Άνεργοι πολίτες και σωματεία εργαζομένων εισέβαλαν μαζικά σε δύο σούπερ μάρκετ για να πάρουν προϊόντα σε μία πράξη άμεσης δράσης. Άνεργοι πυροσβέστες και άλλα μέλη του σωματείου πήγαν σε δύο σούπερ μάρκετ, ένα στο Ecija (Σεβίλλη) και ένα στο Arcos de la Frontera (Κάντιθ) και φόρτωσαν αρκετά καρότσια με είδη πρώτης ανάγκης. Είπαν ότι είναι άνθρωποι που είχαν απαλλοτριωθεί και έχουν προγραμματίσει να «απαλλοτριώσουν τους απαλλοτριωτές».
Στο Arcos η αστυνομία μπλόκαρε τις πόρτες του σούπερ μάρκετ και τους εμπόδισε να φύγουν, αλλά στο Ecija, με την στήριξη από άλλους διαδηλωτές μελών μιας επιτροπής αλληλεγγύης, κατάφεραν να φύγουν με είκοσι καροτσάκια τροφίμων. Τα τρόφιμα, συμπεριλαμβανομένου γάλακτος, ζάχαρης, ρεβιθιών, ρυζιού και ζυμαρικών, δόθηκαν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, οι οποίες λένε ότι δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν όλα τα αιτήματα για βοήθεια που λαμβάνουν. Η ανεργία στη Sierra de Cadiz είναι τώρα 40%. Το συνδικάτο λέει ότι τα Mercadona, είναι μία από τις αλυσίδες σούπερ μάρκετ, που έχει ένα τεράστιο αριθμό καταγγελιών εναντίον της για εκφοβισμό και διώξεις των εργαζομένων.
Ανάλογες δράσεις έχουν πραγματοποιηθεί στο παρελθόν από αντιεξουσιαστές και στην Ελλάδα, όπως αυτή στα Εξάρχεια το 2008, ή τον Ιούνη του 2010 στη Θεσσαλονίκη.
Όπως έγραφαν σε κείμενο τους, σχετικά με το κάψιμο των χρημάτων στο τέλος της δράσης: “Το κάψιμο των χρημάτων, είναι μια κίνηση συμβολική και μιλάει απο μόνη της. Αυτά τα χαρτάκια, που σε δευτερόλεπτα έγιναν στάχτες, έχουν καταφέρει σε ακόμη μικρότερο χρόνο να καταστρέψουν ζωές, σχέσεις, να μεταλλάξουν τον άνθρωπο και τις επιθυμίες του, μετατρέποντας τη ζωή σε δείκτες ψηφιοποιώντας τις αισθήσεις και τις εμπειρίες, απλοποιώντας τα αίσθημα της ευτυχίας και της δυστυχίας στο δίπολο έχω/ δεν έχω φράγκα”.
Ντοκιμαντέρ για την εκβιομηχανισμένη παραγωγή των τροφίμων που καταναλώνουμε, γυρισμένο με χειρουργική αποτελεσματικότητα.
Καλώς ήρθατε στον κόσμο της βιομηχανοποιημένης παραγωγής τροφίμων και της hi-tech καλλιέργειας.Το φιλμ ” Ο ΑΡΤΟΣ ΗΜΩΝ Ο ΕΠΙΟΥΣΙΟΣ ” παρουσιάζει τους απαράδεκτους τρόπους με τους οποίους παράγονται τα τρόφιμα στον δυτικό κόσμο: αχανή θερμοκήπια που ψεκάζονται με ρομπότ, ταινίες που οδηγούν μικρά κοτοπουλάκια σε σκοτεινούς προορισμούς, αλυσίδες παραγωγής κρέατος, γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί, κατάχρηση φαρμάκων. Η ταινία είναι ένα αμείλικτο και συγκλονιστικό ντοκουμέντο του ότι τα πράγματα οδηγούνται σε πολύ λάθος κατεύθυνση, όσον αφόρα την παραγωγή τροφίμων. Μια πραγματική κινηματογραφική εμπειρία, που επιτρέπει στους θεατές να διαμορφώσουν την δική τους άποψη.
