Αναδημοσίευση από: http://www.social-revolution.gr/p/antifa-lab.html
Tag Archives: Εθνικισμός-Φασισμός-Ρατσισμός
Ο “Μακεδονικός τους Αγώνας”
Η αλήθεια για τον ”Μακεδονικό Αγώνα”, όπως προκύπτει από τα υπάρχοντα ντοκουμέντα της εποχής. Μια αλήθεια που έχει κρυφτεί και θα κρύβεται συνέχεια από το ελληνικό κράτος και τους εθνικιστές ιστορικούς που το υπηρετούν.
Συχνά πυκνά ακούμε και διαβάζουμε για τον περιβόητο Μακεδονικό αγώνα, σε ΜΜΕ, εφημερίδες, σε γιορτές, εκκλησίες ακόμα και σε συζητήσεις. Συνήθως η αναφορά σε αυτόν τον “αγώνα” γίνετε με υπερήφανο ύφος και επικούς τόνους. Η συνεχής δε επανάληψη των “άθλων” αυτών μαζί με την άγνοια όσων έτσι άκριτα υιοθετούν και μεταφέρουν τα όσα άκουσαν στο δημοτικό σχολείο, βοηθούν στην συντήρηση ενός ακόμη μύθου.
Αν, σε μια τέτοιου είδους συζήτηση, συμμετέχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα, δεν διάβασαν σε βάθος σχετικά με το θέμα και δεν έχουν καμιά σχέση με το μακεδονικό ζήτημα τότε όλα καλά. Όλοι θα αναμασούν τα τετριμμένα, θα ικανοποιούν τον πατριωτισμό τους και θα αισθάνονται μια χαρά “Εθνικά Υπερήφανοι”!
Αν όμως, ανάμεσα στους συνομιλητές υπάρχει κάποιος περίεργος που να γνωρίζει την πραγματικότητα, τότε έχουμε απίθανους διάλογους που σαν μόνιμη κατάληξη έχουν τον στιγματισμό του περίεργου, σαν “μειοδότη”, “πράκτορα” και άλλα παρόμοια!
Πρώτο συμπέρασμα: Οι Νεοέλληνες, όπως υιοθέτησαν σαν ιστορικά γεγονότα τους μύθους περί Αγίας Λαύρας και κρυφού σχολειού, με την ίδια ζέση αναπαράγουν όσα τους είπαν στο δημοτικό σχολείο για τον Παύλο Μελά, τον Καραβαγγέλη, τον Κώττα και τους “Μακεδονομάχους”! Όταν αρχίσει κάποιος περίεργος που ερευνά, να ξηλώνει το πουλόβερ του μύθου και του ψεύδους του «Μακεδονικού τους» αγώνα έντρομοι αποχωρούν από τις συζητήσεις, αλλά σπάνια αναθεωρούν την άποψη τους για το θέμα. Βλέπετε, ποιος έχει τα κότσια να φέρει την ταμπέλα του “εθνοαποδημητή”, του “ανθέλληνα” και του “πράκτορος”;
Η Ελληνική προπαγάνδα για εσωτερική κατανάλωση και δημιουργία εθνικού φρονήματος φρόντισε να διαστρεβλώσει πολύ έντεχνα όλα τα γεγονότα της επίμαχης περιόδου του λεγόμενου “Μακεδονικού αγώνα”. Πρώτα από όλα, ακόμα και σήμερα η ελληνική προπαγάνδα συνεχίζει να μιλά για Βουλγάρους ενώ είναι γνωστό, και στον πιό άσχετο, ότι δεν υπήρξε ποτέ Βουλγαρική κατοχή στα χωριά της σημερινής Ελληνικής Μακεδονίας την εποχή της Οθωμανικής κυριαρχίας στη περιοχή!
Θαυμάστε “λογική” αποθέωσης του ελληνικού εθνικισμού, θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και σκοπιμότητας: «Ναι! σου απαντούν. Δίκιο έχεις αλλά, όσοι υπάγονταν στην Εξαρχία ήταν Βούλγαροι. Ενώ όσοι έμειναν πιστοί στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης ήταν Έλληνες!» Μπορούν, δηλαδή, σε ένα χωριό που όλοι ήταν της ίδιας καταγωγής και μιλούσαν την ίδια γλώσσα, οι πονηροί Έλληνες να χαρακτηρίζουν τους μισούς κατοίκους Βούλγαρους και τους άλλους μισούς Έλληνες αναλόγως της εκκλησίας στην οποία υπάγονταν θρησκευτικά. Ήταν κακιά η Εξαρχία, λένε πονηρά οι Έλληνες, γιατί εξυπηρετούσε τους Βουλγάρους ενώ ήταν καλό το Οικουμενικό Πατριαρχείο το οποίο φρόντιζε για τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Το γεγονός ότι το μέχρι το 1912 υπήρχε Οθωμανική κυριαρχία στη Μακεδονία δεν τους πείραξε. Το ότι δεν φρόντισαν να στηρίξουν κανένα απελευθερωτικό κίνημα ούτε αυτό ενοχλεί τους Έλληνες. Το ότι οι θρησκευτικοί και οι διπλωματικοί τους αντιπρόσωποι συνεργάστηκαν απροκάλυπτα με τους Οθωμανούς το αποκρύπτουν όσο μπορούν. Το ότι στην επανάσταση του Ιλιντεν οι Έλληνες “Μακεδονομάχοι” απεσταλμένοι έπαιζαν το ρόλο του καταδότη και απέτρεπαν τους ντόπιους Μακεδόνες χωρικούς να λάβουν μέρος στην επανάσταση, κι αυτό το κρύβουν! Όπως βέβαια ξεχνάνε να πουν πως με την επίσημη Βουλγαρία (και την Εξαρχία) συμπλέουν μια χαρά στο μακεδονικό από το 1910 μέχρι σήμερα!
Για ποιούς ακριβώς υπερηφανεύονται; Για τους “Μακεδονομάχους”;
Όποιο νεοελληνικό βιβλίο κι αν ανοίξει σήμερα ο κάθε νοήμων αναγνώστης θα αντιληφθεί πως οι επί πληρωμή στρατιωτικοί ή ιδιώτες τους οποίους η Ελλάδα έστελνε επίσημα και ανεπίσημα στην Μακεδονία -και αποκαλεί σήμερα “Μακεδονομάχους”- εστάλησαν όχι για να ελευθερώσουν τη Μακεδονία από τους Τούρκους αλλά για να κυνηγήσουν και να χτυπήσουν τους Μακεδόνες που ξεσηκώθηκαν ενάντια στους Τούρκους!!!
Οι δε περιβόητοι Ντόπιοι συνεργάτες τους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πρώην επαναστάτες του ΒΜΡΟ που για διάφορα παραπτώματα τους έδιωξαν από την οργάνωση. Έτσι οι “Βούλγαροι” αποστάτες Κότεφ, Γκέλεφ, Πύρζωφ, Γκέλε Νάτσωφ, Κύρωφ. Γκρατσώφ, κλπ μετατραπήκανε από τους Έλληνες δεσπότες, ιστορικούς και πολιτικούς σε Έλληνες ήρωες με ελληνοποιημένα επίθετα όπως Κώττας, Γκέλλης, Πύρζας, Ευάγγελος Στρεμπενιώτης, Παύλο Κύρους, Σίμο Ιωαννίδης κλπ.
