Monthly Archives: May 2015

Αταξινόμητα

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ROJAVA

2 Comments

Al-di-qua-di-Kobane

 

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗ ROJAVA

Αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας και που συνοπτικά αποκαλείται ”η επανάσταση της Rojava (Ροζάβα)’’, έχει ιδιαίτερη σημασία για όσους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θεωρούν τον εαυτό τους μέλος του παγκόσμιου κινήματος κοινωνικής χειραφέτησης και αυτονομίας, θέτει ζητήματα και εφαρμόζει πολιτικές κρίσιμης σημασίας.
Αυτό που συμβαίνει τώρα στη Ροζάβα είναι ένα εγχείρημα οικουμενικής σπουδαιότητας που συνδιαλέγεται με την ιστορία στον παρόντα χρόνο, η τεράστια σημασία του οποίου θα γίνεται περισσότερο αντιληπτή όσο περισσότερο γίνεται κατανοητό τι ακριβώς έχει μπει σε εφαρμογή εκεί.
Από την άλλη βέβαια, κάνει πιο αμείλικτο το ερώτημα γιατί μεγάλο μέρος της αριστεράς και όχι μόνο, υποτιμά (ηθελημένα ίσως;) το απελευθερωτικό αφήγημα που διεξάγεται στη βόρεια Συρία;
Οι λόγοι ίσως γίνουν κατανοητοί παρουσιάζοντας κάποια από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου προτάγματος. Μερικά από αυτά είναι η αποκήρυξη του μαρξισμού-λενινισμού, ο Δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός, η έμφαση στην κοινωνική και όχι στην ”εθνική” απελευθέρωση, η συμμετοχή και η βαρύτητα του ρόλου των γυναικών.
Οι πολίτες ,γυναίκες και άντρες, της Ροζάβα προτίμησαν να δώσουν έμφαση στην κοινωνική χειραφέτηση και αυτονομία αντί της εθνικής ολοκλήρωσης και με αυτόν τον τρόπο πέτυχαν δύο πολύ σημαντικά πράγματα: το ένα είναι ότι έτσι έθεσαν σε άμεση εφαρμογή την κοινωνική αλλαγή και δεν ανέβαλαν την πραγματοποίησή της μέχρι την ”απελευθέρωση” και το άλλο είναι ότι απέφυγαν να αυτοπαγιδευτούν στον λαβύρινθο των διεθνών κρατικών συμμαχιών και λυκοφιλιών.
Προτίμησαν την ”λύση χωρίς κράτος”, όπως την αποκαλούν, γιατί, όπως επίσης επισημαίνουν, ”το κράτος είναι το πρόβλημα, όχι η λύση”. Έχουν αρχίσει ήδη να φαίνονται οι διαφορές τους σε σχέση με σύγχρονα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.

Έτσι έθεσαν σε άμεση εφαρμογή τον Δημοκρατικό συνομοσπονδισμό, ο οποίος δεν είναι πολύ διαφορετικός από αυτό που ο Μπούκτσιν αποκάλεσε ”ελευθεριακό δημοτισμό”. Η κοινωνική ζωή είναι η ζωή της κοινότητας, οι αποφάσεις λαμβάνονται από τις συνελεύσεις των κατοίκων στις οποίες συμμετέχουν ισότιμα γυναίκες και άνδρες, η οικονομική ζωή είναι οργανωμένη σε συνεταιρισμούς και οι τιμές καθορίζονται από επιτροπές των κοινοτήτων. Δεν υπάρχει οργανωμένος στρατός, ως ξεχωριστό και αυτονομημένο από την κοινωνία υποσύνολο, ούτε πολιτικές και θρησκευτικές φατρίες που αναλαμβάνουν το ρόλο της άμυνας, στην πραγματικότητα όμως εξουσιάζουν την κοινωνία, υπάρχουν οργανωμένες πολιτοφυλακές, αντρικές (YPG) και γυναικείες (YPJ).
Ένα ακόμη πολύ σημαντικό επίτευγμα της επανάστασης που λαμβάνει χώρα στη Ροζάβα είναι η απελευθέρωση των γυναικών από κάθε είδους δεσμά που μέχρι τότε τις είχαν αλυσοδεμένες. Το γεγονός λαμβάνει ακόμη μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε την περιοχή που συμβαίνει αυτό!
Δεν υπάρχει ελεύθερη κοινωνία όταν το μισό του πληθυσμού είναι υπόδουλο, λένε στη Ροζάβα. Έτσι οι γυναίκες στην περιοχή έχουν κατακτήσει ελευθερίες που ούτε στην, από καιρό κοσμική, δύση δεν απολαμβάνουν. Κάθε κοινότητα έχει δύο συνπροέδρους, ουσιαστικά εντολοδόχους των αποφάσεων της κοινότητας, έναν άνδρα και μία γυναίκα. Η συμμετοχή των γυναικών στα πολιτικά όργανα είναι θεσμοθετημένη στο τουλάχιστον 40 τοις εκατό, ενώ οι γυναικείες πολιτοφυλακές έχουν δική τους, αυτόνομη διοίκηση και στρατώνες προκειμένου να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους.
Ένα ακόμη πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό είναι η ανυπαρξία διαχωρισμών και αποκλεισμών από την πολιτική ζωή της κοινότητας στη βάση θρησκευτικών και εθνικών διαφορών, όλοι οι κάτοικοι των καντονιών θεωρούνται και είναι πολίτες με θεσμοθετημένη συμμετοχή στα πολιτικά όργανα.
Τέλος, η σημασία που δίνουν στην ελευθεριακή παιδεία για τη δημιουργία της αυριανής ελεύθερης κοινωνίας αποδεικνύει τη σοβαρότητα του εγχειρήματος αφού μια ελεύθερη κοινωνία βασίζεται κυρίως στην παιδεία της ελευθερίας.

