Η ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ που προέρχεται από το ρήμα βιάζω, το οποίο σημαίνει μια ενέργεια ικανή ν’ αλλάξει σε σημαντικό βαθμό τις συνθήκες ύπαρξης άλλων έμ­βιων όντων, τάξεων, πραγμάτων κ.ο.κ. Αντιστοίχως στην πολιτική η λέξη βία συνδέεται στενά με την καταπίεση, την επιβολή, τον εξαναγκασμό, την κατάχρηση. Μ’ αυτή την έννοια συνδέεται επίσης στενά με τη δράση των κατόχων της εξου­σίας, οι οποίοι πάντοτε ανατρέχουν στη βία, είτε αυτή είναι νόμιμη, είτε παράνομη από δικαιικής πλευράς, προκειμένου να ασκήσουν την κυριαρχία την οποία κατέχουν. Στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας η χρήση της βίας συνδέεται πράγ­ματι με την ανάγκη επιβολής της θέλησης των κυρίαρχων, κάτι που συνιστά έναν από τους ουσιαστικότερους λόγους για τους οποίους οι αναρχικοί, που είναι τέτοιοι αφού οραματί­ζονται μια κοινωνική και συλλογική συμβίωση θεμελιωμένη στην αμοιβαία ελευθερία και συνεπώς με τη βία εξορισμένη από τη διαχείριση των σχέσεων και των αποφάσεων, σκέ­φτονται και δρουν ώστε να συγκροτήσουν κοινωνίες στις ο­ποίες δεν θα υφίστανται πλέον συγκεντρωτικές και ιεραρχικές μορφές της πολιτικής εξουσίας.

Με μια πρώτη ματιά, το βλέμμα για το πού βαδίζει o κόσμος προσκρούει σε μια αναπόφευκτη διαπίστωση: το καθημερινό γίγνεσθαι στο οποίο, ηθελημένα ή αθέλητα, συμμετέ­χουμε και, πολύ πιο συχνά απ’ ότι μας αρέσει, πρωταγωνι­στούμε, αναμφίβολα καθορίζεται από τη βία, ακριβέστερα εμποτίζεται από τη βία. Αυτό συμβαίνει στις υποχρεωτικές σχέσεις μας με τη γραφειοκρατία, στην επαφή με τους μηχα­νισμούς, την κουλτούρα της εξουσίας που σταθερά καθορίζει την ποιότητα και την ποσότητα των επιβολών των οποίων είναι κάτοχος και φορέας, στην οργανωμένη και ένοπλη ισχύ όλων των μιλιταρισμών που δικαιολογούν τις απαιτήσεις τους με το άλλοθι ότι μας προσφέρουν σιγουριά και εξασφαλίζουν τη διατήρηση των δημοκρατικών ελευθεριών, στη συστηματική και δολοφονική εκμετάλλευση εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων εκβιαζόμενων από την πείνα και την αθλιότητα στις οποίες υποβάλλονται, στην αντιδραστική θέληση αντα­πόδοσης και στην όσια ανάγκη που προκαλεί τις εξεγέρσεις, αλλά σπανίως καταφέρνει να μετατραπεί στη χαρά της εξέγερσης. Τα δελτία ειδήσεων, με εικόνες και λέξεις, μας δείχνουν καθημερινά κοιμητήρια που χωρίς σταμάτημα σκορπίζονται στον πλανήτη όπου φιλοξενούμαστε εμείς οι άνθρω­ποι.

Ένα πρόβλημα όχι μόνο ηθικό

Αν θεωρηθούν δεδομένες οι σκέψεις που μόλις παρατέθηκαν και παραμένοντας στο πλαίσιο της πολιτικής, ο’ αυτό το άρθρο μ’ ενδιαφέρει να εξετάσω κάποιες βαθύτερες σκέψεις για το νόημα της χρήσης των βίαιων μεθόδων στις οποίες μπορεί να προσφύγουν οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι, οι υποταγμένοι γενικά, για ν’ αντιτεθούν στις κυρίαρχες δυνάμεις, είτε κατά την όσια πράξη της εξέγερσης εναντίον της καταπίεσης που υφίστανται, είτε κυρίως όταν συνειδητοποιούν την ανάγκη πραγμάτωσης εναλλακτικών αρχών και ιδανικών.

Παρότι γνωρίζω ότι στο ζήτημα της βίας η σχέση της με την ηθική είναι ουσιαστική, εγώ πιστεύω ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ηθικό, ή μάλλον δεν είναι μόνο και κυρίως ηθικό. Πράγματι χρειάζεται να θυμόμαστε ότι, όντας η ηθική σε όλα τα επίπεδα ένα ναρκοπέδιο, είναι πολύ επικίνδυνο, αλλά κυρίως ακατάλληλο, να την επιλέγουμε σαν μοναδική βάση για την αποτίμηση της αξίας των επιλογών μας. Η ηθική ασχολείται και αναζητεί την ορθότητα των ανθρώπινων συμπερι­φορών σε σχέση με τις έννοιες του καλού και του κακού, οι οποίες εφόσον με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να θεωρηθούν δεδομένες, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στον καθορισμό τους προκύπτουν αναπόφευκτα οπτικές όχι μόνο διαφορετι­κές, αλλά και πολύ εύκολα αντιτιθέμενες. Μπορούμε ευλόγως να ισχυριστούμε ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν διαφορετικές ηθικές, που ενίοτε παρουσιάζονται σαν μοναδικές, έτσι ώστε η επιλογή μιας απ’ αυτές, προφανώς με αιτιολογημένους λόγους, να σημαίνει σχεδόν μοιραία τον αποκλεισμό ή την καταδίκη όλων των άλλων. Υπάρχουν έτσι, παραδείγ­ματος χάριν, πολλές θρησκευτικές ηθικές, με την κάθε μια άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θρησκεία της αναφοράς της, υπάρχει μια ηθική της ελευθερίας, μια ηθική της προσταγής, μια ηθική της εξουσίας, μια ηθική της βίας, μια ηθική της μη βίας, κ.ο.κ. Η κάθε μια έχει έγκυρες και δικαιολογημένες αι­τιολογίες, που είναι αναμφισβήτητες για όποιον τις ενστερνί­ζεται. Ποτέ κανείς δεν ενστερνίστηκε μια ηθική επιλογή καθεαυτή, αφού πίσω από κάθε μια τους υπάρχουν πάντοτε μία ή περισσότερες επιλογές υπαρξιακής ή φιλοσοφικής έννοιας.

Το κύριο πρόβλημα το οποίο πρέπει να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε, είναι αν έχει νόημα αυτό που κάνουμε. Να διερωτηθούμε δηλαδή κατά πόσο η συνειδητή και προγραμματισμένη χρήση βίαιων μορφών εξέγερσης εναντίον των καταπιεστικών δομών που θα επιθυμούσαμε να συντρίψουμε, είναι λειτουργική, κατά πόσο δηλαδή είμαστε όντως σε θέση να έχουμε αντίστοιχα και συμφυή αποτελέσματα, ακόμη και από ηθική άποψη, μ’ εκείνες τις ιδανικές προϋποθέσεις που θα έπρεπε να κινητοποιούν τις πράξεις μας και να μας ωθούν να τις επιλέξουμε.

Για να γίνω πιο κατανοητός, θεωρώ ότι πρώτα απ’ όλα εί­μαι υποχρεωμένος να ξεκαθαρίσω τους λόγους που μπορούν να μας οδηγήσουν στην τελική μας επιλογή. Οφείλουμε δηλα­δή να έχουμε πλήρως συνειδητοποιήσει ότι πριν επιλέξουμε το πώς θα δράσουμε, είναι απαραίτητο να έχουμε φτάσει σε μια κάποια βεβαιότητα σε σχέση μ’ αυτό, από τη στιγμή που οποιαδήποτε ενέργεια σαφώς βίαιη, είναι καθεαυτή φορέας μιας ικανής δόσης δύναμης εναντίον αυτού που θα τη δεχθεί, εφόσον τείνει να τον εκμηδενίσει και στην καλύτερη περίπτωση να τον υποτάξει. Πράγματι, η χρήση βίας εμπεριέχει κατά βάθος τη θέληση να εκμηδενιστεί ο αντίπαλος, να εξουδετερωθεί, να τιμωρηθεί, να υποταχθεί, να εξουδετερωθεί. Και υ­πάρχει μεγαλύτερη δύναμη απ’ αυτή που δίνει τη δυνατότητα εκμηδένισης του; Ως εκ τούτου μια τέτοια επιλογή σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει με επιπολαιότητα, ελαφρότητα ή βιασύνη, αλλά πρέπει να είναι προϊόν προσεκτικής σκέψης και μελέτης.

