Είδα τις καλύτερες γενιές του μυαλού μου

διαλυμένες απ’ τη φαιδρότερη Λογική

υστερικές, γυμνές και χρεωμένες

να σέρνονται σε βαλκάνιους δρόμους την αυγή γυρεύοντας

τρόπους για να πληρωθεί μια αναγκαία δόση,

ρεμπέτες-άγγελοι που τσάκισαν τη ράχη τους μεταφέροντας πίτσες,

φιλέτα ροφού σβησμένα σε σαμιώτικο, έπιπλα «κάν’ το μόνος σου» και είδη υγιεινής,

που φτωχοί στήθηκαν καπνίζοντας μπροστά από υπερφυσικές οθόνες

μ’ έναν τρόμο παράλυτο για τα βιογραφικά τους,

που βρήκαν την κόμισσα Seroxat να σέρνεται ξημερώματα στην Ηπείρου

συντροφιά με τον βαρόνο Tavor και τη μακρινή εξαδέλφη του ―

αναιμική δεσποινίδα του ιδιωτικού παροράματος ―Xanax,

που σκάλισαν μ’ έναν ξεκούρδιστο τζουρά

χιτζάζ, ουσάκ, σαμπάχ και πειραιώτικους δρόμους,

αυλακωμένα απομεσήμερα με καύσωνα

μέσα σε τυφλά δυάρια και γρίλιες ασφυκτικές,

που πάρκαραν τα Cherokee τους στα λιθόστρωτα του Ψυρρή

κι έχασαν το σκαλπ τους για μια φυσική ξανθιά –που δεν ήταν φυσική ξανθιά–

που τρέκλισαν και σκόνταψαν στο ανυπόληπτο φιλιατρό

επιστρέφοντας με σκάρτη καρδιακότητα στη Κατανάγκα,

που άκουσαν τον Σωκράτη να ουρλιάζει «Τα Πάγια» με σπασμένες χορδές

απ’ τη Συκιά Χαλκιδικής ίσαμε τη Στουτγάρδη,

που εκπόνησαν διδακτορική διατριβή

με θέμα «Ο Υπαρξισμός μετά τον Σαρτρ και το Πρόβλημα της Αναπηρίας

στη Νοτιοδυτική Γκάνα» και γύρισαν στην Αθήνα

θωπεύοντας στις ουρές του ΟΑΕΔ το μακρύτερο

μανίκι της μεταμοντερνίλας,

που έψαξαν ανάμεσα στις 7.284 πληγές του Φαραώ

μήπως και βρουν τη δική τους,

που το ’ριξαν στο Ζεν και μπόλιασαν τον Στάλιν

με στούντιο-πιλάτες και γιόγκα-πλαστικές,

που χαιρέτησαν με τρόπους ευγενικούς καθώς αρμόζει στ’ αστόπαιδα

το άδειο κρεμασμένο σακάκι στην πλάτη της καρέκλας του Γενικού,

που έβαλαν σε λειτουργία τον αυτόματο πιλότο της νεύρωσης δίχως τρέλα

και χώνεψαν τη Μέθοδο και την Δομή

εκδίδοντας ιδίοις αναλώμασιν τ’ αβρόχοις ποσίν

για να συνδιαλέγονται τα νούφαρα του νάρκισσου μεταξύ τους,

που γύρεψαν την αγάπη τους ανεμίζοντας σημαίες της Κρονστάνδης,

που διπλώθηκαν από τη μοναξιά μέσα σε γυμνά δωμάτια, καίγοντας

τα πτυχία τους στον κάδο ανακύκλωσης κι ακούγοντας το διπλανό

σκυλάδικο μέσ’ απ’ τον τοίχο,

που ήπιαν νέφτι, χλωρίνη κι έφαγαν κουκούτσια ελιάς τη μέρα της μετάταξής τους

στο 724 ΤΜΧ, στο 482 ΤΔΒ, στο Κ.Ε.Υ.Π. στο Γ.Ι.Α.Τ.Ι. και στο Μεγάλο Πεύκο,

που γυάλισαν ερπύστριες, ερπύστριες, ερπύστριες, ζάντες παροπλισμένων Leopard,

κάνιστρα και διόπτρες νυκτός,

και πιάσαν φωτιά απ’ το τσιγάρο κάποιου καφρόκαυλου ΕΠΟΠ

κι έχασαν το πρόσωπό τους  > πού είναι το δέρμα σου Παναγόπουλε;

> δεν ξέρω κύριε Στρατηγέ, κάνω πλεονασμό; σχωράτε με…

που τάισαν το τέρας που τους τάιζε δειπνώντας μ’ έναν ντεφορμέ θεό,

που χάραξαν στο μπράτσο τους με σκουριασμένο κοπίδι το πρώτο χαδάκι

του έρωτα σε δίωρους γαμηστρώνες art déco,

που βυθίστηκαν στο ζενικό φως των Εξαρχείων, των Άγιων Ανάργυρων και της Κυψέλης

«Ντυμένοι Επίσημα», στο «Δρόμο προς το Περίπτερο», με «κύριο Κρακ»

«Δέλτα», «Αντίποινα», «Ηλεκτρογραφία», «Μικρές Αγγελίες», Τρίποντο κι Αθλητική Ηχώ,

που μ’ ένα Σπίρτο πυρπόλησαν κάποια Πλατεία Ηρώων,

που ξόδεψαν το γαλάζιο τους στη Φευγάδα, σ’ ένα γκισέ τουριστικό-Vermietung Zimmer- Σούδα-Φαληράκι beach-blowjob contest-Λαγανάς-transit για Croydon -Νύχτα-

που πληροφορήθηκαν απ’ το ραδιόφωνο πως ορίστηκε ΕΔΕ για την ΕΔΕ που ορίστηκε

για την ΕΔΕ που δεν είχε αποτέλεσμα για την ΕΔΕ που κατέληξε στο ασφαλές

συμπέρασμα πως πρέπει να οριστεί ΕΔΕ,

που σουλατσάρανε εκστατικοί, άεργοι και φιμωμένοι, μέσα σε πορνοστάσια αχνά

γράφοντας ύμνους λατρευτικούς για τα μάτια της Άννας Πάβλοβα

διερωτώμενοι «Αν ―Αγαπήθηκε ―Κανείς ―Ποτέ ―Εδώ ―Μέσα;»

που εργάστηκαν προσωρινά σε εταιρείες είσπραξης

ληξιπρόθεσμων οφειλών κι είχαν για καλημέρα τους το «άι γαμήσου»,

που φυλλομέτρησαν ακατανόητα ημερολόγια οικογενειακού προγραμματισμού

παίζοντας στο χέρι τους τα κλειδιά του γραφείου, πάντα στις λάθος γειτονιές,

και πάντα τη λάθος ώρα,

που τραγούδησαν το σύνθημα κατά των πολυεθνικών πριν αυτό ξεπουληθεί

σ’ ένα σποτάκι διαφημιστικό για καπότες,

που εγκατέλειψαν την ανάγνωση,         περίπου σ’ αυτό το σημείο,

που έβρασαν σε μια μαστουρωμένη ολονυχτία

τον σκελετό ανατομίας κι ήπιανε το ζουμί,

που λόγχισαν την Ανία και πλευριτώθηκαν σε λόφους από scrap-παλιοσίδερα

και σε ασίγαστες πρασινάδες της Σαξονίας,

ενθύμια ασημένιων φτερών ενός όρθρου

στο cow-tipping μαγικών μανιταριών ―ξεστρατισμένα σωθικά,

χρόνια θολά που ζέστανε η αχρηστία,

που είχαν όνειρα για περιπλάνηση κι απομόνωση, διαλογισμό και μελέτη

κι απέμειναν με όνειρα για περιπλάνηση κι απομόνωση, διαλογισμό και μελέτη,

που σκάλωσαν στην διάταξη υπ’ αριθμόν 117 και συγκεκριμένα στην παράγραφο 3 κάθετος 66 εδάφιο 34 κι αγνόησαν την άνω τελεία στο ακροτελεύτιο άρθρο

του προεδρικού διατάγματος 238 ―παρηγορήθηκαν για λίγο στην ερμηνεία του βουλεύματος 466― μούδιασαν κι αποτρελάθηκαν σε στάση γραφειοκρατικής αμφισημίας, σκεπτόμενοι: «διάολε!… τελικά ο κόσμος δεν είναι καθόλου απλός»

που έπαθαν ψύξη-γάγγραινα-ακρωτηριασμό, ηθικολογώντας κάτω απ’ το ορθάνοιχτο παραθυράκι του νόμου,

που κυνήγησαν χρυσαυγίτες που κυνηγούσαν μετανάστες που κυνηγούσαν αγγέλους

που κυνηγούσαν τυχοδιώκτες, κυνηγημένοι όλοι από δουλεμπόρους αριθμούς,

που έφαγαν φλούδες πορτοκαλιού για να την συναντήσουν -και την συνάντησαν-

κάτω από σημαίες χορηγών, στα 1.200 MHz, στα 18.000 BTU, στο φροντιστήριο Κύκλοτρο, ———— η πτώση της απ’ τον έβδομο————————-

και  τα    α σ θ ε ν ο φ ό ρ α,

που μελέτησαν Λεοντάρη, Πλωτίνο, Βύρωνα, Αντόρνο και Κορτάσαρ,

γιατί ένιωσαν τη διαλεκτική να πακτώνεται ενστικτωδώς

κάτω από τα πόδια τους στη Νέα Κρήνη,

που βρήκαν το παιδικό αναλόγιο του πατέρα θαμμένο στα ερείπια του Ντε Λα Σαλ,

που μάδησαν κυκλάμινα σανατορίων δίπλα σ’ ανοιχτά παράθυρα

και τρούλους της Τσιμισκή, κι αναρωτήθηκαν πόσο να παίζει ο μπούκης την δική τους εξόντωση,

που στα γραπτά τους εξημέρωσαν τον Παρμενίδη

αποκτώντας ξαφνική δυσανεξία στα κουκιά,

που κλείδωσαν ολόκληρο μεσαίωνα σ’ ευέλικτες προθεσμιακές

κι έκτοτε καθησυχάζονται με τεσσεράμισι τοις εκατό τόκο,

που πόνταραν τις ελπίδες τους στην Άλλη Ελλάδα ―την «καλή»― κι εδώ γέλα όσο θες αναγνώστη ―

που έγραψαν ιστορία αναστενάζοντας στο Legend, στο Berlin, στο Mojo και στο Astoria,

ανασηκώνοντας κακομοίρικους ώμους στο περιβόητο τροπάριο:

«αφού μας πολεμούν-μας κατατρόπωσαν-δεν το βλέπεις;-δεν το βλέπεις;-είμαστε λίγοι-μια τόση δα νησίδα αντίστασης-μια ελάχιστη κουκίδα στο χάρτη-μια σιωπηρή μειοψηφία-ασφαλής-στην Τάξη που την όρισε-για άλλοθί της-ακίνδυνοι-ευαίσθητοι-και μορφωμένοι- προπάντων ηττημένοι-βαράμε μύγες στα φαντασιακά-rooms to let-

της ριζοσπαστικότητάς μας-δεν το βλέπεις;-δεν το βλέπεις;-μην το βλέπεις… εβίβα!»