Ο Αντουάν Ντουανέλ είναι δεκατριών χρονών και ζει στο Παρίσι, με τους γονείς του. Η αδιαφορία των γονιών και η αυταρχική συμπεριφορά των καθηγητών του στο σχολείο, προκαλεί στον Αντουάν, ο οποίος ονειρεύεται την ελευθερία της θάλασσας, μια τάση φυγής από το καταπιεστικό, σχολικό και οικογενειακό περιβάλλον. Έτσι, μετά από πολλές περιπέτειες, ανάμεσα στις οποίες και ο εγκλεισμός του στο αναμορφωτήριο, κατορθώνει να φθάσει επιτέλους στην θάλασσα…
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Πικρή, ευαίσθητη, με λυρική διάθεση, σχόλιο πάνω στην παιδική ηλικία και την εφηβεία.
”Τα 400 χτυπήματα είναι μια ταινία του Τρυφώ με θέμα την παιδική ηλικία, έντονα βιωματική, που προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις, με την παιδαγωγική σχέση που διατρέχει ολόκληρη την ιστορία να είναι το ζητούμενο. Στην πραγματικότητα τα 400 χτυπήματα δεν είναι παρά ένα οικογενειακό χρονικό, μια ρομαντική αυτοβιογραφία, και ο ήρωας Αντουάν Ντουανέλ μια μυθοποιημένη εκδοχή του ίδιου του σκηνοθέτη. Αλλά και οι λήψεις της ταινίας είναι εξ ίσου πραγματικές: το σκηνικό της δεν είναι άλλο από τις λαϊκές γειτονιές του βόρειου Παρισιού. Στη σκηνή του τέλους με ένα πλάνο μεγάλης διάρκειας, ο πρωταγωνιστής μας τρέχει με κανονικό διασκελισμό. Η κάμερα τον ακολουθεί με ένα τράβελιγκ διαρκείας. Ο αρχικά κλειστός χώρος από φράκτες σιγά σιγά ανοίγει. Ακούγεται μόνο ο ήχος των βημάτων και που και που ένα κελάιδισμα πουλιών. Ο χρόνος εξαφανίζεται. Και κάποτε φτάνει στη θάλασσα. Η ταινία απρόσμενα βρήκε τεράστια απήχηση όχι μόνο στη Δύση αλλά σ’ όλο τον κόσμο. Κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει σ’ αυτή ένα μυστικό που έχουν και οι ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν. Είναι αυτό που ο G. Bachelard ονομάζει ποιητική της ονειροπόλησης. Πράγματι, τα 400 χτυπήματα είναι ένα θαυμάσιο ποίημα που μας κάνει να αναγνωρίσουμε την παιδικότητα, το ζωντανό πυρήνα της ανθρώπινης ψυχής που είναι η κινητήριος δύναμη της επιθυμίας και της δημιουργίας.” επισημαίνει στο δελτίο τύπου της ταινίας ο Φοίβος Καλλίτσης.
Ένας από τους υπεύθυνους για τον τρόπο που βλέπουμε (αλλά κυρίως για τον τρόπο που γράφουμε για) το σινεμά, ο Francois Truffaut είναι ένας σκηνοθέτης που βιώνει διαρκώς και με έντονο τρόπο την κατάληξη της κινηματογραφικής πράξης, δηλαδή τις τελετουργίες της σκοτεινής αίθουσας. H θητεία του στο περιοδικό στο Cahiers Du Cinema, του προσέφερε το πιο σημαντικό στοιχείο: την κινηματογραφοφιλία -όχι ως ένας εκλεκτικός θεατής ή ένας ψυχρός κριτής, αλλά ως ένας εραστής ενός κινηματογράφου χωρίς όρια και σύνορα. Για τον Τρυφώ η κινηματογραφική αίθουσα είναι ο τόπος όπου τα προσωπικά φαντάσματα ενσαρκώνονται, όπου ασκείται μια παραμυθία για τις οδύνες και λύπες του βίου.
Σίγουρα ο λιγότερο διανοούμενος από την παρέα της Νουβέλ Βάγκ, ο Τρυφώ ως σκηνοθέτης επέλεξε ένα δρόμο που περισσότερο δοξάζει αυτές τις τελετουργίες της κινηματογραφικής αίθουσας και λιγότερο την στοχαστική φύση του κινηματογράφου (όπως π.χ. συμβαίνει με τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ). Το ιδιαίτερο ύφος του δεν δυναστεύει την αφήγηση, δεν της επιβάλλεται, αλλά αντίθετα αφήνει χώρο για να κινηθούν και να αναπνεύσουν τα φιλμικά πρόσωπα.
