της Κασσιανής Ντέρου
«Στεκόμουν σ’ ένα λόφο και είδα το παλιό να ζυγώνει, αλλά ερχόταν σαν καινούριο. Βάδιζε κουτσαίνοντας πάνω σε καινούρια δεκανίκια που κανείς δεν είχε ξαναδεί ποτέ και μύριζε νέες μυρωδιές παρακμής που κανείς δεν είχε μυρίσει ποτέ».
Μπ. Μπρεχτ
Απρόκλητη επίθεση δέχονται μαθητές του Δημοτικού από τη βία του «πολιτικά ορθού» αγώνα ενάντια στο «Βullying». Η κυρίαρχη εκπαιδευτική πολιτική οπλίζει το δάσκαλο με όρους-ταμπέλες (θύτης-θύμα) και νομιμοποιεί την επιβολή τιμωρίας, χωρίς παράλληλα να έχει στηρίξει τον εκπαιδευτικό με απαραίτητες αναγκαίες γνώσεις ψυχολογίας και διαχείρισης κρίσεων στο πλαίσιο της ομάδας.
Αρχίζει έτσι σιγά-σιγά να ασκείται καταχρηστικά η εξουσία των εκπαιδευτικών, οι οποίοι εκφοβίζουν και τιμωρούν όποιον υποπέσει στην αντίληψή τους (τους συνήθεις υπόπτους δηλαδή) με συμπεριφορά που να προσομοιάζει στις περιγραφές, ενώ για τα περαιτέρω (ανεύρεση αιτιών, αποκατάσταση των ρόλων και της ισορροπίας της Ομάδας) θυμούνται ότι «δεν πληρώνονται αρκετά», γεγονός που είναι αλήθεια.
Το βασικό πρόβλημα που ανακύπτει είναι ότι υπό την «ομπρέλα» Βullying καταγράφεται στις έρευνες και τις μετρήσεις τόσο η σωματική βία (ξυλοδαρμοί) όσο και η ψυχολογική (ειρωνεία, απειλές, υβριστική συμπεριφορά, επικρίσεις, κακεντρεχή σχόλια, σαρκαστική διάθεση, αρνητικοί χαρακτηρισμοί και κατηγοριοποιήσεις, παρατσούκλια, απαξιωτική στάση, εκβιασμοί, μορφασμοί). Μπαίνουν με άλλα λόγια στο ίδιο σακί πράξεις που ούτε την ίδια βαρύτητα έχουν, ούτε τα ίδια αίτια, ούτε τις ίδιες συνέπειες. Ο δε ένοχος τιμωρείται πολλές φορές χωρίς να έχει καν απολογηθεί ή να ερωτηθεί για τα αίτια της πράξης του, γιατί πολύ απλά γύρω από το «Bullying» καλλιεργείται συστηματικά και πλέον πρυτανεύει η έννοια της μηδενικής ανοχής απέναντι στους «θύτες». Εσκεμμένα, γιατί έτσι η εκπαιδευτική πολιτική αναπαράγει ένα σύστημα που δίνει μεγάλη και πολλαπλή ικανοποίηση:
Ευχαριστημένοι οι γονείς, αφού θεωρούν ότι με την κατάδειξη των «παραβατικών» συμπεριφορών, τα παιδιά τους παρακολουθούν το σχολείο σε καθεστώς τάξης και ασφάλειας.
Ευχαριστημένοι οι εκπαιδευτικοί, αφού από τη μία αποδεδειγμένα πράττουν το χρέος τους, προστατεύοντας τον «αδύναμο» και επιβάλλοντας όρους «δικαιοσύνης», από την άλλη γλιτώνουν από τα «ενοχλητικά» ανήσυχα κριτικά παιδιά και μπορούν πλέον να μεταδώσουν ήσυχα το περιεχόμενο του εκπαιδευτικού προγράμματος. Ένα πρόγραμμα που μπορεί να είναι αποβλακωτικό, βαρετό και στείρο, είναι όμως αυτό το οποίο εντέλλονται να υλοποιήσουν και βάσει του οποίου θα αξιολογηθούν. Άρα έτσι κανείς δε θα τους κατηγορήσει ότι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους.