που απ’ τον δεύτερο όροφο ονειρεύτηκαν

ένα ευήλιο διαμπερές στον τρίτο ―κι από κει

ένα ευήλιο διαμπερές στον πέμπτο ―κι από κει

ένα ευήλιο, ευχάριστο, διαμπερές ρετιρέ ―κι από κει

το σπίτι ολόκληρο ―ακέραια τη γειτονιά―

τη χώρα συθέμελη ―ει δυνατόν― μαζί με τους κατοίκους,

που έχτισαν με το Τίμιο Σπαθί τους

επιδαπέδια ενυδρεία με χρυσόψαρα, πιράνχας και led φωτισμό,

που υποθήκευσαν το μυαλό τους στην Τράπεζα Παρακαταθηκών και Δανείων

και τους το πήρε η Τράπεζα Παρακαταθηκών και Δανείων

και τώρα            δεν         ξέρει     τι

να          το         κάνει,

που σταύρωσαν τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη για να δουν εσένα που δεν είχες ένα όραμα

ή εμένα που δεν είχα ένα όραμα ή αυτόν που δεν είχε ένα όραμα, γιατί ήθελαν να μετρήσουν επακριβώς ποια και κατά πόσο υπήρξε μεταξύ μας η Διαφορά,

που έσβησαν σαν λογοκριμένα καρέ σε υπόγειες αίθουσες προβολών, άλλαξαν γνώμη και πλευρό την ώρα που ξεπιανόταν το Σύμπαν, ξύπνησαν σε απροσδόκητους Αμπελόκηπους,

σύρθηκαν έξω απ’ τα σινεμά μπαϊλντισμένοι από κούφια ρητορική

και χάθηκαν κουτσαίνοντας, αιώνιοι, στους κίτρινους δρόμους,

που φάγανε το στιφάδο της κανονικότητας

ή ψάρεψαν normalité απ’ τον πυθμένα του Έβρου,

που αναποδογύρισαν όλους τους κάδους των Αθηνών γυρεύοντας τον ευρυγώνιο φακό του ονείρου, ή το τετράδιο με τις αγγελικές σημειώσεις ενός προπατορικού μυθιστορήματος,

που χρονομέτρησαν αριστερόστροφα ποιήματα μ’ ένα Rolex-Oyster Perpetual- Cosmograph, πήγαν στην παρουσίαση της 15ης τους συλλογής ―έκαναν εντύπωση―

καλά   ήταν,

που κατέβηκαν στη Λαμία, που τα παίξανε στη Λαμία, και δραπέτευσαν προσωρινά

μα ξαναγύρισαν στη Λαμία κι ανέμεναν εκεί, κάτι απροσδιόριστο, επί ματαίω,

που αγνάντεψαν στη Λαμία και στοχάστηκαν ―όσο επιτρέπεται να στοχαστεί

κανείς στη Λαμία― και προσπάθησαν να μονάσουν, μα τελικά το γλέντησαν

με τέσσερις οξυζενέ αηδόνες στην πλατεία Λαού και στην πλατεία Ελευθερίας,

κι έφυγαν για να διερευνήσουν διαφημιστικά οράματα ήσσονος Αποκάλυψης

και τώρα η Λαμία, στις ψησταριές και στα κωλάδικα,

αναπολεί τσικνίζοντας τους ήρωές της,

που σνίφαραν φόλα όταν κατάλαβαν-πως-γεννήθηκαν-για-να-πουλάνε-

κινητά- οθόνες αφής- τρέλα-25άρες σύριγγες κι ατελέσφορα-πακέτα συνομιλίας,

αξεσουάρ κομμωτηρίων-κρίκους- τασάκια-φαναράκια-κιμονό απ’ το Κιλκίς-

που πιάστηκαν στα πράσα μ’ ένα τσιγάρο χασίς

κι εξήλθαν δυόμισι χρόνια μετά απ’ τον Κορυδαλλό (όχι του Shelley)

σωστά, επιμορφωμένα πρεζόνια,  που σάλταραν

μέσα σ’ άδεια εμπορικά βαγόνια κι έπαιξαν πρέφα με τα δελτάρια αποστολής,

που ξεχάστηκαν μήνες και χρόνια κάτω από θερμογόνα σώματα αργοπίνοντας κουτσομπολιά, αναδεύοντας αφρόψαρα της Αρετσούς με πετονιές της Προποντίδας,  ενίοτε κάνοντας : Ααααααααααα….! για λέγε-για λέγε- για πες-για λέγε- για πες-για λέγε-μελαγχολία έχουμε; φιλτράκια έστω;-για λέγε-για λέγε-για πες-

που προδόθηκαν από αγνά λαϊκά φουστανάκια, στιχατζήδες της εργατιάς, μεσούλες γυμνές έντεχνων γλυκών του κουταλιού με το δίσκο, μεσάζοντες, λογοκριτές, λαμέ βραδιές για νεολαίες ποιμενικές, νοικοκυριά, εξοχικά, κλέφτικα, ενοχικά, εύγλωττα γιλεκάκια, Πρέβεζες, χρεολύσια, λάμιες, εικονοστάσια, φτηνό Johnny Red της Καλλιθέας για αυτοτύφλωση, free press, πρωτοχρονιές σε γέφυρες γοτθικές, κατσαδιασμένοι απ’ την αφή ―κι αμπαρωμένοι σ’ αγκαλιές― δίχως χέρια

που φόρεσαν γραβάτες φανταχτερές μες στα δικά τους αμοργιανά καλοκαίρια

και κρεμάστηκαν απ’ αυτές και κανένας δεν νοιάστηκε,

που πολέμησαν το ποσοστιαίο κτήνος,

το κτήνος της αδήλωτης καταστολής

το κτήνος των ποδοπατημένων ψιθύρων

κι απέμειναν τρελοί στην άκρη του δρόμου

ψελλίζοντας μιαν απτάλικη, στερητική προσευχή,

με την απόλυτη καρδιά του ποιήματος της Ζωής

ξεβρασμένη από τα ίδια τους τα κορμιά,

τροφή καλή

για δέκα εκατομμύρια  Πιόνια.

Αναδημοσίευση από: http://skourkos2012.blogspot.ca/2013/10/blog-post_30.html

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 23 (Οκτώβρης 2013) της πανελλαδικής εφημερίδας δρόμου  Άπατρις.

“Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις
Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα
Με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία
Ελληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό -όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη-”
(Παύλος Φύσσας – a.k.a. Killah P – “Ζόρια”)

Οι στίχοι που ξεκινούν αυτό το κείμενο έχουν γραφτεί και τραγουδηθεί από τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα, γνωστό στη μουσική κοινότητα του Hip-Hop σαν Killah-P, που στα 34 του χρόνια δολοφονήθηκε από τάγμα εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής την Τρίτη 17 Σεπτέμβρη 2013 στην Αμφιάλη. Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του.
Μην περιμένετε να διαβάσετε κάποιου είδους αγιογραφία, ούτε ένα ακόμα κείμενο που θα καταδικάζει ή θα αποκαλύπτει στους μέχρι πρότινος “αδαείς” ψηφοφόρους της, τη ναζιστική συμμορία της Χ.Α. και πόσο ναζιστική είναι. Αν υποθέσουμε ότι για τους πολλούς νεοέλληνες με την κοντή μνήμη, η Χρυσή Αυγή είναι ένα “νέο παιδί” που γεννήθηκε από την οικονομική επίθεση-κρίση που βιώνουμε σαν “άξιο τέκνο της οργής” που λέει και το τραγούδι .Θα πρέπει να γνωρίσουμε και τους γονείς της όπως και τ’ αδέλφια της, γιατί η ναζιστική συμμορία ούτε ορφανή είναι και αγνώστου πατρός, ούτε φυσικά παιδί αλλά, ιδεολογικά ένας απέθαντος γέρος που γεννήθηκε στο μακρινό 1920 στο Μόναχο. Έκτοτε, εκεί που όλοι τον είχαν για νεκρό κάνοντάς του την κηδεία, αυτός ξαναγεννιόταν ή επανεμφανιζόταν από το σκοτάδι όποτε κινδύνευε η εξουσία των λίγων σαν το τελευταίο τους δυνατό χαρτί στη τελική παρτίδα “όλα ή τίποτα”.
Στη χώρα που κάποιοι βάφτισαν «Ελλάδα» οι φασισμός και οι ναζιστικές ιδέες-γιατί περί αυτού πρόκειται- έχει γεννηθεί, πεθάνει και ξαναγεννηθεί κάτω από διάφορα πατριωτικά και εθνικόφρονα ονόματα όποτε οι λίγοι ισχυροί στο χρήμα και την πολιτική εξουσία τον χρειαζόταν να σταθεί δίπλα τους ως κέρβερος σωματοφύλακας, μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας της εξουσίας και των προνομίων τους. Ένας άλλος Δόκτωρ Φάουστ, πάντα νέος με “υψηλές” ιδέες, άσπιλος και φρέσκος.