Τα 400 Χτυπήματα απέσπασαν το 1959 το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών και αποτελεί μία εμβληματική ταινία στην ιστορία της έβδομης τέχνης.
Σκηνοθεσία: Francois Truffaut
Πρωταγωνιστούν: Jean-Pierre Léaud, Claire Maurier, Albert Rémy, Guy Decomble
Το Earthlings, σε αφήγηση του Joaquin Phoenix και σε μουσική του Moby, είναι ένα ντοκιμαντέρ που καταδεικνύει την πλήρη οικονομική εξάρτηση του ανθρώπινου είδους από τα ζώα που εκτρέφονται για κατοικίδια, φαγητό, ένδυση, διασκέδαση και επιστημονική έρευνα.
Με τη χρήση κρυφών καμερών και υλικού που δεν είχε δημοσιευθεί ως τώρα, το Earthlings καταγράφει τις καθημερινές πρακτικές των μεγαλύτερων βιομηχανιών παγκοσμίως, όλες εκ των οποίων βασίζονται εξ ολοκλήρου στην εκμετάλλευση ζώων για τα κέρδη τους.
Δυνατό, ενημερωτικό,αντιφατικό και προκλητικό, το Earthlings είναι μακράν το πιο κατανοητό ντοκιμαντέρ που έχει γυριστεί σχετικά με την στενή σχέση φύσης, ζώων και ανθρώπινου οικονομικού συμφέροντος.
2 Αυγούστου 2012 9:30μμ, θέατρο Π.Κωτσόπουλου (καστράκι) .
ΜΠΟΡΕΙ ΜΙΑ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΟΛΥΝΕΙ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΝΑ ΕΞΙΛΕΩΘΕΙ ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ”ΧΟΡΗΓΟ” ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ;
«Θα έπρεπε να θέλουμε μία κοινωνία στην οποία οι οικονομικές
αξίες θα έχουν πάψει να κατέχουν κεντρική (ή μοναδική) θέση ,
όπου η οικονομία θα έχει ξαναμπεί στη θέση της , δηλαδή θα
έχει γίνει ένα απλό μέσο του ανθρώπινου βίου και όχι ύστατος
σκοπός, μια κοινωνία επομένως στην οποία θα έχουμε
παραιτηθεί από την τρελή κούρσα προς μία συνεχώς
αυξανόμενη κατανάλωση. Αυτό δεν είναι απλώς αναγκαίο
για να αποφύγουμε την τελεσίδικη καταστροφή του
περιβάλλοντος. Είναι αναγκαίο, κυρίως, για να βγούμε
από την ψυχική και ηθική εξαθλίωση των συγχρόνων ανθρώπων.» Κ. Καστοριάδης
απο την παρέμβαση στην παράσταση του θεάτρου χαλκίδας
Μια αλήθεια που κρύβεται, από τα δεξιά και τα αριστερά, πίσω από τις συνήθεις επικλήσεις στην ανάπτυξη είναι ότι η ”ανάπτυξη” παγκοσμίως βρίσκεται σε κρίση. Ότι βρίσκεται αντιμέτωπη με τα ίδια της τα όρια αλλά και τα όρια του φυσικού περιβάλλοντος το οποίο καταστρέφει απερίσκεπτα. Τρανή απόδειξη η περιοχή της κεντρικής Εύβοιας την οποία λεηλατούν από κάθε άποψη εταιρείες όπως η ΛΑΡΚΟ, τα Τσιμέντα Χαλκίδας, η Νεοχημική, η ΣΟΓΙΑ και άλλες.
Η αντίστασή μας απέναντι στις καταστρεπτικές δραστηριότητες αυτών των εταιρειών πρέπει να γίνει ακόμη πιο δυναμική και αποφασισμένη. Δεν υπάρχει πια κανένα περιθώριο για παραχωρήσεις γιατί ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Η Lafarge προτείνει για τα Τσιμέντα Χαλκίδας νέες δραστηριότητες που είναι το ίδιο επιβαρυντικές για το περιβάλλον και ασύδοτες. Στα σχέδιά τους υπολογίζουν μόνο το κέρδος και τη μεγέθυνση, αδιαφορώντας προκλητικά για τις καταστροφές που μπορούν να προξενήσουν στο φυσικό αλλά και το κοινωνικό περιβάλλον. Η συλλογική αντίσταση στα σχέδιά τους είναι λοιπόν πολύ σημαντική.