Μια αναρχική άποψη

Η δική μου είναι μια, όχι η, αλλά μια, αναρχική άποψη. Συνεπώς έχει τα τυπικά χαρακτηριστικά της αναρχικής οπτικής που, όντας μερική, σχετική και όχι απόλυτη, όπως όλες οι οπτικές που δεν περιορίζονται σ’ ένα συγκεκριμένο πεδίο δράσης, αντιπροσωπεύει μια θεώρηση ικανή να συμπεριλάβει οικουμενικές αξίες, τις οποίες προτείνει με τη συνείδηση ότι εμπεριέχουν μια εγκυρότητα ικανή να επεκταθεί στους πάντες και σε όλες τις περιπτώσεις. Και η αναρχική άποψη ως αρχή προϋποθέτει πριν από οτιδήποτε άλλο, την άνευ όρων άρνηση κάθε μορφής καταπιεστικής εξουσίας και κυριαρχίας, καθώς δέχεται την ύπαρξη μιας ισότητας κοινωνικά διάχυτης, επιδιώκει τη διαρκή άσκηση της ελευθερίας και αρνείται οποιαδήποτε άσκηση βίας για την υλοποίηση των αποφάσεων και της συλλογικής θέλησης, αποφάσεων που παίρνονται μέσω οριζόντιων, μη ιεραρχικών και μη άκαμπτων δομών.

Ποιο είναι κατά βάθος το πρόβλημα σε σχέση με την πιθανότητα πραγμάτωσης μιας μελλοντικής αναρχικής κοινωνίας; Όπως βλέπω εγώ τα πράγματα, αυτό έχει να κάνει με το ξεπέρασμα και την κατεδάφιση των ιστορικά, δομικά και κυρίως πολιτιστικά παγιωμένων εμποδίων, τα οποία εδραιώνουν την τάξη της εξουσίας και της ιεραρχίας. Η θεσμοθέτηση της σημερινής εξουσίας, πράγματι, που νομιμοποιεί την αναγκαιότητα ύπαρξης της ιεραρχικής προσταγής και την άσκηση της μέσω της χρήσης της συντεταγμένης ισχύος, έχει ουσιαστικά δύο μορφές δικαιολόγησης:

1) Η πιο παλιά και αταβιστική είναι θρησκευτικού τύπου, σύμφωνα με την οποία ο ένας ή περισσότεροι θεοί, από τη στιγμή που δεν εμπιστεύονται την ανθρώπινη ατέλεια την οποία έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι από το ύψος της υπεράνθρωπης εξουσίας τους, υποχρεώνουν την ανθρωπότητα να υπακούει σε ορισμένους επιλεγμένους απ’ αυτούς ανθρώπους, προκειμένου να πραγ­ματοποιηθεί το θεϊκό θέλημα, αποκαλυφθέν και γενικά θεσπισθέν μέσω των ιερών κειμένων»

2) Η άλλη, λαϊκού χαρακτήρα, είναι το χομπσιανό homo nominis lupus , σύμφωνα με το οποίο, απ’ τη στιγμή που από τις απαρχές της φυσικής κατάστασης κάθε άνθρωπος είναι εχθρός των άλλων ανθρώπων, για να μπορέσει να ζήσει με ασφάλεια και αρμονία, στην κοινωνία την οποία συγκροτεί έχει ανάγκη να βρει κάποιον να προστάζει, κάποιον που να είναι σε θέση να επιβάλλει με την ισχύ εκείνη την τάξη η οποία είναι απαραίτητη για μια κοινή ζωή και για την οποία υπάρχει η διαδεδομένη πεποίθηση πως διαφορετικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Το καθήκον των αναρχικών λοιπόν είναι να κάνουν προτάσεις και να δράσουν προκειμένου να δείξουν και να πείσουν ότι οι δικαιολογίες για τη θεϊκή βούληση και την ανάγκη προσταγής από τα πάνω έχουν καθοριστεί ιστορικά και δεν είναι τίποτα άλλο από απλές ανθρώπινες πεποιθήσεις, επιβαλλόμενες και νομιμοποιημένες με το πέρασμα του χρόνου από τη θέληση των ανά καιρούς ισχυρών. Όχι μόνο δεν ισχύουν, αλλά μπορούν ν’ αντικατασταθούν πλήρως από μια θεώρηση που βασίζεται στις αρχές της ελευθερίας, στη συλλογική διεύθυνση των πραγμάτων χωρίς έλεγχο από τα πάνω, στη δυνα­τότητα οργάνωσης χωρίς ιεραρχία και προσταγή, σε μορφές οριζόντιας διαχείρισης. Μπορούμε κάλλιστα να μη μας κυβερνούν, αλλά να αυτοκυβερνιόμαστε, αντικαθιστώντας τη δύναμη επιβολής με την αμοιβαιότητα, την αλληλεγγύη και την αποτελεσματική συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, οι οποίες δεν θα υπάρχει πλέον ανάγκη να επιβάλλονται με τη δύναμη και τη δικαιική νομιμότητα των ένοπλων σωμάτων των προορισμένων για την ασφάλεια και τη δημόσια τάξη, δηλαδή από τους εκτελεστές της θέλησης των αυταρχικών θεσμών.

Απουσία της βίας 

Αναρχικά λοιπόν, οι αποφάσεις για τα διάφορα ζητήματα θα πρέπει να παίρνονται και να υλοποιούνται με τη συμμετοχή των πάντων, αφού δεν μπορούν και δεν πρέπει να επιβάλλονται, αλλά να είναι αποτέλεσμα επιθυμίας και συναίνεσης όλων των ατόμων που συμμετέχουν και συναποτελούν τη δεδομένη κοινωνία. Αυτή είναι μια από τις θεμελιώδεις αρχές που μας διακρίνει.  αυτό δεν αρκεί και είναι υπερβολικά απατηλό να περιοριστούμε να καταργήσουμε τους μπάτσους και αυτούς που τους διατάζουν. Αντιθέτως, πρέπει προπάν­των να καταφέρουμε να εξαφανίσουμε την αναγκαιότητα, εσωτερικευμένη και εκ των πραγμάτων, της δουλειάς και της παρουσίας τους. Αυτό μπορεί να συμβεί μονάχα αντικαθιστώντας την αυταρχική βία μιας κεντρικής κυβέρνησης, που επιβάλλεται προστατευόμενη από τους μπάτσους, με μορφές ελευθεριακής αυτοκυβέρνησης από τις οποίες απουσιάζει η βία και δεν έχουν καμία ανάγκη τους μπάτσους.  Ο Μαλατέστα είχε κατανοήσει κάτι τέτοιο και είχε προτάξει περισσότερα από ένα επιχειρήματα προκειμένου να το καταλά­βουν οι σύντροφοι και όλοι αυτοί που ενδιαφέρονται για τις αναρχικές προτάσεις. «Η εξάλειψη του σωματικού καταναγκασμού δεν αρκεί για ν’ αναδειχθεί η αξιοπρέπεια ενός ελεύθερου ατόμου, αλλά αυτό πρέπει να έχει μάθει ν’ αγαπά τους ομοίους του, να σέβεται τα δικαιώματα που θέλει να σέβονται οι άλλοι για λογαριασμό του, ν’ αρνείται τόσο να τον διατάζουν όσο και να διατάζει… Ο χωροφύλακας δεν είναι ακριβώς βίαιος, αλλά το τυφλό όργανο στην υπηρεσία του βίαιου» .(1)

Έχει συνεπώς νόημα, προκειμένου να υλοποιηθούν οι αναρχικές πολιτικές προτάσεις, η χρήση βίαιων μέσων και οργάνων προκειμένου ν’ αντιπαλευτεί η καταπίεση και η επιβολή των κρατών και των εκμεταλλευτών; Αξίζει τον κόπο και είναι σύμφωνο και συναφές με τις αρχές μας, να εκθέτουμε σε κίνδυνο τόσο τη δική μας, όσο και τη ζωή των άλλων, στον αγώνα για την ελευθερία; Από μια πρώτη ματιά θ’ απαντούσαμε, σε κάθε περίπτωση, όχι. «Οι αναρχικοί είναι εναντίον της βίας. Αυτό είναι γνωστό. Η κεντρική ιδέα του αναρχισμού είναι η εξάλειψη της βίας από την κοινωνική ζωή είναι η οργάνωση των θεμελιωδών κοινωνικών σχέσεων βάσει της ελεύθερης θέλησης των ατόμων, χωρίς την παρέμβαση του χωροφύλακα».(2)

Στην πραγματικότητα η απάντηση δεν είναι ούτε απλή, ούτε άμεση, ούτε δεδομένη, όπως συμβαίνει πάντοτε με ερωτήματα εξαιρετικά σύνθετα, εφόσον για τους αναρχικούς είναι θεμελιώδης η μελέτη του προβλήματος της αντίστασης. Δεδομένου ότι είναι ανήθικο να υποφέρεις και να μην εξεγεί­ρεσαι και, πέρα από ανήθικο, είναι και βλαπτικό, αφού δεν κάνεις τίποτ’ άλλο από το να επικυρώνεις την καταπίεση χωρίς να προσφέρεις κάποια πιθανότητα απελευθέρωσης.

