26 Δεκέμβρη 2014…

Σύμφωνα με τον Ντ. Γκρέμπερ [που έγραψε ένα άρθρο τον περασμένο Οκτώβρη εκθειάζοντας τη δουλειά που γίνεται από τα κάτω στο δυτικό Κουρδιστάν], η περιοχή της Ροτζάβα που κηρύχθηκε αυτόνομη με κάποιας μορφής «κοινωνικού συμβολαίου» το 2011, αποτελούμενη από τρία αντικρατικά και αντικαπιταλιστικά καντόνια, είναι ένα αξιοσημείωτο δημοκρατικό πείραμα για την εποχή μας.
Στις αρχές του Δεκέμβρη βρέθηκε με μια ομάδα 8 ανθρώπων – φοιτητές, ακαδημαϊκούς και ακτιβιστές (μεταξύ των οποίων και η σύντροφος του ιδρυτή της Κοινωνικής Οικολογίας Μάρεϋ Μπούκτσιν, Τζάνετ Μπιλ – από διαφορετικά μέρη των Η.Π.Α και της Ευρώπης, στο Σαζίρ, ένα από τα τρία καντόνια της Ροτζάβα. Είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει την πρακτική της «δημοκρατικής αυτονομίας» επί τόπου και να κάνει πολλές ερωτήσεις. Μας λέει τις εντυπώσεις του από το ταξίδι, θέτοντας ακόμα μεγαλύτερες ερωτήσεις αλλά και απαντήσεις σχετικά με το γιατί αυτό το «παράδειγμα» των Κούρδων της Συρίας αγνοείται από όλο τον κόσμο.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην τουρκική καθημερινή αριστερή εφημερίδα Evrensel.

-Στο άρθρο σου στον Γκάρντιαν ρώτησες γιατί όλος ο κόσμος αγνοεί το «δημοκρατικό παράδειγμα» των Κούρδων της Συρίας. Έχοντας την εμπειρία των 10 ημερών εκεί, μήπως έχεις κάποιο νέο ερώτημα ή ενδεχομένως κάποια νέα απάντηση να δώσεις πάνω σ’ αυτό;

Λοιπόν, αν είχα αμφιβολίες σχετικά με το αν αυτό που συντελείται εκεί πέρα πρόκειται για επανάσταση ή αποτελεί βιτρίνα κάποιου είδους, θα έλεγα ότι η επίσκεψή μου εκεί σταμάτησε κάθε τέτοια σκέψη. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σκέφτονται ότι δεν είναι παρά μια βιτρίνα του PKK (Κουρδικό Εργατικό Κόμμα), το οποίο είναι μια σταλινική αυταρχική οργάνωση που προσποιείται ότι έχει υιοθετήσει τη ριζοσπαστική δημοκρατία. Σε καμία περίπτωση. Ό,τι συμβαίνει εκεί είναι πραγματικό. Πρόκειται για μια αυθεντική επανάσταση. Με έναν τέτοιο τρόπο όμως που αποτελεί το πρόβλημα. Οι κυρίαρχες δυνάμεις έχουν δεσμευτεί σε μια ιδεολογία που λέει ότι πραγματικές επαναστάσεις δεν συμβαίνουν πια. Εντωμεταξύ, πολλοί στην αριστερά, ακόμα και στη ριζοσπαστική αριστερά, δείχνουν να έχουν υιοθετήσει σιωπηρά μια πολιτική που κάνει την ίδια υπόθεση, ακόμα και αν, εκ πρώτης όψεως, κάνουν επαναστατικούς θορύβους. Υιοθετούν ένα πλαίσιο, πουριτανικού «αντι-ιμπεριαλιστικού» είδους, που κάνει την υπόθεση ότι οι σημαντικοί παίκτες είναι οι κυβερνήσεις και οι καπιταλιστές και αυτό ακριβώς είναι το παιγνίδι για το οποίο αξίζει να μιλάει κανείς.
Το παιγνίδι δηλαδή όπου κάνεις πόλεμο, δημιουργείς μυθικούς κακούς, αρπάζεις το πετρέλαιο και τους υπόλοιπους πόρους, στήνεις δίκτυα προστασίας και πελατείας, και αυτό ακριβώς είναι το μόνο παιγνίδι που παίζεται. Οι άνθρωποι στη Ροτζάβα λένε ότι δεν θέλουν να παίξουν αυτό το παιγνίδι αλλά ένα καινούριο. Αυτό δημιουργεί σύγχυση σε πολλούς και το βρίσκουν ιδιαίτερα ενοχλητικό, οπότε προτιμούν να πιστεύουν ότι δεν είναι κάτι που συμβαίνει πραγματικά και ότι αυτοί που το υποστηρίζουν είναι παραπλανημένοι, μη ειλικρινείς ή αφελείς.

–Από τον Οκτώβρη βλέπουμε να έχει αναδυθεί ένα κίνημα αλληλεγγύης από διάφορα πολιτικά κινήματα ανά τον κόσμο. Έγινε μια αρκετά εκτεταμένη και ενθουσιώδης κάλυψη της αντίστασης στο Κομπανύ από τα κυρίαρχα μέσα του κόσμου. Η πολιτική στάση όσον αφορά τη Ροτζάβα άλλαξε σε κάποιο βαθμό στη Δύση. Αυτό αποτελεί κάτι αξιοσημείωτο αλλά νομίζεις ότι η εμπειρία και ο πειραματισμός της δημοκρατικής αυτονομίας στα καντόνια της Ροτζάβα συζητούνται επαρκώς; Κατά πόσο η γενική αποδοχή «κάποιων γενναίων ανθρώπων που μάχονται ενάντια στο κακό της σημαρινής εποχής, το Ισλαμικό Κράτος», κυριαρχεί σε αυτήν την επιδοκιμασία και γοητεία;

Βρίσκω αξιοσημείωτο για παράδειγμα πόσοι άνθρωποι στη Δύση βλέπουν αυτές τις εικόνες με τα ένοπλα φεμινιστικά επιτελεία, και δεν αναρωτιούνται καν για το είδος των ιδεών που μπορούν να βρίσκονται από πίσω τους. Θεωρούν πως με κάποιο τρόπο απλώς έχει συμβεί. «Υποθέτω πως είναι η κουρδική παράδοση». Σε κάποιο βαθμό αυτό είναι οριενταλισμός φυσικά ή, για να το πούμε πιο απλά, ρατσισμός. Δεν τους περνάει ποτέ απ’ το μυαλό ότι άνθρωποι στο Κουρδιστάν μπορεί να διαβάζουν ακόμα και Τζούντιθ Μπάτλερ. Στην καλύτερη περίπτωση σκέφτονται ως εξής: «Ω, προσπαθούν να σκεφτούν κάποια δυτικά πλαίσια δημοκρατίας και δικαιωμάτων των γυναικών. Αναρωτιέμαι αν αυτό συμβαίνει πραγματικά ή αποσκοπεί σε εξωτερική κατανάλωση». Δεν περνάει καν απ’ το μυαλό τους πως αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να πηγαίνουν αυτά τα πράγματα ακόμα πιο μακριά από τα «δυτικά πλαίσια», ότι μπορεί να πιστεύουν αυθεντικά στις αρχές που τα δυτικά κράτη απλώς επικαλούνται.

-Έκανες αναφορά στην προσέγγιση της αριστεράς όσον αφορά τη Ροτζάβα. Ποια είναι η πρόσληψή της από τις διεθνείς αναρχικές κοινότητες;

Η αντίδραση στις διεθνείς αναρχικές κοινότητες υπήρξε σαφώς μικτή. Δυσκολεύομαι να το κατανοήσω. Υπάρχει ένα σημαντικό μέρος αναρχικών -συνήθως τα πιο σεχταριστικά στοιχεία- που επιμένουν ότι το PKK, παραμένει ένα “σταλινικό”, αυταρχικό εθνικιστικό σύνολο, που έχει υιοθετήσει τον Μπούκτσιν και άλλες ελευθεριακές ιδέες προκειμένου να προσεγγίσει την αντιεξουσιαστική αριστερά στην Ευρώπη και στην Αμερική. Νομίζω ότι πρόκειται για μια απ’ τις πιο ανόητες και ναρκισσιστικές ιδέες που έχω ποτέ ακούσει. Ακόμη και αν η πρόθεση ήταν αυτή, και μια μαρξιστική-λενινιστική ομάδα αποφάσιζε να προσποιηθεί μια ιδεολογία προκειμένου να κερδίσει τη διεθνή υποστήριξη, για ποιό λόγο θα επέλεγε αναρχικές ιδέες που αναπτύχθηκαν από τον Μάρεϋ Μπούκτσιν; Θα ήταν το πιο ηλίθιο άνοιγμα που έχει γίνει ποτέ. Προφανώς και θα προσποιούνταν τους Ισλαμιστές ή τους φιλελεύθερους, συνήθως αυτοί είναι που βρίσκουν όπλα και υλική βοήθεια. Εν πάσει περιπτώση, θεωρώ ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι στη διεθνή αριστερά, συμπεριλαμβανομένων και των αντιεξουσιαστών/αναρχικών, που βασικά δεν θέλουν να νικήσουν. Δεν μπορούν να φανταστούν ότι μια επανάσταση μπορεί να συμβεί και ενδόμυχα δεν το θέλουν καν να συμβεί, από τη στιγμή που θα αναγκάζονταν να μοιραστούν τη «φάση τους» με κοινούς ανθρώπους. Με λίγα λόγια δεν θα ήταν κάτι το ιδιαίτερο πλέον. Σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν θα ήταν προτιμότερο να ξεδιαλέξουμε τους πραγματικούς επαναστάτες από τους ποζεράδες. Και οι πραγματικοί επαναστάτες υπάρχουν.

-Ποιο ήταν το στοιχείο εκείνο που σε εντυπωσίασε περισσότερο, όσον αφορά αυτήν την πρακτική της δημοκρατικής αυτονομίας στη Ροτζάβα;

Τα στοιχεία που με εντυπωσίσαν ήταν πολλά. Δεν νομίζω να έχω υπόψη μου οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο, στο οποίο να υπήρξε μια κατάσταση δυαδικής εξουσίας όπου οι πολιτικές δυνάμεις να δημιούργησαν και τις δύο πλευρές της. Υπάρχει η «δημοκρατική αυτοδιοίκηση», που έχει τη μορφή και όλες τις παγίδες ενός κράτους -Κοινοβούλιο, υπουργεία, κτλ.- που όμως δημιουργήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι διαχωρισμένη από τα μέσα της καταναγκαστικής εξουσίας. Και ύστερα υπάρχει το TEV-DEM (Δημοκρατικό Κοινωνικό Μέτωπο), με θεσμούς που καθοδηγούνται από κάτω προς τα πάνω. Και τέλος -και εδώ είναι το σημείο κλειδί-, οι δυνάμεις ασφαλείας λογοδοτούν στις από κάτω προς τα πάνω δομές και όχι στις από πάνω προς τα κάτω.
Ένα από τα πρώτα μέρη που επισκεφθήκαμε ήταν και η ακαδημία της αστυνομίας (Asayiş). Όλοι έκαναν μαθήματα πάνω στη μη βίαιη επίλυση σύγκρουσης και στη φεμινιστική θεωρία προτού τους επιτραπεί να ακουμπήσουν όπλο. Οι συνδιευθυντές μας εξήγησαν ότι ο τελικός στόχος ήταν να λάβουν όλοι στην περιοχή εξάμηνη αστυνομική εκπαίδευση ούτως ώστε, τελικά, να καταργήσουν την αστυνομία.

-Τι θα έλεγες στις διάφορες κριτικές που λέγονται για τη Ροτζάβα; Για παράδειγμα: «Δεν θα τα έκαναν αυτά εν καιρώ ειρήνης, παρά μόνο στην κατάσταση πολέμου»…

Νομίζω λοιπόν, ότι τα περισσότερα κινήματα αν έρχονταν αντιμέτωπα με τις καταστροφικές συνθήκες ενός πολέμου, δεν θα καταργούσαν άμεσα παρόλα αυτά την θανατική ποινή, δεν θα διέλυαν την μυστική αστυνομία και δεν θα δημοκρατικοποιούσαν το στρατό. Οι στρατιωτικές μονάδες παραδείγματος χάρη εκλέγουν τους αξιωματικούς τους.

-Υπάρχει ακόμα μια κριτική, που είναι αρκετά δημοφιλής στους φιλοκυβερνητικούς κύκλους εδώ στην Τουρκία: «Το μοντέλο που οι Κούρδοι -υπό τον έλεγχο του PKK και του PYD (Κουρδικό κόμμα για τη Δημοκρατική Ένωση)- προωθούν δεν έχει αγκαλιαστεί από όλους τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Αυτή η πολυ-δομή είναι επιφανειακή, λειτουργεί συμβολικά»…

Λοιπόν, ο πρόεδρος του καντονιού Σαζίρ είναι Άραβας, στην πραγματικότητα επικεφαλής μιας μεγάλης τοπικής φυλής. Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε πως πρόκειται για ένα διακοσμητικό πρόσωπο. Με μια έννοια όλη η κυβέρνηση είναι διακοσμητική. Αν κοιτάξτε όμως τις από τα κάτω προς τα πάνω δομές, σίγουρα δεν είναι μόνο οι Κούρδοι αυτοί που συμμετέχουν. Μου είπαν ότι το μόνο πρόβλημα που υπάρχει είναι με μερικούς εποίκους της «αραβικής ζώνης», με ανθρώπους δηλαδή που ήρθαν στην περιοχή τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 από άλλες περιοχές της Συρίας, στα πλαίσια μιας σκόπιμης πολιτικής των Μπααθιστών να περιθωριοποιήσουν και να αφομοιώσουν τους Κούρδους. Κάποιες από αυτές τις κοινότητες δεν είναι καθόλου φιλικά διακείμενες στην επανάσταση. Οι Άραβες όμως που οι οικογένειές τους ζουν εκεί για πολλές γενιές ή οι Σύριοι, οι Κιργίζιοι, οι Αρμένιοι, οι Τσετσένοι και ούτω καθεξής, είναι αρκετά ενθουσιώδεις. Οι Σύριοι με τους οποίους μιλήσαμε, μας είπαν πως ύστερα από μια μακρόχρονη δύσκολη σχέση με το καθεστώς, ένιωσαν επιτέλους ελεύθεροι ως προς την θρησκευτική και πολιτιστική τους ελευθερία.
Ενδεχομένως το πιο επίμονο πρόβλημα παραμένει η γυναικεία χειραφέτηση. Τα PYD και TEV-DEM βλέπουν αυτό το ζήτημα ως κεντρικό στην ιδέα που έχουν για την επανάσταση, αντιμετωπίζουν όμως ταυτόχρονα το πρόβλημα της σύναψης ευρύτερων συμμαχιών με αραβικές κοινότητες, οι οποίες νιώθουν πως κάτι τέτοιο παραβιάζει τις βασικές θρησκευτικές αρχές τους. Για παράδειγμα, καθώς οι Συρόφωνοι έχουν τις δικές τους Ενώσεις Γυναικών και οι Άραβες όχι, τα κορίτσια που ενδιαφέρονται να οργανωθούν γύρω από ζητήματα φύλου ή ακόμα και να συμμετάσχουν σε φεμινιστικά σεμινάρια και προέρχονται από κοινότητες αράβων, θα πρέπει να τα κάνουν αυτά με τους Σύριους ή τους Κούρδους.

-Χωρίς να είναι απαραίτητα παγιδευμένο σ’ αυτό το «πουριτανικό ‘αντι-ιμπεριαλιστικό’ πλαίσιο» που ανέφερες προηγουμένως, τι θα έλεγες σχετικά με το σχόλιο ότι η Δύση/ιμπεριαλισμός θα ζητήσει το λογαριασμό από τους Κούρδους της Συρίας για την υποστήριξή της; Τι ακριβώς σκέφτεται η Δύση γι’ αυτό το αντικρατικό, αντικαπιταλιστικό μοντέλο; Είναι ένα πείραμα που μπορεί να αγνοηθεί στη διάρκεια του πολέμου καθώς οι Κούρδοι οικειοθελώς αποδέχονται να πολεμήσουν έναν εχθρό που στην πραγματικότητα έχει δημιουργηθεί από τη Δύση;

Νομίζω ότι οι Η.Π.Α και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις θα κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να ανατρέψουν την επανάσταση. Αυτό δεν το συζητάμε. Και οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησα το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Δεν διαχώρισαν όμως καθόλου την ηγεσία των περιφερειακών δυνάμεων όπως η Τουρκία, το Ιράν ή η Σαουδική Αραβία, από τις ευρωαμερικανικές δυνάμεις, όπως π.χ. η Γαλλία ή οι Η.Π.Α. Θεωρούν ότι είναι όλες τους καπιταλιστικές και κρατιστικές, άρα αντεπαναστατικές, που το πολύ-πολύ να έχουν πειστεί να δείξουν κάποια ανοχή, αλλά σε καμια περίπτωση δεν είναι με το μέρος τους. Ύστερα υπάρχει ένα ακόμα πολυπλοκότερο ζήτημα της δομής που αποκαλείται «Διεθνής Κοινότητα»: το παγκόσμιο σύστημα θεσμών όπως ο Ο.Η.Ε., το Δ.Ν.Τ., οι οργανισμοί, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που προϋποθέτει μια κρατική οργάνωση, μια κυβέρνηση που μπορεί να περάσει νόμους και να έχει το μονοπώλιο της επιβολής αυτών των νόμων. Ύπάρχει μόνο ένα αεροδρόμιο στο Σαζίρ, και ακόμα βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Συριακής κυβέρνησης. Μπορούν να το καταλάβουν εύκολα οποιαδήποτε στιγμή θέλουν, ισχυρίζονται. Δεν το κάνουν όμως και ένας από τους λόγους είναι: Πώς θα μπορούσε μια μη κρατική μορφή να διαχειριστεί ένα αεροδρόμιο; Οτιδήποτε κάνεις σε ένα αεροδρόμιο υπόκειται σε διεθνείς κανονισμούς και προϋποθέτουν ένα κράτος.

-Έχεις κάποια απάντηση ως προς το γιατί το Ισλαμικό Κράτος έχει τέτοια εμμονή με το Κομπανύ;

Καταρχήν δεν πρέπει να φανούν πως χάνουν. Ολόκληρη η στρατηγική με την οποία στρατολογούν μέλη στηρίζεται στην ιδέα ότι αποτελούν μια ασταμάτητη καταστροφική δύναμη, και η συνεχόμενη επέλασή τους, αποδεικνύει ότι αντιπροσωπεύουν τη θέληση του Θεού. Η ήττα τους από μερικές φεμινίστριες θα αποτελέσει τη μέγιστη ξεφτίλα τους. Όσο πολεμούν στο Κομπανύ, μπορούν να συνεχίσουν να ισχυρίζονται ότι τα όσα επικαλούνται τα Μ.Μ.Ε είναι ψέματα και ότι πράγματι κερδίζουν θέσεις στο μέτωπο. Ποιός μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο; Αν αποτραβηχτούν είναι σαν να παραδέχονται την ήττα τους.

-Έχεις λοιπόν εικόνα σχετικά με το τι ακριβώς προσπαθεί να πετύχει ο Ταγίπ Ερντογάν και το κόμμα του στη Συρία και στη Μέση Ανατολή γενικότερα;

Μπορώ μόνο να κάνω υποθέσεις. Δείχνει πως έχει μετατοπιστεί σε μια καθαρά αντικουρδική στρατηγική, από εκεί που είχε μια αντικουρδική και αντι-Ασσαντική στρατηγική αρχικά. Προσπάθησε επανειλημμένα να συμμαχήσει με ψευδοθρησκευτικούς φασίστες, για να επιτεθεί σε οποιοδήποτε εγχείρημα ριζοσπαστικής δημοκρατίας έχει εμπνευστεί απ’ το PKK. Όπως συμβαίνει και με το ίδιο το Daesh (Ισλαμικό Κράτος), θεωρεί πως αυτό που κάνουν αποτελεί ιδεολογική απειλή, ίσως και τη μόνη πραγματικά βιώσιμη εναλλακτική στον δεξιόστροφο ισλαμισμό του ευρύτερου ορίζοντα, και θα κάνει κάθε τι δυνατό, προκειμένου να το ξεριζώσει.
-Από τη μια μεριά υπάρχει το ιρακινό Κουρδιστάν που στηρίζεται σε ένα αρκετά διαφορετικό ιδεολογικό περιβάλλον σε όρους καπιταλισμού και μιας ιδέας ανεξαρτησίας. Από την άλλη πλευρά υπάρχει το εναλλακτικό παράδειγμα της Ροτζάβα. Υπάρχουν και οι Κούρδοι της Τουρκίας που προσπαθούν να διατηρήσουν μια ειρηνευτική διαδικασία με την κυβέρνηση… Πως βλέπεις προσωπικά, το μέλλον του Κουρδιστάν βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα;
Ποιός μπορεί να γνωρίζει; Για την ώρα τα πράγματα δείχνουν ανέλπιστα ευνοϊκά για τις επαναστατικές δυνάμεις. Ακόμα και η Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν (Ιράκ) σταμάτησε την τεράστια τάφρο που κατασκεύαζε κατά μήκος των συνόρων της Ροτζάβα, ύστερα από την αποτελεσματική παρέμβαση και σωτηρία από πλευράς PKK, του Ερμπίλ και άλλων πόλεων από το Ισλαμικό Κράτος τον Αύγουστο. Ένα μέλος του KNK [Εθνικό Κουρδικό Κονγκρέσο, συμμαχία οργανώσεων εξόριστων Κούρδων] μου είπε πως αυτό είχε πολύ θετική αποδοχή στη λαϊκή συνείδηση εκεί. Ότι μέσα σ’ ένα μήνα δημιουργήθηκε μια συνείδηση που δεν υπήρχε για πάνω από 20 χρόνια. Οι νέοι εντυπωσιάστηκαν ιδιαίτερα από τον τρόπο που οι μαχήτριες του PKK κράτησαν το μέτωπο ενώ οι δικοί τους Πεσμεργκά τράπηκαν σε φυγή. Είναι δύσκολο όμως να φανταστεί κανείς πώς η περιοχή του ιρακινού Κουρδιστάν θα επαναστατικοποιηθεί από εδώ και πέρα, όπως και το αν οι διεθνείς δυνάμεις θα το επιτρέψουν.

-Ακόμα και αν δεν φαίνεται να βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στην Τουρκία, το Κουρδικό Πολιτικό Κίνημα συνεχίζει να εργάζεται πάνω στην δημοκρατική αυτονομία, ειδικότερα στο κοινωνικό επίπεδο. Προσπαθεί να βρει λύσεις, σε νομικό και οικονομικό επίπεδο, για ενδεχόμενα μοντέλα. Όταν συγκρίνουμε, ας πούμε, την ταξική δομή και το επίπεδο του καπιταλισμού στο δυτικό Κουρδιστάν (Ροτζάβα) και στο Βόρειο Κουρδιστάν (Τουρκία), τι θα έλεγες για τις διαφορές αυτών των δύο αγώνων για μια αντικαπιταλιστική κοινωνία ή, για έναν ελαχιστοποιημένο καπιταλισμό, όπως οι ίδιοι το περιγράφουν;

Θεωρώ ότι ο κουρδικός αγώνας είναι ρητά αντικαπιταλιστικός και στις δύο χώρες. Αποτελεί την αφετηρία τους. Κατάφεραν να δημιουργήσουν μια φόρμουλα: Δεν μπορεί να καταργήσει κανείς τον καπιταλισμό χωρίς να καταργήσει το κράτος, δεν μπορεί να καταργήσει κανείς το κράτος αν δεν απαλλαχθεί από την πατριαρχία. Οι άνθρωποι της Ροτζάβα είχαν πιο εύκολο έργο ταξικά μιλώντας, καθώς με το που κατέρρευσε το Μπααθικό καθεστώς η πραγματική αστική τάξη, με τη μορφή που είχε σε μια κατά κύριο λόγο αγροτική περιοχή, αναχώρησε μαζί του. Θα αντιμετωπίσουν μακροπρόθεσμα πρόβλημα αν δεν δουλέψουν το εκπαιδευτικό τους σύστημα, μιας και είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλίσουν ότι ένα τεχνοκρατικό στρώμα που επιδιώκει την ανάπτυξη, δεν θα αποπειραθεί να πάρει την εξουσία, εν τω μεταξύ όμως, είναι αρκετά κατανοητό ότι επικεντρώνονται άμεσα σε ζητήματα φύλου. Για την Τουρκία δεν γνωρίζω πολλά, αλλά νομίζω ότι τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα.

