Σ’ αυτή τη συνέντευξη η αναρχική συλλογικότητα DAF (Αναρχική Επαναστατική Δράση-Devrimci Anarşist Faaliyet) περιγράφει την ιστορία  του αναρχισμού στην Τουρκία, τις πρωτοβουλίες της στον αντι-καπιταλιστικό αγώνα και το κίνημα για την ελευθερία του Κουρδικού λαού. Η συνέντευξη δόθηκε τον Μάιο του 2015 σε ερευνητές του Corporate Watch (μια ανεξάρτητη ερευνητική ομάδα που διεξάγει έρευνες για τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις των μεγάλων εταιριών και τις εξουσίες τους) οι οποίοι ταξίδεψαν στην Τουρκία και το Κουρδιστάν στα πλαίσια μιας έρευνας για τις εταιρίες που παρέχουν στρατιωτικό εξοπλισμό στην αστυνομία και τον τουρκικό στρατό. 

 

DAF: Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε υπογραμμίζοντας  τη σχέση ανάμεσα στον αγώνα για την ελευθερία στο τέλος της Οθωμανικής περιόδου και τον αγώνα για την ελευθερία του Κουρδιστάν.

Κατά την Οθωμανική περίοδο, οι αναρχικοί οργάνωναν τους εργατικούς αγώνες στις κυριότερες πόλεις: Θεσσαλονίκη, Σμύρνη, Ιστανμπούλ και  Κάιρο.  Παραδείγματος χάρη, ο Μαλατέστα συμμετείχε  στην οργάνωση των βιομηχανικών εργατών στο Κάιρο. Οι απελευθερωτικοί αγώνες στην Αρμενία, τη  Βουλγαρία και την  Ελλάδα είχαν διασυνδέσεις με  αναρχικές ομάδες.  Ο Alexander Atabekian, μια σημαντική προσωπικότητα του απελευθερωτικού αγώνα της Αρμενίας, ήταν ένας αναρχικός που μετέφραζε και διακινούσε (ελευθεριακά) κείμενα στα αρμένικα.  Ήταν φίλος του Κροπότκιν του οποίου διέδιδε τα αναρχικά κείμενα.

Αναφερόμαστε σε αυτά για να υπογραμμίσουμε τη σημαντικότητα των απελευθερωτικών αγώνων και να κάνουμε ένα παραλληλισμό με τη σημαντικότητα της υποστήριξης του αγώνα των Κούρδων.

Corporate Watch: Τι συνέβη στους αναρχικούς  μετά την Οθωμανική περίοδο;

Προς το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στα τέλη του 19^ου αιώνα, ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ Β’ κατέστειλε τις δράσεις των αναρχικών στην Τουρκία.  Γνώριζε ποιοι ήταν οι αναρχικοί  και τους επιφύλαξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σκότωσε ή εκτόπισε τους αναρχικούς και ίδρυσε γι’ αυτό το σκοπό μια ειδική αστυνομική υπηρεσία.

Οι αναρχικοί απάντησαν με επιθέσεις στο Ανάκτορο Γιλντίζ (Yildiz Sarayi) και βομβιστικές ενέργειες στην Οθωμανική Τράπεζα στη Θεσσαλονίκη.

Η μορφή όμως κυβέρνησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν τέλειωσε με τη γέννηση της Τουρκικής δημοκρατίας (republic). Το φέσι από τότε δεν υπάρχει πια, το σύστημα όμως παρέμεινε το ίδιο.

Από την αρχή του (Κεμαλικού) Τουρκικού Κράτους το 1923, πολλοί αναρχικοί και άλλοι ριζοσπάστες αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν ή δολοφονήθηκαν. Το CHP, το κόμμα του Μουσταφά Κεμάλ, δεν ανεχόταν καμία αντιπολίτευση και συνέβησαν επίσης  σφαγές Κούρδων.