Η Δεξιά του Κυρίου όποτε έμενε έγκυος γεννούσε πάντα φίδια

Η άρχουσα τάξη, οικονομική και πολιτική, από τη δημιουργία της αστικής δημοκρατίας στον πλανήτη, εκτός από το να μυρίζει συντήρηση (όπως τα παλιά παλτά των ηλικιωμένων που μυρίζουν ναφθαλίνη) περπατούσε μόνιμα στη δεξιά πλευρά. Όποτε πιεζόταν από τ’ αριστερά πήγαινε ακόμη πιο δεξιά μέχρι το άκρο της πλευράς της. Εκεί είχε προνοήσει να “σπιτώσει” τον πιο πιστό της φύλακα. Το νόθο της παιδί-τέρας, για το οποίο ντρεπόταν και ποτέ δε μιλούσε γι’ αυτό ανοικτά αλλά αγαπημένο της στην πραγματικότητα και χρήσιμο σε καταστάσεις κινδύνου. Πιανόταν απ’ αυτό και μετά το έλυνε διατάζοντάς το ψιθυριστά να επιτεθεί και να ξεσκίσει τον εχθρό της λαό.
Η Χρυσή Αυγή σήμερα, δεν είναι τίποτ’ άλλο από το κουασιμόδειο τέκνο της ελληνικής δεξιάς συντηρητικής παράταξης που κυβερνά αυτή τη χώρα από δημιουργίας του Ελληνικού κράτους. Τέκνο, του οποίου τη χρησιμότητα αναγνώρισαν κι αυτοί που κυβέρνησαν με τη σειρά τους στο όνομα του “τρίτου σοσιαλιστικού δρόμου”.
“Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία”
(ύμνος της ΟΝΝΕΔ της δεκαετίας του ‘80)

Στην Ελλάδα του 2013, η κυβέρνηση της Ν.Δ.(και της τσόντας του ΠΑΣΟΚ ) υπό τη πρωθυπουργία του Αντώνη Σαμαρά αποτελείται στον βαθύ της πυρήνα και στο στενό κύκλο συμβούλων του πρωθυπουργού, από άτομα τα οποία στο παρελθόν υπηρέτησαν με αυταπάρνηση το φασισμό, τον ύμνησαν με λόγια και πράξεις και παρόλο που σήμερα φόρεσαν τα γαλάζια κοστούμια της “Δημοκρατίας” και της υποτιθέμενης “κεντροδεξιάς παράταξης”, ποτέ δεν έβγαλαν (συνεχίζοντας να τα φορούν από μέσα) τα μελανά πουκάμισα του φασισμού.
Οι Έλληνες φασίστες, ( συμπαθούντες, ψηφοφόροι και οπαδοί σήμερα της Χρυσής Αυγής), ανέκαθεν έβρισκαν καταφύγιο ή και ανατράφηκαν για δεκαετίες μέσα στη σφιχτή αγκαλιά των πιο συντηρητικών δυνάμεων του τόπου: της Αστυνομίας, του Στρατού, της Εκκλησίας, του μετεμφυλιακού εθνικόφρονος κράτους, των κομμάτων εξουσίας της δεξιάς. Το συγκεκριμένο κατακάθι “ανθρώπων”, αποτελούσε ένα ισχυρό και βαθιά ριζωμένο ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, που συνδέεται με συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις και συμφέροντα, το οποίο κατά καιρούς αυτονομούνταν από το αστικό πολιτικό σκηνικό (π.χ. στη χούντα) αλλά πάντα διατηρούσε ταυτόχρονα αναλλοίωτες τις σχέσεις του με το κράτος, τη μεγαλοαστική οικονομική τάξη και το κεφάλαιο και που συνεχίζει τη μακρά παράδοση της ελληνικής άκρας δεξιάς, έχοντας πάρει σαφή θέση υπέρ των τελευταίων σήμερα. Ένας από τους λόγους της μακράς παραμονής της δικτατορίας στη χώρα μας ήταν και η αποδοχή της από αυτό το κομμάτι. Δεν πρόκειται για παραπλανημένους ούτε για αφελείς. Είναι απόλυτα συνειδητοί οπαδοί του φασισμού και της πολιτικής του. Μετά την πτώση της χούντας, λόγω του ότι το κλίμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας δεν τους άφηνε περιθώρια, οι διαφόρων αποχρώσεων φασίστες ουσιαστικά κρύφτηκαν και λούφαξαν αμίλητοι κυρίως μέσα στη Ν.Δ. Αυτό δεν έγινε τυχαία. Ένα από τα γνωστότερα στελέχη της μεταπολιτευτικής ακροδεξιάς, που αρθρογραφούσε επί χρόνια στη βοθροφυλάδα “Χρυσή Αυγή”, ο Θόδωρος Καραμπέτσος, είχε προβεί σε μια σημαντική αποκάλυψη. Είχε περιγράψει ένα δείπνο του πριν πολλά χρόνια στη Ρώμη με τον Τζόρτζιο Αλμιράντε, ηγέτη του νεοφασιστικού ιταλικού MSI, όπου ο πολιτικός μέντορας των νεοφασιστών είχε υποδείξει στους Έλληνες οπαδούς του εθνικισμού να προσχωρήσουν “στο μεγάλο κόμμα” (δηλαδή τη Ν.Δ.) διότι ακόμα τότε στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν υπήρχε “εθνικισμός βάθους”, και να δημιουργήσουν ένα “κύτταρο” που θα διαχώριζε τη θέση του την κατάλληλη στιγμή. Και η στιγμή βρέθηκε όπως γνωρίζουμε, και το “κύτταρο” ονομάζεται “Χρυσή Αυγή”

Οι “δημοκράτες” που κρατούν αναμμένη τη φασιστική δάδα

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το 1982 το “σοσιαλιστικό” ΠΑΣΟΚ φέρνει στη βουλή το νόμο για την αναγνώριση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σαν αντιστασιακής οργάνωσης εναντίον του ναζισμού, όπως και την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης χάριν της εθνικής συμφιλίωσης και το επίσημο τέλος του εθνικόφρονος κράτους του εμφυλίου. Αρχηγός της Ν.Δ ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο οποίος πήρε τους βουλευτές του και αποχώρησε από τη συζήτηση στη Βουλή πριν τη ψηφοφορία.
Την ίδια εποχή συνεχίζονταν με την ανοικτή στήριξη της Ν.Δ. (και παρουσία των βουλευτών της) τα μνημόσυνα στου Μακρυγιάννη, στο Μελιγαλά, στη Στιμάγκα, στο Φενεό κ.λπ., και οι λεγόμενες “γιορτές μίσους” στο Γράμμο-Βίτσι, έδιναν και έπαιρναν. Λίγο αργότερα η Ν.Δ. σταματά να συμμετέχει επίσημα στις γιορτές μίσους, οι βουλευτές τις όμως όχι – με προεξέχοντα ποιόν; μα το σημερινό πρωθυπουργό Α. Σαμαρά, νεαρό βουλευτή Μεσσηνίας τότε, ο οποίος προσκαλεί τους ψηφοφόρους του, στο “μνημόσυνο των σφαγιασθέντων υπό τους εαμοκομουνιστάς” στο Μελιγαλά.
Στην ηγεσία της νεολαίας της Ν.Δ. (ΟΝΝΕΔ) το 1982-83, υπαρχηγός ήταν ο Μάνος Μανωλάκος, σκληρός ακροδεξιός, χουντικός και βασιλικός, ενώ αρχηγός ήταν ο Βασίλης Μιχαλολιάκος σημερινός δήμαρχος Πειραιά με τη Ν.Δ. και πρώτος εξάδελφος του Νίκου Μιχαλολιάκου αρχηγού της Χρυσής Αυγής.
Αυτοί, μαζί με τους Γιώργο Βουλγαράκη (βουλευτή και πρώην “νόμιμο και ηθικό” υπουργό) και Βαγγέλη Μεϊμαράκη (σημερινό πρόεδρο της βουλής) ήταν και οι ιδρυτές των παρακρατικών ταγμάτων εφόδου της Ν.Δ. “Κένταυρων” και “Ρέηντζερς” τα οποία αποτελούνταν τόσο από νεολαίους τους κόμματος όσο και από λούμπεν στοιχεία του κοινού ποινικού δικαίου. Μέλη τους με αρχηγούς τους Γιάννη Καλαμπόκα (δημοτικό σύμβουλο της Ν.Δ στην Πάτρα και πρόεδρο της τοπικής ΟΝΝΕΔ τότε) και Αλέκο Μαραγκό (λούμπεν κλεφτρόνι και ρουφιάνος της αστυνομίας), δολοφόνησαν το 1991 τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα. Στη δίκη τους είχαν για συνηγόρους υπεράσπισης τρία κορυφαία ονόματα του τότε νομικού κόσμου, όλους προερχόμενους από το χώρο της Ν.Δ. : τους Απόστολο Ανδρεουλάκο, Κώστα Κωνσταντινίδη, Επαμεινώντα Ζαφειρόπουλο αλλά και τον Μιχάλη Αρβανίτη, πολιτευτή της Ν.Δ. και σήμερα βουλευτή της Χρυσής Αυγής.
Στα συνέδρια της ΟΝΝΕΔ τη δεκαετία του 1980, ακούγονταν χίτικα τραγούδια και γερμανικά ναζιστικά εμβατήρια, ενώ κάποιοι χαιρετούσαν φασιστικά και φορούσαν στολές που έμοιαζαν με αυτές της χιτλερικής νεολαίας. Ένας από αυτούς ήταν και ο σημερινός πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛΛ. Πάνος Καμμένος, όπως απεικονιζόταν σε φωτογραφίες της εποχής.
Συστατικό στοιχείο συγκρότησης της Δεξιάς στο χώρο της νεολαίας κατά τη μεταπολίτευση υπήρξε η κατάρριψη του “μύθου του Πολυτεχνείου”. Μόλις ισχυροποιήθηκε πολιτικά η ΟΝΝΕΔ, επιχείρησε τον πλήρη διαχωρισμό της από τις άλλες νεολαίες. Στον εορτασμό της δεκάτης επετείου (1983) τέθηκε θέμα αποχώρησης της οργάνωσης, κάτω από την πίεση του τότε γραμματέα της μαθητικής ΜΑΚΙ Νίκου Χατζηνικολάου (ο γνωστός σημερινός δημοσιογράφος και γιος υπουργού της Ν.Δ. στην κυβέρνηση Μητσοτάκη), με το επιχείρημα ότι: “οι μαθητές που ψήφισαν Δεξιά κατά τις πρόσφατες εκλογές για τις μαθητικές κοινότητες και τα δεκαπενταμελή συμβούλια, δεν θέλουν ούτε ν” ακούσουν για Πολυτεχνείο” (συνέντευξη στο περιοδικό «Συναγερμός», 4/11/83).
Ο «Συναγερμός» ήταν έντυπο του εθνικιστικού και φιλοχουντικού κόμματος ΕΝΕΚ, μέλος του οποίου ήταν και ο Νίκος Δένδιας (καλά διαβάσατε: ο σημερινός υπουργός δημοσίας τάξης και προστασίας της Χρυσής Αυγής), «ο κολλητός του Βορίδη στην ΕΝΕΚ», σύμφωνα με τον Καμμένο, (που είναι παλιός στη ΝΔ και έχει… «κάρτες» για όλους).
Ο Καμμένος γράφει, στις 16 Μαρτίου 2012 στο twitter: «Ο Δένδιας… Ο δικηγόρος των Ρότσιλντ που σαν δικηγόρος δεν έκοψε ποτέ γραμμάτιο, ο κολλητός του Βορίδη στην ΕΝΕΚ, τολμά να μιλά για άκρα, λες και αναφέρεται στη (Μασονική) στοά του…να τον χαίρεσαι Αντωνάκη». Ο ίδιος Δένδιας που μας παρουσιάζεται σήμερα σαν κυνηγός των χρυσαυγιτών, αυτός που διασκεύασε τον “Ξένιο Δία” αντί να προστατεύει, στο να μαζεύει τους μετανάστες από τους δρόμους και να τους μαντρώνει στα νέα ναζιστικού τύπου στρατόπεδα συγκέντρωσης, Ο υπουργός που καλύπτει τους μπάτσους του, βασανιστές αντιφασιστών και θα έκανε μήνυση στη Βρετανική Guardian για δυσφήμιση της χώρας λόγω του ρεπορτάζ της για την υπόθεση. Αυτός που κάνει πως δεν γνωρίζει για την διείσδυση της Χ.Α. στα σώματα ασφαλείας. Ο υπουργός δημοσίας τάξης που κρατούσε τους 32 φακέλους με εγκλήματα της Χρυσής Αυγής που έχουν γίνει τα δύο τελευταία χρόνια στο συρτάρι του και τους πήγε στην εισαγγελέα μόνο όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας.