Ευχαριστημένοι πάνω απ’ όλα τα κέντρα αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας, γιατί με ένα σμπάρο έχουν όλα τα τρυγόνια του ουρανού στο σακί. Η κοινή γνώμη μέσα από την τρομοκρατική παρουσίαση μεμονωμένων περιστατικών ακραίας βίας ανάμεσα σε μαθητές, καταπίνει αμάσητη την ποινικοποίηση μιας συμπεριφοράς που δεν έχει οριστεί ούτε και αναλυθεί . Εκπαιδεύεται έτσι στο να αποδέχεται άκριτα ως ποινικά κολάσιμο οτιδήποτε παρουσιάζεται ως τέτοιο.
Οι τρομοκρατημένοι γονείς, με την κατασκευασμένη και περιχαρακωμένη -αλλά χωρίς ακριβές περιεχόμενο- έννοια τουbullying στο νου τους, ανακουφίζονται όταν τους σερβίρεται η λύση της τιμωρίας των ενόχων. Δεν τους ενδιαφέρει αν θίγονται οι μέχρι σήμερα ισχύουσες δικαιικές αρχές, όπως αυτή του τεκμηρίου αθωότητας του κατηγορούμενου ή η «Nullum crimen nulla poena sine lege», που στο Ελληνικό δίκαιο περιέχεται ως έννοια στο άρθ. 7 παρ. 1 του ισχύοντος Συντάγματος, όπου ορίζεται: «Έγκλημα δεν υπάρχει ούτε ποινή επιβάλλεται χωρίς νόμο που να ισχύει πριν από την τέλεση της πράξης και να ορίζει τα στοιχεία της»
Οι έννοιες αυτές αρχίζουν να σβήνουν από τις συνειδήσεις μας και κυρίως δεν καταγράφονται ως κοινωνικά κεκτημένα στην αντίληψη της νέας γενιάς. Ο μικρός μαθητής καλείται να επιβιώσει σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, δείχνοντας με το δάκτυλο το συμμαθητή που τον «ενοχλεί», ενώ οι ιδέες της αλληλεγγύης, του διαλόγου, της αυτοδιαχείρισης, της ομάδας φθίνουν με γεωμετρική πρόοδο.
Με δεδομένες τις κοινωνικές αναταραχές που αναμένονται μέσα στη σύγχρονη τάξη πραγμάτων, φαίνεται μονόδρομος για τη συντήρηση του πολιτικού συστήματος η φυσικοποίηση της αστυνομοκρατίας και του χαφιεδισμού με στόχο τη διάσπαση με κάθε μέσο του κοινωνικού συνόλου.
Ο εκφασισμός της κοινωνίας τρέχει με ρυθμούς ιλιγγιώδεις, ενώ γονείς και δάσκαλοι μένουν ατάραχοι και ευχαριστημένοι, έτοιμοι και οι ίδιοι να ρίξουν στην πυρά της τιμωρίας και του περιθωρίου τον «παραβάτη» που παίρνει το ρόλο του σύγχρονου αποδιοπομπαίου τράγου.
Ακόμα και αν μιλάμε για ένα παιδάκι του Δημοτικού, αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί πια κανένα.
* Ο όρος bullying αποδίδει τον «εκφοβισμό και τη χρήση βίας μεταξύ μαθητών».
Αναδημοσίευση από: http://crimevssocialcontrol.blogspot.gr/2013/04/bullying.html
Μην νομίζετε ότι οι μικροί τραμπούκοι αύριο θα γίνουν “επαναστάτες ενάντια στο σύστημα”, αντίθετα έχετε μπροστά σας τους μελλοντικούς χρυσαυγίτες.
Προς τον Φλώρο.
