Dilar Dirik 

Μετάφραση: Γεωργία Κανελλοπούλου

 

Οι Κούρδισες γυναίκες μέσα σε ένα από τα πιο δυνατά και ριζοσπαστικά κινήματα παγκοσμίως σφυροκοπούνται με ασυδοσία από το τουρκικό κράτος−ενώ η Ευρώπη κοιτάζει από την άλλη.

« Θα αντισταθούμε μέχρι την νίκη!» φώναξε η Sebahat Tuncel πριν της κλείσουν το στόμα μια ντουζίνα αστυνομικοί που την έσυραν στο πάτωμα και την προφυλάκισαν στις αρχές του Νοέμβρη.

Εννιά χρόνια πριν, την Tuncel υποδέχονταν με λουλούδια, συνθήματα και σήματα της νίκης, καθώς βγήκε από τη φυλακή και μπήκε στο κοινοβούλιο, όπου είχε εκλεγεί βουλευτής όσο ήταν ακόμη φυλακισμένη. Σήμερα είναι ξανά στη φυλακή, μία από τους δώδεκα κούρδους πολιτικούς από το HDP (Δημοκρατικό Κόμμα του Λαού) και το περιφερειακό DBP (Κόμμα Δημοκρατικών Περιφερειών) που συνελήφθησαν από την Τουρκική ασφάλεια από τον προηγούμενο Οκτώβριο, στο πλαίσιο των «αντιτρομοκρατικών» ενεργειών του τούρκου προέδρου Ερντογάν εναντίον όσων αντιπαλεύουν τον απολυταρχικό του ρόλο. Η καταστολή αυτή ακολουθεί το πραξικόπημα του Ιουλίου και αντιπροσωπεύει μία επανακλιμάκωση του πολέμου μεταξύ του κράτους και του κουρδικού κινήματος, τερματίζοντας μία ειρηνευτική διαδικασία δυόμισι χρόνων.

Ακολουθώντας την οδηγία που δόθηκε στη γερμανική αντιτρομοκρατική ομάδα τη δεκαετία του ’80, «Πυροβολήστε τις γυναίκες πρώτα», η τοξική αρρενωπότητα του κράτους έγινε φανερή στην κήρυξη πολέμου εναντίον των γυναικών, καθώς η δύναμη του στρατιωτικού κινήματος των Κουρδισών είναι η μεγαλύτερη απειλή για το σύστημα. Η περίπτωση της Sebahat Tuncel δεν είναι μοναδική.

Στο τέλος του Οκτωβρίου, η Gültan Kisanak συνελήφθη. Ήταν η πρώτη γυναίκα συμπρόεδρος στο μητροπολιτικό δήμο του Ντιγιαρμπακίρ και πρώην βουλευτίνα, που πέρασε δύο χρόνια τη δεκαετία του ’80 στη φυλακή, όπου επιβίωσε από τις πιο αποτρόπαιες μορφές βασανιστηρίων, όπως το να ζήσει για μήνες σε ένα σπιτάκι σκύλου γεμάτο περιττώματα, επειδή αρνιόταν να πει «είμαι Τουρκάλα». Η σύλληψη της ακολουθήθηκε από την βίαιη σύλληψη της Ayla Akat Ata, τέως βουλευτίνας και τώρα ομιλήτριας στο Συνέδριο Ελεύθερων Γυναικών, το μεγαλύτερο οργανισμό – ομπρέλα των γυναικών σε Κουρδιστάν και Τουρκία, που είναι μεταξύ των 370 οργανισμών που απαγορεύτηκαν από την κυβέρνηση στα μέσα του Νοεμβρίου. Νοσηλεύτηκε πολλές φορές λόγω βίας της αστυνομίας στη διάρκεια της κοινοβουλευτικής θητείας της και επέζησε από απόπειρες δολοφονίας.

Η Selma Irmak είναι μεταξύ των βουλευτών που εκλέχτηκαν μέσα από τη φυλακή, όπου πέρασε πάνω από 10 χρόνια ως τρομοκράτισσα και συμμετείχε σε πολλές απεργίες πείνας. Η Gülser Yildirim ήταν φυλακισμένη για πέντε χρόνια πριν τις εκλογές. Μια άλλη βουλευτίνα, είναι η  Leyla Birlik, που έμεινε με τους πολίτες κάτω από τα στρατιωτικά πυρά στο Sirnak σε όλη τη διάρκεια του στρατιωτικού lockdown, κι έγινα μάρτυρας αμέτρητων βίαιων δολοφονιών πολιτών από το στρατό. Ο κουνιάδος της,   Haci Lokman Birlik, ακτιβιστής και σκηνοθέτης, εκτελέστηκε από το στρατό τον Οκτώβριο 2015, έδεσαν το πτώμα του σε ένα στρατιωτικό όχημα και το έσυραν στους δρόμους. Οι στρατιώτες το βιντεοσκόπησαν και έστειλαν το βίντεο στη Leyla Birik με το μήνυμα «Έλα να πάρεις τον κουνιάδο σου».  

Η λίστα συνεχίζεται. Διαλέξαμε αυτές τις γενναίες γυναίκες να μας εκπροσωπήσουν. Τώρα είναι πολιτικές κρατούμενοι παρότι εκλέχτηκαν από πάνω από πέντε εκατομμύρια ανθρώπους.

Οι υπερσυντηρητικές πολιτικές του Κόμματος της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ερντογάν έχουν οδηγήσει στην αύξηση της βίας κατά γυναικών στην Τουρκία στην τελευταία δεκαετία. Όχι μόνο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της διοίκησης, του ίδιου του Ερντογάν συμπεριλαμβανομένου, συχνά απορρίπτουν την ισότητα τν φύλων προς χάριν συμπεριφορών που διευκολύνουν την κουλτούρα των βιασμών, τη διαφυλετική βία και το μισογυνισμό, αλλά επιπλέον το ΑΚΡ εγκαινιάζει φυσικές επιθέσεις σε γυναίκες και μέλη της LGBT κοινότητας. Το υπερ-αρρενωπό κράτος όχι μόνο τιμωρεί συλλήβδην την κουρδική κοινότητα σαν αυτονομιστές, τρομοκράτες ή συνωμότες κατά του κράτους, αλλά σκιαγραφεί τις Κούρδισες σαν «κακές γυναίκες», πόρνες και παραβάτισσες της πυρηνικής οικογένειας.

Ιστορικά, οι βιασμοί και τα σεξουαλικά βασανιστήρια, συμπεριλαμβανομένου του μεταμοντέρνου τεστ παρθενίας, έχουν χρησιμοποιηθεί από το Τουρκικό κράτος για να δαμάσουν και να τιμωρήσουν το γυναικείο σώμα, όπως έχει επισημάνει η Anja Flash στο βιβλίο της Frauen in der Kurdischen Guerrilla που δεν έχει μεταφραστεί από τα γερμανικά. Στις φυλακές, οι γυναίκες υφίστανται έρευνες στην ευαίσθητη περιοχή τους, για να εξευτελίζονται σεξουαλικά. Πρόσφατα, στρατιώτες έβγαλαν τα ρούχα από πτώματα Κουρδισών και δημοσίευσαν τις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένα άλλο βίαιο βίντεο δείχνει τον τούρκικο στρατό να πυροβολεί στο κεφάλι αντάρτισσες και να τις πετάνε σε γκρεμούς. Στο βίντεο αυτό έχουν χρησιμοποιηθεί γερμανικά τουφέκια, δείχνοντας την εμπλοκή της Δύσης σε αυτά τα εγκλήματα πολέμου.

Παρότι τέτοιες θηριωδίες γίνονται από τη δεκαετία του ’90, η δημοσίευση τους στα social media είναι μια νέα προσπάθεια να αποθαρρύνουν την αντίσταση των γυναικών και να αποδείξουν την κρατική δύναμη.  Αυτές οι μέθοδοι μοιάζουν με εκείνες του ISIS και παραβιάζουν όλες τις συνθήκες πολέμου. Η σεξουαλική κακοποίηση μιας ακτιβίστριας, που τολμά να αμφισβητήσει την αντρική ηγεμονία, στοχεύει να σπάσει το ηθικό της και να αποτρέψει περαιτέρω ακτιβισμό. Οι επιθέσεις σε γυναίκες πολιτικούς πρέπει να κατανοηθούν σε αυτό το πλαίσιο.

Πολύ πριν μπουν τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης στο στόχαστρο της Τουρκίας, δέχτηκαν επίθεση οι δημοσιογράφοι του JinHa, του πρώτου γυναικείου πρακτορείου ειδήσεων στη Μέση Ανατολή. Στρατευμένοι σε μία ρητά φεμινιστική οπτική, οι εργαζόμενοι στον JinHa αποκάλυψαν  τα κρατικά εγκλήματα. Σήμερα το JinHa είναι απαγορευμένο και πολλά μέλη του έχουν φυλακιστεί.

Το HDP είναι το μόνο προοδευτικό αντιπολιτευτικό κόμμα που έμεινε στην Τουρκία με μία ατζέντα για την κοσμικότητα, τη διαφορετικότητα, την οικολογία, υπέρ των μειονοτήτων, υπέρ των γυναικών, υπέρ των δικαιωμάτων των LGBT. Έχει μακράν το υψηλότερο ποσοστό γυναικών στις γραμμές του. Ακόμα και χωρίς το σύστημα της συμπροεδρίας, υπάρχει μια πολιτική του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος ου εξασφαλίζει τη μοιρασμένη ηγεσία μεταξύ αντρών και γυναικών, με συντριπτική πλειοψηφία γυναικών δημάρχων στις κουρδικές περιοχές. Μέσα από έναν αγώνα δεκαετιών, που ενθαρρύνθηκε κυρίως από τον φυλακισμένο κούρδο ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο ενεργός ρόλος των γυναικών στην πολιτική είναι σήμερα ένα φυσιολογικό μέρος της ζωής στο Κουρδιστάν.

Οι γυναίκες του HDP και του DBP δεν ενσαρκώνουν αστικές  ιδέες για πολιτική εκπροσώπων και συντεχνιακό φεμινισμό. Όλες σχεδόν οι πολιτικοί που σήμερα είναι υπό επίθεση έχουν περάσει καιρό στις φυλακές, έχουν υποστεί αστυνομική βία, σεξουαλικά βασανιστήρια, απόπειρες δολοφονίας ή κάποιες άλλες μορφές βίαιης μεταχείρισης από το κράτος. Είναι πάντα στην πρώτη σειρά στις διαμαρτυρίες κατά του κράτους και του στρατού.

Οι γυναίκες είχαν επίσης ενεργό ρόλο στην ειρηνευτική διαδικασία που δρομολόγησε ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν με το τουρκικό κράτος το Μάρτιο του 2013. Κάθε σύσκεψη  στη φυλακή του Ιμραλί περιλάμβανε γυναίκες. Το 2014 ο Οτσαλάν πρότεινε οι γυναίκες να παρουσιάζονται στις συσκέψεις σαν οργανωμένη δύναμη και όχι σαν μεμονωμένα άτομα. Έτσι, η  Ceylan Bagriyanik συμμετείχε στις συσκέψεις σαν εκπρόσωπος του γυναικείου κινήματος. Η Διακήρυξη του Ντολμάμπαχτσε, η πρώτη κοινή δήλωση των εμπλεκόμενων συμπεριέλαβε την απελευθέρωση των γυναικών ως ένα από τα δέκα σημεία για τη δικαιοσύνη και την ειρήνη. Το κράτος και τα μέσα ενημέρωσης δεν έδωσαν βάρος  στην επιμονή του κουρδικού κινήματος για τη βαρύτητα της γυναικείας απελευθέρωσης στην ειρηνευτική διαδικασία.

Αντιμετωπίζουμε συλλογική τιμωρία επειδή περάσαμε το υψηλότερο εκλογικό όριο παγκοσμίως, που απαιτεί ένα εκλογικό κόμμα να πάρει τουλάχιστον 10%  των ψήφων σε εθνικό επίπεδο για να μπει στο κοινοβούλιο. Οι πάλεις μας ισοπεδώθηκαν, οι αγαπημένοι μας δολοφονήθηκαν, κάηκαν ζωντανοί, βομβαρδίστηκαν, πυροβολήθηκαν ή κακοποιήθηκαν μέχρι θανάτου. Η πολιτιστική μας κληρονομιά και το περιβάλλον σβήστηκαν για πάντα, οι βουλευτές μας σύρθηκαν στους δρόμους, οι δήμαρχοι μας αντικαταστάθηκαν από έμπιστους της κυβέρνησης κόντρα στη θέληση μας, τα μέσα ενημέρωσης μας λογοκρίνονται, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπλοκαρίστηκαν. Καταστρέφοντας την πιθανότητα για ειρηνική, νόμιμη πολιτική μέσα σε δημοκρατικό πλαίσιο, η Τουρκία δεν έχει αφήσει στους Κούρδους άλλη εναλλακτική από την αυτοάμυνα. Οι διεθνείς οργανισμοί, και πάνω απ’ όλους η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν εγκαταλείψει τον κουρδικό λαό προκειμένου να καλοπιάσουν τον Ερντογάν. Με άλλα λόγια. Οι δυτικές κυβερνήσεις υποστηρίζουν τη συστηματική εξόντωση ενός από τα πιο ισχυρά και ριζοσπαστικά γυναικεία κινήματα στον κόσμο.

Η φιλοσοφία του κινήματος των Κουρδισών λέει  ότι κάθε ζωντανός οργανισμός έχει τους δικούς του μηχανισμούς αυτοάμυνας, όπως το τριαντάφυλλο με τα αγκάθια του. Αυτή η ιδέα ορίζεται με τη στενή φυσική έννοια, αλλά περιλαμβάνει και τη δημιουργία αυτόνομων δομών αυτοκυβέρνησης για την οργάνωση της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Η προστασία της ταυτότητας σου απέναντι στο κράτος μέσω της αυτοάμυνας ενεργοποιείται εν μέρει από την οικοδόμηση αυτόνομων πολιτικών θεσμών.

Σε μια εποχή που πτώματα γυμνών γυναικών εκτίθενται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από το στρατό και εκλεγμένες αξιωματούχοι γίνονται αντικείμενο κακοποίησης από το καπιταλιστικό – πατριαρχικό κράτος, οι γυναίκες πολεμούν για να δείξουν πως η τιμή τους δεν περιμένει τους άντρες να την ορίσουν, γιατί η τιμή δεν βρίσκεται μεταξύ των ποδιών μιας γυναίκας, βρίσκεται στην αντίσταση που καθιέρωσαν οι πρωτοπόρες του κινήματος μας. Οι φυλακισμένες μας πολιτικοί υπερασπίζονται αυτή την τιμή.

Από τη φυλακή, η συμπρόεδρος του HDP  Figen Yüksekdag έστειλε αυτό το μήνυμα: «Σε πείσμα όλων, δεν μπορούν να καταστρέψουν την ελπίδα μας, ή να σπάσουν την αντίσταση μας. Είτε στη φυλακή είτε όχι, το HDP κι εμείς, είμαστε η μόνη προοπτική της Τουρκίας για ελευθερία και δημοκρατία. Και αυτός είναι ο λόγος που μας φοβούνται. Μην επιτρέψετε, ούτε ένας από σας, μην επιστρέψετε στον εαυτό σας να χάσει το ηθικό του, μη αποδυναμώσετε την αντίσταση σας. Μην ξεχνάτε ότι αυτό το μίσος και ο θυμός έχουν τις ρίζες τους στο φόβο. Η αγάπη και το θάρρος θα νικήσουν».

Η Dilar Dirik είναι από το βόρειο Κουρδιστάν (Τουρκία). Αποτελεί  μέλος του κουρδικού γυναικείου κινήματος, είναι συγγραφέας, και διδακτορική φοιτήτρια στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ.  Η έρευνά της επικεντρώνεται στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα και στις αυτόνομες κοινότητες της Ροζάβα καθώς και στη σχέση μεταξύ φύλου και εξουσιαστικών θεσμών.