Τα σημαντικότερα στοιχεία των επαναστάσεων που προηγήθηκαν είναι παρόντα εδώ: η συνέλευση πολιτών πάνω στην οποία προσπαθεί να οργανωθεί η δημιουργία μιας ελεύθερης κοινωνίας, η αμφισβήτηση του Κράτους, η άρνηση του καπιταλισμού, η σημασία της παιδείας, η οικολογική συνείδηση, ο φεμινισμός.

Συμπερασματικά, αυτό που διαδραματίζεται τώρα στη Ροζάβα είναι μια επανάσταση σε εξέλιξη, τεράστιας σημασίας όχι μόνο για την περιοχή αλλά για το παγκόσμιο ελευθεριακό κίνημα. Παρόμοια κατάσταση έχουμε να δούμε από την Ισπανία του 1936. Θεωρούμε χρέος κάθε ελεύθερου ανθρώπου την στήριξή της με όποιο μέσο μπορεί ο καθένας!!!

Ουλαλούμ

https://oulaloum.espiv.net/2015/02/25/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CE%B6%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%AC%CF%81%CE%B9-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BA%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BD-%CE%BF%CF%84%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AC/

http://oulaloum.espiv.net/?p=4777

Uncategorized

Ένα Σχολείο για το Κομπάνι – Χτίζουμε το Δημοκρατικό/Ελευθεριακό Σχολείο για τα παιδιά του Κομπάνι

Leave a comment

kurds

Η πλατφόρμα ”Καμπάνια Αλληλεγγύης – Οικονομικής Ενίσχυσης Συλλογικοτήτων από την Τουρκία – Ελλάδα και από το Κομπάνι για να Χτίσουμε το Δημοκρατικό – Ελευθεριακό Σχολείο για τα Παιδιά του Κομπάνι” την Πέμπτη 21 Μαΐου στις 20.30 θα είναι στο Εργατικό Κέντρο της Χαλκίδας.

Θα μιλήσουμε για την κοινωνική επανάσταση του Ροζαβά (στο δυτικό Κουρδιστάν που βρίσκεται στην Βόρεια Συρία), για το παρελθόν, για το μέλλον της επανάστασης, για το γυναικείο κίνημα και ζήτημα, για την οικολογία, για τις προσπάθειες δημιουργίας κολλεκτίβων, συνεταιρισμών, λαϊκών συνελεύσεων, πολλών άλλων ζητημάτων και τις τελευταίες εξελίξεις στο Κομπάνι.
Επίσης θα μιλήσουμε για την κατάσταση της εκπαίδευσης που επικρατεί στο Κομπάνι
Περιμένουμε όλους – ες φίλες και φίλους, συντρόφους – φισσες από την Χαλκίδα στην εκδήλωση.

ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΠΑΝΙ

Χτίζουμε το Δημοκρατικό – Ελευθεριακό Σχολείο για τα παιδιά του Κομπάνι 

Η πόλη Κομπάνι πολιορκήθηκε από το ISIS. Περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν το Κομπάνι και μετανάστευσαν στη Νότια Ανατολική περιοχή (Βόρειο Κουρδιστάν) της Τουρκίας στην κωμόπολη του Σουρούτς, πολλοί από τους οποίους ήταν παιδιά, τα πρώτα θύματα σε περιόδους πολέμων. Έζησαν επί μήνες σε καταυλισμούς προσφύγων ή  φιλοξενήθηκαν από οικογένειες. Σε μερικά από αυτά μπορεί να φτάσει βοήθεια, ενώ σε άλλα δεν φτάνει ποτέ.

Αυτά τα παιδιά είχαν την ελπίδα να βιώσουν μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία σε ελεύθερη χώρα

Στη Βόρεια Συρία (Δυτικό Κουρδιστάν) η περιοχή Ροζαβά βρίσκονταν ακόμη και πριν τον πόλεμο σε καθεστώς αυτονομίας. Ο πληθυσμός αποτελείται κυρίως από Κούρδους, ενώ στην ίδια περιοχή ζουν επίσης Άραβες, Τσετσένοι, Ασύριοι και Αρμένιοι.

Στην περιοχή εγκρίθηκε ένα δημοκρατικό σύνταγμα, συμπεριλαμβανομένων των διαφορετικών θρησκευτικών και εθνοτικών ομάδων, στη μέση του πολέμου και της κρίσης της περιοχής. Η βασική δημοκρατική αυτοδιοίκηση προβλέπει την ισότητα μεταξύ των ανδρών και γυναικών.  Η υπεράσπιση του Κομπάνι έχει γίνει ήδη το σύμβολο ενάντια στην καταπίεση και την τυραννία για μια ελεύθερη κοινωνία.

Τα παιδιά στην Ροζαβά είχαν την ευκαιρία να μεγαλώσουν σε μια ελεύθερη, ειρηνική και ελπιδοφόρα κοινωνία μέσα από λαϊκές μορφές εκπαίδευσης. Είχαν και έχουν ένα «παράθυρο» ευκαιρίας μέσω του σχολείου. Η Ροζαβά για αυτούς τους λόγους δέχθηκε επίθεση από το  «Ισλαμικό Κράτος τού Ιράκ και του Λεβάντε («ISIS» – όπου με τον όρο Λεβάντε εννοείται η Συρία). Το Ισλαμικό Κράτος προσπάθησε με το στρατό του να κατακτήσει και να καταστρέψει τη δημοκρατική αυτοδιοίκηση.

Μετά την απελευθέρωση του Κομπάνι από το ISIS οι πρόσφυγες άρχισαν να επιστρέφουν από τους καταυλισμούς στην πόλη τους. Παράλληλα απ` όλο τον κόσμο οι άνθρωποι ταξίδεψαν στις πληγείσες περιοχές για να δείξουν την αλληλεγγύη τους και προσπάθησαν να φέρουν την ελπίδα στους πρόσφυγες. Η υποστήριξη όλων για την εξ ολοκλήρου απελευθέρωση και ανοικοδόμηση της περιοχής του Ροζαβά είναι σημαντική.

Ανάμεσα στους πρόσφυγες υπήρχαν και αρκετά παιδιά που πήραν τον δρόμο της επιστροφής για το κατεστραμμένο Κομπάνι. Πριν την καταστροφή της πόλης οι αντιπροσωπίες του Καντονιού είχαν δώσει πολύ βάρος στην εκπαίδευση των παιδιών. Με την έναρξη του πολέμου όλες οι προσπάθειες που είχαν γίνει για το σκοπό μιας καλύτερης εκπαίδευσης χωρίς διακρίσεις και με τις δημοκρατικές και ελευθεριακές αντιλήψεις αναγκαστικά σταμάτησαν.

Με την έναρξη του πολέμου όλα τα σχολεία καταστράφηκαν, δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Τα παιδιά που επέστρεψαν μαζί με τους γονείς τους ήθελαν να συνεχίσουν την εκπαίδευση που είχαν σταματήσει εξαιτίας του πολέμου. Υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που θέλουν να πάνε στο σχολείο, αλλά δεν υπάρχουν σχολεία ή άλλα κτίρια για να στεγασθούν έστω προσωρινά. Για το λόγο αυτό, τα παιδιά του Κομπάνι χρειάζονται πολλά σχολεία και σχολικά είδη ώστε να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους.

