τα αηδιαστικά βλέμματα και τα «αθώα πειράγματα», η σεξουαλική παρενόχληση, η ενδοοικογενειακή – αντρική βία, οι βιασμοί σε χωράφια, μπουρδέλα, σοκάκια και «συζυγικά κρεβάτια» συνθέτουν το πιο ευδιάκριτο κομμάτι του βούρκου της πατριαρχικής κοινωνίας, της βίας και των βιαστών που παράγει.
Κι όμως η συντριπτική πλειοψηφία υποκρίνεται πως δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν γνωρίζει τίποτα και σίγουρα δεν έχει κάνει ποτέ κάτι τέτοιο. Παρόλο που οι περισσότεροι βιασμοί συμβαίνουν εντός του οικογενειακού, φιλικού και εργασιακού περιβάλλοντος… η αγία ελληνική οικογένεια παραμένει αγία. Τα μπαρ – μπουρδέλα – φυλακές γυναικών βρίσκονται στις γειτονιές μας και οι πελάτες – βιαστές δεν είναι εξωγήινοι, αλλά άντρες καθημερινοί. Κανένας δεν γνωρίζει περιστατικά σεξιστικής βίας, αλλά όλοι ξέρουν ότι “προκαλούσε και τα ήθελε”, “άντρας είναι έχει ορμές, δεν είναι αδερφή”, “έλα μωρέ το πουτανάκι λέει ψέματα”. Αυτό δεν είναι σκέτη υποκρισία, είναι συνενοχή.
Τασσόμαστε και αγωνιζόμαστε ενάντια στην πατριαρχία, τις σεξιστικές αντιλήψεις και συμπεριφορές σε κάθε τους μορφή. Ενάντια στη σεξιστική βία και δίπλα στα θύματά της. Δίπλα σε όσες και όσους καταπιέζονται και πέφτουν θύματα διακρίσεων και βίας λόγω του φύλου ή των σεξουαλικών προτιμήσεων.
Όλες και όλοι μαζί να σπάσει η σιωπή
.Συνέλευση Ελευθεριακών Χαλκίδας
Σεπτέμβριος 2010