Πηγή: https://www.opendemocracy.net/5050/dilar-dirik/erdogan-s-war-on-women

 

Των Martin Smith και Tash Shifrin

 

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στη θέση του Προέδρου των ΗΠΑ έχει σοκάρει πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Αλλά η νίκη του Τραμπ δεν είναι κάτι αφύσικο: είναι μέρος μιας ευρύτερης αναβίωσης των ακροδεξιών ρατσιστικών λαϊκιστικών κομμάτων και πολιτικών, που έχει επίσης διαφανεί στην Ευρώπη.

Πηγάζει από μια βαθιά πικρία κατά του πολιτικού συστήματος και κατά των κεντρώων κομμάτων που ακολούθησαν νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας, κάνοντας τους φτωχούς ανθρώπους να πληρώσουν για την οικονομική κρίση.

Ρατσιστής

Η ρατσιστική ακροδεξιά έχει διοχετεύσει αυτόν το θυμό, δημιουργώντας αποδιοπομπαίους τράγους, κατά των μειονοτικών ομάδων και των μεταναστών. Και ο Τραμπ είναι όντως σκληρός ρατσιστής. Στη διάρκεια της εκστρατείας του για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, μια δημοσκόπηση του Reuters Ipsos αποκάλυψε ότι οι υποστηρικτές του Τραμπ περιέγραφαν τους αφροαμερικανούς ως «εγκληματίες», «κουτούς», «τεμπέληδες» και «βίαιους» πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι άλλοι ρεπουμπλικάνοι.

Η εκστρατεία του Τραμπ ήταν τοξική και προσβλητική σε όλη της διάρκεια της, προκαλώντας διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες έξω από τις συγκεντρώσεις του.

Η επιλογή της Χίλαρι Κλίντον ως υποψήφιας των δημοκρατικών – αντί του σοσιαλιστή Μπέρνι Σάντερς – βοήθησε τον Τραμπ να ισχυρίζεται ότι είναι το αντισυστημικό αουτσάιντερ. Όλη σχεδόν η ζωή της Κλίντον έχει περάσει μέσα στο πολιτικό σύστημα της Ουάσιγκτον. Υπήρξε Υπουργός εξωτερικών αλλά και σύζυγος του Μπιλ Κλίντον. Δεν μπορείς να είσαι πιο συστημικός απ’ αυτό. Και η Κλίντον είναι νεοφιλελεύθερη και πολεμοχαρής, πέρα ως πέρα.

Υπήρξε ευρύτατη δυσπιστία για την Κλίντον, ακόμα και ανάμεσα στους ψηφοφόρους της. Όπως έγραψε στον Guardian ο δημοσιογράφος Gary Younge,  που συνάντησε ψηφοφόρους του Τραμπ  στην παρηκμασμένη πρώην βιομηχανική πόλη του Rust Belt: «Δεν πιστεύουν μόνο ότι είναι ανέντιμη, πιστεύουν πως είναι εγκληματίας, δολοπλόκος, απατεώνισσα υπερόπτης, που θα πουλήσει την Αμερική στον υψηλότερο μειοδότη και θα τσεπώσει τα έσοδα.»

Ο Τραμπ μπορούσε να οργανώσει τεράστιες συγκεντρώσεις. Το μόνο πράγμα που τους αντιπαραβαλλόταν  ήταν το μεγάλο διογκούμενο κύμα στήριξης και οι μαζικές συγκεντρώσεις υπέρ του Μπένι Σάντερς. Πριν επικυρωθεί η υποψηφιότητα της Κλίντον, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως ο Σάντερς μπορούσε να χτυπήσει τον Τραμπ καλύτερα από εκείνη. Ο Σάντερς ήταν ικανός και να εκφράσει την πικρία για τη λιτότητα και να προσφέρει κάποιες λύσεις. Μπορούσε να σπρώξει το θυμό προς τα αριστερά.

Ο Τραμπ, του οποίου οι πολιτικές τον  κατέταξαν στη θέση του πιο δεξιού Προέδρου των ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1920, είναι κατάφορα ρατσιστής και σεξιστής, με έναν τρόπο που εδώ και πολύ καιρό ήταν μη αποδεκτός στη δημόσια ζωή.

Λαϊκιστής

Κατάφερε να χτίσει πάνω στην παραδοσιακή βάση των ρεπουμπλικάνων – πλούσιοι, λευκοί, οπλοφορούντες, ευαγγελιστές χριστιανοί. Αλλά αυτό που τον έκανε να έλξει ένα νέο τμήμα ψηφοφόρων στο στρατόπεδο του, ήταν η λαϊκιστική του εστίαση στο θυμό  της πιο φτωχής εργατικής τάξης για την αυξανόμενη μιζέρια της.

Ο Τραμπ ξέρει ακριβώς πώς να παίξει με τους φόβους της εργατικής τάξης – και πώς να διοχετεύσει το θυμό της σε ρατσισμό και εθνικισμό. «Φτιάχναμε αυτοκίνητα στο Φλιντ και δεν μπορούσαμε να πιούμε το νερό του Μεξικού, ενώ τώρα φτιάχνουν αυτοκίνητα στο Μεξικό και δεν πίνεται το νερό του Φλιντ», έλεγε στην εκστρατεία του.

Τα γραφήματα που ακολουθούν, που βασίζονται σε δεδομένα του  exit poll, αποδεικνύουν πως ο Τραμπ κέρδισε δυσαρεστημένους ψηφοφόρους από την εργατική τάξη. Δείχνουν ότι οι ρεπουμπλικανικές ψήφοι (κόκκινο) ήταν παραδοσιακά ισχυρότερες μεταξύ των πλούσιων τμημάτων, αλλά ενώ το 2004, 2008 και 2012 οι δημοκρατικοί (μπλε) κέρδιζαν με διαφορά το μεγαλύτερο μερίδιο των φτωχότερων ψηφοφόρων, ο Τραμπ κατάφερε να πάρει μεγάλο κομμάτι τους από την Κλίντον. Το μερίδιο της στα χαμηλότερα εισοδήματα είναι πολύ κάτω από αυτά των προηγούμενων υποψήφιων των δημοκρατικών.

Φυσικά, τα αποτελέσματα των exit poll δεν είναι απολύτως αξιόπιστα, αλλά φαίνεται πως η επιρροή του Τραμπ είχε υποτιμηθεί. Επίσης οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι η ψήφος στον Τραμπ ήταν συντριπτικά ισχυρότερη ανάμεσα σε εκείνους που πίστευαν πως η οικονομία είναι σε κακή κατάσταση, που ένιωθαν πως η καθημερινότητα της οικογένειας τους χειροτερεύει, και που ήθελαν αλλαγή.

Στη διάρκεια της εκστρατείας του, ο Τραμπ δεν έκανε καθόλου παραχωρήσεις προς τις κεντρώες πολιτικές ή mainstream απόψεις, ενισχύοντας την εικόνα του υποτιθέμενου αουτσάιντερ. Χάραξε τη θέση του και τράβηξε ένα τμήμα συνηθισμένων ανθρώπων μέσα σ’ αυτή τη θέση.

Ο Τραμπ είναι δισεκατομμυριούχος – είναι εντυπωσιακό πώς κατάφερε να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα των φτωχών και της εργατικής τάξης. Αλλά η Κλίντον είναι ο καθεστωτικός πολιτικός, και οι ψηφοφόροι ήξεραν ήδη ότι δεν θα τους βοηθήσει. «Η Αμερική είναι ήδη μεγάλη», έλεγε.

Φυσικά, πολλοί ψηφοφόροι από την εργατική τάξη – κυρίως στις αφροαμερικάνικες και τις ισπανικές κοινότητες – γνωρίζοντας  πως ο Τραμπ είναι καταστροφή ψήφισαν την Κλίντον, παρά τις επιφυλάξεις τους. Και επίσης, όλοι όσοι ψήφισαν τον Τραμπ δεν τον συμπαθούν τόσο ή διαφωνούν με τις πιο εξτρεμιστικές θέσεις του. Αυτές οι εκλογές σφραγίστηκαν με τον αριθμό των ψηφοφόρων που δήλωσαν ότι δεν εκτιμούν αυτόν  που ψήφισαν.

Ευρώπη

Η νίκη του Τραμπ θα δώσει ώθηση στις ακροδεξιές ρατσιστικές και φασιστικές οργανώσεις τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη. Ο ίδιος ο Τραμπ δεν είναι φασίστας – είναι ένας δισεκατομμυριούχος μεγιστάνας, μέρος της ελίτ των ΗΠΑ. Όμως η νίκη του έδωσε αυτοπεποίθηση στις ομάδες του Tea Party και σε επικίνδυνες οργανώσεις όπως η Κου Κλουξ Κλαν.

Στην Ευρώπη,η Μαρί Λε Πεν, ηγέτης του φασιστικού Εθνικού Μετώπου που ήδη κάνει την εκστρατεία της για τις προεδρικές γαλλικές εκλογές του 2017, έσπευσε να συγχαρεί τον Τραμπ ως πηγή έμπνευσης για την ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο ακροδεξιός Nigel Farage του UKIP επίσης καυχήθηκε για το αποτέλεσμα και προειδοποίησε τον κόσμο “να ετοιμαστεί για περαιτέρω πολιτικά σοκ”.

Η εκλογή του Τραμπ ως προέδρου των ΗΠΑ – της νούμερο ένα υπερδύναμης – μας δείχνει πόσο μακριά μπορεί να πάει η ρατσιστική ακροδεξιά. Κανείς δεν έχει πια την πολυτέλεια να εφησυχάζει.”

Πηγή: http://www.dreamdeferred.org.uk/2016/11/some-thoughts-on-donald-trumps-victory-race-and-class/

Μετάφραση: Γεωργία Κανελλοπούλου

Αυλίδα – Γονείς και Δήμαρχος Χαλκίδας σε ρατσιστικό παραλήρημα

Χθες (9/10), μέσα σε κλίμα ακραίας ξενοφοβίας και ρατσισμού ο δήμαρχος Χαλκίδας και δημοτικοί σύμβουλοι της παράταξής του ενορχήστρωσαν ‘’συζήτηση’’ με γονείς και κατοίκους σε αίθουσα του δημαρχείου στο Βαθύ Αυλίδας για το ζήτημα της φοίτησης προσφυγόπουλων σε σχολεία της περιοχής. Είναι ενδεικτικό των μεθοδεύσεων που επιχειρούνται ότι η είδηση αποσιωπήθηκε από όλα τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Δήμαρχος, δημοτικοίσύμβουλοι και κάτοικοι της περιοχής ταυτίστηκαν με έναν υστερικό ρατσιστικό λόγο, διανθισμένο από τα ουρλιαχτά ελληνίδων μανάδων και πατεράδων και τα ανοψοκοκκινισμένα πρόσωπα των τοπικών αρχόντων οι οποίοι ειρωνεύονταν με το γνωστό τραμπούκικο υφάκι τους κάθε αντίθετη γνώμη. Οι κάτοικοι δήλωσαν τελεσιγραφικά ότι δεν θα δεχτούν κανένα προσφυγόπουλο και ότι θα κλειδώσουν το σχολείο σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Ο ανεκδιήγητος δήμαρχος δήλωσε ότι θα μεταφέρει τις απόψεις τους στα θεσμικά όργανα. Θα πρέπει όμως κάποιος να του θυμίσει ότι δεν είναι ο Βοναπάρτης που νομίζει και ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να ανοίγει διάλογο που αμφισβητεί τα νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των παιδιών μεταναστών. Η ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση αποτελεί δικαίωμα όλων των παιδιών στον κόσμο, κάτι που έχει αποδεχτεί και το ελληνικό Κράτος με την υπογραφή της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Για άλλη μια φορά όμως αποδεικνύεται ότι οι διακηρύξεις και οι νομικές κατοχυρώσεις δεν είναι παρά κενά γράμματα αν δεν αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι ως κοινωνία τις ευθύνες μας, αν δεν αποφασίσουμε να μπούμε εμπόδιο στην εξάπλωση του μίσους, της μισαλλοδοξίας και του ρατσισμού. Ας συσπειρωθούμε λοιπόν στη Χαλκίδα ενάντια στη βαρβαρότητα που προσπαθούν να επιβάλλουν τα διάφορα φασιστοειδή. Την Πέμπτη 13/10 στις 9 το πρωί σε Συντονιστικό της Περιφέρειας, του Δήμου και του Διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης θα συζητηθεί το ζήτημα για να ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις. Να είμαστε όλοι εκεί! Η ένταξη των μεταναστών στον κοινωνικό ιστό με πλήρη δικαιώματα είναι η μόνη λύση που αξίζει σε μια κοινωνία η οποία αγωνίζεται για την αξιοπρέπεια όλων, τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Όσο για τους φασίστες, αυτοί θα μας βρίσκουν συνέχεια μπροστά τους!

Στηρίζεις ναζιστές και φασίστες; 

Δεν είσαι παραπλανημένος, είσαι συνεργός στα εγκλήματά τους

 

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από χρυσαυγίτες δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία όπως με υποκρισία μετέδωσαν τα ΜΜΕ, ήταν το θεαματικό αποκορύφωμα της εγκληματικής δράσης των φασιστών. Η οποία συνεχίζεται. Θύματα της ρατσιστικής βίας των καθαρμάτων του Μιχαλολιάκου υπήρξαν για πολλά χρόνια κυρίως οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, αλλά και ομοφυλόφιλοι, αντιφασίστες, ρομά κ.α. Η εν ψυχρώ δολοφονία όμως ενός έλληνα, σόκαρε περισσότερο τους έλληνες οι οποίοι ένιωσαν στο εθνικό τους πετσί τον σουγιά του φασίστα.

Είναι υποκριτικό όμως να πέφτουμε από τα σύννεφα ή να αντιμετωπίζουμε απλώς ως παραπλανημένους τους ψηφοφόρους της ναζιστικής συμμορίας του Μιχαλολιάκου. Κανείς πια δεν μπορεί να πει δεν ήξερα. Μετά τη δολοφονία του Φύσσα μόνο ένας αμετανόητος οπαδός μπορεί να συνεχίζει να κρύβεται ξεδιάντροπα πίσω από φτηνές δικαιολογίες.

Ο αντιφασισμός από την άλλη δεν μπορεί να εξαντλείται σε επετειακές εκδηλώσεις. Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό δεν είναι ένας αγώνας που αφορά τους πολιτικούς ή κλειστές ομάδες ειδικών αλλά είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας άρα και της προσωπικής στάσης του καθενός στην καθημερινότητα.

Το ζήτημα δεν αφορά μόνο τη χρυσή αυγή ως ναζιστικό κόμμα αλλά ολόκληρη την ελληνική εθνικιστική νοοτροπία από την οποία αλιεύει υποστηρικτές και από την οποία προέρχεται εξάλλου. Οι ιδέες των υποστηρικτών της χρυσής αυγής είναι κοινό κτήμα πολλών ελλήνων αφού είναι βαθιά ριζωμένες σε μεγάλο μέρος της ελληνική κοινωνίας. Οι ρατσιστικές, αντιμεταναστευτικές, ομοφοβικές, εβραιοφοβικές κορώνες μέσα και έξω από τη βουλή το αποδεικνύουν. Δεν έχει νόημα να χαϊδέψουμε τα αυτιά κανενός: το βασικό πρόβλημα είναι ο βαθύς εθνικισμός/ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας. Η δολοφονία του Φύσσα το αποδεικνύει. Ενώ οι ναζιστές δολοφονούσαν, χτύπαγαν, τρομοκρατούσαν μετανάστες, η κοινωνία έκανε πως δεν έβλεπε, αρκετοί μάλιστα έλεγαν ‘’καλά τους κάνουν’’. Με τον Φύσσα βγήκαν κάποιες παρωπίδες.

