Αυτών που δηλώνουν ότι “οι Σκουριές είναι το σπίτι τους”, το οποίο ξεκοιλιάζουν και βρωμίζουν καθημερινά με μόνη εμμονή και δικαιολογία το μεροκάματο. Το μεροκάματο που μέσα σε τρία χρόνια μετέτρεψε τα πανέμορφα δάση των Σκουριών, του Λοτσάνικου, των Μελισσουργιών και του αρχέγονου Καρατζά σε μέρη αγνώριστα και σεληνιακά.

Μ’ αυτόν τον τίτλο αγαπήθηκαν και πολυδιαφημίστηκαν από τα γνωστά φιλεργατικά κανάλια των Μπόμπολα, των Αλαφούζων κλπ.

Και έτσι, ψευδόμενοι, ανερυθρίαστοι και κλαιγόμενοι πήρανε αμπάριζα όλα τα επαρχιακά κανάλια της επικράτειας. Χέρι χέρι με το διευθυντή και διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρείας τους, αυτοπαρουσιάζονται ως θύματα σκοτεινών διώξεων από βολεμένους οικολόγους ενώ αυτοί και μόνον αυτοί, “οι πραγματικοί κάτοικοι”, είναι “οι πραγματικοί θεματοφύλακες” (άκουσον άκουσον) του περιβάλλοντος και φυσικά της Moulin Rouge νοικοκυροσύνης τους.

Εργαζόμενοι που η μόνη δημόσια δήλωσή τους σχετικά με το πλήθος των προβληματισμών γύρω από τη βρωμιά που λένε επένδυση, είναι οι δηλώσεις αφοσίωσης και εμπιστοσύνης προς την εταιρεία τους. Εργαζόμενοι που δεν έχουν ακόμη διεκδικήσει απολύτως τίποτα. Που έχουν απλά αποδεχτεί, άνευ όρων, ό,τι τους πρόσφερε ο πολυεθνικός και άρα ισχυρός σωτήρας τους. Αυτό εννοούν εργατική αξιοπρέπεια, την πίστη ότι κοινός στόχος με τα αφεντικά τους, τους πολυεθνικούς καναδούς, είναι η ανάπτυξη και η ευημερία των ιθαγενών και ότι το κέρδος με χαμηλό κόστος δεν είναι αυτοσκοπός για την πολυεθνική εταιρεία αλλά λογική συνέπεια του ευεργετικού της έργου στην περιοχή.

Άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται ως “τίμιοι νοικοκυραίοι”, “φιλήσυχοι πολίτες” και μέλη της “αγωνιζόμενης εργατικής τάξης” με έναρξη εργασιακής σχέσης και ονείρου ζωής την 20η Μαρτίου του 2012. Δηλαδή με πρόσληψη την ημέρα της επίθεσης, και για την επίθεση, στο φυλάκιο αγώνα στις Σκουριές (400 δήθεν εργαζόμενοι, ωρυόμενοι ενάντια σε 40 άνδρες και γυναίκες, υπερασπίζονταν το δικαίωμα στην εργασία σε ένα εργοτάξιο που απλά δεν υπήρχε, το περιβόητο δάσος των Σκουριών. Εκείνη τη μέρα, από την κοινωνικά ευαίσθητη Eldorado, προσλήφθηκαν 150 “νέοι εργαζόμενοι” για να μπεκροπίνουν και να κατουράνε, μέχρι προ τινός χωρίς αντικείμενο εργασίας, ένα πανέμορφο δάσος).

Άνθρωποι που κλαίγονται χωρίς τσίπα για τις χαμένες δήθεν θέσεις εργασίας στην υλοτομία του “Σωματείου Σκουριές 2012”, του σωματείου που υφαρπάζει, μέσω Eldorado και αστυνομικής προστασίας, την πραγματική δουλειά και καταδικάζει τις πραγματικές προοπτικές ενός από τους αρχαιότερους και δυναμικότερους δασικούς συνεταιρισμούς της περιοχής, του Δασικού συνεταιρισμού Μ. Παναγίας με έτος ιδρύσεως το 1932 και όχι τη μέρα της κερκόπορτας.

Με τη ρετσινιά “εργαζόμενοι στις Σκουριές” επέστρεψαν πριν την ώρα τους και κακήν κακώς, μετά το τελευταίο και αποτυχημένο επικοινωνιακό σόου της Αθήνας (16/4/15). Ως μοναδικοί φιλομνημονιακοί εργαζόμενοι στην Ελλάδα και με πολιτικό ηγέτη τον Άδωνη Γεωργιάδη, αντιλήφθηκαν γρήγορα ότι για την περίπτωσή τους η αλληλεγγύη στην πρωτεύουσα των ανέργων, των πλατειών, των αγανακτισμένων, των αγωνιζόμενων αριστερών και αναρχικών, δεν θα εκφραζόταν με τυμπανοκρουσίες, βάγιες και γαρύφαλλα. Όταν άρχισαν τα τύμπανα, γρήγορα απόκαμε το βαρύ χέρι του μεταλλωρύχου. Γρήγορα έπεσαν τα φώτα της σκηνής και γρήγορα συμμαζεύτηκαν οι όποιες μεγαλοστομίες για καταλήψεις στο σύνταγμα και απεργίες πείνας (λέμε τώρα).