Γι’ αυτό θεωρούμε τη ”χορηγία” εκ μέρους της Lafarge προς το Θέατρο Χαλκίδας και τις δημόσιες ευχαριστίες της προέδρου του θεάτρου προς τους χορηγούς απαράδεκτη πράξη και από πολιτική αλλά και από πολιτιστική σκοπιά. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αυτή η λογική κυριαρχεί στον σύγχρονο κόσμο και αποτελεί μέρος της βαθιάς κρίσης που διαπερνά την κοινωνία μας. Ο οικονομικός παράγοντας πρέπει να πάψει να δικαιολογεί της συνθηκολογήσεις μας και να αναζητήσουμε ένα νέο ήθος που θα στηρίζει την πολιτική και την πολιτιστική μας συμπεριφορά. Αν μια κοινωνία δεν μπορεί να στηρίξει ένα εγχείρημα πολιτισμού ή η κοινωνία είναι άρρωστη ή το εγχείρημα είναι προβληματικό.
Δεν νιώθουμε ότι λέμε κάτι νέο. Το ζήτημα έχει τεθεί και άλλες φορές στην πόλη. Πολλοί έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους στις ”χορηγίες” της Lafarge χαρακτηρίζοντάς τις υποκριτικές και ευκαιρία να ρίξει σκόνη στα μάτια ή ακόμη και να υποχρεώσει σε ευνοϊκότερη μεταχείριση.
Αν θέλουμε πραγματικά να οικοδομήσουμε έναν ανθρωπινότερο κόσμο (ελεύθερο και αυτόνομο) πρέπει να δημιουργήσουμε ένα νέο ήθος που θα στηρίζει την κοινωνική μας συμπεριφορά.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟΣ
Είναι γνωστή πλέον η μεγάλη και, σε πολλά σημεία, ανεπανόρθωτη οικολογική καταστροφή που προξενεί η μεταλλευτική εταιρεία ΛΑΡΚΟ στην κεντρική και βόρεια Εύβοια, μέσω του τρόπου εξόρυξης σιδηρονικελίου. Οι άρχοντές μας όμως, ακόμη και τώρα, συνεχίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Η κυνική τους στάση, αποδεικνύει όχι μόνο την κατάπτυστης συνενοχής τους (βουίζουν και οι πέτρες πια), αλλά κυρίως το ότι δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα το ουσιαστικό από αυτούς. Βγάζει μάτια επίσης, ο πολιτικαντισμός επί του θέματος από τους διάφορους επίδοξους μελλοντικούς δημαρχέους και μας προδιαθέτει για τα χειρότερα. Οι καταστροφές όμως και τα περιβαλλοντικά εγκλήματα της ΛΑΡΚΟ στην περιοχή, είναι τεραστίων διαστάσεων και απαιτούν άμεση συλλογική δράση. Η ΛΑΡΚΟ ευθύνεται για: καταστροφή ολόκληρων βουνών, κόψιμο χιλιάδων δέντρων και αποψίλωση δασών, διάνοιξη μεγάλων δρόμων για τα βαρέα οχήματα, εναπόθεση μεγάλων ποσοτήτων από μπάζα σε ολόκληρες πλαγιές, μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα της περιοχής του δήμου Μεσσαπίας με βαρέα μέταλλα και εξασθενές χρώμιο (με αποτέλεσμα το νερό να είναι τοξινωμένο και ακατάλληλο προς πόση), ρύπανση του βόρειου ευβοϊκού κόλπου.
Από το 1966 μέχρι σήμερα φορτηγά πλοία αδειάζουν στον Βόρειο Ευβοϊκό επί 24ώρου βάσεως πάνω από 5.000 τόνους σκουριάς.
Το ζήτημα της ρύπανσης του βόρειου ευβοϊκού, είναι κεντρικής σημασίας για την ίδια μας τη ζωή και, «όλως περιέργως», αποσιωπάται από όλους. Γι´ αυτό, επί του παρόντος, θα επικεντρωθούμε μόνο σε αυτό.