Άρα η εναντίωση στον φασισμό και σε κάθε ολοκληρωτισμό οφείλει να είναι πολύπλευρη αφού το θέμα έχει πολλές αιχμές και διαχέεται με διαφορετικό τρόπο μέσα στην κοινωνία. Η εθνικιστική νοοτροπία είναι βασική συνιστώσα του προβλήματος και επιμένουμε σε αυτήν γιατί πολλοί νομίζουν όχι μόνο ότι μπορούν να την αγνοούν αλλά ότι είναι σοβαρή πολιτική πρόταση το αντίθετο, το χάϊδεμα δηλαδή του εθνικισμού. Αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να χαϊδέψουμε τα εθνικιστικά αυτιά ”προς άγραν” ψηφοφόρων ή ακολουθητών.

Επίσης, ενώ ο μαχητικός αντιφασισμός είναι αναγκαίος απέναντι στους χρυσαυγίτες, το πρόβλημα δεν λύνεται κατά κανένα τρόπο μόνο σε αυτό το επίπεδο. Η αντιφασιστική δράση αφορά την κουλτούρα, τις πεποιθήσεις, τις προκαταλήψεις της κοινωνίας οι οποίες οδηγούν στον φασισμό. Εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα. Γι’ αυτό ο αγώνας είναι πολύπλευρος και καθημερινός. Καλές είναι οι επετειακές εκδηλώσεις ως μέρες μνήμης και αναστοχασμού όταν όμως οι δράσεις εξαντλούνται σε αυτές καταλήγουν υποκριτικές και ευκαιριακές. Στην ουσία όχι μόνο δεν προσφέρουν αλλά κάνουν κακό θολώνοντας απλά τα νερά.

Η καλύτερη απάντηση στους φασίστες είναι η ανένδοτη στάση απέναντί τους και η κλιμάκωση των αγώνων. Πρέπει να αναλάβουμε συλλογικά δράση. Η δράση όμως απαιτεί αυτοοργάνωση, έξω από τα κόμματα τα οποία είναι ιεραρχικά δομημένα και μόλις αναρριχηθούν στην εξουσία τάσσονται στο πλευρό των εκμεταλλευτών μας  όπως απέδειξε με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ.

Θεωρούμε επιτακτικό να αντιταχθούμε με θάρρος ενάντια σε κάθε ρατσιστική-εθνικιστική εκδήλωση, στο φυλετικό μίσος, την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία που σπέρνουν οι διάφοροι ξενηλάτες. Να μην τους ανεχόμαστε όπου και να τους συναντάμε, στη δουλειά, στο δρόμο, στο σχολείο. Να μην στρέφουμε το βλέμμα απέναντι στις αποτρόπαιες πράξεις τους, να μην σιωπούμε στα φοβικά κηρύγματα του μίσους τους με το πρόσχημα ότι δε μας αφορούν. Στην προκειμένη περίπτωση η φράση ”η σιωπή είναι συνενοχή” αποκτάει όλο το ανατριχιαστικό της εύρος.

Η αλληλεγγύη μας στους μετανάστες εκφράζει τη βούλησή μας για μια ευρύτερη αλληλεγγύη, για ένα κίνημα που θα ενώνει στον ίδιο αγώνα εκείνους που, απηυδισμένοι από τις εξουσιαστικές πολιτικές της αριστεράς και της δεξιάς, συνειδητοποιούν ότι είναι καιρός να αντιπαραθέσουν σε μια διεφθαρμένη κοινοβουλευτική/καπιταλιστική ολιγαρχία την άσκηση της άμεσης δημοκρατίας, την αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής και ολόκληρης της ζωής μας. Είναι εφικτό αρκεί να το θελήσουμε…

 

 

Ο φασισμός φυτρώνει στη δυστυχία, καλλιεργείται από την αμάθεια και ποτίζεται με το νερό της ιστορικής λήθης.

Όσο σου κλέβουν τη ζωή τόσο σε ταΐζουν με έθνος και φυλή.

 

Ουλαλούμ

https://oulaloum.espiv.net

ulaloum@gmail.com

Με την επιστολή αυτή θα θέλαμε να ενημερώσουμε την Κυβέρνηση της Ελλάδας, τα πολιτικά κόμματα, τη διεθνή κοινότητα καθώς και την ελληνική κοινωνία για τις συνθήκες διαβίωσης στον καταυλισμό της Ριτσώνας.

Βρισκόμαστε στο στρατόπεδο της Ριτσώνας ΑΝΘΡΩΠΟΙ πρόσφυγες πολέμου από τη Συρία και το Ιράκ.

Σεβόμαστε τη χώρα και το κράτος σας αλλά κυρίως τον περήφανο λαό σας.

Το ίδιο περήφανος ήταν και ο δικός μας λαός μέχρι την ώρα που ο πόλεμος κατέστρεψε τις ζωές μας και την αξιοπρέπειά μας.

Ο δρόμος της προσφυγιάς μας έφερε στην Ελλάδα και εγκλωβισμένοι πια στην Ριτσώνα σας μεταφέρουμε το μήνυμα μιας ζωής που εξακολουθεί να είναι τραγική και απάνθρωπη.

Είμαστε Σύριοι και Ιρακινοί που ξεφύγαμε από το άδικο και παγιδευτήκαμε στην εξαθλίωση , ζούμε σε σκηνές μέσα στον καυτό ήλιο σε θερμοκρασίες κόλασης ενώ τους προηγούμενους μήνες το κρύο ιδιαίτερα την νύχτα ήταν αδυσώπητο.

Ο στρατός έχει αναλάβει τη σίτισή μας και ευχαριστούμε γι’ αυτό, ωστόσο το φαγητό δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας καθώς υπάρχουν στον καταυλισμό μικρά παιδιά και ηλικιωμένοι που χρειάζονται ιδιαίτερη μέριμνα στην διατροφή τους.

Η αναμονή καθώς και το ότι κανείς δεν είναι σε θέση να μας πει τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον δημιουργεί ένα περιβάλλον έντονου στρες που οδηγεί ανθρώπους σε κατάσταση διατάραξης της ψυχικής τους υγείας.

Ζούμε κυριολεκτικά απομονωμένοι μέσα σε ένα δάσος σε συνθήκες άθλιες που ευνοούν τις μολύνσεις και τις ασθένειες εκτεθειμένοι σε έντομα και ζώα(κουνούπια, σφήκες, σκορπιούς και φίδια).

Πρόσφατα εμφανίστηκαν μολυσματικές ασθένειες όπως η Ηπατίτιδα όπου μετράμε ήδη 20 καταγεγραμμένα κρούσματα. Ως αιτίες είναι η έλλειψη ζεστού νερού, οι ελάχιστες κοινές τουαλέτες που δεν λειτουργούν σωστά και επιτρέπουν στα λύματα να ξεχειλίζουν, η αποκομιδή των σκουπιδιών, που γίνεται μόλις δύο φορές την εβδομάδα μέσα από τον καταυλισμό καθώς και η πλημμελής ιατρική μας υποστήριξη.

Το υγειονομικό προσωπικό είναι ελάχιστο και ας λάβετε υπόψη σας πως ανάμεσά μας βρίσκονται έγκυες, νεογέννητα και γέροντες, που έχουν ανάγκη από ειδικούς γιατρούς. Τις δε βραδυνές ώρες δεν υπάρχει γιατρός όταν η πλησιέστερη πόλη, η Χαλκίδα βρίσκεται σε απόσταση 20 χιλιομέτρων και ο καταυλισμός δεν διαθέτει ασθενοφόρο.

Συνοψίζοντας τα προβλήματα της δικής μας καθημερινότητας και αξιώνοντας, έστω και σ’αυτές τις ειδικές συνθήκες που περιήλθε η ζωή μας χωρίς να φταίμε, το δικαίωμα της αξιοπρέπειας ζητούμε:

1. Περισσότερο φαγητό προσαρμοσμένο στις ανάγκες μας (σπάνια στο συσσίτιο συναντά κανείς κρέας)
2. Οι σκηνές είναι ακατάλληλες για την διαβίωση οικογενειών σε ανθρώπινες συνθήκες
3. Εγκατάσταση περισσότερων τουαλετών που να απολυμαίνονται συστηματικά
4. Συχνότερη αποκομιδή των απορριμάτων από τον καταυλισμό.
5. Ψεκασμοί στο γύρω περιβάλλον για έντομα και απομάκρυνση ποντικιών και φιδιών.
6. Καλύτερη συμπεριφορά από μερίδα υπευθύνων του καταυλισμού (δεν ξέρουμε αν είναι εθελοντές ή υπάλληλοι)
7. Η παρουσία και η ενασχόληση του Ερυθρού Σταυρού να στηθεί στο ύψος των περιστάσεων καθώς είναι επιεικώς ισχνή και δυσανάλογη του ονόματος και της ιστορίας του

Των Martin Smith και Tash Shifrin

O Norbert Hofer της Αυστρίας και η άνοδος του φασισμού και της ακροδεξιάς στην Ευρώπη

Το πρώτο μέρος εδώ

Το δεύτερο μέρος εδώ

Μετάφραση Γεωργία Κανελλοπούλου

 

Επειδή τα πράγματα είναι όπως είναι, γι’ αυτό τα πράγματα δεν θα μείνουν όπως είναι.

 — Μπέρτολντ Μπρεχτ

 

Εισαγωγή: η προειδοποίηση από την Αυστρία

Ο Norbert Hofer του ακροδεξιού ρατσιστικού Κόμματος Ελευθερίας της Αυστρίας (Freiheitliche Partei Österreichs, ή  FPÖ) στο δεύτερο γύρο των εκλογών της 22ης Μάιου, έχασε την ευκαιρία να γίνει ο επόμενος πρόεδρος της Αυστρίας για μόνο 31.000 ψήφους.

Ο Hofer, ο οποίος κέρδισε με άνεση τον πρώτο γύρο του Απριλίου, με ποσοστό 31.5% έναντι 21.3%  του κοντινότερου αντιπάλου του, του πράσινου υποψήφιου  Alexander Van der Bellen, έγινε σταδιακά δεύτερος με 49.7% έναντι 50.3% του Van der Bellen.

Οι αντιρατσιστές και όσοι φοβούνται την άνοδο της ακροδεξιάς στην Αυστρία προέτρεψαν τους ψηφοφόρους να παρευρεθούν την Κυριακή ώστε να σταματήσουν τον  Hofer.

Αλλά παρότι ο Hofer απέτυχε στον τελευταίο γύρο, τα αναδυόμενα ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα ‘έχουν ένα καινούριο αγόρι για τις αφίσες τους – η εκστρατεία του έκανε λίφτινγκ στην αυτοπεποίθηση όλων αυτών.  Και η κλίμακα των ψήφων του θα πρέπει να λειτουργήσει σαν προειδοποιητικό μήνυμα για τους αντιρατσιστές και αντιφασίστες σε όλη την Ευρώπη.

Το FPO είναι ένα ακροδεξιό, ρατσιστικό, λαϊκίστικο κόμμα, που έχει αναλυθεί περισσότερο στο 1ο μέρος του οδηγού ανά χώρα). Ο ‘ίδιος ο Hofer είναι σύμβουλος του αντισημίτη αρχηγού του FPO Heinze-Christian Stracheκαι έχει οδηγήσει το κόμμα ακόμα πιο δεξιά. Είναι μέλος μιας βαθιά αντιδραστικής παν-γερμανικής εθνικιστικής φοιτητικής αδελφότητας, ένας αλυτρωτικός που θέλει το ιταλικό Τιρόλο να ενσωματωθεί στην Αυστρία, ένα ς άνθρωπος που φωτογραφίζεται φορώντας το μπλε λουλούδι που υιοθετήθηκε από τους Ναζί της Αυστρίας τη δεκαετία του 1930.

Η εκστρατεία του βασίστηκε στο ρατσισμό κατά των μουσουλμάνων και των μεταναστών, αλλά και των προσφύγων που ζήτησαν άσυλο στην Αυστρία.

Παραμέρισε την αυστριακή απαξιωμένη κεντροαριστερά των Κοινωνικών Δημοκρατών και κεντροδεξιά του Λαϊκού Κόμματος, που πήραν μόνο 11% ο καθένας στον πρώτο γύρο των εκλογών. Η αυστριακή πολιτική πολώθηκε απότομα, εν μέσω αύξησης της ανεργίας και των ανισοτήτων – και οι ψηφοφόροι εγκατέλειψαν τα κεντρώα κόμματα και τον κυβερνητικό συνασπισμό λιτότητας.

Η πρόοδος του Hofer υποδεικνύει τον κίνδυνο που ελλοχεύει όχι μόνο στην Αυστρία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Είμαστε μάρτυρες μιας δραματικής και τρομακτικής ανόδου  των φασιστικών και ρατσιστικών λαϊκιστικών κομμάτων στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Δεν έχουμε δει κάτι αντίστοιχο από τη δεκαετία του 1930.

Αυτή η άνοδος εκφράζεται σε εκλογικά αποτελέσματα, και, σε κάποιες χώρες, στην ανάπτυξη παραστρατιωτικών ομάδων και κινημάτων δρόμου.

Ενώ ο Hofer αναδύεται στην Αυστρία, το φασιστικό Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία είναι μπροστά στις δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές του 2017.

Η κυβέρνηση στην Ουγγαρία ελέγχεται από το διαρκώς αναπτυσσόμενο απολυταρχικό ακροδεξιό ρατσιστικό Fidesz, με το φασιστικό Jobik – ισχυρό κοινοβουλευτικά και με τεράστια παραστρατιωτική δύναμη – να σπρώχνει όλο και πιο δεξιά.

Σε μια σειρά χωρών της ανατολικής Ευρώπης, οι φασιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις αυξάνονται. Η κατάσταση σε όλη την ήπειρο εγκυμονεί μεγάλο κίνδυνο.

Στα μέρη ένα και δύο αυτής της σειράς άρθρων, παρουσιάσαμε έναν πίνακα με τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα των φασιστικών και των ακροδεξιών κομμάτων στα εθνικά κοινοβούλια και στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, και έναν οδηγό ανά χώρα για την ισχύ των ακροδεξιών και των φασιστικών κινημάτων  τόσο κοινοβουλευτικά όσο και στο δρόμο.

>> Part one: Austria to Greece

>> Part two: Hungary to Ukraine

Εστιάσαμε σε χώρες όπου τα φασιστικά και ρατσιστικά κόμματα έχουν σημειώσει σημαντική εκλογική ή και οργανωτική εξέλιξη. Υπάρχουν μικρές φασιστικές ομάδες που λειτουργούν σε αρκετές άλλες χώρες, αλλά με μικρά νούμερα και μικρή επίδραση. Σκοπεύουμε να μελετήσουμε ξεχωριστά την κατάσταση στη Ρωσία και να μην την περιλάβουμε εδώ.

Πρέπει πάντως να θυμόμαστε ότι αν  ο φασισμός δεν έχει ριζώσει σε κάποια χώρα, δε σημαίνει πως είναι ακίνδυνος. Οι δολοφονικές επιθέσεις του  Anders Behring Breivik στην Νορβηγία – όπου το ρατσιστικό λαϊκιστικό Κόμμα της Ελευθερίας είναι ισχυρό αλλά οι φασιστικές οργανώσεις είναι αδύναμες και περιθωριακές – δείχνει ότι ο φασισμός μπορεί να ενσταλάξει την τρομοκρατική βία στους υποστηρικτές του και το φοβερό τίμημα που πληρώνουν τα θύματα του.

Σε αυτή την ανάλυση (το τρίτο μέρος της συγκεκριμένης σειράς άρθρων) μελετάμε το γιατί είναι σε άνοδο ο φασισμός και η ακροδεξιά, δίνουμε ορισμούς για το φασισμό και τον ακροδεξιό ρατσιστικό λαϊκισμό και εξετάζουμε τη ρευστή κατάσταση μέσα στην οποία η ακροδεξιά διαμορφώνεται και μεταμορφώνεται.