Για τους αναρχικούς είναι θεμελιώδες και αναγκαίο να εξεγείρονται και να εναντιώνονται στη βία των συντεταγμένων εξουσιών, έτσι ώστε αυτή να σταματήσει να αποτελεί εργαλείο των πολιτικών ρυθμίσεων. «Η βία δικαιολογείται μόνο όταν είναι αναγκαία για την υπεράσπιση του εαυτού μας και των άλλων απέναντι στη βία. Όταν παύει να υπάρχει αυτή η αναγκαιότητα, αρχίζει το έγκλημα… Ο σκλάβος βρίσκεται πάντοτε σε κατάσταση νόμιμης άμυνας και συνεπώς η βία του εναντίον του αφέντη, εναντίον του καταπιεστή, είναι πάντοτε δικαιολογημένη ηθικά και το μόνο κριτήριο που μπαίνει είναι η χρησιμότητα και η οικονομία δυνάμεων σε σχέση με τον ανθρώπινο κόπο και πόνο».(3)

Ιδού που επανέρχεται πλήρως ο ηθικός προβληματισμός. Αλλά μπορεί να συζητηθεί μόνο όταν οριστούν γενικά και οικουμενικά η ιδέα και ο σκοπός απ’ όπου εμπνέεται. Η αρχή από την οποία εμπνέεται δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την ηθική, έχει όμως να κάνει ο έσχατος σκοπός ο οποίος πρέπει να επιτευχθεί, δηλαδή η αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία σύμφωνα με τις αναρχικές αρχές της κοινωνικής ελευθερίας, που καθίσταται έτσι η βάση οποιασδήποτε μελλοντικής ηθικής. Ο Μαλατέστα ορίζει την έννοια και τα όρια της χρήσης της βίας, σύμφωνα με τον σκοπό του θριάμβου του αναρχισμού. Όντας αυτός αντίθετος με τη βία, αλλά και μη θέλοντας να την υφίσταται, θεωρεί δίκαιη και δικαιολογημένη την εξέγερση, ακόμη και τη βίαιη, προκειμένου να απελευθερωθούμε από τον καταπιεστή. Όμως, αφού ο θεμελιώδης σκοπός, δεν είναι η απελευθέρωση απ’ αυτόν ή τον άλλο καταπιεστή συγκεκριμένα, αλλά γενικά από την καταπίεση που θεμελιώνεται με τη βία, εφόσον επιτευχθεί ο πρωταρχικός σκοπός και απελευθερωθούμε, η χρήση της βίας πρέπει ν’ αποκλείεται εξ ολοκλήρου. Χρησιμοποιείται μόνο αν δεν υπάρχει άλλο δυνατό μέσο απελευθέρωσης και συνιστά συνεπώς αποκλειστικό εργαλείο άμυνας απέναντι στη βία της κυριαρχίας, κι όχι εργαλείο διαχείρισης και κοινωνικής συγκρότησης. Για τους αναρχικούς η βία είναι αντικοινωνική.

Η αναγκαιότητα της άμυνας

Ο Μαλατέστα εκφράζει και διατυπώνει μια οικουμενική αρχή, ικανή να δώσει νόημα στην επιλογή της δράσης: η βία είναι μια θλιβερή αναγκαιότητα και δικαιολογείται μόνο από την αναγκαιότητα της άμυνας και της μη υποταγής. Καθώς ασπάζομαι πλήρως αυτή την άποψη και, παρότι αναγνωρίζω πως είναι δύσκολο να περιορίσουμε σε μια πρόταση μια τόσο σύνθετη προβληματική, λέω ότι οι αναρχικοί είναι αντιβίαιοι, χωρίς να είναι μη βίαιοι.

Όπως όλες οι διατυπώσεις αρχών, που εκ φύσεως ανάγον­ται σε πολύ ευρύτερα επίπεδα στοχασμού, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και τη συγκεκριμένη, χρειάζεται να αναγνωριστεί πλήρως το πνεύμα και το νόημα της, διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να εργαλειοποιηθεί, αν όχι να μυθοποιηθεί. Λόγω μιας τέτοιας ανάγκης θα ήθελα να πω κάποια πράγματα για την προσέγγιση του Μαλατέστα, γιατί θεωρώ ότι πρέπει να γίνει πλήρως κατανοητή. Ο δικός μας Ερίκο ήταν ένας πεισμένος εξεγερτικός και τέτοιος παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του, αν και στις τελευταίες σκέψεις του άρχισε να ασκεί κάποια κριτική, που όμως δεν άγγιζε στο ελάχιστο τη βασική του πεποίθηση. Αυτό ισχύει τόσο για την άμεση δράση στην οποία ενεπλάκη, όσο και για τις θεωρητικές του απόψεις. Από τη Συμμορία τον Ματέζε μέχρι την Κόκκινη Βδομάδα, για να παραθέσουμε τα πιο γνωστά ιστορικά γε­γονότα, με την καρδιά, τη σκέψη και με μεγάλη γενναιοψυχία, πληρώνοντας πάντοτε σε πρώτο πρόσωπο, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της οργάνωσης και της προώθησης της λαϊκής εξέγερσης, η οποία επιθυμούσε να εξελιχθεί σε κοινωνική επανάσταση. Όμως αφιέρωσε σελίδες και σελίδες σ’ έναν προσεκτικό θεωρητικό στοχασμό προκειμένου να ξεκαθαρίσει ποια θα πρέπει να είναι η αναρχική συνδρομή στον εξεγερτικό αγώνα, ασχολούμενος κυρίως με ποια θα πρέπει να είναι αυτή στην περίπτωση νίκης. Αν υπάρχει ένα όριο στη σκέψη του, έγκειται στο ότι σ’ όλη του τη ζωή δεν κατάφερε ποτέ να βρει άλλον πιθανό δρόμο για την επανάσταση πέρα από την εξέγερση, για την οποία όμως κάθε σκέψη του ακο­λουθεί ενσυνείδητα ένα ακριβές σχήμα: για να καταφέρουμε να οικοδομήσουμε την αναρχία κατά αρχήν πρέπει να εξεγερθούμε, είναι το περίφημο αναγκαίο κακό το οποίο δεν μπο­ρούμε να παραβλέψουμε, προκειμένου να γκρεμίσουμε το σύστημα της καταπιεστικής εξουσίας αλλά είχε άκρως ξεκαθαρισμένες ιδέες για το τι θα είναι η εξέγερση.