Βλέπεις τα πράγματα καθαρά από την πλευρά του συστήματος. Φτιάχνεις μια ταμπέλα (τους χαρακτηρίζεις όλους τραμπούκους) και τσιμουδιά για την προτεινόμενη λύση. Η δήθεν λύση είναι όμως το ζήτημα στην υπόθεση. Καταρχήν μην ξεχνάς ότι μιλάμε για παιδιά του δημοτικού. Η βία είναι πολύ γενικός όρος για να συμπεριλάβει το πλήθος των εκάστοτε περιπτώσεων. Πρέπει να συγκεκριμενοποιηθεί και να ενταχθεί μέσα στο περιβάλλον που τη γέννησε. Αν θέλουμε να μιλάμε για παιδεία…Η αστυνομοκρατία, η ολοκληρωτική συμπεριφορά, ο χαφιεδισμός που προτείνονται ως λύσεις είναι τα πραγματικά εκκολαπτήρια της χρυσαυγίτικης συμπεριφοράς στη συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν αρνούμαι το ζήτημα, απλά το Κράτος όπως και σε όλες τις υπόλοιπες υποθέσεις προτείνει ως λύσεις τον αυταρχισμό, την αστυνομοκρατία, τον χαφιεδισμό, με στόχο την υποταγή των ανυπότακτων. Ό, τι πιο αντιεκεπαιδευτικό και αντιδημοκρατικό δηλαδή. Χρυσαυγίτικη (αστυνομοκρατική και ολοκληρωτική δηλαδή) είναι η κυρίαρχη εκπαιδευτική πολιτική στο συγκεκριμένο θέμα και γι” αυτό πρέπει να καταδειχθεί ως τέτοια. Το επαναλαμβάνω: μην ξεχνάς ότι μιλάμε για παιδιά του δημοτικού. Ο εκφασισμός είναι η χειρότερη λύση Το αντίθετο μάλιστα νομίζω ότι πρέπει να συμβεί. Η χρυσαυγίτικη συμπεριφορά πρέπει να διώκεται από το σχολείο, να μην της δίνεται χώρος.
Αν η συμπεριφορά εντοπίζεται και αν αντιμετωπίζεται με εκπαιδευτικές μεθόδους,με γνώμονα την ένταξη του παιδιού στην ομάδα, με ίσους όρους με τα υπόλοιπα μέλη, τότε δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση χρυσαυγιτισμού.
Οι χρυσαυγίτες, και μιλάω για τα παιδάκια, είναι παραπληροφορημένοι και γεμάτοι με ψυχολογικά κατάλοιπα, είτε από τα σπίτια τους και τις εκεί συμπεριφορές, είτε παρέκκλιναν κατά την σχολική περίοδο.
Σε γενικές γραμμές είναι άτομα που δεν λειτουργούν από μόνα τους αλλά αρέσκονται στις αγέλες.
Δεν εκφράζουν ολοκληρωμένη άποψη, μουγκανίζουν, και δεν έχουν στοιχεία ανάλυσης καταστάσεων και θεμάτων και πολύ περισσότερο έχουν έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους (εξ ου και η έχθρα προς τον άνθρωπο).
Ενα ξέρουν , οτι με την επίδειξη σωματικής δύναμης θα μπορούν να αποκτήσουν κάποια προσοχή, κατά το δόγμα του οτι δεν υπάρχει καλή ή κακή αλλά μόνο προβολή.
Η προβολή μέσα στην αγέλη και η θηριωδία των πράξεων είναι αυτό που τους τρέφει.
Αισθάνονται απομονωμένοι από κοινωνικό σύνολο, και ρίχνουν την ευθύνη στην κοινωνία. Αρέσκονται να εργάζονται με τα χέρια, μιας και το μυαλό , από τα νιάτα τους ακόμη, έχει κολλήσει στην απόρριψη του εαυτού τους. Στην ουσία σιχαίνονται τους ανθρώπους, αντικατοπτρίζοντας την απέχθεια που έχουν στο είδωλό τους στον καθρέφτη. Οχί όταν κοιτάνε τα μούσκουλα, αλλά τα μάτια τους.
Ξέρετε οτι τέτοια άτομα δεν κοιτάζουν τα μάτια τους στον καθρέφτη?
Ξέρετε οτι επικεντρώνουν το βλέμμα πέρα από το πρόσωπό τους?
Συνεπώς, όταν μιλάμε για χρυσαυγίτικες συμπεριφορές, δεν μιλάμε παρά για τις αμέλειες του σπιτιού και τις αβλεψίες του σχολείου στο να πλησιάσει αυτά τα παιδιά, όταν ήταν μικρά.