Σε έλεγχο που πραγματοποίησε τον Ιούνιο του 2010 το ΥΠΕΚΑ στις εγκαταστάσεις της Λάρκο βρήκε πληθώρα παραβάσεων
Μια επιπλέον λοιπόν, «συνεισφορά» στη υποβάθμιση της ζωής μας είναι και η εναπόθεση της λεγόμενης «σκωρίας» ή σκουριάς στον Βόρειο Ευβοϊκό κόλπο. Από το 1983, το ΕΛΚΕΘΕ (Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών) πραγματοποιεί έρευνες και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά κατά περίεργο(;) τρόπο, καμία διαδικασία περιορισμού -έστω- της μόλυνσης δεν προχωρά. Η ΛΑΡΚΟ μεταφέρει με πλωτά μέσα από τον όρμο της Λάρυμνας, απόβλητα της παραγωγικής της διαδικασίας (σκωρία) και τα ρίχνει στο βυθό του Β. Ευβοϊκού. Το κράτος, αγνοώντας προκλητικά διεθνείς συμβάσεις που αφορούν τις κλειστές θάλασσες, αδειοδοτεί κάθε χρόνο την απόρριψη των αποβλήτων στα ανοιχτά του κόλπου της Λάρυμνας, επιτρέποντας με απροκάλυπτο τρόπο, την τεράστια ρύπανση της θάλασσας και των οργανισμών που ζουν σε αυτήν. Η ετήσια ποσότητα «σκωρίας» που ρίχνεται στη θάλασσα κάθε χρόνο υπολογίζεται σε 1,5 εκατ. τόνους. Η υποθαλάσσια έκτασή της φτάνει τα 20 τετρ. χλμ. και το πάχος της φτάνει τα 2,5 μέτρα. Στην ουσία δηλαδή, έχει δημιουργηθεί ένας τοξικός πυθμένας, επικίνδυνα μεγάλων διαστάσεων για τα στενά και κλειστά χαρακτηριστικά του Β. Ευβοϊκού. Η σκουριά, αντιδρώντας με το θαλασσινό νερό, εκλύει μεγάλες ποσότητες μετάλλων (σίδηρο, νικέλιο, χρώμιο, κάδμιο και υδράργυρο), μολύνοντας τους οργανισμούς που διαβιούν στην περιοχή της απόρριψης και κατά συνέπεια τους ανθρώπους που τρέφονται από αυτούς. Επιπλέον, ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η επισήμανση του ΕΛΚΕΘΕ ότι «τελευταία υπάρχουν στοιχεία για επιβάρυνση του θαλάσσιου οικοσυστήματος και από πολυκυκλικούς αρωματικούς υδρογονάνθρακες πυρολυτικής προέλευσης», που πιθανώς συνδέονται με το εργοστάσιο και είναι καρκινογόνοι. «Επιγραμματικά, οι επιπτώσεις στο θαλάσσιο οικοσύστημα από την εναπόθεση της σκουριάς είναι:
–Αλλοίωση της μορφολογίας του βυθού.
–Μεταβολή της βιοποικιλότητας – δηλαδή, δεν είναι ικανοί όλοι οι οργανισμοί να αντέξουν τη συνεχή εναπόθεση και, είτε πεθαίνουν, είτε μεταναστεύουν
–Μεταφορά μεταλλικών ιόντων στους θαλάσσιους οργανισμούς και στο ίζημα του πυθμένα».
Επίσης, τελευταία, σε υποθαλάσσιους σταθμούς της Χαλκίδας, διαπιστώθηκαν νεκρωμένοι ύφαλοι, σημάδι και αυτό της κατάστασης του κόλπου. Οι αιτίες της υποβάθμισής του, εντοπίζονται κυρίως στην παρουσία των παρακείμενων βιομηχανικών μονάδων, στη χρήση φυτοφαρμάκων για τη γεωργική παραγωγή, στη ρίψη ακατέργαστων αστικών αποβλήτων, στα μολυσμένα ποτάμια. ΛΑΡΚΟ, Νεοχημική, Σόγια, Τσιμέντα, εξασθενές χρώμιο, ιχθυοκαλλιέργειες, αποτελούν λέξεις-κλειδιά της εντεινόμενης ρύπανσης του Κόλπου. Από την άλλη πλευρά, η υπεραλίευση και χρήση συγκεκριμένων εργαλείων αλίευσης, δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες ώστε τα συγκεκριμένα θαλάσσια οικοσυστήματα να απειλούνται. Συνεπώς, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πρόβλημα με δυο σημαντικές παραμέτρους: την πολυεπίπεδη ρύπανση του Κόλπου και ταυτόχρονα τον τρόπο και τη χρήση της αλιείας.
Υψηλές συγκεντρώσεις υδραργύρου μετρήθηκαν στα ιζήματα της θαλάσσιας περιοχής απόρριψης της σκουριάς.