Γιατί είναι σε άνοδο ο φασισμός και η ακροδεξιά;

Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες, σε όλη την Ευρώπη, μιας πόλωσης των πολιτικών, αριστερά και δεξιά, ώστε να απαντήσουν στην οικονομική κρίση και τη λιτότητα, που έχουν δημιουργήσει βαθύ θυμό και φτώχεια.

Πόλωση

Τα βασικά κεντροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα βιώνουν μια γενικευμένη εκλογική εξασθένηση, καθώς εκατομμύρια άνθρωποι νιώθουν όλο και πιο αποσυνδεδεμένοι και μη εκπροσωπούμενοι από το πολιτικό κατεστημένο. Σε πολλές χώρες η κοινωνική βάση των κεντροαριστερών κομμάτων έχει διαβρωθεί σημαντικά, μαζί με την αποδυνάμωση των συνδικαλιστικών ενώσεων – εκατομμύρια εργαζόμενοι  έχουν δει το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει χωρίς πολύ αγώνα..Η ακροδεξιά έχει συχνά οφέλη σε περιοχές βιομηχανικής παρακμής.

Σε Ελλάδα, Ιρλανδία, Ισπανία και Πορτογαλία η πόλωση στρέφεται κυρίως στ’ αριστερά, παρόλο που η παρουσία της φασιστικής Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα παραμένει απειλή. Αλλά στις περισσότερες χώρες, η ακροδεξιά φαίνεται πολύ πιο ισχυρή από τη ριζοσπαστική αριστερά.

Στην Ανατολική και την κεντρική Ευρώπη, η κατάρρευση του σταλινισμού και η αποτυχία της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς έχει αφήσει πολλούς ανθρώπους φτωχούς και απογοητευμένους. Σε αυτές τις χώρες, η οργάνωση της εργατικής τάξης είναι αδύναμη και οι αληθινές αριστερόστροφες οργανώσεις είναι πολύ  μικρές με ελάχιστη επίδραση. Αυτό αφήνει το δρόμο ανοιχτό στις ρατσιστικές πολιτικές των αποδιοπομπαίων τράγων και σε «εναλλακτικές» πολιτικές ιδέες: η κλασική φασιστική ρητορική του «τρίτου δρόμου» καλύπτει το κενό.

Ρατσισμός

Τόσο τα φασιστικά κόμματα όσο και οι ακροδεξιοί λαϊκιστές χρησιμοποιούν το ρατσισμό για να φτιάξουν αποδιοπομπαίους τράγους και να κατηγορήσουν τις μειονότητες για την κρίση, τη φτώχεια και την ανεργία.

Τα ρατσιστικά και φασιστικά κόμματα αξιοποιούν το αυξανόμενο κύμα ρατσισμού στην κοινωνία σε όλη την Ευρώπη. Ο ρατσισμός δεν μένει σταθερός – διαρκώς αυξάνεται και παίρνει διάφορες μορφές.

Σήμερα οι βασικοί του στόχοι στη Δυτική Ευρώπη είναι οι μουσουλμάνοι, οι μετανάστες και οι ρομά. Εδώ, η  γενική αποστροφή για το ναζιστικό ολοκαύτωμα οδηγεί στο να παραμένουν ταμπού οι δημόσιες πολιτικές εκφράσεις αντισημιτισμού, παρόλο που υπάρχει γενική αναβίωση του αντισημιτισμού.

Οι αγώνες των μαύρων ανθρώπων μεταπολεμικά και οι αντιρατσιστικές εκστρατείες σε πολλές χώρες, έχουν εξαναγκάσει τα πολιτικά κόμματα να αποφεύγουν τον ανοιχτό ρατσισμό που βασίζεται στο χρώμα του δέρματος, αν και οι διακρίσεις κατά των μαύρων στην εργασία, στην εκπαίδευση και κυρίως στην αντιμετώπιση από την αστυνομία, παραμένουν διαδομένες.

Αλλά οι μουσουλμάνοι, οι μετανάστες κα, κυρίως σε Γαλλία και Ιταλία, οι ρομά, αποτελούν  στόχο. Όλοι γνωρίζουμε το συνεχές μπαράζ δημοσιευμάτων με μακάβριες ιστορίες τρόμου για μουσουλμάνους ή πρόσφυγες.

Στην Ανατολική Ευρώπη, ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός κατά των ρομά είναι ισχυρότεροι. Αλλά πρέπει να επισημανθεί ότι η διευρυμένη  ισλαμοφοβία στη δύση έχει ανοίξει την πόρτα και ενθαρρύνει την άνοδο του ρατσισμού εναντίον και άλλων ομάδων. Η ισλαμοφοβία έχει τροφοδοτήσει την αναβίωση παλιότερων μορφών ρατσισμού – τον αντισημιτισμό και το ρατσισμό κατά των μαύρων.

Τα συμβατικά  πολιτικά κόμματα – της κεντροδεξιάς και δυστυχώς συχνά και της κεντροαριστεράς – παράλληλα με τα μέσα ενημέρωσης, έχουν ενθαρρύνει και προωθήσει αυτόν το ρατσισμό. Χρησιμοποιείται για να αιτιολογηθεί ο πόλεμος καθώς και για να αποσπαστεί η προσοχή από την οικονομική κρίση.

Τα συμβατικά κόμματα και μέσα ενημέρωσης, επίσης, αξιοποιούν την προσφυγική κρίση. Οι πρόσφυγες διασύρονται ως «βάρος» στην κοινωνία ή ως «»απειλή για την ασφάλεια» και εισάγονται όλο και πιο δρακόντειοι νόμοι για τη μετανάστευση.

Αυτό το δηλητηριώδες κλίμα έχει «νομιμοποιήσει» τα ρατσιστικά κόμματα, επιτρέποντας τους να αποδράσουν από τα πολιτικά όρια. Η ιδεολογία των φασιστών επικεντρώνεται στο ρατσισμό και τον εθνικισμό,  ενώ και τα ακροδεξιά λαϊκίστικα κόμματα χρησιμοποιούν το ρατσισμό απροκάλυπτα, για να κερδίσουν ψήφους.

Στη συνέχεια, τα οφέλη των φασιστών και της ακροδεξιάς, παρακινούν τα συμβατικά κόμματα σε ένα αυξανόμενο ρατσισμό – αντί να πάρουν θέση κατά του μίσους και του διαχωρισμού, αντιθέτως συμφωνούν με την ακροδεξιά, ανταγωνιζόμενοι στο ίδιο ρατσιστικό έδαφος, με όλο και πιο ακραία ρητορική και πολιτική.

Άλλοι παράγοντες

Πρέπει να επισημάνουμε ότι η ακροδεξιά δεν σχετίζεται μόνο με το ρατσισμό και τον εθνικισμό. Τα πιο πετυχημένα ρατσιστικά κόμματα έχουν φτιάξει πολιτικές ατζέντες γύρω από ευρέα τοπικά και εθνικά θέματα. Τα περισσότερα έχουν έντονο «Ευρωσκεπτικισμό» – αντί ΕΕ – και προστατευτισμό.

Πολλά έλκουν μέλη ή υποστηρικτές από ένα συνονθύλευμα αντιδραστικών οργανώσεων και παραδόσεων, όπως η μοναρχία, ο μιλιταρισμός ή ομάδες – λάτρεις των παραδόσεων.

Η ομοφοβία είναι χαρακτηριστικό πολλών φασιστικών και ακροδεξιών κομμάτων, κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη, οδηγώντας σε βάρβαρη ρητορική και σε βίαιες επιθέσεις κατά των LGBT ατόμων και οργανώσεων.

Η επιτυχία στις εκλογές, ευρωπαϊκές, εθνικές ή τοπικές, έχει δώσει στα φασιστικά και ρατσιστικά κόμματα τεράστια οικονομική ώθηση αλλά και ένα νέο υψηλό προφίλ.

Τελικά, τα φασιστικά και ακροδεξιά κόμματα μπορούν να αναπτύσσονται όταν δεν είναι αντίθετα στο σύστημα. Παρά τις προσπάθειες των αντιφασιστών, σε πολλές χώρες οι φασιστικές και ακροδεξιές οργανώσεις δεν έχουν έρθει αντιμέτωπες με εκείνη την μαζική εκστρατεία που θα τους έκανε να πισωγυρίσουν.

Ορίζοντας τα φασιστικά και ακροδεξιά ρατσιστικά λαϊκιστικά κόμματα

Στον πίνακα μας για ατ εκλογικά αποτελέσματα ανά χώρα, διαχωρίσαμε τα φασιστικά κόμματα από τα ακροδεξιά ρατσιστικά λαϊκίστικα. Νομίζουμε ότι αυτός ο διαχωρισμός είναι πολύ σημαντικός.

Συχνά στη δημόσια συζήτηση χρησιμοποιούμε όρους όπως «φασίστας», «ακροδεξιός» ‘η «ακραίος δεξιός» με τρόπο που μπερδεύει και πολλές φορές κρύβει τη φύση και την οργανωτική δομή κάθε κόμματος. Επιπλέον, τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιούν ένα «ακροδεξιά» για όλους.

Αυτή η έλλειψη στην ορολογία έχει βοηθήσει τη Μαρί Λε Πεν στη Γαλλία να αποφύγει την ετικέτα του φασίστα. Η στρατηγική της για «από-δαιμονοποίηση», και απόκρυψη της πραγματικής πολιτικής του Εθνικού Μετώπου, πέτυχε λόγω της απροθυμίας των άλλων να πουν το φασισμό με τα’ όνομα του.

Είναι σημαντικό να επισημάνουνε οτι ποτέ δεν θα βασίσουμε την αξιολόγηση μας στα φασιστικά και ατ ακροδεξιά κόμματα σε αυτό που τα ίδια λένε για τον εαυτό τους. Το να λέω ψέματα και να καλύπτουν την πολιτική και τους πραγματικούς στόχους τους, είναι σημείο κλειδί στην ευρωφασιστική στρατηγική, που χρησιμοποιήθηκε από τη Λε Πεν και από άλλους.

Δε βοηθάει επίσης καθόλου να περιφέρουμε  τη λέξη «φασίστας» σαν μια βρισιά. Αυτό αποδυναμώνει το νόημα της λέξης και βοηθάει να κρυφτεί η απειλή που θέτει ο φασισμός.

Σκανδαλωδώς, τα φασιστικά και τα ακροδεξιά κόμματα συνήθως δεν κατονομάζονται ούτε με τη λέξη «ρατσιστικό» στα μέσα ενημέρωσης – κυρίως όταν η μορφή του ρατσισμού είναι η ισλαμοφοβία, ο ρατσισμός κατά των μεταναστών και κατά των ρομά.

Έχουμε ορίσει το φασισμό και τον ακροδεξιό ρατσιστικό λαϊκισμό πολύ αυστηρά εδώ – για να κάνουμε τελείως ξεκάθαρο ποια κόμματα αντιμαχόμαστε. Η κατανόηση της φύσης της απειλής βοηθάει να καθορίσουν οι αντιφασίστες και αντιρατσιστές τις στρατηγικές και τακτικές που θα χρησιμοποιήσουν.

Τέσσερις βασικές μορφές οργάνωσης

Η αυξανόμενη ακροδεξιά στην Ευρώπη έχει τέσσερις μορφές:

1. Κλασικός φασισμός
2. Ευρωφασισμός
3. Δεξιόστροφα ρατσιστικά λαϊκίστικα κόμματα
4. Παραστρατιωτικές οργανώσεις και κινήματα δρόμου

Θα ασχοληθούμε με κάθε μορφή λεπτομερώς. Αλλά είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι αυτές οι περιγραφές δεν είναι αμετακίνητες, καθώς τα κόμματα αυτά υιοθετούν νέες στρατηγικές και ιδεολογίες και επανεφεύρουν τον εαυτό τους.

Και η ακροδεξιά στην Ευρώπη είναι σε ένα καθεστώς ρευστότητας, με νέες οργανώσεις να διαμορφώνονται, να αναπτύσσονται και να αλλάζουν, και να δημιουργούν συμμαχίες όλη την ώρα. Μαθαίνουν και εμπνέονται ο ένας από τον άλλο και αλλάζουν τακτικές καθώς προσπαθούν να κάνουν την δική τους τομή.

Η Fidesz  στην Ουγγαρία ξεκίνησε σαν ένα κεντροδεξιό κόμμα της αγοράς και σήμερα είναι ένα ακροδεξιό και απολυταρχικό ρατσιστικό λαϊκιστικό κόμμα. Η αγγλική Λίγκα Άμυνας στη μεγάλη Βρετανία ξεκίνησε σαν αντιμουσουλμανικό κίνημα δρόμου, καθοδηγούμενο από φασίστες και τους αυτοαποκαλούμενους  “Counterjihadist”, και γρήγορα αναπτύχθηκε σε κλασικό φασιστικό κίνημα, που επιτίθεται σε συνδικαλιστές και αριστερούς όσο και σε μουσουλμάνους.

Οι αντιρατσιστές και αντιφασίστες δεν πρέπει να αγνοούν τους δεσμούς και τις διασταυρώσεις που γονιμοποιούν τις ιδέες μεταξύ φασιστών και ακροδεξιάς. Σήμερα και τα φασιστικά κόμματα και τα ακροδεξιά ρατσιστικά λαϊκίστικα κόμματα δουλεύουν  μαζί με τις “counterjihadist” οργανώσεις με νεοσυντηρητικούς των ΗΠΑ και  με χριστιανικές φονταμενταλιστικές οργανώσεις

Βλέπουμε επίσης συμμαχίες που ξεπερνούν τα όρια του φασισμού. Το φασιστικό Εθνικό Μέτωπο της λε Πεν τώρα ηγείται μιας πολιτικής ομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που περιλαμβάνει τους φασίστες Σουηδούς Δημοκράτες, το ακροδεξιό PVV από την Ολλανδία και το FPO της Αυστρίας.

Για το Εθνικό Μέτωπο, η συμμαχία αυτή δίνει μια αξιοσέβαστη κάλυψη μέσω δεσμών με μη-φασιστικά κόμματα, ένα βήμα προς το καθεστωτικό σύστημα. Για το PVV, η συμμαχία αυτή σηματοδότησε ένα ορόσημο, αφού προηγουμένως το λαϊκιστικό κόμμα είχε αποφύγει τους ανοιχτούς δεσμούς με οποιασδήποτε φασιστική οργάνωση.

Μερικές οργανώσεις που έχουμε ταξινομήσει σαν ακροδεξιές περιλαμβάνουν φασίστες ή τους απομακρύνουν. Το FPO έχει ανακατεμένα μέλη, από φασιστικά στοιχεία μέχρι παραδοσιακούς συντηρητικούς.

Επίσης, βλέπουμε κάποιες ακροδεξιές ομάδες να κινούνται προς τη φασιστική κατεύθυνση. Αυτό ισχύει σίγουρα για τη Λίγκα του Βορρά στην Ιταλία, που συνδέθηκε με τη φασιστική μαχητική και ακτιβίστικη οργάνωση δρόμου Casa Poud. Στη Γερμανία, η μαχητική παράταξη στο εσωτερικό του ακροδεξιού AfD τείνει προς το φασισμό και επιθυμεί τη συνεργασία με το ρατσιστικό κίνημα δρόμου Pegida – από μόνο του δηλητηριώδες μίγμα με σκληρών φασιστών που κυκλοφορούν ελεύθερα.

Ας δούμε τώρα τις τέσσερις ομάδες με τη σειρά.

Κλασσικός φασισμός

Οι φασίστες του Μπενίτο Μουσολίνι και το Ναζιστικό Κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ θέσπισαν  αυτό που οι ιστορικοί λέμε «κλασσικό φασισμό».

