καταγγελία: η ΕΛ.ΑΣ έχτισε σε επιχείρηση της,μετανάστες εντός κτηρίου στα Ιωάννινα

Εδώ και 15 χρόνια τα κτίρια του παλιού νοσοκομείου Χατζηκώστα είχαν εγκαταλειφθεί. Με τον καιρό ένα ένα άρχισε να παίρνει ζωή από αντιεξουσιαστές και μετανάστες, καλύπτοντας έτσι πρωταρχικές ανάγκες της ζωής καθώς και πολιτικές/πολιτιστικές/κοινωνικές ανάγκες. Με πολύ κόπο και συλλογική εργασία τα κτίρια άρχισαν να ανακατασκευάζονται. Αυτή η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί πλήρως. Παρόλα αυτά, η κοινότητα των ανθρώπων που έχει ανάγκη και χρησιμοποιεί τα κτίρια δημιουργεί σιγά σιγά τις αντιιεραρχικές δομές αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης της ζωής μας, πετώντας στα σκουπίδια τους τεχνητούς ρατσιστικούς διαχωρισμούς και τους θεσμούς διαμεσολάβησης, καταστολής και εξουσίας.

Εδώ και πάρα πολύ καιρό έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο ότι η στρατηγική κράτους και κεφαλαίου για το ξεπέρασμα της κρίσης θα πέσει στις πλάτες των μεταναστών. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ μειώσεις μισθών, αυξήσεις στα βασικά προϊόντα διαβίωσης, περικοπές σε υγεία και παιδεία, κατασχέσεις σπιτιών από τράπεζες, χαράτσια και πρόστιμα, αύξηση των δαπανών για την αστυνομία, το στρατό, τους δικαστές, μια ολόκληρη κοινωνία δονείται προεκλογικά από το ρατσιστικό δηλητήριο και το μίσος για τον Άλλο. Στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών ανακοίνωνε ο Χρυσοχοΐδης, ο Λοβέρδος ανακάλυπτε το μέγα πρόβλημα στο χώρο της υγείας -τις εξαναγκαστικά εκδιδόμενες γυναίκες, ο Σαμαράς ανακοίνωνε ότι θα ανακαταλάβει τις πόλεις από την υποτιθέμενη κατάληψη τους από τους μετανάστες. Από κοντά και οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής να απαιτούν και να εφαρμόζουν ακόμα πιο σκληρές «λύσεις». Αυτά είναι τα ζητήματα που θα έπρεπε –κατά την εξουσία- να απασχολούν όλους μας: οι μετανάστες, οι μετανάστες, οι μετανάστες.
Την κρατική στρατηγική περί υποτίμησης των ζωών των μεταναστών καλέστηκαν να εφαρμόσουν στα Γιάννινα όλοι οι θεσμοί που μας έχουν στρογγυλοκάτσει στο σβέρκο, οργανώνοντας μια χολυγουντιανή επιχείρηση σκούπα το Σάββατο 26 Μάη 2012 στα κτίρια του παλιού νοσοκομείου Χατζηκώστα. Είχαν προηγηθεί δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο που υποδείκνυαν τους μετανάστες ως τους μοναδικούς υπευθύνους για κάθε δεινό της ζωής μας, με αποκορύφωμα το πρωτοσέλιδο του Πρωινού Λόγου της Δευτέρας 21-05-2012 («Αλλοδαποί «κατέλαβαν» την πόλη μας»). Από κοντά και ο περιφερειάρχης Καχριμάνης που μάλωνε όσους τολμούσαν να αποκαλέσουν τα «Κέντρα Φιλοξενίας Μεταναστών» με το πραγματικό τους όνομα, δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι μόνοι που προς στιγμήν κατάφεραν να πλασάρουν ένα ανθρωπιστικό προσωπείο ήταν ο διοικητής του νοσοκομείου Χατζηκώστα Φώτης Βάββας και ο δήμαρχος Φίλιος, οι οποίοι σε συνάντηση που είχαν στο δημαρχείο στις 30-03-2012 σχετικά με το ζήτημα των κτιρίων του Χατζηκώστα που τελούν υπό κατάληψη, διαβεβαίωναν ότι η λύση θα πρέπει να αναζητηθεί στην αναβάθμιση των υποδομών και παροχών προς τους μετανάστες και όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.Ύπουλοι και πολιτικάντηδες και οι δυο τους, προσπαθούσαν να ρίξουν στάχτη στα μάτια μας ενώ προετοίμαζαν την επέμβαση της αστυνομίας: ο Βάββας στέλνοντας ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα σιδεράδες για να μετράνε τις διαστάσεις των πορτών και των παραθύρων των κατειλημμένων κτιρίων και ο Φίλιος δηλώνοντας σε συζήτηση με πολίτες που διαμαρτύρονταν ενάντια στην επιχείρηση της αστυνομίας, «πώς κάνετε έτσι, αφού τους Έλληνες είχαμε πει να μην τους πειράξουμε».