Τα παλιά καλά φιλαράκια της μεγάλης εθνικόφρονος παρέας

Από το μακρινό 1998, που ο τότε βουλευτής της Ν.Δ. Γ. Καρατζαφέρης καλούσε μέσα από το κανάλι του “ΤΗΛΕΑΣΤΥ” τους χρυσαυγίτες και λοιπούς φασιστές να κυβερνήσουν όλοι μαζί (τάζοντάς τους μάλιστα και υπουργεία), έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Ο Καρατζαφέρης, που δεν άντεχε και τόσο το “κέντρο” της Καραμανλικής Ν.Δ., έφτιαξε λίγο αργότερα το φασιστικό τηλεκόμμα του ΛΑ.Ο.Σ., το οποίο στελέχωσαν ουκ ολίγα ακροδεξιά “μπουμπούκια”. Τα περισσότερα, μετά τη μη εκλογή του ΛΑΟΣ στη βουλή (λόγω συμμετοχής του στη μνημονιακή συγκυβέρνηση Παπαδήμου), πήραν μεταγραφή στη “δημοκρατική” Ν.Δ. καταλαμβάνοντας κυβερνητικές θέσεις. Πρώτος των πρώτων ο Μάκης Βορίδης, γνωστός και ως “τσεκουράτος”: «Μεγάλη προβοκάτσια, με στόχο τη γενίκευση των επεισοδίων και τη δημιουργία χαώδους κατάστασης, επιχείρησε να κάνει χθες το βράδυ ομάδα φασιστών της ΕΠΕΝ. Φορώντας μαύρα κράνη και κρατώντας ασπίδες, οι φασίστες επιτέθηκαν στις 10.45 το βράδυ, στη διασταύρωση των οδών Ακαδημίας και Εμ. Μπενάκη εναντίον διαδηλωτών, που διαμαρτύρονταν για την αστυνόμευση των Εξαρχείων και την αστυνομική βία. Ανάμεσα στους φασίστες διακρίναμε τον γνωστό Μάκη Bορίδη», (Τα Νέα»,13/5/1985).
Σήμερα ο Μάκης έχει αφήσει το τσεκούρι και φορώντας το κοστούμι του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Ν.Δ. (και σοβαρός υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος) ξεκαθαρίζει και αναρωτιέται μία μέρα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα: “Δεν υιοθετώ τη θεωρία του συνταγματικού τόξου, αν και κόμματα όπως το ΚΚΕ δεν ανήκουν τελικώς σ’ αυτό” (Βήμα 99,5 18/9/13).
Άλλο “λαμπρό” ακροδεξιό μπουμπούκι που από τηλεπλασιέ εθνικιστικών και ναζιστικών βιβλίων κατέληξε από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ, αναλαμβάνοντας μάλιστα και το θώκο του υπουργού Υγείας (για να την καταντήσει βαριά ασθενή), είναι ο γνωστός και σαν…”Μπουμπούκος” Άδωνις Γεωργιάδης. Το παρεάκι από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ ακολούθησε και ο γιος του θεωρητικού του ναζισμού στην Ελλάδα Κώστα Πλεύρη, Θανάσης, ο οποίος δεν κατάφερε μεν να εκλεγεί βουλευτής αλλά ανταμείφθηκε πριν ένα μήνα με τη θέση του αντιπροέδρου του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων με μισθό 3.185 ευρώ το μήνα. Ο Θ. Πλέυρης είναι κι αυτός δικηγόρος στο επάγγελμα, όποτε είναι σίγουρο ότι γνωρίζει άριστα από… φάρμακα και χημεία.
Γενικότερα οι νεοδημοκράτες ποτέ δεν ήταν αχάριστοι με τους ακροδεξιούς “συναγωνιστές” τους. Άλλο ένα παράδειγμα είναι και ο φίλος του Μανώλη Κεφαλογιάννη (βουλευτή Ηρακλείου και πρώην υπουργού της ΝΔ) Ηλίας Φιλιππακόπουλος, ο οποίος υπήρξε πρόεδρος διορισμένος από τη χούντα των “ενωμένων φοιτητικών συλλόγων” που η ίδια είχε δημιουργήσει.
Ο Φιλιππακόπουλος είχε στείλει πληθώρα επιστολών στις αρχές του 1970 προς τον Παπαδόπουλο, μέσω των οποίων τον συγχαίρει για την «Εθνοσωτήριο Επανάσταση». Ακόμα κι όταν η Ελλάδα εκδιώκεται από το Συμβούλιο της Ευρώπης λόγω του αντιδημοκρατικού της Πολιτεύματος, ο Φιλιππακόπουλος συγχαίρει το Δικτάτορα για τη σύγκρουσή του με τους Ευρωπαίους «βαρβάρους». Το 2002 προσλαμβάνεται στο πολιτικό γραφείο του Κεφαλογιάννη. Έκτοτε και μέχρι τον Απρίλιο του 2012, πληρώνεται αδιάκοπα από το Λογιστήριο της Βουλής. Επίσης, είναι συνταξιούχος τοπογράφος μηχανικός του ΥΠΕΧΩΔΕ.
Ο Κεφαλογιάννης, σε επιστολές του, αναφέρει τον Φιλιππακόπουλο ως διευθυντή του πολιτικού του γραφείου, χωρίς ποτέ να έχει υπάρξει επίσημη πρόσληψη μ’ αυτή την ιδιότητα. Αν είχε συμβεί αυτό, ο Η. Φιλιππακόπουλος θα έπρεπε να σταματήσει να λαμβάνει τη σύνταξή του από το ΥΠΕΧΩΔΕ. Αντιθέτως, προσλαμβάνεται ως «επιστημονικός συνεργάτης» του βουλευτή. Έτσι, κρατάει και τη σύνταξη. Το 2004, όταν ο Μανώλης Κεφαλογιάννης ήταν υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, ο Η. Φιλιππακόπουλος προσελήφθη με μισθό 17.700 ευρώ το εξάμηνο ως «Τεχνικός Σύμβουλος» στον ΟΛΠ. Αυτό μεταφράζεται σε 35.400 ευρώ το χρόνο, χωρίς τα δώρα, που τότε ήταν άλλοι 2 μισθοί.