Θα περιγράφαμε κόμματα όπως το ουγγρικό Jonnik, την ελληνική Χρυσή Αυγή, το σλοβάκικο L’SNS και το βουλγαρικό Ataka, σαν κλασικά φασιστικά κόμματα. Αυτά τα κόμματα και άλλα σαν αυτά, παράλληλα με τις παραδοσιακές φασιστικές γραμμές τους, δημιουργούν και εκλογικά κινήματα και κινήματα δρόμου, και χρησιμοποιούν ανοιχτά φασιστικά και ναζιστικά εμβλήματα.

Ο φασισμός γεννήθηκε επίσημα στο Μιλάνο στις 23 Μαρτίου 1919. Οι φασίστες του Μουσολίνι ήταν οι πρωτοπόροι, που πήραν την εξουσία το 1922. Έντεκα χρόνια μετά, ένα ρατσιστικό και πιο βίαιο φασιστικό κόμμα έπαιρνε την εξουσία στη Γερμανία, οι Ναζί του Χίτλερ. Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στον ιταλικό και το γερμανικό φασισμό, αλλά είναι σημαντικό να σκιαγραφήσουμε τα χαρακτηριστικά εκείνα που ορίζουν και τα δύο κινήματα.

Τα πολιτικά τους προγράμματα ήταν ένα μίγμα υπέρ-εθνικισμού, ρητορικής κατά του καπιταλισμού και του κομουνισμού, πόθος για δικτατορία και βία που στόχευε την αριστερά και το συνδικαλιστικό κίνημα.

Τόσο οι φασίστες του Μουσολίνι όσο και οι ναζί του Χίτλερ, ανέβηκαν σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Ήταν μαζικά κόμματα των οποίων η πολιτική βάση ήταν οι μικροαστοί – μικροί καταστηματάρχες, αυτοαπασχολούμενοι και άλλες μεσαίες ομάδες μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστικών δυνάμεων και της οργανωμένης εργατικής τάξης. Καθώς μεγάλωνε η επιρροή τους, εισχώρησαν και στην εργατική τάξη, κυρίως στους άνεργους.

Οι φασίστες του Μουσολίνι και ο ναζί του Χίτλερ υιοθέτησαν μία στρατηγική «δίδυμης διαδρομής» – χρησιμοποίησαν και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και τα κινήματα του δρόμου ώστε να πάρουν την εξουσία.

Και τα δύο κόμματα κέρδισαν σταδιακά την εξουσία, που τους την έδωσε το παραδοσιακό σύστημα αφού είχαν αποδείξει τη δύναμη και τη χρησιμότητα τους. Οι μαζικές κινηματικές οργανώσεις τους παρείχαν σε  κάποια τμήματα της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης μία πιθανή λύση στην κρίση στην οποία είχαν βρεθεί.

Στη ρητορική τους, οι φασίστες και οι ναζί παρουσίαζαν μια πολιτική θέση «τρίτου δρόμου» – ούτε καπιταλισμός ούτε κομουνισμός. Αλλά μόλις πήραν την εξουσία, συνέτριψαν την εργατική τάξη και τις δημοκρατικές οργανώσεις προς το συμφέρον του κεφαλαίου.

Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός ήταν οι βασικές κινητήριες ιδεολογίες για τα φασιστικά κινήματα. Είναι αλήθεια ως το κόμμα του Μουσολίνι δεν χρησιμοποίησε το ρατσισμό ως εργαλείο για να πάρει την εξουσία – εισήγαγε τους ρατσιστικούς νόμους του το 1938.

Αλλά ο ρατσισμός έγινε σημείο – κλειδί για τους φασίστες παντού, από τότε που ο Χίτλερ πήρε την εξουσία στη Γερμανία το 1933. Όλοι χρησιμοποίησαν το ρατσισμό για να κερδίσουν υποστηρικτές – και χρησιμοποίησαν την ιδεολογία της φυλετικής ανωτερότητας για να ενοποιήσουν το πλαίσιο τους.

Ο φασισμός χρησιμοποιεί επίσης  κοινωνικό ακτιβισμό και πολιτιστικές δραστηριότητες για να χτίσει μια μαζική βάση –  μπορούμε να το δούμε αυτό στην κίνηση του ουγγρικού Jobbik να φτιάξει αντιπλημμυρικά έργα ή στην τάση πολλών φασιστικών οργανώσεων να στρατολογούν μέλη σε χουλιγγάνικους συλλόγους ποδοσφαίρου ή σε ειδικές μουσικές σκηνές.

Τη δεκαετία του 1930, ο φασισμός πρόσφερε στον καπιταλισμό μια δύναμη που μπορούσε να στραφεί εναντίον της οργανωμένης εργατικής τάξης. Αλλά σήμερα βλέπουμε σε χώρες όπως η Ουκρανία, όπου η οργάνωση της εργατικής τάξης είναι πολύ αδύναμη, ότι οι φασίστες παρουσιάζουν εαυτόν στην κυρίαρχη τάξη σαν μια δύναμη συνοχής σε συνθήκες πολιτικής κρίσης.

Ευρωφασισμός

Μετά το Β Παγκόσμιο πόλεμο, η μνήμη του ολοκαυτώματος και των άλλων εγκλημάτων των Ναζί έβαλε το φασισμό στο ψυγείο του πολιτικού τοπίου.

Εκτός από την Ιταλία, όπου υπάρχει ένα αδιάλειπτο φασιστικό ρεύμα με ισχυρούς δεσμούς σε τομείς του κράτους, ο φασισμός παρέμεινε στο περιθώριο μέχρι τη δεκαετία του 1970.

Αντιμετωπίστηκε γενικά σαν ένα μη αποδεκτό περιθωριακό κίνημα βίαιων  αγοριών με μπότες – αν και σε μερικές χώρες κατάφερνε κι έπαιρνε κάποια ώθηση σε καιρούς οικονομικής πτώσης και αύξησης της ανεργίας, όπως έγινε με το Εθνικό Μέτωπο στη Βρετανία τη δεκαετία του 1970 μέχρι που διαλύθηκε υπό την πίεση του μαζικού αντιναζιστικού κινήματος.

Αλλά στις δεκαετίες του 1970 και 1980, ο γάλλος φασίστας Ζαν- Μαρί Λε Πεν άρχισε να επανασυσκευάζει το φασισμό ώστε να τον κάνει πιο εύγευστο στο εκλογικό σώμα.

Ενώ διατήρησε  τα σκληρά ιδεολογικά του πιστεύω, το Εθνικό Μέτωπο του Λε Πεν ενσυνείδητα άλλαζε τη ναζιστική του εικόνα, έβαλε τις συμμορίες δρόμου στο βάθος, και άλλαξε την ορολογία του, από τις βάναυσες ωμές αναφορές στο βιολογικό ρατσισμό, εστίασε στην εθνικότητα, την ταυτότητα και την ανασφάλεια – κωδικοποιημένες δηλαδή ρατσιστικές αναφορές.

Μόνο μια στιγμή έριξε τη μάσκα, όταν ο Λε Πεν είπε «το ολοκαύτωμα ήταν μια απλή λεπτομέρεια της ιστορίας».

Η ευρωφασιστική στρατηγική του Εθνικού Μετώπου είχε επιτυχία – το κόμμα κατάφερε κάποιες εκλογικές νίκες τη δεκαετία του 1982, χτίζοντας τη βάση του σε τμήματα της νότιας Γαλλίας που τα διατηρεί ακόμα. Άλλα φασιστικά κόμματα υιοθέτησαν αυτή τη στρατηγική, όπως το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα, οι Σουηδοί Δημοκράτες και το βέλγικο Vlaams Belang.

Σήμερα το εθνικό Μέτωπο έχει περαιτέρω εξευγενίσει την ευρωφασιστική του στρατηγική, υπό την ηγεσία της κόρης του Ζαν- Μαρί Λε Πεν, Μαρίν, της οποίας η στρατηγική «από-δαιμονοποίησης» στόχευσε στο να βγει από την ταμπέλα του φασίστα. Το Εθνικό Μέτωπο είναι τώρα το πιο πετυχημένο ευρωφασιστικό κόμμα. Είναι στην κορυφή στις δημοσκοπήσεις για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2017, έχει 24 έδρες στο ευρωκοινοβούλιο και δύο στο εθνικό κοινοβούλιο, και πήρε 6,8 εκατομμύρια ψήφους στις τοπικές (δημοτικές) εκλογές του 2015.

Τα ευρωφασιστικά κόμματα ισχυρίζονται πως έχουν εγκαταλείψει τις φασιστικές πολιτικές τους. Αλλά αυτό είναι ένα προσωπείο – όπως παραδέχτηκε και ο τέως αρχηγός του BNP Nick Griffin στη θεωρητική εφημερίδα του κόμματος.

Αντί να παρουσιάζουμε το κόμμα σαν μια επαναστατική εναλλακτική στο σύστημα, πρέπει να τους παρουσιαστούμε (στο εκλογικό σώμα) με την  εικόνα του μετριοπαθούς εύλογου… Βέβαια, θα πρέπει να μαθαίνουμε την αλήθεια στον πυρήνα μας. Αλλά όταν έρχεται η ώρα επηρεασμού του κοινού, ξεχάστε τις φυλετικές διαφορές, τη γενετική, το σιωνισμό, την ιστορική εκδίκηση και όλα τα άλλα.

Με άλλα λόγια, μι μιλάτε δημοσίως για τους αληθινούς σκοπούς και τις ιδέες σας. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Μαρί Λε ΠΕν, που έδιωξε τον πατέρα της από το κόμμα μετά από συνεχείς αρνήσεις του Ολοκαυτώματος, ανησύχησε γιατί αυτό χαλούσε την εικόνα του κόμματος.

Οι ευρωφασίστες μπορεί δημοσίως να έχουν κρεμάσει τις μπότες τους και τις σιδηρογροθιές, και να τα έχουν αντικαταστήσει με κοστούμια και γραβάτες, αλλά παραμένουν μαχητές του δρόμου.

Μερικές φορές αυτό μπορεί να είναι τμήμα του κόμματος – οι «σωματοφύλακες» του Ζαν Μαρί Λε Πεν, η ομάδα ασφάλειας του BNP … Άλλες φορές τα ευρωφασιστικά κόμματα διατηρούν συνδέσμους με άλλες φασιστικές ομάδες δρόμου, που κάποια στιγμή θα μεταπηδήσουν στο κόμμα. Το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λε Πεν έχει τεκμηριωμένα τέτοιους συνδέσμους με σκληρούς ναζί που παρέχουν «ασφάλεια» και αυξάνει τις σχέσεις με  την εθνικιστική ομάδα δρόμου Identitaires. Οι Σουηδοί Δημοκράτες ισχυρίζονται ότι έχουν εγκαταλείψει την παραστρατιωτική τους πτέρυγα – ;αλλά; οι σύνδεσμοι με τα μέλη του SD και τις ναζιστικές ομάδες μάχης έχουν επανειλημμένα ;αποκαλυφθεί.

Είναι σημαντικό να μη δίνουμε έμφαση στις διαφορές μεταξύ των  «κλασικών φασιστών» και των ευρωφασιστών. Οι διαφορές αφορούν στην τακτική, όχι στην πολιτική τους, και τα ευρωφασιστικά κόμματα έχουν μέλη και στελέχη από τις ανοιχτές ναζιστικές τους μέρες.

Εμείς έχουμε χρησιμοποιήσει τον όρο «φασίστας» στον οδηγό μας ανά χώρα για να διαχωρίσουμε τις φασιστικές οργανώσεις – κλασικές και ευρωφασιστικές – από την υπόλοιπη ακροδεξιά. Είναι ουσιώδες να αποκαλύπτουμε αυτές τις οργανώσει ως φασιστικές, ώστε να κάνουμε σαφέστερη τη φύση της απειλής τους.

Ακροδεξιά ρατσιστικά λαϊκιστικά κόμματα

H Ευρώπη γίνεται μάρτυρας της ανάπτυξης αυτού που έχουμε περιγράψει ως ακροδεξιά, ρατσιστικά, λαϊκίστικα κόμματα. Αυτό καλύπτει ένα ευρύ φάσμα πολιτικών σχηματισμών, με ρατσιστικά κόμματα που λιμπίζονται το συμβατικό σύστημα, όπως το βρετανικό UKIP και το PVV στην Ολλανδία, στο ένα άκρο του φάσματος, και με το ρατσιστικό και απολυταρχικό ουγγρικό Fidesz στο άλλο.

Αυτά τα ακροδεξιά, ρατσιστικά, λαϊκίστικα κόμματα κερδίζουν σημαντικές  ψήφους σε διάφορες χώρες όπως Δανία, Ελβετία και Πολωνία όπου το PiS είναι τώρα μέλος ης κυβέρνησης.

Δεν είναι φασιστικές οργανώσεις, αν και ανήκουν οριστικά και αμετάκλητα στην ακροδεξιά. Έχουν δεσμευτεί να δουλεύουν μέσα στο κοινοβουλευτικό σύστημα και τους δημοκρατικούς θεσμούς, και δεν επιζητούν να τους καταστρέψουν. Μπορεί να έχουν φασίστες στις γραμμές τους, αλλά το πολιτικό εγχείρημα που έχουν κατά νου είναι να αλλάξουν το σύστημα από μέσα.

Αυτά τα ακροδεξιά κόμματα είναι ρατσιστικά, αλλά όχι ιδεολογικά ταγμένα στο «Λευκή Εξουσία» ή στη φυλετική ανωτερότητα, με τον τρόπο που είναι οι φασιστικές οργανώσεις. Οι φασίστες χρησιμοποιούν αυτή την ιδεολογία για να ενοποιήσουν και να στερεοποιήσουν το δυναμικό  τους – βασικό για οργανώσεις που στοχεύουν στην καταστροφή του δημοκρατικού συστήματος.

Αντιθέτως, τα ακροδεξιά κόμματα έχουν υιοθετήσει ένα λαϊκίστικο ρατσισμό. Το χρησιμοποιούν για να κερδίζουν λαϊκή υποστήριξη και ψήφους. Τα ρατσιστικά λαϊκίστικα κόμματα προτιμούν απενεργοποιημένο και παθητικό πληθυσμό, ενώ οι φασίστες θέλουν να φτιάξουν ενεργά μαζικά κινήματα που τα χρησιμοποιούν για να χτυπούν τις δημοκρατικές οργανώσεις και να τρομοκρατούν τις μειονότητες.

Η ιστορία αυτών των κομμάτων είναι επίσης σημαντική. Έχουμε προσδιορίσει τα ευρωφασιστικά κόμματα όπως το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο ξεκάθαρα ως φασιστικά και όχι ακροδεξιά – μπορεί να θέλουν να κρύψουν την πολιτική και τις ρίζες τους, αλλά ιδρύθηκαν ως φασιστική οργάνωση και τέτοια παραμένουν.

Τα ακροδεξιά ρατσιστικά λαϊκίστικα κόμματα δεν έχουν φασιστική προέλευση. Αντιθέτως, συχνά έχουν αποσκιρτήσει από συμβατικές συντηρητικές, κεντροδεξιές ή χριστιανοδημοκρατικές οργανώσεις.

Τα ακροδεξιά ρατσιστικά λαϊκίστικα κόμματα διαφέρουν μεταξύ τους στο πώς στέκονται απέναντι στις φασιστικές οργανώσεις. Το FPO της Αυστρίας και το PVV  της Ολλανδίας είναι τώρα σύμμαχοι με τα φασιστικά κόμματα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Το βρετανικό UKIP,πάντως, αποφεύγει τρομαγμένο κάθε συνεργασία με το φασισμό και προσπαθεί να απαγορεύσει σ πρώην μέλη φασιστικών ομάδων να συμμετέχουν στις γραμμές του. Αυτές οι προφυλάξεις που παίρνει το UKIP είναι αποτέλεσμα της συνεπούς αντιφασιστικής δράσης που κατέστρεψε και το Βρετανικό Εθνικό Μέτωπο και την Αγγλική Λίγκα Άμυνας – η φασιστική ταμπέλα είναι τοξική στη Βρετανία και υο UKIP φοβάται τη μόλυνση.