Από το 1923 έως το 1980 δεν υπήρξε ένα αξιόλογο αναρχικό κίνημα στην Τουρκία εξαιτίας της δημοτικότητας των σοσιαλιστικών κινημάτων και της καταστολής εκ μέρους του κράτους.

Το κύμα των επαναστάσεων από τη δεκαετία του ’60 έως τη δεκαετία του ’80 είχε ένα αντίκτυπο και σε αυτά τα μέρη.  Ήταν τα δραστήρια χρόνια των κοινωνικών κινημάτων. Σ’ αυτή την περίοδο υπήρξαν αντι-ιμπεριαλιστικά επαναστατικά κινήματα  ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ , οργανώσεις νέων, καταλήψεις πανεπιστημίων και αυξανώμενοι εργατικοί αγώνες. Αυτά τα κινήματα  ήταν μαρξιστικά-λενινιστικά ή μαοϊκά, όμως δεν υπήρχαν αναρχικά κινήματα.

Το 1970 ήταν η μακρά περίοδος ενός μεγάλου εργατικού αγώνα.  Εκατομμύρια εργάτες περπάτησαν πάνω από εκατό χιλιόμετρα από το Κοτσαέλι  στην Ιστανμπούλ. Τα εργοστάσια έκλεισαν και όλοι οι εργάτες κατέβηκαν στους δρόμους.

Υπήρχε κάποιο σημάδι του αναρχισμού εκείνη την περίοδο στην Τουρκία;

Εκείνα τα χρόνια μεταφράστηκαν στην τουρκική γλώσσα πολλά βιβλία του ευρωπαϊκού ριζοσπαστισμού, αλλά μόνο 5  βιβλία μεταφράστηκαν για τον αναρχισμό, εκ των οποίων τα τρία ασκούσαν κριτική στον αναρχισμό.

Όμως κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου υπήρχαν πολλά άρθρα στις εφημερίδες. Παραδείγματος χάρη, ένας από τους τρεις εκδότες της εφημερίδας İştirak ήταν αναρχικός. Η εφημερίδα δημοσίευε κείμενα του Μπακούνιν, όπως επίσης άρθρα για τον αναρχοσυνδικαλισμό.

Το πρώτο αναρχικό περιοδικό εκδόθηκε το 1989. Ακολούθησαν κατόπιν πολλά περιοδικά που αντιμετώπιζαν τον αναρχισμό από διαφορετικές οπτικές, παραδείγματος χάρη τον μεταδομισμό, την οικολογία κ.α.

Κοινό τους χαρακτηριστικό ήταν ότι γράφονταν για ένα μικρό κύκλο διανοουμένων. Η γλώσσα αυτών των περιοδικών ήταν πολύ απομακρυσμένη από τον κόσμο. Οι περισσότεροι που εμπλέκονταν συνδέονταν με το πανεπιστημιακό και ακαδημαϊκό περιβάλλον. Ή ήταν πρώην σοσιαλιστές που είχαν επηρεαστεί από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία προκάλεσε μια μεγάλη απογοήτευση σε πολλούς σοσιαλιστές. Τότε πολλοί άρχισαν να αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί,  εμείς όμως δεν θεωρούμε ότι αυτός είναι ένας σωστός τρόπος να προσεγγίσεις τον αναρχισμό,  με άλλα λόγια μόνο σαν μια κριτική στον σοσιαλισμό.

Ανάμεσα στο 2000 και το 2005 κάποιοι άρχισαν να συναντιούνται στην  Ιστανμπούλ συζητώντας για τον αναρχισμό κι άρχισαν να αναρωτιούνται: ‘’Πώς μπορούμε να αγωνιστούμε;’’.  Εκείνο τον καιρό υποθέτω ότι υπήρχαν πάνω κάτω 50 έως 100 αναρχικοί σε όλη την Τουρκία και το εξωτερικό.