Έτσι πορεύονται, με μόνη αρχή την εντελώς εγωιστική και φιλοτομαριστική ατομική επιβίωση μπροστά στην οποία “δεν υπάρχει ιδεολογία, δεν υπάρχει ηθική και δεν υπάρχει ούτε αξιοπρέπεια”. Αυτό λοιπόν καλλιεργείται στα εργοτάξια της ευημερίας και της ανάπτυξης της Hellas Gold, αυτό επιβάλλει η εταιρική κοινωνική ευθύνη της Eldorado, αυτό προπαγανδίζουν και τα εκτελεστικά της όργανα, τα σωματεία των όντως δήθεν εργαζομένων, την ανηθικότητα και την αναξιοπρέπεια.

Αυτό που συνέβη προχτές ξημερώματα της Πέμπτης 30/4 στη Μ. Παναγία είναι η απόδειξη της “μπέσας”, της “ειλικρίνειας” και της “γενναιότητας” των ανθρώπων που χτυπώντας τα κράνη αντί για τα κεφάλια τους στο δρόμο, κραυγάζουν το “εργατιά- εργατιά ενωμένη σα γροθιά”. Γροθιά όχι βέβαια ενάντια στον ταξικό τους αντίπαλο, το αφεντικό τους, αλλά η άνανδρη και ύπουλη γροθιά, στη σκοτεινιά, ενάντια σε συντοπίτη τους την ώρα που επέστρεφε μόνος του στο σπίτι.

Αυτοί λοιπόν, μεθυσμένοι και κυριολεκτικά αλλά και από την αλαζονεία του τραμπούκου με παρέα, δε μπορούσαν να ανεχτούν κοντά τους, στο ίδιο μαγαζί, την παρουσία ανθρώπου που εναντιώνεται ευθαρσώς στις καταστροφικές προσπάθειες της εταιρείας τους. Αρχικά του επιτέθηκαν λεκτικά, στη συνέχεια όμως ανικανοποίητοι και προφανώς ενοχλημένοι από την αξιοπρεπή και ψύχραιμη στάση του συντρόφου αποφάσισαν να εκφράσουν με κάθε τρόπο την καφρίλα και την ανεγκεφαλιά τους. Τον ακολούθησαν, πέντε τον αριθμό, με τα δύο πρωτοπαλίκαρα να προπορεύονται. Ο ένας σε ρόλο δήθεν ειρηνοποιού ακινητοποίησε το σύντροφό μας και ο καλύτερος (εμπλεκόμενος και στον ξυλοδαρμό των δύο γυναικών πάλι στη Μ. Παναγία το καλοκαίρι του `12), τον γρονθοκόπησε στο μάτι χωρίς καμιά άλλη αφορμή. Μέσα στη μέθη τους όμως ξέχασαν κάτι στοιχειώδες αλλά πολύ σημαντικό στη φυσική, ότι τέτοιες δράσεις επιφέρουν αντιδράσεις και ακόμη, ότι η Μ. Παναγία δεν είναι χωράφι της εταιρείας όπου αλωνίζουν τα ζώα της. Η κινητοποίηση των συναγωνιστών ήταν άμεση, ουσιαστική αλλά και συνετή. Δημιούργησε απλά τις προϋποθέσεις για ένα “δεύτερο γύρο” πιο ισότιμο και πιο ιπποτικό στον οποίο το πρωτοπαλίκαρο της ρουφιανιάς υπέστη το ατιμωτικό νοκ άουτ ζητώντας έλεος.

Θλιβερές ιστορίες καθημερινής τρέλας στη μακρινή ΒΑ Χαλκιδική, μπορεί να πει κάποιος. Δυστυχώς όμως αυτή είναι η πραγματικότητα που μας έχει επιβληθεί από την με κάθε κόστος επένδυση των εθνοσωτήρων καναδών.

Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε ότι το μήνυμα ήταν σαφές αν και δεν περιμένουμε “λεβεντιά”, “ειλικρίνεια” και “μπέσα” από τους εθελόδουλους και υποταγμένους στα δόγματα της κάθε Eldorado εγωιστές. Επειδή τελείωσαν όντως τα παραμύθια και οι ψευτομαγκιές ας αναλογιστούν, όσο ακόμη προλαβαίνουν, οι ανιστόρητοι και άσχετοι ψευτοσυνδικαλιστές που μαθαίνουν την ιστορία του τόπου τους (περί Μαδεμοχωρίων και αγωνιζόμενης εργατικής τάξης) από τον κο Μούρα και την παρέα του, ότι το έγκλημα που διαπράττουν στις Σκουριές δε θα ξεχαστεί ποτέ και ότι θα μείνουν στην ιστορία όχι σαν πραγματικοί εργάτες χτυπημένοι από την καπιταλιστική κρίση αλλά σαν ρουφιάνοι της κοινωνίας και δολοφόνοι του τόπου τους.