Όμως, το γεγονός ότι τα ακροδεξιά λαϊκίστικα κόμματα χρησιμοποιούν το ρατσισμό για να κινητοποιήσουν τους ψηφοφόρους, δημιουργεί ένα κλίμα στο οποίο ακμάζει ο φασισμός.

Παραστρατιωτικές οργανώσεις και κινήματα δρόμου

Ο κλασικός φασισμός, ο ευρωφασισμός και ο ακροδεξιός ρατσιστικός λαϊκισμός, όλοι χρησιμοποιούν την εκλογική αρένα –παρόλο που η φασιστική παράδοση ακολουθεί ένα ανοιχτό ή κρυφό διπλό δρόμο, με κοινοβουλευτική πτέρυγα και ταυτόχρονα με παραστρατιωτική ή με κίνημα δρόμου.

Αλλά έχει κάνει αισθητή την παρουσία της σε πολλά μέρη στην Ευρώπη μια ποικιλία ευμεγεθών αυτόνομων παραστρατιωτικών φασιστικών οργανώσεων, ομάδων μαχητών δρόμου και ρατσιστικών κινημάτων δρόμου.

Το «παραστρατιωτικό» περικλείει με την ευρύτερη έννοια πολλές μορφές, από την αυτόνομους οπλισμένους τρομοκράτες σαν τον Anders Behring Breivik, συμμορίες δρόμου, οργανώσεις «ασφάλειας» και «τιμής» μέχρι κανονικές παραστρατιωτικές δυνάμεις.

Βλέπουμε επίσης την ανάπτυξη κινημάτων δρόμου, που μπορούν να τραβάνε στις τάξεις τους προηγούμενους ανοργάνωτους διαδηλωτές για  να κάνουν επίδειξη δύναμης αλλά και να τρομοκρατούν τις μειονοτικές ομάδες.  

Κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη, λειτουργεί ένας αριθμός παραστρατιωτικών οργανώσεων και ομάδων δρόμου, συχνά με στολές – παραδοσιακή στρατιωτική στολή ή στολή μάχης – που διοργανώνουν drilling, παρελάσεις και πολλές φορές στρατιωτική εκπαίδευση. Τα παραδείγματα περιλαμβάνουν το Εθνικό Ριζοσπαστικό Κάμπινγκ και το Όλη η Πολωνέζικη νεολαία στην Πολωνία, και τις παραστρατιωτικέ οργανώσεις που έχουν ομαδοποιηθεί ως Δεξιός Τομέας στην Ουκρανία. Τέτοιες ομάδες χρησιμοποιούν ανοιχτά φασιστικά ή ναζιστικά σύμβολα και εμβλήματα.

Οι παραστρατιωτικές οργανώσεις στην Πολωνία φέρεται να βιώνουν μεγάλη αύξηση των στρατολογήσεων τους, με ένα συνολικό αριθμό 10.000 μελών. Στην Ουκρανία, η δύναμη των οργανωμένων παραστρατιωτικών ομάδων τους επέτρεψε να διαδραματίσουν βασικό ρόλο στη διάρκεια των  “Euromaidan” κινητοποιήσεων που καθαίρεσαν τον επίσημο πρόεδρο  Yanukovych  – και τώρα έχουν ενσωματωθεί σαν οργανωμένα τάγματα στις ουκρανικές στρατιωτικές δυνάμεις.

Η ιταλική Casa Pound είναι άλλο ένα παράδειγμα μιας πολεμικής οργάνωσης, μαχητών του δρόμου, που επίσης εμπλέκεται σε κοινωνικό ακτιβισμό και είναι ανοιχτά και περήφανα φασιστική.

Λιγότερο φανερά στρατιωτικά κινήματα δρόμου είναι οι Identitaires στη Γαλλία, η Pegida στη Γερμανία, και η σε μεγάλο βαθμό διασπασμένη τώρα, Αγγλική Αμυντική Λίγκα .

Τέτοια κινήματα δρόμου παρέχουν ένα δηλητηριώδες σημείο συνάντησης, φέρνοντας μαζί τους ρατσιστές «διαδηλωτές» και τους οργανωμένους φασίστες και επιτρέποντας στους φασίστες να στρατολογήσουν…

Η Pegida, για παράδειγμα, έχει τη δυνατότητα να κατεβάσει χιλιάδες συνηθισμένων ανθρώπων στο δρόμο υπό τη σημαία της ισλαμοφοβίας και κατά των μεταναστών, αλλά περιλαμβάνει στις γραμμές της σκληρούς ναζιστικούς πυρήνες και βίαιους ρατσιστές και φασιστικούς χουλιγκανικούς συλλόγους.

Αυτές οι ρευστές και ασταθείς οργανώσεις μπορούν εύκολα να μεταπηδήσουν από ένα γενικό ρατσισμό στον φασισμό, όπως είδαμε να γίνεται με το EDL.

Οι παραστρατιωτικές οργανώσεις είναι προφανώς πολύ επικίνδυνες, απονέμουν τη «δικαιοσύνη» με κτηνώδη τρόπο και συχνά με δολοφονική βία απέναντι σε εθνικές μειονότητες και ανθρώπους LGBT.

Επίσης όμως βλέπουμε μια αυξανόμενη τάση σε αυτές τις ομάδες να δημιουργήσουν (ή να συνδεθούν με) κοινοβουλευτικές οργανώσεις, δημιουργώντας τη βάση για κλασικά φασιστικά κόμματα.

Μπορούμε να το δούμε αυτό στο στενό δεσμό της Casa Pound με τη λίγκα του Βορρά, ή με τις πολωνικές παραστρατιωτικές οργανώσεις που ενώθηκαν για να διαμορφώσουν το Ruch Narodowy ως το εκλογικό τους όχημα.

Οι αυξανόμενοι δεσμοί μεταξύ της Pegida και του ρατσιστικού κοινοβουλευτικού κόμματος AfD που το ίδιο μετακινείται όλο και πιο δεξιά, είναι άλλη μια ανησυχητική εξέλιξη.

Συμπέρασμα

Προσπαθήσαμε τόσο εδώ όσο και στον οδηγό ανά χώρα να παρουσιάσουμε μια συνοπτική εικόνα και ανάλυση των βασικών φασιστικών και ακροδεξιών, ρατσιστικών, λαϊκίστικων κομμάτων σε όλη την Ευρώπη όπως είναι σήμερα. Αλλά αυτές οι οργανώσεις είναι σε διαρκή αλλαγή και ανάπτυξη, καθοδηγούμενες η μία από την επιτυχία της άλλης, και προσανατολιζόμενες στο να έχουν πάντα οφέλη.

Σήμερα, τα απειλητικά ρατσιστικά κινήματα δρόμου μπορούν να μεταμορφωθούν σε φασιστικές οργανώσεις και – υπό τις κατάλληλες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες – τα ρατσιστικά λαϊκίστικα κόμματα μπορούν επίσης να μετακινηθούν προς το φασισμό.

Πιστεύουμε ότι η κατάσταση στην Ευρώπη σήμερα δείχνει την αύξηση και την ανάπτυξη αυτών των οργανώσεων που δεν έχει ξανασυμβεί από τη δεκαετία του 1930.

Και μετά την εμπειρία της φασιστικής εξουσίας στην Ευρώπη και το Ολοκαύτωμα, ξέρουμε πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει. Η ανάγκη να σταματήσουμε την επανάληψη της ιστορίας δεν θα μπορούσε να  είναι πιο σημαντική.

Αυτό σημαίνει ότι οι φασιστικές και ρατσιστικές οργανώσεις πρέπει να αντιμετωπιστούν σε όλα τα επίπεδα – πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό. Κανείς τους δεν είναι ακόμα ανίκητος. Στην Ευρώπη υπάρχει απελπιστικά μεγάλη ανάγκη για μεγάλης κλίμακας ευρείες εκστρατείες κατά των φασιστικών και ακροδεξιών ρατσιστικών κομμάτων, τόσο εκλογικά όσο και στους δρόμους.

Η απειλή είναι πραγματική και το καθήκον επείγον.

Πηγή: http://www.dreamdeferred.org.uk/2016/05/analysis-fascism-and-the-far-right-in-europe-today-part-three-with-links-to-full-guide/

Παρότι σε διαφορετικές ηπείρους, οι αγώνες των Κούρδων και των Ζαπατίστας μοιράζονται ένα κοινό σκοπό – την αντίσταση στον καπιταλισμό, την απελευθέρωση των γυναικών και την οικοδόμηση αυτονομίας. Αυτό το άρθρο εξηγεί τους δεσμούς μεταξύ Ζαπατίστας και Κούρδων που δεν είναι μόνο ιδεολογικοί αλλά και καθημερινές πρακτικές που χτίζουν την κοινωνική επανάσταση.

A. Εισαγωγή
Πριν από λίγο καιρό κανείς δεν είχε ακούσει για το Κομπανί. Αλλά όταν ο ISIS έκανε την επίθεση του στην πόλη το Σεπτέμβρη του 2014, το μικρό κουρδικό οχυρό έγινε ένα βασικό σημείο της μάχης κατά των θρησκευτικών τρομοκρατών. Στους μήνες που ακολούθησαν, το Κομπανί έγινε διεθνές σύμβολο αντίστασης, συγκρίσιμο με τη Βαρκελώνη και το Στάλινγκραντ, για το ρόλο του ως προπύργιο κατά του φασισμού.
Η γενναία αντίσταση των μονάδων άμυνας (YPG και YPJ) επαινέθηκε από ένα ευρύ φάσμα συλλογικοτήτων και ατόμων – από αναρχικούς, αριστερούς και ελευθεριακούς ως και κάποιους συντηρητικούς – που εξέφρασαν συμπάθεια και θαυμασμό για τους άντρες και τις γυναίκες του Κομπανί στην ιστορική τους μάχη κατά των δυνάμεων του ISIS.
Αποτέλεσμα ήταν, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης να αναγκαστούν να σπάσουν τη σιωπή τους για τους κούρδους της Βόρειας Συρίας, που είχαν ανακοινώσει την αυτονομία τους από το καλοκαίρι του 2012. Κάποια άρθρα και κείμενα απεικόνιζαν τη γενναιότητα και την αποφασιστικότητα των κούρδων μαχητών, συχνά με μια δόση ρομαντισμού. Παρόλα αυτά, η προσοχή των μέσω ενημέρωσης ήταν επιλεκτική και αποσπασματική. Η ουσία του πολιτικού εγχειρήματος στη Ροζάβα (Δυτικό Κουρδιστάν) έμενε εκτός συζήτησης και οι δυτικοί δημοσιογράφοι προτιμούσαν να παρουσιάζουν την αντίσταση του Κομπανί σαν μία ανεξήγητη εξαίρεση στη βαρβαρότητα της Μέσης Ανατολής.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η σημαία των YPG / YPJ με το κόκκινο αστέρι, δεν ήταν ευχάριστη εικόνα στα μάτια των δυτικών δυνάμεων. Τα αυτόνομα καντόνια της Ροζάβα εκπροσωπούσαν μία τοπικά αναπτυγμένη λύση στα αδιέξοδα της Μέσης Ανατολής, εστιάζοντας σε ισότητα των φύλων, περιβαλλοντική βιωσιμότητα και διαδικασίες οριζόντιας δημοκρατίας, που συμπεριλάμβαναν όλες τις διαφορετικές εθνικές και κοινωνικές ομάδες, ενώ συγχρόνως αντιστέκονταν στον τρόμο του ISIS και απέρριπταν τόσο την φιλελεύθερη δημοκρατία όσο και τον καπιταλιστικό εκσυγχρονισμό.
Παρόλο που πολλοί στη Δύση προτίμησαν να μείνουν σιωπηλοί για το θέμα, η κούρδισα ακτιβίστρια και ακαδημαϊκός Dilar Dirik ισχυρίστηκε σωστά ότι τα ιδεολογικά θεμέλια του κουρδικού κινήματος για δημοκρατική αυτονομία είναι το κλειδί για να κατανοηθεί το πνεύμα που εμπνέει την αντίσταση στο Κομπανί.
Καθώς η μάχη σε κάθε δρόμο και γωνία της πόλης εντάθηκε, το Κομπανί κατάφερε να κυριεύσει τη φαντασία της παγκόσμιας αριστεράς, και κυρίως των αριστερών – ελευθεριακών ομάδων, ως ένα σύμβολο αντίστασης. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι η Τουρκική Μαρξιστική Λενινιστική ομάδα MLKP που βοήθησε το YPG / YPJ στο πεδίο της μάχης, σήκωσε τη σημαία της ισπανικής δημοκρατίας πάνω στα ερείπια της πόλης, τη μέρα της απελευθέρωσης, ενώ καλούσε για τη διαμόρφωση διεθνών ταξιαρχιών, ακολουθώντας το παράδειγμα της ισπανικής επανάστασης.
Δεν ήταν αναγκαίο για τη μάχη του Κομπανί αυτή καθαυτή, όμως το ελευθεριακό πνεύμα στα καντόνια της Ροζάβα, η εφαρμογή άμεσης δημοκρατίας στη βάση, και η συμμετοχή των γυναικών στην αυτόνομη κυβέρνηση, έδωσαν το έδαφος για τέτοιες ιστορικές συγκρίσεις. Αλλά η Ροζάβα δεν συγκρίθηκε μόνο με την επαναστατημένη Καταλονία. Μία άλλη σύγκριση – με τον αγώνα των Ζαπατίστας για αυτονομία στο νότιο Μεξικό – μπορεί να είναι το κλειδί για να κατανοηθεί το παράδειγμα της επανάστασης στο Κουρδιστάν και τι σημαίνει για εκείνους που πιστεύουν ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
B. Οι Ζαπατίστας
Από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή στις αρχές της δεκαετίας του 90, το κίνημα των Ζαπατίστας έχει γίνει μάλλον ένα από τα πιο συμβολικά και με μεγάλη επιρροή στοιχεία της επαναστατικής φαντασίας διεθνώς. Το πρωί της 1ης Ιανουαρίου 1994, μία άγνωστη αντάρτικη δύναμη, αποτελούμενη από αυτόχθονες Μάγιας, πήρε τα ηνία σε βασικές πόλεις στην Τσιάπας, τη φτωχότερη επαρχία στο Μεξικό. Η στρατιωτική επιχείρηση εκτελέστηκε με στρατηγική ευφυΐα και, σε συνδυασμό με μία καινοτόμο χρήση του διαδικτύου, αντήχησε σε όλο τον κόσμο, εμπνέοντας τη διεθνή αλληλεγγύη και την εμφάνιση ενός Διεθνούς Κινήματος για τη Δικαιοσύνη.
Οι Ζαπατίστας εξεγέρθηκαν κατά του νεοφιλελευθερισμού και της κοινωνικής και πολιτιστικής γενοκτονίας των αυτόχθονων πληθυσμών του Μεξικού. «Ya Basta» ή «Αρκετά, Φτάνει πια» ήταν το αρχικό σύνθημα της εξέγερσης, που ήταν «προϊόν 500 χρόνων καταπίεσης» όπως δηλώθηκε στην Πρώτη Διακήρυξη της ζούγκλας Λακαντόνα. Οι Ζαπατίστας ανέτειλαν ακριβώς όταν ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός γιόρταζε το «τέλος της ιστορίας», και η ιδέα της κοινωνικής επανάστασης φαινόταν ένας ρομαντικός αναχρονισμός που ανήκε στο παρελθόν.
Ο ζαπατίστικος στρατός (EZLN) σύντομα αναγκάστηκε να φύγει από τις πόλεις, μετά από έντονες μάχες με τον ομοσπονδιακό στρατό, που κράτησαν 12 μέρες. Όμως, αποδείχτηκε ότι η βαθιά οριζόντια οργάνωση των αυτόχθονων κοινοτήτων δεν μπορούσε να εξαλειφθεί από κανένα κρατικό τρομοκράτη και τις στρατιωτικές εκστρατείες τους.
Ο μασκοφορεμένος εκπρόσωπος του αντάρτικου στρατού, Υπολοχαγός Μάρκος, αμφισβήτησε την έννοια της ιστορικής πρωτοπορίας και πρότεινε αντ΄ αυτού, την ιδέα της επανάστασης από κάτω – μία μορφή κοινωνικού αγώνα που δε στοχεύει να αναλάβει την κρατική εξουσία αλλά μάλλον επιδιώκει να την καταργήσει.
Αυτή η ιδέα της αυτονομίας και της άμεσης δημοκρατίας έγινε κεντρική σε πολλά από τα αντικαπιταλιστικά κινήματα που έχουμε δει από τότε – από τις διαμαρτυρίες στο Σηάτλ και τη Γένοβα μέχρι τις καταλήψεις στο Σύνταγμα, την Puerta de Sol και το Zuccotti Park.