Μπορείς  να μας εξηγήσεις  πώς είναι σήμερα οργανωμένη η DAF;

Τώρα, για την πρωτομαγιά στην Ιστανμπούλ συγκεντρωνόμαστε 500 αναρχικοί. Έχουμε επαφές με αναρχικούς στην Αττάλεια , το Εσκισεχίρ, το Άμεντ, την Άγκυρα, τη Σμύρνη. Η εφημερίδα μας (Meydan) διανέμεται σε 15 με 20 πόλεις. Έχουμε μια ομάδα σύνταξης στην πόλη Άμεντ, η οποία διανέμει την εφημερίδα σε όλο το Κουρδιστάν. Μέχρι στιγμής γράφουμε στην τουρκική, αλλά πιθανώς μια μέρα, αν τα καταφέρουμε, θα βγούμε και στην κουρδική γλώσσα. Στέλνουμε την εφημερίδα και στις φυλακές.  Έχουμε ένα σύντροφο στη φυλακή στη Σμύρνη και στέλνουμε την εφημερίδα σε περισσότερους από 15 άλλους φυλακισμένους.

Μερικούς μήνες πριν απαγορεύτηκαν οι ριζοσπαστικές εκδόσεις στις φυλακές. Συμμετείχαμε σε διαδηλώσεις έξω από τις φυλακές και καταφέραμε να ασκήσουμε αρκετή πίεση ώστε να επιστρέψουν ξανά οι εφημερίδες στις φυλακές.

Το βασικό πρόβλημα για την DAF είναι η οργάνωση του αναρχισμού μέσα στην κοινωνία. Προσπαθούμε να κοινωνικοποιήσουμε τον αναρχισμό με τους αγώνες στους δρόμους. Αυτό είναι το σημαντικό για εμάς. Για σχεδόν εννέα χρόνια κάναμε ακριβώς αυτό.

Στο ιδεολογικό επίπεδο έχουμε μια ολιστική προοπτική. Δεν έχουμε μια ιεραρχική οπτική των αγώνων. Θεωρούμε ότι οι αγώνες των εργαζόμενων είναι σημαντικοί, αλλά όχι πιο σημαντικοί από τους αγώνες των Κούρδων ή τα προβλήματα των γυναικών ή επίσης τα  οικολογικά προβλήματα.

Ο καπιταλισμός προσπαθεί να διαιρέσει αυτούς τους αγώνες. Αν ο εχθρός μας επιτίθεται με ολιστικό τρόπο τότε πρέπει να βρούμε μια ολιστική προσέγγιση.

Η λέξη αναρχία έχει κακή φήμη για την πλειοψηφία της κοινωνίας.  Πολλοί τη συνδέουν με την τρομοκρατία και τις βόμβες. Εμείς θέλουμε να νομιμοποιήσουμε τον αναρχισμό συνδέοντάς τον με τη λογική των αγώνων ενάντια στις εταιρίες  και για την οικολογία.  Κάθε φορά προσπαθούμε να επικεντρωνόμαστε στις σχέσεις ανάμεσα στο Κράτος, τις εταιρίες  και τις οικολογικές ζημιές,  περίπου όπως κάνει και το  Corporate Watch.

Θέλουμε να παρουσιάσουμε την αναρχία ως ένα οργανωμένο αγώνα. Στον κόσμο δείχνουμε στους δρόμους την οργανωμένη προσέγγιση του αναρχισμού.

Από το 1989 έως το 2000 ο αναρχισμός ήταν  ζήτημα εικόνας.  Μαύρα ρούχα, piercing, κούρεμα α λα μοϊκάνα. Αυτό ήταν εκείνο που έβλεπε ο κόσμος.  Μετά το 2000, ξεκίνησαν να βλέπουν τους αναρχικούς ως μέρος των αγώνων των γυναικών και των εργαζόμενων.

Δεν προσπαθούμε να μιμηθούμε τον ευρωπαϊκό αναρχισμό.  Άλλοι αναρχικοί πλησίασαν τον αναρχισμό  μιμούμενοι τον ευρωπαϊκό ή αμερικάνικο αναρχισμό ή σαν  underground  κουλτούρα.  Αν θέλουμε να κάνουμε τον αναρχισμό ένα κοινωνικό κίνημα, όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν.

