Francesca de Pers, Αχιλλέας Φωτάκης: Αντισημιτισμός – Ιστορικές και θεωρητικές προσεγγίσεις και το παράδειγμα της δίκης Πλεύρη στην Ελλάδα (εκδ. Ισνάφι 2014)
Το βιβλίο αυτό ασχολείται με την ανάλυση του ιστορικού βάθους και της λειτουργίας του σύγχρονου αντισημιτισμού στις σημερινές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής. Οι δύο συγγραφείς προσπαθούν να δείξουν πως μια από τις βασικές διαφορές μεταξύ των αντιεβραϊκών εκδηλώσεων στο Μεσαίωνα και του σύγχρονου αντισημιτισμού αποτελεί το γεγονός ότι ο αντιεβραϊσμός έως το 19ο αιώνα, παρόλο που αποτελεί ακραία μορφή προκατάληψης και αποκλεισμού, δεν έχει συγκροτηθεί ακόμη ως κοσμοθεωρία. Πλέον ο σύγχρονος αντισημιτισμός λειτουργεί με τη μορφή κοσμολογίας και βασίζεται στις βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις και αναπαραστάσεις του αντι-εβραϊσμού, καθώς και στις ασυνείδητες ρίζες του. Ο σύγχρονος αντισημιτισμός δημιουργήθηκε το 19ο αιώνα σε άμεση συνάρτηση με την επιβολή της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας και της αστικής κοινωνίας. Αποτέλεσε μια ιδεολογική αντίδραση στις υπάρχουσες κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές ανατροπές της εποχής, όπως και στις απραγματοποίητες υποσχέσεις ελευθερίας και ισότητας της αστικής κοινωνίας, οι οποίες ερμηνεύτηκαν ως απειλή των παραδοσιακών αξίων. Και υπήρξε, βέβαια, ο καθοριστικός παράγοντας για την εξόντωση τελικά του ευρωπαϊκού εβραϊσμού.
Η αναβίωση του αντισημιτισμού δεν είναι αδιάφορη για την Ελλάδα. Ίσα-ίσα, η σημερινή επάνοδος του φασισμού στην κεντρική πολιτική σκηνή οφείλει να μας οδηγήσει αναστοχαστικά στα προηγούμενα χρόνια, αλλά ίσως και στο απώτερο παρελθόν, όπου περνιούνταν μηνύματα ατιμωρησίας και απάθειας απέναντι στον τότε περιθωριακό ναζισμό αλλά και τον αντισημιτισμό. Υπό αυτό το πρίσμα, οι συγγραφείς εστιάζουν στο παράδειγμα της δίκης εναντίον του Κ. Πλεύρη για το βιβλίο του “Εβραίοι: όλη η αλήθεια”, στην οποία δίκη ο κατηγορούμενος αθωώθηκε τον Μάρτιο του 2009. Με μια χρονική απόσταση πλέον από τα γεγονότα της δίκης οι συγγραφείς δεν εξετάζουν μόνον την ανάδυση ενός ακραιφνούς αντισημιτικού λόγου, που ενίοτε χρησιμοποιεί και τον μανδύα του αντισιωνισμού, αλλά τα πως και τα γιατί των κοινωνικών συνθηκών που επέτρεψαν την ευρεία διάδοση και την πλήρη δικαίωση τέτοιων θέσεων. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
«Ο Αντισημιτισμός είναι μέσα στον αντι-ισραηλισμό ή αντι-σιωνισμό, όπως η καταιγίδα μέσα στα σύννεφα. Όταν μιλάει πρόστυχα, τότε μιλά για «το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ».Όταν εμφανίζεται ευπρεπής, τότε μιλά για τo «προωθημένο φυλάκιο του Ιμπεριαλισμού». Γνωρίζω όσο κανείς άλλος, ότι αντικειμενικά το Ισραήλ φέρνει πάνω του τον άσχημο ρόλο του κατακτητή.Δεν έχω πρόθεση να δικονομήσω για όλα όσα κάνουν οι διάφορες Κυβερνήσεις του Ισραήλ.Οι προσωπικές μου σχέσεις με αυτήν την χώρα… είναι πρακτικά μηδέν.Δεν την επισκέφτηκα ποτέ, δεν μιλώ την γλώσσα της, ο πολιτισμός της μου είναι και μάλιστα κατά προσβλητικό τρόπο ξένος, η θρησκεία της δεν είναι η δικιά μου. Παρόλα αυτά η ύπαρξη αυτού του κράτους είναι για μένα σημαντικότερη από την ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου»
Ζαν Αμερί
“ο έντιμος αντισημιτισμός”
Ο έντιμος αντισημιτισμός, αυτός που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για τους παλαιστίνιους και βρίσκει την ευκαιρία να δαιμονοποιήσει ξανά τους εβραίους ως μέλη μιας παγκόσμιας συνωμοσίας. ”Έντιμος” γιατί εκμεταλλεύεται την παλαιστινιακή υπόθεση σπέρνοντας ύπουλα την εβραιιοφοβία.
Για τον αντισημίτη η βαρύτητα μιας πράξης είναι διαφορετική αν ο δράστης είναι Εβραίος ή χριστιανός. Η αλαλία πολλών ”φιλο”παλαιστινιακών φωνών μπροστά στις θηριωδίες άλλων κρατών το αποδεικνύει. Ο αντισημιτισμός όμως δεν είναι πρόβλημα μόνο των Εβραίων: είναι και δικό μας! Το 69% των ελλήνων είναι αντισημίτες, ένα ποσοστό συγκρίσιμο μόνο με αυτό της Σαουδικής Αραβίας, μεγαλύτερο σε σχέση με το Ιράν (56%) και σχεδόν διπλάσιο σε σχέση με τη δεύτερη πιο αντισημιτική χώρα της Ευρώπης, τη Γαλλία (37%). Αυτή είναι και μια εξήγηση της ανόδου των φασιστών στην Ελλάδα…Τα πράγματα δηλαδή είναι σκατά από πολλές απόψεις…