Να τα προστατεύσει αντί να τα τιμωρεί.
Να τα μάθει να αγαπούν, δίνοντας αγάπη. Γονείς και δάσκαλοι δεν έπαιξαν σωστά τον ρόλο τους. Δεν επιτέλεσαν τον σκοπό τους.
Στο σήμερα, πως θα μπορούσε ο δάσκαλος, ας πούμε, να πει αν μια συμπεριφορά είναι χρυσαυγίτικη??? Δεν το καταλαβαίνω.
Και τι θα πει να διώκεται? Από τις πολλές διώξεις και απορρίψεις, το παιδί, έγινε ή κατέληξε χρυσαυγίτης.
Αρχή της εξουσίας είναι η πάταξη. Το ίδιο να συμβεί με τα παιδιά?
Αγάπη, κατανόηση , συζήτηση.
Δεν βλέπω άλλο τρόπο, εκτός και αν πάμε σε χρυσαυγίτικους τρόπους.
Λειτουργείς σαν χρυσαυγίτης?? Θα σε πατάξω!!
Παραπάνω ανέφερα κάποια χαρακτηριστικά.
Αν έχουμε μυαλό και κουράγιο, σε ότι έχει να κάνει με το οικογενειακό και το σχολικό περιβάλλον, πρέπει να διερευνηθούν και να διορθωθούν τα αίτια των συμπεριφορών.
Αν φτάσει το παιδί να γίνει χρυσαλήτης, από τα 18, τότε δεν φταίει το παιδί.
Φταίει το οτι η απόρριψη είναι ευκολότερη από την προσπάθεια να μιλήσουμε με κάποιο “δύστροπο” παιδάκι.
ΥΓ Η άποψη αυτή αφορά σε παιδάκια, και τον τρόπο διαπαιδαγώγησής τους.
ΥΓ2 ¨ @ Φλώρο ¨Τι λες να ξεκινούσαμε ένα πρόγραμμα ευγονικής?
Θα βασιστούμε σε δικές σου υποδείξεις, για τους τραμπούκους, και να καθαρίσουμε χρυσαυγιτάκια πριν γίνουν χρυσαυγίτες!!
Τέλος πάντως , πιστεύω οτι αυτοί που υπόκεινται σε τραμπουκισμούς από μικροί, έχουν τις ίδιες , αν όχι περισσότερες, πιθανότητες να γίνουν φασιστάκια.
Το μίσος για τον άνθρωπό, πιωμένο από την πηγή του σχολικού περιβάλλοντος, είναι, σχεδόν, εξίσου δυνατό με αυτό του σπιτικού.
Συμφωνώ απολύτως ότι τα χρυσαυγιτάκια ως παιδιά πρέπει να αντιμετωπιστούν παιδαγωγικά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να δίνεται χώρος στη δράση τους μέσα στο σχολείο. Και η εκκλησία δεν πρέπει να έχει χώρο στο σχολείο. Δεν είναι δίωξη ο αποκλεισμός τους από το σχολείο, το αντίθετο, εκείνοι καταχρώνται εξουσιαστικά τον σχολικό χώρο. Ο αποκλεισμός τους δεν είναι δίωξη, είναι αντίσταση στις κυριαρχικές τους επιβουλές.
Παναγιώτη
δεν είναι ανάγκη να γίνεται διαφήμιση στους φασίστες.
αυτό λατρεύουν : την αναφορά σε αυτούς.
Κι εμείς βαλθήκαμε – δια της αντιθέτου οδού – να τους διαφημίζουμε με το να ασχολούμαστε μαζί τους.
Βούτυρο στο ψωμί τους.
Κάποτε πρέπει να το καταλάβουμε.
Και κάτι άλλο. Αυτό που λένε, λόγω ανεπάρκειας αντίλογου συγκροτημένου, κεντρίζει τον κόσμο.
Αντιθέτως κάποιες απόψεις που μπορούν και πρέπει να ακούσουν οι άνθρωποι, λέγονται με εφαλτήριο την αντιπαράθεση με τους φασίστες.
Μπερδεύουμε τα σκατά με τα λουκάνικα.
και ένα ερώτημα – το ίδιο – για να κλείσω.