Οι συλλογικότητες που ανήκουν στην DAF είναι οι Νέοι Αναρχικοί, οι Αναρχικές Γυναίκες, το  6A Cafe, η Οικολογική Συλλογικότητα Patika και η Αναρχική Δράση στα Λύκεια (LAF).  Αυτές οι αυτοοργανωμένες  ομάδες  δουλεύουν  μαζί  όμως έχουν τη δική τους διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Οι Νέοι Αναρχικοί δημιουργούν συνδέσμους ανάμεσα στους νέους εργαζόμενους,  τους πανεπιστημιακούς φοιτητές και τους αγώνες τους. Οι Αναρχικές Γυναίκες δραστηριοποιούνται στην πατριαρχία και τη βία ενάντια στις  γυναίκες.  Παραδείγματος χάρη τον προηγούμενο Φεβρουάριο μια γυναίκα δολοφονήθηκε και κάηκε από έναν άντρα. Στις 25 Νοεμβρίου είχαμε μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στη βία κατά των γυναικών.

Η LAF ασκεί κριτική στο σχολικό και εκπαιδευτικό σύστημα και προσπαθεί να κοινωνικοποιήσει αυτή την προσέγγιση μέσα στα λύκεια. Ασχολείται επίσης με οικολογικά και φεμινιστικά θέματα, ανάμεσα στα οποία είναι οι περιπτώσεις όπου γυναίκες δολοφονούνται από τους συζύγους τους.

Η οικολογική συλλογικότητα PATIKA παρεμβαίνει ενάντια στα υδροηλεκτρικά φράγματα στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας ή στο Χασανκέιφ  (όπου βρίσκεται υπό κατασκευή το φράγμα του Ιλισού).  Αρκετές φορές αγωνιζόμαστε για να αποτρέψουμε την υλοποίηση αυτών των σχεδίων.

Το 26A Café είναι ένα αυτοοργανωμένο καφενείο που ασχολείται με την αντικαπιταλιστική οικονομία.  Τα καφενεία άνοιξαν το 2009 στη συνοικία Ταξίμ  και το 2011 στη συνοικία Καντίκιοϊ  (και οι δύο  βρίσκονται στην Ιστανμπούλ). Τα διαχειρίζονται εθελοντές. Ο σκοπός τους είναι να δημιουργήσουν ένα οικονομικό μοντέλο στον τόπο που ζει ο καταπιεζόμενος κόσμος.  Είναι σημαντικό να δείχνεις στον κόσμο συγκεκριμένα παραδείγματα αναρχικής οικονομίας, χωρίς αφεντικά και χωρίς καπιταλιστικούς σκοπούς. Εξηγούμε στον κόσμο γιατί δεν πουλάμε τις μεγάλες καπιταλιστικές μάρκες όπως την Coca Cola. Σίγουρα τα προϊόντα που πουλάμε έχουν μια σχέση με τον καπιταλισμό, όμως πράγματα όπως η Coca Cola είναι το ίδιο το σύμβολο καπιταλισμού. Εμείς θέλουμε να προχωρήσουμε  πέρα από το μποϋκοτάζ των καπιταλιστικών προϊόντων και να κινηθούμε προς εναλλακτικές οικονομίες  και εναλλακτικούς  τρόπους παραγωγής.

Μια άλλη αυτοοργανωμένη ομάδα,  η PAY-DA -‘Μοιρασιά και αλληλεγγύη’- έχει  γραφεία στο Καντίκιοϊ,  τα οποία χρησιμοποιούνται για τις συναντήσεις και το τύπωμα της εφημερίδας  Meydan.  Η PAY-DA  οργανώνει μια λαϊκή κουζίνα τρεις φορές την ημέρα. Είναι ανοικτή στους αναρχικούς και τους συντρόφους. Ο σκοπός της PAY-DA  είναι να γίνει συνεταιρισμός , ανοικτός σε όλους.  Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια συμφωνία που θα εμπλέκει και τους παραγωγούς των χωριών. Σκοπεύουμε να έχουμε σχέσεις με αυτούς τους παραγωγούς για να τους δείξουμε ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο. Προσπαθούμε να αναπτύξουμε αυτές τις σχέσεις πέρα από τις συναλλαγές σε χρηματική βάση. Οι παραγωγοί υποφέρουν εξαιτίας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.  Βρισκόμαστε στα πρώτα βήματα του συνεταιρισμού και ψάχνουμε να βρούμε παραγωγούς με τους οποίους θα δουλέψουμε μαζί.

