…Όποια και να είναι η ρητή διάρθρωση της εξουσίας δεν μπορούμε ποτέ να σκεφτούμε την εξουσία μόνο ως την αντίθεση φίλου εχθρού, όπως ήθελε ο Καρλ Σμιτ. Ούτε μπορούμε να σκεφτούμε την εξουσία και ούτε καν την κυριαρχία ως το μονοπώλιο της νόμιμης βίας. Πριν και επάνω απ’ το μονοπώλιο της νομίμου βίας υπάρχει το μονοπώλιο του νομίμου λόγου. Και το μονοπώλιο του νομίμου λόγου το ίδιο  δεσπόζεται κι αυτό από το μονοπώλιο της νόμιμης σημασίας. Ο Κύριος των σημασιών έχει τον θρόνο του πιο ψηλά από τον Κύριο της βίας. Μόνο όταν τα κτίρια των θεσμισμένων σημασιών αρχίζουν να καταρρέουν μέσα στον πάταγο και τον θόρυβο αυτής της κατάρρευσης, μόνο τότε μπορεί να αρχίσει να ακούγεται πραγματικά η φωνή των όπλων. Και ακόμα για να μπορέσουν τα όπλα να επέμβουν χρειάζεται ο λόγος, πρέπει δηλαδή η επιταγή της υπάρχουσας εξουσίας ή αυτού που αντιτίθεται στην υπάρχουσα εξουσία να επιβάλλεται πάνω στις περίφημες ομάδες ενόπλων ανθρώπων. Ο τέταρτος λόχος του συντάγματος Παυλόφσκι, σωματοφυλάκων της Αυτού Μεγαλειότητος του Τσάρου, και ολόκληρο το σύνταγμα Σεμενόφσκι ήτανε τα πιο ισχυρά στηρίγματα του θρόνου έως τις καταπληκτικές εκείνες ημέρες της 26ης και της 27ης Φεβρουαρίου 1917, όπου συναδελφώθηκαν με τα πλήθη και γύρισαν τα τουφέκια τους εναντίον των αξιωματικών τους. Ο ισχυρότερος στρατός του κόσμου δεν θα σας προστατεύσει εάν δεν σας είναι πιστός, και το έσχατο θεμέλιο της πίστης του είναι η φαντασιακή του πεποίθηση, η πεποίθηση που τρέφει σχετικά με τη φαντασιακή σας επίσης νομιμότητα και ισχύ.

Απόσπασμα από το κείμενο του Κ. Καστοριάδη  Εξουσία, Πολιτική, Αυτονομία , Οι Ομιλίες στην Ελλάδα (σελ. 58 -59).