Πολλές μελέτες κάνουν λόγο για τη ρύπανση της «σκωρίας» και τις επιπτώσεις της, από το 1983 μάλιστα. Έτσι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν έρευνες που επιβεβαιώνουν την παρουσία βαρέων μετάλλων σε μύδια από τον όρμο της Λάρυμνας, συγκεντρώσεις χρωμίου, νικελίου, σιδήρου σε ψάρια και καρκινοειδή (καβούρια, αστακοί, γαρίδες), που έχουν συλλεχθεί από το 1991 ως το 1997 στην ίδια περιοχή. Το 2008 επίσης, δημοσιοποιήθηκε έρευνα η οποία αναφέρει την ύπαρξη υδραργύρου, καδμίου και αρσενικού σε ψάρια που προέρχονταν και από τον ευβοϊκό. Γενικότερα, όλες οι μελέτες διαπιστώνουν αύξηση των μετάλλων στους θαλάσσιους οργανισμούς, ενώ ειδικότερα, παρατηρείται διαρκής παρουσία τοξινών στα μύδια και άλλων βιοτοξινών (DSP) σε όστρακα της ευρύτερης περιοχής. Οι συγκεντρώσεις των συγκεκριμένων τοξικών, προκαλούν προβλήματα στο συκώτι και τα νεφρά, στο νευρικό σύστημα, στον μυϊκό ιστό και στο ανδρικό αναπαραγωγικό σύστημα. Άρα λοιπόν, δεν πρέπει να θεωρούνται καθόλου αβάσιμες οι ανησυχίες σχετικά με την επικινδυνότητα της κατανάλωσης αλιευμάτων από τον Β. Ευβοϊκό. Ο ρόλος που επιφυλάσσει το κράτος σε φορείς όπως το ΕΛΚΕΘΕ, είναι καθαρά γνωμοδοτικός και περιορισμένος στην επιστημονική αποτύπωση, για ευνόητους διαχειριστικούς λόγους. Έτσι, για παράδειγμα, παρότι οι διαχειριστές της πολιτικής εξουσίας γνωρίζουν αποδεδειγμένα ότι σειρά επιχειρήσεων μολύνει, στην ουσία πράττουν ως επίσημοι προστάτες των ρυπαντών.
‘Εχουμε πιθανότητες να ορίσουμε καλύτερα τις ζωές μας, μόνο όταν οι πιέσεις και οι δράσεις είναι σαφείς, δυναμικές, αποφασιστικές και περιλαμβάνουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Με αδιαμεσολάβητο τρόπο, δημιουργώντας πραγματικά αυτόνομα και αντιιεραρχικά δίκτυα, είναι επιτακτική ανάγκη να παρακάμψουμε κάθε λογής πολιτικάντη και εκείνους που μέσω των περιβαλλοντισμών προσπαθούν ουσιαστικά να «βελτιώσουν» τις κακές όψεις του συστήματος. Για τις καταστροφές της φύσης φταίει το απάνθρωπο και ρυπογόνο πολιτικο – οικονομικό σύστημα (καπιταλισμός) που κυβερνάει τις ζωές μας και όχι γενικά και αόριστα ο άνθρωπος, όπως υποστηρίζουν οι, νυν και επίδοξοι, πολιτικοί και οικονομικοί μας άρχοντες, κατασκευάζοντας έτσι, μια συλλογική ευθύνη που αποκρύπτει την αλήθεια. Οι ρυπαντές επίσης, είναι συγκεκριμένοι και μπορούν να κατονομαστούν. Γι’ αυτό, στη συγκεκριμένη περίπτωση, καταδεικνύουμε τη ΛΑΡΚΟ, αφού είναι η πιο βρώμικη επιχείρηση της περιοχής, από όλες τις απόψεις.
Μόνο η συλλογική κινητοποίηση, που θα βασίζεται στην ισότιμη συμμετοχή όλων, μπορεί να έχει ριζικά και ουσιαστικά αποτελέσματα. Στη θέση του ατόμου που ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και την απόλαυση, που αδιαφορεί για τη δημόσια ζωή και αντιμετωπίζει με κυνισμό την πολιτική και τις ανθρώπινες σχέσεις, να γίνουμε εκείνοι που με ανεξάρτητη κρίση, ενδιαφέρονται και συμμετέχουν στις κοινές υποθέσεις, χωρίς δήθεν αντιπροσώπους… Είναι εφικτό.