Η εξέγερση είναι ο λαός που ξεσηκώνεται, το σύνολο των εκμεταλλευόμενων, των απόβλητων, των περιθωριοποιημένων και όλων των καταπιεσμένων, οι οποίοι, μη διατεθειμένοι πλέον να υποφέρουν, αποφασίζουν με την καρδιά τους να σπάσουν τις αλυσίδες και ν’ ανατρέψουν τους καταπιεστές τους. Είναι ένας πραγματικός λαϊκός αγώνας, κι αν χρειαστεί, ένας λαϊκός πόλεμος. Τίποτα το πρωτοποριακό, το ελιτίστικο, καμία σχέση με τη συνειδητή μειοψηφία που δρα αυθαιρέτως στο όνομα του λαού. Τάχθηκε πάντοτε εναντίον των βομβιστών, αυτών που κάνουν επιθέσεις, των μιμητών του Ραβασόλ, αυτών που, με γενναιοψυχία, επιτίθενται με το ίδιο τους το χέρι στον εχθρό, διεξάγοντας έναν πόλεμο που, όπως όλοι οι πόλεμοι, γίνεται για να κερδηθεί και επιδιώκει την εκμηδένιση του αντιπάλου. Η αναγκαία βία είναι μόνο αυτή της άμυνας, συμπεριλαμβάνοντας στην άμυνα και την επιθυμία απελευθέρωσης από την καταπίεση, ενώ δεν μπορεί να είναι τέτοια αυτή που, στο όνομα της απελευθερωτικής θέλησης, υιοθετεί τη λογική της πολεμικής επίθεσης στον ε­χθρό για να τον καταστρέψει. Είναι προφανές για αυτόν, αλλά και για κάθε πεπεισμένο αναρχικό, ότι η βία πρέπει να σταματήσει μόλις η εξέγερση καταστήσει ανενεργούς τους καταπιεστές και τους τυράννους, ακριβώς για να μην επιτρέψει την εμφάνιση απαίσιων μορφών βίας, οι οποίες λόγω του υπάρχοντος μίσους και της καταπιεσμένης μνησικακίας, θα μπορούσαν να εκδηλωθούν μέσα στο ντελίριο της νίκης.

Η σύγκρουση των εξουσιών

Δεν είναι δύσκολο να έρθουμε στο σήμερα, όπου αυξάνει μια κατακερματισμένη χρήση της βίας εκ μέρους ανατρεπτι­κών τάσεων ποικίλης έμπνευσης. Από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και τους άλλους εγχώριους μαχόμενους σχηματισμούς στον ισλαμικό φονταμενταλισμό που δρα σε παγκόσμιο επίπεδο. Με διαφορετική ιδεολογική βάση, δρουν όλες σπέρνοντας τον τρόμο, είτε μεταξύ των γραμμών του εχθρού που θέλουν να χτυπήσουν, είτε μεταξύ των ανθρώπων των περιοχών που χτυπιούνται. Σύμφωνα με τα αναρχικά κριτήρια τα οποία παρουσιάσαμε εδώ, οι βίαιες ενέργειες των ανατρεπτικών επιθέ­σεων που βλέπουμε καθημερινά, δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με μια εξεγερτική θέληση. Σε ότι αφορά τη Δύση, μου φαίνεται, αντιθέτως, έκφραση μαχόμενων, που προσπα­θούν να διεξάγουν έναν ανελέητο πόλεμο, ο οποίος ουσιαστικά εκλαμβάνεται από τις μάζες που θα ήθελαν να εμπλέξουν σαν ασαφής και ξένος. Είναι ένας προσωπικός πόλεμος ο οποίος, άσχετα με τις προθέσεις, σε κάποιες περιπτώσεις διακηρυγμένες σε κάποιες άλλες όχι, έχει τη γεύση της σύγκρουσης μεταξύ αντιτεθέμενων εξουσιών και διεξάγεται στο όνομα του περίφημου λαού του 19ου αιώνα, ο οποίος όμως, αντί να εξεγείρεται στο πλευρό τους, κοιτάζει τρομαγμένος και ζητά την προστασία των ισχυρών ανθρώπων των θεσμών προκειμένου να προστατευθεί. Σε ότι αφορά την Ανατολή και τη Μέση Ανατολή, επειδή η πολιτιστική και κοινωνική κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική, θα πρέπει ν’ αναλυθεί ξεχωριστά και με σοβαρότητα, κι εδώ δεν είναι το κατάλληλο μέρος για κάτι τέτοιο.

Προσωπικά προτιμώ να μη θεωρώ την εξέγερση σαν τη μοναδική επαναστατική δραστηριότητα. Τη βρίσκω περιοριστική και περισταλτική. Μάλιστα, όσο περισσότερο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι δεν είναι αυτός ο κύριος δρόμος που πρέπει ν’ ακολουθήσουμε, με την έννοια ότι δεν περιλαμβάνει όλες τις δυνάμεις και ενέργειες για να υπάρξει η λαϊκή αφύπνιση. Κατά τη γνώμη μου η αναρχία δια­κρίνεται κυρίως λόγω της μορφής της κοινωνίας και της αυτοδιευθυντικής μεθόδου που προτείνει, και όχι λόγω της εναντίωσής της στο υπάρχον. Στην πραγματικότητα η εναντίωσή της είναι άμεση συνέπεια της σαφώς εναλλακτικής της τοποθέτησης απέναντι στην κυριαρχία. Όχι αντιστρόφως, ότι δηλαδή τοποθετούμαστε εναλλακτικά απέναντι στην κυριαρχία λόγω κυρίως της εναντίωσής μας στο υπάρχον. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι αντίθετος στις λαϊκές εξεγέρσεις. Αυτές θα υπάρχουν όσο θα υπάρχουν αδικίες, καταπίεση και εκμετάλλευση. Κι όταν ο λαός αφυπνιστεί κι έχει την ευκαιρία, όπως κάθε άλλος αναρχικός, θα συμμετέχω πεισμένος και θα κάνω αυτό που μου αναλογεί, γιατί η εξέγερση εναντίον των αυ­ταρχικών ενεργειών της εξουσίας είναι καθεαυτή δίκαιη. Αλλά η γνώση μου λέει ότι δεν είναι αυτός, καθεαυτός, ο δρόμος για την πραγμάτωση μιας κοινωνίας απελευθερωμένης και ελεύθερης. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα νικηφόρων εξεγέρσεων, που στη συνέχεια εγκαθίδρυσαν τρομερές ολοκληρωτικές εξουσίες. Απ’ ότι ξέρω, ή πιστεύω ότι ξέρω, ο εξεγερτικός δρόμος, καθεαυτός, είναι εντελώς ανεπαρκής σαν πραγματικό μέσο απελευθέρωσης και οικοδόμησης της άλλης κοινωνίας την οποία ονειρεύεται ο αναρχικός.