Ενώ λοιπόν οι καταπιεσμένοι Μακεδόνες χωριάτες οργανώθηκαν και επαναστάτησαν το 1903 ενάντια στην Οθωμανική κυριαρχία με το σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες», το ζόρι της Ελλάδας ήταν αν τα Μακεδονόφωνα χωριά θα δήλωναν πίστη στο πατριαρχείο ή την εξαρχία!!! Έτσι οι “Μακεδονομάχοι” τους, βίαζαν ψυχές και σώματα, χτυπούσαν αμάχους και πλιατσικολογούσαν χωριά επαναστατών. Με τους Τούρκους δεν χτυπιόταν οι “Μακεδονομάχοι” γιατί δεν είχαν λόγο. (Τη μέρα που σκοτώθηκε ο Μελάς στο απέναντι σπίτι από αυτό που κρυβόταν, δόθηκε μάχη και συνελήφθη ο Βολάνης με άλλους 7. Ο Μελάς με τους δικούς του ούτε πυροβολισμό δεν έριξε για να σώσει τον Βολάνη. Το βράδυ δε όταν κατέβηκε από την σκάλα συνοδευόμενος από τoν Πύρζα ακούστηκε ένας πυροβολισμός και χτυπήθηκε στη μέση από την τυχαία εκπυρσοκρότηση του όπλου του Πύρζα. Οι δικοί του τον έθαψαν πρόχειρα και έφυγαν. Ούτε μάχες, ούτε άλλα ηρωικά. Όλο αυτό έγινε θρύλος γιατί έτσι εξυπηρετούσε τον Ελληνικό εθνικισμό. Και τότε και σήμερα. Μήπως όμως είναι λίγο αργά για παραμυθάκια;)
Αν αυτό το παράδειγμα δεν φτάνει να δείξει το μέγεθος της ιστορικής παραποίησης. Ας αναφέρουμε και μερικά ακόμα.
Ο Καραβαγγέλης ήταν αξιωματούχος των Οθωμανών με τρία μάλιστα παράσημα. Αυτός παρέδωσε τον Κώττα στους Τούρκους δίνοντας εντολή στον Παύλο Κύρρου να οδηγήσει το τουρκικό απόσπασμα στα λημέρια του Κώττα, (Στα απομνημονεύματα του Καραβίτη( εκδόσεις Πετσίβα) στον Α’ τόμο στην σελ, 22 δημοσιεύεται έγγραφο του ελληνικού Προξενείου στο Μοναστήρι με ΑΠ: 713 /17/07/1904 όπου ξεκάθαρα ο πρόξενος Καλλέργης ενημερώνει την κυβέρνηση στην Αθήνα για την ομολογία του Παύλου Κύρου πως κατά διαταγή του Καραβαγγέλη οδήγησε τους Τούρκους στη Ρούλια και συνέλαβαν τον Κώττα «..τον οποίον εννόει να παραδώσει τοίς Τούρκοις ο Μητροπολίτης Γερμανός πρώτον μεν διότι δεν είχε πλέον εμπιστοσύνην εις αυτόν και δεύτερον όπως δώσει νέον δείγμα πίστεως και αφοσιώσεως εις τους Τούρκους(….)»
Ας συνεχίουμε με έναν ακόμα αστέρα. Ένας μεγάλος Μακεδονομάχος πρώην “Βούλγαρος” και μετά Έλληνας συνεργάτης του Καραβαγγέλη ήταν Ο Ευάγγελος Στρεμπενιώτης. Σας παραθέτουμε απόσπασμα από αναφορά που υπογράφουν οι Κοντούλης, Παπούλας και Κολοκοτρώνης εν Βογατσικώ τη 16/04/1904 παράγραφος 11 :
« Επίσης θεωρούμεν επιβεβλημένον να δώσωμεν τη Υμετέρα Εξοχότητα ιδέαν τινά περί του εκ Στρεμπένου καταγομένου Ευαγγέλου Γεωργίου, γνωστού υπό το όνομα Καπετάν Βαγγέλης. Ούτος κατάδικος ών εν ταις φυλακές Χαλκίδος απέδρασεν αυτών έχων να εκτίση υπόλοιπον ποινής δέκα ετών. Μη έχων την μεγάλη αξία του Κώττα ο Καπετάν Βαγγέλης αλλά γενναίος, ηδυνήθη ως εκ της μετά του Τουρκικού στρατού κοινοπραξίας του, να γίνη γνωστός και να εξασκή επιρροήν ανα τοις ορθοδόξοις πληθυσμοίς. …..Είναι έτοιμος να υποβληθή εις τα κελεύσματα της Εταιρείας διακόπτων ή και διατηρών , αν επιθυμούμεν, και τας προς τους Τούρκους σχέσεις του. Αι μέχρι τούδε υπηρεσίαι…επιρροή….ανδρεία… δικαιολογούσιν όπως η Εταιρεία καταβάλη πάσαν προσπάθειαν παρά τη Ελληνική κυβερνήση και τη Α.Μ. Διάταγμα απονομής χάριτος για το υπόλοιπον της ποινής του……» η αναφορά αυτή υπάρχει στο Αρχείο Παύλου Μελά, αρ. 158 Μουσείο Μπενάκη.Τη δημοσιεύει ο Πετσίβας στα τετράδια του Ίλλιντεν του Ίωνα Δραγούμη Αθήνα 2000 σελ.636 έως 647.
Αυτό το κοινοπραξίας με τον Τουρκικό στρατό κατοχής του καταδίκου των φυλακών Χαλκίδας μάλλον θα ήταν το γεγονός που τον ενέταξε στο πάνθεο των Ελλήνων ηρώων και έγινε άγαλμα στα χωριά που τρομοκρατούσε!
Και αν νομίζετε πως όλα αυτά τα “ηρωικά” δεν ήταν γνωστά από τότε διαβάστε και αυτό το ντοκουμέντο..
«Απόσπασμα Επιστολής του Λάκη Πύρζα προς τον Πρωθυπουργό
Τω Εξοχωτάτω Πρωθυπουργώ Κυρίω Κυρίω Γ.Ν.Θεοτόκη.
Τα γεγονότα ταύτα, Εξοχώτατε, είναι μία αμυδρότατη μόνον εικών των όσων διαπράττονται εν Μακεδονία υπό των Κρητών, οι οποίοι αληθής μάστιξ κατήντησαν εν τη ταλαίνη χώρα, αποινεί και υπό τα όματα των συμπατριωτών των αρχηγών φονεύοντες, ληστεύοντες, αρπάζοντες και ατιμάζοντες παρθένους και γυναίκας. Η ιστορία της παρουσίας αυτών εν Μακεδονία είναι πλήρης τοιούτων ατίμων και βαρβάρων έργων. Πολλάκις ομάδες Κρητών, ως κάλλιστα γνωρίζω από έλληνας χωρικούς, αφήρεσαν ημιόνους και ίππους και επώλησαν αυτούς εις το ελληνικόν έδαφος. Τα υπ’ αυτών διαπραττόμενα όργια είναι ανεκδιήγητα, εξ αιτίας δ’ αυτών και μόνον εις την ψυχήν των Μακεδόνων ολοέν αυξάνει η προς τον ελληνικόν αγώνα αποστροφή και απογοήτευσις και πάντα τα χωρία εκείνα, τα οποία εχρησίμευον ως στηρίγματα του αγώνος καο ορμητήρια, εζήτησαν και έχουν ήδη στρατιωτικήν φρουράν, ίνα προφυλάττωνται από της μάστιγος ταύτης, η οποία εκάστοτε και τας Αθήνας και τον Πειραιά, ως γνωστόν τρομοκρατεί και λυμαίνεται. Τα όργια ταύτα καθιστώσιν εντελώς ανωφελή την ωμολογημένην ανδρείαν αυτών, διότι καταστρέφουσι την όλην υπόθεσιν. Ευχής δ’ έργον ήθελε ήσθαι, αν ούτοι απεκλείοντο του αγώνος, του οποίου την αξίαν δια των εκτρόπων αυτών έργων προσπαθούν να μειώσουν και να καταστρέψουν, στιγματίζοντας το ελληνικόν όνομα…
Εξ άλλου η εδώ επιτροπή ουδέποτε ηξίωσε να ζητήση σοβαρόν λόγον των πράξεών των από τους αρχηγούς, αλλ’ αρκουμένη εις τας ψευδείς εκθέσεις αυτών εκάστοτε αξιοί αυτούς πιστοποιητικού καλής διαγωγής. Η επιτροπή (ήτοι το Κομιτάτον) ουχί μόνον τούτου ποτ’ έπραξεν, αλλά, ωσεί πομπωδώς επιδοκιμάζουσα τας πράξεις αυτών, δια του στώματος εμφανώς αντιπροσωπεύοντος αυτήν μέλους της εις παρουσθιασθείσαν ενώπιον αυτού κατά το παρελθόν έτον διμελή επιτροπήν εκ Μακεδονίας ελθούσαν και διαμαρτυρηθείσαν δια τας εκτρόπως γινόμενα εν τω Νομώ Μοναστηρίου, μετά σατραπικού στόμφου απήντησεν ως εξής: «Ημείς δεν έχομεν ανάγκην των Μακεδόνων, αλλά της Μακεδονίας»!