Όλα αυτά τα σχέδια συνδέονται με την ιδεολογία της DAF. Αυτό το μοντέλο αντανακλά το δυαδικό μοντέλο οργάνωσης του  Μαλατέστα.

Αυτές είναι αναρχικές οργανώσεις αλλά μερικές φορές μη αναρχικοί συμμετέχουν σε αυτούς τους αγώνες γιατί γνωρίζουν τους οικολογικούς αγώνες ή τους αγώνες των γυναικών κι έτσι στο τέλος μαθαίνουν κάτι περισσότερο για τον αναρχισμό. Πρόκειται για μια  διαδικασία εν εξελίξει.

Ως DAF προσπαθούμε να οργανώσουμε τις ζωές μας. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με τον κόσμο που καταπιέζεται από τον καπιταλισμό.

Υπάρχει επίσης ο Σύλλογος των Αρνητών Στράτευσης που οργανώνεται μαζί με άλλες ομάδες όχι μόνο αναρχικές. Η δική μας συμμετοχή στο εσωτερικό του σχετίζεται  με την προοπτική μας σχετικά με το Κουρδιστάν.  Κάθε 15 Μαΐου, ημέρα των  αντιρρησιών συνείδησης,  οργανώνουμε  αντιμιλιταριστικές δράσεις  έξω από τις στρατιωτικές βάσεις.  Στην Τουρκία ο στρατός αποτελεί μέρος της εθνικής κουλτούρας.  Αν δεν πας στρατό, δεν θα βρεις δουλειά και θα είναι δύσκολο ακόμη και να παντρευτείς  γιατί το πρώτο πράγμα που σου ζητάνε είναι αν ’’έχεις πάει στρατό’’. Αν έχεις πάει στο στρατό,  τότε είσαι ‘’ένας άντρας’’.  Ο κόσμος βλέπει το Κράτος σαν τη  ‘’Μητέρα Πατρίδα’’.  Όταν παρουσιάζεις ένα βιογραφικό σου ζητάνε να δηλώσεις  πού έχεις πάει στρατό.  Ένα πολύ διαδεδομένο σύνθημα  στην Τουρκία είναι: ‘’Κάθε τούρκος είναι γεννημένος στρατιώτης’’.

Είναι ακόμη ισχυρός ο Κεμαλισμός όπως στο παρελθόν;

Ο Κεμαλισμός είναι ακόμη ισχυρός στα σχολεία, το AKP (το Κόμμα Δικαιοσύνης και  Ανάπτυξης – το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση)  όμως άλλαξε κάποια πράγματα. Το AKP έχει μια διαφορετική προσέγγιση στον εθνικισμό η οποία επικεντρώνεται στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.  Δίνει έμφαση στις ‘’οθωμανικές ρίζες’’ της Τουρκίας.  Ο Ερντογάν όμως  λέει ακόμη ότι  είμαστε  ‘’ένα έθνος,  ένα Κράτος,  μία σημαία και μια θρησκεία’’.  Γίνεται ακόμη λόγος για τον Μουσταφά Κεμάλ αλλά πια όχι όπως πριν. Τώρα δεν επιτρέπεται να κριτικάρεις ούτε τον Ερντογάν ούτε τον Ατατούρκ (το όνομα που δόθηκε στον Κεμάλ από τους τούρκους εθνικιστές).  Η απαγόρευση της κριτικής  στον Ατατούρκ είναι ένας  γραπτός νόμος,  ενώ  η απαγόρευση της κριτικής στον Ερντογάν είναι ένας άγραφος νόμος.  Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ακολουθούν αυτούς τους κανόνες.