Ας μην τους αφήσουμε να μας λεηλατήσουν περισσότερο
Έχετε παρατηρήσει πως δεν υπάρχουν πια, καθόλου νέοι Γάλλοι διανοούμενοι; Υπήρξε μια πραγματική πλημμύρα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80: Ντεριντά, Φουκώ, Μποντριγιάρ, Κρίστεβα, Λυοτάρ, Ντε Σερτώ αλλά δεν υπήρξε σχεδόν κανένας από τότε. Οι «τρέντυ» ακαδημαϊκοί και οι χίπστερς διανοούμενοι έχουν αναγκαστεί να ανακυκλώνουν ατέλειωτα θεωρίες 20 ή 30 ετών, ή στρέφονται σε χώρες όπως η Ιταλία ή ακόμα και η Σλοβενία για εκθαμβωτική μετα-θεωρία.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτό. Ένας σχετίζεται με την πολιτική κατάσταση στην ίδια τη Γαλλία, όπου υπήρξε μια συντονισμένη προσπάθεια εκ μέρους της ελίτ των μέσων μαζικής ενημέρωσης να αντικαταστήσει τους πραγματικούς διανοούμενους με αμερικανικού τύπου κουφιοκέφαλους «ειδικούς». Παρόλα αυτά, η προσπάθεια δεν ήταν απόλυτα επιτυχής. Σημαντικότερος ήταν ότι η γαλλική πνευματική ζωή έχει γίνει πολύ πιο πολιτικά δεσμευμένη. Στον τύπο των ΗΠΑ, υπήρξε διακοπή ενημέρωσης σχετικά με τις πολιτιστικές ειδήσεις από τη Γαλλία μετά τη μεγάλη απεργία του 1995, όταν η Γαλλία ήταν η πρώτη χώρα που απέρριψε οριστικά το “Αμερικανικό μοντέλο” για την οικονομία, και αρνήθηκε να ξεκινήσει τη διάλυση του κράτους πρόνοιας της. Στο Αμερικανικό τύπο, η Γαλλία έγινε αμέσως η ανόητη χώρα, που μάταια προσπαθεί να αποφύγει την παλίρροια της ιστορίας.
Φυσικά, αυτό από μόνο του θα στεναχωρήσει ελάχιστα το είδος των Αμερικανών που διαβάζουν Ντελέζ και Γκουαταρί. Αυτό που οι Αμερικανοί ακαδημαϊκοί περιμένουν από τη Γαλλία είναι ένα πνευματικό υψηλό, την ικανότητα να αισθάνεται κάποιος ότι συμμετέχει σε άγριες, ριζοσπαστικές ιδέες – που αποδεικνύουν την εγγενή βία στις Δυτικές εννοιολογήσεις της αλήθειας ή της ανθρωπότητας, τέτοιου είδους θέματα -,αλλά με ένα τρόπο που δεν συνεπάγεται οποιοδήποτε πρόγραμμα πολιτικής δράσης’ ή, συνήθως, καμία ευθύνη για να δράσουν με κανένα τρόπο. Είναι εύκολο να δει πώς μια κατηγορία ανθρώπων που θεωρούνται σχεδόν εντελώς άσχετοι τόσο από τις πολιτικές ελίτ όσο και από το 99% του γενικού πληθυσμού μπορεί να αισθάνονται με αυτόν τον τρόπο. Με άλλα λόγια, ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ αναπαριστούν τη Γαλλία ως ανόητη, οι ακαδημαϊκοί των ΗΠΑ αναζητούν εκείνους τους Γάλλους στοχαστές που φαίνεται να ταιριάζουν με τα παραπάνω προαπαιτούμενα.
Όταν ο νόμος είναι τέτοιος, ώστε να σε εξαναγκάζει να γίνεις όργανο αδικίας σε βάρος άλλου, τότε σου λέω: γίνε παραβάτης του νόμου. Υπάρχει ένας νόμος ανώτερος από τον νόμο του κράτους και πρέπει να υπακούει κανείς σε αυτόν τον ανώτερο νόμο, ακόμα και αν υπάρχουν ποινικές συνέπειες».