Η κεντροδεξιά με την ακροδεξιά πολιτική, ή αλλιώς «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»…

Είναι γνωστό ότι με την ανάληψη της εξουσίας από τον Σαμαρά και τη ΝΔ (με ολίγον ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ μέχρι πρόσφατα), η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει πλήρως τη ρατσιστική ακροδεξιά ατζέντα της ΧΑ. (σήμερα δε θυμάται κανείς στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν ο Σαμαράς ήταν υπουργός εξωτερικών, τη χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής από τα “κρυφά” κονδύλια του ΥΠΕΞ. Η υπόθεση είχε “θαφτεί” γρήγορα).
Τη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς ατζέντας την εισήγαγε πρώτος ο σημερινός πρωθυπουργός και τα στελέχη της ΝΔ με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα πογκρόμ κατά των μεταναστών, τις δηλώσεις του πρωθυπουργού περί αποδοχής των παιδιών των μεταναστών στους παιδικούς σταθμούς, τη μη παραχώρηση ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών γεννημένα στην Ελλάδα κλπ. Θεματολογία που αποτελεί πυρήνα της ναζιστικής προπαγάνδας της Χρυσής Αυγής. Ο Σαμαράς είναι γνωστός από την ΠΟΛΑΝ ακόμη για τις ακροδεξιές του απόψεις, και κυρίως για την επιλογή συμβούλων που στο παρελθόν είχαν αποτελέσει ιδεολογικούς καθοδηγητές της ακροδεξιάς. Ο Τάκης Μπαλτάκος, γ.γ. του υπουργικού συμβουλίου και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, επίσης στενός φίλος και σύμβουλός του που ζητούσε ν’ ανοίξουν στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες πολύ πριν ανοίξει η Αμυγδαλέζα, και που σε «αναλύσεις» του υποστήριζε πως όσα συμβαίνουν στον πλανήτη είναι αποτέλεσμα εβραϊκής συνωμοσίας που επίσης υποστηρίζει ότι : “Οι εκατόμβες των μαχαιρωμένων αλλοδαπών από τη Χ.Α. υπάρχουν στην ευφάνταστη και βλακώδη προπαγάνδα της «προοδευτικιάς» δημοσιογραφίας και στις παρεμβάσεις της Κλάραμπελ και λοιπών φωταδιστών κοινοβουλευτικών του ΣΥΡΙΖΑ / ΕΚΜ / Βίλα Αμαλία” (εφ. Δημοκρατία 30/12/12 ). Ακόμα, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και ο Σάββας Χατζηπαρασκευάς, (εκδότης της φιλοχουντικής εφημερίδας «Στόχος»).
Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως είναι η περίπτωση του Τ. Μπαλτάκου. Πρόκειται για έναν “λόγιο”. Δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος του προσωπικού μηχανισμού του Σαμαρά. Ενδιαφέρεται για την αρχαία Ιστορία και ειδικά για τη Σπάρτη. Στα δύο βιβλία που έχει γράψει ο Μπαλτάκος κεντρικό ρόλο παίζει η «Κρυπτεία», την οποία θαυμάζει. Τα βιβλία του έτυχαν ενθουσιώδους κριτικής από την επίσημη ιστοσελίδα της ΧΑ
Η Κρυπτεία είναι η σπαρτιάτικη μύηση των νέων με τη δολοφονία των Ειλώτων στη Λακωνική ύπαιθρο και την τρομοκράτησή τους ώστε να μην εξεγείρονται ενάντια στους δυνάστες τους. Η Κρυπτεία όμως είναι σήμερα η αγαπημένη μέθοδος εξόντωσης των αντιπάλων και για κάποιους άλλους: ο Ηλίας Κασιδιάρης ήταν παραπάνω από σαφής, μιλώντας τον Ιούλιο του 2008 μπροστά σε μερικές δεκάδες εθνικιστικών αποβλήτων στις Θερμοπύλες: «Εν πλήρει ευταξία η παράταξις αυτή (σ.σ. Η Χρυσή Αυγή) αναδεικνύει τον προορισμό του κινήματος. Συνεχίζουμε το μοναχικό μας δρόμο, υπομένοντας τις διώξεις, τις συκοφαντίες. Και αναμένουμε τη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης, βαδίζοντας στα χνάρια της αρχαίας Κρυπτείας, που έπληττε αθόρυβα μέσα στο απόλυτο σκότος και τη σιωπή τους εσωτερικούς εχθρούς της πόλεως».
Οι «εσωτερικοί εχθροί της πόλεως» κατά τους φασίστες είναι γνωστοί. Πρόκειται για τους μετανάστες, τους Εβραίους, τους αναρχικούς, τους αριστερούς, τους ομοφυλόφιλους, τους Ρομά, κ.ο.κ. Τέλος, κρατάμε ειδική αναφορά στη Χριστίνα Σιδέρη, τομεάρχη νομαρχιακής της ΝΔ.. Πριν τρία χρόνια προσάγεται στη ΓΑΔΑ, μαζί με άλλους 28 φασίστες από την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα λόγω επίθεσης σε μετανάστες. Η Σιδέρη είχε ζητήσει, μεταξύ άλλων, να συλληφθούν και οι γονείς του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008 για “παραμέληση ανηλίκου”.
Ενδεικτικά της πολιτικής νοοτροπίας και του επιπέδου της ,είναι όσα γράφει συχνά πυκνά στο blog της, αλλά και στη σελίδα της στο Facebook. Για τους μετανάστες: “…σου λέω πως ασθένειες όπως η χολέρα, η φυματίωση, η ψωρίαση και η λύσσα έχουν επανέλθει και μαστίζουν τη χώρα μας”. Για τους αγωνιστές: “Νεοταξικοί ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, άπλυτοι αναρχικοί ρατσιστές κατά των Ελλήνων δεν θα σας περάσει! Cassus Belli!” Για την Κωνσταντίνα Κούνεβα, που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι από τα αφεντικά της: “ για πες μου ένα λόγο που θα πρέπει να ασχοληθούμε με συνδικαλίστρια, και μάλιστα αλλοδαπή, που τη βόλεψε περίφημα;”. Ενώ τη μέρα της διαδήλωσης στο Κερατσίνι για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ξανακτυπά παροτρύνοντας την αστυνομία: “ τι συλλήψεις και πράσινα άλογα, δεν έχουμε χρήματα για τέτοιες πολυτέλειες. Σακατέψτε στο ξύλο τα αναρχοκομμούνια. Ξύλο μέχρι λιποθυμίας, αυτή την αντιμετώπιση και μόνο αξίζουν”.

Τα δύο άκρα ως στάχτη στα μάτια

Η ανάληψη της κυβέρνησης από τη ΝΔ εγκαινιάζει και τη «θεωρία των δύο άκρων», όπου αριστερά και ακροδεξιά ταυτίζονται με μια σημαντική διαφορά που κρύβει εκλεκτικές συγγένειες και προνομιακές συμμαχίες. Η Χρυσή Αυγή παρουσιάζεται ως εν δυνάμει κυβερνητικός εταίρος (και μάλιστα από στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού), στον αντίποδα μάλιστα της προοπτικής της κυβέρνησης της Αριστεράς. Από τις αρχές του καλοκαιριού το σενάριο αυτό μπαίνει στο δημόσιο λόγο ως υπαρκτό ενδεχόμενο, εκφρασμένο από τα πλέον επίσημα χείλη. Τέλη Ιουνίου ο Π. Μπαλτάκος, σε συζητήσεις του με δημοσιογράφους αναφέρει: “απευκταίο αλλά όχι απίθανο ενδεχόμενο η ΝΔ να υποχρεωθεί να κυβερνήσει μετά τις επόμενες εκλογές με τη συνεργασία της Χρυσής Αυγής”. Ακολουθούν δηλώσεις στελεχών της Ν.Δ. στο ίδιο μήκος κύματος, ενώ στο χορό μπαίνουν και οι πρόθυμοι παπαγάλοι – εκφραστές της επίσημης κυβερνητικής γραμμής. Ο “δημοσιογράφος” του ΣΚΑΙ Μπάμπης Παπαδημητρίου, μόλις την περασμένη εβδομάδα με αφορμή την ενδεχόμενη συνεργασία ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, αναρωτιέται “αν θα πρέπει να σκεφτούμε το ενδεχόμενο μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία.”. Δύο μέρες μετά, με άρθρο του στην Καθημερινή,σπεύδει να αθωώσει και ιδεολογικά τη Χρυσή Αυγή, τονίζοντας πως: “ο εθνικισμός, στο φινάλε, δεν είναι ντροπή”.
Τη σκυτάλη από τον Μπάμπη Παπαδημητρίου παίρνει ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού και βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ, Χρύσανθος Λαζαρίδης: «η ένταση που καλλιεργείται από τον ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί την ένταση που δημιουργεί η Χρυσή Αυγή και οδηγεί στη βία και σε νεκρούς. Όσο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιμένει να μην καταδικάζει γεγονότα κατάλυσης της νομιμότητας και του Συντάγματος, όπως π.χ. στις Σκουριές, παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου. Αν δεν σταματήσει αυτή η ένταση, να πάνε φυλακή αυτοί που πρέπει και οι άλλοι να φρονιμέψουν, θα έχουμε κι άλλους νεκρούς» (Μέγκα 18/9/13).