-Βιώνουμε μέρες που οι λαοί του κόσμου δεν μπορούν να αναπνεύσουν για ευνόητους λόγους. Το ταξίδι σου στη Ροτζάβα σε ενέπνευσε για το μέλλον; Ποιο νομίζεις ότι είναι το «φάρμακο» προκειμένου οι άνθρωποι να ανασάνουν;

Ήταν εκπληκτικό. Έχω περάσει τη ζωή μου σκεπτόμενος πως μπορούμε να κάνουμε αυτά τα πράγματα σε κάποιο μακρινό μέλλον και οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν ότι είμαι τρελός ακόμα και που φαντάζομαι κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι αυτοί το κάνουν πράξη εδώ και τώρα. Αν αποδείξουν ότι γίνεται, ότι μια αυθεντικά εξισωτική και δημοκρατική κοινωνία είναι δυνατή, θα μεταμορφώσει τελείως την αντίληψη των ανθρώπων για τις δυνατότητές τους. Προσωπικά νιώθω δέκα χρόνια νεότερος μόνο που πέρασα δέκα ημέρες σ’ αυτά τα μέρη.

-Ποια σκηνή θα θυμάσαι πιο έντονα από το ταξίδι σου στο Σαζίρ;

Υπάρχουν τόσες πολλές εικόνες, τόσες πολλές ιδέες. Μου άρεσε ιδιαίτερα ο ανόμοιος τρόπος που συχνά οι άνθρωποι έδειχναν και τα πράγματα που έλεγαν. Γνωρίζεις έναν τύπο, ένα γιατρό, μοιάζει λίγο με έναν ελαφρώς φοβισμένο στρατιώτη, Σύρο, μέσα στο δερμάτινο σακάκι του και την αυστηρή και βλοσυρή του έκφραση. Μετά του μιλάς και σου εξηγεί:
«Λοιπόν, νομίζουμε ότι η καλύτερη προσέγγιση στη δημόσια υγεία είναι αυτή της πρόβλεψης, οι περισσότερες ασθένειες οφείλονται στο άγχος. Νομίζουμε ότι αν μειώσουμε το άγχος, τα επίπεδα των καρδιακών επεισοδίων, του διαβήτη, ακόμα και του καρκίνου θα ελαττωθούν. Έτσι το τελικό μας σχέδιο είναι να επανοργανώσουμε τις πόλεις ώστε να διαθέτουν ένα ποσοστό πράσινου, της τάξης του 70%…» Υπάρχουν αυτά τα σχήματα που είναι τρελά και πανέξυπνα. Μετά όμως πας στον επόμενο γιατρό και σου εξηγεί ότι εξαιτίας του τουρκικού εμπάργκο, δεν μπορούν να βρουν ούτε τα στοιχειώδη φάρμακα και εξοπλισμό, όλοι οι νεφροπαθείς που δεν μπορούσαν να φύγουν πέθαναν… Αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στις φιλοδοξίες τους και στις εξαιρετικά πιεσμένες περιστάσεις. Και ύστερα… Η γυναίκα που είχε αναλάβει την ξενάγησή μας ήταν αναπληρώτρια υπουργός εξωτερικών και λεγόταν Αμίνα. Κάποια στιγμή, αρχίζουμε να απολογούμαστε που δεν μπορέσαμε να φέρουμε καλύτερα δώρα και βοήθεια στους ανθρώπους της Ροτζάβα, που υπέφεραν τόσο από το εμπάργκο που τους έχει επιβληθεί, και μας λέει: «Δεν είναι τόσο σημαντικό αυτό, στην τελική, έχουμε το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να δώσει ποτέ κανείς. Την ελευθερία μας. Εσείς δεν την έχετε, μακάρι να υπήρχε κάποιος τρόπος ώστε να σας τη δίναμε.»

-Σου έχουν ασκήσει συχνά κριτική που είσαι τόσο αισιόδοξος και ενθουσιώδης σχετικά με το τι συμβαίνει στη Ροτζάβα. Είσαι ή  υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνουν;

Είμαι αισιόδοξος από ταμπεραμέντο, αναζητώ καταστάσεις που δείχνουν ελπιδοφόρες. Δεν θεωρώ πως υπάρχει οποιαδήποτε εγγύηση ότι αυτό στο τέλος θα πετύχει, ότι δεν θα το τσακίσουν, σίγουρα όμως δεν θα υπάρξει ποτέ τίποτε, αν θεωρείται δεδομένο προκαταβολικά ότι δεν μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε επανάσταση και υπάρχει άρνηση ενεργούς υποστήριξης εκεί όπου κάτι δείχνει να συμβαίνει, και αφιερώνουν όλες τους τις δυνάμεις προκειμένου να του επιτεθούν ή να το απομονώσουν, πράγματα που πολλοί κάνουν. Αν έχω επίγνωση κάποιου πράγματος, που άλλοι δεν την έχουν, είναι ίσως το ότι η ιστορία δεν έχει τελειώσει. Οι καπιταλιστές έχουν κάνει μια μεγάλη προσπάθεια τα τελευταία 30 ή 40 χρόνια, για να πείσουν τους ανθρώπους ότι οι σύγχρονες οικονομικές συνθήκες -ούτε καν η ιδιόμορφη, χρηματιστική, ημι-φεουδαρχική μορφή του καπιταλισμού που έχουμε σήμερα- είναι το μόνο δυνατό οικονομικό σύστημα. Έχουν κάνει μεγαλύτερη προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση παρά στη δημιουργία ενός πραγματικά βιώσιμου, παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Το αποτέλεσμα είναι ότι το σύστημα δείχνει να καταρρέει παντού γύρω μας ακριβώς τη στιγμή που έχει χαθεί η ικανότητα να φανταστούμε οτιδήποτε άλλο. Νομίζω ότι είναι αρκετά σαφές ότι σε 50 χρόνια από τώρα, ο καπιταλισμός, σε οποιαδήποτε μορφή τον αναγνωρίζουμε και γενικότερα σε οποιαδήποτε μορφή του, θα έχει εξαφανιστεί. Θα τον έχει αντικαταστήσει κάτι άλλο, το οποίο δεν θα είναι όμως καλύτερο, θα μπορούσε να είναι κάτι κατά πολύ χειρότερο. Για τον λόγο αυτόν νομίζω ότι, ως διαννοούμενοι ή απλώς ως σκεπτόμενα όντα, έχουμε την ευθύνη τουλάχιστον, να προσπαθήσουμε να σκεφτούμε πως θα έμοιαζε ένας καλύτερος κόσμος. Και αν υπάρχουν άνθρωποι που ήδη φτιάχνουν στην πράξη αυτό το κάτι καλύτερο, είναι στην ευθύνη μας να τους βοηθήσουμε.

Μετάφραση: Κουρούκλης Σπύρος, για τις εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες.

Του Γιώργου Ν. Οικονόμου
[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 20 Νοεμβρίου 2014]

Με την έλευση της γενικευμένης χρεοκοπίας έγινε πολύς λόγος για την ανάγκη μίας σημερινής «σεισάχθειας», κατά τα πρότυπα των μεταρρυθμίσεων του Αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα, όταν στις αρχές του 6ου π.Χ. διαγράφηκαν τα χρέη και απαγορεύθηκε εφεξής η υποδούλωση των ανθρώπων ένεκα χρεών. Αυτό όμως που δεν συζητήθηκε ήταν το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου έγιναν αυτές οι μεταρρυθμίσεις, καθώς επίσης το σύνολο των μεταρρυθμίσεων αυτών. Χωρίς αυτό το ευρύτερο πλαίσιο η «σεισάχθεια» μένει μετέωρη, όπως πολλά πράγματα στην Ελλάδα, ακόμη και η ίδια η χώρα.

Κατ’ αρχάς αυτό που πρέπει να τονισθεί είναι πως ο Σόλων δεν εμφανίσθηκε από το πουθενά, αλλά τον ανέδειξε η είσοδος του κοινωνικού πλήθους στο πολιτικό προσκήνιο για πρώτη φορά στην ιστορία. Τα κατώτερα στρώματα εξεγέρθηκαν και απαίτησαν αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης, όπως περιγράφει συνοπτικώς ο Αριστοτέλης: «ενώ οι πολλοί ήταν υποδουλωμένοι στους ολίγους, εξεγέρθηκε ο δήμος κατά των ευγενών. Επειδή η σύγκρουση ήταν βίαιη και οι δύο παρατάξεις μάχονταν η μία με την άλλη για πολύ καιρό, εξέλεξαν από κοινού τον Σόλωνα ως μεσολαβητή και άρχοντα και του ανέθεσαν την οργάνωση της πολιτείας». Με άλλα λόγια, έγινε μία κοινωνική-πολιτική εξέγερση των κατωτέρων στρωμάτων κατά των ανώτερων και κατά του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου της αριστοκρατίας που είχε στην κατοχή της το σύνολο σχεδόν της καλλιεργούμενης γης, με αποτέλεσμα πολλοί Αθηναίοι να έχουν καταντήσει δούλοι ένεκα χρεών. Εξέλεξαν λοιπόν ανώτατο άρχοντα τον Σόλωνα το 594/3 ο οποίος προέβη σε ριζικές μεταρρυθμίσεις, που άλλαξαν το κοινωνικό και θεσμικό πλαίσιο.

Πράγματι, εκτός από τη «σεισάχθεια», ο Σόλων αφαίρεσε αρμοδιότητες και εξουσίες από τον Άρειο Πάγο και τις παραχώρησε στα μεσαία και κατώτερα στρώματα. Ο Άρειος Πάγος ήταν ένα αριστοκρατικό συμβούλιο ευγενών-γαιοκτημόνων, ανώτατο κυρίαρχο όργανο που κατείχε και ασκούσε αποκλειστικώς κάθε είδους εξουσία. Ο Σόλων προέβη μεταξύ άλλων σε δύο καινοτόμους πολιτικές αλλαγές, οι οποίες εισήγαγαν το κοινωνικό πλήθος στην πολιτική εξουσία για πρώτη φορά στην ιστορία. Η μία ήταν η είσοδος των κατωτέρων στρωμάτων στην Εκκλησία του δήμου με δικαίωμα στην εκλογή των αρχόντων, οι οποίοι εν τούτοις εκλέγονται μόνο από τα ανώτερα στρώματα. Η άλλη αλλαγή ήταν το δικαίωμα των κατωτέρων στρωμάτων να συμμετέχουν στη δικαστική εξουσία, δηλαδή η ίδρυση για πρώτη φορά των δικαστηρίων των πολιτών.

Η δικαστική μεταρρύθμιση ήταν πολύ σημαντική και κατέστησε τη δικαστική εξουσία των πολιτών κυρίαρχη στην αθηναϊκή πολιτεία, αφού στη δικαιοδοσία της ενέπιπταν όλες οι κοινωνικές και πολιτικές υποθέσεις, με αποτέλεσμα η εξουσία δεν ήταν πλέον αυθαίρετη και ανεξέλεγκτη. Αυτή η ιδέα της δικαστικής εξουσίας που ασκείται από πολίτες – και όχι από επαγγελματίες, όχι από κλειστό συντεχνιακό σώμα – αποτέλεσε την αδιαμφισβήτητη βάση και της δημοκρατικής πολιτείας από το 508 π.Χ (Κλεισθένης): όπως και οι άλλες εξουσίες – εκτελεστική, νομοθετική – έτσι και η δικαστική εκπορεύεται και ασκείται από τον δήμο. Τα βασικά στοιχεία λοιπόν της σολώνειας μεταρρύθμισης ήταν η εξέγερση του κοινωνικού πλήθους με επίμονη απαίτηση για ριζικές αλλαγές που είχε ως αποτέλεσμα τη συμμετοχή των κατωτέρων στρωμάτων στα πολιτικά τεκταινόμενα και κυρίως στη δικαστική εξουσία.

Τα στοιχεία αυτά μπορούν να αποτελέσουν γνώμονα και στις παρούσες δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Τηρουμένων των αναλογιών και σήμερα η ουσιαστική εξουσία και ο πλούτος ανήκουν σε μια «αριστοκρατία» του χρήματος (τράπεζες, επιχειρήσεις), των κομμάτων, του κοινοβουλίου, των δικαστών, της εκκλησίας και των ΜΜΕ, που οδήγησαν στο σημερινό γενικευμένο αδιέξοδο. Οι πολλοί ουδεμία ουσιαστική εξουσία ασκούν, αφού όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην τους και επί πλέον βρίσκονται σε δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση με μεγάλη ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια και χρέη. Είναι λοιπόν απαραίτητες ορισμένες ριζικές αλλαγές που θα αφαιρέσουν πλούτο και εξουσίες από τις κυρίαρχες εξουσιαστικές ελίτ και θα τα αποδώσουν στην κοινωνία.

Αναγκαία συνθήκη όμως είναι να υπάρξει κοινωνική εξέγερση και απαίτηση για θεσμικές αλλαγές με κύριο στόχο τη συμμετοχή της κοινωνίας σε αυτά που αποφασίζονται και νομοθετούνται ερήμην της, και έχουν δυστυχώς υποθηκεύσει το μέλλον των επόμενων γενεών. Βασική αλλαγή λ.χ. είναι όχι μόνο η ανεξαρτητοποίηση της δικαστικής εξουσίας από την κυβερνητική, αλλά και η εκ βάθρων αναδιάρθρωσή της με συμμετοχή της κοινωνίας. Δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αλλαγή προς τη δημοκρατία χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών στην εξουσία, άρα και στη δικαστική. Αυτό είναι το σημαντικό δίδαγμα τόσο από τον Σόλωνα όσο και από τον Κλεισθένη. Η ανάγκη αυτή είναι επιτακτική σήμερα, διότι η υπάρχουσα δικαστική εξουσία έχει νομιμοποιήσει όλα τα αντικοινωνικά οικονομικά και πολιτικά μέτρα που ευνοούν σκανδαλωδώς τα ανώτερα στρώματα, ενώ ταυτοχρόνως καθιστούν τα κατώτερα υποτελή και υποταγμένα. Οι αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν αν η κοινωνία δεν αποτοξινωθεί από τον κομματισμό και τη νοοτροπία της ανάθεσης σε «αντιπροσώπους». Τα κόμματα και οι βουλευτές δεν έφεραν ποτέ ριζικές αλλαγές προς όφελος της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Οι αλλαγές ήλθαν μόνο μετά από αυτόνομους αγώνες του κοινωνικού πλήθους.

Αναδημοσίευση από: http://eagainst.com/articles/seisachteia/

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ … ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Σήμερα, Παρασκευή 5/12, ο Νίκος Ρωμανός διανύει την 25η μέρα απεργίας πείνας. Αυτό ήδη συνεπάγεται μόνιμες βλάβες στη υγεία του καθώς και τον κίνδυνο αιφνίδιου θανάτου από στιγμή σε στιγμή. Ο Νίκος Ρωμανός διεκδικεί το αυτονόητο βάζοντας σε κίνδυνο την ζωή του, δηλαδή το δικαίωμα πρόσβασης στην εκπαίδευση. Ένα κίνημα αλληλεγγύης έχει ξεδιπλωθεί σε πανελλαδικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο και παράλληλα εντός των φυλακών,πολιτικοί κρατούμενοι ξεκίνησαν απεργία πείνας σε ένδειξη συμπαράστασης.

Στις 6/12/2008 ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας δολοφονεί τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στο κέντρο της Αθήνας. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ξεψύχησε στα χέρια του φίλου του Νίκου Ρωμανού. Μετά από έξι χρόνια το κράτος προετοιμάζει την δολοφονία του Νίκου Ρωμανού.

Εκείνη την περίοδο είχαν φανεί τα πρώτα δείγματα της πολύπλευρης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που βιώνουμε σήμερα. Σε αντίθεση με τότε, που ξέσπασε μια αυθόρμητη γενικευμένη εξέγερση με αφορμή την δολοφονία ενός παιδιού, σήμερα ο κόσμος κλείνει τα μάτια του μπροστά στην πραγματικότητα περιμένοντας τον επόμενο σωτήρα να λύσει τα προβλήματα του.

Με πρωτογενές πλεόνασμα δυστυχίας, με παγκόσμιο ρεκόρ ανεργίας και με πρωτοφανείς ρυθμούς κοινωνικής λεηλασίας-φτωχοποίησης  έχουμε φτάσει στο σημείο οι καθημερινές αυτοκτονίες ανθρώπων που δεν μπορούν να αντέξουν άλλο να είναι ψιλά γράμματα στις ειδήσεις.

Ο εργαζόμενος που δεν ξέρει αν αύριο θα απολυθεί, η νοικοκυρά που μετράει τα κέρματα για να φροντίσει την καθημερινή διαβίωση, ο συνταξιούχος που κάθε μήνα παίρνει όλο και μικρότερη σύνταξη πείνας, ο μαθητής και ο φοιτητής που ζει σε ένα σχολείο φυλακή και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα μπορούν να σπουδάζουν μόνο οι πλούσιοι είμαστε αυτοί που βιώνουμε την μεγαλύτερη τρομοκρατία και βία από αυτούς που διαφεντεύουν τις ζωές μας.

Στην κοινωνία μας, το πρόσφατο χρονικό διάστημα, το κλείσιμο και των τελευταίων εργοστασίων (ΤΣΙΜΕΝΤΑ, ΝΕΟΣΕΤ, ΣΕΛΜΑΝ, ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΑ ΤΣΑΟΥΣΟΓΛΟΥ και πολλά άλλα) λειτουργεί αλυσιδωτά σε όλη την τοπική οικονομία οδηγώντας στην εξαθλίωση χιλιάδων οικογενειών.

Η λεηλασία του περιβάλλοντος, με τον καρκίνο που πίνουμε από τις βρύσες μας (εξασθενές χρώμιο), την τοξική λάσπη που ρίχνεται εδώ και δεκαετίες στον Ευβοϊκό, με τον σχεδιασμό μονάδας καύσης αποβλήτων (RDF) στο Αλιβέρι, είναι μη αναστρέψιμη.

Στην πόλη που ζούμε ένα σύμπλεγμα εξουσίας (τοπικών φορέων, Μ.Μ.Ε. και μεγάλων οικονομικών συμφερόντων) σχεδιάζει για εμάς χωρίς εμάς την καθημερινότητά μας. Το ζήτημα της παλαιάς αγοράς με τον πρόσφατο τραμπουκισμό από εγκάθετους της δημοτικής αρχής όσων αντιστέκονται στα δικά τους σχέδια ανάπλασης δείχνουν ότι κάποιοι είναι αδίστακτοι και θεωρούν την πόλη τσιφλίκι τους. Το ζήτημα με την αξιοποίηση του παλιού εργοστασίου ΔΑΡΙΓΚ με μια κτηματομεσιτική κομπίνα για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων, υποβαθμίζει τη ζωή κάθε κατοίκου της πόλης.

Ο Νίκος Ρωμανός δίνει έναν αγώνα μέχρι τέλους προτάσσοντας το σώμα του ως μέσο διεκδίκησης. Παράλληλα με τον Ρωμανό διεξήχθη ένας αγώνας από τον Ηρακλή Κωστάρη (πολιτικός κρατούμενος) με απεργία πείνας για τη διακοπή εκπαιδευτικών αδειών που έπαιρνε τα τελευταία 2,5 χρόνια απρόσκοπτα λίγο πριν την ολοκλήρωση των σπουδών του. Η δημοκρατία των ‘σωτήρων’ εκδικείται όσους αντιστέκονται. Η δημιουργία λευκών κελιών (φυλακές τύπου Γ) και η θέσπιση ειδικών συνθηκών κράτησης για τους πολιτικούς κρατούμενους είναι ένα μήνυμα για την υπόλοιπη κοινωνία ότι όποιος σηκώνει κεφάλι θα κόβεται και ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι ο επόμενος.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ – ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5/12 18:00 ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ – ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 6/12 12:00 ΠΟΡΕΙΑ – ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓ.ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Πρωτοβουλία δράσης

Του Zaher Baher, μέλους της συλλογικότητας “Haringey Solidarity Group” του Λονδίνου και του Φόρουμ των Κούρδων Αναρχικών (Kurdistan Anarchists Forum)

Μετάφραση: kostav

Πηγή: http://www.anarkismo.net/article/27301

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την καταγραφή της εμπειρίας μου κατά την επίσκεψή μου τον Μάιο του 2014 για δυο εβδομάδες στο βόρειο-ανατολικό τμήμα της Συρίας, ή αλλιώς το συριακό Κουρδιστάν (δυτικά του Κουρδιστάν) μαζί με ένα καλό μου φίλο. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης είχαμε την πλήρη ελευθερία και την ευκαιρία να δούμε και να μιλήσουμε με οποιονδήποτε θέλαμε. Συμπεριλαμβανομένων γυναικών, ανδρών, της νεολαίας και των πολιτικών κομμάτων. Υπάρχουν πάνω από 20 κόμματα από κουρδικά ως και χριστιανικά, εκ των οποίων μερικά συμμετέχουν στη Δημοκρατική Αυτοδιοίκηση ή την Δημοκρατική Αυτοδιαχείριση (Δ.Α.) της περιοχής της Al Jazera. Η Al Jazera είναι μία από τις τρεις περιφέρειες (καντόνια) του δυτικού Κουρδιστάν. Συναντήσαμε επίσης τα κουρδικά και τα χριστιανικά πολιτικά κόμματα που δεν είναι μέρος της Δ.Α. Επιπλέον, συναντήσαμε τα κορυφαία μέλη από τη Δ.Α., τα μέλη των διαφόρων επιτροπών, τις τοπικές ομάδες και κοινότητες, καθώς και επιχειρηματίες, καταστηματάρχες, εργάτες, ανθρώπους από τις (υπαίθριες) αγορές και ανθρώπους που απλά περπατούσαν στο δρόμο.

Το υπόβαθρο

Το Κουρδιστάν αποτελεί μια χώρα περίπου 40 εκατομμυρίων ανθρώπων που διαιρέθηκε μεταξύ Ιράκ, Συρίας, Ιράν και Τουρκιάς μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Ιστορικά οι κούρδοι έχουν υποστεί σφαγές και γενοκτονίες στα χέρια διαδοχικών καθεστώτων, ειδικά στο Ιράκ και την Τουρκία. Από τότε έχουν διαρκώς υποφέρει και καταπιεστεί από τις κεντρικές κυβερνήσεις των χωρών στις οποίες τα διάφορα μέρη του Κουρδιστάν προσαρτήθηκαν. Στο ιρακινό Κουρδιστάν, υπό το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, ο κουρδικός λαός δέχτηκε μια σωρεία από επιθέσεις με χημικά όπλα κατά την διάρκεια της επιχείρησης Anfal (μια εκστρατεία γενοκτονίας των κούρδων στο βόρειο Ιράκ, υπό την ηγεσία του προέδρου του Ιράκ, Σαντάμ Χουσεΐν και με επικεφαλή της επιχείρησης τον Αλί Χασάν αλ-Ματζίντ, κατά την τελευταία περίοδο του πολέμου μεταξύ Ιράν και Ιράκ). Στην Τουρκία μέχρι πρότινος οι κούρδοι δεν είχαν καν το βασικό δικαίωμα χρησιμοποίησης της ίδιας τους της γλώσσας. Ιστορικά έχουν αναγνωριστεί ως οι τούρκοι που ζουν στα βουνά (μια αναφορά στην κουρδική περιοχή μιας και αυτή συμπεριλαμβάνει πολλά βουνά). Στην Συρία η κατάσταση των κούρδων είναι σχετικά καλύτερη από ότι στην Τουρκία. Στο Ιράν έχουν κάποια βασικά δικαιώματα και αναγνωρίζονται ως μια διαφορετική εθνική ομάδα από ότι οι πέρσες, αλλά χωρίς να έχουν κάποια αυτονομία.