Γ. Ροζάβα (Κουρδιστάν)
Οι ρίζες του αγώνα για δημοκρατική αυτονομία στη Ροζάβα μπορούν να βρεθούν στην ιστορία του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), της οργάνωσης που είχε κεντρικό ρόλο στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα από τη δημιουργία του το 1978.
Το PKK ιδρύθηκε σαν μαρξιστική – λενινιστική αντάρτικη ομάδα στο βόρειο Κουρδιστάν (νοτιοανατολική Τουρκία), συνδυάζοντας μια μορφή κουρδικού εθνικισμού με τον αγώνα για κοινωνική χειραφέτηση. Υπό την ηγεσία του Αμπντουλάχ Οτσαλάν αναπτύχθηκε σε σημαντική αντάρτικη δύναμη που κατάφερε να αντέξει στις επιθέσεις του ΝΑΤΟ, σε μία σύγκρουση που στοίχισε τις ζωές σε πάνω από 40.000 ανθρώπους σε τριάντα χρόνια.
Το τουρκικό κράτος εκτόπισε εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδους και χρησιμοποίησε βασανιστήρια, δολοφονίες και απαγωγές, όμως δεν κατάφερε να κάμψει την αντίσταση των Κούρδων.
Από την ίδρυση του, το PKK επέκτεινε την επίδραση του τόσο στην Τουρκία όσο και σε άλλα μέρη του Κουρδιστάν.
Η ηγετική πολιτική δύναμη στην επανάσταση της Ροζάβα – το Democratic Union Party (PYD) – ιδρύθηκε στη Συρία σαν αδερφή οργάνωση του PKK αφού η προηγούμενη είχε απαγορευτεί στο τέλος της δεκαετίας του 1990. Τώρα, οι δύο οργανώσεις συνδέονται μέσω της Ένωσης Κουρδικών Κοινοτήτων (KCK), την οργάνωση – ομπρέλα που περικλείει όλες τις επαναστατικές και πολιτικές ομάδες που μοιράζονται τις ιδέες του PKK.
Δ. Οι ιδεολογικοί δεσμοί
Η ιδεολογική συνένωση διαφορετικών πολιτικών και επαναστατικών ομάδων μέσα στην KCK είναι ο δημοκρατικός συνομοσπονδισμός που βασίζεται στην ιδέα του αμερικάνου αναρχικού Μάρεϊ Μπούκτσιν που υποστήριξε την έννοια μιας μη ιεραρχικής κοινωνίας βασισμένης στην κοινωνική οικολογία, τον ελευθεριακό κοινοτισμό και την άμεση δημοκρατία.
Αφού συνελήφθη ο Οτσαλάν από το τουρκικό κράτος το 1999 και καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση, απέρριψε το μαρξιστικό – λενινιστικό παρελθόν του PKK και, αντ’ αυτού, υιοθέτησε τις απόψεις του Μπούκτσιν οδηγώντας στην πεποίθηση ότι η τοπική και περιφερειακή αυτονομία των κουρδικών κοινοτήτων είναι στην πραγματικότητα η πιο βιώσιμη λύση.
Παρόλο που οι Ζαπατίστας είναι διάσημοι για την αυτόνομη αυτοδιοίκηση τους και την απόρριψη της έννοιας της ιστορικής πρωτοπορίας, οι ρίζες του ζαπατίστικου στρατού ήταν στην πραγματικότητα μαρξιστικές – λενινιστικές. Όπως και στο PKK, οι ιδέες των Ζαπατίστας για την αυτοδιοίκηση και την επανάσταση από κάτω, ήταν προϊόν μιας μακράς ιστορικής εξέλιξης.
Ο EZLN ιδρύθηκε το 1983 από μια ομάδα τοπικών αυτοχθόνων, που αποφάσισαν να ξεκινήσουν έναν επαναστατικό πυρήνα ανάμεσα στους αυτόχθονες πληθυσμούς της Τσιάπας, να φτιάξουν μια στρατιωτική δύναμη και σταδιακά να πάρουν την κρατική εξουσία με τον ανταρτοπόλεμο. Σύντομα συνειδητοποίησαν πως το πρωτοποριακό ιδεολογικό τους δόγμα δεν ήταν εφαρμόσιμο στις κουλτούρες των τοπικών κοινοτήτων και άρχισαν να μαθαίνουν από τους αυτόχθονες τις παραδόσεις της κοινοτικής διοίκησης.
Έτσι, ο ζαπατισμός γεννήθηκε σαν συγχώνευση του δυτικού μαρξισμού και της εμπειρίας και γνώσης του ντόπιου αμερικάνικου πληθυσμού που είχε αντισταθεί στο αποικιακό ισπανικό κράτος και στο ομοσπονδιακό μεξικάνικο κράτος για πέντε αιώνες..
Αυτή η ιδεολογική τροχιά των δύο αντάρτικων οργανώσεων καταδεικνύει μία ιστορική στροφή στη σύγχρονη κατανόηση της επαναστατικής διεργασίας. Η ζαπατίστικη εξέγερση και η οικοδόμηση αυτονομίας στην Τσιάπας σηματοδότησε μία ρωγμή στην παραδοσιακή στρατηγική του foquismo (της αντάρτικης θεωρίας της κουβανέζικης κυρίως επανάστασης). Η απόρριψη της πρωτοπορίας έγινε σαφής σε ένα γράμμα του υπολοχαγού Μάρκος προς το Βασικό ελευθεριακό κίνημα, όπου δήλωνε ξεκάθαρα «Να χέσω όλες τις επαναστατικές πρωτοπορίες του πλανήτη».
Στην Τσιάπας, δεν είναι η πρωτοπορία που οδηγεί τους ανθρώπους – έγκειται στους ανθρώπους τους ίδιους να χτίσουν την επανάσταση από κάτω και να τη διατηρήσουν ως τέτοια. Τώρα αυτή είναι και η λογική του PKK που έχει μετακινηθεί την τελευταία δεκαετία υπό την επίδραση του Μπούκτσιν, αποδεικνύοντας το μετασχηματισμό του από ένα κίνημα ΓΙΑ τους ανθρώπους σε ένα κίνημα ΤΩΝ ανθρώπων.

E. Κοινωνική επανάσταση
Πιθανά η πιο σημαντική ομοιότητα μεταξύ των εξεγέρσεων στη Ροζάβα και στην Τσιάπας είναι η κοινωνική και πολιτική αναδιοργάνωση που λαμβάνει χώρα και στις δύο περιοχές στη βάση της ελευθεριακής κοσμοθεωρίας του PKK και του EZLN.
Ο αγώνας των ζαπατίστας για αυτονομία έχει την προέλευση του στην αστοχία των ειρηνικών διαπραγματεύσεων με τη μεξικάνικη κυβέρνηση μετά την εξέγερση του 1994. Στη διάρκεια των ειρηνικών διαπραγματεύσεων, οι επαναστάτες απαίτησαν από την κυβέρνηση να τηρήσει τη συμφωνία του San Andres που έδινε στους αυτόχθονες πληθυσμούς το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού με εκπαίδευση, δικαιοσύνη και πολιτική οργάνωση, βάσει των παραδόσεων τους, καθώς και κοινοτική διαχείριση στη γη και τους τοπικούς πόρους.
Αυτή η συμφωνία δεν εφαρμόστηκε ποτέ από την κυβέρνηση και το 2001 ο πρόεδρος Φοξ έφερε μια νέα έκδοση που ψηφίστηκε στο κοινοβούλιο, αλλά δεν ικανοποίησε τα αιτήματα των Ζαπατίστας και των άλλων αντιστασιακών ομάδων.
Δυο χρόνια αργότερα, ο EZLN δημιούργησε πέντε εξεγερμένες ζώνες, τις Caracoles (που σημαίνει «σαλιγκάρια»), που τώρα λειτουργούσαν σαν διοικητικά κέντρα. Το όνομα Caracoles αντιπροσωπεύει τον ιδιαίτερο επαναστατικό ρυθμό των ζαπατίστας. «Το κάνουμε μόνοι μας, μαθαίνουμε κάνοντας το, και προχωράμε. Αργά, αλλά προχωράμε».
Οι Caracoles περιλαμβάνουν τρία επίπεδα αυτόνομης κυβέρνησης: την κοινότητα, το δήμο και το Συμβούλιο Καλής διακυβέρνησης. Τα δύο πρώτα βασίζονται σε συνελεύσεις βάσης ενώ τα Συμβούλια καλής διακυβέρνησης εκλέγονται αλλά με πρόθεση να συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα, μέσω της αρχής της κυκλικής εναλλαγής. Οι Caracoles έχουν τα δικά τους συστήματα εκπαίδευσης, υγείας και δικαιοσύνης, καθώς και συνεταιρισμούς παραγωγής καφέ, χειροτεχνίας, εκτροφής βοοειδών και άλλων δραστηριοτήτων.
Με κάποιο τρόπο, τα καντόνια της Ροζάβα μοιάζουν με τις Caracoles. Τα διακήρυξε το κίνημα για Δημοκρατική κοινωννία (TEV – DEM) το 2014 και λειτούργησαν μέσω των νέων θεσπισμένων δημοφιλών συνελεύσεων και των Λαϊκών Συμβουλίων. Οι γυναίκες συμμετέχουν ισότιμα στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και εκπροσωπούνται σε όλες τις αιρετές θέσεις, που μοιράζονται πάντα σε ένα άντρα και μία γυναίκα.
Όλες οι εθνικές ομάδες εκπροσωπούνται στα διάφορα συμβούλια και ινστιτούτα. Η υγεία και η παιδεία επίσης είναι εγγυημένες από το σύστημα της δημοκρατικής ομοσπονδίας. Πρόσφατα, άνοιξε τις πόρτες του το πρώτο πανεπιστήμιο της Ροζάβα, η Ακαδημία Κοινωνικών Επιστημών Μεσοποταμίας, που σχεδιάζει να αλλάξει την ιεραρχική δομή της εκπαίδευσης και να παρέχει μία διαφορετική προσέγγιση στη μάθηση.
Όπως και στην περίπτωση των Ζαπατίστας, η εξέγερση στη Ροζάβα οραματίζεται τον εαυτό της ως τη λύση στα προβλήματα όλης της χώρας και της περιοχής. Δεν είναι μια έκφραση αποσχιστικών τάσεων. Όπως ισχυρίστηκε μία επιτροπή ακαδημαϊκών από την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική που επισκέφτηκε πρόσφατα τη Ροζάβα, αυτό το γνήσια δημοκρατικό σύστημα στοχεύει σε ένα διαφορετικό μέλλον για τη Μέση Ανατολή – ένα μέλλον βασισμένο στη συμμετοχή του κόσμου, την ελευθερία των γυναικών και την ειρήνη μεταξύ των διαφορετικών εθνικών ομάδων.

ΣΤ. Μία επανάσταση των γυναικών
Το φύλο ήταν πάντα κεντρικό ζήτημα στην επανάσταση των Ζαπατίστας. Πριν τη διάδοση των αυτόνομων μορφών οργάνωσης και την υιοθέτηση της ελευθερίας των γυναικών σαν κεντρικό σημείο του αγώνα, η θέση των γυναικών ήταν συνδυασμένη με εκμετάλλευση, περιθωριοποίηση, αναγκαστικούς γάμους, φυσική βία και διακρίσεις.
Γι’ αυτό, ο υπολοχαγός Μάρκος δήλωσε πως η εξέγερση δεν άρχισε το 1994 αλλά ένα χρόνο νωρίτερα, με την υιοθέτηση του Επαναστατικού Νόμου των Γυναικών το 1993. Αυτός ο νόμος έθεσε το πλαίσιο για ισότητα των φύλων και δικαιοσύνη, εξασφαλίζοντας τα δικαιώματα για προσωπική αυτονομία, χειραφέτηση και αξιοπρέπεια των γυναικών στην εξεγερμένη περιοχή.
Σήμερα οι γυναίκες συμμετέχουν σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης και έχουν τις δικές τους συνεταιριστικές και οικονομικές δομές για να εξασφαλίζουν οικονομική ανεξαρτησία.
Οι γυναίκες στελεχώνουν ένα μεγάλο μέρος των γραμμών του ζαπατίστικου αντάρτικου στρατού και παίρνουν υψηλές θέσεις στη στρατιωτική ηγεσία. Η κυριαρχία στην πόλη San Cristobal de las Casas, την πιο σημαντική πόλη που κατέλαβαν οι ζαπατίστας στην εξέγερση του 1994, έγινε υπό τη λοχαγό Ramona, που ήταν επίσης ο πρώτος ζαπατίστας που πήγε στην πόλη του Μεξικού εκπροσωπώντας το κίνημα στις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση.
Η μαζική συμμετοχή αυτόχθονων γυναικών στο πολιτικό εγχείρημα των ζαπατίστας συγκρίνεται εύκολα με τη συμμετοχή των γυναικών στην άμυνα του Κομπανί και στις Γυναικείες Μονάδες Προστασίας (YPJ) γενικότερα. Η γενναιότητα και η αποφασιστικότητα των κουρδισσών στον πόλεμο κατά του ISIS είναι προϊόν μία μακράς παράδοσης γυναικείας συμμετοχής στον ένοπλο αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση στο Κουρδιστάν. Οι γυναίκες παίζουν σημαντικό ρόλο στο PKK και η απελευθέρωση του γυναικείου φύλου έχει εδώ και καιρό κεντρική θέση στον κουρδικό αγώνα.
Η επανάσταση της Ροζάβα έχει δώσει μεγάλη έμφαση στην απελευθέρωση της γυναίκας σαν απαραίτητη για την απελευθέρωση της κοινωνίας ως σύνολο. Το θεωρητικό πλαίσιο που θέτει τη διάλυση της πατριαρχίας στο κέντρο του αγώνα είναι γνωστό ως “jineology” (jin σημαίνει γυναίκα στα κουρδικά). Η εφαρμογή αυτής της ιδέας έχει σαν αποτέλεσμα μία πρωτοφανή ενδυνάμωση των γυναικών – ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα όχι μόνο για τη Μέση Ανατολή αλλά και σε σύγκριση με το δυτικό φεμινισμό.
Οι γυναικείες συνελεύσεις, οι συνεταιριστικές δομές και οι γυναικείες πολιτοφυλακές, είναι η καρδιά της επανάστασης στη Ροζάβα, η οποία θεωρείται ανολοκλήρωτη όσο δεν καταστρέφει τις πατριαρχικές δομές στη βάση της καπιταλιστικής κοινωνίας. Όπως έγραψε η Janet Biehl μετά την πρόσφατη επίσκεψη της στη Ροζάβα, «στην επανάσταση της Ροζάβα οι γυναίκες εκπληρώνουν το ρόλο που είχαν οι άντρες προλετάριοι στις επαναστάσεις του 20ου αιώνα.».