Τσακίστε τους φασίστες (από όπου και αν προέρχονται)

Μετά από όλα αυτά, αμφιβάλλει κανείς ότι αυτός ο μηχανισμός θα επιχειρήσει στη συνέχεια να απαγορεύσει κόμματα της Αριστεράς, αναρχικές συλλογικότητες, ακόμη και τις ίδιες τις ιδέες στην πιο διεστραμμένη εφαρμογή της «θεωρίας των δυο άκρων», που έστησαν τόσο μεθοδικά τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης; κάλλιστα εδώ ο αναγνώστης θα μπορούσε να ρωτήσει: “μα δεν υπάρχουν άκρα;” Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι ότι βεβαίως και υπάρχουν άκρα! Το ένα είναι οι χορτάτοι της “νομιμότητας”, οι αδίστακτοι μικροαστοί – δούλοι της ανάθεσης και οι φασίστες του “νόμου και της τάξης”που απαιτούν από το άλλο “άκρο” να πεθάνουν ήσυχα οι πεινασμένοι, οι νεόπτωχοι, οι καταφρονεμένοι, οι διαφορετικοί, όσοι αντιστέκονται, χωρίς φασαρία και κυρίως χωρίς να τους λερώσουν τα πατώματά τους. Σε ένα από τα δύο είσαι κι εσύ που διαβάζεις τώρα αυτή την εφημερίδα. Το ζήτημα όμως είναι σε ποιό;

*Για τη συγγραφή της παραπάνω έρευνας χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία που βρέθηκαν στο ίντερνετ καθώς και δημοσιεύσεις της δημοσιογραφικής ομάδας “Ιός”.

Ευάγριος Αληθινός

4 ποιήματα από το υπό διαμόρφωση ανθολόγιο “Η Ιστορία των Νεφών και Άλλα ποιήματα “ (εκδ. Πανοπτικόν)

Μετάφραση: Γιώργος Πρεβεδουράκης

Κάποια Μέρα

Ο Rambo, συνεπαρμένος από τον πυρετό της καλής πρόθεσης, προσφέρει

το τελευταίο του γιαούρτι σε ένα βρέφος^.

ο νταβατζής υποκύπτει στα θέλγητρα της μονογαμίας ^.

ο Δρ Frankenstein (MIT) σβήνει τον κώδικα αναφοράς του

και πάει να δουλέψει για τον Ερυθρό Σταυρό στο Μπουρούντι^.

με έναν αναστεναγμό ανακούφισης ο καρμοίρης

πετάει στη φωτιά το θησαυρό του

(μια συλλογή γραμμάτων από το μέτωπο)

ο τύραννος έχει μπουχτίσει από όλα τα βασανιστήρια

κι εφεξής αποφασίζει να καλλιεργεί ραπανάκια. Ωστόσο,

όλοι οι υπόλοιποι συνεχίζουν τον χαβά τους.

(‘Η Ιστορία των Νεφών’/ ‘Die Geschichte Der Wolken’, εκδ. Suhrkamp, 2003)

Ημερήσια Διάταξη

Να τηλεφωνήσω στον λογιστή, να δουλέψω και λίγο.

Να στοχαστώ γύρω από τη φωτογραφία μιας γυναίκας

που έβαλε τέλος στη ζωή της.

Να ψάξω πότε πρωτοεμφανίστηκε η λέξη Feindbield.

Να παρατηρήσω τις φυσαλίδες που πέφτουν στο πλακόστρωτο

από την ξαφνική νεροποντή

και να ανασάνω την υγρασία.

Να καπνίσω, βεβαίως, βλέποντας τηλεόραση, με κλειστή τη φωνή.

Να αναρωτηθώ από πού να προήλθε το σεξουαλικό γαργαλητό

στη μέση μιας ανιαρής συνεδρίας.

Να σκεφτώ την Αλγερία για εφτά λεπτά.

Να βρίσω χωρίς αναστολές σαν ένα δωδεκάχρονο

για ένα σπασμένο νύχι.

Να αναπολήσω ένα συγκεκριμένο βράδυ,

πριν από είκοσι ένα χρόνια, Ιούνιο μήνα,

όπου ένας μαύρος πιανίστας έπαιζε chachacha

και κάποιος έκλαιγε οργισμένος.

Να μην ξεχάσω να αγοράσω οδοντόκρεμα.

Να προβληματιστώ γιατί  e^π  = -1.

Να αναρωτηθώ γιατί ποτέ ο Θεός δεν αφήνει

τους ανθρώπους σε ησυχία, και αντιστρόφως.

Να αλλάξω τη λάμπα της κουζίνας.

Να μεταφέρω με σεβασμό το άψυχο, βρεγμένο και αναμαλλιασμένο

σώμα του κορακιού απ’ το μπαλκόνι.

Να παρατηρήσω τα σύννεφα, ναι, τα σύννεφα.

Και να κοιμηθώ, βεβαίως, να κοιμηθώ.

*Feindbield. :η στερεοτυπική εικόνα, ιδέα, αντίληψη ενός (ή του) εχθρού.  

(από τη συλλογή ‘Ελαφρότερα του Αέρα’/ ‘ Leichter Als Luft’, εκδ. Suhrkamp, 1999)

Καθιστική Διαμαρτυρία 

Ο Βούδας το βάζει στα πόδια.

Ο κλητήρας τρέχει ξοπίσω του.

Τ’ ακίνητα αστέρια κοχλάζουν.

Η Πρόοδος σπαρταρά στον παράλληλο δρόμο.

Το σαλιγκάρι χάνει τον προορισμό του.

Η ρουκέτα κουτσαίνει.

Η αιωνιότητα ανασηκώνεται για το τελευταίο της σκίρτημα.

Εγώ δεν σαλεύω.

(από τη συλλογή ‘Κιόσκι’/ ‘Kiosk’, εκδ. Suhrkamp, 1995)

Παλιά Επανάσταση

Ένα σκαθάρι που ξαπλώνει ανάσκελα.

Τα αρχαία αιματηρά ίχνη είναι ακόμα εδώ, στο Μουσείο.

Δεκαετίες που παριστάνουν τα πτώματα.

Μια ξινή οσμή αναβλύζει από τα στόματα τριάντα Υπουργείων.

Στο ξενοδοχείο Nacional τέσσερις νεκροί μουσικοί

παίζουν κάθε νύχτα το ταγκό εκείνο του ’59:

Quizás, quizás, quizas.

Στο μουρμουρητό της τροπικής προσευχής

η ιστορία παραπαίει νυσταλέα. Μόνο η λαχτάρα

για οδοντόκρεμα, λαμπτήρες

και μακαρόνια, κείτεται άγρυπνη

ανάμεσα σε σεντόνια υγρά.

Ένας παράφρων υπνοβάτης μπροστά από δέκα μικρόφωνα

διακηρύττει στο κουρασμένο του νησί:

Μετά από εμένα το χάος.

Τα καταφέραμε.

Το λάδι γυαλίζει πάνω στα πολυβόλα.

Η ζάχαρη κολλάει στα πουκάμισα.

Ο προστάτης τα τίναξε.

Με λαχτάρα ο γερασμένος πολεμιστής

σαρώνει τον περίγυρο για κάποιον επιδρομέα.

Όμως δεν υπάρχει κανείς στον ορίζοντα. Ακόμα κι ο εχθρός

τον έχει ξεχάσει.

(από τη συλλογή ‘Μουσική του Μέλλοντος’ / ‘Zukunftsmusik’  εκδ. Suhrkamp, 1991)

Αναδημοσίευση από: http://moggolospolemistisvalkaniosagrotisoklonos.wordpress.com/2013/11/03/hans-magnus-enzensberger/#more-2009

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ 
στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής

Παρασκευή 8 Νοέμβρη 2013 
Πλατεία Πανόρμου, 4μ.μ.
(έξω από το σταθμό του Μετρό «Πανόρμου») 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ Β.Α. ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑΛΛΕΙΩΝ ΕΞΟΡΥΞΗΣ ΧΡΥΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Ή ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ 
ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ!