ΠΩΣ – με ποιόν τρόπο – μπορείς να πεις αν ένα μαθητούδι γυμνασίου, οτι είναι χρυσαυγιτάκι ??
και μάλιστα χωρίς να το στρέψεις – από αντίδραση του – στους στάβλους των φασιστών.
Η άποψη ότι δεν πρέπει να αναφερόμαστε στους χρυσαυγήτες γιατί με αυτόν τον τρόπο τους διαφημίζουμε μπάζει από όλες τις μεριές. Η κριτική στάση αποδομεί και αποκαλύπτει, δεν διαφημίζει. Η κριτική στάση αναχαιτίζει. Εξάλλου πιστεύω ότι παρόλη την αριθμητική υπεροχή ο φόβος κυριαρχεί στο αντίπαλο στρατόπεδο, το δείχνουν όλες τους οι κινήσεις (και των ματιών). Νομίζω δηλαδή ότι πρέπει να κάνουμε το αντίθετο από αυτό που προτείνεις. Να αντιπαρατεθούμε απέναντι στους ναζιστές, να αντισταθούμε στην πανούκλα της βαρβαρότητας που προτείνουν. Πάντα έτσι πρέπει να γίνεται, απέναντι στη βαρβαρότητα πρέπει να αντιστεκόμαστε. Βέβαια συμφωνώ ότι οι τρόποι είναι πολλοί και ότι ποικίλουν ανάλογα με τις περιπτώσεις και τις συνθήκες. Έχουμε όμως χρέος να αντισταθούμε σθεναρά απέναντι στους νεοναζιστές ιδίως όταν είναι οφθαλμοφανές ότι υποστηρίζονται από το κυρίαρχο σύστημα (Κράτος, ΜΜΕ, καπιταλιστές, μεγάλο μέρος της ορθόδοξης εκκλησίας).
Όσο για το »ΠΩΣ – με ποιόν τρόπο – μπορείς να πεις αν ένα μαθητούδι γυμνασίου, οτι είναι χρυσαυγιτάκι;» εγώ αναφέρομαι σε εκείνα τα παιδιά που δηλώνουν δημόσια ότι ανήκουν στη χ.α και προωθούν ενέργειες της κλίκας του Μιχαλολιάκου στο σχολείο χρησιμοποιώντας τα σύμβολα και τις προκηρύξεις της εγκληματικής πολιτικής οργάνωσης. Εδώ η ελάχιστη πολιτική ευθυκρισία δεν μιλάει για την ελευθερία του λόγου (πρόκειται για το αντίθετο) αλλά για αντίσταση ενάντια στην ανελευθερία και τον ολοκληρωτισμό. Οι χρυσαυγήτες προτείνουν τη φίμωση της ελευθερίας του λόγου, τον ολοκληρωτισμό, τον χαφιεδισμό, την πισώπλατη επίθεση, την στρατιωτική πειθαρχία, την υποταγή στον αρχηγό, την υποτίμηση της γυναίκας σε δεύτερο πλάνο, τον ρατσισμό, τον επιθετικό εθνικισμό, τη δολοφονία μεταναστών σαν να είναι μηδενικά, το μίσος για τους ξένους, το σοβινιστικό κιτς ως αισθητική (εμετός από γαλανόλευκες, σταυρουδάκια και παιδοβούβαλα παραφουσκωμένα με εναίσιμες ορμόνες). Τίποτα από όλα αυτά δεν πρέπει να χωράει στο σχολείο.
Όμως οι χρυσαυγήτες είναι απλώς το πυώδες σύμπτωμα. Η ελληνική κοινωνία είναι άκρως εθνικιστική, ρατσιστική και θρησκόληπτη. Αυτό είναι το κοινωνικό υπόβαθρο. Αυτή είναι η αλήθεια και αυτός είναι ο λόγος που η χ.α έχει τα ποσοστά που έχει. Άλλοι τόσοι και περισσότεροι χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα χωρίς να δηλώνουν χ.α. Οι ψηφοφόροι του Καμμένου επίσης κυμαίνονται στο ίδιο μήκος κύματος. Η αριστερά επίσης έχει πάρει το μήνυμα των γκάλοπ και ενώ ασκεί κριτική στη χ.α προσχωρεί σε έναν λάϊτ εθνικιστικό λόγο για να μη χάσει ψηφοφόρους (εμετός και πάλι).