Οι λαοί του Κομπάνι θεωρούν το σχολείο και την εκπαίδευση σημαντικό αγαθό που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ανοικοδόμηση της κοινωνίας που θα πρέπει να χτίσουν από την αρχή. Ο πληθυσμός του Κομπάνι είναι πολυεθνικός, πολυπολιτισμικός και πολυγλωσσικός, είναι ένα μωσαϊκό των κοινοτήτων. Η εκπαίδευση μπορεί να κρατήσει παιδιά διαφορετικών κοινοτήτων σε ένα κοινό σχολείο και αξίζει να εξετάσουμε τα χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού συστήματος για να οικοδομήσουμε μια σωστή κατανόηση αυτού του ψηφιδωτού.

Η εκπαίδευση μπορεί να καταφέρει, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ εθνικών, θρησκευτικών και γλωσσικών ομάδων, να εντάξει όλα τα παιδιά σε ένα σχολικό πλαίσιο και να τους δώσει τη δυνατότητα να εκπαιδευτούν στην μητρική γλώσσα τους και να μάθουν τον πολιτισμό τους στα σχολεία. Η εκπαίδευση και το σχολείο οφείλει να προσπαθήσει να καταφέρει όλα αυτά ώστε να μην προκύψουν προβλήματα (εξαιτίας των εθνικών, θρησκευτικών και γλωσσολογικών διαφορών) μεταξύ των λαών του Κομπάνι στην μελλοντική κοινωνία που θέλουν να χτίσουν μαζί.  Η εκπαίδευση μπορεί με τις δημοκρατικές διαδικασίες και τις ελευθεριακές μεθόδους να δώσει μια ώθηση σε όλα παιδιά να εκφρασθούν ελεύθερα για να δημιουργήσουν την αυριανή κοινωνία με θεμέλια την ειρήνη, την αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη.

Συνεισφέροντας οικονομικά, με την παροχή σχολικών ειδών ή προσφέροντας την εκπαιδευτική μας εμπειρία ως εθελοντές, ας διατηρήσουμε ζωντανή την ελπίδα για τα παιδιά στο Κομπάνι!

ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ – ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΠΑΝΙ

Αταξινόμητα

Η ειλικρίνεια και η μπέσα των εργοδοτικών σωματείων της Eldorado Gold

Leave a comment
“Ειλικρινής και σοβαρός διάλογος” με σαλιαρίσματα και φτηνές δικαιολογίες εννοείται πως δε γίνεται.
Τους τελευταίους μήνες και ιδιαίτερα από τις απαρχές της νέας διακυβέρνησης, μαζί με τη φρενήρη επίθεση λεηλασίας και καταστροφής του βουνού προς τη δημιουργία μη αναστρέψιμων τετελεσμένων από μέρους της Eldorado, ζούμε και τον τραγέλαφο του νεοαναδυόμενου κοινωνικού υποκειμένου, των “εργαζόμενων στις Σκουριές”.