Μετά το τέλος του πρώτου πόλεμου του κόλπου το 1991, ο κουρδικός λαός στο Ιράκ κατάφερε να σχηματίσει την δική του τοπική κυβέρνηση, την κουρδική τοπική κυβέρνηση (KRG). Μετά την εισβολή και κατάληψη του Ιράκ το 2003, ο κουρδικός λαός βρήκε την ευκαιρία να ισχυροποιήσει την τοπική του δύναμη και εξουσία, καταφέρνοντας να αποκτήσει το δικαίωμα να έχει την δική του αυτοδιοίκηση, προϋπολογισμό, κοινοβούλια και στρατό. Όλα τα παραπάνω έχουν αναγνωριστεί πλέον από την κεντρική ιρακινή κυβέρνηση, και σε έναν κάποιο βαθμό υποστηρίζονται από την κεντρική κυβέρνηση. Πράγμα το οποίο είχε ένα θετικό αντίκτυπο στα υπόλοιπα μέρη του Κουρδιστάν, ιδίως στην Τουρκία και την Συρία ενθαρρύνοντας τα περαιτέρω.

Το ίδιο έτος με την εισβολή στο Ιράκ (2003), ο κουρδικός λαός στη Συρία δημιούργησε το δικό του κόμμα, το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD – Partiya Yekîtiya Demokrat), αν και υπήρχαν ήδη μια σειρά άλλων κουρδικών κομμάτων και οργανώσεων στην περιοχή. Μερικά από αυτά είναι αρκετά παλιά, ξεκινώντας ακόμα και από τη δεκαετία του 1960, αλλά ήταν αναποτελεσματικά σε σύγκριση με το PYD που έχει αναπτυχθεί και εξαπλωθεί γρήγορα μεταξύ των κούρδων εκεί.

Η αραβική άνοιξη

Η αραβική άνοιξη έφτασε στην Συρία στις αρχές του 2011 και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε στις κουρδικές περιοχές της Συρίας στα καντόνια της Al Jazera, Kobany (Κομπανί) και Afrin. Οι διαδηλώσεις των κούρδων σε αυτά τα τρία καντόνια υπήρξαν ιδιαίτερα δυναμικές και αποτελεσματικές. Και σε ένα κάποιο βαθμό σε αυτές οφείλεται και η απόσυρση του συριακού στρατού από τα κουρδικά καντόνια με εξαίρεση κάποιες περιοχές της Al Jazera, για τις οποίες θα αναφερθώ παρακάτω.

Εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι σε αυτές τις περιοχές, με την υποστήριξη του PYD και του εργατικού κόμματος του Κουρδιστάν (PKK- Partiya Karkerên Κουρδιστάν), σχημάτισαν το Tev-Dem (Tevgera Civaka Demokratik – Κίνημα της Κοινωνίας της Δημοκρατίας). Η κίνηση αυτή έγινε σε σύντομο χρονικό διάστημα πολύ ισχυρή και δημοφιλής στον πληθυσμού της περιοχής. Μόλις ο συριακός στρατός και η συριακή διοίκηση είχαν αποσυρθεί, η κατάσταση έγινε πολύ χαοτική, (θα εξηγήσω παρακάτω το γιατί). Αυτό ανάγκασε το Tev-Dem να εφαρμόσει χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση τα σχέδια και το πρόγραμμα του, προτού η κατάσταση χειροτερεύσει.

Το πρόγραμμα του Tev-Dem ήταν πολύ αναλυτικό και κάλυπτε κάθε κοινωνικό ζήτημα. Πολλοί άνθρωποι από το κίνημα και πολλοί με διαφορετικά υπόβαθρα, συμπεριλαμβανομένων κούρδων, αράβων, μουσουλμάνων, χριστιανών, ασσύριων και yazidis συμμετείχαν σε αυτή την προσπάθεια. Ο πρώτος στόχος της προσπάθειας αυτής ήταν να δημιουργήσει μια σειρά από πολλές διαφορετικές ομάδες, επιτροπές και κοινότητες στους δρόμους στις γειτονιές, στα χωριά, τις κομητείες και τις μικρές και μεγάλες πόλεις παντού. Ο ρόλος αυτών των ομάδων ήταν να εμπλακούν σε όλα τα ζητήματα που αντιμετώπιζε η κοινωνία. Ομάδες έχουν συσταθεί για να εξετάσουν μια σειρά από θέματα, όπως: τη θέση των γυναικών, την οικονομία, το περιβάλλον, την παιδεία και την υγεία ενώ επίσης και την δημιουργία κέντρων υποστήριξης και αλληλεγγύης για τις οικογένειες μαρτύρων, το εμπόριο και τις επιχειρήσεις, τις διπλωματικές σχέσεις με τις ξένες χώρες και πολλά άλλα. Υπάρχουν ακόμα ομάδες, που συγκροτούνται για να συμφιλιώσουν τις διαφορές μεταξύ των διαφορετικών ανθρώπων ή φατριών, επιδιώκοντας την επίλυση τους χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουν σε κάποιο δικαστήριο, πράγμα το οποίο συμβαίνει μόνο στην περίπτωση που τελικώς αυτές οι ομάδες δεν μπορέσουν να επιλύσουν αυτές τις διαφορές.

Οι ομάδες αυτές έχουν συνήθως μια εβδομαδιαία συνέλευση για να ασχοληθούν με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στην περιοχή τους, ενώ έχουν τον δικό τους εκπρόσωπο στην κύρια συνέλευση των χωριών ή των πόλεων που ονομάζεται “Σπίτι του Λαού“.
Το Tev-Dem, κατά τη γνώμη μου, είναι το πιο πετυχημένο όργανο σε αυτή την κοινωνία και θα μπορούσε να επιτύχει όλα τα καθήκοντα που του έχουν τεθεί. Πιστεύω ότι οι λόγοι για την επιτυχία του είναι:

1. Η θέληση, η αποφασιστικότητα και η δύναμη από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.
2. Η πλειοψηφία των ανθρώπων πιστεύει στην οικειοθελή εργασία σε όλα τα επίπεδα των υπηρεσιών και των δράσεων ώστε να κάνει το όλο εγχείρημα/πείραμα επιτυχές.
3. Έχουν δημιουργήσει έναν αμυντικό στρατό που αποτελείται από τρία διαφορετικά μέρη: τις Μονάδες Λαϊκής Άμυνας (PDU), τις Μονάδες Άμυνας των Γυναικών (WDU) και το Asaish (μια μικτή δύναμη ανδρών και γυναικών που υπάρχει στις πόλεις και σε όλα τα σημεία ελέγχου έξω από τις πόλεις για να προστατεύσουν τους αμάχους από κάθε εξωτερική απειλή). Εκτός από αυτές τις δυνάμεις, υπάρχει μια ειδική μονάδα μόνο για τις γυναίκες, που ασχολείται και αντιμετωπίζει τα θέματα βιασμού και ενδοοικογενειακής βίας.

Σύμφωνα με όσα έχω δει το συριακό Κουρδιστάν έχει πάρει έναν άλλο δρόμο (και κατά την γνώμη μου έναν που είναι σωστός) από την “αραβική άνοιξη” και αυτοί οι δυο δεν μπορούν να συγκριθούν. Μιας και υπάρχουν δυο βασικές διαφορές μεταξύ τους.

1. Τα όσα συνέβησαν στις χώρες που ήταν μέρος της «Αραβικής Άνοιξης» ήταν σίγουρα γεγονότα μεγάλης σημασίας και σε πολλές περιπτώσεις κατάφεραν να πετάξουν την τυραννία έξω από αυτές τις χώρες. Η “Αραβική Άνοιξη” στην περίπτωση της Αιγύπτου δημιούργησε ένα ισλαμικό κράτος και στην συνέχεια μια στρατιωτική δικτατορία. Άλλες χώρες τα κατάφεραν κάπως καλύτερα. Αυτό δείχνει ότι οι άνθρωποι έχουν δύναμη στα χέρια τους και μπορούν να είναι οι ήρωες της ιστορίας σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά δεν ήταν σε θέση να πετύχουν ό, τι ήθελαν σε μακροπρόθεσμη βάση. Αυτή είναι μία από τις σημαντικότερες διαφορές μεταξύ της “Αραβικής Άνοιξης” και της “Κουρδικής Άνοιξης” του συριακού Κουρδιστάν, όπου η τελευταία θα μπορούσε να επιτύχει αυτό που ήθελε μακροπρόθεσμα – ή, τουλάχιστον, μέχρι στιγμής.
2. Στο συριακό Κουρδιστάν ο λαός ήταν προετοιμασμένος και ήξερε τι ήθελε. Ο λαός πίστευε ότι η επανάσταση πρέπει να ξεκινήσει από τη βάση της κοινωνίας και όχι από την κορυφή. Πρέπει να είναι μια κοινωνική, πολιτιστική και εκπαιδευτική, καθώς και πολιτική επανάσταση. Πρέπει να είναι εναντίον του κράτους, της επιβολής του και της εξουσίας. Θα πρέπει να είναι οι άνθρωποι στις κοινότητες που έχουν τον τελευταίο λόγο και ισχύ στη λήψη αποφάσεων. Αυτές είναι οι τέσσερις αρχές του Tev-Dem. Πρέπει να δοθούν τα εύσημα σε όλους όσους είναι πίσω από αυτές τις μεγάλες ιδέες και συμμετέχουν στις προσπάθειες που καταβάλλονται για να τεθούν αυτές οι αρχές σε εφαρμογή, είτε πρόκειται για τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν και τους συντρόφους του, ή οποιονδήποτε άλλον. Επιπλέον, οι άνθρωποι στο συριακό Κουρδιστάν έχουν δημιουργήσει πολλές τοπικές ομάδες με διαφορετικά ονόματα για τις επαναστατικές τους δράσεις. Στις υπόλοιπες χώρες της “Αραβικής Άνοιξης”, οι άνθρωποι δεν είχαν καταρτιστεί ανάλογα και γνώριζαν μόνο ότι ήθελαν να απαλλαγούν από τη κυβέρνηση τους, αλλά όχι από το ίδιο το σύστημα. Επίσης, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων πίστευαν ότι η μόνη επανάσταση που μπορούσε να συμβεί ήταν η επανάσταση από τα πάνω. Έτσι δεν είχε υπάρξει κάποια ιδιαίτερη πρωτοβουλία για την δημιουργία τοπικών ομάδων, εκτός από μια μικρή μειοψηφία των αναρχικών και ελευθεριακών.

Η Δημοκρατική Αυτοδιοίκηση (Δ.Α.)

Ύστερα από αρκετή σκληρή δουλεία, διαβουλεύσεις και σκέψη, το Tev-Dem έφτασε στο συμπέρασμα πως και τα Τρώα καντόνια του Κουρδιστάν χρειαζόντουσαν Δ.Α. Στα μέσα Ιανουαρίου του 2014, η λαϊκή συνέλευση εξέλεξε τη δική της Δ.Α., με πλήρη αυτονομία, με σκοπό να υλοποιήσει την εκτέλεση των αποφάσεων που πάρθηκαν από το “Σπίτι του Λαού” (η κύρια επιτροπή του Tev-Dem) και να αναλάβει ορισμένες από τις εργασίες διαχείρισης στις τοπικές ομάδες, τους δήμους, τις υπηρεσίες εκπαίδευσης και υγείας, το εμπόριο και τις επιχειρηματικές οργανώσεις, τα συστήματα άμυνας και το δικαστικό σώμα, κλπ. Η Δ.Α. αποτελείται από 22 άνδρες και γυναίκες με το καθένα από αυτούς να έχει δύο αναπληρωτές (έναν άνδρα και μια γυναίκα). Σχεδόν οι μισοί από τους εκπροσώπους είναι γυναίκες. Είναι οργανωμένοι έτσι ώστε να μπορούν να συμμετέχουν όλοι οι άνθρωποι από διαφορετικά υπόβαθρα, εθνικότητες, θρησκείες και των δύο φύλων. Αυτό έχει δημιουργήσει μια πολύ καλή ατμόσφαιρα ειρήνης, αδελφοσύνης, ικανοποίησης και ελευθερίας.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αυτή η διοίκηση έχει κάνει αρκετά πράγματα, μεταξύ άλλων είναι η έκδοση ενός Κοινωνικού Συμβολαίου, ενός Δίκαιου των Μεταφορών, καθώς και ενός προγράμματος ή σχεδίου για το Tev-Dem. Στο Κοινωνικό Συμβόλαιο, η πρώτη σελίδα αναφέρει, “οι περιοχές της αυτο-διαχειριζόμενης δημοκρατίας δεν αποδέχονται τις έννοιες του κρατικού εθνικισμού, της στρατιωτικής, θρησκευτικής ή συγκεντρωτικής διαχείρισης και της κεντρικής αρχής, αλλά δέχονται όλες τις μορφές έκφρασης και οργάνωσης που συμβαδίζουν με τις παραδόσεις της δημοκρατίας και του πλουραλισμού, όντας ανοικτές προς όλες τις κοινωνικές ομάδες, τις πολιτιστικές ταυτότητες, την αθηναϊκού τύπου δημοκρατία, καθώς και το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση της κάθε διαφορετικής εθνικής ομάδας μέσω των δικών της οργανώσεων”. Υπάρχουν πολλά διατάγματα στο κοινωνικό Συμβόλαιο, μερικά από αυτά να είναι εξαιρετικά σημαντικά για την κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων:

1) Διαχωρισμό κράτους και θρησκείας.
2) Απαγόρευση των γάμων σε άτομα κάτω των 18 ετών.
3) Αναγνώριση, προστασία και εφαρμογή των δικαιωμάτων των γυναικών και των παιδιών.
4) Απαγόρευση κλειτοριδεκτομής.
5) Απαγόρευση της πολυγαμίας.
6) Η επανάσταση πρέπει να γίνει από το κάτω και να είναι βιώσιμη.
7) Ελευθερία, ισότητα, ισότητα στις ευκαιρίες χωρίς διακρίσεις.
8) Ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών.
9) Αναγνώριση όλων των γλωσσών που ομιλούνται από τον λαό και αναγνώριση ως επίσημες. γλώσσες της Al Jazera τα αραβικά και τα κουρδικά της Συρίας.
10) Παροχή μιας αξιοπρεπούς ζωής στους κρατούμενους και δημιουργία φυλακών που αποτελούν ένα μέρος αποκατάστασης και αλλαγής.
11) Κάθε ανθρώπινο ον έχει το δικαίωμα να ζητά άσυλο και οι πρόσφυγες δεν μπορούν να επιστραφούν χωρίς τη συγκατάθεσή τους.

Η οικονομική κατάσταση στο καντόνι της Al Jazera

Ο πληθυσμός της Jazera είναι πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Ο πληθυσμός αυτός αποτελείται από κούρδους, καθώς και άραβες, χριστιανούς, τσετσένους, yazidis, τουρκομάνους, ασσύριους, χαλδαίους και αρμένιους. Το 80% του πληθυσμού είναι κούρδοι. Υπάρχουν πολλά αραβικά και yazidi χωριά, και έως και 43 χριστιανικά χωριά ακόμα.

Η Αλ Jazera είναι μεγαλύτερη σε μέγεθος από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη μαζί. Στη δεκαετία του 1960, το συριακό καθεστώς εφάρμοσε μια πολιτική στην κουρδική περιοχή που ονομάζεται “Greenbelt”, την οποία το κόμμα του Μπάαθ συνέχισε όταν ήρθε στην εξουσία. Η πολιτική αυτή δήλωνε ότι οι συνθήκες για τους κούρδους θα ήταν χειρότερες από αυτές του συριακού λαού σε σχέση με την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή, καθώς και την εκπαίδευση. Ο κύριος στόχος της πολιτικής Greenbelt ήταν το να φέρει άραβες από διαφορετικές περιοχές για να εγκατασταθούν σε περιοχές των κούρδων και να κατασχέσει κουρδικά εδάφη τα οποία στη συνέχεια θα διανέμονταν στους νεοαφειχθέντες άραβες. Εν ολίγοις, οι κούρδοι πολίτες υπό το καθεστώς Άσαντ έρχονταν σε δεύτερη μοίρα μετά τους άραβες και τους χριστιανούς.

Μια άλλη πολιτική που ακολουθούσε το συριακό καθεστώς στην Αl Jazera ήταν η υποχρέωση της περιοχής να παράγει αποκλειστικά σιτάρι και πετρέλαιο. Αυτό σήμαινε ότι η κυβέρνηση εξασφάλιζε ότι δεν θα υπήρχαν εργοστάσια, εταιρείες ή ο βιομηχανικός τομέας στην περιοχή. Η Αl Jazera παράγει το 70% του σιταριού της Συρίας και είναι πολύ πλούσια σε πετρέλαια, φυσικό αέριο και φωσφορικά άλατα. Έτσι, η πλειοψηφία των ανθρώπων ασχολούνταν με τη γεωργία στις μικρές πόλεις και τα χωριά, και ήταν έμποροι και καταστηματάρχες στις μεγαλύτερες πόλεις. Επιπλέον, πολλοί άνθρωποι είχαν προσληφθεί από την κυβέρνηση στον τομέα της εκπαίδευσης, της υγείας και των τοπικών αρχών, ενώ επίσης σε στρατιωτικές υπηρεσίες ως στρατιώτες και ως μικροί εργολάβοι στους δήμους.

Η κατάσταση επιδεινώθηκε από το 2008, καθώς το καθεστώς Άσαντ εξέδωσε ένα ειδικό διάταγμα με το οποίο απαγόρευε την κατασκευή των μεγάλων κτιρίων, με την δικαιολογία της ιδιαίτερα τεταμένης κατάστασης που ο πόλεμος (αναφερόμενος στο συνεχή πόλεμο στην περιοχή) δημιουργούσε στην περιοχή και επίσης επειδή η περιοχή είναι απομακρυσμένη και βρίσκεται στα σύνορα. Επί του παρόντος, η κατάσταση είναι αρκετά άσχημη. Υπάρχουν κυρώσεις που επιβάλλονται τόσο από την Τουρκία όσο και από την Περιφερειακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν (KRG) στο ιρακινό Κουρδιστάν (θα εξηγήσω παρακάτω). Η ζωή στην Al Jazera είναι πολύ απλή και το βιοτικό επίπεδο είναι πολύ χαμηλό, αλλά δεν υπάρχει φτώχεια. Οι άνθρωποι, σε γενικές γραμμές, είναι ευτυχισμένοι δίνοντας προτεραιότητα σε όσα έχουν ήδη καταφέρει.

Στο δυτικό Κουρδιστάν υπάρχουν τα βασικά αναγκαία μέσα για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες της κοινωνίας, το οποίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό, ιδίως αυτή την περίοδο, έτσι ώστε να αποφευχθεί η πείνα και οι άνθρωποι να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να αντισταθούν στο μποϊκοτάζ της Τουρκίας και του KRG. Έτσι οι άνθρωποι στο δυτικό Κουρδιστάν έχουν στην κατοχή τους μεγάλες ποσότητες σιταριού για να μπορέσουν να παρασκευάσουν ψωμί και αρτοσκευάσματα. Ως αποτέλεσμα αυτού, το ψωμί διανέμεται σε σχεδόν μηδενική τιμή. Επίσης το πετρέλαιο είναι φθηνό και, όπως λένε, “η τιμή του είναι ίση με την τιμή του νερού”. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το πετρέλαιο για τα πάντα, στο σπίτι, στην οδήγηση οχημάτων και για την τροφοδότηση μικρών εξοπλισμών που απαιτούνται για ένα ευρύ βιομηχανικό φάσμα. Για να μπορέσουν να εκμεταλλευθούν στο έπακρο το υπάρχον πετρέλαιο, το Tev-Dem επανεκκίνησε την λειτουργία μερικών πετρελαιοπηγών και αποθηκών διύλισης. Αυτή τη στιγμή παράγουν περισσότερο πετρέλαιο από ότι χρειάζεται η περιοχή, έτσι ώστε να είναι σε θέση να εξάγουν μέρος του και επίσης να αποθηκεύσουν όσο τυχόν περισσεύει.

Η ηλεκτρική ενέργεια αποτελεί ένα από τα βασικότερα προβλήματα μιας, και στο μεγαλύτερο βαθμό παράγεται από την γειτονική περιοχή που βρίσκεται υπό τον έλεγχο της ISIS, γι αυτό τον λόγο η ηλεκτρική παροχή διαρκεί μόνο 6 ώρες τη μέρα, όμως είναι δωρεάν για όλους τους ανθρώπους. Το πρόβλημα της ενέργειας λύθηκε εν μέρει από το Tev-Dem μέσω της πολύ φτηνής πώλησης ντίζελ σε οποιονδήποτε έχει στην κατοχή του μια γεννήτρια ικανή να παρέχει ενέργεια στις κοντινές γειτονιές σε ένα εξίσου χαμηλό κόστος.

Όσον αφορά τις τηλεπικοινωνίες, όλα τα κινητά τηλέφωνα χρησιμοποιούν είτε το δίκτυο της Τουρκίας ή της KRG, ανάλογα με την περιοχή. Οι σταθερές γραμμές ελέγχονται από το Dev-Tem και την Λ.Α. και φαίνεται να λειτουργούν ικανοποιητικά, ενώ αυτές επίσης είναι δωρεάν. Τα μαγαζιά και οι αγορές στις πόλεις συνήθως ανοίγουν από τις 11 το πρωί μέχρι το βράδυ. Πολλά από τα προϊόντα γειτονικών χωρών εισάγονται λαθραία στην περιοχή, ενώ άλλα προϊόντα έρχονται από άλλα μέρη της Συρίας, αλλά είναι ιδιαίτερα ακριβά λόγω των υψηλών φόρων που καταβάλλονται στις συριακές δυνάμεις ή τις ομάδες των τρομοκρατών που ελέγχουν την εισαγωγή προϊόντων στην περιοχή της Al Jazera.

Η πολιτική κατάσταση στην Al Jazera

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ο στρατός του Άσαντ αποσύρθηκε από την περιοχή, αλλά ένα μέρος των στρατευμάτων του εξακολουθεί να παραμένει σε ελάχιστες πόλεις στην Al Jazera. Το καθεστώς εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο σε περισσότερη από την μισή έκταση της κύριας πόλης (Al-Hasakah), ενώ η άλλη μισή βρίσκεται υπό τον έλεγχο του PDU. Οι κυβερνητικές δυνάμεις παραμένουν στην δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής (Qamishli) όπου και έχουν υπό τον έλεγχο τους μια μικρή περιοχή στο κέντρο της πόλης. Ωστόσο, στην κατεχόμενη περιοχή, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν χρησιμοποιούν τα γραφεία και τα κέντρα υπηρεσιών. Οι καθεστωτικές δυνάμεις σε αυτή την πόλη είναι περίπου 6 με 7 χιλιάδες και έχουν μόνο τον έλεγχο του αεροδρομίου και του ταχυδρομείου.