Το μόνο που μας μένει είναι να βροντοφωνάξουμε την αντίστασή μας δημιουργώντας όπου μπορούμε ελευθεριακά περιβάλλοντα.
Να γίνουμε όλοι ξένοι για τους χρυσαυγήτες…
Μετά από εκατοντάδες συγκεντρώσεων ενάντια στην φασιστική και κοπρίτικη ιδεολογία
τα ποσοστά τους αυξήθηκαν.
Ο Λαός, ο Απλός κόσμος κάτι δεν κατάλαβε.
Οπότε
‘Η στραβός είναι ο γιαλός
ή στραβά αρμενίζουμε.
ευελπιστώ να είναι κατανοητός ο συνειρμός., γιατί τα λόγια δεν βλέπω να έχουν αποτέλεσμα στην κοινή λογική.
Βαρέθηκα να λειτουργώ “.αντί…κάτι”
Αν δεν έχω να προτάξω κάτι “υπέρ” ..το αντί- με χαλάει.
Για μένα σημαίνει
“δεν είμαι. Αυτοί είναι κι εγώ είμαι αυτός που
αντί-τίθεται αυτών”
Κάτι σαν να πεθάνει το γαϊδουράκι του γείτονα.
Το να αντιδρώ με το να ανοίγω κεφάλια ναζί, δεν με φτιάχνει ιδιαίτερα.
Οπως και με όσες λέξεις και να το ντύσω.
Το ζητούμενο είναι να αντιληφθεί ο κόσμος που ζει δίπλα μας.
Αλλά να αντιληφθεί την ζωή ως Ελεύθερη επιλογή.
Οχι ως αντίδραση σε κάθε μαλάκα.
Το ξέρεις οτι οι επικίνδυνοι οδηγοί είναι πιό θανατηφόροι από τους χρυσαυγήτες?
Θέσεις θέλουμε.
Οι αντιθέσεις είναι πολλές.
Θέσεις ..έχουμε? Επικεντρωνόμαστε σε αυτές?
Τις επικοινωνούμε?
Η επικεντρωνόμαστε στο “αντι-” των θέσεων των άλλων?
Αυτό το απλό ερώτημα θέτω.
φίλε και σύντροφε Παναγιώτη.
Για να μην εξαρτάται η Αναρχική θέση από την φασιστική τοποθέτηση.
Ο Αναρχισμός δεν περιμένει τον φασίστα για να δράσε ή να αντιδράσει.
Δημιουργεί και οικοδομεί καθημερινά την βάση της υπάρξεώς του.
Αυτές οι κατευθηνόμενες και ιδιαιτέρως εστιασμένες αντι – δράσεις με φοβίζουν.
ένας, που έζησε πολλά χρόνια μέχρι τώρα. και θα ζήσει κι άλλα.
