ΑΠΟ ΜΙΑΝ ΑΓΡΑΦΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
Μνήμη Jean Améry
1.
Οι βασανιστές κοιμούνται αβλαβείς τα όνειρά τους είναι ρόδινα
καλών προθέσεων γενοκτονίες – ξένες και σπιτικές
ήδη συγχωρεμένες από την σύντομη ανθρώπινη μνήμη
μια απαλή αύρα γυρνά τις σελίδες οικογενειακών άλμπουμ
τα παράθυρα του σπιτιού ανοιχτά στον Αύγουστο η σκιά μιας
μηλιάς σε άνθιση
κάτω από την οποία φίνος γόνος έχει συγκεντρωθεί
του παππού η ανοιχτή άμαξα μια εξόρμηση στην εκκλησία
πρώτη Θεία Κοινωνία πρώτη μητρική αγκαλιά μια υπαίθρια φωτιά σ’ ένα ξέφωτο κι ένας ξάστερος ουρανός
χωρίς οιωνούς ή μυστήρια χωρίς μιαν Αποκάλυψη
οπότε κοιμούνται αβλαβείς τα όνειρά τους είναι υγιή
γεμάτα φαγητό ποτό τροφαντά σώματα γυναικών
με τις οποίες παίζουν ερωτικά παιχνίδια σε θάμνους σε άλση
και πάνω από όλο αυτό επιπλέει μια φωνή πάντοτε αλησμόνητη
μια φωνή αγνή όσο ένα ρυάκι αθώα όσο μια ηχώ
που τραγουδά για ένα αγόρι που έβλεπε ένα τριαντάφυλλο στον ρεικότοπο
η καμπάνα της μνήμης δεν ξυπνά φαντάσματα ή εφιάλτες
η καμπάνα της μνήμης επαναλαμβάνει την μεγάλη απαλλαγή τους
Ξυπνάνε νωρίς το πρωί γεμάτοι θέληση και δύναμη
προσεκτικά ξυρίζουν τα καθωσπρέπει μάγουλά τους
ό,τι απόμεινε από τα μαλλιά τους το στυλιζάρουν σαν δάφνινο στεφάνι
στα νερά της λήθης που τα ξεπλένουν όλα
σαπουνίζουν τα σώματά τους με σαπούνι μάρκας Μακμπέθ
2.
Γιατί άραγε ο ύπνος –το καταφύγιο κάθε ανθρώπινης ύπαρξης
αρνείται τη χάρη του στα θύματα της βίας
γιατί αιμορραγούν τη νύχτα ανάμεσα στα καθαρά σεντόνια
και μπαίνουν στα κρεβάτια τους σαν να ήταν κάμαρες βασανισμού
κελιά μελλοθανάτων ή η σκιά από τα ικριώματα
όπως και να ʼχει κι αυτοί είχαν μητέρες και έχουν δει κι αυτοί
το ξέφωτο του δάσους τον ουρανό τη μηλιά με τα άνθη το τριαντάφυλλο
που τα έβγαλαν στη φόρα όλα αυτά από κάθε γωνιά των ψυχών τους
κι αυτοί είχαν ζήσει στιγμές ευτυχίας γιατί λοιπόν
το ουρλιαχτό τους ξυπνά το αθώο νοικοκυριό
γιατί εξακολουθούν να ξεσκίζονται στην τρελή τους απόδραση
χτυπώντας τα κεφάλια τους σε έναν τοίχο και δεν κοιμούνται άλλο πια
κοιτώντας μουντά το ρολόι πράγμα που δεν πρόκειται να αλλάξει το παραμικρό
η καμπάνα της μνήμης επαναλαμβάνει τον μεγάλο τρόμο της
η καμπάνα της μνήμης χτυπά έναν ασταμάτητο συναγερμό
είναι στ’ αλήθεια δύσκολο να παραδεχτεί κανείς ότι οι βασανιστές πήραν τη νίκη
τα θύματα έχουν ηττηθεί εις τους αιώνας των αιώνων
πρέπει λοιπόν να συμβιβαστούν με αυτή την τιμωρία χωρίς ενοχές
με την ουλή της ντροπής τις δαχτυλιές στα μάγουλά τους
την ταπεινωτική θέληση να επιζήσουν-τον πειρασμό της συγχώρεσης
την ιστορία της κόλασης τώρα δικαίως θα τη βρει κανείς κακόγουστη
δεν υπάρχει πια μέρος να απευθύνεις το παράπονό σου
το δικαστήριο των ονείρων απαγγέλλει ετυμηγορίες ανεξιχνίαστες
Αναδημοσίευση από: http://frmk.gr/2013/06/13/zherb/