Και τα δυο μέρη φαίνεται να αναγνωρίζουν τις θέσεις, τη δύναμη και την εξουσία του άλλου μέρους και αποφεύγουν τυχόν μάχες και συρράξεις. Προσωπικά αποκαλώ αυτή την κατάσταση, πολιτική “δεν υπάρχει ούτε ειρήνη, ούτε και πόλεμος”. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν υπήρξε καμία σύγκρουση σε αυτές τις περιοχές, μιας και έχουν συμβεί μια σειρά συγκρούσεων που είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών ανθρώπων και από τις δυο πλευρές, όμως μέχρι τώρα οι επικεφαλείς των αραβικών φυλών κάνουν τις δύο πλευρές να συνυπάρχουν.

Και οι δύο πλευρές έχουν επωφεληθεί από την απόσυρση του συριακού στρατού, ενώ η μη διαμάχη με τους κούρδους διαδηλωτές και τις στρατιωτικές δυνάμεις εξοικονομεί πολλά έξοδα και δαπάνες. Επίσης, η κυβέρνηση δεν χρειάζεται να προστατεύσει την περιοχή από τις άλλες αντιμαχόμενες δυνάμεις, μιας και αυτό το κάνουν οι κουρδικές δυνάμεις αντ ‘αυτού. Επίσης, με την απόσυρση από την κουρδική εδάφη, ο Άσαντ έχει απελευθερώσει δυνάμεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ενάντια σε άλλους αντιπάλους. Δεύτερον, με τις δυνάμεις του Άσαντ να αποχωρούν από το Κουρδιστάν, ο κουρδικός λαός πλέον είναι αυτός που προστατεύει και υπερασπίζεται την περιοχή. Πράγματι, οι διάφορες μονάδες υπεράσπισης του λαού προστατεύουν τους δικούς τους ανθρώπους από οποιαδήποτε επίθεση ή οποιαδήποτε δύναμη, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, πολύ καλύτερα από ό, τι ο συριακός στρατός.

Οι κούρδοι έχουν επίσης επωφεληθεί με τους ακόλουθους τρόπους:

1. Έχουν σταματήσει να πολεμούν με την κυβέρνηση με αποτέλεσμα να μην κινδυνεύει πια η γη και η περιουσία τους, σώζοντας έτσι πολλές ζωές και έτσι οι άνθρωποι δεν αναγκάζονται να ζουν σε ένα διαρκές καθεστώς πολέμου. Αυτό έχει δημιουργήσει μια ευκαιρία για όλους να ζουν ειρηνικά και χωρίς φόβο όταν εργάζονται στα μαγαζιά τους.
2. Η κυβέρνηση εξακολουθεί να πληρώνει σχεδόν όλους τους μισθούς των παλιών εργαζομένων της, προς το παρόν, οι οποίοι και εργάζονται υπό τον έλεγχο της Δ.Α. . Αυτό προφανώς βοηθά την οικονομική κατάσταση που επικρατεί εκεί.
3. Η κατάσταση αυτή επέτρεψε στους ανθρώπους να διαχειρίζονται τη ζωή τους και να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις. Σημαίνει, επίσης, ότι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να ζουν υπό την οργάνωση της κοινωνίας από το Tev-Dem και της Λ.Α.. Όσο περισσότερο καιρό διαρκέσει αυτό, τόσο πιο πιθανό είναι να μπορέσουν να οργανωθούν καλύτερα και να ισχυροποιήσουν την οργάνωση και τις θέσεις τους.
4. Αυτό δίνει την ευκαιρία στην PDU και την WDU να πολεμήσουν ομάδες τρομοκρατών, ιδιαίτερα την ISIS, όπως και όταν αυτό χρειάζεται.

Στην Al Jazera, υπάρχουν πάνω από 20 κόμματα μεταξύ των οποίων το κουρδικό και το χριστιανικό, η πλειοψηφία των οποίων αντιτίθενται στο PYD, το Tev-Dem και την Δ.Α. ο καθένας για τους δικούς του λόγους (σχετικά με αυτό θα αναφερθώ αργότερα), αρνούμενοι να συμμετάσχουν στο Tev-Dem ή την Δ.Α. Ωστόσο είναι απολύτως ελεύθεροι να συνεχίσουν κανονικά τις δράσεις τους χωρίς κανέναν περιορισμό. Η μοναδική απαγόρευση είναι η δημιουργία πολιτοφυλακών κάτω από τον έλεγχο τους.

Γυναίκες και ο ρόλος των γυναικών

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι γυναίκες και ο ρόλος τους στο Tev-Dem, το PYD και τη Δ.Α. είναι ιδιαίτερα σημαντικός, έχοντας αρκετές γυναίκες σε σημαντικές θέσεις και σε όλα τα επίπεδα των διαφόρων εγχειρημάτων που συμβαίνουν αυτή την περίοδο στην περιοχή. Υπάρχει ένα σύστημα που ονομάζεται κοινοί αρχηγοί και κοινοί διοργανωτές. Αυτό σημαίνει ότι σε όλες τις υψηλόβαθμες θέσεις στην διοίκηση ή σε κάποιο στρατιωτικό τμήμα πρέπει να υπάρχει και μια γυναίκα. Εκτός από αυτό, οι γυναίκες έχουν τις δικές τους ένοπλες δυνάμεις. Υπάρχει απόλυτη ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών. Οι γυναίκες αποτελούν μια σημαντική δύναμη και συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό σε κάθε τμήμα στις διάφορες κεντρικές συνελεύσεις των “σπιτιών του λαού”, στις επιτροπές, στις ομάδες και τις κοινότητες. Οι γυναίκες στο δυτικό Κουρδιστάν δεν αποτελούν μόνο το μισό πληθυσμό της κοινωνίας, αλλά και το πιο αποτελεσματικό και σημαντικό μέρος αυτής της κοινωνίας, στο βαθμό που αν οι γυναίκες σταματήσουν να εργάζονται ή αποσυρθούν από τις παραπάνω ομάδες, η κουρδική κοινωνία μπορεί κάλλιστα να καταρρεύσει. Υπάρχουν πολλές επαγγελματίες γυναίκες στην πολιτική και στον στρατό, που ήταν με το ΡΚΚ στα βουνά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι πολύ σκληρές, πολύ αποφασισμένες, πολύ δραστήριες, πολύ υπεύθυνες και εξαιρετικά γενναίες.

Η σημασία της ισότιμης συμμετοχής των γυναικών στην ανοικοδόμηση της κοινωνίας και σε όλα τα ζητήματα έχει ληφθεί σοβαρά υπόψη από τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν και τους υπόλοιπους ηγέτες του PKK και του PYD, στο βαθμό που οι γυναίκες στο δυτικό Κουρδιστάν (συριακό Κουρδιστάν) θεωρούνται σχεδόν ιερές. Είναι μέρος των ιδεών του Οτσαλάν, ένα όνειρο και πεποίθηση ότι, εάν θέλουμε να δούμε το καλύτερο της ανθρώπινης φύσης, τότε η κοινωνία θα πρέπει να επιστρέψει σε μια μητριαρχική βάση, αλλά, προφανώς με έναν διαφορετικό πιο εξελιγμένο (μη κυριαρχικό) τρόπο.
Αν και η θέση των γυναικών είναι αυτή που περιγράφτηκε παραπάνω και αν και έχουν απόλυτη ελευθερία, οι σεξουαλικές και ερωτικές σχέσεις για τις γυναίκες που συμμετέχουν στον αγώνα είναι εξαιρετικά σπάνιες. Οι γυναίκες και οι άνδρες με τους οποίους μιλήσαμε πιστεύουν πως οι ερωτικές σχέσεις στην παρούσα φάση δεν είναι σκόπιμες, δεδομένου του ότι όλοι τους εμπλέκονται άμεσα στην επανάσταση και πρέπει να δώσουν τα πάντα για την επανάσταση, προκειμένου αυτή να πετύχει. Όταν ρώτησα, αν δύο άτομα σε στρατιωτική υπηρεσία ή ευαίσθητες θέσεις είναι ερωτευμένοι ο ένας με το άλλο, τι θα συνέβαινε, μου είπαν ότι, προφανώς, κανείς δεν μπορεί να το εμποδίσει αυτό, αλλά θα πρέπει να μετακινηθούν σε πιο κατάλληλες θέσεις ή τμήματα.

Το παραπάνω μπορεί να είναι δύσκολο να το καταλάβουν οι άνθρωποι στην Ευρώπη, το πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι να ζουν χωρίς το σεξ, την ερωτική αγάπη και τις σχέσεις. Αλλά, για μένα, αυτό είναι απολύτως κατανοητό. Πιστεύω ότι είναι επιλογή τους και, αν οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να επιλέξουν, τότε η απόφαση τους θα πρέπει να γίνει σεβαστή. Ωστόσο, υπάρχει μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση που έκανα και που ήταν έξω από τα στρατιωτικά σώματα, το Tev-Dem και τα υπόλοιπα μέρη. Δεν έχω δει ούτε μία γυναίκα να εργάζεται σε κάποιο κατάστημα, πρατήριο καυσίμων, αγορά, καφετέρια ή εστιατόριο. Όμως, οι γυναίκες και τα ζητήματα των γυναικών στο συριακό Κουρδιστάν είναι πραγματικά πάρα πολύ πιο αναπτυγμένα από ότι στο ιρακινό Κουρδιστάν, όπου εδώ και 22 χρόνια έχουν τους δικούς τους κανόνες και έτσι πολύ περισσότερες ευκαιρίες. Λέγοντας τα παραπάνω οφείλω επίσης να πω, πως δεν υπάρχει ένα ειδικό ή ανεξάρτητο κίνημα των γυναικών στο συριακό Κουρδιστάν.

Οι Κομμούνες

Οι κομμούνες είναι ο πιο δραστήριος πυρήνας στο Σπίτι του Λαού και έχουν δημιουργηθεί παντού. Έχουν τη δική τους εβδομαδιαία συνέλευση για να συζητήσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Η κάθε κομμούνα έχει τον αντιπρόσωπο της στο Σπίτι του Λαού και στην γειτονιά, το χωριό ή την πόλη που δραστηριοποιούνται.

Παρακάτω παραθέτω το πως το Tev-Dem έχει περιγράψει αυτές τις κομμούνες στο καταστατικό του:

“ Οι κομμούνες είναι τα μικρότερα κύτταρα και το πιο ενεργό μέρος στην κοινωνία, οι οποίες και σχηματίζονται ουσιαστικά εντός της κοινωνίας και στα βασικά τους χαρακτηριστικά γνωρίσματα συμπεριλαμβάνεται η ελευθερία των γυναικών, η οικολογία και η υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας”.
«Οι κομμούνες βασίζονται στην αρχή της άμεσης συμμετοχής του λαού στα χωριά, στο δρόμο και τις γειτονιές και τις πόλεις. Είναι το μέρος όπου οι άνθρωποι οικιοθελώς αυτοοργανώνονται με γνώμονα τις απόψεις τους, δημιουργώντας την ελεύθερη βούλησή τους και ξεκινώντας τις δραστηριότητές τους σε ολόκληρες κατοικημένες περιοχές, έχοντας την ευκαιρία να συζητήσουν για όλα τα ζητήματα που τους αφορούν και να βρουν τον τρόπο να τα λύσουν”.
“Οι κομμούνες έχουν ως βασικό τους μέλημα την ανάπτυξη και την προώθηση των διάφορων επιτροπών και ομάδων. Συζητούν και προσπαθούν να βρουν λύσεις σε κοινωνικά θέματα, πολιτικά, εκπαιδευτικά, ασφάλειας, αυτοάμυνας και αυτο-προστασίας μέσω της δύναμης των ίδιων των ανθρώπων και όχι κάποιου κράτους. Οι κομμούνες δημιουργούν τη δική τους δύναμη μέσω της δημιουργίας οργανώσεων με τη μορφή των αγροτικών κοινοτήτων στα χωριά, αλλά επίσης και κομμούνων, συνεταιρισμών και ενώσεων στις γειτονιές”.
“Δημιουργούνται κομμούνες στο δρόμο, τα χωριά και τις πόλεις με τη συμμετοχή όλων των κατοίκων. Οι Κομμούνες έχουν μια εβδομαδιαία συνέλευση όπου λαμβάνουν όλες τους τις αποφάσεις ανοιχτά, από όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται στην κομμούνα και είναι άνω των 16 ετών. “

Βρεθήκαμε σε μια συνέλευση μιας κομμούνας που βρίσκεται στη γειτονιά Cornish στην πόλη Qamishli. Υπήρχαν 16-17 άτομα στη συνέλευση, η πλειοψηφία από αυτούς ήταν νέες γυναίκες. Πήραμε μέρος σε μια ενδιαφέρουσα και διεξοδική συζήτηση σχετικά με τις δραστηριότητές και τα καθήκοντά τους. Μας είπαν ότι στη γειτονιά τους έχουν 10 κομμούνες και ο αριθμός των μελών της κάθε Κομμούνα είναι 16 άτομα. Μας είπαν: «Εμείς ενεργούμε με τον ίδιο τρόπο όπως και οι εργαζόμενοι στις κοινότητες, συμπεριλαμβανομένων διάφορων συναντήσεων με ανθρώπους της γειτονιάς, παρακολουθώντας τις εβδομαδιαίες συνελεύσεις, ελέγχοντας για τυχόν προβλήματα στην περιοχή, προστατεύοντας τους ανθρώπους της κοινότητας και προσπαθώντας να τους βοηθήσουμε να επιλύσουν τα προβλήματα τους, συλλέγοντας τα σκουπίδια στην περιοχή, προστατεύοντας το περιβάλλον και συμμετέχοντας στην μεγαλύτερη συνέλευση της περιοχής για να αναφέρουμε όσα συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα”.

Σε απάντηση σε μία από τις ερωτήσεις μου, επιβεβαίωσαν ότι κανείς, συμπεριλαμβανομένων όλων των πολιτικών κομμάτων, δεν παρεμβαίνει στη διαδικασία λήψης αποφάσεών τους και ότι όλες τους οι αποφάσεις παίρνονται συλλογικά. Ανέφεραν μερικά πράγματα που είχαν κάνει πρόσφατα, περιγράφοντας μια απόφαση σχετικά με το ακόλουθο συμβάν, όπου μας είπαν “ένας από αυτούς είχε στην κατοχή του ένα μεγάλο κομμάτι γης σε μια κατοικημένη περιοχή το οποίο θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε ένα μικρό πάρκο. Πήγαμε στο Δήμαρχο της πόλης για να του αναφέρουμε την απόφασή μας και να ζητήσουμε οικονομική βοήθεια. Ο δήμαρχος μας είπε ότι είχαν μόνο 100$ για να μας προσφέρουν. Πήραμε τα χρήματα και συλλέγοντας άλλα 100$ από τους ανθρώπους της περιοχής ξεκινήσαμε να οικοδομούμε ένα ωραίο πάρκο”. Μας έδειξαν το πάρκο και μας είπαν “πολλοί από εμάς εργαστήκαμε συλλογικά σε αυτό, για να ολοκληρωθεί χωρίς να χρειάζονται περισσότερα χρήματα”. Ενώ επίσης ένα άλλο παράδειγμα που μας είπαν, “Ο δήμαρχος ήθελε να ξεκινήσει ένα έργο στη γειτονιά. Του είπαμε ότι δεν μπορούμε να το δεχτούμε μέχρι να πάρουμε γνώμες από όλους. Είχαμε μια συνέλευση όπου συζητήσαμε σχετικά με αυτό, όπου και το έργο απορρίφθηκε ομόφωνα. Υπήρχαν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να παρευρεθούν στη συνέλευση, και έτσι πήγαμε να τους δούμε στα σπίτια τους για να μας πουν τη γνώμη τους. Όλοι στην κοινότητα είπαμε όχι στο σχέδιο”.

Μας ρώτησαν για τις τοπικές ομάδες και τις κομμούνες στο Λονδίνο. Τους είπα ότι έχουμε πολλές ομάδες, αλλά δυστυχώς δεν είναι ενωμένες, προοδευτικές και με τέτοιο αίσθημα δέσμευσης όσο οι δικές τους. Τους είπα ότι είναι μίλια μπροστά από εμάς. Από τα πρόσωπά τους μπορούσα να δω την έκπληξη, την αναστάτωση και την απογοήτευση τους για την απάντησή μου. Θα μπορούσα να καταλάβω τα συναισθήματά τους, μιας και οι ίδιοι αναρωτιούνται πως γίνεται σε μια τόσο καθυστερημένη περιοχή (στμ με την μαρξιστική έννοια του όρου) σαν τη δική τους, να είναι μπροστά από εμάς, ενώ εμείς ζούμε στη χώρα που είχε αιώνες πριν τη βιομηχανική επανάσταση !!!!!

Τα κουρδικά και χριστιανικά αντίπαλα κόμματα

Πιο πάνω ανέφερα πως υπάρχουν περισσότερα από 20 κουρδικά πολιτικά κόμματα. Λίγα έχουν προσχωρήσει στην Δ.Α., αλλά δεκαέξι από αυτά δεν έκαναν κάτι τέτοιο. Μερικά έχουν αποσυρθεί από την πολιτική, ενώ άλλα ένωσαν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν ένα μεγαλύτερο κόμμα. Υπάρχουν τώρα δώδεκα από αυτά τα οποία έχουν συσπειρωθεί κάτω από την επωνυμία “Πατριωτική Συνέλευση του Κουρδιστάν στη Συρία”. Αυτή η οργάνωση, περισσότερο ή λιγότερο, μοιράζεται τους ίδιους στόχους και στρατηγικές. Η πλειοψηφία των κομμάτων στο πλαίσιο της παρούσας συσπείρωσης υποστηρίζει τον Μασούντ Μπαρζανί, ως πρόεδρο της περιφερειακής κυβέρνησης του Κουρδιστάν (KRG), ο οποίος είναι επίσης ο ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (KDP – Partiya Demokrata) στο ιρακινό Κουρδιστάν.

Υπάρχει μια αιματηρή ιστορία μεταξύ του KDP και του ΡΚΚ, που χρονολογείται από τη δεκαετία του 1990. Υπήρξαν σφοδρές μάχες μεταξύ των δύο ομάδων στο ιρακινό Κουρδιστάν, με αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς και από τις δύο πλευρές και αυτό είναι μια πληγή, η οποία δεν έχει ακόμα επουλωθεί. Πρέπει να αναφέρω ότι η κυβέρνηση της Τουρκίας είχε βάλει και αυτή το χέρι της στη μάχη, καθώς υποστήριζε το KDP, βοηθώντας το να επιτεθεί το ΡΚΚ στα σύνορα Ιράκ-Τουρκίας για τους δικούς της λόγους.
Υπάρχει και μια άλλη διαφορά μεταξύ του Μπαρζανί και της οικογένειάς του με τον πρώην επικεφαλή του ΡΚΚ, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, η οποία έχει να κάνει ως προς την θέση του κούρδου ηγέτη ως εθνικού ηγέτη των κούρδων. Ενώ ο κουρδικός λαός στο δυτικό Κουρδιστάν (συριακό Κουρδιστάν) έχει καταφέρει να οργανώσει συλλογικά την κοινωνία, προστατεύοντάς την από τον πόλεμο και δημιουργώντας τη δική τους Δ.Α., ακόμη δεν έχουν και πολύ καλές σχέσεις με το KDP.
Το ΡΚΚ και το PYD είναι ένθερμοι υποστηρικτές των αλλαγών που λαμβάνουν χώρα στο συριακό Κουρδιστάν. Όμως, αυτό σίγουρα δεν είναι επωφελές για την Τουρκία ή για τη KRG, οι οποίες και παραμένουν εξαιρετικά κοντά μεταξύ τους.

Το παραπάνω είναι μια εξήγηση ως προς το γιατί το KDP στο ιρακινό Κουρδιστάν είναι δυσαρεστημένο με αυτά που συμβαίνουν στο δυτικό Κουρδιστάν και αντιτίθενται τόσο στη Δ.Α. και το Tev Dem. Το KDP κοιτάζει τα όσα συνέβησαν εκεί ως μια μεγάλη επιχείρηση, η οποία είτε δεν πρέπει να λειτουργήσει καθόλου, είτε το KDP πρέπει να έχει το μεγαλύτερο μερίδιο. Το KDP εξακολουθεί να βοηθά μερικούς κούρδους στο δυτικό Κουρδιστάν οικονομικά και εκπαιδεύοντας τους στα όπλα, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει παραστρατιωτικές ομάδες για μερικά από τα πολιτικά κόμματα, προκειμένου να αποσταθεροποιήσουν την περιοχή και τα σχέδιά της. Η Πατριωτική Συνέλευση του Κουρδιστάν στη Συρία, που έχει συσταθεί από τα δώδεκα πολιτικά κόμματα που αναφέρθηκαν πριν, είναι πολύ κοντά στο KDP.

Η συνάντησή μας με τα κόμματα της αντιπολίτευσης στο Tev-Dem κράτησε για πάνω από δύο ώρες και υπήρχαν εκπρόσωποι σχεδόν από όλα τα κόμματα. Ξεκινήσαμε ρωτώντας τους πώς αντιμετωπίζουν το PYD, την Δ.Α. και τo Tev-Dem. Αν έχουν ελευθερία; Εάν κάποιο από τα μέλη ή τους υποστηρικτές τους είχαν συλληφθεί από τη PDU και την WDU; Εάν έχουν την ελευθερία να οργανωθούν, να αναπτύξουν και να οργανώσουν άλλες δραστηριότητες; Καθώς και πολλά περισσότερα ερωτήματα που τέθηκαν. Η απάντηση σε κάθε ερώτηση ήταν θετική. Δεν έγιναν συλλήψεις, δεν υπάρχουν περιορισμοί στην ελευθερία ή την οργάνωση διαδηλώσεων. Αλλά όλοι τους μοιράζονται την άποψη πως δεν θέλουν να λάβουν μέρος στο Δ.Α.

Έχουν κατά κύριο λόγο τρεις διαφορές με το PYD και τη Δ.Α. Πιστεύουν ότι το PYD και το Tev-Dem έχουν προδώσει τον κουρδικό λαό. Για λόγους όπως το γεγονός πως μισό από το al-Hasakah είναι υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης και ότι οι δυνάμεις της κυβέρνησης είναι ακόμη στην πόλη του Qamishli, αν και οι ίδιοι παραδέχθηκαν ότι αυτές οι δυνάμεις είναι αναποτελεσματικές και ελέγχουν μόνο ένα μικρό ποσοστό της γης. Η άποψή τους είναι ότι αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και πως το PYD και το Tev-Dem έκαναν ένα άσχημο συμβιβασμό με το συριακό καθεστώς.

Τους είπαμε ότι θα πρέπει να σκεφτούν ότι το PYD και η πολιτική του Tev-Dem είναι η πολιτική του “δεν υπάρχει ειρήνη, ούτε και πόλεμος” έτσι ώστε να εξισορροπήσει την κατάσταση, η οποία έχει υπάρξει επιτυχής μέχρι τώρα προς όφελος όλων στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένων όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης και εξαιτίας των λόγων που ήδη αναφέρθηκαν παραπάνω. Τους είπαμε επίσης ότι θα πρέπει να γνωρίζουν καλύτερα από εμάς ότι ο διωγμός του στρατού του Άσαντ και από τις δύο πόλεις είναι κάτι σχετικά εύκολο για το PYD χωρίς να χρειαστεί να θυσιαστούν πολλοί μαχητές τους, αλλά τι θα συμβεί μετά από αυτό;!! Εμείς τους είπαμε ότι ξέρουμε ότι ο Άσαντ δεν θέλει να εγκαταλείψει το al-Hasakah και, ως εκ τούτου, ο πόλεμος θα ξεκινήσει και πάλι με δολοφονίες, διώξεις, βομβαρδισμούς και καταστροφή πόλεων και χωριών. Επίσης, αυτό ανοίγει την πόρτα για την ΙSIS και το al-Nusra να ξεκινήσουν μια επίθεση σε όλες αυτές τις περιοχές. Ενώ θα υπήρχε επίσης το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης σύρραξης μεταξύ του στρατού του Άσαντ, του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (Free Syrian Army) και των υπόλοιπων τρομοκρατικών οργανώσεων στην περιοχή, που θα είχε ως συνέπεια να χαθεί ότι έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα. Πράγμα για το οποίο δεν είχαν καμία απάντηση.