Το ότι τα ποσοστά των φασιστών ανέβηκαν δεν σημαίνει πως πρέπει να το βουλώσουμε, μάλλον το αντίθετο. Πρέπει βέβαια να προχωρήσουμε πέρα από τις αντιφασιστικές εκδηλώσεις, οι αντιφασιστικές όμως εκδηλώσεις είναι απαραίτητες. Η θέση γενικά των ελευθεριακών σήμερα είναι πως πρέπει, πέρα από την αντίσταση αλλά και για να είναι η αντίσταση ουσιαστική, να επικεντρωθούμε στη δημιουργία ελευθεριακών καταστάσεων στο εδώ και τώρα. Να πάρουμε δηλαδή τη ζωή στα χέρια μας, όπως έχει αρχίσει να ακούγεται όλο και πιο συχνά από πολλά χείλη. Η έννοια και η πρακτική που μπορεί να μας ενώσει είναι εκείνη της αυτοδιαχείρισης σε κάθε τομέα της ζωής μας όπου αυτό είναι εφικτό. Προτείνουμε δηλαδή την αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας και δεν περιμένουμε μια λυτρωτική επανάσταση που με ένα μαγικό ραβδί θα λύσει όλα τα προβλήματα. Εξάλλου η επανάσταση δεν είναι στιγμή αλλά διαδικασία. Η σύγκρουση με την εξουσία δεν έχει νόημα αν δεν συνοδεύεται από δημιουργικές προτάσεις που θα οδηγούν σε πραγματική ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης και οι οποίες θα εφαρμόζονται ήδη κατά κάποιο τρόπο. Τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα μέσα στην κρίση που μας ξεζουμίζει προέρχονται από τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα που εμφανίστηκαν αυθόρμητα σε όλη την ελλάδα (τα συσσίτια της εκκλησίας και των φασιστών δεν εμπίπτουν σε αυτήν την περίπτωση): συλλογικές κουζίνες, χαριστικά-ανταλλακτικά παζάρια, κινήσεις παράκαμψης των μεσαζόντων, συνεργατικές κάθε είδους, αλληλέγγυα – κοινωνική οικονομία, προσπάθειες αυτοδιαχείρισης του ζητήματος της τροφής, αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, καταλήψεις, επιτροπές γειτονιάς, λαϊκές συνελεύσεις, εργατικές αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικότητες (ΒΙΟΜΕ κ.α). Από μια άποψη είναι αναρχισμός στην πράξη. Με άλλα λόγια θα έλεγα ότι η πρόταση σήμερα είναι η άμεση δημοκρατία. Βέβαια εννοείται ότι χωράει πολλή συζήτηση το θέμα. Όμως δεν υπάρχει άλλη λύση και είναι ίσως ο μόνος λόγος για τον οποίο αξίζει να συναντηθούμε συλλογικά μέσα στις πόλεις που ζούμε.
Ο αντιφασισμός ενοχλεί ίσως και λόγω των ενοχών της πλειοψηφίας για τη σιωπή και την απραξία που επικρατεί, ενώ κάποια καθάρματα σφάζουν ανθρώπους στη διπλανή πόρτα, δρόμο ή χωράφι. Η κοινωνία μας είναι δειλή και χωρίς οράματα, ο εκφασισμός μεγάλων τμημάτων της είναι πικρή αλήθεια. Οι φωνές της αντίστασης μακάρι να πολλαπλασιαστούν.
Ο Απρίλιος αποφάσισε να μας βρέξει.
Μου χάλασε τη διάθεση σήμερα.
Αλλά , (για το θέμα), τα έχουμε ξαναπει.
Είναι καιρός να ανοίξουμε , επιτέλους , τα βλέφαρά μας και εντοπίσουμε όλη αυτή την ζέση και την σπουδή, που δείχνει το σύστημα, και έχει να κάνει με την
¨προάσπιση των δικαιωμάτων των αδυνάτων”.!!!
Έχουμε ξαναθίξει το ενδιαφέρον για
χτισίματα τζαμιών
προάσπιση των Μουσουλμανικών κοινοτήτων
σεξουαλικούς προασνατολισμούς
γάμους ομοφυλόφιλων
bullying (προσφατότατο)
εκφορά απόψεων για αλλόθρησκους (γενικά , όχι μόνο Ελλάδα)
εκφορά απόψεων για αλλοεθνείς
δικαιώματα των ζώων
των ασημόγλαρων του Αιγαιου
της παγκόσμιας υπερθέρμανσης
Γενοκτονία Εβραίων (διώκεται η αντίθετη άποψη)
γενοκτονία Αρμενίων (διώκεται στην Γαλλία η αντίθετη άποψη)
γενοκτονία Ποντίων
Είμαι πραγματικά έκπληκτος, για το πως κάθε λίγο και λιγάκι πέφτουμε στην παγίδα, να υποστηρίζουμε κάτι ή κάποιους, οι οποίοι ούτε το ζήτησαν, ούτε το επιθυμούν, ούτε και πολύ τους κόφτει.
Δεν νομίζω οτι τα παιδιά στο σχολείο βιώνουν κάποια περισσότερη βία, απ ότι εγώ στα σχολικά μου χρόνια. Θα μου πείτε, κι επειδή εγώ βιώσα ότι βίωσα, πρέπει να το βιώσουν και τα σημερινά παιδιά?