Ζ. Αυτονομία
Η Οικολογία της Ελευθερίας είναι ενδεχομένως το πιο σημαντικό έργο του Μάρεϊ Μπούκτσιν, και η ιδέα της κοινωνικής οικολογίας που αναπτύσσεται σε αυτό το βιβλίο έχει ενεργά υιοθετηθεί από τους επαναστάτες της Ροζάβα. Ο Μπούκτσιν ήταν πεισμένος ότι «η βαθιά έννοια της κυριαρχίας στη φύση από τον άνθρωπο, πηγάζει από την κυριαρχία του ανθρώπου στον άνθρωπο». Συνδέοντας τον καπιταλισμό, την πατριαρχία και την περιβαλλοντική καταστροφή, προσδιόρισε τη συνδυασμένη κατάργηση τους ως το μόνο δρόμο προς μια δίκαιη κοινωνία.
Μία παρόμοια ολιστική προσέγγιση έχει υποστηριχθεί και εφαρμοστεί από τους Ζαπατίστας.. Η βιωσιμότητα είναι σημαντικό σημείο αναφοράς στην Τσιάπας, κυρίως μετά τη δημιουργία των Caracoles το 2003. Η αυτόνομη κυβέρνηση έχει προσπαθήσει να ανασύρει πατρογονικές γνώσεις για τη βιώσιμη χρήση της γης και να τις συνδυάσει με τις σύγχρονες οικολογικές πρακτικές. Αυτή η λογική δεν είναι μόνο θέμα βελτίωσης των συνθηκών ζωής στις κοινότητες και αποφυγής της χρήσης χημικών, αλλά επίσης συνιστά μία απόρριψη της ιδέας ότι η μεγάλης κλίμακας εξαγωγική αγροτική βιομηχανία είναι ανώτερη του «πρωτόγονου» τρόπου με τον οποίο οι αυτόχθονες καλλιεργούσαν τη γη.
Οι ομοιότητες μεταξύ του συστήματος δημοκρατικού φεντεραλισμού που αναπτύσσεται στο Δυτικό Κουρδιστάν και της αυτονομίας που χτίζεται στην Τσιάπας, είναι πολύ περισσότερες από αυτές που περιγράφονται σε αυτό το άρθρο. Από τα συνθήματα όπως Ya Basta – που γίνεται êdî bes e! στα κουρδικά – ως την ανάπτυξη άμεσης δημοκρατίας, τις κοινοτικές οικονομικές δομές και τη συμμετοχή των γυναικών, τα παρόμοια μονοπάτια του Κουρδικού κινήματος και των Ζαπατίστας αποδεικνύουν και τα δύο μία αποφασιστική ρωγμή με τη μαρξιστική – λενινιστική έννοια της πρωτοπορίας και μια νέα προσέγγιση της επανάστασης – την ανάδυση από κάτω και τη στόχευση στην ολική απελευθέρωση της κοινωνίας και στην επαναδιοργάνωση της σε μία μη ιεραρχική κατεύθυνση.
Παρόλο που και τα δύο κινήματα έχουν λάβει κάποια πικρή κριτική από τα πιο φανατικά στοιχεία της αριστεράς, το γεγονός είναι ότι τα μόνα μεγάλα και πετυχημένα πειράματα επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής που έχουν προέλθει από όχι δυτικές, περιθωριοποιημένες και αποικιακές ομάδες, θα έπρεπε να θεωρούνται χαστούκι στο πρόσωπο των λευκών και προνομιούχων δογματικών «επαναστατών» του Βορρά που έχουν με δυσκολία πετύχει την προκλητική καταπίεση των δικών τους χωρών, αλλά που ακόμη πιστεύουν ότι είναι στη δική τους κρίση να αποφασίσουν πώς θα μοιάζει η επανάσταση.
Στην πραγματικότητα, οι αγώνες στη Ροζάβα και την Τσιάπας είναι δυνατά παραδείγματα στον κόσμο, που αποδεικνύουν τις τεράστιες δυνατότητες της αυτοοργάνωσης της βάσης, και τη σπουδαιότητα των κοινοτικών δεσμών απέναντι στον ατομικισμό που έχει προδιαγράψει ο καπιταλισμός. Επιπλέον, οδηγούν πολλούς δυτικούς αριστερούς – και αναρχικούς – να ξανασκεφτούν τις αποικιακές νοοτροπίες τους και τον ιδεολογικό δογματισμό τους.
Ένας κόσμος χωρίς καπιταλισμό, ιεραρχία, κυριαρχία και περιβαλλοντική καταστροφή – ή όπως λένε οι Ζαπατίστας ένας κόσμος στον οποίο πολλοί κόσμοι είναι εφικτοί – έχει συχνά χαρακτηριστεί ουτοπικός και μη ρεαλιστικός. Όμως αυτός ο κόσμος δεν είναι κάποια μελλοντική χίμαιρα που μας έρχεται από τα βιβλία. Οικοδομείται ήδη από τους Ζαπατίστας και τους Κούρδους, επιτρέποντας μας να ξαναφανταστούμε με τι μοιάζει η ριζική κοινωνική αλλαγή και παρέχοντας μας ένα πιθανό μοντέλο για τους δικούς μας αγώνες. Τα κόκκινα αστέρια που λάμπουν στην Τσιάπας και τη Ροζάβα ρίχνουν φως στο δρόμο για την απελευθέρωση.
Αν πρέπει να συνοψίσουμε σε μια λέξη τι φέρνει κοντά αυτούς τους δυο αγώνες, αυτή η λέξη θα ήταν οπωσδήποτε η αυτονομία.

Βλέπε:
A. Για την επανάσταση στο Κουρδιστάν
• http://anarchism.pageabode.com/…/resources-rojava-revolutio…
• http://kurdishquestion.com/…/kobane-victory-how-it-unfolded…
• http://kurdishquestion.com/…/w…/why-kobani-did-not-fall.html
• http://beforeitsnews.com/…/international-brigades-form-in-r…
• https://zcomm.org/…/joint-statement-of-the-academic-delega…/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/from-genocide-to-re…/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/kurds-fear-massacre…/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/rojava-cantons-conn…/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/11/who-are-the-yazi…/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/turkey-kurd-protest…/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/kurdish-women-fight…/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/turkey-forced-to-al…/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/insight-into-the-li…/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/liberation-of-koban…/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/while-isis-preaches…/
B.Για την επανάσταση στην Τσιάπας (Ζαπατίστας)
• http://roarmag.org/…/…/escuelita-zapatista-10-year-autonomy/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/zapatistas-mexico-u…/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/mexico-zapatistas-c…/
• https://undercoverinfo.wordpress.com/…/zapatistas-mexico-u…/

Και το πρωτότυπο, ξανά… https://undercoverinfo.wordpress.com/…/the-social…/

Μετάφραση Γεωργία Κανελλοπούλου

Γεωργία Κανελλοπούλου

Με φόρτισε λίγο σήμερα η τόοοση ενασχόληση με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Όχι πως δεν έχουν όλοι το δικαίωμα να πουν τη γνώμη τους ή να κάνουν το χαβαλέ τους ή να κλαίνε για το “δημόσιο” που πουλιέται φθηνά. Ναι, ας πει ο καθένας ο,τι θέλει. Όμως:

1. Δεν πουλήθηκε ο ΟΣΕ. Η Τραινοσε είναι μια εταιρεία εκμετάλλευσης του σιδηροδρομικού δικτύου. Μπορούν να υπάρξουν όσες θένε. Αυτό λέγεται απελευθέρωση της αγοράς και έχει ήδη γίνει.

2. Η Τραινοσε δεν παρέχει δημόσιο αγαθό. Αν θέλετε τη γνώμη μου, η μεταφορά θα έπρεπε να είναι δημόσιο αγαθό. Αλλά δεν είναι. Δεν διεκδικήσαμε ποτέ να είναι. Και αυτό έχει ήδη γίνει.

3. Πολλές υπηρεσίες είναι ιδιωτικοποιημένες. Η καθαριότητα, η ασφάλεια, η έκδοση εισιτηρίων.. ναι, η έκδοση εισιτηρίων. Όταν έγινε, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε. Οι εργαζόμενοι των εκδοτηρίων δούλεψαν χωρίς βάρδιες πια στο γραφείο, οι συνδικαλιστές “βόλεψαν” κόσμο, υπήρξαν και φήμες ότι συγγενείς συνδικαλιστών έπαιρναν εκδοτήρια. Αλλά αυτά έχουν γίνει.

4. Η τραινοσε παρέχει υποβαθμισμένες υπηρεσίες. Δεν φταίει πάντα. Φταίει καταρχήν το κακό δίκτυο που ολημερίς το χτιζανε το βράδυ γκρεμιζόταν – εργολάβοι το χτίζαν σιδηροδρομικοί το επιβλέπαν πολιτικοί το σχεδιάζαν . Φταίει που αυτό το κράτος πριμοδότησε πάντα τον αυτοκινητόδρομο. Φταίει που η τραινοσε είναι μια σιδηροδρομική εταιρεία χωρίς δικά της τρένα. Φταίει που η εταιρεία συντήρησης των τρένων έχει έλλειψη σε προσωπικό και όχι μόνο. Φταίει που έσπασαν τις εταιρείες και λειτουργούν παράδοξα. Φταίει που έκαναν τις υποχρεωτικές μετατάξεις όπως όπως και μείναμε λίγοι. Φταίει που αυτοί οι λίγοι δεν καταμερίζονται σωστά. Φταίει που μπαινοβγαίνουν χροοονια σύμβουλοι και συμβουλάτορες και ένα οργανόγραμμα της προκοπής δεν έχουμε. Φταίει οτι οι διοικήσεις έρχονται και παρέρχονται με τη δική τους κάθε φορά στόχευση. Φταίξει οτι κάθε αλλαγή και επιχειρησιακή βελτίωση περνάει απο κρησάρες πολιτικών, συνδικαλιστών, κολλητών … Και όλα αυτά έχουν ήδη γίνει.

5. Οι εργαζόμενοι της τραινοσε δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Δουλεύουν με συλλογική σύμβαση που επιτρέπει την απόλυση τους. Δεν είναι ούτε ιδιωτικοί. Τα πάντα είναι οριζόντια, δεν υπάρχει αξιολόγηση, όπως και να δουλέψεις το μισθό του ενιαίου θα πάρεις. Είναι εργαζόμενοι της δικτύωσης. Αν είσαι δικτυωμένος με το διευθυντή σου, το κομματικό κράτος ή το συνδικαλιστικό κράτος, η ζωή σου είναι πιο εύκολη. Η τραινοσε έχει φροντίσει να μην έχει ας πούμε διαδικασίες για το προσωπικό. Ειναι ασαφής ακόμα και η διαδικασία που παίρνεις άδεια. Και όλα αυτά έχουν ηδη γίνει.

6. Όλα αυτά κι άλλα πολλά, όπως τα περίφημα σκάνδαλα τα οποία πολλοί οίδασι ουδείς είδε, έχουν αντίκτυπο στον επιβάτη. Έχουν αντίκτυπο στο τρένο. Έχουν αντίκτυπο παντού. Και αυτός ο αντίκτυπος έγινε αδιαφορία της κοινωνίας για το τρένο, ή αντιπάθεια για αυτή την υπηρεσία. Μπορούσαμε να το αλλάξουμε. Ήταν επιλογή μας να μην το κάνουμε.

Τώρα, εκ των υστέρων, μπορούμε να κλαίμε. Αλλά ακόμα κι αυτό το κλάμα, είναι σίγουρο οτι είναι για το δημόσιο χαρακτήρα της μεταφοράς, και όχι πολιτικάντικο μέσο πίεσης για ένα επίδομα, ή για λίγη πολιτικοσυνδικαλιστική επιβίωση ακόμα;

ΥΓ. Έχω κάνει στο παρελθόν μελέτες για τον ιδιωτικοποιημένο σιδηρόδρομο. Πουθενά δεν πέτυχε. Βρετανία και Αργεντινή έχουν δείξει το δρόμο: μόλις ιδιωτικοποιήθηκε ο σιδηρόδρομος εκεί, το δίκτυο συρρικνώθηκε, το προσωπικό έγινε αδιάφορο, η μεταφορά επισφαλής …. Μόνο που εμείς αυτά όλα τα κάναμε έτσι κι αλλιώς, ως κρατική εταιρεία. Μπορούμε με εθνική περηφάνια να φωνάξουμε “τα καταφέρνουμε μόνοι μας! δεν σας έχουμε ανάγκη!”.

14 Ιουλίου 2016

Η παλιά ιδέα πού αποδίδει στην αφυπνισμένη εθνική συ­νείδηση του λαού τη δημιουργία του εθνικού κράτους δεν είναι παρά ένας μύθος, πολύ χρήσιμος στους υποστηρικτές της ιδέας του εθνικού κράτους, αλλά όχι λιγότερο ψευδής λόγω αυτής της συγκεκριμένης χρησιμότητας του. Το έθνος είναι το αποτέλεσμα του κράτους και όχι η αιτία. Είναι το κρά­τος πού δημιουργεί το έθνος και όχι το έθνος πού δημιουργεί το κράτος.

 Ένας λαός είναι το φυσικό αποτέλεσμα της κοινωνικής ένωσης, ή αμοιβαία συνεργασία με την οποία οι άνθρωποι φθάνουν σε μία συγκεκριμέ­νη σχέση με τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής τους, σε μία κοινή γλώσσα, σε κάποια ειδικά χαρακτηριστικά πού οφείλονται στο κλίμα και στο γεωγραφικό περιβάλλον. Προσδιορίζονται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα κοινά χαρακτηριστικά, τα ζωντανά σε όλα τα μέλη της ένωσης, πού συγκροτούν μία πολύ σημαντική πλευρά της κοινωνικής τους ύπαρξης.

Ο λαός, λοιπόν, αποτελεί μία εσωτερική συγγένεια, πού, όπως δεν μπορεί να δημιουργηθεί κατά τρόπον τεχνητό, δεν μπορεί και να καταστραφεί κατά τον ίδιο τρόπο. Το έθνος, αντίθετα, είναι το τεχνητό αποτέλεσμα των αγώνων για την πολιτική εξουσία, κατά τον ίδιο τρόπο πού ο ε­θνικισμός ουδέποτε υπήρξε κάτι άλλο από την πολιτική θρησκεία του σύγχρονου κράτους. Το γεγονός ότι κάποιος ανήκει σε ένα έθνος ουδέποτε προσδιορίσθηκε (όπως, αντίθετα, συμβαίνει με το γεγονός του να ανήκει κάποιος σε ένα λαό) από βαθιές φυσικές αιτίες. Το έθνος υπόκειται πάντα σε πολιτικές θεωρήσεις, βασισμένες σε συγκεκριμένους πολιτικούς λό­γους πίσω από τούς οποίους κρύπτονται πάντοτε τα συμφέροντα των προ­νομιούχων μειοψηφιών. Μία μικρή ομάδα διπλωματών, αντιπροσώπων των υποθέσεων μιας κάστας ή μιας προνομιούχας τάξης, αποφασίζουν ιδία βουλήσει ότι ανήκουν στο έθνος κάποιες ομάδες πού ούτε καν ρωτήθηκαν αν συμφωνούν.

Ακόμη, όπου ο αγώνας για εθνική ενότητα, επηρεασμένος από την ανά­πτυξη των δημοκρατικών ιδεών, προσέλαβε τη μορφή ενός μεγάλου λαϊ­κού κινήματος, όπως συνέβη στην Ιταλία και στη Γερμανία, αυτή ή εθνική ενότητα απέκτησε την ενεργητικότητα της βασισμένη, στην πραγματι­κότητα, σε ένα αντιδραστικό σπέρμα, πού δεν μπορούσε να οδηγήσει σε τίποτα καλύτερο.

Η μετατροπή των ανθρωπίνων ομάδων σε έθνη, δηλαδή σε λαούς ενός κράτους, δεν άνοιξε το δρόμο σε καμιά νέα προοπτική για την Ευρώπη. Απεναντίας, έχει από μόνη της συγκροτήσει έναν ισχυρό προμαχώνα για τη διεθνή αντίδραση, πού αποτελεί σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα εμπό­δια για την κοινωνική απελευθέρωση.

Ρούντολφ Ρόκερ