Αυτά τα κόμματα δεν θέλουν να ενταχθούν στην Δ.Α. και η επόμενη εκλογή αυτού του σώματος θα λάβει χώρα σε λίγους μήνες, αν η κατάσταση παραμένει η ίδια. Οι λόγοι τους γι αυτή την στάση είναι, πρώτον, ότι κατηγορούν το PYD πως συνεργάστηκε με το καθεστώς, χωρίς να έχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν αυτή την κατηγορία. Δεύτερον, υποστηρίζουν πως οι επόμενες εκλογές δεν θα είναι μια ελεύθερη εκλογή αφού το PYD δεν είναι ένα δημοκρατικό κόμμα, αλλά ένα γραφειοκρατικό κόμμα. Αλλά γνωρίζουμε ότι το PYD έχει σχεδόν τους ίδιους αριθμούς και θέσεις όπως και κάθε άλλο μέρος στη Δ.Α. οπότε η δήλωση είναι λανθασμένη. Τους είπαμε ότι αν πιστεύουν στην εκλογική διαδικασία θα πρέπει να συμμετέχουν, αν θέλουν να δουν μια διοίκηση με περισσότερη δημοκρατία και λιγότερη γραφειοκρατία. Ενώ αυτοί με την σειρά τους είπαν ότι το PYD είχε αποσυρθεί από το κουρδικό Εθνικό Συνέδριο του KRG, το οποίο έλαβε χώρα το περασμένο έτος στην πόλη Irbil, και είχε ως κύριο θέμα το κουρδικό ζήτημα. Αλλά όταν αργότερα ελέγξαμε αυτόν τον ισχυρισμό με τους ανθρώπους στο PYD και το Tev-Dem, μας είπαν ότι έχουν στοιχεία για ένα έγγραφο που δείχνει ότι δεσμεύονται σε αυτή την συμφωνία (σχετικά με την συμμετοχή τους στο συνέδριο και την ενασχόληση τους με το θέμα), ενώ η αντιπολίτευση δεν δεσμεύτηκε.

Επίσης τα κόμματα της αντιπολίτευσης θέλουν να δημιουργήσουν το δικό τους στρατό, πράγμα που δεν επιτρέπεται από το PYD. Όταν αναφέραμε αυτό το θέμα στο PYD και το Tev-Dem μας είπαν ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα μπορούσαν να έχουν τους δικούς τους μαχητές, αλλά θα πρέπει να είναι υπό τον έλεγχο των μονάδων του WDU και του PDU. Μας είπαν πως η κατάσταση είναι πολύ ευαίσθητη και πολύ τεταμένη, και μπορεί να προκαλέσει εσωτερικές μάχες και ότι αυτό αποτελεί ένα μεγάλο φόβο για τους ίδιους, με αποτέλεσμα να μην τους δίνεται η πολυτέλεια να επιτρέψουν κάτι τέτοιο να συμβεί. Το PYD είπε πως απλά δεν θέλει την ίδια αποτυχία να επαναληφθεί στο δυτικό Κουρδιστάν, αναφερόμενο στο πείραμα του ιρακινού Κουρδιστάν στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, το οποίο διήρκεσε μέχρι το τέλος του αιώνα, όπου και υπήρχαν τόσες πολλές μάχες μεταξύ των διαφόρων κουρδικών οργανώσεων καθ’ολη την διάρκεια του. Στο τέλος, το PYD και το Tev-Dem μας ζήτησε να επιστρέψουμε στα κόμματα της αντιπολίτευσης έχοντας την εξουσιοδότηση να τους προσφέρουμε, για λογαριασμό του PYD και του Tev-Dem, οτιδήποτε θεωρούσαν πως στερούνταν εκτός από την δημιουργία στρατιωτικών δυνάμεων υπό τον δικό τους έλεγχο.

Λίγες μέρες αργότερα είχαμε μια άλλη συνάντηση που κράτησε σχεδόν τρεις ώρες στην πόλη Qamishli με τους επικεφαλείς τριών κουρδικών κομμάτων: του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν της Συρίας (KDPS – Partiya Demokrat ένα Kurdistanê Li Sûriyê), του Κόμματος Δημοκρατικής Ισότητας στη Συρία (Partiya Wekhevî ya Demokrat Kurdi Li Sûriyê) και του κουρδικού Πατριωτικού Κόμματος της Δημοκρατίας στη Συρία. Στη συνάντηση μας επανέλαβαν περισσότερο ή λιγότερο τα λόγια των συναδέλφων τους, κοινώς την άρνηση τους να ενωθούν με τη Δ.Α. και το Tev-Dem και να αναπτύξουν την κουρδική κοινωνία. Είχαμε μια μακρά συζήτηση μαζί τους, προσπαθώντας να τους πείσουμε ότι, αν ήθελαν το κουρδικό ζήτημα να επιλυθεί, έχοντας μια ισχυρή δύναμη στη χώρα και αποφεύγοντας τον πόλεμο, τότε θα πρέπει να είναι ανεξάρτητοι από τη KRG και το KDP και θα πρέπει να δουλέψουν για το συμφέρον του λαού του δυτικού Κουρδιστάν. Την περισσότερη ώρα οι ίδιοι παρέμεναν σιωπηλοί και δεν είχαν καμία απάντηση στις προτάσεις μας.

Λίγες μέρες αργότερα, συναντηθήκαμε επίσης με εκπρόσωπους από διάφορα χριστιανικά πολιτικά κόμματα και τον Οργανισμού Χριστιανικής Νεολαίας στο Qamishli. Κανένα από αυτά τα κόμματα δεν έχουν προσχωρήσει στη Δ.Α. ή στο Tev-Dem για τους δικούς τους λόγους, αλλά παραδέχθηκαν ότι οι σχέσεις τους με τη Δ.Α. και το Tev-Dem είναι πολύ καλές και δεν έχουν κάποιο πρόβλημα με τις πολιτικές τους. Επίσης, αναγνωρίζουν το γεγονός πως η ασφάλειά τους, καθώς και η προστασία από το συριακό στρατό και τις τρομοκρατικές ομάδες οφείλεται στις δυνάμεις του WDU και του PDU που θυσίασαν τη ζωή τους για την επίτευξη όλων των παραπάνω για όλους στην περιοχή. Ωστόσο, οι άνθρωποι από τον Οργανισμό Χριστιανικής Νεολαίας στο Qamishli δεν ήταν ευχαριστημένοι με τη Δ.Α. και το Tev-Dem. Αναφερόμενοι στην μη αρκετή παροχή ηλεκτρικής ενέργειας και στο γεγονός πως δεν υπάρχουν πολλά πράγματα για την νεολαία που να μπορεί να κάνει ή να εμπλακεί στη πόλη. Εξαιτίας αυτού είπαν ότι θα αναζητήσουν μια εναλλακτική λύση από τη Δ.Α. και το Tev-Dem, έτσι ώστε, εάν η κατάσταση παραμείνει ίδια, τότε δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη. Ο επικεφαλής ενός από τα πολιτικά κόμματα που ήταν παρόντα στη συνεδρίαση απάντησε σε αυτούς λέγοντας “Τι είναι αυτά που λες, παιδί μου; Είμαστε στη μέση ενός πολέμου, μπορείτε να δείτε τι συνέβη στις υπόλοιπες κύριες πόλεις στη Συρία; Μπορείτε να δείτε πόσες γυναίκες, άνδρες, ηλικιωμένοι και παιδιά χάνουν τη ζωή τους καθημερινά; !!! Υπάρχει ένα ζήτημα το οποίο είναι πολύ σημαντικό στη ζωή. Η ηλεκτροδότηση στη παρούσα φάση δεν είναι το πρωτεύουν ζήτημα, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε άλλα μέσα αντ ‘αυτού. Αυτό που είναι σημαντικό τώρα είναι το να μπορεί να κάθεται κανείς στο σπίτι του χωρίς το φόβο πως θα χάσει τη ζωή του, να μπορούμε να αφήσουμε τα παιδιά μας στους δρόμους να παίζουν χωρίς να φοβόμαστε πως θα τα απαγάγουν ή θα σκοτωθούν. Να μπορούμε να πάμε στις δουλείες μας, χωρίς κανείς να μας περιορίζει, χωρίς να έχουμε κάποιον να μας επιτίθεται ή να μας προσβάλλει …. θέλουμε ειρήνη, ελευθερία, και κοινωνική δικαιοσύνη …… “. Τα μέλη των άλλων πολιτικών κομμάτων συμφώνησαν και αναγνώρισαν με την σειρά τους τα παραπάνω.

Πριν αφήσουμε την περιοχή αποφασίσαμε να μιλήσουμε με τους καταστηματάρχες, τους επιχειρηματίες, όσους είχαν έναν πάγκο στην αγορά και τους απλούς ανθρώπους να ακούσουμε τις απόψεις τους, οι οποίες ήταν πολύ σημαντικές για εμάς. Όλοι φαίνονταν να έχουν μια πολύ θετική άποψη και γνώμη για τη Δ.Α. και το Tev-Dem. Ήταν χαρούμενοι για την ύπαρξη της ειρήνης, της ασφάλειας και της ελευθερίας και της δική τους επιχείρησης, χωρίς οποιαδήποτε παρέμβαση από κάποιο κόμμα ή πλευρά.

Η αισχρή και ντροπιαστική Τάφρος

Πέρυσι η KRG και η ιρακινή κυβέρνηση συμφώνησαν, υποτίθεται για λόγους ασφαλείας, να σκάψουν μια τάφρο 35 χιλιομέτρων, πάνω από δύο μέτρα βάθους και περίπου δύο μέτρα πλάτους, στα ιρακινοσυριακά σύνορα του Κουρδιστάν. Η τάφρος χωρίζει την Αl Jazera στο δυτικό Κουρδιστάν από το ιρακινό Κουρδιστάν στο νότο. Ο ποταμός Τίγρης καλύπτει πέντε χιλιόμετρα από αυτά τα σύνορα, έτσι ώστε να μην υπάρχει ανάγκη για ένα ρήγμα εκεί. Τα επόμενα δώδεκα χιλιόμετρα κατασκευάστηκαν από την KRG, με τα υπόλοιπα δεκαοκτώ χιλιόμετρα να χτίζονται από την ιρακινή κυβέρνηση.

Τόσο η KRG όσο και η ιρακινή κυβέρνηση ισχυρίζονται πως η τάφρος ήταν ένα αναγκαίο μέτρο, λόγω των φόβων για την ειρήνη και την ασφάλεια στις περιοχές του Ιράκ, καθώς και της περιοχή του Κουρδιστάν. Αλλά υπάρχουν αρκετές ερωτήσεις σχετικά με αυτούς τους φόβους τις οποίες και υποβάλουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Τι φοβούνται; Από ποιον; Από το ISIS; Είναι αδύνατο ομάδες όπως το ISIS να εισβάλουν στο Ιράκ ή στη KRG μέσω του τμήματος της Συρίας, μιας και αυτό προστατεύεται από τις δυνάμεις της PDU και της WDU και επίσης η Al Jazera έχει εκκαθαριστεί από τις δυνάμεις του ISIS εντελώς. Ωστόσο, η πλειοψηφία του κουρδικού λαού γνωρίζει ότι υπάρχουν δύο λόγοι για το σκάψιμο της τάφρου. Ο πρώτος, είναι η παρεμπόδιση των σύριων που εγκαταλείπουν τον πόλεμο να φτάσουν στο ιρακινό Κουρδιστάν. Επίσης, ο επικεφαλής του KRG, Μασούντ Μπαρζανί, όπως εξηγήθηκε παραπάνω, ανησυχεί για το ΡΚΚ και το PYD και ως εκ τούτου ο ίδιος και η KRG θέλουν να σταματήσουν αυτούς ή οποιονδήποτε άλλο από τη Δ.Α. να εισέλθουν στο δικό τους τμήμα του Κουρδιστάν. Δεύτερον, η τάφρος θα αυξήσει την αποτελεσματικότητα των κυρώσεων που χρησιμοποιούνται κατά του δυτικού Κουρδιστάν έτσι ώστε   να καταφέρουν να ασκήσουν τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση που μπορούν και το δυτικό Κουρδιστάν να ενδώσει στους όρους της KRG. Ωστόσο, μεταξύ της επιλογής της παράδοσης και της πείνας για τους κούρδους του συριακού Κουρδιστάν, έχω την αίσθηση ότι μάλλον θα επιλέξουν την πείνα. Αυτός είναι ο λόγος που η πλειοψηφία των κούρδων, όπου και αν ζουν, ονομάζουν την τάφρο ως “αισχρή τάφρο”…

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτές οι κυρώσεις έχουν παραλύσει τη ζωή των κούρδων στη Al Jazera, όπου οι άνθρωποι αυτή την στιγμή έχουν βασικές ελλείψεις σχεδόν στα πάντα, συμπεριλαμβανομένης του ιατρικού εξοπλισμού, των χρημάτων, των γιατρών, νοσοκόμων, εκπαιδευτικών, τεχνικών και ειδικών στις βιομηχανικές περιοχές, ιδιαίτερα στα κοιτάσματα πετρελαίου και στα συστήματα διύλισης που χρειάζεται να λειτουργήσουν. Στην Αλ Jazera, υπάρχουν χιλιάδες τόνοι σιταριού, που οι κάτοικοι είναι διατεθειμένοι με μεγάλη χαρά να πωλήσουν για $ 200 έως $ 250 τον τόνο στην ιρακινή κυβέρνηση, την στιγμή που αυτή πληρώνει $ 600 έως $ 700 για κάθε τόνο σιταριού αλλού. Υπάρχουν άνθρωποι στο δυτικό Κουρδιστάν, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν γιατί η KRG, ως μια κουρδική κυβέρνηση αυτοδιοίκησης, και ο πρόεδρος της Μασούντ Μπαρζανί, (ο οποίος αποκαλεί τον εαυτό του ένα μεγάλο κούρδο ηγέτη) θέλουν να λιμοκτονήσουν τους δικούς τους ανθρώπους σε ένα άλλο μέρος του Κουρδιστάν.

Στο Qamishli, το Tev-Dem κάλεσε μια μεγάλη ειρηνική διαδήλωση το Σάββατο 9 Μάη του 2014. Μερικές χιλιάδες άτομα πήραν μέρος και εναντιώθηκαν σε εκείνους που έσκαψαν αυτή την αισχρή τάφρο. Υπήρχαν πολλές δυναμικές ομιλίες από διαφορετικούς ανθρώπους και οργανώσεις, όπως το Σπίτι του Λαού και πολλές άλλες ομάδες και επιτροπές. Καμία από τις ομιλίες τους δεν δημιούργησε περισσότερη ένταση στις διαφορετικές ομάδες που συμμετείχαν. Οι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν κυρίως στην βάση της αδελφότητας, των καλών σχέσεων και της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών των συνόρων, με σκοπό τη συμφιλίωση μεταξύ όλων των διαφορετικών πλευρών και την ειρήνη και την ελευθερία στις ομιλίες τους. Στο τέλος έγινε μια μεγάλη ανοικτή γιορτή στο δρόμο, με τους ανθρώπους να χορεύουν και να τραγουδούν γεμάτοι χαρά.

Προσδοκίες και Φόβοι

Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζουμε ποια κατεύθυνση θα πάρει το μαζικό κίνημα των λαού του δυτικού Κουρδιστάν, αλλά αυτό δεν μας περιορίζει από το να έχουμε προσδοκίες και να αναλύουμε τους βασικούς παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την κατεύθυνση αυτού του κινήματος και το μέλλον του. Η ολοκληρωτική νίκη ή ήττα αυτού του μεγάλου εγχειρήματος/πειράματος της περιοχής, τουλάχιστον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, εξαρτάται από τόσους πολλούς παράγοντες που μπορούν να διαιρεθούν σε εσωτερικούς (εσωτερικά ζητήματα και προβλήματα μέσα στο ίδιο το κίνημα και με την KRG) και εξωτερικούς παράγοντες.
Ωστόσο, ότι και αν συμβεί στο τέλος θα πρέπει να το δεχτούμε, αλλά αυτό που είναι σημαντικό είναι: η αντίσταση, η μη παραίτηση, η εμπιστοσύνη και η πίστη στην πραγματοποίηση των αλλαγών. Απορρίπτοντας το παρόν σύστημα και αρπάζοντας τις ευκαιρίες που γεννιούνται, αυτό είναι το πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, από την προσωρινή νίκη, γιατί όλα αυτά είναι τα βασικά σημεία που απαιτούνται για την επίτευξη του τελικού στόχου.

Οι Εξωτερικοί Παράγοντες

Η κατεύθυνση του πολέμου και ο συσχετισμός δυνάμεων εντός της Συρίας

Ήταν αρκετά σαφές στην αρχή της εξέγερσης του λαού στη Συρία, ότι αν ο λαός της Συρίας επρόκειτο να επωφεληθεί από αυτή την εξέγερση, τότε η αναμενόμενη πτώση του καθεστώτος Άσαντ δεν θα χρειαστεί πολύ καιρό για να συμβεί, όταν οι άνθρωποι είναι ενωμένοι και έχουν μεγάλη υποστήριξη τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας. Ωστόσο, μετά από λίγο, οι τρομοκρατικές ομάδες άρχισαν να αναμειγνύονται και να αλλάζουν την κατεύθυνση της εξέγερσης του λαού, όπως όλοι είδαμε και εξακολουθούμε να βλέπουμε μέσω των ΜΜΕ. Αυτό συνέβη επειδή ο Άσαντ ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να εφαρμόσει μια σειρά από πολιτικές που επηρεάζουν άμεσα την κατεύθυνση της εξέγερσης του λαού και ισχυροποιούν το καθεστώς.

Πρώτον, απέσυρε όλες τις δυνάμεις του στις τρεις κουρδικές περιοχές/ καντόνια της Afrin, Kobany και Al Jazera, εκτός από μερικές χιλιάδες στην περιοχή Al Jazeera, όπως εξήγησα προηγουμένως. Προφανώς, σημαντικό ρόλο στην απόσυρση των στρατευμάτων έπαιξε η πίεση από τους κούρδους διαδηλωτές.
Δεύτερον, άνοιξε τα σύνορα της Συρίας στις τρομοκρατικές οργανώσεις έτσι ώστε αυτές να κάνουν ότι θέλουν. Όλοι γνωρίζουμε πλέον το τι συνέβη τότε. Με τον τρόπο αυτό, ο Άσαντ κατάφερε να αποδυναμώσει και να απομονώσει τους διαδηλωτές που εναντιωνόντουσαν στο καθεστώς του και έστειλε επίσης ένα μήνυμα προς τη λεγόμενη “διεθνή κοινότητα”, λέγοντας τους ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση για τον ίδιο και το καθεστώς του, εκτός από τις τρομοκρατικές ομάδες. Μήπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι δυτικές χώρες και ο υπόλοιπος κόσμος θα ήθελαν πραγματικά κάτι τέτοιο; Φυσικά, σε κάποιο βαθμό, η απάντηση είναι όχι. Όλα εξαρτώνται από τα συμφέροντά τους. Οι παραπάνω πολιτικές έχουν δουλέψει πολύ καλά και άλλαξαν την κατεύθυνση της μάχης εντελώς.

Έτσι, υπήρχε η δυνατότητα ο Άσαντ να παραμείνει στην εξουσία, τουλάχιστον για ένα μικρό χρονικό διάστημα μετά από διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ, τον ΟΗΕ, το Ηνωμένο Βασίλειο και των πρακτόρων τους μέχρι τις επόμενες εκλογές. Σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να έχει πάρει ένα μάθημα και να αλλάξει την πολιτική του απέναντι στον κουρδικό λαό, αλλά υπό τους δικούς του όρους και προϋποθέσεις και όχι με τον τρόπο που ο κουρδικός λαός θέλει.
Αν ο Άσαντ είχε ηττηθεί στον πόλεμο κατά των τρομοκρατικών ομάδων, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, του ηνωμένου βασιλείου, της ΕΕ και της «διεθνούς κοινότητας», και ερχόντουσαν αυτές οι ομάδες στην εξουσία, σίγουρα δεν θα υπήρχε οποιοδήποτε μέλλον είτε για τη Δ.Α. ή το Tev Dem . Αν οι σύγχρονες δυνάμεις, όπως τα κόμματα ή οργανώσεις που απαρτίζουν το Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA), δεν καταφέρουν να ανέλθουν στην εξουσία, τότε ο κουρδικός λαός θα βρεθεί σε δυσχερή θέση μιας και οι τρομοκρατικές ομάδες δεν έχουν απολύτως καμία θετική άποψη για το κουρδικό ζήτημα. Φυσικά, υπάρχουν και άλλοι πιθανοί τρόποι για τον τερματισμό της εξουσίας του Άσαντ συμπεριλαμβανομένων των δολοφονιών ή μέσω ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος …

O ρόλος και η επιρροή των γειτονικών χωρών της περιοχής

Ήταν πολύ σαφές ότι οι απλοί άνθρωποι στη Συρία ξεκίνησαν την εξέγερση λόγω της υφιστάμενης καταστολής, καταπίεσης, της έλλειψης ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, της διαφθοράς, των διακρίσεων, της απουσίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις μη αναγνώρισης των δικαιωμάτων των εθνικών μειονοτήτων, όπως των κούρδων, του λαού του Τουρκμενιστάν και άλλων. Η ζωή για την πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν πραγματικά εξαθλιωτική, με πολύ χαμηλά εισοδήματα, ενώ το κόστος ζωής αυξάνεται συνεχώς, με αρκετούς άστεγους ανθρώπους, καθώς και με μια πολύ υψηλή ανεργία όλα τα παραπάνω πυροδότησαν την “Αραβική Άνοιξη”.

Ωστόσο, οι διαμαρτυρίες, οι διαδηλώσεις και η εξέγερση έχουν εκτραπεί από τους γειτονικούς ηγέτες σε έναν πόλεμο μεσολάβησης μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας με την υποστήριξη των ΗΠΑ και των δυτικών χωρών από τη μια πλευρά και το καθεστώς Άσαντ, το Ιράν και τη Χεζμπολά από την άλλη. Η ιρακινή κυβέρνηση δεν έχει ανακοινώσει την υποστήριξή της στο καθεστώς του Άσαντ, αλλά ήθελε και εξακολουθεί να θέλει ο Άσαντ να παραμείνει στην εξουσία, λόγω της στενής σχέσης μεταξύ σιιτών και αλεβίτων και επίσης, επειδή το Ιράν είναι ο στενότερος σύμμαχος του Ιράκ, ενώ το Ιράν είναι στενά συνδεδεμένο με τη Συρία. Και από εκεί και πέρα υπάρχει και η στάση της KRG ως προς αυτό που συμβαίνει στη Συρία, λόγω της σχεδόν ταύτισης απόψεων της KRG και ιδιαίτερα του προέδρου της Μασούντ Μπαρζανί, με την Τουρκία. Ανακοίνωσαν, από την αρχή, την υποστήριξή τους στη συριακή αντιπολίτευση στο καθεστώς του Άσαντ. Πρέπει να σημειώσουμε εδώ τα “δυο μέτρα και σταθμά” και την υποκρισία της KRG, όπου από την μια είναι εναντίον του Άσαντ και υποστηρίζουν την αντιπολίτευση, αλλά από την άλλη είναι κατά των κούρδων της Συρίας και του λαϊκού μαζικού κινήματος τους, το οποίο είναι μια από τις κύριες δυνάμεις εναντίον του Άσαντ.

