Κείμενο που μοιράστηκε το 2006 από το Μαύρο Πιπέρι  με αφορμή τον βιασμό στην Αμάρυνθο .

Αυτό που συνέβη στην Αμάρυνθο είναι η κορφή του παγόβουνου, το σύμπτωμα μιας κοινωνίας η οποία κάτω από τη ρητορεία των παραδοσιακών αξιών και της προόδου, υποθάλπει το σεξισμό, τη φαλλοκρατία, το ρατσισμό, τη βία. Η κατάσταση θυμίζει τα κουκουλωμένα πια ( μέχρι το επόμενο μπαμ!) εκκλησιαστικά σκάνδαλα. Κι εκεί δόθηκε έμφαση σε συγκεκριμένα γεγονότα, κι εκεί η υποκρισία επικράτησε, κανένας λόγος δεν έθιξε τις αιτίες. Εμείς θεωρούμε ότι τέτοια γεγονότα, είναι αποτέλεσμα των κατεστημένων σημασιών και νοημάτων που καθορίζουν τη ζωή μας και της κρίσης στην οποία έχουν περιέλθει εδώ και καιρό.

Δε θα σταθούμε στο συγκεκριμένο γεγονός, δεν έχει νόημα, αυτό κάνουν συνήθως τα μέσα μαζικής εξαχρείωσης, στιγματίζοντας και ενοχοποιώντας αδιακρίτως τις ατομικές συμπεριφορές, καθαγιάζοντας και απενοχοποιώντας τις κοινωνικές αιτίες. Σημασία έχει ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε από την τοπική κοινωνία, που αποκαλύπτει ότι το πρόβλημα όντως υπάρχει και ξεπερνάει το γεγονός. Ο λόγος και οι συμπεριφορές που ξεπήδησαν, αποκάλυψαν τη βαθειά ηθική υποκρισία που κατατρώει τις σύγχρονες κοινωνίες.

Εκκλησία, σεξισμός, ρατσισμός, φαλλοκρατία, πάνε μαζί. Η χριστιανική ηθική (το ίδιο ισχύει βέβαια για όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες), απαξίωσε, ενοχοποίησε την ανθρώπινη σεξουαλική πράξη, εχθρεύθηκε τη γυναίκα, το σώμα και τον έρωτα, τα θεώρησε βρώμικα, βέβηλα, αμαρτωλά. Αυτή είναι η παράδοσή μας, αυτό λέει η εκκλησιαστική ιστορία όπως κι αν τη διαβάσεις, τους καρπούς της “απολαμβάνουμε” σήμερα. Η χριστιανική συμπεριφορά είναι βαθιά υποκριτική: από τη μια ενοχοποιεί την ανθρώπινη σεξουαλική πράξη, από την άλλη υποδεικνύει ότι αφού διαπραχθεί το «αμάρτημα», αρκεί να συγχωρεθεί από έναν παπά μέσω της εξομολόγησης και ο καθένας να συνεχίσει το δρόμο του. Ο φαύλος κύκλος αμαρτία- εξομολόγηση -συγχώρεση – αμαρτία οδήγησε σε μια ενοχική κοινωνία στην οποία θύτης και θύμα εξισώνονται και συγχωρούνται αρκεί να φιλήσουν σταυρουδάκι. Ο μέγας υποκριτής Χριστόδουλος, που στα σκάνδαλα των υφιστάμενων ρασοφόρων του, μόνο να τα κουκουλώσει προσπάθησε (αφού γαλουχήθηκε ανεβαίνοντας στην ιεραρχία μαζί με αυτά), έσπευσε να βοηθήσει ψυχικά τους δράστες και το θύμα. Ελεεινή υποκρισία.

Η διαστρεβλωτική εμπλοκή ( μπορούμε να μιλάμε για ένα βιασμό δευτέρου επιπέδου) των μέσων μαζικής αποβλάκωσης, είναι επίσης χαρακτηριστική και καθρεφτίζει αρνητικά την κατάσταση. Π.χ όταν φυλλάδες τύπου Espresso ή του ντόπιου της μιμητή, της Ευβοϊκής Γνώμης, στηρίζουν τις πωλήσεις τους στην κουτσομπολίστικη προβολή του εβδομαδιαίου αστυνομικού δελτίου, με έμφαση στα σεξουαλικά σκάνδαλα, τα οικογενειακά δράματα, τα ξεκατινιάσματα, το αίμα, την ξενοφοβία, την εναγώνια αναζήτηση φωτορεπορτάζ όπου λίγο κωλαράκι, λίγο βυζάκι, θα θρέψει τους πεινασμένους αναγνώστες, πουλώντας ταυτόχρονα τόνους ηθικολογίας, αλλά και προσφορά τσόντας σε CD, τι να περιμένουμε όταν καυχιούνται για τα ρεκόρ των πωλήσεών τους. Με αυτές τις προοπτικές πρέπει να περιμένουμε τα χειρότερα.

Το θέμα σίγουρα, είναι θέμα αξιών και προτύπων συμπεριφοράς. Οι κοινωνίες μας σήμερα, ζουν μέσα στην αποσάθρωση των νοημάτων, σε μια παρατεταμένη κρίση (ευτυχώς) των παραδοσιακών αξιών και στην ανυπαρξία εναλλακτικής οδού (δυστυχώς). Στην ανυπαρξία δηλαδή ενός λόγου που θα προτάσσει νέες αξίες, πέρα από την παράδοση, όχι ακυρώνοντάς την συλλήβδην, αλλά υπερβαίνοντάς την δημιουργικά.

