Αναδημοσίευση από: https://freenet2004.wordpress.com/
Το τελευταίο διάστημα το ελληνικό κράτος επισημοποιεί την πολιτική στροφή του προς τη φασίζουσα δεξιά. Η στροφή αυτή συνοδεύεται από κλιμάκωση του αυταρχισμού, διεύρυνση της κρατικής καταστολής και σκλήρυνση του τρόπου αντιμετώπισης εργατικών διεκδικήσεων. Η στρατηγική στροφή των εγχώριων κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών ελίτ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Αποτελούσε εκτίμηση πολλών χώρων ότι μέτρα γενικευμένης εξαθλίωσης και φτωχοποίησης του πληθυσμού με πολιτικές διεύρυνσης της ανεργίας στο 30% και βίαιης αναίρεσης ή υφαρπαγής όλων των εργατικών,κοινωνικών κεκτημένων θα μπορούσαν να σταθούν μονάχα με πολιτικές στρατιωτικού τύπου πυγμής και προσπάθεια πειθάρχησης της κοινωνίας.
Η στροφή αυτή στρατηγικής του ελληνικού καπιταλισμού φάνηκε καθαρά από το ξεδιάντροπο προμοτάρισμα της νεοναζιστικής συμμορίας που οδήγησε τελικά και στο εκλογικό ξεπέταγμά της. Η διαδικασία εκφασισμού ωστόσο παρέμεινε βαθύτερα κρυμμένη και λειτουργούσε υπόγεια για πολλά χρόνια. Οι λογικές “κοινωνικού αυτοματισμού” που προπαγάνδιζε πριν πολλά χρόνια ο πολιτικά ξοφλημένος Ρέππας ως υπουργός προπαγάνδας, αποτύπωνε τη μετεξέλιξη της γραμμής του κυρίαρχου καπιταλισμού από το “κατανάλωνε και μη ερεύνα” και την αποθέωση του ατομικού συμφέροντος στην γραμμή του κοινωνικού κανιβαλισμού “ο καθένας μόνος του και όλοι εναντίον όλων“. Όσο η φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης μπορούσε να ταΐσει τις μικροαστικές ψευδαισθήσεις και υποσχόταν ένα μίνιμουμ κοινωνικό συμβόλαιο που προϋπέθετε ένα μικρό ποσοστό δυστυχίας ως παράγωγο του συστήματος, τόσο οι εκφασισμένες μάζες αφομοιώνονταν από τα κυρίαρχα κόμματα εξουσίας. Με την κατάρρευση του όποιου κοινωνικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης και την βίαιη άρνηση των ψευδαισθήσεων, το καθεστώς αναδιπλώθηκε αργά και στρατηγικά στη γραμμή της εκφασισμένης εκδοχής του καπιταλιστικού κράτους που φροντίζει ξεδιάντροπα μόνο τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ που το συναποτελούν.
Αποτέλεσμα; Η διόγκωση της εξαθλίωσης, η εκρηκτική άνοδος της ανεργίας, η ισοπέδωση δομών κοινωνικής πρόνοιας. Ήταν ώρα πλέον να απελευθερωθεί και το θηρίο αφού το σκηνικό είχε ήδη στηθεί. Η πολιτική δαιμονοποίησης του μετανάστη αποτελούσε για χρόνια όχι μόνο εργαλειακό μέσο καθήλωσης των εισοδημάτων της εργατικής τάξης αλλά και οδό εκτόνωσης της οργής από τη σύγκρουση που έντεχνα καλλιεργήθηκε στα υπόγεια της κοινωνίας. Οι νεοναζιστικές και φασιστικές ομάδες βρήκαν γόνιμο έδαφος για την κυριαρχία τους σε περιοχές σύμβολα της δύναμής τους καλύπτοντας τις υπόγειες διαδρομές της σύνδεσης κράτους και φασιστών στο εμπόριο γυναικών, τα ναρκωτικά και την προστασία μαγαζιών.
Ο δρόμος είχε πλέον στρωθεί. Ο φασισμός ως κοινωνικό φαινόμενο άρχισε να διαμορφώνει ρεύμα που χρησιμοποιείται άλλοτε δημοσκοπικά, δοκιμάζοντας πολιτικές αυταρχισμού για τον έλεγχο και “επαναπατρισμό” ψηφοφόρων και άλλοτε ως μέσο πίεσης αναρχικών-αντιεξουσιαστικών δομών και αριστερών ομάδων για το τσάκισμα στο κοινωνικό πεδίο. Μόνο που η ιστορία πολλές φορές περιμένει στη γωνία και τα κατάλληλα πρόσωπα τα οποία δεν άργησαν να αναδειχθούν. Η ακροδεξιά ομάδα στα υπόγεια της ΝΔ κατόρθωσε να κυριαρχήσει έναντι της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς με πρωτεργάτη το Σαμαρά και συνδιαμορφωτές άτομα που διακηρύσσουν ανοικτά το εθνικιστικό παρελθόν τους και τις φιλοφασιστικές αντιλήψεις τους. Η επιλογή της ηγεσίας της ΝΔ να χρησιμοποιήσει τουςΒορίδη-Γεωργιάδη ως εισηγητές του τρίτου και πλέον αντιδραστικού μνημονίου με μέτρα ύψους 19δις € και πλήθος ρυθμίσεων σε εργασιακά και φορολογικά, αποτελεί την ισχυρή ένδειξη ότι η τρικομματική συμπαιγνία των νεοφιλελεύθερων μορφωμάτων που αγγίζει το τόξο από την ακροδεξιά μέχρι τη σοσιαλδημοκρατία, έχει εισέλθει στη γραμμή επιβολής και κυριαρχίας ενός μοντέλου καπιταλισμού των χαμηλών μισθών και ανύπαρκτων δικαιωμάτων με το μαστίγιο. Το καρότο πλέον δεν υφίσταται.…