Διεύθυνση χωρίς εξουσία

Η αναρχία προσδιορίζεται και διακρίνεται λόγω της με­θόδου μέσω της οποίας τα ίδια της τα υποκείμενα λαμβάνουν τις αποφάσεις και λόγω της αρχής της διεύθυνσης των υποθέσεων χωρίς την ύπαρξη μιας εξουσίας θεσμισμένης από τα πάνω που θα επιβάλλει τη θέληση της, και όχι λόγω του τύπου της εξέγερσης που θα χρησιμοποιήσει. Είμαστε αναρχικοί όχι γιατί απλώς αισθανόμαστε την ανάγκη να εξεγερθούμε, αλλά γιατί θέλουμε να οικοδομήσουμε κάτι το εναλλακτικό, το οποίο θα τείνει στη μέγιστη δυνατή πολιτική, κοινωνική και υπαρξιακή ελευθερία. Οι εξεγέρσεις και οι διάφορες μορφές της επανάστασης με κανέναν τρόπο δεν είναι μια δική μας ιδιαιτερότητα, δεν είναι αυτό που μας διακρίνει. Οι πάντες, συμπεριλαμβανομένων των μπολσεβίκων, των ισλαμιστών, μέχρι και των φασιστών, εφόσον καταπιέζονται και εμποδίζονται να εκφραστούν, τείνουν να εξεγείρονται, προκειμένου ν’ απελευθερωθούν απ’ ότι τους καταπιέζει. Αλλά η εξέγερση τους και, εφόσον υπάρξει, η επανάσταση τους, έχουν μια γεύση καθόλα διαφορετική από τη δική μας, αναμφιβόλως αντίθετη. Αυτοί, με ιδεολογικές αιτιολογήσεις και ιδανικά διαφορετικά μεταξύ τους, θέλουν την εγκαθίδρυση μιας νέας ισχυρής εξουσίας, απόλυτης, ολοκληρωτικής, θεοκρατικής. Εξεγείρονται απέναντι στην υπάρχουσα εξουσία επειδή θέλουν να μπουν στη θέση της και να κυριαρχήσουν πάνω στους αν­θρώπους. Εμείς, όταν καταφέρουμε να εξεγερθούμε, αντιθέ­τως, θα θέλουμε να γκρεμίσουμε όχι μόνο την υπάρχουσα εξουσία, αλλά και κάθε άλλη μορφή κυριαρχίας, γιατί θέλουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία θεμελιωμένη στην απουσία ιεραρχίας και κυρίαρχης εξουσίας. Δεν παρουσιαζόμαστε ως εκ τούτου σαν εξεγερτικοί, αλλά κυρίως ως φανατικοί εραστές της ελευθερίας, όλης της δυνατής ελευθερίας, της αυτοκυβέρνησης, της θέλησης να μην μας κυβερνούν από τα πάνω και να ζούμε και να συμβιώνουμε με τους άλλους χωρίς βίαιη επιβολή, με αλληλεγγύη, αμοιβαιότητα και τη μέγιστη συναινετική συμφωνία.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε να δανειστούμε, οφείλουμε όμως να παραμείνουμε αμετακίνητοι στις ιδέες μας. Πρέπει να δημιουργήσουμε τόπους ελευθεριακού πειραματισμού, όπου θα μπορούμε να ζούμε και να δοκιμάζουμε μορφές αυτοκυβέρνησης και κοινωνικής αλληλεγγύης, λέγοντας όχι στη δι­δαχή ενός και μόνο μοντέλου, ναι σε πολλά περισσότερα. Πολυσθενείς, πολυκεντρικοί και ακεντροι τόποι, χωρίς ιεραρχίες και γραφειοκρατίες στο εσωτερικό τους, ικανοί να γεννούν καινοτομίες και πολιτιστικές ανατροπές, να είναι δημιουργι­κοί και χωρίς προκαταλήψεις, αποτελώντας παραδείγματα για το πώς μπορεί να φτιαχτεί και να υπάρξει μια κοινωνία. Στιγμές συλλογικής αυτοκυβέρνησης, ελευθεριακά κοινωνικά κέντρα, ελευθεριακά σχολεία, ελευθεριακοί δήμοι από τα κάτω, δυνατότητα για όποιον επιθυμεί να προβεί σε κοινούς πει­ραματισμούς και οτιδήποτε άλλο έρχεται στο μυαλό που αντιπροσωπεύει και δείχνει την κοινωνία την οποία επιθυμούμε. Μια κοινωνία μέσα στην κοινωνία τελικά, ικανή ν’ ανατρέψει τα υπάρχοντα μοντέλα και το συλλογικό φαντασιακό. Αν ενώ διαδίδεται δεχτεί την επίθεση από τις θεσμισμένες εξουσίες, ενίοτε θα αμυνθεί και θα εξεγερθεί για να διατηρήσει το δικαίωμα της στην ελεύθερη επιλογή, στην ελεύθερη σκέψη, στον ελεύθερο πειραματισμό. Είναι δυνατόν να υπάρξει! Και, πιστέψτε με, είναι πολύ πιο ισχυρή και θορυβώδης από οποιαδήποτε εκπυρσοκρότηση όπλου ή έκρηξη βόμβας, από οποιονδήποτε πόλεμο, οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια.

Σημειώσεις:

1. Errico Malatesta, Επιλεγμένα γραπτά, με την επιμέλεια των  C. Zaccaria και G. Berneri, “Umanità Nova” 20 Ιουλίου 1920, Εκδόσεις RL, Napoli, 1947.
2. Errico Malatesta, Σελίδες καθημερινού αγώνα, 1ος Τόμος, “Umanità Nova” 25 Αυγούστου 1921, σελ. 195,  Carrara, 1975.
3. Id., σελ.. 196.

Τη συλλογή κειμένων σχετικά με τον Αναρχισμό και τη Βία, ετοίμασε ο Παναγιώτης Καλαμαράς στο Εργαστήρι της Ελευθεριακής Κουλτούρας. Κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων στην πόλη της Αθήνας το καλοκαίρι του 2004.

* Το άρθρο τον Αντρέα Πάπι δημοσιεύτηκε στο μηνιαίο αναρχικό περιοδικο  A rivista anarchica  τεύχος 299, Φλεβάρης 2004.

2^Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ 61 & ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ

(Αναφορικά με την εκκένωση της επανακατάληψης της Villa Amalias και της Κατάληψης Σκαραμαγκά στις 09/01/12)

Περίεργα παιχνίδια παίζονται τις τελευταίες μέρες στις πλάτες μας. Το λεγόμενο σκάνδαλο της «Λίστας Λαγκάρντ» δεν είναι τίποτα μπροστά στη ρεμούλα και τη διαφθορά που κυριαρχεί διαχρονικά στους κύκλους αστών, καναλάρχων, πολιτικών και τραπεζιτών. Και η απόφασή της πολιτικής εξουσίας να πατάξει την «ανομία» και να «εφαρμόσει-το-νόμο» μας ακούγεται όχι μονάχα υποκριτική, αλλά κυρίως πολύ-πολύ επικίνδυνη… ο σύγχρονος Ολοκληρωτισμός είναι εδώ.

Την ώρα που η πολιτική εξουσία διαπραγματεύεται το νέο τρόπο που θα μας αφαιμάξει φέρνοντας στη Βουλή ακόμη ένα φορο-ληστρικό νόμο, υπό τη δαμόκλεια σπάθη της «εθνικής χρεοκοπίας» μας εγκαλεί σε συμμόρφωση και στρατιωτική υποταγή. Ε όχι λοιπόν!

«Εδώ είναι το σπίτι μας»

Στις 9/01/13 στις 8 το πρωί, 92 σύντροφοι και συντρόφισσες αποφάσισαν να επανακαταλάβουν το κτίριο της Villas Amalias που είχε εκκενωθεί στις 20/12/12 απελευθερώνοντάς το για 2 ώρες, ενώ λίγο αργότερα πραγματοποιείται συμβολική κατάληψη στα κεντρικά γραφεία της ΔΗΜΑΡ από άλλη ομάδα συντρόφων. Το αποτέλεσμα και των δύο κινήσεων ήταν η σύλληψη των 92 επανακαταληψιών με τη συμβολή των πάνοπλων ειδικών δυνάμεων της ΕΚΑΜ (αυτής που σε λίγο καιρό θα μας καταστέλλει «ειρηνικά» στις διαδηλώσεις) και την προσαγωγή των 56 καταληψιών της ΔΗΜΑΡ.

Λίγες ώρες αργότερα, κι ενώ αλληλέγγυοι/ες συγκεντρώνονται στη ΓΑΔΑ και στο Πολυτεχνείο, η κατάληψή μας Πατησιών 61 & Σκαραμαγκά περικυκλώνεται από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και στη συνέχεια, στις 3 το μεσημέρι, πραγματοποιείται εκδικητική έφοδος των μπάτσων στο κτίριο με αποτέλεσμα τη σύλληψη 7 συντρόφων/ισσων. Οι κατηγορίες που τους αποδίδονται τελικά είναι πλημμελημματικού χαρακτήρα:

• διατάραξη κοινής ειρήνης για το αδίκημα της κατάληψης
• νόμος περί οπλοκατοχής (2 κουζινομάχαιρα και μία σφεντόνα)
• νόμος περί βεγγαλικών (μία πασχαλιάτικη “γουρούνα” που μας είχαν πετάξει κάγκουρες δελτάδες και δεν είχε σκάσει)

Την επόμενη μέρα μαθαίνουμε πως ο πρόεδρος του ΝΑΤ, Χρήστος Φωτίου, κατέθεσε την ημέρα της εκκένωσης μήνυση στη Αστυνομική Ασφάλεια Πειραιά δίνοντας το πράσινο φως για την επέμβαση. Τα «ειδησιογραφικά συνεργεία» της ΕΛ.ΑΣ καταγράφουν αποσπασματικές εικόνες από το εσωτερικό (άδεια μπουκάλια μπύρας και πυροσβεστήρες) και τις παραδίδουν ως βορά στα αρπακτικά των ειδήσεων των 8. Ο λάσπη τους δεν περιγράφεται! Η απάντησή μας είναι άμεση με τη δημοσιοποίηση φωτογραφιών από το εσωτερικό της κατάληψης,απαντώντας στα ψέμματα και τη κατασυκοφάντηση.

Το έδαφος, φυσικά, είχε προετοιμαστεί από τα ΜΜΕ όλες τις προηγούμενες μέρες. Η αστυνομική εισβολή στη Βίλα Αμαλίας και την ΑΣΟΕΕ, στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της σχολής και στον  ρ/δ σταθμό 98 FMσυνοδεύτηκε από ένα τεράστιο κύμα συκοφαντίας και απονοηματοδότησης της λειτουργίας των χώρων και των προταγμάτων που πρεσβεύουν. Η συκοφάντηση δεν είναι τωρινή συνθήκη. Ωστόσο είναι εμφανής η κρατική επιλογή: το πλήγμα στον κόσμο της αυτοοργάνωσης να είναι συντριπτικό.