Προφανώς κάθε μια από αυτές τις χώρες επηρεάζουν την κατάσταση καθώς μερικοί από αυτούς υποστηρίζουν το καθεστώς Άσαντ και άλλοι υποστηρίζουν την συριακή αντιπολίτευση. Αυτό που είναι σημαντικό εδώ είναι να αναφέρουμε το γεγονός ότι καμία από αυτές τις χώρες είναι φίλοι ή έστω κοντά στο κουρδικό έθνος, σε οποιοδήποτε μέρος του Κουρδιστάν, είτε το συριακό Κουρδιστάν ή του Ιράκ, του Ιράν ή του τουρκικού Κουρδιστάν. Ποτέ δεν είχαν μια θετική άποψη για το κουρδικό ζήτημα και ποτέ, πραγματικά, δεν θέλησαν να επιλύσουν αυτό το ζήτημα, αλλά είχαν μια θετική άποψη για τα κουρδικά εθνικιστικά πολιτικά κόμματα, όταν αυτά εργάζονται και αγωνίζονται προς το συμφέρον τους.

Ο ρόλος της Κίνας και της Ρωσίας

Παρά το γεγονός ότι η Ρωσία δεν είναι τόσο μεγάλη και ισχυρή όσο ήταν κάποτε, εξακολουθεί να ανταγωνίζεται τις ΗΠΑ και τις δυτικές χώρες σε δύναμη, με σκοπό να ικανοποιήσει τα διάφορα συμφέροντά της. Δεν αποτελεί έκπληξη που βλέπουμε τώρα ότι η Ρωσία δεν μπορεί να καταλήξει σε συμφωνία με τη Δύση σχετικά με το καθεστώς του Άσαντ. Υπάρχει, επίσης, το γεγονός ότι η Συρία, ακόμα και όταν ο πατέρας του Άσαντ ήταν στην εξουσία, ήταν πάντα στο σοβιετικό στρατόπεδο. Ενώ επίσης η Ρωσία έχει πολύ καλές σχέσεις με το Ιράν, το οποίο είναι ο κύριος σύμμαχος της Συρίας.

Όσον αφορά την Κίνα, έχει και αυτή τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή, ειδικά στο Ιράν. Ως εκ τούτου, η Κίνα προσπαθεί να προστατεύσει τα συμφέροντά της, δεδομένου ότι δεν είναι προς όφελός της να δει το καθεστώς Άσαντ να πέφτει, διότι ξέρει ότι μετά θα ακολουθήσει το Ιράν. Έτσι, τα συμφέροντα και η υποστήριξη της Συρίας από την Ρωσία και την Κίνα κάνουν τον πόλεμο να διαρκεί περισσότερο από το αναμενόμενο. Από τα παραπάνω, μπορούμε να δούμε πώς δύο ισχυρές χώρες θα αντιμετώπιζαν το κουρδικό ζήτημα στη Συρία, ειδικά την Δ.Α. και το Tev-Dem. Κατά τη γνώμη μου, οι επιχειρήσεις και τα κέρδη θα καθορίσουν τελικά το κατά πόσον θα υποστηρίξουν τον κουρδικό λαό στο μέλλον.

Προς το παρόν, δεν υπάρχει καμία υποστήριξη στην Δ.A και το Tev-Dem από την Κίνα, τη Ρωσία ή από τις χώρες των ΗΠΑ και της δύσης, ενώ οι κούρδοι στη Συρία είναι η κύρια αντιπολίτευση και πολεμούν κατά των τρομοκρατικών δυνάμεων όπως το ISIS, μέσα από τις δυνάμεις της PDU και της WDU. Αυτές οι μονάδες αγωνίζονται συνεχώς ενάντια σε αυτές τις τρομοκρατικές ομάδες στις κουρδικές περιοχές της Αl Jazera και Kobani.
Μπορούμε να δούμε εδώ την υποκρισία των ΗΠΑ, των δυτικών χωρών και των υπόλοιπων εμπλεκόμενων. Ξεκίνησαν έναν πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, ενώ ο κουρδικός λαός στη Συρία αγωνίζεται σοβαρά ενάντια στις τρομοκρατικές οργανώσεις, αλλά οι παραπάνω χώρες δεν υποστηρίζουν τους κούρδους στον αγώνα τους. Οι κυριότεροι λόγοι γι αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι οι εξείς:

1. Ο αγώνας τους ενάντια στην τρομοκρατία δεν είναι αληθινός, αφού οι ίδιοι ή οι σύμμαχοι τους είναι αυτοί που δημιούργησαν και υποστηρίζουν τις τρομοκρατικές ομάδες.
2. Πολεμούν τους ανθρώπους που ασπάζονται το Ισλάμ, αντί για την ίδια τη θρησκεία και το ιερό της βιβλίο το κοράνι.
3. Μπορεί στο μέλλον να χρειαστούν ξανά αυτές τις οργανώσεις.
4. Δεν θέλουν να αλλάξουν ή να επανεξετάσουν την εξωτερική πολιτική τους.
5. Οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο υποστηρίζουν, οικονομικά και ηθικά, όλες τις αντιδραστικές θρησκείες με το πρόσχημα των ίσων ευκαιριών, της ελευθερίας και της αναγνώρισης των διαφορετικών πολιτισμών. Πράγμα που αναιρείται μόνο και μόνο από τα περισσότερα από εκατό δικαστήρια ισλαμιστών στο Ηνωμένο Βασίλειο.
6. Το βασικό θέμα είναι ότι το μαζικό δημοκρατικό κίνημα του συριακού Κουρδιστάν, συμπεριλαμβανομένου της Δ.Α., δεν δημιουργεί κάποια θρησκευτική ή εθνικιστική ή φιλελεύθερη εξουσία. Ξέρουν ότι οι άνθρωποι σε αυτό το μέρος του κόσμου έχουν δημιουργήσει μια εξουσία του λαού και έχουν αποδείξει ότι μπορούν να οργανώνονται μέσω της άμεσης δημοκρατίας, χωρίς κυβέρνηση και χωρίς την υποστήριξη από τις ΗΠΑ, τις χώρες της δύσης και των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, όπως το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και CBE (Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης).

Οι Εσωτερικοί Παράγοντες

Με τον όρο “εσωτερικοί παράγοντες”, αναφέρομαι σε οτιδήποτε μπορεί να συμβεί εντός του ίδιου του δυτικού Κουρδιστάν, το οποίο συμπεριλαμβάνει τα ακόλουθα:

Έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του κουρδικού λαού. Εδώ δεν εννοώ μόνο έναν πόλεμο μεταξύ των πολιτικών κομμάτων στο εσωτερικό του δυτικού Κουρδιστάν, αλλά έναν πόλεμο μεταξύ της KRG στο ιρακινό Κουρδιστάν και των δυνάμεις της PDU, WDU και του ΡΚΚ. Υπάρχει μια πολύ στενή σχέση μεταξύ του ΡΚΚ και PYD που βρίσκονται πίσω από αυτό το πείραμα στο δυτικό Κουρδιστάν, στο οποίο παρείχαν την υποστήριξη τους. Ανέφερα προηγουμένως ότι υπήρξε μια ιστορία αιματοχυσίας μεταξύ του ΡΚΚ και του KDP και επίσης μια οξεία διαφορά μεταξύ τους πάνω στο θέμα της κουρδικής ηγεσίας.

Ωστόσο, εδώ και κάποιο καιρό ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, στα τελευταία βιβλία και μηνύματα του, έχει καταγγείλει και απορρίψει το κράτος και την εξουσία. Αλλά μέχρι τώρα δεν έχω ακούσει ότι έχει απορρίψει τη δική του εξουσία και ότι έχει αποτρέψει τους ανθρώπους, που εργάζονται σκληρά για να του δώσουν μια ιερή θέση, να τον αποκαλούν “μεγάλο ηγέτη”. Η στάση του Οτσαλάν δεν μπορεί να είναι σωστή, εκτός αν ο ίδιος απορρίπτει επίσης τη δική του εξουσία και την ηγεσία του. Αυτή τη στιγμή η κατάσταση επιδεινώνεται και η σχέση του KRG με το PYD και ΡΚΚ χειροτερεύει επίσης, οπότε υπάρχει η πιθανότητα μιας μεταξύ τους πολεμικής διαμάχης, κυρίως επειδή η KRG βρίσκεται διαρκώς όλο και πιο κοντά στις θέσεις της Τουρκίας. Μόλις αυτός ο πόλεμος ξεκινήσει, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ISIS και οι υπόλοιπες δυνάμεις θα ταχθούν με το μέρος της KRG και της Τουρκίας. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει αυτό που συμβαίνει είναι μέσα από μαζικές διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις και μαζικές καταλήψεις στο ιρακινό Κουρδιστάν και από τους φίλους του κουρδικού λαού της Συρίας σε άλλες περιοχές.

Αποδυνάμωση του Tev–Dem

Όπως εξηγήθηκε παραπάνω, το Tev-Dem δημιούργησε αυτές τις δομές στο συριακό Κουρδιστάν, με τις ομάδες, επιτροπές, κομμούνες καθώς και τη Βουλή του Λαού που είναι η ψυχή και το μυαλό του μαζικού κινήματος. Ενώ επίσης το Tev-Dem έπαιξε καθοριστικό ρόλο και στη δημιουργία της Δ.Α. Σε γενικές γραμμές, είναι η ύπαρξη του Tev-Dem που κάνει τη διαφορά και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό το τι μπορεί να συμβεί εκεί, το οποίο μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για την υπόλοιπη περιοχή. Είναι δύσκολο για μένα να δω την ισορροπία μεταξύ της δύναμης του Tev-Dem και της Δ.Α, στο μέλλον. Έχω την εντύπωση ότι όσο αυξάνεται η δύναμη της Δ.Α. τόσο μειώνεται η δύναμη του Tev-Dem, ενώ επίσης το αντίθετο θα μπορούσε να συμβεί επίσης.
Έχω θίξει αυτό το συγκεκριμένο θέμα με τους συντρόφους του Tev-Dem, οι οποίοι διαφωνούσαν μαζί μου, καθώς πιστεύουν ότι όσο πιο ισχυρή γίνεται η Δ.Α., τόσο πιο ισχυρό θα γίνεται και το Tev-Dem. Ο λόγος τους γι ‘αυτό ήταν ότι θεωρούν τη Δ.Α. ως ένα εκτελεστικό όργανο, που αναλαμβάνει την εκτέλεση και την εφαρμογή του συνόλου των αποφάσεων που λαμβάνονται από το Tev-Dem και τα διάφορα όργανα του. Ωστόσο, δεν μπορώ να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω μαζί τους, διότι μόνο το μέλλον θα δείξει την κατεύθυνση που θα πάρει ολόκληρο το κίνημα και η κοινωνία.

Το PYD και οι κομματικές του δομές

Το PYD και το ΡΚΚ βρίσκονται πίσω από το μαζικό δημοκρατικό κίνημα, ενώ είναι πολιτικά κόμματα πληρώντας όλες τις προϋποθέσεις ενός πολιτικού κόμματος: ιεραρχική οργάνωση, ηγέτες που καθοδηγούν τους ανθρώπους, με όλες τις εντολές να ξεκινούν από τους ηγέτες και να κατευθύνονται προς τα κάτω. Δεν έχει υπάρξει κάποια μεγάλη διαβούλευση με τα μέλη αυτών των κομμάτων, όταν πρόκειται για τη λήψη μιας απόφασης σχετικά με σημαντικά ζητήματα. Είναι πολύ καλά πειθαρχημένοι, έχοντας κανόνες και εντολές, μυστικά και μυστικές σχέσεις με τα διάφορα κόμματα και μέρη, σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Από την άλλη πλευρά, μπορώ να δω το Tev-Dem ως το ακριβώς αντίθετο. Πολλοί άνθρωποι μέσα σε αυτό το κίνημα δεν ήταν μέλη του PKK ή του PYD και πιστεύουν ότι η επανάσταση πρέπει να ξεκινήσει από τη βάση της κοινωνίας και όχι από την κορυφή, δεν πιστεύουν στις κρατικές δομές ούτε στην εξουσία και συμμετέχουν όλοι από κοινού στις συνελεύσεις για να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις για όλα τα ζητήματα που τους αφορούν, με γνώμονα το συμφέρον του λαού της περιοχής όπου βρίσκονται. Μετά από αυτό, ζητούν από τη Δ.Α. να εκτελέσει τις αποφάσεις τους. Υπάρχουν πολλές περισσότερες διαφορές μεταξύ του PYD και ΡΚΚ και του Tev-Dem.

To κύριο ερώτημα εδώ είναι το εξής: Πως μπορεί να επιτευχθεί μια μέση λύση/συμβιβασμός μεταξύ των (κομματικών) δομών του PKK και του PYD και της (μη ιεραρχικής, αμεσοδημοκρατικής) φύσης του Tev–Dem; Θα ακολουθήσει το Tev–Dem το PKK και το PYD ή το ανάποδο, ή ποιος θα ελέγχει ποιον;

Αυτό το ερώτημα αυτή την στιγμή δεν μπορώ να το απαντήσω και θα πρέπει να περιμένουμε το μέλλον για να δούμε σχετικά. Ωστόσο πιστεύω πως η απάντηση θα έρθει στο κοντινό μέλλον.

Ο φόβος της ιδεολογίας και οι ιδεολόγοι που μπορούν να γίνουν ιερείς

Η ιδεολογία είναι μια συγκεκριμένη πεποίθηση. Βλέποντας κάποιο ζήτημα μόνο μέσα από την ιδεολογική σκοπιά, μπορεί να αποτελέσει μια καταστροφή, καθώς αυτό παρέχει μια έτοιμη λύση ή απάντηση, αλλά δεν συνδέεται με την πραγματικότητα της υπάρχουσας κατάστασης. Τις περισσότερες φορές, οι ιδεολόγοι απλά κοιτάζουν τα λόγια των παλαιών βιβλίων που γράφτηκαν πριν από πολύ καιρό αναζητώντας λύσεις σε ζητήματα και καταστάσεις, μα τα οποία τα εν λόγω βιβλία δεν συσχετίζονται άμεσα.
Οι ιδεολόγοι μπορεί να γίνουν επικίνδυνοι, όταν θέλουν να επιβάλουν τις ιδέες τους, που λαμβάνονται από ότι έχει γραφτεί σε παλιά βιβλία, σχετικά με την παρούσα κατάσταση ή για τους υπόλοιπους από εμάς. Μπορεί να είναι πολύ στενόμυαλοι, πολύ επίμονοι, να κολλήσουν με τις ιδέες τους και να χάσουν την επαφή με την πραγματικότητα. Δεν έχουν σεβασμό για τους άλλους ανθρώπους που δεν συμμερίζονται την ίδια γνώμη με τον αυτούς. Οι διάφοροι ιδεολόγοι έχουν πολλά κοινά σημεία μεταξύ τους από τα θρησκευόμενα άτομα μέχρι τους μαρξιστές και τους κομμουνιστές. Εν ολίγοις, οι ιδεολόγοι πιστεύουν ότι η ιδεολογία και η θεωρία δημιουργεί την εξέγερση και τις επαναστάσεις, αλλά για τους μη-ιδεολόγους ανθρώπους σαν κι εμένα, το ακριβώς αντίθετο είναι που συμβαίνει.

Είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι βρήκα πολλούς ιδεολόγους μεταξύ των μελών του PYD και του Tev-Dem, ειδικά όταν οι συζητήσεις μας είχαν ως θέμα τις ιδέες του Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ κολλημένοι με τις αρχές του Οτσαλάν, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούν συνεχώς παραπομπές από τις ομιλίες και τα βιβλία του στις συζητήσεις μας. Έχουν απόλυτη πίστη σε αυτόν και, ως ένα βαθμό, αυτή η πίστη φτάνει στο σημείο να γίνεται ιερή. Μια τέτοια πίστη προς κάποιον ηγέτη καθώς και ο φόβος προς το πρόσωπο του, αποτελούν κάτι το πολύ τρομακτικό που σίγουρα θα έχει αρνητικές συνέπειες. Για μένα, τίποτα δεν μπορεί και πρέπει να είναι ιερό και τα πάντα θα πρέπει να τίθενται στην κρίση και την αμφισβήτηση των ανθρώπων απορρίπτοντας τα αν αυτό είναι σκόπιμο. Αυτό που θεωρώ ακόμα πιο επίφοβο είναι αυτό που είδα στην Βουλή των Παιδιών και των Κέντρων Νεότητας, όπου τα παιδιά διδάσκονται για τις νέες ιδέες, την επανάσταση και πολλά θετικά πράγματα που πρέπει να αναπτύξουν προκειμένου να είναι χρήσιμα μέλη της κοινωνίας τα παιδιά. Ωστόσο, εκτός από τα παραπάνω, τα παιδιά διδάσκονται την ιδεολογία και τις αρχές του Οτσαλάν και πόσο μεγάλος ηγέτης του κουρδικού λαού είναι. Κατά τη γνώμη μου, τα παιδιά δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να μεγαλώσουν πιστεύοντας σε μια τέτοια ιδεολογία. Δεν θα πρέπει να έχουν καμία απολύτως διδασκαλία σχετικά με τη θρησκεία, την εθνικότητα, τη φυλή ή το χρώμα. Θα πρέπει να είναι απαλλαγμένα από αυτές τις αντιλήψεις και να μπορέσουν να αποφασίσουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους όταν πια θα είναι ενήλικες.

Ο Ρόλος των Κομμούνων

Παραπάνω αναφέρθηκα στις κομμούνες και τον ρόλος τους. Τα καθήκοντα των κομμούνων θα πρέπει να αλλάξουν, μιας και ο ρόλος τους δεν θα πρέπει να περιορίζεται στο να συμμετέχουν στην επίλυση των διάφορων προβλημάτων, που έχουν δημιουργηθεί και απλά να λαμβάνουν αποφάσεις σχετικά με τα όσα διαδραματίζονται εκεί. Οι κομμούνες πρέπει να αυξήσουν τους ρόλους, τα καθήκοντα και τις αρμοδιότητές τους. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν εργοστάσια, εταιρείες, ούτε βιομηχανικά τμήματα. Αλλά η Αl Jazera είναι ένα γεωργικό καντόνι και περιλαμβάνει πολλούς ανθρώπους σε χωριά και μικρές πόλεις και το σιτάρι είναι το κύριο προϊόν στην Al Jazera. Αυτό το καντόνι είναι επίσης πολύ πλούσιο σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο και φωσφορικά άλατα, αν και πολλές από τις πετρελαιοφόρες περιοχές δεν αξιοποιούνται, λόγω του πολέμου και της έλλειψης συντήρησης, ακόμη και πριν από την εξέγερση.

Έτσι, τα παραπάνω αποτελούν περαιτέρω περιοχές όπου οι κομμούνες μπορούν να εμπλακούν σχετικά με τον έλεγχο, τη χρήση και τη διανομή των προϊόντων στους ανθρώπους ανάλογα με τις ανάγκες τους. Ότι απομένει, μετά τη διανομή, τα μέλη των κομμούνων θα μπορούν να αποφασίσουν και να συμφωνήσουν σχετικά με το αν θα το πουλήσουν ή ανταλλάξουν με απαραίτητες προμήθειες και προϊόντα για τους ανθρώπους ή απλά αν θα το αποθηκεύσουν για μελλοντική χρήση. Αν οι κοινότητες δεν αυξήσουν τα καθήκοντα τους και απλά διατηρήσουν τις τωρινές δραστηριότητες τους, προφανώς, τα καθήκοντά τους θα είναι ανολοκλήρωτα.

Τα συμπέρασμα και η άποψη μου

Υπάρχουν τόσες πολλές διαφορετικές απόψεις και γνώμες από την δεξιά, την αριστερά, τους αυτονομιστές, τους τροτσκιστές, τους μαρξιστές, τους κομμουνιστές, τους σοσιαλιστές, τους αναρχικούς και ελευθεριακούς σχετικά με το μέλλον του πειράματος στο δυτικό Κουρδιστάν και μάλιστα οι περισσότερες από αυτές αξίζει να αναφερθούν. Προσωπικά ως αναρχικός, δεν βλέπω τα γεγονότα αυτά ως κάτι μαύρο ή άσπρο, δεν έχω μια έτοιμη λύση για αυτούς τους ανθρώπους και επίσης δεν πρόκειται να ανατρέξω σε κάποιο παλιό θεωρητικό βιβλίο για να αναζητήσω τις λύσεις, είτε για τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα τώρα ή για την περαιτέρω έκβαση τους. Πιστεύω ότι τα ίδια τα γεγονότα και η κάθε ξεχωριστή κατάσταση δημιουργούν τις ιδέες και τις αντιλήψεις, και όχι το αντίθετο. Κοιτάζοντας τες με ανοιχτό μυαλό και συνδέοντας τες με πολλούς παράγοντες και αιτίες σχετικά με την ύπαρξη και την εξήγηση τους.

Ωστόσο, πρέπει να αναφέρω μερικά πράγματα που θεωρώ πως συσχετίζονται με κάθε εξέγερση και επανάσταση, καθώς είναι πολύ σημαντικά για μένα. Πρώτον, η επανάσταση δεν εκφράζει την οργή, δεν έχει δημιουργηθεί από κάποια εντολή, δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί μέσα σε είκοσι τέσσερις ώρες και δεν είναι ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, όπως το πραξικόπημα των μπολσεβίκων και η συνωμοσία των πολιτικών. Επίσης, δεν είναι μόνο η διάλυση της οικονομικής υποδομής της κοινωνίας και η κατάργηση των κοινωνικών τάξεων. Τα παραπάνω αποτελούν απόψεις και γνώμες των αριστερών, μαρξιστών, κομμουνιστών και των κομμάτων τους. Πρόκειται για τους ορισμούς της επανάστασης. Βλέπουν την επανάσταση με αυτόν τον τρόπο επειδή είναι δογματικοί και προσδίδουν τις σχέσεις των υπαρχόντων τάξεων με έναν μηχανιστικό τρόπο. Γι ‘αυτούς, όταν η επανάσταση συμβεί και ως επακόλουθό της η ταξική κοινωνία καταργηθεί, τότε φτάνουμε στο τέλος της ιστορίας και στο σημείο όπου ο σοσιαλισμός μπορεί να εδραιωθεί. Κατά τη γνώμη μου, ακόμη και αν η επανάσταση είναι επιτυχής, η εξουσία και η επιθυμία προς αυτήν προφανώς δεν θα διαλυθούν, αλλά θα συνεχίσουν σε κάποιο βαθμό να υπάρχουν και να διαχέονται μέσα στην οικογένεια, μέσα στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, στα σχολεία, τα πανεπιστήμια και σε πολλά άλλα μέρη και όργανα της κοινωνίας. Πέραν από τις υπόλοιπες διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών και της κυριαρχίας των ανδρών πάνω στις γυναίκες στο σοσιαλισμό. Επιπλέον, ένας ατομικιστικός και άπληστος πολιτισμός θα εξακολουθεί να παραμένει, με τη χρήση βίας μέσω διάφορων μέσων και συνηθειών που συναντιούνται στην καπιταλιστική κοινωνία, οι οποίες δεν μπορούν να εξαφανιστούν σε σύντομο χρονικό διάστημα και ούτε μέσω της χρήσης όπλων. Στην πραγματικότητα, πρόκειται να μείνουν μαζί μας για πολύ καιρό και θα μπορούσαν να είναι μια σημαντική απειλή για την επανάσταση.