Στις 7 το πρωί του σαββάτου μια πομπή οχημάτων ετοιμάζεται να περικυκλώσει το campus του παλιού Χατζηκώστα. Εισαγγελέας, ανώτεροι μπάτσοι με κουστούμια, δημοσιογράφοι, μια διμοιρία χακί από Θεσσαλονίκη, μια μπλε από Γρεβενά, μια μπλε και μια ΟΠΚΕ από Γιάννινα, περί τα δέκα ασφαλίτικα, όλοι οι ΔΙΑΣ στο πόδι (κάποιοι ακόμα και με τα προσωπικά τους μηχανάκια), μηχανές με ασφαλίτες, η ομάδα με τα σκυλιά, τρια βανάκια μεταγωγών για μετανάστες, μια μεγάλη κλούβα δικαστικών μεταγωγών, πυροσβεστικό όχημα, συνεργεία λαμαρινάδων και μπογιατζήδων. Ο διοικητής και ο δήμαρχος άφαντοι, ενώ ο περιφερειάρχης μας έκανε την τιμή να περάσει στα κρυφά με το τζιπάκι του… αυτό θα πει παρρησία πολιτικών ανδρών. Μια εμετική κουστωδία που ήρθε να διαταράξει την κοινότητά μας, να συλλάβει συντρόφους και φίλους μας, να καταστρέψει το σπίτι των γειτόνων μας, μπας και ταΐσει –με αυτόν τον τρόπο- το αδηφάγο τηλεορασόπληκτο ρατσιστικό πλήθος.
Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης (η οποία κράτησε 14 ώρες) σφραγίστηκαν τα σπίτια των γειτόνων μας. Στο διάστημα αυτό η κατάληψη Αντιβίωση ήταν υπό καθεστώς ιδιότυπης ομηρίας από τους μπάτσους. Οι πιο ξεφτιλισμένες φιγούρες της ημέρας ήταν τα μαστόρια των συνεργείων. Πέρα από τα αφεντικά –που κονόμησαν παραδάκι- ανασφάλιστοι εργάτες, χωρίς ίχνος ταξικής συνείδησης –κάποιοι εξ’ αυτών αλβανοί μετανάστες- αμπαρώνανε με λαμαρίνες τα σπίτια άλλων ανθρώπων για να πάρουν 30ευρώ μεροκάματο που θα το δίνανε –πολύ πιθανά- στην τράπεζα για το δικό τους στεγαστικό δάνειο. Εξίσου ξεφτιλισμένοι όλοι οι παράγοντες του ερυθρού σταυρού και του ιατρικού συλλόγου –οργανισμοί που στεγάζονται εντός του campus-, που δεν εμφανίστηκαν ούτε λεπτό. Μάλλον η ευαισθησία τους για τους μετανάστες και τον συνάνθρωπο τελειώνει εκεί που σβήνει η κάμερα του ΣΚΑΙ ή εκεί που σταματάνε οι φιλεύσπλαχνοι πλούσιοι χορηγοί. Από κοντά και ο δημοσιογραφικός συρφετός, έτοιμος να αναπαράγει τις διαρροές της αστυνομίας.
Εδώ και καιρό χτίζεται η προπαγάνδα ότι οι μετανάστες αποτελούν κοινωνικό, υγειονομικό, πολιτικό πρόβλημα. Το μόνο πρόβλημα που αναγνωρίζουμε εμείς είναι ο διάχυτος ρατσισμός που εμποδίζει την ανάπτυξη σχέσεων αλληλεγγύης και ισοτιμίας ανάμεσα σε ανθρώπους. Που χτίζει διαχωρισμούς με βάση τις πολιτιστικές, φυλετικές και θρησκευτικές ταυτότητες.
Κάτι τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό: κατά τη διάρκεια αμπαρώματος των κτιρίων, 6 μετανάστες ενταφιάστηκαν σε ένα από αυτά. Αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι το σκυλί της αστυνομίας δεν τους ανακάλυψε κατά τον έλεγχο των κτιρίων. Προφανώς ο αργός τους θάνατος από ασιτία ή δίψα ταιριάζει απόλυτα στα σχέδια που έχει η εξουσία για όλους και όλες που περισσεύουμε. Οι μετανάστες απεγκλωβίστηκαν από εμάς μόλις αποχώρησαν οι μπάτσοι