Στο πλαίσιο αυτό, η κατάληψη της Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά είχε βρεθεί μέσα σε λίγες μόνο ημέρες στα χείλη δεκάδων εντολοδόχων δημοσιογράφων και αναλυτών εκπροσώπων της αστικής τάξης. Ενδεικτικό είναι το δημοσίευμα της ESPRESSO (29/12) που παρουσίαζε την εικόνα ενός εγκαταλελειμμένου κτηρίου και το τηλεοπτικό ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ με φόντο τις κραυγές περί την αξιοποίηση των δημόσιων κτηρίων, τι κι αν κάθονται και σαπίζουν γύρω στα 2000 κτήρια του δημοσίου.

Αλλά ας δούμε αυτήν την περιβόητη «αξιοποίηση του ακινήτου»

Το κτίριο της Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά καταλείφθηκε στις 19/03/09 από συντρόφους και συντρόφισσες του  αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Ο χώρος παρέμενε εγκαταλελειμμένος από το 1999 για λόγους στατικότητας μετά το σεισμό της ίδιας χρονιάς, ενώ μέχρι τότε – κατά περιόδους – νοικιαζόταν από το ΝΑΤ το ισόγειο και άλλος ένας όροφος. Ακόμα και την «περίοδο της ανάπτυξης» δεν είχε γίνει καμία εξολοκλήρου συντήρηση και ανακατασκευή λόγω των υπέρογκων απαιτήσεων και των αυστηρών θεσμικών προϋποθέσεων (διατηρητέο κτίσμα) και για μία δεκαετία το κτίριο – στην κυριολεξία – ρήμαζε.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει το ίδιο το ΝΑΤ [6565/23-11-10] η αντικειμενική αξία αγοραπωλησίας του το 2007 ήταν η μισή της εμπορικής (μίσθωση σε ιδιώτη). Επίσης σύμφωνα με το ίδιο έγγραφο, η τεχνική εταιρία ΒΙΠΕΤΒΑ στην μελέτη της αναφέρει πως:

«το κτίριο δεν αξιοποιείται ως έχει και απαιτούνται σημαντικές επεμβάσεις στους εσωτερικούς χώρους ορόφων του ισογείου καθώς και των εξωτερικών όψεων. […] Ως προωθητέα λύση προτείνεται, να παραμείνει το ακίνητο στην ιδιοκτησία του ΝΑΤ και να αυτοχρηματοδοτηθεί η ανακαίνιση».

Επίσης «για τον πιθανό Ανάδοχο η απόδοση είναι οριακή εκτός αν καταστεί τεχνικά δυνατή και θεσμικά επιτρεπτή η επέμβαση στις εσωτερικές διαρρυθμίσεις. […] Σε κάθε περίπτωση τα περιθώρια κέρδους είναι στενά (εφόσον μάλιστα συνυπολογιστεί και το ρίσκο της πιθανής μειωμένης εκμετάλλευσης σε κάποιες χρονικές περιόδους λόγω συνθηκών αγοράς).»

Τέλος «το ΝΑΤ δεν διαθέτει τις δομές για να εκμεταλλευτεί το κτίριο κατά τον καλύτερο τρόπο και θα αναλάβει έτσι σοβαρό ρίσκο.

Με το πρόσχημα της διάσωσης του ΝΑΤ, ο πρόεδρος Χρήστος Φωτίου επικαλείται την «αξιοποίησή» των ακινήτων. Όνειρα θερινή νυκτός, φυσικά, για ένα ταμείο το οποίο βρίσκεται στα όρια της πτώχευσης. Η πραγματικότητα είναι ότι υπό τις ισχυρές πιέσεις της τρόικας επιχειρείται η παραχώρηση των ακινήτων του ΝΑΤ στο ΤΑΙΠΕΔ ώστε να πουληθούν αργότερα σε τιμές ξεφτίλας. Οι δήθεν συνδικαλιστικές κορώνες του ΔΣ του ΝΑΤ που εναντιώνονται σε αυτό και τα περί ύπαρξης «αυτοτελούς υπηρεσίας του ΝΑΤ για την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας» δεν είναι τίποτα άλλο παρά δείγμα ανταγωνισμών για το ποιος θα «φάει τα φιλέτα». Τέλος, όσον αφορά το κατειλημμένο κτίριο της Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, όλα αυτά ουσιαστικά αποτελούν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε ο Φωτίου να κλείσει το μάτι στον Καμίνη  (βλ. αναπτυξιακό πλάνο «Αθήνα 2014»), στα κατασταλτικά σχέδια του Δένδια και τα ρατσιστικά του Μιχαλολιάκου.

Τι πραγματικά παίζεται πίσω από τις πλάτες μας;

Πέρα του προφανούς, όταν λέμε «πίσω από τις πλάτες μας» εννοούμε επίσης «κάτω από την Πατησίων». Ας εξηγήσουμε.

Αρχικά, θα σταθούμε σε μία απλή παρατήρηση που δυστυχώς μετά την 1^η εκκένωση της Villa Amalias δεν έχει επισημανθεί ικανοποιητικά. Από τις 20/12/12, μέρα που το κράτος αποφάσισε ανοιχτά να κηρύξει τον πόλεμο με τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο και τις καταλήψεις, στο site της Χρυσής Αυγής δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά! Τόσες μέρες κινηματικού αναβρασμού (έφοδος των μπάτσων στην ΑΣΟΕΕ, στον αυτοοργανωμένο Ρ/Σ 98 FM, καθημερινές κινηματικές παρεμβάσεις κλπ.) και ούτε μία σπέκουλα από τους χρυσαυγίτες για την κυβέρνηση που «δεν-κάνει-καλά-τη-δουλειά-της», ούτε ένα σχόλιο για τους «άπλυτους» και τους «αναρχοσυριζαίους». Τίποτα! Εκτιμήσεις κάνουμε, δεν είμαστε μάντεις, αλλά το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Η προσπάθεια επίθεσης του κράτους στον α/α χώρο είναι άλλη μία πράξη συνεργασίας μεταξύ κυβέρνησης-Καμίνη-Χρυσής Αυγής. Και ο στόχος όπως πάντα είναι διπλός: οικονομικός και ιδεολογικός.

Ας δούμε το πρώτο σκέλος.

Οι αστυνομικές επιχειρήσεις σε Villa Amalias, ΑΣΟΕΕ, Σκαραμαγκά έχουν ως κοινό γεωγραφικό τόπο τον άξονα της λεωφ. Πατησίων. Ήδη, την ίδια μέρα της εκκένωσης της Σκαραμαγκά (09/01/13) ο Δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης και ο Περιφερειάρχης Αττικής Γ. Σγουρός υπέγραψαν την έναρξη υλοποίησης του Αναπτυξιακού Προγράμματος για την Αθήναύψους 35.5 εκατομμυρίων ευρώ! Και όπως είναι λογικό κάθε επενδυτής χρειάζεται την ασφάλειά του από τα «φρικιά» και τους αντιφασίστες. Φυσικά, για να ωραιοποιηθεί το πρόγραμμα χρειάζεται λίγη «πρασινάδα»… βιοκλιματικοί βρεφονηπιακοί σταθμοί, αναπλάσεις πλατειών, αποχετευτικό δίκτυο είναι μερικά από τα έργα που επικαλείται η δημαρχάρα για να μας πείσει για το «αγαθόν» των προθέσεών του. Να θυμηθούμε το «αγαθό» παρελθόν του αριστεριτζή νεοφιλελεύθερου Καμίνη;

Σχεδόν ένα χρόνο πίσω, ο Καμίνης, την πιο κρύα νύχτα του περσινού χειμώνα (01/02/12) έστειλε τα ΜΑΤ στο Πνευματικό Κέντρο Αθηνών για να εκκενώσουν με ξύλο τους αστέγους που προσπάθησαν να μπουν μέσα ώστε να γλιτώσουν από το πολικό ψύχος. Η ναζιστικής έμπνευσης απόφαση του Καμίνη να αναλάβει ένας κατασταλτικός μηχανισμός ώστε να δώσει λύση σ’ ένα κοινωνικό πρόβλημα όπως αυτό των αστέγων, δεν ήταν η μοναδική. Το ίδιο συνέβη με τις οροθετικές ιερόδουλες, το ίδιο συνέβη με τα αστυνομικά πογκρόμ σε πιάτσες τοξικοεξαρτημένων. Η εκλεκτική συγγένεια του Καμίνη με τη Χρυσή Αυγή εντοπίζεται σ’ ένα ακόμη παράδειγμα άξιο της ανθρωπιάς τους: στις 29/11/12, ο Δήμαρχος μάς ανακοινώνει πως ξηλώνει τα παγκάκια στην πλ. Κλαύθμωνος ώστε να μην κοιμούνται οι άστεγοι και «για να μπορεί το κέντρο της Αθήνας να θυμίζει ευρωπαϊκή πρωτεύουσα». Τι να σχολιάσουμε… Και το Βερολίνο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης [1] το 1936, ευρωπαϊκή πρωτεύουσα ήταν!