Επί τούτοις διατελώ μετ’ απείρου προς Υμάς σεβασμού.
Ταπεινότατος
Νικόλαος Α. Πύρζας
Εν Αθήναις τη 2 Μαϊου 1906
Οδός Μαυρομιχάλη αριθ. 16Α
[Φάκελος Κ59Β, Γ.Α.Κ.]»
Ταπεινότατος
Νικόλαος Α. Πύρζας
Εν Αθήναις τη 2 Μαϊου 1906
Οδός Μαυρομιχάλη αριθ. 16Α
[Φάκελος Κ59Β, Γ.Α.Κ.]»
Εκατοντάδες δολοφονίες αμάχων είναι ο απολογισμός των Ελλήνων Μισθοφόρων. Οι σφαγές στο ματωμένο γάμο του Ζέλενιτς (Σκλήθρο Φλώρινας) και στη Ζαγκορίτσιανη (Βασιλειάδα Καστοριάς) έμειναν στην ιστορία.
Αυτά τα μπουμπούκια τιμά σήμερα ο ανήξερος Ελληνικός λαός που δεν γνωρίζει τον εγκληματικό ρόλο των “Μακεδονομάχων” σε βάρος των ντόπιων Μακεδόνων εκείνη την εποχή.
Πάμε στο σήμερα.
Σήμερα στα χωριά της Ελληνικής Μακεδονίας, 100 χρόνια μετά το 1912, σχεδόν κανένα νορμάλ πολίτη δε αγγίζουν οι υπερβολές και οι εθνικιστικές ρητορείες περί Μακεδονικού αγώνος. Κάθε χρόνο ο όποιος εορτασμός ενδιαφέρει κυρίως τους τοπικούς παράγοντες που αναζητούν δημόσια προβολή στα κανάλια, και τα σχολεία όπου το εκπαιδευτικό σύστημα στοχεύει στη διάπλαση εθνικιστικών συνείδησεων στους μαθητές.
Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών κατοίκων της Ελληνικής Μακεδονίας είναι απόγονοι των προσφύγων που έφτασαν στην Μακεδονία 18-20 χρόνια μετά τα γεγονότα αυτά. Άρα, απλά τους είναι άνευ ιστορικής ή συναισθηματικής αξίας. Όσο δε για τους ελάχιστους ντόπιους Μακεδόνες απόγονους Γραικομάνων που καρπώθηκαν τα ανάλογα για τις υπηρεσίες τους, αυτούς τους εμφανίζουν τακτικά σε παρελάσεις με τις γνωστές στολές και φιλοξενούνται δε ενίοτε και ως ντεκόρ για“δόλωμα” σε στημένα μουγκά αφιερώματα κρατικών ή εκκλησιαστικών τηλεοπτικών σταθμών 4 “Αστέρων”.
Σε τέτοια μουγκά τηλεοπτικά αφιερώματα 4 “Αστέρων” όπου συνηθίζουν να χορεύουν υπό τον ήχο του στρατιωτικού εμβατηρίου “Μακεδονία ξακουστή” σερβιρισμένο με ολίγη από μουγκό “Πουστσένο”, βλέπουμε και συμμετοχή δεκάδων ανύποπτων ντόπιων Μακεδόνων. Και λέμε ανύποπτων διότι δεν υποπτεύονται τα πραγματικά κίνητρα, πίσω από τις κάμερες, των διοργανωτών τέτοιων εκπομπών-αφιερωμάτων που στην ουσία είναι καλοστημένες παγίδες από εντεταλμένους “δημοσιογράφους”, “παπάδες”, και “δασκάλους”, που χρόνια τώρα στήνουν τέτοιες φιέστες με αποκλειστικό σκοπό να συνεχίσουν οι Ντόπιοι Μακεδόνες να είναι μουγκοί!
Φανταστείτε τι “εγκεφαλικά” θα πάθαιναν αυτοί οι “εγκέφαλοι” των 4 “αστέρων”, εάν οι πολιτιστικοί σύλλογοι ή ο απλός κόσμος τους ζητούσε να χορέψουν τη Σόφκα τραγουδισμένη στην μητρική Μακεδόνικη μας γλώσσα και να το έδειχναν οι ελληνικοί κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί!
Φανταστείτε τι “εγκεφαλικά” θα πάθαιναν αυτοί οι “εγκέφαλοι” των 4 “αστέρων”, εάν οι πολιτιστικοί σύλλογοι ή ο απλός κόσμος τους ζητούσε να χορέψουν τη Σόφκα τραγουδισμένη στην μητρική Μακεδόνικη μας γλώσσα και να το έδειχναν οι ελληνικοί κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί!
Απ’ την άλλη, η πλειοψηφία των υποψιασμένων ντόπιων Μακεδόνων στα μακεδόνικα χωριά –έναν και πλέον αιώνα μετά την επανάσταση του Ίλιντεν- παραγγέλνουν αυθόρμητα στις πολιτιστικές εκδηλώσεις τραγούδια στη μακεδονική γλώσσα που υμνούν τους Μακεδόνες βοεβόδες που καταγράφηκαν ανεξίτηλα στη συλλογική μακεδονική μνήμη όπως ο Γκότσε Ντέλτσεφ δείχνοντας ότι ξέρουν να τιμούν αυτούς που πραγματικά αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της Μακεδονίας από την Οθωμανική κυριαρχία παρόλο που δεν έχουν ακούσει ποτέ στο επίσημο ελληνικό σχολείο για τον Γκότσε Ντέλτσεφ, παρά μόνο τον έχουν ακούσει απ’ την προφορική ιστορία που περνάει στόμα με στόμα από γενιά σε γενιά όλα αυτά 100 και πλέον χρόνια:
Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένα ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι της εποχής εκείνης που να το παραγγέλνουν, να το χορεύουν, να το τραγουδούν αυθόρμητα οι ντόπιοι Μακεδόνες σήμερα, σηματοδοτεί την αποτυχία του μύθου περί “Μακεδονικού αγώνα” και είναι μια ακόμη τρανή απόδειξη της πλαστής αυτής ιστορίας περί “Μακεδονομάχων”!
Τα γεγονότα και η ιστορία είναι αμείλικτα. Στην σημερινή Ελλάδα κάποιοι επέλεξαν να παρουσιάζουν στον ελληνικό λαό σαν αληθινή ιστορια τις ιστορίες για αγρίους με ταινίες όπου πρωταγωνιστούν ο Κομνηνός και ο Πρέκας! Ας πρόσεχαν.
Όσο θα επιμένουν τόσο θα εκτίθενται…
More Sokol & Abecedar,
Μάιος 2013
Μάιος 2013
Αναδημοσίευση από: http://antiethnikistiki.blogspot.gr/
Ζήτω το έθνος!
Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος
Το έθνος είναι το μαξιλαράκι του ατροφικού ψυχισμού ενός λαού που σιτίζεται με αυταπάτες. Το έθνος περιβάλλεται από άλλα έθνη που βιώνονται κι αυτά ως μοναδικά. Το εθνικό κράτος έρχεται να υπερασπιστεί αυτό τον έρωτα του έθνους για τον εαυτό του. Συνθέτει ένα πλαστό αταξικό συναίσθημα και το προβάλει στην προοπτική της αιωνιότητας. Ο φουκαράς ως που να πεθάνει θα υπηρετεί με ζήλο αυτή την πλήρως αποκομμένη απ’ τα συμφέροντά του ιδέα. Μια ιδέα ληθαργική που απορρέει από έναν ευτράπελο καταναγκασμό. Από μιαν αισθητική φουστανέλας και τσαντόρ. Από ύμνους και σπαραξικάρδια γλυκόλογα. Από μια μέριμνα περιφρούρησης κάθε προγονικής μαλακίας. Από ραψωδούς, ιστορικούς και τελώνες που διαχειρίζονται τη μυθική διήγηση κάθε προοπτικής. Ένα καζάνι συλλογικών μύθων που χοχλάζει μπροστά στο Φαντασιακό θεό. Μπροστά στα αφόρητα μεγαλεία που καταλύουν βιαίως κάθε απόπειρα συνύπαρξης. Όσο θα υπάρχουν έθνη θα υπάρχει και βαθύς ρατσισμός. Μοιραία, η πλαστή ιστορικότητα που καθορίζεται πάντα απ’ τους νικητές, θα οδηγεί τους νικημένους στον πάτο του πηγαδιού. Απ’ τις αποικίες των ευρωπαίων που καταγάμησαν φιλήσυχους λαούς μέχρι τις αγορές της πλαστικής αποκοίμισης, το έθνος είναι το κυρίαρχο διακύβευμα. Ο πλάστης κάθε αντίφασης που συναιρείται στα πεδία των μαχών. Ο λειτουργός που προσδοκά μέσα απ’ όλους τους μαιάνδρους της ανθρώπινης ιστορίας, την κυριαρχία. Το ισχυρό έθνος είναι η ισχυρή άρχουσα τάξη ενός λαού που θυσιάστηκε γυρεύοντας πεισματικά αρχηγικό ρόλο μέσα στην αρένα των εθνών. Ενός λαού που μαγαρίστηκε απ’ τον πλούτο και τα λάφυρα. Όλα τα βιβλία ιστορίας όλων των εθνών είναι μπουκωμένα με ένδοξες σελίδες και μακρόσυρτες ηρωικές κραυγές. Τα ολοκαυτώματα, τα κομμένα κεφάλια, οι διαμελισμένοι και οι τρελοί είναι περασμένοι στα περιθώρια, παρατημένοι εκεί σαν τα απόβλητα της υγιεινής του πολέμου. Αμέτρητοι στρατιώτες μέσα στην περιοχή των σκιών. Χωνεμένοι για πάντα στη χαβούζα της λαιμαργίας του Κυρίου. Πρωταγωνιστές στην ηδονική κορύφωση της σφαγής. Με πρόσχημα ασυνάρτητες άυλες μπούρδες, ο κυρίαρχος στέλνει τα πρόβατα στα τσιγκέλια. Για το Χριστό, το Μωάμεθ και την τιμή της αδερφής. Για τον ένδοξο αρχαίο σαματά, σημαιοστολισμένο από προγονικές μπαρούφες. Μια στρατιά τραμπούκων, ξαφρισμένη απ’ όλες τις τάξεις περιφρουρεί μεγαλοπρεπώς την ιδέα του έθνους. Στα σχολικά βιβλία, στις τράπεζες, στην οικονομία. Ακόμα και στον έρωτα. Ένας ακραίος φυλετικός παροξυσμός τροφοδοτεί αδιάλειπτα τα μειράκια του έθνους. Μια σκοτεινή νύχτα φωτίζει την επόμενη νύχτα. Ένας επονείδιστος εκβιασμός. Άνθρωποι καλοταϊσμένοι φόβο, αυτοαναιρούνται. Καυλωμένα σαρκία που γίνονται πεζοναύτες. Υπάρξεις αποκομμένες από οποιαδήποτε υγιή κοινωνικότατα. Πιστοί, χωνεμένοι μέσα στον κυκεώνα της εθνικής φυλλωσιάς, προορισμένοι για αναπαραγωγή άλλων πιστών που θα εκπληρώσουν τις ίδιες θλιβερές αξίες. Το έθνος παιανίζει τη μουσική των μαζών και των πληβείων. Είναι η τέλεια ευτέλεια της ανθρώπινης ύπαρξης προστατευμένη από ηθικολογία. Ένας μηχανισμός ανοιχτός σε όλα τα ξεσπάσματα των ομαδικών υποκειμενικοτήτων. Όταν ο ένας επιβουλεύεται την ελευθερία του άλλου, όταν ο εργοδότης ρουφά το ζωτικό μεδούλι του εργάτη, τότε παράγεται μια αισχρότητα εξίσου σημαντική μ’ αυτήν που έχουμε στο Σάντ, τη στιγμή που ο παπάς σοδομίζει έναν διάνο. Έχουμε τη δημιουργία ενός πεδίου που περιφρουρεί αυτή την αισχρότητα και την διαχειρίζεται με όρους κοινωνικής ειρήνης και εθνικού συμφέροντος. Το έθνος έχει δυο πόλους. Ο ένας είναι στραμμένος στο εσωτερικό και περιφρουρεί το μαρμαρωμένο, βαλσαμωμένο και ασάλευτο παρελθόν και ο άλλος είναι στραμμένος στο εξωτερικό, ανασκολοπίζοντας άλλα έθνη και εκμηδενίζοντας άλλους λαούς, προετοιμάζοντας το μέλλον του και το μέλλον τους. Το έθνος είναι η δεξαμενή της απόλυτης εγωιστικής ηχηρότητας. Είναι το κουβούκλιο της μέγιστης ναρκισσιστικής αντήχησης. Είναι η βουβή μήτρα μέσα στην οποία ταλαντεύονται οδυνηρά τα ανθρώπινα όντα, αποκομμένα απ’ τον ουσιαστικό προορισμό τους. Κλειδωμένα έξω απ’ το πετσί τους. Μαντρωμένα σε ράσα και στολές. Σε ντροπές και σε ντροπιαστικές θεωρίες. Μεταλλαγμένα απ’ τις κάθε λογής εξουσίες και χωνεμένα μέσα στην κοπριά της υπεραξίας που θα βλαστήσει αύριο τα νέα ζοφερά φυντάνια. Το έθνος είναι η γελιοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένα βραχυκύκλωμα μεταξύ της ανάγκης και του καταναγκασμού. Ένα ατέλειωτο συρματόπλεγμα μπλεγμένο στις καρδούλες και στα κορμάκια. Μια συνταγματικά κατοχυρωμένη διαστροφή. Μιαν υπαρξιακή απρέπεια.
Αναδημοσίευση από: https://dromos.wordpress.com/2013/07/18/%CE%B6%CE%AE%CF%84%CF%89-%CF%84%CE%BF-%CE%AD%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%82/
Σχέδιο “Άρτεμις”: Αστυνομία και Χρυσή Αυγή αναλαμβάνουν την “εκκαθάριση” των εργασιακών χώρων
του Αποστόλη Καψάλη
Οταν κατατέθηκε το αντεργατικό νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της παραβατικότητας στο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, οι γνωστοί-άγνωστοι εξτρεμιστές του κοινωνικού κινήματος επισήμαναν έγκαιρα ότι η ακροδεξιά συνιστώσα της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης επιδιώκει, μεταξύ άλλων, να νομιμοποιήσει και να διευκολύνει την εξάπλωση της νεοναζιστικής ιδεολογίας στους χώρους δουλειάς. Αυτές τις ημέρες, ακριβώς δύο μήνες μετά την δημοσίευση του νόμου 4144/2013 (18/04/2013), αυτές οι «ακραίες» υποθέσεις δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν με τον πλέον κατηγορηματικό και δραματικό τρόπο.