Την Παρασκευή 25/5 οι απεργοί στην Ανακύκλωση (ΕΠΑΝΑ ΑΕ) στο Ηράκλειο Κρήτης κλείνουν 57 μέρες απεργίας και αγώνα.

Η εκμετάλλευσή τους είναι εξόφθαλμη καθώς σε ένα τομέα ο οποίος είναι αυτονόητο ότι δικαιούται βαρέα και ανθυγιεινά οι εργαζόμενοι παράτυπα αμοίβονται ως ανεδίκευτοι εργάτες με συνέπειες πέρα απο τον μισθο σε ασφαλιστικές και λοιπές απολαβές…

Η μονομερή μείωση απο 22% μέχρι 35% των μισθών μέσα στον Μάρτιο ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι. Οι απεργοί έλληνες και μετανάστες αποφάσισαν να κατέβουν σε απεργία.

Απο τις 30/3 μέχρι και σήμερα έχουν δεχτεί κάθε είδους επιθέσεις και πιέσεις για να επιστρέψουν στα πόστα τους με μειωμένες αποδοχές.
Η εταιρία ΕΠΑΝΑ ΑΕ (συμφερόντων Μπόμπολα) είναι μια κερδοφόρα εταιρεία η οποία πέρα απο την εκμετάλλευση των ανακυκλώσημων σκουπιδιών λαμβάνει και παχυλή επιχορήγηση.

to arthro apo edw

http://www.2810.gr/crete/krhtika/mia-akoma-nikh-gia-toys-apergoys-ths-epana

Οι κρίσεις (καπιταλιστικές ή μη) πάντα δημιουργούσαν το κατάλληλο πεδίο γέννησης και εξέλιξης ριζοσπαστικών και επαναστατικών κινημάτων που λόγω της αδυναμίας του εκάστοτε συστήματος να παράσχει ευημερία ή έστω ένα επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, αμφισβητούσαν καθολικά τις κυρίαρχες αξίες διεκδικώντας μια ριζική αναθέσμιση της κοινωνίας ή προτάσσοντας μια διαφορετική θέσμισή της μέσω της διόρθωσης κάποιων πτυχών της. Κάποια από τα κινήματα αυτά εκμηδενίστηκαν από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, κάποια ενσωματώθηκαν στο καπιταλιστικό σύστημα (όπως για παράδειγμα τα κινήματα ισότητας των ομοφυλόφιλων, των γυναικών, των μειονοτήτων) αλλάζοντας το σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ενώ κάποια κατάφεραν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για επαναστάσεις όπως το εργατικό κίνημα που μαζί με τα κινήματα των φοιτητών, παρά τον εκφυλισμό που υπέστησαν την δεκαετία του ’90 και έπειτα, κατόρθωσαν όχι μόνο να πυροδοτήσουν σχεδόν σε κάθε γωνιά της γης εξεγέρσεις, αλλά και να κερδίσουν μέρος των ελευθεριών που απολαμβάνουμε σήμερα.