O Henry David Thoreau (1817-1862), ο εμπνευστής της πολιτικής ανυπακοής, ήταν ένας ένθερμος φυσιολάτρης και λάτρης της αρμονίας που διέπει τους κανόνες της φύσης οι οποίοι και τον οδηγούσαν στις αντιλήψεις του για την ζωή όσο και στις πολιτικές του πεποιθήσεις που για αυτόν ήταν αλληλένδετα. Δεν έμεινε απλά στις θεωρίες του περί ζωής αλλά τις εφάρμοσε και στην πράξη όταν έζησε επί δύο χρόνια (1845-47) στη λίμνη Ούωλντεν ενταγμένος αρμονικά μέσα στο σύνολο της φύσης, όταν συνελήφθη για την άρνηση του να πληρώνει φόρους σε ένα τυραννικό κράτος που χρηματοδοτούσε την εκπαίδευση στρατιωτών για τον πόλεμο του Μεξικού, ακόμα και όταν εγκατέλειψε την διδασκαλία του σε διάφορα σχολεία χαρακτηρίζοντας το παιδαγωγικό σύστημα ως αυταρχικό. Ο Thoreau είχε σπουδάσει στο Harvard κλασική φιλολογία, φυσική ιστορία και μαθηματικά και έγραψε αρκετά βιβλία τα πιο γνωστά από τα οποία είναι η «Πολιτική ανυπακοή» (1849), «Ζωή χωρίς αρχές» (1850) και «Περπατώντας» (1862) αν και εν ζωή πολύ λίγα από αυτά έγιναν γνωστά.
Στη «πολιτική ανυπακοή» έλεγε «Υπάρχουν χιλιάδες που είναι στη γνώµη αντίθετοι στη δουλεία και στον πόλεµο, που όµως στην πράξη δεν κάνουν τίποτε για να τα σταµατήσουν και οι οποίοι, θεωρώντας τον εαυτό τους παιδιά του Ουάσιγκτον και του Φραγκλίνου, κάθονται µε τα χέρια στις τσέπες και διατείνονται ότι δεν ξέρουν τι να κάνουν και τίποτε δεν κάνουν, που ακόµη αναγάγουν το ζήτηµα της ελευθερίας σε ζήτηµα ελεύθερου εµπορίου και διαβάζουν ήσυχα τις διακυµάνσεις των τιµών µαζί µε τις τελευταίες ειδήσεις από το Μεξικό, ίσως πριν αποκοιµηθούν, επάνω και στα δύο, µμετά το δείπνο. Ποια είναι η διακύµανση της τιµής ενός έντιµου ανθρώπου και ενός πατριώτη σήµερα; Διστάζουν και λυπούνται και κάποτε αιτούνται, µα τίποτε δεν κάνουν µε ζήλο και αποτελεσµατικότητα. Θα περιµένουν καλοπροαίρετα, άλλους να θεραπεύσουν το κακό, και ίσως να µην χρειαστεί να στεναχωριούνται πλέον. Εν τέλει, δίνουν µονάχα µία φθηνή ψήφο, µία ανεπαρκή έγκριση και ένα αδύναµο κατευόδιο στο δίκαιο, για εκεί που πηγαίνει µε τη συνδροµή τους. Υπάρχουν εννιακόσιοι ενενήντα εννέα προστάτες της αρετής για κάθε ενάρετο άνδρα. Μα είναι πιο εύκολο να έρθεις σε επικοινωνία µε τον πραγµατικό ιδιοκτήτη ενός πράγµατος απ’ ότι µε τον προσωρινό του φύλακα».
Επηρέασε, και συνεχίζει να το κάνει, με τα φλογερά του γραπτά επαναστατικές φυσιογνωμίες σε όλο τον κόσμο με διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις όπως τον Μαχάτμα Γκάντι, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον Λέων Τολστόι και τον υποδιοικητή Μάρκος των Ζαπατίστας.
Έχετε παρατηρήσει πως δεν υπάρχουν πια, καθόλου νέοι Γάλλοι διανοούμενοι; Υπήρξε μια πραγματική πλημμύρα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80: Ντεριντά, Φουκώ, Μποντριγιάρ, Κρίστεβα, Λυοτάρ, Ντε Σερτώ αλλά δεν υπήρξε σχεδόν κανένας από τότε. Οι «τρέντυ» ακαδημαϊκοί και οι χίπστερς διανοούμενοι έχουν αναγκαστεί να ανακυκλώνουν ατέλειωτα θεωρίες 20 ή 30 ετών, ή στρέφονται σε χώρες όπως η Ιταλία ή ακόμα και η Σλοβενία για εκθαμβωτική μετα-θεωρία.