Έτσι, ο μετασχηματισμός των οικονομικών υποδομών της κοινωνίας και η επίτευξη της νίκης ενάντια στην ταξική κοινωνία δεν μπορεί ούτε να δώσει καμία εγγύηση ότι η επανάσταση συνέβη και ολοκληρώθηκε ούτε ότι θα διατηρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Εγώ, ως εκ τούτου, πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει μια επανάσταση στην κοινωνική ζωή, στον πολιτισμό, την παιδεία μας, τη νοοτροπία των ατόμων και της ατομικής συμπεριφοράς και σκέψης. Οι επαναστάσεις στις προαναφερόμενες κοινωνικές σφαίρες δεν είναι απλώς αναγκαίες, αλλά πραγματικά απαραίτητες και πρέπει να συμβούν πριν ή παράλληλα με την αλλαγή της οικονομικής υποδομής της κοινωνίας. Δεν πιστεύω ότι αυτό το έργο έχει πραγματοποιηθεί και μπορούμε απλά να προχωρήσουμε σε κάποια επαναστατική περίοδο όπου απλά θα συμβεί κάποιος μετασχηματισμός των οικονομικών υποδομών της κοινωνίας. Η επανάσταση πρέπει να αντανακλά όλες τις πτυχές της ζωής της κοινωνίας και των μελών της. Για μένα, οι άνθρωποι δυσανασχετούν με το ισχύον σύστημα και πιστεύουν στην αλλαγή αυτή. Επιθυμούν και έχουν μια τάση για εξέγερση. Η συνειδητοποίηση της εκμετάλλευσης που υφίσταται ο καθένας καθώς και η νοοτροπία της αντίστασης είναι εξαιρετικά σημαντικά χαρακτηριστικά για τη δημιουργία και την διατήρηση της επανάστασης.

Πως τα παραπάνω συνδέονται με το πείραμα του λαού του δυτικού Κουρδιστάν;

Aυτό το πείραμα έχει υπάρξει για πάνω από δύο χρόνια και υπάρχει ένας ολόκληρος λαός που έχει αποτελέσει μέρος του. Είναι αντάρτες ή ήδη έχουν αποκτήσει την τάση προς εξέγερση, ζουν σε αρμονία και μέσα σε μια ελεύθερη ατμόσφαιρα και γίνονται μέρος μιας νέας κουλτούρας και πολιτισμού: ένας πολιτισμού μιας ζωής ειρηνικής και ελεύθερης, με μια κουλτούρα ανοχής όπου οι άνθρωποι γνωρίζουν και να δίνουν και όχι μόνο να λαμβάνουν, όπου οι άνθρωποι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση και αμφισβητούν το υπάρχον, πιστεύουν στην βάση της εθελοντικής εργασίας προς όφελος της κοινότητας, πιστεύουν στην αλληλεγγύη και στο να ζουν ο ένας για τον άλλον. Εν τω μεταξύ, είναι αλήθεια ότι η ζωή είναι πολύ δύσκολη και υπάρχει έλλειψη πολλών βασικών και αναγκαίων πόρων και το βιοτικό επίπεδο είναι χαμηλό, αλλά οι άνθρωποι εκεί ζουν ευχάριστα και είναι ευτυχισμένοι και πάντα σε εγρήγορση και με ένα χαμόγελο, όντας πολύ απλοί και ταπεινοί και ενώ το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών είναι μικρό.

Όλα αυτά έχουν, κατ ‘αρχάς, βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες στη ζωή τους και τις κακουχίες. Δεύτερον, τα γεγονότα, η προσωπική τους ιστορία και το σημερινό περιβάλλον στο οποίο ζουν έχει διδάξει τους ανθρώπους έτσι ώστε, στο μέλλον, να μην ανεχτούν μια δικτατορία και να αντισταθούν στην καταστολή και την καταπίεση, προσπαθώντας να διατηρήσουν ό,τι είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν, έχοντας το πνεύμα της ανυπακοής και της πρόκλησης, χωρίς να δέχονται πια άλλους ανθρώπους να λαμβάνουν τις αποφάσεις για αυτούς. Για όλους αυτούς τους λόγους, οι άνθρωποι θα αντιστέκονται και δεν θα παραδοθούν, προσπαθώντας να σταθούν και πάλι στα πόδια τους, να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους και να αντισταθούν στην επιβολή και επιστροφή στην κουλτούρα και τον πολιτισμό στον οποίο ζούσαν στο παρελθόν.

Το δεύτερο σημαντικό σημείο είναι ότι κάποιοι άνθρωποι μας λένε ότι, ενώ αυτό το κίνημα έχει από πίσω του τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, το PKK και PYD, στη συνέχεια, αν οι άνθρωποι προσπαθούν να εκτρέψουν αυτό το πείραμα, το πείραμα θα τερματιστεί ή ένας δικτάτορας θα πάρει την εξουσία. Λοιπόν αυτό είναι δυνατό και μπορεί να συμβεί. Αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι στη Συρία ή στο δυτικό Κουρδιστάν μπορεί, πλέον, να ανεχθούν μια δικτατορία ή μια κυβέρνηση μπολσεβίκικου τύπου. Πιστεύω ότι αυτές οι μέρες έχουν περάσει, όπου η συριακή κυβέρνηση μπορούσε να σφάξει 30.000 ανθρώπους στην πόλη του Aleppo μέσα σε λίγες ημέρες. Επίσης, ο κόσμος έχει αλλάξει και δεν είναι όπως ήταν.
Το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι ότι αυτό που συνέβη στο δυτικό Κουρδιστάν δεν ήταν ιδέα του Οτσαλάν, όπως πολλοί άνθρωποι θέλουν να μας πουν. Στην πραγματικότητα αυτές οι ιδέες είναι πολύ παλιές και ο Οτσαλάν ανέπτυξε αυτές τις σκέψεις στη φυλακή, ερχόμενος σε επαφή με τις ιδέες αυτές μέσα από την ανάγνωση εκατοντάδων βιβλίων, αναλύοντας τις εμπειρίες των εθνικιστικών κινημάτων, των κομμουνιστικών κινημάτων και των κυβερνήσεων τους καθώς και τους λόγους των αποτυχιών τους, όπου τελικώς δεν μπόρεσαν να εκπληρώσουν τους σκοπούς τους. Έτσι μέσα από αυτή του τη μελέτη πείστηκε ότι το κράτος κάτω από οποιαδήποτε μορφή του παραμένει ο ίδιος θεσμός, ο οποίος και δεν μπορεί να εξαλειφθεί απλά με την αντικατάσταση του με κάποια άλλη μορφή κράτους. Για αυτή του τη διαπίστωση θα μπορούσα να πω πως δίνω εύσημα στον Αμπντουλάχ Οτσαλάν.

Ιούλιος 2014

Αναδημοσίευση από: http://halastor.blogspot.gr/2014/11/to.html

 

Συνέντευξη με την Αναρχική Επαναστατική Δράση (DAF) στην εφημερίδα Meydan

μετάφραση: αναρχική συλλογικότητα Οκτάνα

Εδώ και δύο χρόνια, στη Ροτζάβα του ανατολικού Κουρδιστάν, οικοδομούνται τα θεμέλια της κοινωνικής επανάστασης. Έχοντας αυτό κατά νου, είναι δύσκολο να αγνοήσουμε το γεγονός ότι η βάση της επίθεσης εναντίον του Κομπάνι είναι οι πολιτικές σκοπιμότητες του Τουρκικού Κράτους και του διεθνούς καπιταλισμού. Οι Abdülmelik Yalcin and Merve Dilber από την Αναρχική Επαναστατική Δράση (Revolutionary Anarchist Action) βρέθηκαν στο Suruc στα σύνορα με το Κομπάνι, από τη πρώτη μέρα της αντίστασης εναντίον των προσπαθειών συσκότισης της επανάστασης του λαού, σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους ανθρώπους της περιοχής. Μιλήσαμε μαζί τους για την αντίσταση του Κομπάνι και για την Επανάσταση στη Ροτζάβα.

Από την αρχή της αντίστασης στο Κομπάνι, οργανώσατε πολλές διαδηλώσεις, μοιράσατε κείμενα και αφίσες. Επίσης συμμετείχατε στην «ανθρώπινη αλυσίδα ελέγχου των συνόρων» που οργανώθηκε στα χωριά του Suruc κοντά στα σύνορα με το Κομπάνι. Ποιος ήταν ο σκοπός που πήγατε εκεί; Μπορείτε να μας πείτε τι ζήσατε εκεί;

M.D: Εξαιτίας της Επανάστασης στη Ροτζάβα τα σύνορα μεταξύ των περιοχών του Κουρδιστάν που βρίσκονται σε συριακά και τουρκικά εδάφη άρχισαν να εξαφανίζονται. Το τουρκικό κράτος μάλιστα προσπάθησε να χτίσει ένα τείχος προκειμένου να σταματήσει αυτό το φαινόμενο. Εν μέσω ενός πολέμου προς όφελος του παγκόσμιου καπιταλισμού και των κρατών της περιοχής, οι Κούρδοι της Συρίας κατάφεραν να κάνουν το άλμα προς τη κοινωνική επανάσταση. Εξαιτίας αυτού του άλματος γεννήθηκε ένα αληθινό μέτωπο για την ελευθερία του λαού και στο Κομπάνι ξεκίνησε μια πλήρης επίθεση εναντίον της επανάστασης από το ISIS, ενός βίαιου μηχανισμού δημιούργημα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Σαν αναρχικοί επαναστάτες, όταν αντιληφθήκαμε την κατάσταση στο Κομπάνι και σε όλη τη Ροτζάβα, ήταν αδύνατον να μην εμπλακούμε άμεσα σ’ αυτή. Ενώ τα σύνορα μεταξύ κρατών καταργούνται, είναι ζωτικό να δείξεις αλληλεγγύη στους ανθρώπους που αντιστέκονται στο Κομπάνι. Είμαστε στον 15ο μήνα της Επανάστασης της Ροτζάβα. Σ’ αυτούς τους 15 μήνες, οργανώσαμε πολλές συλλογικές πορείες, μοιράσαμε πολλά κείμενα και κάναμε αφισοκολλήσεις. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου κύματος επιθέσεων εναντίων της επανάστασης στο Κομπάνι, αυτή η προηγούμενη δράση μας συνεχίστηκε σταθερά. Παρόλα αυτά έπρεπε να πάμε στα σύνορα με το Κομπάνι για να χαιρετήσουμε την μάχη του κουρδικού λαού για λευτεριά εναντίον των επιθέσεων της συμμορίας του ISIS. Τη νύχτα της 24ης Σεπτεμβρίου ξεκινήσαμε απ’ τη Κωνσταντινούπολη για τα σύνορα με το Κομπάνι. Έπειτα συναντήσαμε τους συντρόφους που έφτασαν λίγο αργότερα και μαζί  ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε την ανθρώπινη αλυσίδα – φύλακα των συνόρων στο χωριό Boydê στα ανατολικά του Κομπάνι. Υπήρχαν εκατοντάδες εθελοντές σαν εμάς που ήρθαν από διαφορετικές περιοχές της Ανατολίας και της Μεσοποταμίας στα σύνορα με σκοπό να σχηματιστεί μια ανθρώπινη αλυσίδα μήκους 25Κm κατά μήκους της συνοριογραμμής, σε διαφορετικά χωριά όπως Boydê, Bethê, Etmankê and Dewşan. Ένας από τους στόχους της ανθρώπινης αλυσίδας ήταν να σταματήσει άντρες, όπλα και εφοδιασμό που προορίζονταν για το ISIS από το τουρκικό Κράτος, το οποίο υποστηρίζει το ISIS όπως είναι σε όλους γνωστό. Στα χωριά των συνόρων η ζωή έχει μετατραπεί σε μια κοινοτική ζωή, παρά τις συνθήκες πολέμου. Άλλος ένας στόχος της ανθρώπινης αλυσίδας ήταν να δράσουμε αλληλέγγυα προς τους ανθρώπους του Κομπάνι, οι οποίοι ήταν εγκλωβισμένοι στα σύνορα για βδομάδες και οι οποίοι δέχονταν επιθέσεις και από τις τουρκικές δυνάμεις της στρατιωτικής αστυνομίας (jandarma). Στις πρώτες μέρες που ήμασταν εκεί καταφέραμε να κόψουμε τα σύρματα και να περάσουμε στο Κομπάνι μαζί με ανθρώπους που ήρθαν απ’ τη Κωσταντινούπολη.

Μπορείτε να μας πείτε τι έγινε αφού περάσατε τα σύνορα για το Κομπάνι;

Α.Υ: Από τη στιγμή που περάσαμε τα σύνορα, μας υποδέχτηκαν με τεράστιο ενθουσιασμό. Στα χωριά του Κομπάνι που βρίσκονται στα σύνορα, όλοι, νέοι και γέροι, ήταν στους δρόμους. Οι αντάρτες των YPG και YPJ χαιρέτησαν τη παραβίαση των συνόρων πυροβολώντας στον αέρα. Πορευτήκαμε στους δρόμους του Κομπάνι και αργότερα συνομιλήσαμε με ανθρώπους απ’ τη περιοχή και με αντάρτες των YPG και YPJ που υπερασπίζονται την επανάσταση. Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι σύνορα μεταξύ ανθρώπων, τα οποία τα κράτη δημιούργησαν συντρίβονται μ’ αυτό το τρόπο. Αυτή η ενέργεια η οποία συνέβη σε συνθήκες πολέμου, δείχνει για άλλη μια φορά ότι τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις δεν μπορούν να τις σταματήσουν τα σύνορα των κρατών.

Υπήρξαν αρκετές ειδήσεις για ανθρώπους που συμμετείχαν στην «ανθρώπινη αλυσίδα ελέγχου των συνόρων» και για τον τοπικό πληθυσμό κοντά στα σύνορα που δέχτηκαν επιθέσεις από τη στρατιωτική αστυνομία και από απλούς μπάτσους. Τι προσπαθεί το Τουρκικό Κράτος να πετύχει με την επιβολή αυτού του κλίματος εκφοβισμού στα σύνορα; Τι πιστεύετε γι’ αυτό;

Α.Υ: Ναι, είναι αλήθεια ότι η πολιτική του Τούρκικου Κράτους είναι να επιτεθεί στον καθένα που συμμετέχει στην αλυσίδα των συνόρων και στους ανθρώπους που ζουν στα χωριά των συνόρων, καθώς και στον καθένα απ’ το Κομπάνι που προσπαθεί να περάσει τα σύνορα. Κάποιες φορές αυτές οι επιθέσεις συμβαίνουν αραιά και κάποιες φορές κρατάν για μέρες. Είναι φανερό ότι κάθε επίθεση έχει τη δική της αιτία καθώς και το δικό της σκοπό. Παρατηρήσαμε ότι κατά τη διάρκεια κάθε στρατιωτικής επίθεσης, φορτηγά μετέφεραν υλικό στη άλλη πλευρά των συνόρων. Δεν είμαστε σίγουροι για το ακριβές περιεχόμενο αυτών των αποστολών προς το ΙSIS. Παρόλα αυτά μπορούσαμε να καταλάβουμε από την ισχύ των επιθέσεων ότι κάποιες φορές γινόταν προκειμένου να μπορέσει κόσμος να περάσει τα σύνορα και να προσχωρήσει στο ISIS, κάποιες για να σταλούν πολεμοφόδια και κάποιες για παροχή ειδών πρώτης ανάγκης προς το ISIS. Αυτές οι αποστολές μερικές φορές γινόταν με οχήματα με επίσημους αριθμούς κυκλοφορίας και κάποιες φορές από συμμορίες που έκαναν λαθρεμπόριο με κρατική αρωγή. Αυτές οι κρατικά χρηματοδοτούμενες συμμορίες, έκλεβαν την ιδιοκτησία των ανθρώπων απ’ το Κομπάνι, που περίμεναν στα σύνορα. Η στρατιωτική αστυνομία, απ’ την άλλη, προκειμένου να επιτρέψει τους ανθρώπους να περάσουν τα σύνορα τους ζητούσε τεράστια προμήθεια. Βέβαια οι πολιτικές του κράτους εναντίον του τοπικού πληθυσμού είναι οι ίδιες για χρόνια. Εξαιτίας όμως των πολεμικών συνθηκών, αυτές οι πολιτικές έγιναν πολύ περισσότερο φανερές τώρα. Οι επιθέσεις στα σύνορα διεξάγονται με σκοπό να τρομοκρατήσουν τους ανθρώπους της αλυσίδας ελέγχου των συνόρων και των ανθρώπων των χωριών των συνόρων.

Παρόλο που το τουρκικό κράτος το αρνείται, ήταν περισσότερο ή λιγότερο γνωστό ότι υποστηρίζει το ISIS. Παρόλα αυτά, μας λέτε ότι τώρα ότι υπάρχουν άτομα που περνούν τα σύνορα για να εισχωρήσουν στο ISIS. Έτσι είναι φανερό σ’αυτή τη περιοχή ότι το τουρκικό κράτος υποστηρίζει τον ISIS. Πως λειτουργεί αυτή η στήριξη στα σύνορα;

M.D: Το τουρκικό κράτος αρνούταν πεισματικά ότι στηρίζει το ISIS. Παρόλα αυτά, σε κάθε άρνησή του, μια νέα αποστολή οργανωνόταν στα σύνορα. Πολλές απ’αυτές τις αποστολές ήταν τόσο μεγάλες που δεν περνούσαν απαρατήρητες. Για παράδειγμα, διάφορα οχήματα έφεραν ‘’πακέτα βοήθειας’’ στα σύνορα. Υπήρξαμε μάρτυρες στην αποστολή δεκάδων ‘’οχημάτων υπηρεσίας’’ με μαύρα παράθυρα που πέρασαν τα σύνορα. Κανείς δεν αναρωτιέται πραγματικά τι υπήρχε μέσα σ’αυτά τα οχήματα. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι ανάγκες του ISIS ικανοποιήθηκαν μέσω αυτού του δρόμου.

Μπορείτε να μας εξηγήσετε την ιστορική αλλά και σε πραγματικό χρόνο σημασία για τους αναρχικούς επαναστάτες να αγκαλιάσουν την αντίσταση στο Κομπάνι και την επανάσταση στη Rojava, ειδικά σ’αυτή τη χρονική περίοδο;

Α.Υ: Η αντίσταση στο Κομπάνι και η επανάσταση στη Rojava δεν πρέπει να αναλύεται ξεχωριστά από την μακρά ιστορία αγώνων των Κούρδων για ελευθερία. Στην περιοχή που ζούμε, ο αγώνας των Κούρδων για ελευθερία ονομαζόταν ‘’Το Κουρδικό ζήτημα’’. Για χρόνια, παρουσιαζόταν λανθασμένα ως ένα πρόβλημα που δημιουργείται από τους ανθρώπους και όχι από το κράτος. Το επαναλαμβάνουμε: αυτός είναι ο αγώνας των Κούρδων για ελευθερία. Το μοναδικό πρόβλημα εδώ είναι το κράτος. Οι Κούρδοι μάχονται για την ανάγκη της ύπαρξης τους ενάντια στις καταστροφικής και αντιδραστικής πολιτικής που ασκεί διαχρονικά η δημοκρατία της Τουρκίας και ενάντια σε άλλες πολιτικές δυνάμεις της περιοχής, για εκατοντάδες χρόνια. Αυτός ο αγώνας δίνεται ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό με την οργανωμένη δύναμη του λαού. Το σλόγκαν ”Το PKK είναι οι άνθρωποι, οι άνθρωποι είναι εδώ” κάνει ξεκάθαρο, σε κάθε άτομο, ποιος είναι ο πολιτικός φορέας και ποιος είναι η οργανωμένη δύναμη. Από τότε που παγιώσαμε την αντίληψή μας στον αγώνα, σε διάφορα επίπεδα, η σχέση μας με τους Κούρδους και τη κουρδική κοινωνία αλλά και την οργάνωση των Κούρδων διατρέχεται από αμοιβαία εμπιστοσύνη. Βασίζουμε αυτή τη σχέση πάνω στην οπτική που έχουν οι Κούρδοι για τον αγώνα. Στον αγώνα των ανθρώπων για ελευθερία, τα αναρχικά κινήματα πάντα λειτουργούσαν καταλυτικά. Σε μια εποχή που ο σοσιαλισμός δεν υπήρχε στην Ευρώπη, όταν δεν υπήρχαν θεωρίες που ονομάζονταν ‘’Το δικαίωμα των εθνών να επιλέγουν το πεπρωμένο τους’’ το αναρχικό κίνημα έπαιρνε διαφορετικές μορφές σε διαφορετικές περιοχές του κόσμου στον αγώνα των ανθρώπων για ελευθερία. Για να το κατανοήσουμε αυτό αρκεί να δούμε την επιρροή του αναρχισμού στους λαικούς αγώνες  σ’ένα μεγάλο γεωγραφικό εύρος απ’την Ινδονησία μέχρι το Μεξικό. Επίσης, ούτε η επανάσταση στη Rojava ούτε η επανάσταση των Ζαπατίστας στη Τσιάπας ταιριάζει με τον κλασσικό ορισμό του αγώνα των εθνών για ελευθερία. Το έθνος ως πολιτικός όρος εμπεριέχει εν γένει την έννοια του κράτους. Ως εκ τούτου, όταν αναλογιζόμαστε τον αγώνα του λαού για αυτοοργάνωση εκτός κράτους, πρέπει να κρατήσουμε απόσταση απ΄τη λογική του έθνους. Απ’την άλλη πλευρά, η προσέγγισή μας δεν αποσκοπεί στο να ταυτίσει ή να παρομοιάσει την αντίσταση στο Κομπάνι με άλλα ιστορικά παραδείγματα. Σήμερα, διάφορες ομάδες μνημονεύουν διάφορες ιστορικές περιόδους και παρομοιάζουν την αντίσταση στο Κομπάνι με αυτές. Παρόλα αυτά, πρέπει να γίνει γνωστό ότι η αντίσταση στο Κομπάνι είναι η αντίσταση στο Κομπάνι, το ίδιο και η επανάσταση στη Rojava. Αν κάποιος θέλει να συσχετίσει την επανάσταση στη Rojava, που έβαλε τις βάσεις για την κοινωνική επανάσταση, μπορεί να διερευνήσει την κοινωνική επανάσταση που πραγματοποιήθηκε στην Ιβηρική χερσόνησο.