Μπορείς να μιλήσεις για τη δική σας οπτική σχετικά με τον απελευθερωτικό  αγώνα των Κούρδων;

Οι αγώνες για την ελευθερία των Κούρδων  δεν ξεκίνησαν με τη Ροζάβα.  Ο κουρδικός λαός αγωνίστηκε σκληρά για εκατοντάδες χρόνια ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Τουρκικό Κράτος.

Από την αρχή της DAF αντιληφθήκαμε τη σημαντικότητα του Κουρδιστάν για την προπαγάνδα και την εκπαίδευση.

Η οπτική μας συνδέεται με τους αγώνες του λαού για την ελευθερία. Την ιδέα ότι ο λαός μπορεί να δημιουργήσει ομοσπονδίες  χωρίς έθνη, χωρίς Κράτη και χωρίς αυτοκρατορίες. Το Τουρκικό Κράτος λέει ότι το ζήτημα  είναι ένα πρόβλημα των Κούρδων, για εμάς όμως δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα των Κούρδων, αλλά ένα ζήτημα των τουρκικών πολιτικών ενσωμάτωσης.  Είναι σαφές ότι από τα πρώτα χρόνια της τουρκικής δημοκρατίας  η ενσωμάτωση των Κούρδων ήταν ακατάπαυστη.  Μπορούμε να το δούμε στην τελευταία σφαγή στο Ρομπόσκι (34 Κούρδοι  σκοτώθηκαν από τα τουρκικά  f16 στις 28 Δεκεμβρίου 2011) κατά τη διάρκεια της ‘’διαδικασίας ειρήνης’’. Το βλέπουμε στην άρνηση της κουρδικής ταυτότητας ή στις επαναλαμβανόμενες σφαγές. Στον εξαναγκασμό του κόσμου να γίνουν Τούρκοι και να ενσωματωθούν  και στην εθνικιστική προπαγάνδα.

Το AKP λέει ότι επέτρεψαν τη λειτουργία  τηλεοπτικών  καναλιών  στην κουρδική  γλώσσα, ότι έδωσαν τη δυνατότητα να μιλιέται η κουρδική γλώσσα, ότι είμαστε όλοι αδελφοί και αδελφές,  αλλά από την άλλη μεριά διέπραξαν σφαγές όπως εκείνη στο Ρομπόσκι η οποία συνέβη ενώ βρίσκονταν στην κυβέρνηση.  Το 2006 υπήρξαν κυβερνητικές πιέσεις στον Ερντογάν σε υψηλό επίπεδο.  Όμως ο Ερντογάν είπε ότι θα τιμωρούσε όλες τις γυναίκες και τα παιδιά που θα εξεγείρονταν ενάντια στις τουρκικές πολιτικές.  Πάνω από 30 παιδιά σκοτώθηκαν από την αστυνομία και το στρατό.

Οι λέξεις αλλάζουν όμως η πολιτική ατζέντα παραμένει η ίδια, μόνο η κυβέρνηση αλλάζει. Εμείς δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας Τούρκους. Προερχόμαστε από διαφορετικές εθνικές καταγωγές ανάμεσα στις οποίες είναι και η κουρδική. Η συμμετοχή μας στην αντίρρηση συνείδησης αποτελεί μέρος αυτής της προοπτικής. Θέλουμε να μιλήσουμε με τον κόσμο για να  πείσουμε τους νέους να μην πάνε στο στρατό να σκοτώσουν τα αδέλφια και τις αδελφές τους.

Μετά το 2000 υπήρξε μια ιδεολογική αλλαγή στον απελευθερωτικό αγώνα του Κουρδικού λαού. Οι κουρδικές οργανώσεις δεν αυτοπροσδιορίζονται  πια ως Μαρξιστικές-Λενινιστικές  κι ο Οτσαλάν έχει γράψει πολύ πάνω στον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό. Αυτό είναι σημαντικό, όμως όπως και να έχουν τα πράγματα η δική μας σχέση με τον κουρδικό λαό είναι στους δρόμους.