Στην σημερινή παγκόσμια καπιταλιστική κρίση τα ευρέως γνωστά κινήματα που έχουν εκκολαφθεί μέσα από ένα μείγμα διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων είναι αυτά των αγανακτισμένων του 2011, και των occupy το 2012. Σε αυτά συμμετέχουν κατά καιρούς άνθρωποι που κινούνται πολιτικά από τον αναρχισμό και τον μαρξισμό έως και τον εθνικισμό, (σε μικρό βαθμό), αλλά και πολλοί σοσιαλδημοκράτες και ρεφορμιστές. Είναι ξεκάθαρο, όμως, πως τα προτάγματα του αναρχισμού καθόρισαν το πολιτικό στίγμα των occupiers, περισσότερο, και των αγανακτισμένων πέρσι σε κάποιο όχι αμελητέο βαθμό. Η άμεση δημοκρατία (ως μέσο και σκοπός παράλληλα), η άμεση δράση, η επιλογή της σύγκρουσης, η αυτοοργάνωση και η απαλλοτρίωση δημόσιων χώρων έκαναν τα υπό διαμόρφωση αυτά κινήματα πηγές σύγχρονης επαναστατικής δράσης.

Οι ιδέες και οι πρακτικές αυτές δεν ξεπήδησαν ούτε τυχαία, ούτε επειδή το αναρχικό κίνημα άρχισε ξαφνικά να έχει απήχηση λόγω της πολιτικής του προπαγάνδας. Οι άνθρωποι, οι συμμετέχοντες, κατ’ αρχήν ενστικτωδώς, στράφηκαν προς τις ιδέες αυτές, εξαιτίας των αδιεξόδων στα οποία συνειδητοποίησαν πως βρίσκονται. Άλλωστε τα κινήματα αυτά, (κινήματα των πλατειών, όπως πολλοί τα αποκαλούν) ξεκίνησαν από την Ισπανία, μόλις στις 15 του Μάη 2011, σε μια χώρα όπου η αναρχική παράδοση (οριζόντιες και μη ιεραρχικές δομές συνεργασίας και πρακτικής καθώς και άμεση συμμετοχή στην λήψη των αποφάσεων) έχουν βαθιές ρίζες στην κουλτούρα των ανθρώπων. Σε δεύτερη φάση βέβαια, και μέσα από την κινηματική πρακτική, είτε επρόκειτο απλώς για ανταλλαγή ιδεών είτε για προσπάθεια ενεργητικών παρεμβάσεων, πολλοί άρχισαν να διακρίνουν, περισσότερο ή λιγότερο, συναισθηματικά ή πιο πολιτικά, την άμεση συγγένεια όλων αυτών των προταγμάτων και προτεινόμενων πρακτικών με τον αναρχισμό και με τον πολιτικό τρόπο που οι αναρχικοί ανέλυαν την κοινωνική πραγματικότητα, τους θεσμούς της αλλά και τις λύσεις που πρότειναν για συγκεκριμένα ζητήματα ή για την καθολική οργάνωση μιας κοινωνίας.