Αυτών που δηλώνουν ότι “οι Σκουριές είναι το σπίτι τους”, το οποίο ξεκοιλιάζουν και βρωμίζουν καθημερινά με μόνη εμμονή και δικαιολογία το μεροκάματο. Το μεροκάματο που μέσα σε τρία χρόνια μετέτρεψε τα πανέμορφα δάση των Σκουριών, του Λοτσάνικου, των Μελισσουργιών και του αρχέγονου Καρατζά σε μέρη αγνώριστα και σεληνιακά.
Μ’ αυτόν τον τίτλο αγαπήθηκαν και πολυδιαφημίστηκαν από τα γνωστά φιλεργατικά κανάλια των Μπόμπολα, των Αλαφούζων κλπ.
Και έτσι, ψευδόμενοι, ανερυθρίαστοι και κλαιγόμενοι πήρανε αμπάριζα όλα τα επαρχιακά κανάλια της επικράτειας. Χέρι χέρι με το διευθυντή και διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας τους, αυτοπαρουσιάζονται ως θύματα σκοτεινών διώξεων από βολεμένους οικολόγους ενώ αυτοί και μόνον αυτοί, “οι πραγματικοί κάτοικοι”, είναι “οι πραγματικοί θεματοφύλακες” (άκουσον άκουσον) του περιβάλλοντος και φυσικά της Moulin Rouge νοικοκυροσύνης τους.
Εργαζόμενοι που η μόνη δημόσια δήλωσή τους σχετικά με το πλήθος των προβληματισμών γύρω από τη βρωμιά που λένε επένδυση, είναι οι δηλώσεις αφοσίωσης και εμπιστοσύνης προς την εταιρεία τους. Εργαζόμενοι που δεν έχουν ακόμη διεκδικήσει απολύτως τίποτα. Που έχουν απλά αποδεχτεί, άνευ όρων, ό,τι τους πρόσφερε ο πολυεθνικός και άρα ισχυρός σωτήρας τους. Αυτό εννοούν εργατική αξιοπρέπεια, την πίστη ότι κοινός στόχος με τα αφεντικά τους, τους πολυεθνικούς καναδούς, είναι η ανάπτυξη και η ευημερία των ιθαγενών και ότι το κέρδος με χαμηλό κόστος δεν είναι αυτοσκοπός για την πολυεθνική εταιρεία αλλά λογική συνέπεια του ευεργετικού της έργου στην περιοχή.
Άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται ως “τίμιοι νοικοκυραίοι”, “φιλήσυχοι πολίτες” και μέλη της “αγωνιζόμενης εργατικής τάξης” με έναρξη εργασιακής σχέσης και ονείρου ζωής την 20η Μαρτίου του 2012. Δηλαδή με πρόσληψη την ημέρα της επίθεσης, και για την επίθεση, στο φυλάκιο αγώνα στις Σκουριές (400 δήθεν εργαζόμενοι, ωρυόμενοι ενάντια σε 40 άνδρες και γυναίκες, υπερασπίζονταν το δικαίωμα στην εργασία σε ένα εργοτάξιο που απλά δεν υπήρχε, το περιβόητο δάσος των Σκουριών. Εκείνη τη μέρα, από την κοινωνικά ευαίσθητη Eldorado, προσλήφθηκαν 150 “νέοι εργαζόμενοι” για να μπεκροπίνουν και να κατουράνε, μέχρι προ τινός χωρίς αντικείμενο εργασίας, ένα πανέμορφο δάσος).
Άνθρωποι που κλαίγονται χωρίς τσίπα για τις χαμένες δήθεν θέσεις εργασίας στην υλοτομία του “Σωματείου Σκουριές 2012”, του σωματείου που υφαρπάζει, μέσω Eldorado και αστυνομικής προστασίας, την πραγματική δουλειά και καταδικάζει τις πραγματικές προοπτικές ενός από τους αρχαιότερους και δυναμικότερους δασικούς συνεταιρισμούς της περιοχής, του Δασικού συνεταιρισμού Μ. Παναγίας με έτος ιδρύσεως το 1932 και όχι τη μέρα της κερκόπορτας.
Με τη ρετσινιά “εργαζόμενοι στις Σκουριές” επέστρεψαν πριν την ώρα τους και κακήν κακώς, μετά το τελευταίο και αποτυχημένο επικοινωνιακό σόου της Αθήνας (16/4/15). Ως μοναδικοί φιλομνημονιακοί εργαζόμενοι στην Ελλάδα και με πολιτικό ηγέτη τον Άδωνη Γεωργιάδη, αντιλήφθηκαν γρήγορα ότι για την περίπτωσή τους η αλληλεγγύη στην πρωτεύουσα των ανέργων, των πλατειών, των αγανακτισμένων, των αγωνιζόμενων αριστερών και αναρχικών, δεν θα εκφραζόταν με τυμπανοκρουσίες, βάγιες και γαρύφαλλα. Όταν άρχισαν τα τύμπανα, γρήγορα απόκαμε το βαρύ χέρι του μεταλλωρύχου. Γρήγορα έπεσαν τα φώτα της σκηνής και γρήγορα συμμαζεύτηκαν οι όποιες μεγαλοστομίες για καταλήψεις στο σύνταγμα και απεργίες πείνας (λέμε τώρα).