Παρόλο που η αντίσταση στο Κομπάνι λαμβάνει χώρα εκτός των ορίων του τουρκικού κράτους, διαδηλώσεις αλληλεγγύης συμβαίνουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ποια είναι η εκτίμησή σας για την επιρροή της αντίστασης στο Κομπάνι -στην πραγματικότητα της επανάστασης στη Rojava- ιδιαίτερα στην περιοχή της Ανατολίας αλλά επίσης και στη Μέση Ανατολή και σε παγκόσμιο επίπεδο; Τι αποτελέσματα πιστεύετε ότι θα έχει η επιρροή αυτή;

Μ.D: Τα καλέσματα για serhildan (κούρδικη λέξη για την εξέγερση) εισακούστηκαν στην Ανατολία, ειδικά στις πόλεις που ανήκουν στο Κουρδιστάν. Ξεκινώντας απ΄την πρώτη νύχτα των διαδηλώσεων όλοι στους δρόμους χαιρέτιζαν την κουρδική αντίσταση και την εξέγερση στη Rojava ενάντια στις ομάδες του ISIS και τον υποστηρικτή τους, το τουρκικό κράτος. Ειδικότερα στις πόλεις του Κουρδιστάν, το κράτος επιτέθηκε στην εξέγερση με τις δυνάμεις καταστολής και τις παρακρατικές του οργανώσεις. Το κράτος με τις οργανώσεις Hizbulkontra (σύνθετη λέξη για να προσδιορίσει ταυτόχρονα τις λέξεις Hezbollah και Contra-T.N) τρομοκρατούσε το Κουρδιστάν και δολοφόνησε 43 αδέρφια μας. Αυτές οι επιθέσεις καταδεικνύουν πόσο πολύ φοβάται το τουρκικό κράτος την εξέγερση στη Rojava και την πιθανότητα ότι μια τέτοια επανάσταση θα μπορούσε να επεκταθεί και εντός του τουρκικού κράτους. Επιτιθέμενοι με την απελπισία που προκαλεί ο φόβος, το τούρκικο κράτος και ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχουν έναν ακόμα φόβο  στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Στη Μέση Ανατολή, παρόλα τα σχέδια λεηλασίας και κατασκευασμένης βίας, η κοινωνική επανάσταση κατάφερε να κερδίσει έδαφος. Το γεγονός αυτό κατάφερε να ανατρέψει τα σχέδια του παγκόσμιου καπιταλισμού και των περιφερειακών, της περιοχής, κρατών. Τα παραπάνω προκάλεσαν τέτοια αναστάτωση που παρ’όλη τη διαφθορά, η κοινωνική επανάσταση κατάφερε να εδραιωθεί στη Rojava. Αυτή η επανάσταση έδωσε απάντηση στις αμφιβολίες για το αν η επανάσταση μπορεί να συμβεί σ’αυτή τη περιοχή αλλά και παγκόσμια. Ενίσχυσε την εμπιστοσύνη στην ιδέα της επανάστασης ιδιαίτερα στους ανθρώπους της περιοχής αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα. Ο στόχος όλων των κατά τόπους κοινωνικών επαναστάσεων στην ιστορία είναι να επιτευχθεί μια παγκόσμια κοινωνική επανάσταση. Με βάση τη διεθνιστική αντίληψη καλέσαμε όλες τις αναρχικές ομάδες παγκοσμίως να δράσουν αλληλέγγυα προς την κουρδική αντίσταση στο Κομπάνι και την επανάσταση στη Rojava. Με το κάλεσμα μας για αλληλεγγύη , αναρχικοί από διαφορετικά μέρη του κόσμου από τη Γερμανία ως την Αθήνα, τις Βρυξέλλες, το Άμστερνταμ, το Παρίσι και την Νέα Υόρκη πραγματοποίησαν διαδηλώσεις. Χαιρετίζουμε για ακόμη μια φορά όλες τις αναρχικές οργανώσεις που έλαβαν το κάλεσμα μας, οργάνωσαν διαδηλώσεις αλληλεγγύης καθώς και αυτούς που έμειναν εδώ μαζί μας στην ανθρώπινη αλυσίδα ελέγχου των συνόρων.

Ξεκινώντας απ’τις πρώτες μέρες της επίθεσης του ISIS, τα τούρκικα ΜΜΕ που συνεργάζονται με το τούρκικο κράτος κατασκεύασαν ένα σωρό από ‘’ειδήσεις’’ που δήλωναν πως το Κομπάνι κινδυνεύει να χάσει. Παρόλα αυτά, αυτό που καταλαβαίνουν τώρα, σχεδόν ένα μήνα μετά, είναι το εξής: Το Κομπάνι δεν θα πέσει! Ναι το Κομπάνι δεν έπεσε ούτε θα πέσει. Εμείς, ως η εφημερίδα Meydan, χαιρετίζουμε την αλληλεγγύη σας στο Κομπάνι. Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να προσθέσετε;

M.D: Εμείς, ως επαναστάτες αναρχικοί, υπήρξαμε μάρτυρες, ζήσαμε και ακόμα βιώνουμε την αήττητη εμπιστοσύνη μας στην επανάσταση, ακόμα και στην περίπτωση πολέμου στην περιοχή μας. Αυτό που συμβαίνει στη Rojava είναι κοινωνική επανάσταση! Αυτή η επανάσταση, όπου τα σύνορα δεν υφίστανται, τα κράτη καθίστανται αδύναμα, τα σχέδια του παγκόσμιου καπιταλισμού διαταράσσονται, θα επεκταθεί στην περιοχή μας. Καλούμε κάθε καταπιεζόμενο να κοιτάξει με τη ματιά του καταπιεζόμενου. Με βάση τα παραπάνω τους καλούμε να υποστηρίξουν τον οργανωμένο αγώνα για κοινωνική επανάσταση. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να γονιμοποιηθούν οι σπόροι που εμφυτεύτηκαν στη Rojava και να ζήσουμε την διευρυμένη κοινωνική επανάσταση.
Ζήτω η αντίσταση στο Κομπάνι! Ζήτω η επανάσταση στη Rojava!

http://anarsistfaaliyet.org/english/an-interview-with-revolutionary-anarchist-action-on-kobane-we-are-kawa-against-dehaks

Αναδημοσίευση από Eagainst.com : http://eagainst.com/articles/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-a%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA/

της Dilar Dirik

Στον απόηχο της δολοφονίας των κουρδισσών Sakine Cansiz, Fidan Dogan και Leyla Saylemez στις 9 Ιανουαρίου του 2013 στο Παρίσι, τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης επικεντρώθηκαν ξαφνικά σε ένα για πολύ καιρό ξεχασμένο, αλλά συναρπαστικό θέμα: τον αξιοσημείωτο ρόλο των γυναικών στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα.

Τα τελευταία δύο χρόνια οι κούρδοι κατέλαβαν τον έλεγχο του Δυτικού Κουρδιστάν (συριακό Κουρδιστάν ή Ροτζάβα) και σταδιακά εγκαθίδρυσαν δομές δυαδικής εξουσίας στη διάρκεια του συριακού εμφυλίου πολέμου. Από την αρχή οι γυναίκες συμμετείχαν ως ενεργά μέλη της Επανάστασης στη Ροτζάβα μέσω του κοινωνικού και πολιτικού ακτιβισμού τους, αλλά αυτό που εξέπληξε περισσότερο τα κυρίαρχα δυτικά μέσα ενημέρωσης ήταν ότι οι γυναίκες συμμετείχαν στις  μάχες ή στο πεδίο των μαχών ισότιμα. Αυτές οι γυναίκες, οι οποίες πολεμούν ενάντια στο καθεστώς του Άσαντ, καθώς και σε ομάδες τζιχαντιστών, τονίζουν κατ’ επανάληψη ότι ο αγώνας τους είναι ένας πολυμέτωπος αγώνας για την ελευθερία τους, σαν κούρδισσες και σαν γυναίκες. Αν και η ύπαρξη γυναικών μαχητριών αποτελεί φυσικό στοιχείο της πολιτικής δράσης σε ολόκληρο το Κουρδιστάν εδώ και δεκαετίες, ο κόσμος μόλις τώρα αρχίζει να συνειδητοποιεί τον ισχυρό ρόλο των γυναικών στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα. Ειδικά το τελευταίο διάστημα το γυναικείο κίνημα έχει εξάψει τη φαντασία των κυρίαρχων μέσων με διάφορους τρόπους, που κυμαίνονται μεταξύ δέους,  συγκαταβατικού οριενταλισμού μέχρι καθαρού σεξισμού.

Τα περισσότερα άρθρα σχετικά με τις κούρδισσες μαχήτριες είναι τουλάχιστον απλοϊκά, μισογυνιστικά, οριενταλιστικά και πατερναλιστικά. Αντί να προσπαθήσουν να κατανοήσουν το φαινόμενο σε όλη του την πολυπλοκότητα, αυτά τα άρθρα συχνά καταφεύγουν σε σκανδαλιστικές ανακοινώσεις για να εκμεταλλευτούν την κατάπληξη του κοινού σχετικά με το γεγονός ότι «οι φτωχές γυναίκες στη Μέση Ανατολή» μπορούν με κάποιο τρόπο να είναι μαχήτριες. Ως εκ τούτου, αντί να αναγνωρίσουν την πολιτιστική επανάσταση που συνιστούν οι ενέργειες αυτών των γυναικών σε μια κατά τα άλλα συντηρητική, πατριαρχική κοινωνία, πολλοί δημοσιογράφοι την πατάνε με τις ίδιες πολυχρησιμοποιημένες κατηγοριοποιήσεις: τη στιγμή που τα κρατικά μέσα ενημέρωσης, ιδιαίτερα στην Τουρκία και το Ιράν, απεικονίζουν τις γυναίκες αντάρτισσες ως «σατανικές τρομοκράτισσες πόρνες», ως ερωτικά παιχνίδια των αντρών μαχητών, οι οποίες μισούν την οικογένεια και έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αναφέρονται συχνά σε αυτές τις γυναίκες ως «καταπιεσμένα θύματα που αναζητούν διέξοδο από την οπισθοδρομική κουλτούρα τους», οι οποίες διαφορετικά θα αντιμετώπιζαν μια ζωή γεμάτη από εγκλήματα τιμής και παιδικούς γάμους. Εκτός του ότι αγνοούν πλήρως τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον των Κούρδων, γεγονός που προκάλεσε αυτή την αντίσταση, οι ανακοινώσεις αυτές όχι μόνο δεν βασίζονται σε γεγονότα, αλλά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα σκόπιμα. Πράγματι, οι κούρδισσες αντιμετωπίζουν μια πολύ πατριαρχική κοινωνία με πολύ μεγάλη βία κατά των γυναικών, αλλά τα κίνητρα αυτών των γυναικών που αγωνίζονται είναι πολύ διαφορετικά, πολύπλοκα και – λαμβάνοντας υπόψη τις κοινωνικές δομές του Κουρδιστάν και της Μέσης Ανατολής – επαναστατικά με πολλούς τρόπους. Ανεξάρτητα αν συμφωνούν ή όχι  με τους σκοπούς τους, είναι άδικο και προβληματικά απλοϊκό να ονομάζουν την επιλογή αυτών των γυναικών να γίνουν αντάρτισσες ως «διέξοδο». Αυτές οι γυναίκες μάχονται ενεργά ενάντια στην πατριαρχία – πώς μπορεί αυτό να θεωρηθεί «διέξοδος»;! Διερευνώντας τους λόγους αυτής της διαστρεβλωμένης απεικόνισης αποκαλύπτεται ότι η αναγνώριση τους ως δρώντα υποκείμενα θα έθετε το σύστημα σαφώς σε κίνδυνο…

Το γεγονός ότι οι Κούρδισσες παίρνουν τα όπλα, τα παραδοσιακά σύμβολα της ανδρικής εξουσίας, είναι από πολλές απόψεις μια ριζική παρέκκλιση από την παράδοση. Γι’ αυτό το λόγο είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η κριτική των κυρίαρχων μέσων για τη συμμετοχή των Κουρδισσών στη μάχη δεν γίνεται σε πασιφιστική βάση, αλλά στη βάση ουσιοκρατικών, δυαδικών αντιλήψεων για το τι συνιστά να είσαι «γυναίκα». Το να μάχεσαι θεωρείται «μη-γυναικείο», διαπερνά κοινωνικά όρια, κλονίζει τα θεμέλια του κατεστημένου. Οι γυναίκες μαχήτριες κατηγορούνται για παραβίαση της «ιερότητας της οικογένειας», επειδή τολμούν να βγουν από την αιώνια φυλακή που έχει καθοριστεί για αυτές, επειδή ανατρέπουν το σύστημα, την πατριαρχική, γυναικοκτονική τάξη, επιλέγοντας την ενεργή συμμετοχή από το να παραμένουν θύματα. Ο πόλεμος θεωρείται ανδρική υπόθεση, που ξεκινά, καθοδηγείται, και τελειώνει από τους άνδρες. Οπότε είναι η λέξη «γυναίκες» στην έκφραση «γυναίκες που μάχονται» που προκαλεί αυτή τη γενική δυσφορία. Παρόλο που είναι οι ίδιοι οι παραδοσιακοί έμφυλοι ρόλοι που συχνά φυσικοποιούνκαι εξιδανικεύουν τις γυναίκες ως αγίες, η τιμωρία είναι άγρια, όταν οι γυναίκες παραβιάζουν αυτούς τους ρόλους που τους έχουν ανατεθεί. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλές γυναίκες αγωνίστριες σε όλον τον κόσμο υπόκεινται σε σεξουαλική βία ως μαχήτριες στον πόλεμο και ως πολιτικές κρατούμενες. Όπως έχουν επισημάνει πολλές φεμινίστριες, ο βιασμός και η σεξουαλική βία σπάνια έχει σχέση με τη σεξουαλική επιθυμία, αλλά είναι εργαλεία εξουσίας για να κυριαρχήσει και να επιβληθεί η θέληση κάποιου πάνω σε κάποιον άλλο άνθρωπο. Στο πλαίσιο των γυναικών μαχητριών ο στόχος της σεξουαλικής βίας, σωματικής ή λεκτικής, είναι να τις τιμωρήσει, επειδή εισέρχονται σε μια σφαίρα που διασφαλίζει τα προνόμια των ανδρών.

Μια σύντομη ματιά στην απεικόνιση των κουρδισσών μαχητριών από τα τουρκικά και ιρανικά μέσα ενημέρωσης αποκαλύπτει τίτλους όπως «έμεινε έγκυος», «απελπισμένες βουνίσιες γυναίκες», «η πραγματικότητα των βιασμών στα βουνά», «δες ποιανού είναι ερωμένη», «δεν ήταν παρθένα», κ.λπ. Το γεγονός αυτό εκθέτει τη σεξιστική νοοτροπία που κρύβεται πίσω από αυτούς τους ισχυρισμούς, οι οποίοι αξιοποιούν τις συνήθεις συντηρητικές κοινωνικές αξίες, όπως η υπεράσπιση της «τιμής» μιας οικογένειας, και συνδυάζουν το μισογυνισμό με τα ρατσιστικά στερεότυπα της κουρδικής κουλτούρας για να την παρουσιάσουν ως οπισθοδρομική. Αντί να εξοργίζονται με τους βιασμούς και τη σεξουαλική βία από το στρατό και τους φρουρούς των φυλακών (ειδικά στα παιδιά που είναι στη φυλακή), τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ασχολούνται με την παρθενία αυτών των γυναικών. Αυτή η μέθοδος σεξιστικής προπαγάνδας έχει στόχο κατά κύριο λόγο να απονομιμοποιήσει το κίνημα των γυναικών και να συγκαλύψει τη ριζοσπαστική πραγματικότητα, η οποία θα μπορούσε να αμφισβητήσει, να ταράξει και να τραυματίσει τα υπερ-αρρενοποιημένα ετεροπατριαρχικά συστήματα, εναντίον των οποίων αγωνίζονται αυτές οι γυναίκες. Έχει ως στόχο να αποσπάσει την προσοχή από το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κουρδισσών συμμετέχουν στον αγώνα από πεποίθηση, από επιθυμία να καταπολεμήσουν την καταπίεση, ότι η ενεργή συμμετοχή τους είναι συνειδητή, με σκοπό να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Γίνεται φανερό ότι η συζήτηση γύρω από την «εργαλειοποίηση του θύματος» είναι μια προσπάθεια να απορρίψει τη συνειδητότητα ​​αυτών των αγωνιζόμενων γυναικών. Ένας ψευτο-επιστήμονας ακαδημαϊκός ισχυρίζεται επιπλέον: «Καθότι οι γυναίκες είναι πιο συναισθηματικές από τους άνδρες, είναι πιο εύκολο να τις ελέγξεις». Αν το κουρδικό κίνημα είχε σκοπό τη στρατολόγηση γυναικών αποκλειστικά ως φυσικού εργαλείου πολέμου ή ως αντικείμενα του σεξ, γιατί να βασιζόταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό στην εκλεπτυσμένη φεμινιστική ιδεολογία και σε εκπαιδευτικά σεμινάρια για να τις κινητοποιήσει; Δεν θα ήταν καλύτερα σε αυτή την περίπτωση, για το PKK και τα παραρτήματά του για παράδειγμα, να μην υπήρχε μια ιδεολογική ηγεσία που να λέει «ο άνθρωπος είναι ένα σύστημα. Το αρσενικό έχει γίνει καθεστώς και το μετατρέπει σε κυρίαρχη κουλτούρα. Η ταξική και η έμφυλη καταπίεση αναπτύσσονται από κοινού. Η αρρενωπότητα έχει δημιουργήσει το κυρίαρχο φύλο, την κυρίαρχη τάξη και το κυρίαρχο κράτος. Όταν ο άνθρωπος αναλύεται σε αυτό το πλαίσιο, είναι σαφές ότι η αρρενωπότητα πρέπει να εκλείψει. Πράγματι, το να σκοτώσεις τον κυρίαρχο άνθρωπο είναι η θεμελιώδης αρχή του σοσιαλισμού. Αυτό σημαίνει η δύναμη του να σκοτώνεις: να σκοτώνεις τη μονόπλευρη κυριαρχία, την ανισότητα και τη μισαλλοδοξία. Επιπλέον σημαίνει να σκοτώνεις το φασισμό, τη δικτατορία και το δεσποτισμό»; Ο ισχυρισμός ότι η κινητοποίηση των γυναικών είναι ένας ύπουλος τρόπος στρατολόγησης αποφεύγει να θέσειτην εμπλοκή της φεμινιστικής φιλοσοφίας του κινήματος, η οποία διακηρύσσει ρητά τη χειραφέτηση των γυναικών ως θεμελιώδη αρχή.

Ένας άλλος τρόπος άρνησης της σημασίας των κουρδισσών μαχητριών είναι ο ισχυρισμός ότι καταφεύγουν στα βουνά προκειμένου να «ξεφύγουν» από την καταπιεστική κουλτούρα τους. Τόσο τα δυτικά όσο και τα κρατικά μέσα ενημέρωσης έχουν επανειλημμένα αναπαράξει αυτόν τον ισχυρισμό, πιθανότατα χωρίς να έχουν μιλήσει ποτέ έστω και με μία κούρδισσα μαχήτρια. Ακόμη και αν δεχτούμε την υπόθεση, για χάρη της συζήτησης, ότι τα βουνά αποτελούν «διέξοδο» για τις γυναίκες, γιατί δεν ρωτάμε ποιοι κοινωνικο-οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες, που διαιωνίζονται από αυτά τα κράτη, έχουν συμβάλει στην απόφαση μιας γυναίκας να διαλέξει μια ζωή που θα μάχεται για την ελευθερία από τη ζωή ενός απλού ανθρώπου; Γιατί οι γυναίκες βρίσκουν την ελευθερία, που διαφορετικά δεν θα είχαν στη ζωή τους, στον αγώνα; Το να παραπλανάσαι από την παλιά κρατική προπαγάνδα, η οποία αναφέρεται συχνά στις γυναίκες μαχήτριες ως θύματα σε σύγχυση ή εύκολες στρατολογίες, είναι πολύ τεμπέλικο και προβληματικό και απλοποιεί ένα πολύ σύνθετο φαινόμενο. Οι κούρδισσες που παίρνουν τα όπλα έχουν υψηλό επίπεδο πολιτικής συνείδησης, η οποία ενισχύεται περαιτέρω από εκπαιδευτικά σεμινάρια. Δηλώνοντας ότι η κινητοποίηση των αναλφάβητων γυναικών της υπαίθρου, χωρίς ιδιαίτερο εκπαιδευτικό υπόβαθρο, είναι ενδεικτικό της επιπολαιότητας του γυναικείου κινήματος και της έλλειψης «συνθετότητας», ακόμα και αυτοαποκαλούμενες φεμινίστριες συγγραφείς πατρονάρουν με προβληματικό τρόπο γυναίκες από αυτά τα κοινωνικά στρώματα. Δεν είναι μόνο ότιαυτές οι «εξηγήσεις» είναι εγγενώς σοβινιστικές ή σεξιστικές, αλλά και ότιαυτού του είδους τα επιχειρήματα δεν μπορούν να εξηγήσουν πώς το κουρδικό κίνημα δημιούργησε ένα λαϊκό φεμινιστικό κίνημα βάσης, το οποίο αμφισβήτησε την παράδοση και μετασχημάτισε την κοινωνία σε εντυπωσιακό εύρος, ενδυναμώνοντας τις γυναίκες στην ευρύτερη κοινωνία σε αξιοσημείωτο βαθμό.

Περιέργως, παρόλο που το γυναικείο κίνημα δείχνει να εμφανίζεται σήμερα στην ημερήσια διάταξη, τα κίνητρα και οι ιδεολογίες πίσω από το κίνημα αποσιωπούνται επίτηδες. Για παράδειγμα, ενώ ορισμένα άρθρα άρχισαν να θαυμάζουν τη δύναμη και το θάρρος των γυναικών που μάχονται εναντίον του καθεστώτος και των δυνάμεων της Αλ-Κάιντα στο δυτικό Κουρδιστάν, οι ίδιοι οι συγγραφείς συχνά δεν αναφέρουν ότι οι γυναίκες αυτές λένε ρητά ότι η ιδεολογία του Αμπντουλάχ Οτσαλάν είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτό το κίνημα.

Παράγοντες που επιβάλλονται, όπως η απελπισία, ο παραλογισμός ή η σύγχυση σχετικά με τις δράσεις των κουρδισσών μαχητριών και η εξάπλωση της προπαγάνδας για τη σεξουαλική εκμετάλλευση αποτελούν έμφυλα εργαλεία πολέμου που χρησιμεύουν για να απονομιμοποιήσουν τον ενδυναμωτικό τους αγώνα. Γιατί, πριν καν μιλήσουν με αυτές τις γυναίκες, φαίνεται να έχουν όλοι έτοιμες εξηγήσεις για τη συμμετοχή των κουρδισσών; Από πού προέρχεται αυτός ο έντονος φόβος για τις αποφάσεις αυτών των γυναικών; Αν θέλουμε να κατανοήσουμε την παράξενη και διαστρεβλωμένη απεικόνιση των κουρδισσών μαχητριών στα μέσα ενημέρωσης, πρέπει να αναρωτηθούμε: «Ενάντια σε ποιον αγωνίζονται αυτές οι γυναίκες;» Η απάντηση θα μας προσφέρει σημαντικές πληροφορίες. Οι κούρδισσες μαχήτριες (αυτή τη στιγμή) αγωνίζονται ενάντια στο  τουρκικό κράτος, τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ με την υπερ-αρρενωπή στρατιωτική δομή, και ενάντια σε έναν πρωθυπουργό που ζητά από τις γυναίκες να κάνουν τουλάχιστον τρία παιδιά, ενάντια στο ιρανικό καθεστώς, το οποίο αρνείται την ιδιότητα του ανθρώπου στις γυναίκες, στο όνομα του Ισλάμ υποτίθεται, και ενάντια στους τζιχαντιστές της Αλ-Κάιντα που διακηρύσσουν ότι είναι «επιτρέψιμο (halal)» να βιάζουν κούρδισσες ενώ τους υπόσχονται 72 παρθένες στον παράδεισο για τις βάρβαρες πράξεις τους. Επιπλέον όμως αυτές οι γυναίκες μάχονται ενάντια στη βάναυση πατριαρχία μέσα στην ίδια κουρδική κοινωνία. Ενάντια στον παιδικό γάμο, στους εξαναγκαστικούς γάμους, στα εγκλήματα «τιμής», στην ενδοοικογενειακή βία, στην κουλτούρα του βιασμού. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που οι οπλισμένες κούρδισσες θεωρούνται τεράστια απειλή! Η προσπάθεια να υπονομευτεί η συμμετοχή αυτών των γυναικών μέσω λεκτικών και σωματικών σεξουαλικών επιθέσεων είναι μια τεχνική επιβίωσης των πατριαρχικών δομών, εναντίον των οποίων αυτές οι γυναίκες παίρνουν τα όπλα. Η αποδοχή των γυναικών ως εχθρό τους στη μάχη κάνει αυτά τα εύθραυστα, γεμάτα τεστοστερόνη τάγματα να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους …

Μετάφραση: Λίνα Φιλοπούλου

Πηγή: Kurdish Question

Αναδημοσίευση από:  http://www.fylosykis.gr/2014/10/%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%B7-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%83%CF%83%CF%8E%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%8E/