Το θέμα αφορά το γυναικείο ζήτημα, τη διάρθρωση των ρόλων των φύλων, τη σεξουαλική πράξη και την ηθική με την οποία την περιβάλλει η κοινωνία και μας αγγίζει όλους από διάφορες πλευρές. Η κριτική στην πατριαρχική σεξιστική συμπεριφορά, μας αφορά ως γυναίκες, ως άντρες και ως κοινωνία. Η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι βαθιά σεξιστική και σε μεγάλο βαθμό φαλλοκρατική. Μπορούμε να το αρνηθούμε; Το γυναικείο ζήτημα παραμένει ταμπού, γιατί η κοινωνία μας παραμένει προσκολλημένη στις φθαρμένες πια, πατριαρχικές αξίες. Ο φεμινισμός υπήρξε ριζοσπαστικός, άνοιξε ένα βαθύ ρήγμα στο πατριαρχικό οικοδόμημα, όμως δεν κατάφερε να το ανατρέψει και εν τέλει αφομοιώθηκε. Ο ρόλος της γυναίκας μπορεί να άλλαξε ( αν και εδώ χωράει πολλή συζήτηση) το μάτι του άντρα όμως καθορίζει ακόμη τις συμπεριφορές. Παράδειγμα η γυναικεία μόδα και η εικόνα της γυναίκας στο θέαμα, στους δρόμους, στα μπαρ, παντού ως θηλυκού προκλητικού, ως συμβόλου του σεξ, έτοιμου για «όλα» και απ’ την άλλη του άντρα που ανίκανος να προσεγγίσει-αγγίξει το αντικείμενο του πόθου του αποκτά όλα τα τυπικά «Σύνδρομα του Μαλάκα»: καθημερινή χυδαιότητα στη συμπεριφορά, σεξ επί πληρωμή, τσόντα μέχρι τενοντίτιδας κλπ.

Έχουμε λοιπόν ανάγκη ενός νέου πολιτικού κινήματος. Πολιτικού με τη βαθιά σημασία του όρου, που θα αναδείξει τον αυτόνομο πολίτη και θα θέσει υπό συζήτηση όλες τις κυρίαρχες σημασίες της κοινωνικής ζωής.

Η λύση  δεν είναι η επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες. Πρέπει να πούμε ένα ηχηρό όχι στις φωνές που ουρλιάζουν για επιστροφή στην παράδοση. Ο δρόμος προς τα πίσω είναι ο λάθος δρόμος, είναι ο δρόμος που μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Ας μην ξεχνάμε την υποτιμητική και υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας στη χριστιανική παράδοση. Γεγονότα σαν της Αμαρύνθου, αποδεικνύουν την αποτυχία, την υποκρισία, τη χρεοκοπία των κληρονομημένων αξιών, οι οποίες μάλιστα έχουν εφαρμοστεί για αιώνες και τώρα διάγουν περίοδο βαθιάς σήψης. Έχουμε ανάγκη από τη δημιουργία νέων σημασιών, κοινωνικών συμπεριφορών και προταγμάτων.

Έχουμε ανάγκη από την προώθηση ενός νέου φεμινιστικού λόγου, ο οποίος ορμώμενος από την παραδοχή ότι το φύλο δεν είναι μόνο φυσικός αλλά κυρίως κοινωνικός προσδιορισμός, θα επαναθέτει το θέμα της ουσιαστικής ισότητας, της ελευθερίας, του αλληλοσεβασμού στις ανθρώπινες σχέσεις.

Το θέμα λοιπόν είναι βαθιά πολιτικό. Είναι το ζήτημα στο οποίο μια πραγματική σύγχρονη δημοκρατία υπερβαίνει την αρχαιοελληνική, γιατί πια απευθύνεται αδιακρίτως, ισότιμα στο σύνολο της κοινωνίας. Η φαλλοκρατία, η ανδροκρατία, είναι εξουσιαστικές συμπεριφορές άρα δεν μπορούν να έχουν θέση σε μια πραγματική δημοκρατία, ο δε βιασμός μια από τις πιο απάνθρωπες πράξεις.

Ας αρνηθούμε και ας πολεμήσουμε κάθε εξουσιαστική συμπεριφορά.

Όχι στη βία που παράγει ο σεξισμός και η φαλλοκρατία.

Όχι στην υποκρισία των αποτυχημένων παραδοσιακών αξιών.

Όχι στη νοοτροπία του αρσενικού αρχηγού, όχι στο ρόλο του υποταγμένου θηλυκού.

Η κοινωνία είναι αυτοδημιουργία, καμία σημασία λοιπόν, κανένα νόημα και κανένας κοινωνικός ρόλος, δεν είναι ούτε φυσικά ούτε αιώνια. Εμείς τα θέτουμε, εμείς τα δημιουργούμε. Ας αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας.

 

Για την οικοδόμηση ελεύθερων και ισότιμων σχέσεων μέσα σε περιβάλλον αλληλοσεβασμού των διαφορετικοτήτων. Αυτό είναι το στοίχημα.

 

Μαύρο Πιπέρι του Ευβοϊκού

Για την κοινωνική Αυτοδιεύθυνση / Για την Αυτονομία

 

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2006

ΧΑΛΚΙΔΑ