Έτσι πορεύονται, με μόνη αρχή την εντελώς εγωιστική και φιλοτομαριστική ατομική επιβίωση μπροστά στην οποία “δεν υπάρχει ιδεολογία, δεν υπάρχει ηθική και δεν υπάρχει ούτε αξιοπρέπεια”. Αυτό λοιπόν καλλιεργείται στα εργοτάξια της ευημερίας και της ανάπτυξης της Hellas Gold, αυτό επιβάλλει η εταιρική κοινωνική ευθύνη της Eldorado, αυτό προπαγανδίζουν και τα εκτελεστικά της όργανα, τα σωματεία των όντως δήθεν εργαζομένων, την ανηθικότητα και την αναξιοπρέπεια.
Αυτό που συνέβη προχτές ξημερώματα της Πέμπτης 30/4 στη Μ. Παναγία είναι η απόδειξη της “μπέσας”, της “ειλικρίνειας” και της “γενναιότητας” των ανθρώπων που χτυπώντας τα κράνη αντί για τα κεφάλια τους στο δρόμο, κραυγάζουν το “εργατιά- εργατιά ενωμένη σα γροθιά”. Γροθιά όχι βέβαια ενάντια στον ταξικό τους αντίπαλο, το αφεντικό τους, αλλά η άνανδρη και ύπουλη γροθιά, στη σκοτεινιά, ενάντια σε συντοπίτη τους την ώρα που επέστρεφε μόνος του στο σπίτι.
Αυτοί λοιπόν, μεθυσμένοι και κυριολεκτικά αλλά και από την αλαζονεία του τραμπούκου με παρέα, δε μπορούσαν να ανεχτούν κοντά τους, στο ίδιο μαγαζί, την παρουσία ανθρώπου που εναντιώνεται ευθαρσώς στις καταστροφικές προσπάθειες της εταιρείας τους. Αρχικά του επιτέθηκαν λεκτικά, στη συνέχεια όμως ανικανοποίητοι και προφανώς ενοχλημένοι από την αξιοπρεπή και ψύχραιμη στάση του συντρόφου αποφάσισαν να εκφράσουν με κάθε τρόπο την καφρίλα και την ανεγκεφαλιά τους. Τον ακολούθησαν, πέντε τον αριθμό, με τα δύο πρωτοπαλίκαρα να προπορεύονται. Ο ένας σε ρόλο δήθεν ειρηνοποιού ακινητοποίησε το σύντροφό μας και ο καλύτερος (εμπλεκόμενος και στον ξυλοδαρμό των δύο γυναικών πάλι στη Μ. Παναγία το καλοκαίρι του `12), τον γρονθοκόπησε στο μάτι χωρίς καμιά άλλη αφορμή. Μέσα στη μέθη τους όμως ξέχασαν κάτι στοιχειώδες αλλά πολύ σημαντικό στη φυσική, ότι τέτοιες δράσεις επιφέρουν αντιδράσεις και ακόμη, ότι η Μ. Παναγία δεν είναι χωράφι της εταιρείας όπου αλωνίζουν τα ζώα της. Η κινητοποίηση των συναγωνιστών ήταν άμεση, ουσιαστική αλλά και συνετή. Δημιούργησε απλά τις προϋποθέσεις για ένα “δεύτερο γύρο” πιο ισότιμο και πιο ιπποτικό στον οποίο το πρωτοπαλίκαρο της ρουφιανιάς υπέστη το ατιμωτικό νοκ άουτ ζητώντας έλεος.
Θλιβερές ιστορίες καθημερινής τρέλας στη μακρινή ΒΑ Χαλκιδική, μπορεί να πει κάποιος. Δυστυχώς όμως αυτή είναι η πραγματικότητα που μας έχει επιβληθεί από την με κάθε κόστος επένδυση των εθνοσωτήρων καναδών.
Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι το μήνυμα ήταν σαφές αν και δεν περιμένουμε “λεβεντιά”, “ειλικρίνεια” και “μπέσα” από τους εθελόδουλους και υποταγμένους στα δόγματα της κάθε Eldorado εγωιστές. Επειδή τελείωσαν όντως τα παραμύθια και οι ψευτομαγκιές ας αναλογιστούν, όσο ακόμη προλαβαίνουν, οι ανιστόρητοι και άσχετοι ψευτοσυνδικαλιστές που μαθαίνουν την ιστορία του τόπου τους (περί Μαδεμοχωρίων και αγωνιζόμενης εργατικής τάξης) από τον κο Μούρα και την παρέα του, ότι το έγκλημα που διαπράττουν στις Σκουριές δε θα ξεχαστεί ποτέ και ότι θα μείνουν στην ιστορία όχι σαν πραγματικοί εργάτες χτυπημένοι από την καπιταλιστική κρίση αλλά σαν ρουφιάνοι της κοινωνίας και δολοφόνοι του τόπου τους.
Ο Κάκαβος δεν είναι τσιφλίκι κανενός

Να φύγει τώρα η Ελληνικός Χρυσός.

Αναδημοσίευση από: http://epitropiagonapanagias.blogspot.gr/2015/05/eldorado-gold.html