Μπορείς να μας μιλήσεις για την αλληλέγγυα δράση του DAF με τον κόσμο στη Ροζάβα;

Τον Ιούλιο του 2012 στο ξεκίνημα της επανάστασης στη Ροζάβα, ο κόσμος άρχιζε να λέει ότι επρόκειτο για ένα κίνημα ενάντια στο κράτος.  Εμείς του ήμασταν αλληλέγγυοι από την πρώτη μέρα της επανάστασης . Τρία καντόνια ανακήρυξαν την χωρίς κράτος επανάστασή τους.  Εμείς προσπαθούμε να παρατηρούμε και να έχουμε περισσότερες πληροφορίες.  Δεν πρόκειται για μια αναρχική επανάσταση αλλά  για μια κοινωνική επανάσταση διακηρυγμένη από τον ίδιο το λαό.

Η Ροζάβα αποτελεί ένα τρίτο μέτωπο για τη Συρία ενάντια στον Άσαντ, το ISIS και άλλες ισλαμικές ομάδες.  Αυτές οι ομάδες όμως δεν είναι οι μόνες που πρέπει να αντιμετωπίσει η επανάσταση.  Η τουρκική κυβέρνηση υποστηρίζει το ISIS στα σύνορα. Φαίνεται ότι οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίας δίνουν όπλα στο ISIS και άλλες ισλαμικές ομάδες. Ο κουρδικός λαός μέσα σε αυτές τις περιστάσεις διακήρυξε την επανάσταση.

Μετά την επίθεση του ISIS στο Κομπάνι το 2014 πήγαμε στο Σουρούτς.  Αναγκαστήκαμε να περιμένουμε στα σύνορα δεδομένου ότι οι τουρκικές δυνάμεις χτύπαγαν όποιον προσπαθούσε να περάσει. Όταν κάποιος προσπαθούσε να περάσει τα σύνορα προς ή από το Κομπάνι, τον πυροβολούσαν. Εμείς πήγαμε εκεί για να βοηθήσουμε και να  προστατεύσουμε αυτό τον κόσμο.

Τον Οκτώβριο είχαμε μια συγκέντρωση ανθρώπων κοντά στο  Σουρούτς, οι οποίοι πέρασαν τα σύνορα κάτω από τα αέρια που εκτόξευαν τα τουρκικά τεθωρακισμένα.

Από τις 6 έως τις 8 Οκτωβρίου είχαμε διαδηλώσεις αλληλεγγύης στο Κομπάνι σε όλη την Τουρκία. Ο Kader Ortakya, ένας τούρκος σοσιαλιστής υποστηρικτής του Κομπάνι σκοτώθηκε ενώ προσπαθούσε να περάσει τα σύνορα.

Εμείς βοηθούσαμε τους ανθρώπους. Μερικοί περνούσαν  τα σύνορα στο Κομπάνι και δεν είχαν κανένα κατάλυμα. Βρήκαμε σκηνές, τροφή και ρούχα για εκείνους. Μερικές φορές οι στρατιώτες έρχονταν στα χωριά με δακρυγόνα και αντλίες νερού και αναγκαζόμασταν να μετακινηθούμε.  Μερικοί πέρασαν τα σύνορα ψάχνοντας τις οικογένειές τους κι εμείς τους βοηθήσαμε.  Άλλοι ήρθαν με σκοπό να περάσουν τα σύνορα και να πάνε να πολεμήσουν κι εμείς τους βοηθήσαμε.  Εμείς φοράγαμε μπλούζες με το όνομα της DAF.