Στις 19 Ιουνίου το αρχηγείο της ελληνικής αστυνομίας εκδίδει δελτίο τύπου1, με το οποίο ανακοινώνει ότι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν εν ώρα εργασίας σε Νοσοκομείο της Αθήνας και συνέλαβαν 16 γυναίκες, όλως συμπτωματικώς αλλοδαπές, με το πρόσχημα της εργασίας τους ως αποκλειστικές νοσοκόμες δίχως την κατοχή του προβλεπόμενου πτυχίου και της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος.
Ακριβώς την επομένη ημέρα, η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή σε ανακοίνωσή της2, χωρίς καν να κρατήσει τα προσχήματα, πανηγυρίζει για αυτήν την επιτυχία της με ένα προκλητικό τίτλο «Ε ρε τι κάνει η Χρυσή Αυγή… συνελήφθησαν 16 μαϊμού αποκλειστικές νοσοκόμες και μαντέψτε… ήταν όλες αλλοδαπές…!!!». Τι ακριβώς συμβαίνει;
Στο όνομα της αδήλωτης εργασίας
Στις αρχές Ιουνίου οι υπουργοί Εργασίας και Δημοσίας Τάξης ανακοινώνουν με κάθε επισημότητα την έναρξη εφαρμογής του σχεδίου «Άρτεμις», το οποίο αφορά στη στενή συνεργασία των δύο υπουργείων για την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας. Παρουσία πολλών στελεχών, συμπεριλαμβανομένου και του νέου ΔΗΜΑΡίτη ειδικού γραμματέα του ΣΕΠΕ, οι Βρούτσης και Δένδιας αναπτύσσουν τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του δικτύου συνεργασίας των αστυνομικών αρχών και των αρμοδίων ελεγκτικών μηχανισμών, με στόχο την πάταξη του φαινομένου.
Ειδικότερα, τίθεται σε εφαρμογή το τρίτο κεφάλαιο του νόμου 4144/2013 και τα άρθρα 14-16, σύμφωνα με τα οποία η Υπηρεσία της Οικονομικής Αστυνομίας και Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (ΥΠ.Ο.Α.Δ.Η.Ε.) καθίσταται εκ παραλλήλου αρμόδια για τους ελέγχους που διενεργούνται από τα ελεγκτικά όργανα του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ και το ΣΕΠΕ. Ειδικότερα, στο αντικείμενο της Οικονομικής Αστυνομίας εντάσσεται πλέον και «… η έρευνα, πρόληψη και καταστολή της αδήλωτης και της ανασφάλιστης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής, ακόμη και στις περιπτώσεις που δεν συνιστούν αξιόποινες πράξεις».
Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι η οικονομική αστυνομία μπορεί να ενεργεί αυτοτελώς και ιδία πρωτοβουλία, έχοντας βέβαια την υποχρέωση να κοινοποιεί τα πορίσματα των παρεμβάσεών της στις (συναρμόδιες πλέον) υπηρεσίες του υπουργείου Εργασίας. Μάλιστα, το πεδίο ευθύνης της διευρύνεται ανεξέλεγκτα, εφόσον στα καθήκοντά της εμπίπτει, πλέον, η αντιμετώπιση εγκλημάτων που τελούνται σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων του Δημοσίου και της εθνικής οικονομίας γενικότερα.
Είναι προφανές ότι η πρόσφατη σύλληψη των 16 μεταναστριών εν ώρα εργασίας, εκ των οποίων οι 4 χωρίς άδεια διαμονής, αποτελεί την πρώτη πιλοτική παρέμβαση της ΥΠ.Ο.Α.Δ.Η.Ε. με βάση το νέο θεσμικό πλαίσιο που διέπει τη λειτουργία της και την αρμοδιότητά της σε θέματα ελέγχου της εισφοροδιαφυγής και της ανασφάλιστης εργασίας.
Σχεδόν αντανακλαστικά ορισμένα στελέχη της αριστεράς, όπως ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Καραγιαννίδης3, τοποθετήθηκαν σε καίρια ζητήματα αναφορικά με το σχέδιο «Άρτεμις», όπως ενδεικτικά στην πρόταση του δεξιού βουλευτή και πρώην προέδρου της ΠΟΑΣΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων) Κυριαζίδη να αμείβονται με επιπλέον χρήματα οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί υπάλληλοι.
Αδήλωτη εργασία και οικονομική κρίση
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δημοσιεύει η ΕΥΠΕΑ του ΙΚΑ και το ΣΕΠΕ συνάγεται το συμπέρασμα ότι η καταγεγραμμένη πλήρως αδήλωτη-ανασφάλιστη απασχόληση (και όχι όλη έκταση της αδήλωτης εργασίας) εκτινάσσεται από το 29% το 2009 στο 40% το 2013. Την ίδια περίοδο, ο βασικός παράγοντας για τη διόγκωση του φαινομένου, σύμφωνα πάντα με την αστική οικονομική διανόηση, δηλαδή το εργασιακό κόστος, έχει μειωθεί σε πρωτοφανή επίπεδα μέσα από αναρίθμητες μνημονιακές παρεμβάσεις που συρρικνώνουν ευθέως του μισθούς ή απορρυθμίζουν την συλλογική εργατική νομοθεσία.
Η θέσπιση ολοκληρωμένων και στοχευμένων κινήτρων και αντικινήτρων για την προσφυγή σε μορφές αδήλωτης εργασίας αποτελεί, παρόλα αυτά, μια εξαιρετικά σημαντική παράμετρος, η οποία, σε συνδυασμό με μια γενικότερη κουλτούρα προάσπισης των κοινωνικών δικαιωμάτων, μπορεί να συμβάλλει μεσοπρόθεσμα στον περιορισμό του φαινομένου. Την τελευταία τριετία το σύνολο των νομοθετικών παρεμβάσεων στο πεδίο οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
Ενδεικτικά, αξίζει να αναφερθούν η οριστική απομάκρυνση της προοπτικής για αξιοπρεπή συνταξιοδότηση στο τέλος ενός μαρτυρικού εργασιακού βίου, η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και των δημόσιων δομών υγείας-πρόνοιας, τα δυσβάσταχτα χαράτσια και φόροι στην βάση των δηλωθέντων εισοδημάτων, τα πολύ χαμηλά πρόστιμα για την εισφοροδιαφυγή, η θεσμική συρρίκνωση και η υπό-στελέχωση των αρμόδιων ελεγκτικών μηχανισμών. Μάλιστα, με τον ίδιο νόμο 4144/2013 οι υπάλληλοι των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης και του υπουργείου Εργασίας θεωρούνται ως οιονεί επίορκοι, εφόσον η μνημονιακή κυβέρνηση επέλεξε – όχι τυχαία- να ξεκινήσει την περαιτέρω αυταρχικοποίηση του πειθαρχικού δικαίου των δημοσίων υπαλλήλων από τους φορείς με τα χαμηλότερα επίσημα επίπεδα διαφθοράς.
Κατά τη διάρκεια, μάλιστα, της μνημονιακής βαρβαρότητας στην χώρα μας τα θεσμικά μέτρα αντιμετώπισης της αδήλωτης εργασίας έχουν ξεπεράσει επιστημονικά τα όρια της γελοιότητας. Το «εργόσημο», πολύ περιορισμένης εφαρμογής, αποτελεί μέσο νόμιμης εισφοροδιαφυγής και παραβίασης της εργατικής νομοθεσίας. Η «κάρτα εργασίας», η οποία έχει νομοθετηθεί δύο φορές (!), παραμένει ακόμη και σήμερα ανεφάρμοστη, αν και καταδικασμένη εκ των προτέρων σε παταγώδη αποτυχία. Την καλύτερη απάντηση στο δυσεπίλυτο αίνιγμα της ραγδαίας αύξησης της αδήλωτης εργασίας, αλλά και στο ερώτημα για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα από την εφαρμογή των μέτρων δήθεν καταπολέμησής της, δίνει η ίδια η τρόικα.