Και πάλι όμως: πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή η τάση που διακρίνουμε σήμερα σε αρκετές χώρες, μια επιθυμία για ανάδειξη ριζοσπαστικών προταγμάτων και ελευθεριακών οραμάτων, είναι δημιούργημα και ενός άλλου παράγοντα, πιο δυσδιάκριτου: Προκειμένου να αναδειχτεί ένα επαναστατικό κίνημα σε μια περίοδο κρίσης δεν αρκεί μόνο οι άνθρωποι να αισθάνονται πως «δεν αντέχουν άλλο», αλλά πρέπει να υπάρχει και μια εγγενής ή έστω υπαρκτή αδυναμία στους εξουσιαστές να επιβληθούν. Οι άνθρωποι πάντοτε υπέφεραν, πάντοτε αδικούνταν. Ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία είναι σε κύριο βαθμό η ιστορία της ανισότητας, της αδικίας, της σκλαβιάς, της δυστυχίας και της ήττας για την συντριπτική πλειοψηφία. Αυτό που αλλάζει τις ισορροπίες δεν είναι λοιπόν μόνο η τάση των μαζών για απελευθέρωση μέσω της αυτόνομης δράσης τους αλλά και η (μερική ή ολική) αδυναμία της καπιταλιστικής εξουσίας να καθυποτάξει τις μάζες αυτές, να επιβάλλει κυριαρχικά τις θέσεις της – συνθήκη που φαίνεται να υπάρχει ή να διαμορφώνεται στις μέρες μας. Παρόλα αυτά, πολλές φορές, η τάση αυτή οδήγησε σε πανωλεθρία αντί να πραγματώσει την κοινωνική μεταστροφή και χειραφέτηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Γαλλική Επανάσταση που κατέληξε σε ποταμούς αίματος λόγω της υιοθέτησης της βίας ως αυτοσκοπού και η γέννηση ολοκληρωτικών κινημάτων κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου (Σταλινισμός, Ναζισμός και Φασισμός) με κύριο χαρακτηριστικό τους την τρομοκρατία και την κατήχηση μέσω μιας θεολογικού τύπου κοσμοθεωρίας που υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον. (Οι μαζικές διαφημίσεις, βέβαια, αποτελούν και αυτές ένα στοιχείο ολοκληρωτισμού. Και σήμερα αυτό που συναντά κανείς στον Δυτικό κόσμο δεν είναι άλλο παρά ο ολοκληρωτισμός της απάθειας και του κυνισμού, η επιφανειακότητα στις πολιτικές συζητήσεις και ο οικονομισμός που με τα αρνητικά του επισκιάζει το όλον.) «Μόνο ο όχλος και η ελίτ έλκονται από τον ολοκληρωτισμό. Οι μάζες θα πρέπει να κερδηθούν με προπαγάνδα», λέει η Χάνα Άρεντ, τονίζοντας τη σημαντικότητα της δημιουργίας κινημάτων που δεν θα έχουν ως αυτοσκοπό τους τη βία, αλλά την αντικατάσταση των ολιγαρχικών καπιταλιστικών θεσμών με πραγματικά δημοκρατικές κομμούνες (ή συμβούλια πολιτών ή συνελεύσεις), που θα διέπονται από τις αξίες της ισότητας και της ισονομίας.

Οι αναρχικές και πραγματικά δημοκρατικές ιδέες και προτάγματα θα τυγχάνουν όλο και ευρύτερης αποδοχής και οι αντιεξουσιαστικές δράσεις θα επεκτείνονται, όσο πληθαίνουν οι συνάνθρωποι μας που σταματούν να ενσαρκώνουν τις καπιταλιστικές αξίες, την απάθεια και τον καταναλωτισμό. Με τη σημερινή κατάρρευση της «ορθολογικότητας» της αντιπροσώπευσης – μέσω της (αυτο)απαξίωσης του πολιτικού προσωπικού – με τον πολιτικό λόγο να έχει βουτηχτεί κυριολεκτικά στην κουλτούρα του οικονομισμού και τον εκδημοκρατισμό της ενημέρωσης μέσω του διαδικτύου και των ανοιχτών κοινωνικών δραστηριοτήτων όπως οι συνελεύσεις, οι εκδηλώσεις σε καταλήψεις κλπ., όλο και περισσότεροι/ες θα ανακαλύψουν ξανά το πραγματικό νόημα της πολιτικής που δεν είναι άλλο από την ενεργό και συνειδητή συμμετοχή στη διαμόρφωση και των αποφάσεων αλλά και ενός άλλου φαντασιακού, μιας διαφορετικής ολιστικής ενατένισης της κοινωνίας και της ζωής, τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό/προσωπικό επίπεδο.