Οι  YPG (οι Μονάδες Λαϊκής Άμυνας της Ροζάβα) και  YPJ (είναι η γυναικεία πολιτοφυλακή)  αγωνιζόμενες τη μια μέρα μετά την άλλη έδιωξαν το ISIS. Ο λόφος του Μιστενούρ ήταν πολύ σημαντικός για το Κομπάνι. Αφού κατακτήθηκε από τις μονάδες των  YPG και YPJ μερικοί ήθελαν να επιστρέψουν στο Κομπάνι. Όταν γύρισαν βρήκαν τα σπίτια κατεστραμμένα από το ISIS. Κάποια σπίτια είχαν ναρκοθετηθεί  και αρκετοί σκοτώθηκαν από τις νάρκες. Οι νάρκες πρέπει να αφαιρεθούν, αλλά ποιος μπορεί να το κάνει και πώς; Ο κόσμος έχει ανάγκη από βοήθεια και καινούργια  σπίτια. Υπήρξαν συναντήσεις και συζητήσαμε πώς να βοηθήσουμε το Κομπάνι. Διοργανώσαμε μια τέτοια συνάντηση δύο εβδομάδες πριν στην πόλη ‘Αμεντ.

Ποια είναι η θέση σας σχετικά με τις εκλογές;

Εμείς δεν πιστεύουμε στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Πιστεύουμε στην άμεση δημοκρατία. Δεν υποστηρίξαμε το HDP στις εκλογές,  αλλά έχουμε αλληλέγγυες σχέσεις στους δρόμους.

Η Έμμα Γκόλντμαν έλεγε ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες. Υπάρχουν ικανά άτομα μέσα στο HDP που λένε σωστά πράγματα, όμως εμείς υποστηρίζουμε ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι καλή γιατί το εκλογικό σύστημα δεν είναι εξισωτικό.

Στη Ροζάβα δεν την ονομάζουν αναρχική επανάσταση, αλλά δεν υπάρχει κυβέρνηση, δεν υπάρχει Κράτος κι ούτε ιεραρχία, γι’ αυτό εμείς  τους πιστεύουμε και δίνουμε όλη μας την αλληλεγγύη.

Μπορείς  να μας πεις κάτι σχετικά με τις βόμβες στο Σουρούτς (ερώτηση που έγινε μέσω mail μετά την αρχική συνέντευξη).

Πάνω από 30 νέοι που ήθελαν να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση του Κομπάνι σκοτώθηκαν από μια επίθεση του ISIS. Αυτή η ενέργεια ήταν σαφώς οργανωμένη από το Τουρκικό Κράτος. Το οποίο δεν έκανε τίποτα για να την αποφύγει κι ας είχε πληροφορίες ένα μήνα πριν.  Επιπλέον, μετά την έκρηξη, το Κράτος επιτέθηκε στη Ροζάβα και ολοκλήρωσε επιχειρήσεις ενάντια σε πολιτικές οργανώσεις στην Τουρκία. Τώρα υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις και πολιτικές πιέσεις στους αναρχικούς και τους σοσιαλιστές  όπως και στις κουρδικές οργανώσεις.  Χρησιμοποιούν τις εκρήξεις σαν δικαιολογία για να ολοκληρώσουν  την πολιτική καταστολή και στο εσωτερικό και το εξωτερικό επίπεδο.

Χάσαμε 33 συντρόφους, φίλους που αγωνίζονταν για την επανάσταση στη Ροζάβα ενάντια στην κρατική καταστολή, ενάντια στην άρνηση και την πολιτική των σφαγών.  Υπάρχουν άνθρωποι που δολοφονήθηκαν από το Κράτος, το ISIS και από άλλες δυνάμεις. Όμως η αντίστασή μας δεν θα σταματήσει, ο αγώνας μας θα συνεχιστεί, όπως πάντα στην ιστορία.

Μετάφραση Ν.Χ

Η μετάφραση έγινε από τα ιταλικά. Πηγές:

 http://znetitaly.altervista.org/art/18421

http://alternativalibertaria.fdca.it/wpAL/blog/2015/12/28/1527/

https://roarmag.org/essays/turkey-kurdistan-anarchist-struggle/