Πρώτον, σε πολύ πρόσφατη ειδική μελέτη του ΔΝΤ σημειώνεται ότι4 «Η πληρωμή των προστίμων για την απασχόληση ανασφάλιστων εργαζόμενων είναι πιο συμφέρουσα σε σχέση με την πληρωμή των εισφορών για τους εργαζομένους. Η επιχείρηση που απασχολεί ανασφάλιστους κατά μέσο όρο ελέγχεται από την Επιθεώρηση Εργασίας μία φορά κάθε 10 χρόνια και, εφόσον εντοπιστεί ανασφάλιστη εργασία, τότε της επιβάλλεται πρόστιμο 500 ευρώ για κάθε ανασφάλιστο εργαζόμενο».
Δεύτερον, όπως φαίνεται και στον πίνακα που ακολουθεί, στο Μεσοπρόθεσμο ΠΔΣ (2011-2016) στα πλαίσια του Μνημονίου ΙΙΙ, οι αποδόσεις των παρεμβάσεων στο πεδίο της αντιμετώπισης της αδήλωτης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής για τα έτη 2011-2013 αποτιμώνται σε 0 ευρώ! Για την τριετία 2014-2016 προβλέπονται σε κάτι λιγότερο από ένα δισ. την στιγμή που λόγω της αδήλωτης εργασίας, οι απώλειες μόνο για το ΙΚΑ εκτιμώνται σε 6 δισ. ευρώ για το 2012.
Ο απολογισμός του σχεδίου «Άρτεμις», αυτής της καινοτόμου και εφευρετικής απάτης, θα είναι εξίσου αποκαρδιωτικός με αυτόν όλων των προηγούμενων, εφόσον πιθανολογείται βάσιμα ότι η αδήλωτη εργασία θα συνεχίσει να εκτινάσσεται στους επόμενους μήνες, ως συνέπεια των αντεργατικών και αντικοινωνικών πολιτικών που εξακολουθούν να υιοθετούνται.
Αντιφασιστική εργατική αυτοάμυνα
Η μοναδικής έμπνευσης ελληνική πατέντα της ενσημοκεντρικής εξάρτησης της πρόσβασης σε θεμελιώδη δικαιώματα, εκτός από άδικη και παράνομη, αποδεικνύεται εν τέλει και εκδικητική σε συνθήκες ύφεσης απέναντι σε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες εργαζόμενους. Το δημοκρατικό καθεστώς, εφόσον υποχρεώθηκε να αναστείλει προσωρινώς τις εκκαθαρίσεις των νεοναζιστικών ελεγκτικών συμμοριών σε πανηγύρια και χώρους δουλειάς, φρόντισε να αναθέσει τα ίδια ακριβώς καθήκοντα στο ένστολο τμήμα του ακροδεξιού κόμματος. Η αστυνομία θα διεκπεραιώνει νόμιμα και κατά παραγγελία της Χρυσής Αυγής συμβολικές δράσεις πάταξης της παρανομίας στην αγορά εργασίας προς πολιτική και επικοινωνιακή αξιοποίηση, εφόσον προσδοκά να κατοχυρωθεί ως μηχανισμός εκκαθάρισης των εργασιακών χώρων από μετανάστες και ως γραφείο ευρέσεως εργασίας για άνεργους και εξαθλιωμένους έλληνες.
Ο χώρος της υγείας είναι προνομιακός και η επιλογή του ακροδεξιού Άδωνη στο αρμόδιο υπουργείο πολύ καλά μελετημένη. Εν όψει δημοτικών εκλογών η καμουφλαρισμένη ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ και οι δεδηλωμένοι νεοναζί της ΧΑ θα υποβληθούν σε ένα ανταγωνιστικό αγώνα δρόμου …. ή μήπως σε μια συμπληρωματική και συνεργατική μορφή δράσης, στη βάση μιας άτυπης προγραμματικής συμφωνίας «χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χωριστά» στο πλαίσιο της συγκρότησης ενός διακριτού κοινωνικού και κινηματικού πόλου ριζοσπαστικής δεξιάς;
Πώς θα υλοποιηθεί από Σεπτέμβρη στο χώρο της παιδείας η αρμοδιότητα της οικονομικής αστυνομίας για την πάταξη ζημιογόνων συμπεριφορών, σε βάρος του δημοσίου και της εθνικής οικονομίας; Όπως υποδεικνύει από καιρό ο Παναγιώταρος, δηλαδή πετώντας τα παιδιά των μεταναστών έξω από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς και συλλαμβάνοντας τους γονείς στην είσοδο του σχολείου;
Σήμερα, οι ίδιοι κινδυνολόγοι εξτρεμιστές, που αναφέρθηκαν στην αρχή, απευθύνουν ύστατη έκκληση ευαισθητοποίησης και επαγρύπνησης απέναντι στην επέλαση και εδραίωση νεοναζιστικών αντιλήψεων στους χώρους εργασίας. Τονίζουν, μάλιστα, ότι η λαίλαπα αυτή δεν αντιμετωπίζεται με εύστοχες μεν, πλην όμως άκρως ακίνδυνες συνδικαλιστικές ανακοινώσεις5 διαπίστωσης ή έστω καταγγελίας του προβλήματος, αλλά με την κατεπείγουσα κατάρτιση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου πολιτικής δράσης και κινηματικής περιφρούρησης των εργασιακών χώρων και των (μεταναστών κατ’ αρχήν) εργαζομένων από το μίσος των σύγχρονων ένστολων και μη ταγμάτων ασφαλείας.
Ο Αποστόλης Καψάλης είναι
εργατολόγος, επιστημονικός συνεργάτης ΙΝΕ/ΓΣΕΕ
Ο τίτλος του κειμένου είναι δικός μας
Σημειώσεις1. http://police.gr/index.php?option=ozo_content&lang=’..’&perform=view&id=28741&Itemid=1117&lang=
2. http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/e-re-ti-kanei-h-chrush-augh-sunelhfthhsan-16-maimou-apokleistikes-nosokomes#.UctLkPmZXmN
3. http://sirizadramas.wordpress.com/page/2
4. http://www.capital.gr/News.asp?id=1821388
5. http://www.apnet.gr/menu-anakoinoseis/menu-anak-ap/6478-eksw-oi-fasistes-apo-tous-xwrous-ergasias
2. http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/e-re-ti-kanei-h-chrush-augh-sunelhfthhsan-16-maimou-apokleistikes-nosokomes#.UctLkPmZXmN
3. http://sirizadramas.wordpress.com/page/2
4. http://www.capital.gr/News.asp?id=1821388
5. http://www.apnet.gr/menu-anakoinoseis/menu-anak-ap/6478-eksw-oi-fasistes-apo-tous-xwrous-ergasias
Αναδημοσίευση από: http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2013/07/blog-post_10.html
Καταγγελία: Θρασύδειλη επίθεση τραμπούκων νεοναζιστών στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο ”Συνεργείο”
Eπίθεση από Χρυσαυγίτες δέχτηκε και πάλι στις 19:30 της 10ης Ιουλίου το στέκι του κοινωνικού χώρου ”Συνεργείο” κοντά στην Κεντρική Πλατεία Ηλιούπολης.