Ανάπτυξη δε θέλετε; Φάτε ναζισμό!

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο δεύτερο σκέλος, το ιδεολογικό.

Ο Καμίνης πέραν από τις καταλήψεις, μισεί θανάσιμα κάτι ακόμη: τις διαδηλώσεις. Οι πρωτοβουλίες του για αναθεώρηση των συνταγματικών άρθρων περί των δημοσίων συναθροίσεων δίνουν και παίρνουν, κάτι που φυσικά δε θα μπορούσε να αφήνει δυσαρεστημένους τους χρυσαυγίτες. Απώτερος στόχος της «κρυφής» συνεργασίας κυβέρνησης-Καμίνη-Χρυσής Αυγής είναι η εμπέδωση του «κοινού εχθρού»: των αγωνιζόμενων, των αντιστεκόμενων, όσων δεν θέλουν να σκύψουν το κεφάλι τους. Η VillaAmalias, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ, ο αυτο-οργανωμένος Ρ/Σ 98 FM, η συνέλευση και οι κοινοί αγώνες μεταναστών μικροπωλητών/αλληλέγγυων στην ΑΣΟΕΕ και η κατάληψη Σκαραμαγκά αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Οι εστίες αντίστασης αποτελούν αγκάθια κάθε εξουσίας και πρέπει πάση θυσία να χωνευτεί καλά στην κοινή συνείδηση ότι το να μη στέκεσαι σούζα στις στρατιωτικές προσταγές κράτους και αφεντικών είναι «παράνομο», «άνομο» άρα έγκλημα.

Η ιδεολογική και πρακτική σύμπλευση κράτους, δημοτικής αρχής και ΧΑ όπου ο ένας αλληλοσυμπληρώνει τον άλλο πλέον «βγάζει μάτι»: από τη μία οι νεοναζί πιέζουν το πολιτικό φάσμα προς την εμπέδωση της ατζέντας τους και από την άλλη μετατοπίζεται συνεχώς η κεντρική πολιτική γραμμή προς ακροδεξιές θέσεις και πρακτικές ενσωματώνοντας/νομιμοποιώντας τους νεοναζί. Σε γενικές γραμμές το πολιτικό σύστημα ζέχνει εθνικισμό, ρατσισμό, ομοφοβία, συνωμοσιολογία, νεοφιλελευθερισμό, ολοκληρωτισμό. Ο ναζισμός έχει έρθει για να μείνει;

Τέλος, όσον αφορά τις καταλήψεις, η εκτίμηση των πραγμάτων λέει το εξής απλό: αυτό που πλέον έχει ξεκινήσει επίσημα ως δουλειά της αστυνομίας, θα συνεχιστεί ως «νυχτοκάματο» των φασιστών χρυσαυγιτών.

Αντιγράφουμε από παλιότερο κείμενό μας αναφορικά με το κέντρο της Αθήνας και τα ρατσιστικά πογκρόμ στο 6^ο Διαμέρισμα Αθήνας:

[…] Το ζήτημα δεν είναι η λύση κάποιου προβλήματος, αλλά η κατασκευή μίας νέας χωροθέτησης, η κατασκευή νέων ειδικών ζωνών όπου οι πληθυσμοί (ασχέτως αλλοδαπής ή ημεδαπής καταγωγής) θα επιβιώνουν περιθωροποιημένοι υπό ένα καθεστώς πλήρους κοινωνικής εξαίρεσης. Οι μετανάστες είναι η αρχή και ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση: δίχως χαρτιά, δίχως εργασιακά δικαιώματα, σε απόλυτη εργασιακή επισφάλεια, τρομοκρατία στο δρόμο, στη γειτονιά, στο σπίτι… Οι ζωές τους συγκροτούνται στη βάση ενός «ορίου» που ξεπερνά τα συνήθη «κοινωνικά περιθώρια». Οι ζωές τους βρίσκονται στην «κόψη του ξυραφιού»· μεταφορικά και κυριολεκτικά!

Είναι οι μοντέρνες φυλακές που μας έχουν ετοιμάσει για τις γειτονιές μας. Είναι οι «μικρές» χούντες με συγκεκριμένο γεωγραφικό προσδιορισμό, είναι τα άτυπα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» στο κέντρο της Αθήνας με ανθρωποφύλακες τους χρυσαυγίτες. Και σε αυτές τις ζώνες, ο «ξένος» δε θα είναι μονάχα ο εθνοτικά διαφορετικός, ο μετανάστης ή ο πρόσφυγας. Θα είναι επίσης ο άστεγος, η τοξικοεξαρτημένη, η εκδιδόμενη, ο άνεργος, η κομμουνίστρια, ο αναρχικός, ο ομοφιλόφιλος, η λεσβία… Όποιος δε θα είναι με το μέρος του τραμπούκου Παναγιώταρου και τη δολοφονική συμμορία του, θα βαφτίζεται «αλβανική κωλοτρυπίδα» και θα οδηγείται στο Άουσβιτζ. Όποιος δε θα χωράει στο νέο εθνικό «εμείς», όποιος δε θα ταυτίζει το συμφέρον του με το εθνικό συμφέρον του λευκού-έλληνα-άντρα θα «εξοστρακίζεται» και θα εκτίθεται άμεσα στον κίνδυνο του  θανάτου. Όπως τότε.

Οι μέρες των ταραχών έχουν ήδη φτάσει! Σκοπός Κράτους και Χρυσής Αυγής (ως συστημικής εμπροσθοφυλακής) είναι να εγκληματοποιήσουν τους κοινωνικούς αγώνες προβληματικοποιώντας τις καταλήψειςδημοσίων ή ιδιωτικών κτιρίων. Γιατί κατάληψη δεν είναι μονάχα η VillaAmalias και η Σκαραμαγκά. Κατάληψη κάνει η ΠΟΕ-ΟΤΑ, κατάληψη κάνουν οι ασφαλισμένοι του ΝΑΤ. Κατάληψη κάνουν οι μαθητές, οι φοιτητές, οι συνελεύσεις γειτονιάς. Κατάληψη ήταν και το Πολυτεχνείο του 1973. Κατάληψη έκαναν οι εργάτες γης των ισπανικών κολλεκτίβων του μεσοπολέμου, κατάληψη θα κάνουν οι εργάτες που θα απαλλοτριώσουν το εργαστάσιο από τα αφεντικά.

Στοχοποιούν τις καταλήψεις γιατί…

η κατάληψη δεν είναι απλά ένα μέσο αγώνα. Είναι το περιεχόμενό του. Είναι η απαλλοτρίωση του κλεμμένου χώρου και χρόνου. Και οι οριζόντιες-αντιιεραρχικές συνελεύσεις τους δεν είναι απλά μέσο λήψης αποφάσεων. Είναι το περιεχόμενο της αυτοοργάνωσης. Είναι οι σκέψεις που δεν εκφράστηκαν, όσα δεν ελέχθησαν και περιμένουν να ειπωθούν.