Αλλά δεν είναι εκεί το μύστικό.
Αλλά το ενδιαφέρον κρύβεται , στην ξαφνική αγάπη τυ συστήματος για κάποιους που μέχρι το 2010 ήταν αναγκασμένοι να κρύβονται στο περιθώριο.
Σαφώς και κατακρίνω την μέχρι τότε διάκριση.
Αλλά δεν μπορώ και να κατανοήσω την ξαφνική μεταστροφή.
Που προσέξτε, δεν την επιβάλει ο κόσμος, αλλά το σύστημα το ίδιο!!
Τόσο πολύ να τους άνοιξαν τα μάτια και να είδαν το φως??
Τόσο πολύ!!!
Φίλοι μου.
Ζούμε σε περίεργους καιρούς. Τουλάχιστον για τις δικές μου παρατηρήσεις.
Βάσει της ανάρτησης, κάποιος άλλος θα έγραφε για την σκορδοκαήλα των υπολοίπων θεμάτων που ανέφερα παραπάνω.
Δεν θέλω ούτε να διαφωνήσετε ούτε να συμφωνήσετε με αυτά που λέω.
Διότι ο στόχος μου είναι να σκεφτούμε το “γιατί?” και το “γιατί τώρα?”.
Μέσα σε όλη αυτή την δίνει του globalization, με τόσα μέτωπα ανά τον πλανήτη ανοικτά, με την Β. Κορέα, όπως μας λένε, να είναι με το δάκτυλο στη σκανδάλη, με το 40% των Ευρωπαίων να βιώνει πρωτοφανή βιοτική ύφεση, με το 99,9% των Αφρικανών να πεθαίνει από την πείνα, με μέτωπα ανοικτά σε ολόκληρη την Μεσόγειο, απ άκρη σε άκρη,
με την ανεργία των νέων στο 60% !! ( και από την άλλη, οι 65 άρηδες να δουλεύουν!!)
με τόσα λοιπόν παράλογα που συμβαίνουν, προς τι αυτή η σκορδοκαηλα??
Μην με κρίνετε από αυτά που πιστεύετε. Κρίνετε από το αν ευσταθούν αυτά που περιγράφω, αυτά που παρατηρώ.
Κάποιοι θα πείτε οτι μέρος, ή όλα, αυτών ήταν απαραίτητο να συμβούν.
ΟΚ, αλλά γιατί τώρα, γιατί κάτω από αυτές τις πρωτόγνωρες συγκυρίες?
Ολοι ξέραμε το χάλι του Δημόσιου τομέα και τα ρουσφέτια και τους αφισοκολλητές.
Αλλά γιατί τώρα? Γιατί έτσι?? Βίαια.
Και όπως και για τα παραπάνω, διώκεσαι αν εκφράσεις άλλη άποψη.
‘Έστω και σαν αντίλογο. Πραγματικά το θεωρείται φυσιολογικό? Τώρα?
Λίγο ως πολύ, όλοι μας είμαστε κάπως αποπροσανατολισμένοι.
Ας κρατάμε τόνους αναμονής, ας έχουμε μάτια και αυτιά ανοικτά, μυαλά περισότερο ανοικτά, σκέψη και κριτική για κάθε τι που μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει.
Τα πράγματα είναι περίεργα. Οι καταστάσεις υποκρύπτουν παγίδες
Ως νοήμων , επεξεργάζομαι αυτά που ακούω και αυτά που βλέπω.
Και τα επεξεργάζομαι με μεγάλη δόση καχυποψίας.
Για να μην φτάσουμε να επιβάλουμε τις θέσεις μας με τεχνικές εμφυλιοπολεμικές.
Την εμπειρία την έχουμε , δεν θέλω άλλο.
Η επιμονή στο να αγνοείται η πλειονότητα και η επίμονη εστίαση σε μεμονωμένα ( αν και σοβαρά) θέματα και μάλιστα με επιβαλλόμενη ευλάβεια,
εμένα κάτι μου λέει.
Κάτι δεν μου κάθεται καλά.
Καχυποψία ? Θα δείξει.
Απλά σημαίνω τον κώδωνα. Για να αποφύγουμε τα βράχια.