Γιατί το μαύρο αυτό ήταν ο βαθύτερος και ουσιαστικότερος συμβολισμός μιας ολόκληρης εποχής, αυτής που διανύουμε, στην οποία βουλιάζουμε σταδιακά, χωρίς αποτελεσματικές αντιστάσεις και χωρίς δεδομένη προσδοκία εξόδου και ανατροπής … όπου οι εξεγέρσεις φαντάζουν οι μόνες λύσεις αλλά ανέφικτες, μεταφερμένες σε ένα αόριστο μέλλον που δεν πιστεύουν πολλοί, όπου η ανατροπή θεωρείται η αυταπάτη και η ουτοπία των οραματιστών και η μικρή οθόνη η μόνη απτή πραγματικότητα.
οπισθόφυλλο της εφημερίδας των απεργών στα ΜΜΕ
Ζούμε μέρες παράξενες, νύχτες δύσκολες. Ας τις κάνουμε εμείς δημιουργικές. Ζούμε πλέον σε μια χώρα όπου, παράλληλα με τον οικονομικό πόλεμο που πραγματοποιείται, αναστέλλονται και τα τελευταία θεμέλια δημοκρατικότητας και ελευθεριών που είχαν κατακτηθεί στο παρελθόν. Έχουμε την ευκαιρία για να μιλήσουμε ανοιχτά, να αναδείξουμε το γενικότερο πολιτικό πρόβλημα, να καθορίσουμε εμείς την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης.
Το ξαφνικό μαύρο στις οθόνες της τηλεόρασης παγώνει το αίμα. Η επιβαλλόμενη σιωπή φωνάζει υπέρ μιας νέας κανονικότητας. Όποιος δεν καταλαβαίνει το σημερινό πολιτικό διακύβευμα είναι άξιος της μοίρας του. Σήμερα επαναπαύεται σιωπηλός και αδρανής, αύριο θα θέλει αλλά δε θα μπορεί πλέον να μιλήσει. Ποιος ή ποια από εμάς θα κάνει πως δε βλέπει το σκοτάδι που έρχεται; Ποιος ή ποια από εμάς θα μείνει ήσυχος με την ακροδεξιά κυβέρνηση που μας κυβερνά; Ποιος ή ποια από εμάς θα συμβιβαστεί με τον αυταρχικό και ολιγαρχικό τρόπο άσκησης της εξουσίας; Ποιος ή ποια από εμάς θα παραδοθεί στην απάθεια, την ανευθυνότητα, την απελπισία ή τον μηδενισμό;
Βγήκαμε στο δρόμο, γεμίσαμε το ραδιομέγαρο και τα υπόλοιπα κτήρια της ΕΡΤ, προσφέροντας την αλληλεγγύη μας. Αλληλεγγύη όχι απλά στους εργαζομένους της ΕΡΤ, αλλά και στους κάθε λογής απολυμένους, στους απλήρωτους, στους επιστρατευμένους απεργούς και στους διωκόμενους. Έχουμε πια όλους τους λόγους του κόσμου να είμαστε μαζί στο δρόμο. Ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ είναι αγώνας όλων μας. Είναι, όμως, αγώνας όχι για να επιστρέψουμε απλά στην πρότερη κατάσταση αλλά για να σταματήσουμε την γενικότερη επίθεση που δεχόμαστε από τους κάθε λογής κυρίαρχους, για να ξεκινήσουμε κάτι νέο, κάτι δημιουργικό, κάτι επαναστατικό. Χωρίς σωτήρες-προστάτες, αλλά και χωρίς αυταπάτες. Είναι μια μάχη για να πετύχουμε επιτέλους μια νίκη, για να σταθούμε στα πόδια μας, να ξαναβρούμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.
Η υπεράσπιση της κατάληψης της ΕΡΤ είναι το πρώτο ζητούμενο ως διαφύλαξη ενός κέντρου αγώνα. Ωστόσο, αυτό δεν αρκεί. Ό,τι φτιάξαμε μέχρι τώρα αποτελεί ήττα σοβαρή και ρήγμα για το καθεστώς των σαμαροειδών και επομένως θα έρθει η απάντηση και θα είναι σκληρή. Θα πρέπει να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε αύριο-μεθαύριο την καταστολή. Θα πρέπει να φτιάξουμε και νέα κέντρα αγώνα, θα πρέπει να προχωρήσουμε σε νέες καταλήψεις, να διαδώσουμε τον αγώνα μας παντού. Να μιλήσουμε στους γείτονές μας, στους συμπολίτες μας, να συγκρουστούμε με τους αντιδραστικούς και τους βολεμένους. Να τους προλάβουμε, να τους μπλοκάρουμε εμείς πρώτα.
Στη συγκυρία αυτή, μετράει το εδώ και τώρα. Όχι το βλέποντας και κάνοντας, αλλά το κάνοντας και βλέποντας. Ερχόμαστε από καναπέδες, απεργίες, φόβους, κινήματα, παθητικότητα, εξεγέρσεις, αμηχανία. Δε σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, αλλά νιώθουμε το ίδιο πράγμα: ότι μόνο με τη δική μας δράση θα μπορέσουμε να ανοίξουμε νέους δρόμους, να ανακτήσουμε τον έλεγχο των πραγμάτων. Ας μπολιάσουμε τον κοινό θυμό και την αγανάκτηση με τη φαντασία μας και την ισότιμη δράση. Ας συμφωνήσουμε κι ας διαφωνήσουμε, αλλά να παλέψουμε μαζί. Σήμερα δεν έχουμε την πολυτέλεια ούτε να κουραστούμε, ούτε να απογοητευτούμε, ούτε να υποχωρήσουμε. Να μη διαχειριστούμε τη μιζέρια μας, να πάμε παρακάτω.
Αλληλέγγοι/ες από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ
Κείμενο που μοιράστηκε αυτές τις μέρες στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.