Ομάδα χρυσαυγιτών γύρω στα 50 μηχανάκια (περίπου 100 άτομα) αφού πέρασαν από κεντρικούς δρόμους της Ηλιούπολης φωνάζοντας συνθήματα όπως: “Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή” και σκορπώντας προκηρύξεις της Χρυσής Αυγής σταμάτησαν έξω από το στέκι “Συνεργείο”. Χτύπησαν με ξύλο στα χέρια σπουδαστή που ήθελε να τους εμποδίσει, έσπασαν με ρόπαλα την είσοδο και εισήλθαν στο στέκι όπου κατέστρεψαν ότι βρήκαν μπροστά τους σημειώνοντας μεγάλες υλικές ζημιές (ηχεία, μηχανήματα, οικιακές συσκευές).
Εκείνη την ώρα στο στέκι γινόταν μάθημα Αγγλικών.’Οσοι μαθητές δεν πρόλαβαν να φύγουν, κλειδώθηκαν στην τουαλέτα.
Οι αστυνομικοί της ΔΙΑΣ με 3 μηχανές τους ακολουθούσαν από την Αγίου Κωνσταντίνου, οι οποίοι απλά παρακολουθούσαν και όταν έφυγε και το τελευταίο μηχανάκι ήρθαν στο σημείο να…καταγράψουν το συμβάν.
Έχουν δοθεί αριθμοί κυκλοφορίας κάποιων μηχανών στην αστυνομία ενώ υπάρχουν και φωτογραφίες.
Στη φωτογραφία φαίνονται οι μηχανές των ναζιστών της Χρυσής Αυγής έξω από το Συνεργείο στην Ηλιούπολη. Στο βάθος 2 μηχανές ΔΙΑΣ αράζουν και απλώς περιμένουν για να τους συνοδεύσουν με ασφάλεια κατά την απομάκρυνση.
Οι νεοναζί με την ξεκάθαρη συνεργασία/βοήθεια των μπάτσων (πολλοί από τους οποίους είναι χρυσαυγίτες ούτως ή άλλως) κάνουν όλο και πιο ανοιχτά απειλητικές κινήσεις εναντίον κινηματικών χώρων.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ Ε.Κ.Χ ¨ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ¨ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΑΠΟ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
Σήμερα, Τετάρτη 10-7-13 στις 19:40 ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος “Συνεργείο” δέχτηκε άνανδρη επίθεση από 100 περίπου μέλη της Χρυσής Αυγής με την παρουσία αστυνομικής δύναμης.
Την ώρα εκείνη στο Συνεργείο λειτουργούσε μάθημα Αγγλικών στο οποίο συμμετείχαν κυρίως ανήλικοι μαθητές. Το χρυσαυγίτικο τάγμα εφόδου χτύπησε έναν ενήλικο σύντροφο και δύο ανήλικους ενώ προκάλεσαν και υλικές ζημιές στην υποδομή του κτηρίου.
Για εμάς είναι πλέον προφανές ότι η επίθεση του χρυσαυγίτικου τάγματος εφόδου, ύστερα από μια σειρά κλιμακούμενων ενεργειών που είχαν προηγηθεί, σηματοδοτεί το τέλος των όποιων φιλοδοξιών τρέφουν οι νεοναζί στη γειτονιά μας. Οι χρυσαυγίτες μόλις έχασαν τον πόλεμο στην Ηλιούπολη ακριβώς γιατί το Συνεργείο θα συνεχίσει να λειτουργεί ως χώρος κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής παρέμβασης και κανένα τάγμα εφόδου δεν μπορεί αυτό να το αποτρέψει.
Καλούμε τους ανθρώπους του Συνεργείου, τον κόσμο και τις συλλογικότητες που συμμετέχουν στο Αντιφασιστικό Μέτωπο Ηλιούπολης καθώς και όλους τους πολίτες της Ηλιούπολης σε
συνέλευση στο Συνεργείο
Πέμπτη 11 Ιουλίου στις 7 μμ.
Υ.Γ. Περιττεύει να σχολιάσουμε την διακριτική παρουσία της αστυνομίας που ως θεατές παρακολουθούσαν το γεγονός χωρίς να παρέμβουν.
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Ηλιούπολης ¨Συνεργείο¨
Ιούλιος, 2013
Μια ψυχαναλυτική θεώρηση του αντισημιτισμού
Στο ασυνείδητο των ανθρώπων του εξαγριωμένου όχλου, ο εβραίος αντιπροσωπεύει όχι μόνο τις αρχές εξουσίας, ενάντια στις οποίες φοβούνται να επιτεθούν, αλλά επίσης τα ίδια τα καταπιεσμένα ένστικτά τους, τα οποία μισούν και τα οποία απαγορεύουν οι ίδιες αρχές εξουσίας εναντίον των οποίων μπορεί να κατευθύνονται… Ο αντισημίτης φτάνει στο μίσος για τους εβραίους από μία διαδικασία μετάθεσης, η οποία διεγείρεται εξωτερικά. Βλέπει στον εβραίο ό,τι του προκαλεί δυστυχία, όχι μόνο τον κοινωνικό καταπιεστή του αλλά επίσης τα δικά του ασυνείδητα ένστικτα, τα οποία έχουν αποκτήσει έναν αιμοχαρή, βρωμερό και επονείδιστο χαρακτήρα από την κοινωνική καταπίεσή τους.
Ως μικρή συμβολή στον αγώνα ενάντια στον αντισημιτισμό παρουσιάζουμε εδώ μία περίληψη, σχεδόν μετάφραση, κάποιων τμημάτων ενός σπουδαίου άρθρου του ψυχαναλυτή Otto Fenichel με τίτλο “Elements of a Psychoanalytic Theory of Anti-Semitism”.[1] Δεν χρειάζεται κανείς να αποδέχεται όλες τις βασικές ψυχαναλυτικές θέσεις για να κατανοήσει τη σημαντικότητα των ιδεών του Fenichel, όχι μόνο για τον αντισημιτισμό αλλά και για τον ρατσισμό γενικότερα. Ο Fenichel ήταν ένα παράδειγμα επιστήμονα με βαθιά κοινωνική ριζοσπαστική σκέψη και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο εκλεκτούς ψυχαναλυτές με επαναστατικό προσανατολισμό. Δεν ξεχνά ότι ο αντισημιτισμός είναι ένα συγκεκριμένο κοινωνικό φαινόμενο και ότι δεν αρκεί η ψυχανάλυση των αντισημιτών για να τον εξηγήσεις. Μπορεί όμως να φωτίσει σημαντικές πτυχές του.
Το 1925 στη Γερμανία ο αντισημιτισμός δεν είχε γίνει ακόμη σημαντική πολιτική δύναμη, παρότι η ψυχολογική μαζική βάση για την ανάδυσή του ήταν υπαρκτή. Δέκα χρόνια μετά, το 1935, είχε γίνει σημαντική πολιτική δύναμη. Προφανώς, κοινωνικές εξελίξεις είχαν στρέψει τις μάζες προς την αντισημιτική κατεύθυνση. Πέρα όμως απ’ αυτές τις εξελίξεις, είναι σημαντικό να φωτιστεί το στοιχείο αυτό που αντιδρά έναντι αυτών των εξελίξεων, δηλαδή η ατομική ψυχή, γι’ αυτό είναι καίριος ο ρόλος της ψυχανάλυσης.