Οι (άδολοι) υπερασπιστές της Δημοκρατίας

Σαμαράς, Δένδιας, Βορίδης, Γεωργιάδης, Μιχαλολιάκος… Θα δυσκολευόμασταν πάρα πολύ αν έπρεπε να αποφασίσουμε ποιος από όλους αυτούς είναι στις μέρες μας ο καλύτερος υπερασπιστής της δημοκρατίας. Οι ομιλίες τους «ματώνουν» τα μυαλά μας: «Κατάληψη; Αυτό είναι αντιδημοκρατικό!» τσιρίζει ο Άδωνις. «Απεργία; Αυτό είναι αντιδημοκρατικό!» γκαρίζει ο Σαμαράς. «Αντισυγκέντρωση; Αυτό είναι αντιδημοκρατικό!» ξεσπαθώνει και η κουράδα ο Μιχαλολιάκος… «VillaAmalias; Θα αποδοθεί στο δημόσιο για να αξιοποιηθεί. Αυτό είναι το δημοκρατικό!» διατρανώνει ο Καμίνης (ποιο δημόσιο, αυτό που ξεπουλάνε κοψοχρονιά;).

Η αλήθεια είναι ότι αυτοί που υπερασπίζονται σήμερα τη Δημοκρατία, στην ουσία υπερασπίζονται ένα αυταρχικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Η σημερινή τρικομματική ακροδεξιά κυβέρνηση δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις του ’50-’60. Και το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα; Η συγκυβέρνηση έχοντας ως πολιτική «πλάτη» στα δεξιά την (άλλοτε εκτός φάσματος) ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, μπορεί να κινείται άνετα σε ένα ευρύ πεδίο – από κεντροδεξιά έως τέρμα-ακροδεξιά – και να εμφανίζεται παρόλα αυτά ως «κέντρο». Η μετατόπιση του πολιτικού άξονα της χώρας προς τον ολοκληρωτισμό φαίνεται σα να είναι «απόφαση κεντρική»… και «λύση τελική».

… και οι υπονομευτές της

Το ανταγωνιστικό κίνημα τα τελευταία 3 χρόνια, δυστυχώς, δίνει μάχες οπισθοχώρησης. Τα αφεντικά συνεχώς κερδίζουν χώρο και ταυτόχρονα μας περιγελούν εγκαλώντας μας για διάφορα πράγματα: «μαζί τα φάγαμε», είσαστε τεμπέληδες, είσαστε άνομοι, είσαστε ανεύθυνοι. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι πρώτα στους εαυτούς μας και μετά σε αυτούς: δε θα δεχτούμε καμία υπόδειξη από το κράτος, τα αφεντικά και τους φασίστες.

Δεν κάνουμε διάλογο μαζί τους.

Δεν είμαστε αντιπολίτευση, ούτε κάνουμε αντιπολίτευση.

Ως πότε δηλαδή θα ανεχόμαστε τα διλήμματα που θέτει η πολιτική εξουσία υπό τη καθοδήγηση του κεφαλαίου;

Ως πότε θα ανεχόμαστε να νιώθουμε υπόλογοι για την δυσλειτουργία του κεφαλαίου;

Δεν θα κάτσουμε να βρούμε καμία λύση για το πώς θα μας εκμεταλλεύονται τα αφεντικά αποδοτικότερα τα επόμενα τριάντα χρόνια.

Ούτε θα κάνουμε υποδείξεις για το πώς θα διαχειριστούν το χρέος τους.

Ήρθε η ώρα να θέσουμε εμείς τα ερωτήματα και τις απαντήσεις.

Και κυρίως να τους πούμε πως τα θέλουμε όλα και για όλους.

Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Η κατάληψη Σκαραμαγκά είναι κομμάτι των κοινωνικών αγώνων

Η χρόνια εγκατάλειψη του κτιρίου από το ΝΑΤ και η απόφασή του Φωτίου να θυμηθεί «την ιστορικότητά του»  μετά από 3 1/2 χρόνια κατάληψης αποδεικνύει το μέγεθος τη υποκρισίας. Η κατάληψή του από εμάς έφερε την πραγματική και μοναδική αξιοποίησή του, τόσο σε τεχνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Με τη βοήθεια συντρόφων πολιτικών μηχανικών αναλάβαμε την αποκατάσταση των βλαβών διασφαλίζοντας παρόλα αυτά το μίνιμουμ: οι τεχνικές ανάγκες του να μην υπερβαίνουν τις κοινωνικοπολιτικές ανάγκες και χρήσεις. Η δική μας επένδυση είναι βαθιά πολιτική και δε χρειάζεται να φορά το μανδύα μίας τεχνικής «επιστημονικοφανούς» αρτιότητας. Έτσι με μεράκι, προσοχή και με τα χέρια εκατοντάδων αλληλέγγυων συντρόφων/ισσων, μετά από αμέτρητες «εργατοώρες» δημιουργικότητας,  ξεκίνησε η λειτουργία του ως αυτοοργανωμένο πολιτικό εγχείρημα και κοινωνικός χώρος. Η μέρα που μπήκαμε στο κτίριο ήταν μία μέρα απελευθέρωσής του. Ήταν η στιγμή που οι επιθυμίες μας, οι ελπίδες, τα όνειρά μας βρήκαν σπίτι να φωλιάσουν. Ήταν η μέρα που το κτίριο στη γωνία της Σκαραμαγκά σταμάτησε να έχει «ιδιοκτήτη» και έγινε κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

Η διαχείριση του κτιρίου γίνεται από την οριζόντια και αντιιεραρχική συνέλευση της κατάληψης. Το κόστος των εξόδων καλύπτεται αποκλειστικά από την ελεύθερη συνεισφορά των συντρόφων/ισσών που συμμετέχουν στη συνέλευση και των διάφορων εγχειρημάτων που στεγάζονται. Στους χώρους της κατάληψης παρουσιάζονται πολιτικές εκδηλώσεις, δραστηριοποιούνται πολιτικές ομάδες που πραγματοποιούν τις συνελεύσεις τους, ομάδες αυτομόρφωσης, ομάδα μαθημάτων ελληνικών σε μετανάστες, ομάδα κινηματογραφικών προβολών, στεγαστική κολλεκτίβα ενώ επίσης στεγάζονται υποδομές όπως δανειστική βιβλιοθήκη/αναγνωστήριο, ξυλουργείο, αίθουσα Η/Υ, αίθουσα χορού και πολεμικών τεχνών, εργαστήριο ραπτικής, πίστα αναρρίχησης κα.

Μέσα στο ζοφερό περιβάλλον που ζούμε όλοι και όλες, τα παραπάνω είναι η δική μας προσφορά στη «δέσμη μέτρων ενάντια στην πτώχευση». Οι κοινότητες αγώνα, κομμάτι των οποίων είναι οι καταλήψεις, αποτελούν τους τρόπους αντίστασης απέναντι στην επιχειρούμενη εξαθλίωση που μας επιφυλάσσουν οι κρατικοί-καπιταλιστικοί σχεδιασμοί. Οι στεγαστικές καταλήψεις, οι αυτο-οργανωμένοι κοινωνικοί χώροι, οι πρωτοβουλίες αυτομόρφωσης, οι συνελεύσεις γειτονιάς, τα χαριστικά παζάρια, οι συλλογικές κουζίνες και μύριες ακόμα πρακτικές αυτο-οργάνωσης της ζωής είναι ο τρόπος μας να δίνουμε πραγματικές απαντήσεις σε πραγματικά προβλήματα.  Η αλληλεγγύη μεταξύ μας, μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων αυτού του κόσμου, αποτελεί τη μόνη λύση ενάντια στον εξανδραποδισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Τα προβλήματα των εργαζομένων δε θα λυθούν μέσα από την παραίτηση ή τον συντεχνιακό ανταγωνισμό. Να σπάσουμε το φόβο και να γκρεμίσουμε όλα αυτά που μας έφεραν σε αυτό το χάλι οργανώνοντας την αντίστασή μας με όπλα την αυτό-οργάνωση και την αλληλεγγύη. Για να οικοδομήσουμε έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας. Για την κοινωνική επανάσταση.

…

Σε πείσμα των καιρών θα παραμείνουμε εδώ. Θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε, να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε. Τα σπίτια μας, η VillaAmalias και η Σκαραμαγκά θα παραμείνουν για πάντα κατάληψη. Θα παραμείνουν οι απελευθερωμένοι χώροι από τους έννομους αστικούς καταναγκασμούς. Από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Διότι αυτοί είμαστε. Είμαστε οι άνομοι, οι αναρχικοί, οι αντιεξουσιαστές.

Η ΒΙΛΛΑ ΚΑΙ Η ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ 93 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΗΣ VILLAS AMALIAS

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 12/1 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, 12.00

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

11/01/12