Η πολιτική αυτή του αυταρχισμού της φασίζουσας δεξιάς δεν κρύβεται ούτε από στελέχη της κυβέρνησης, ούτε από τα συνεργαζόμενα ΜΜΕ και δημοσιογράφους. Η επιστράτευση των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ και οι μαζικές προσαγωγές και συλλήψεις συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ σε παράσταση διαμαρτυρίας στον υπουργό Βρούτση για τις άθλιες δηλώσεις του ότι οι συντάξεις των εργαζομένων είναι αποτέλεσμα ρουσφετολογικών διαδικασιών, αποτελούν την σαφή απόδειξη ότι η κρατική καταστολή δεν αφορά μόνο τα πιο εξεγερσιακά κομμάτια της κοινωνίας αλλά στοχεύει και τις εργασιακές διεκδικήσεις. Ήδη οι παπαγάλοι των ΜΜΕ μιλάνε για το ανεξέλεγκτο των απεργιών…
Η επίθεση φασιστών και αστυνομίας στο Μπερντέ και τη Βίλα Ζωγράφου
Στα πλαίσια αυτά, τις φασιστικές επιθέσεις σε στέκια και καταλήψεις ακολούθησαν οι εισβολές του κράτους στη Βίλα Αμαλίας, την κατάληψη Σκαραμαγκά, η εισβολή στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη, οι εμπρηστικές επιθέσεις σε καταλήψεις σε όλη τη χώρα και η πλέον πρόσφατη περικύκλωση και τρομοκράτηση της κατάληψης Βίλας Ζωγράφου. Ειδικά για το τελευταίο περιστατικό που συνέβη στις 2 Φεβρουαρίου 2013, μετά τη λήξη της πορείας νεοναζί και φιλοφασιστικών ομάδων για την επέτειο των Ιμίων, ομάδα από μηχανάκια με νεοναζί επιτέθηκαν αρχικά στο στέκι Μπερντές στα Ιλίσια και έπειτα στην κατάληψη Βίλας Ζωγράφου.
Στη Βίλα Ζωγράφου οι φασίστες έπεσαν πάνω σε “επιτροπή υποδοχής” που τους περιποιήθηκε δεόντως. Οι φασίστες εγκατέλειψαν πίσω τους τα μηχανάκια τους και λίγο μετά σε μια τρομερή χρονική σύμπτωση διμοιρίες ΜΑΤ και Δέλτα με ασφαλίτες περικύκλωσαν το πάρκο μέσα στο οποίο βρίσκεται η Βίλα. Η απάντηση των αλληλέγγυων ήταν άμεση. Περίπου 500-600 άτομα αλληλέγγυοι προσέτρεξαν στην κατάληψη και στάθηκαν απέναντι στις διμοιρίες. Τελικά η αστυνομία αποχώρησε αφού μάζεψαν τα μηχανάκια των φασιστών. Το στοιχείο που έχει τη σημασία του είναι πέρα από τη χρονική σύμπτωση της διαδοχικής επίθεσης φασιστών και αστυνομίας, η πληροφορία ότι για κάποιο διάστημα νοσηλεύτηκε στο στρατιωτικό νοσοκομείο 401 ένας από τους φασίστες που φρόντισε η υποδοχή που είχε οργανωθεί από τη Βίλα Ζωγράφου…Φυσικά ο τραυματίας φασίστας ήταν λογικά μπάτσος ή τελοσπάντων ένστολος…
Τα βασανιστήρια ως επικύρωση του εκφασισμού
Από το Σάββατο ωστόσο παρακολουθούμε και ένα ακόμα επεισόδιο της εκφασισμένης εκδοχής του κράτους. Ύστερα από τα γεγονότα στην Κοζάνη, πέφτουν στα χέρια της αστυνομίας 4 αναρχικοί που πιθανόν συμμετείχαν στη ληστεία της τράπεζας στο Βελβεντό. Αμέσως δίνονται στη δημοσιότητα φωτογραφίες τους για να ανακινήσουν τα ανακλαστικά της εκφασισμένης μάζας και να συμμετέχει πρόθυμα στο παιχνίδι της ρουφιανιάς. Οι φωτογραφίες φέρουν ξεκάθαρα στοιχεία ρετουσαρίσματος με χοντροκομμένο τρόπο για να καλυφθούν τα σημάδια από τα βασανιστήρια που έχουν υποστεί οι συλληφθέντες αναρχικοί. Το κράτος ξέρουμε καλά ότι ποτέ δε σταμάτησε να διεξάγει βασανιστήρια σε αυτούς που θεωρούσε εχθρούς του, ωστόσο είναι η πρώτη φορά εδώ και χρόνια που δεν έχει ενοχές να τις κρύψει ή που τελοσπάντων δεν ανησυχεί για το ξεσκέπασμα με πειστήρια που παρέχει το ίδιο. Σε προηγούμενη περίπτωση του βασανισμού των 15 αντιφασιστών από δελτάδες και μπάτσους στη ΓΑΔΑ, η είδηση αναπαράχθηκε μόνο από ξένα ΜΜΕ (Guardian) και έφτασε στην Ελλάδα με τον υπουργό των νεοναζί βασανιστών μπάτσων να απειλεί τότε με μηνύσεις (ακόμα δεν τις έκανε…).
Είναι πλέον σαφές ότι ζούμε μια χρυσαυγιτοποίηση της πολιτικής της κυβέρνησης με επιλογή της γραμμής αυταρχισμού και κρατικής τρομοκρατίας ως τη μόνη διέξοδο του συστήματος απέναντι στις εργατικές και κοινωνικές διεκδικήσεις.