Ο ανυποχώρητος αγώνας των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής ενάντια στα σχέδια του κράτους και της Ελληνικός Χρυσός (θυγατρική της πολυεθνικής ELDORADO GOLD και του ομίλου Μπόμπολα) για την εγκατάσταση μεταλλείων εξόρυξης χρυσού στα δάση του όρους Κάκκαβος, που θα επιφέρει τον αφανισμό της φύσης και των χωριών της περιοχής, βρίσκεται αντιμέτωπος με την άγρια καταστολή που έχει εξαπολύσει το κράτος για την τρομοκράτηση και φίμωση των αγωνιζόμενων κατοίκων.
Η καταστολή πλήθους κινητοποιήσεων από την αστυνομία όλο το προηγούμενο διάστημα τόσο στο βουνό όσο και στα χωριά που αντιστέκονται καθώς και η προσπάθεια δημιουργίας μιας εμφυλιοπολεμικής συνθήκης στην περιοχή με την συγκρότηση ενός ιδιωτικού στρατού τραμπούκων της εταιρίας, εντείνεται διαρκώς το τελευταίο διάστημα με στόχο την απρόσκοπτη συνέχιση των καταστροφικών – λεηλατικών εργασιών της «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ», εξαιτίας της διάρκειας και της μαχητικότητας του αγώνα.
Πρόκειται για μια τεράστια κατασταλτική επιχείρηση ποινικοποίησης και εγκληματοποίησης κάθε έκφρασης και εκδήλωσης αντίστασης, ώστε να καμφθεί ο αγώνας και να διασφαλιστεί η απρόσκοπτη επέλαση των χρυσοθήρων, και η οποία εξελίσσεται με:
Ενεργοποίηση του «αντι»τρομοκρατικού νόμου και μαζική δίωξη των αγωνιζόμενων κατοίκων ως μελών εγκληματικής οργάνωσης. Προφυλακίσεις, μέχρι σήμερα τεσσάρων αγωνιστών, κατηγορούμενων για τον εμπρησμό του εργοταξίου της εταιρίας στις Σκουριές, με ανύπαρκτα στοιχεία, οι δυο εκ των οποίων παραμένουν έγκλειστοι στις φυλακές Διαβατών. Δεκάδες προσαγωγές, εισβολές σε σπίτια και απαγωγές αγωνιστών. Βίαιη απόσπαση γενετικού υλικού (DNA) από ολόκληρους πληθυσμούς χωριών. Ευρεία χρήση τηλεφωνικών υποκλοπών. Αστυνομικούς αποκλεισμούς και κατοχή ολόκληρων χωριών και πόλεων, όπως η εισβολή πολυάριθμου στρατού ΜΑΤ – ΕΚΑΜ στην πόλη της Ιερισσού την Πέμπτη 7 Μάρτη 2013. Βάναυσες επιθέσεις με δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς κατά διαδηλωτών ακόμα και παιδιών και ηλικιωμένων, οι οποίες έχουν προκαλέσει πλήθος βαρύτατων τραυματισμών.
Αυτή η τεράστια κατασταλτική επιχείρηση, που αποτελεί πείραμα και προοίμιο της καταστολής κάθε κοινωνικού αγώνα στην εποχή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, συνοδεύεται από μια επίσης τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία ψεύδους, παραπληροφόρησης, εγκληματοποίησης και τρομοκράτησης των αγωνιζόμενων κατοίκων. Σε αυτή την κατεύθυνση επαναδιατυπώνεται για πολλοστή φορά η φαιδρή «θεωρία των άκρων» εστιάζοντας αυτή τη φορά στον αγώνα στη Β.Α. Χαλκιδική, με την οποία επιχειρείται η εξομοίωση της δίκαιης κοινωνικής αντίστασης των κατοίκων ενάντια στις εξορύξεις χρυσού, με τη δολοφονική δράση παρακρατικών ναζί κατά μεταναστών και αγωνιστών. Όπως και το φασιστικής έμπνευσης δόγμα περί «νόμου και τάξης», που αποτελούν τους πυλώνες της ιδεολογικής επίθεσης του κράτους και αναπαράγονται καθημερινά από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Την ίδια στιγμή, και παρά τις αποπροσανατολιστικές για τον αγώνα εξαγγελίες της εταιρίας για παύση των εργασιών για δυο χρόνια, οι καταστροφικές εργασίες στο όρος Κάκκαβος συνεχίζονται. Το αρχέγονο δάσος των Σκουριών αποψιλώνεται για την εγκατάσταση της μεταλλουργίας χρυσού, το βουνό χαράσσεται με τη διάνοιξη νέων δρόμων και το ρέμα του Καρατζά μετατρέπεται σταδιακά σε χώρο εναπόθεσης αποβλήτων που θα παράγονται από την επεξεργασία του μεταλλεύματος. Η ολοκληρωτική καταστροφή της περιοχής, που θα επιφέρει η μετατροπή της σε ανοιχτό μεταλλείο, γίνεται καθημερινά όλο και περισσότερο ορατή. Όσον αφορά τη μόλυνση της ευρύτερης περιοχής από τις μεταλλευτικές δραστηριότητες, αναφέρουμε μερικά μόνο σημαντικά «ατυχήματα» που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα. Στις 5 Οκτώβρη υπήρξε διαρροή τοξικών αποβλήτων από κοντέινερ με φορτίο της «Ελληνικός Χρυσός» κατά την φόρτωσή του σε πλοίο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και στις αρχές του Σεπτέμβρη, διαρροή τοξικών αρσενοπυριτών από φορτηγό της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός στο δήμο Βόλβης. Ενώ στο Νεοχώρι ανιχνεύτηκε αρσενικό στο νερό ύδρευσης μετά από γεωτρήσεις που πραγματοποίησε η εταιρία στην περιοχή.
Τέλος αξίζει να σημειώσουμε ότι, σύμφωνα με δημοσιεύματα στις 17/10/2013, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε το ελληνικό κράτος «για το γεγονός ότι παρέλειψε να λάβει τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να ανακτήσει εντόκως από την Ελληνικός Χρυσός – συμφερόντων Μπόμπολα – 15,34 εκατ. ευρώ. Ποσό, που παρανόμως χορηγήθηκε στην εταιρία με την πώληση δημόσιας περιουσίας σε τιμή κατώτερη της αξίας της και με απαλλαγή από τους φόρους».
Από την πλευρά μας στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον δίκαιο αγώνα των κατοίκων της περιοχής για την προάσπιση της φύσης και της ζωής τους ενάντια στα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιριών εξόρυξης χρυσού και του κράτους. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους δυο προφυλακισμένους αγωνιστές απαιτώντας την άμεση απελευθέρωσή τους και σε όλους τους διωκόμενους. Αυτός ο αγώνας, που δεν ξεκίνησε σήμερα αλλά αναπτύχθηκε σε βάθος χρόνου, πολύμορφα και μαχητικά με πλήθος κινητοποιήσεων, εκδηλώσεων και δράσεων, και που συνεχίζεται αδιάλειπτα, πρέπει να πλατειάσει ακόμα περισσότερο. Να αγκαλιαστεί από όλους όσοι αγωνίζονται «από τα κάτω» ενάντια στην σύγχρονη βαρβαρότητα και να αποτελέσει έναν πλατύ κοινωνικό φραγμό στην λεηλατική επέλαση του κράτους και του κεφαλαίου, που επιφέρει καταστροφή και θάνατο στις κοινωνίες και τη φύση, στο βωμό της ανάπτυξης.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ,
Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ!

Συντονιστική Συνέλευση Αλληλεγγύης
στον αγώνα των κατοίκων της Β.Α. Χαλκιδικής

ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΟΡΑΤΟΡΙΟ

1939

Μια μέρα ήρθαν και μου ‘παν:

– Τι χάνεις τον καιρό σου με θέματα επίκαιρα; Ο Ισπανικός αγώνας είναι ένα «επεισόδιο». Θα περάσει και θα ξεχαστεί. Μαζί του θα σβήσουν κι οι στίχοι σου. Γιατί δεν τραγουδάς καλύτερα κάτι για τις Αθάνατες Αλήθειες και την Αιώνια Ομορφιά;

Κι απάντησα:

Ηλίθιοι!…

Σα να μην ξέρετε

πως η Αιώνια Ομορφιά,

ολόγυμνη,

άδραξε το ντουφέκι, βγήκε στα βουνά

και πολεμάει.

Το ζαχαρένιο της γόνι

ολόγυμνο λιώνει

στις λάσπες των χαρακωμάτων

και το λευκό της στήθος

ολόγυμνο φουρτούνιασε καθώς τα στέρνα

των κάτασπρων φαριών της Αποκάλυψης.

Σαν να μη βλέπετε την Ισπανία

που σαν ζυλβερνική βολίδα

εβγήκε από την τροχιά της γης

και με τ’ αβυσσαλέο της στόμα,

τη φλεγόμενη κόμη της,

τα ματωμένα της πέλματα

και τις δρωμένες της μασχάλες

στριφογυρίζει στο διάστημα

κραυγάζοντας.

Σα να μην ξέρετε πως ίσαμε

σε στάχτες κι αστέρια διάττοντα

να σκορπίσει ο πλανήτης τούτος,

την ψυχή και την σάρκα μας

κρυφό θα τις τρώει μαράζι,

για όσα δεν έγιναν,

για όσα δεν ακούστηκαν

για την Μαδρίτη

την ώρα που έπρεπε.

Τόσες κραυγές και κατάρες και τόσες

μανάδες τρελές κι αξεδίψαστες κόρες

και χέρια κομμένα και μάτια περίτρομα

στους αμείλιχτους καρφωμένα ουρανούς,

πικράναν το ψωμί που τρώμε

θολώσαν το νερό που πίνουμε

και σπάσαν το λαγήνι των ονείρων μας.

***

Αύγουστος του Τριανταέξι. Χαράματα.

Κάποιον ανήφορο ανεβαίνω.

Στην ούγια του ένα δέντρο φορτωμένο

με κόκκινα λουλούδια, σαν κραυγές.

Ο ουρανός τόσο κοντά και πίσω

μαντεύω τη θάλασσα μας’ ακρογιάλι.

Στην αμμουδιά του ένα κορίτσι περιμένει…

Κείνο το ίδιο πρωινό

πέντε χιλιάδες μιναδόροι του Οβιέντο

ξεκινούν πάνω σε φορτηγά αυτοκίνητα

να διαφεντέψουν τη Μαδρίτη.

Παράτησαν μας λύκους τα παιδιά και τα σπίτια μας

για την Καρδιά του Κόσμου.

Κι έτσι πέντε χιλιάδες μιναδόροι

περιπλανώμενοι στα μονοπάτια μας Καστίλλιας

μπήκαν ομαδικά

                      στην λεωφόρο μας Ιστορίας.

Εκείνο το κορίτσι στ’ ακρογυάλι;

Είναι η γυναίκα μου.

Θέλω να πω: η ζωή μας

είναι σημαδεμένη τώρα με σινιάλα

σαν εφιαλτική κι ατέλειωτη λεωφόρο.

Ιρούν, Τολέντο, Μάλαγκα, Αλμερία,

Μπανταχόθ, Μπιλμπάο, Γκιχόν,

Βαρκελώνη, Χερόνα, Φιγκουέρας,

Μαδρίτη, Μαδρίτη, Μαδρίτη…

Ανάμεσα μας μπλέχτηκε

σαν το φτενό στημόνι μας αράχνης

ο δακρυσμένος μας έρωτας.

Τα χρόνια θα περάσουν, θα λέμε:

Τη μέρα του ξολοθρεμού μας Γκουέρνικας

στεφανωθήκαμε.

Κι ο νους μας θα πηγαίνει

όχι στα λεμονάνθια και το ρύζι

αλλά στα πτώματα.

***

Επίσημο ανακοινωθέν:

Μέτωπο Ρίο Γκανταρράμα

Ο Αντόνιο Κολ, ένας ναύτης –

(Συνδικαλιστική Διεθνής Εργατών Θαλάσσης,

ψηλά το κεφάλι: «ένας ναύτης…»)

ολομόναχος

ζωσμένος με τα εκκωφαντικά μπράτσα

λίγων πακέτων δυναμίτη –

(Χαρά στην αφροδίσια ζώνη του,

χαρά στην ορμή των νεφρών του) –

τίναξε δώδεκα τανκς

πριν σκοτωθεί.