Ο αναρχικός χώρος είναι αυτή τη στιγμή σε μια κρίσιμη διασταύρωση, στη μία πλευρά της οποίας βρίσκεται η συνέχιση της αντικρατικής/αντιεξουσιαστικής δράσης όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα (ή περίπου όπως την ξέρουμε), και στην άλλη το άνοιγμα δυνατοτήτων για αυτοοργάνωση σε ολόκληρη την κοινωνία. Ακούμε πολλούς να δηλώνουν πως «δεν θα πάρουμε τον κόσμο από το χέρι» και φυσικά έχουν δίκιο. Από την άλλη, πέρα από ανοιχτές εκδηλώσεις σε καταλήψεις, στέκια και πανεπιστημιακές σχολές, υπάρχει η δυνατότητα άμεσης δράσης παντού, σε δημόσιους κοινωνικούς χώρους. Είτε οι δράσεις αυτές προτάσσουν και προτείνουν, είτε αμφισβητούν και έρχονται σε σύγκρουση, είτε εκδηλώνονται από λιγότερους αγωνιστές είτε αποτελούν μαζικές κινήσεις, ο αναρχικός χώρος μπορεί και πρέπει να αξιοποιήσει αυτή την δυνατότητα για συνδιαμόρφωση ενός μετακαταναλωτικού, πραγματικά δημοκρατικού φαντασιακού. Θα βοηθήσει εμπλουτίζοντας το κίνημα και θα βοηθηθεί απ’ αυτό ώστε να αποφύγει στο μέλλον αυτιστικές πρακτικές που σε περιόδους τον απομόνωσαν. Ωστόσο, θα πρέπει εμείς οι ίδιοι να νοηματοδοτήσουμε τις δράσεις μας και να τις κατευθύνουμε εκεί που πραγματικά ριζώνουν οι δημοκρατικές αξίες, εκεί που η πολιτισμική στειρότητα και η βία – είτε πρόκειται για ψυχολογική βία, είτε αφορά στην κρατική καταστολή είτε στην επιβολή ενός μοντέλου όπου οι πολιτικές και οικονομικές ανισότητες αυξάνονται ραγδαία με τεράστιες συνέπειες για την κοινωνία (διάλυση του κοινωνικού ιστού και προνόμια μόνο για τους λίγους) – αυτή η βία θα δώσει τη θέση της στην πραγματική δημοκρατία, εκεί όπου οι πολίτες θα συμμετέχουν όλοι ισότιμα στην λήψη των αποφάσεων που αφορούν τη ζωή τους και τη λειτουργία της κοινωνίας στην οποία ζουν, αλλά, επίσης, θα ενώνουν τη διαφορετικότητά τους, θα συνδιαμορφώνουν και θα δημιουργούν. Ο Αριστοτέλης κάποτε έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό από τη φύση του. Εμείς λέμε ότι ο άνθρωπος γίνεται ζώο πολιτικό μέσω των καταστάσεων που ο ίδιος δημιουργεί. Κοινώς, είναι στο χέρι μας αν θα συνεχίσουμε να ζούμε σαν καταναλωτικά όντα που παθητικά δέχονται τις αποφάσεις των ολίγων, θεωρώντας την καπιταλιστική βαρβαρότητα σαν μια νομοτέλεια που δεν μπορεί να ξεπεραστεί ή αν θα μετατρέψουμε τους εαυτούς μας σε πολιτικά όντα, απαιτώντας άμεση δημοκρατία βασισμένη στις αρχές της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας. Στο κάτω κάτω, είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας…

http://wp.me/pyR3u-aIw

21/5        1) Τhis is england – Shane Meadows (2006): Μια ιστορία για ένα προβληματικό παιδί που μεγαλώνει στην Αγγλία ,το 1983. Όπως γυρίζει από το σχολειό πηγαίνοντας σπίτι του , μπλέκεται σε ένα τσακωμό με σκινχεντ. Αυτοί τελικά θα γίνουνε οι καλύτεροι του φίλοι. Βασισμένο σε εμπειρίες του Σκηνοθέτη.