Τέτοια λουλούδια εκρηχτικά,

τέτοια βεγγαλικά τριαντάφυλλα,

τελείες και κόμματα στις γραμμές

της νέας Κοσμογονίας που γράφεται

σαβανώνουν

τη σκοτεινόχρωμη πουκαμισοφορούσαν ύδρα.

***

Σε μια ταβέρνα καταλανική .

Χορεύουν.

Με το μοναδικό του χέρι

σφίγγει τη μέση της γυναίκας. Χαμογελά.

Κι εκείνη καμαρώνει τη στολή, τ’ άδειο μανίκι.

Ρωτά. Κι η απάντηση,

μια λέξη,

λιτή, σκληρή, κι ακατάλυτη σαν Πυραμίδα:

Τερουέλ!

***

Μαδρίτη. Γεύμα επίσημο.

Τρακόσιοι καλεσμένοι. Αντιπρόσωποι

της Διεθνούς Εργατικής Βοήθειας

τρώνε:

                                     Φακή

                                     Ελιές

                                     και Ψωμί.

Κάτι δε λείπει;

«Στα όργια των έρυθρων…»

κάτι δε λείπει;

Μα ήρθε κι αυτό

από την οροφή.

Πρέπει να δείτε τις φωτογραφίες…

Πλάι στ’ ανέγγιχτα πιάτα, στα τραπεζομάντιλα

και καταγής

και καταγής

κάτι λεκέδες σκοτεινοί…

– Το κρασί που τους έλειπε!

Σκεπάζω τα μάτια μου.

Θυμάμαι το βιβλικό εκείνο:

«Σίτον, οίνον και έλαιον».

Κύριε, Κύριε του ελέους και των οικτιρμών,

Εσύ που ξεδίψασες τους μεθυσμένους του Κανά,

πως ήταν δυνατό ν’ αφήσεις αγλύκαντα

τα πιο καλά παιδιά της Οικουμένης;

«Ουρανόθεν επέμπετο – υπό μορφήν οβίδος»

ευλογημένης από τον Πάπα και τους παπάδες του.

***

Ελάτε το λοιπόν κάτι να πούμε

Για τις Αθάνατες Αλήθειες και την Αιώνια Ομορφιά.

                       «Η εκστατική μελαγχολία

                       μετουσιώνει την ανάμνηση

                       των ριγηλών ερώτων…»

ή αν θέτε:

                      «Κείνο το θάμα τ’ απονύχτερο

                       με τ’ ολοστρόγγυλο φεγγάρι

                      πάνω απ’ τ’ ακύμαντα νερά…»

Με μια πλατιά χειρονομία μουντζώνω

την «ποίηση», το ρυθμό και τους νόμους της.

Αφήστε με! Αφήστε τη φωνή μου

γιομάτη πένθος, φλόγα και χολή

να τραγουδήσει όπως μπορεί,

να τραγουδήσει τους χαιρετισμούς της.

Χαίρε, ω χαίρε Μαδρίτη αλύγιστη

στων εχθρών και στων φίλων τα στίφη.

Το αίμα σου,

Θρεμμένο από το λίβα των μαυριτανικών ερήμων

και τη δροσιά των νερών που κλυδώνισαν

καραβέλες αλήτισσες, δεν το ρούφηξαν

των τηλεβόλων τα χαίνοντα στόματα,

με τα κομψά πορτοφόλια

του Παρισιού και του Σίτυ.

Χαίρε, ω χαίρε Μαδρίτη, τάφε του μίσους,

της εκδίκησης, χαίρε, αστείρευτη μήτρα.

Με τα καμάκια όλων των βραχνάδων

σε σταύρωσαν

μέσα στις στέρφες τους νύχτες –

ορφανές από δάκρυα κι αγάπη –

μέσα στην παχυλή τους ανία

τα κατεργάστηκαν.

Χαίρε, ω χαίρε, Μαδρίτη, εγερτήριο

στων λαών το βαρύτατον ύπνο.

Στ’ όνομα σου χιμούν οι γροθιές προς τα πάνω,

ηράκλειες στήλες ελπίδας και δύναμης

κι αλαργεύουνε πέρα τους μαύρους ορίζοντες,

πως αλαργεύει το νερό που βράζει

το πήλινο σκέπασμα.

***

Ισπανία! Φωνάξαμε

μέσα από το βαθύ μας ύπνο.

Ξυπνήσαμε και πάλι

τ’ όνομα σου κραυγάσαμε.

Να, τι δυνήθηκες:

Τον γκρεμό που χωρίζει

τη ζωή απ’ τα όνειρα

να γεφυρώσεις.

Όπως γεφύρωσες τις καρδιές

των πέντε ηπείρων.

Κι όπου να πάμε, όπου να σταθούμε

μες στην ψυχή μας θα φυλάμε σαν άρωμα

την οπτασία της ηρωικής σου εξόρμησης,

Ισπανία,

και μέσα στις βρισιές, τις κραυγές και τα κλάματα

θα ξεχωρίζουμε πάντα τους ήχους

της Κουκαράτσας, του Ριέγκο και της Διεθνούς.

Και τώρα

της ελπίδας ελάτε φωνές

απ’ τα βάθη

της φυλακής, της εξορίας,

των ρημαδιών και των νεκροταφείων.

Τραγουδάτε κιθάρες τσακισμένες

κάτω απ’ τα λαβωμένα λιόδεντρα

και μέσα απ’ τα πυρπολημένα στάχυα.

Φάμπρικες σιωπηρές, νεκρά λιμάνια

και γυμνές γαλαρίες του Πράντο,

μιλάτε!

***

Τη βαθιά και βαριά μας πληγή θεραπεύει

όλο φως και τραγούδια κι ελπίδα ένα χάδι.

Μετερίζι βαστάμε στης λήθης τα ερέβη,

των αγώνων η ανάμνηση, φλόγα και λάδι,

να ζήσει. Σκληροί και βουβοί πιλατεύουμε

την απέραντη δίψα μας, δίψα γι’ αγάπη

και παγκόσμια χαρά. Και δεν τα μολεύουμε

στους κρουνούς της μαγάρας, που μαύρο δρολάπι

ξαπολά πάνωθε μας, τα λαύρα μας χείλη.

Ένα γύρον οι κάμποι βουίζουν ακόμα

απ’ τα νέα τραγούδια. Συντρόφοι και φίλοι

τα σκόρπισαν σκυμμένοι στο λεύτερο χώμα.

Κι ω τα χέρια,

τ’ ατσαλένια χέρια, που αντάμα

δρεπάνι, ντουφέκι, σφυρί και κοντύλι

κρατήσαν.

Γήινα χέρια!

Τριών χρόνων ελεύτερη

κι υπεράνθρωπη ζήση

τους φτάνει

της χαράς

που ξανάρχεται

να φυλάξουν

τη γέψην

ακέρια.

Για την Άνοιξη,

για ν’ ανθίσουν κι οι πέτρες,

για τη χαρά που γευτήκαμε χτες,

για να την καταχτήσουμε ξανά,

για πάντα, για όλους και παντού,

ψηλά,

ψηλά τις καρδιές μας

και τις γροθιές.

Μας μένει πάντα

μια δέσμη ξανθά στάχυα

κι ένα άστρο αυγερινό.

***

Τα μάτια που λαβώθηκαν τα σκότη ν’ αντικρίζουν,

τα σκότη και τον όλεθρο, τις τριλογίες του πένθους,

να τα γιατρέψει πως μπορεί μια δέσμη ξανθιά στάχυα

κι ένα άστρο αυγερινό;

Στάχυα της νέας συγκομιδής, στάχυα μεστά του Οχτώβρη,

που κυματίζετε πλατιά στα πόδια του άγριου δάσου,

τις ρίζες σας ποια δύναμη, ποια δίψα τις ποτίζει,

πούθε βυζαίνετε το φως και με τ’ αγνάντεμα σας

αναστυλώνονται οι καρδιές κι οι στεναγμοί ξεχνιούνται;

Κι άστρο λαμπρό της νέας αυτής και των καινούργιω ελπίδω

σημάδι παρηγορικό σαν άνθι μυγδαλιάς

φλόγα λευκή στην παγωνιά των γκρίζων οριζόντων,

πως αρμενίζεις λαγαρό σε μουσικούς αιθέρες

και δε σε σβήνουν οι κραυγές του κόσμου που πεθαίνει;

Ελάτε σάλπιγγες χαλκές και μπρούτζινες καμπάνες,

κόκκινες φλόγες των βιολιών και γαλανές των μπάσων

κι ω τσίμπαλα γιορτάσιμα και πιάνα λυγμικά,

κραυγές της μάνας θάλασσας κι αδερφικές φωνές,

μαζί να τραγουδήσουμε – πόσο είναι ο κόσμος νέος.

Σαν έφηβος είκοσι δυο χρονών αργανεβαίνει

την ανηφόρα των καιρών, τις σκάλες των αιώνων.

Κάθε μιλιά του κεραυνός, κάθε σιωπή του κρίνος

και κάθε αχνάρι του βαριά πλάκα στα περασμένα.

Δέντρα, πουλιά και σύννεφα, ποτάμια, καταρράχτες,

πέλαγα καραβόδαρτα κι έρημοι ωκεανοί,

ανοίγουν με θαμασμό – πόσο είναι ο κόσμος νέος!

Σαν έφηβος είκοσι δυο χρονών αργανεβαίνει

κι όλες της γης οι ομορφιές τον περιτριγυρίζουν.

Τώρα μαθαίνουν τα πουλιά να γλυκοτραγουδούνε,

τώρα μαθαίνουμε και μεις πως την κερδίζουν τη χαρά,

την αβασίλευτη χαρά, της λευτεριάς την κόρη

κι οδεύουμε τρεκλίζοντας. Τόσο είναι ο κόσμος νέος.

Αναδημοσίευση από: http://moggolospolemistisvalkaniosagrotisoklonos.wordpress.com/2013/10/20/stratis-tsirkas-ispaniko-oratorio/