Η βασική εξέλιξη μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία που επηρέασε τους γερμανούς ήταν η μεγάλων διαστάσεων αντισημιτική προπαγάνδα. Τι ενυπήρχε ωστόσο στη συνείδηση των μαζών που τις κατέστησε ικανές να πιστέψουν αυτή την προπαγάνδα; Μια επιφανειακή προσέγγιση υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι δέχονται απόψεις που προοιωνίζουν κάποιο πλεονέκτημα γι’ αυτούς. Για παράδειγμα, η αφελής προοπτική ότι μπορεί να αποκτήσουν μία δουλειά στην οποία απασχολούνταν πριν ένας εβραίος. Ποιο σκοπό ωστόσο εξυπηρετούσε εξαρχής η αντισημιτική προπαγάνδα;
Ο Fenichel, για να δώσει μία απάντηση, στρέφεται στο παράδειγμα της τσαρικής Ρωσίας. Η αστυνομία κατασκεύασε και διέδωσε το πλαστογράφημα των «Πρωτόκολλων των σοφών της Σιών» σε μία εποχή επαναστατική δραστηριότητας εναντίον του τσαρικού καθεστώτος, με σκοπό να στρέψουν την οργή των ανθρώπων για τις άθλιες συνθήκες της ζωής τους από τον Τσάρο στους εβραίους. Ο ρώσικος λαός βρισκόταν εν συγχύσει μεταξύ της επαναστατικής διάθεσης ενάντια στο καθεστώς και του σεβασμού προς την εξουσία, την οποία είχε εκπαιδευτεί να σέβεται. Ο αντισημιτισμός επέτρεψε και στις δύο αυτές τάσεις να ικανοποιηθούν συγχρόνως. Η επαναστατική διάθεση, με καταστροφικές πράξεις εναντίον ανυπεράσπιστων ατόμων, και η διάθεση σεβασμού, με την υπάκουα ανταπόκριση στο κατασκεύασμα και κάλεσμα των αρχών. Οι άνθρωποι πίστεψαν ότι οι εχθροί τους ταυτίζονταν με τους υποτιθέμενους εχθρούς του καθεστώτος που τους καταπίεζε.
Ωστόσο αυτή η θεωρία του «αποδιοπομπαίου τράγου» θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε κάθε μειονότητα, όχι μόνο στους εβραίους. Γιατί οι εβραίοι ήταν κατάλληλοι για να υποστούν αυτόν τον «αποδιοπομπαίο» ρόλο και όχι για παράδειγμα οι κοκκινομάλληδες; Καταρχήν, οι εβραίοι ήταν πάντα πιο ανυπεράσπιστοι από τους κοκκινομάλληδες. Κατά δεύτερον, όταν η κοινωνική τάξη, ή μάλλον αταξία, παράγει μαζική εξαθλίωση, τα θύματά της δεν μπορούν να εξακριβώσουν την αιτία αυτής της εξαθλίωσης, εν μέρει επειδή οι υποβόσκουσες αιτίες είναι πολύπλοκες και εν μέρει επειδή οι κυρίαρχες κοινωνικές τάξεις κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να συγκαλύψουν τις πραγματικές αιτίες. Η επιδίωξή τους είναι να βρεθεί κάποιος που να μπορεί να εμφανιστεί στα θύματα ως η αιτία της εξαθλίωσής τους.
Για αιώνες οι εβραίοι, ως δανειστές ή έμποροι [2] παρουσιάζοντας σ’ όσους είχαν οικονομικές δυσκολίες ως αντιπρόσωποι του χρήματος, ασχέτως του ότι την ίδια εποχή υπήρχε τεράστια φτώχια και για τους ίδιους τους εβραίους. Πρέπει να σημειωθεί ότι και οι αρμένιοι, που διώχθηκαν από τους τούρκους όπως οι εβραίοι από τους γερμανούς, είχαν εμπορικές δραστηριότητες. Από την άλλη, αυτή η εξήγηση δεν εξηγεί κάθε ρατσισμό, όπως για παράδειγμα τον αμερικάνικο εναντίων των νέγρων, που απαιτεί ενδελεχή μελέτη του θεσμού της δουλείας.
Όμως οι νέγροι έχουν ένα χαρακτηριστικό που τους καθιστά κατάλληλους για «αποδιοπομπαίους τράγους»: είναι μαύροι. Οι εβραίοι έχουν επίσης διασυρθεί από τους αντισημίτες εξαιτίας των πολιτιστικών ή σωματικών ιδιαιτεροτήτων τους. Τα μαλλιά τους είναι συνήθως μαύρα [3], μοιάζουν απόμακροι με τα έθιμα και τις συνήθειές τους, με τη γλώσσα τους, με τις θρησκευτικές τους συνήθειες και την καθημερινότητά τους που διαπλέκεται μ’ αυτές. Αυτή την «ξενότητα» (foreignness) τη μοιράζονται με τους αρμένιους, τους νέγρους ή τους τσιγγάνους και αυτή επιτρέπει στους ανθρώπους να υποψιάζονται ότι εφόσον μοιάζουν ή μιλούν διαφορετικά μπορούν να είναι ύποπτοι κακού.
Εδώ γίνεται σημαντική η ψυχολογία των εβραίων. Είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί το πείσμα με το οποίο οι εβραίοι αντιστάθηκαν στην αφομοίωση διαμέσου των αιώνων, ενώ άλλοι λαοί στις ίδιες περιόδους απορροφήθηκαν από τους πολυπληθέστερους λαούς με τους οποίους συμβίωναν. Αυτό οφειλόταν προφανώς στο σύστημα γκέτο που επιβαλλόταν ανέκαθεν στους εβραίους αλλά και στην επίμονη αποδοχή αυτού του συστήματος γκέτο από τους ίδιους τους εβραίους. Οι εβραίοι διατηρούσαν ιδιαιτερότητες τις οποίες οι πολυπληθέστεροι λαοί που συμβίωναν μαζί τους είχαν εγκαταλείψει από καιρό. Η «αλλοκοτιά» (strangeness) τους προκαλούσε μία αρχαϊκή εντύπωση ενός στοιχείου που διατηρούνταν από αρχαίους καιρούς, παρόμοια με την εντύπωση που προκαλούσε η νομαδική ζωή των τσιγγάνων στους λαούς που είχαν σταματήσει από καιρό να είναι νομάδες.
Τι υποβόσκει αυτής της εξίσωσης: Ξένος = Εχθρός; Το κύριο χαρακτηριστικό των ξένων είναι ότι δεν τους γνωρίζει κανείς ακόμα, και δεν ξέρει τι να περιμένει απ’ αυτούς. Στον αρχαίο κόσμο, οι ξένοι μπορούσαν να επιφέρουν πλεονεκτήματα και προόδους μέσω των καινοτομιών και ανακαλύψεών τους, αλλά μπορεί να θεωρούνταν και επικίνδυνοι εάν ήταν πιο προηγμένοι στην τεχνική των όπλων. Στον αρχαίο κόσμο οι ξένοι ήταν sacer, δηλαδή ταυτόχρονα ιεροί και καταραμένοι. Η «ξενότητα» των εβραίων ήταν ενός ιδιαίτερου είδους λόγω του αρχαϊκού της χαρακτήρα, ο οποίος συνδυαζόταν με μία αδιαμφισβήτητη διανοητική υπεροχή σε συγκεκριμένα ζητήματα, την οποία πιθανώς εκμεταλλεύονταν και οι εβραίοι έμποροι. Οι εβραίοι ήταν έξυπνοι και, την ίδια στιγμή, έμοιαζαν συνδεδεμένοι με παλιές αρχέγονες δυνάμεις που οι υπόλοιποι είχαν χάσει. Όταν οι αρχές κατηγόρησαν αυτόν τον «απόκοσμο» λαό ως σατανικό, δημιουργώντας αυτήν την αντισημιτική φιλολογία, οι άλλοι τις πίστεψαν πρόθυμα λόγω της δικής τους προφανούς εξαθλίωσης. Τους κατηγόρησαν ως δολοφόνους, βρωμερούς και ακόλαστους.
Δεν υπάρχει καμία έλλογη δικαιολόγηση αυτών των κατηγοριών εναντίον των εβραίων. Κάποιοι εβραίο έμποροι μπορεί να ήταν απατεώνες ή καταχραστές όσο και οι έμποροι άλλης εθνικότητας. Ωστόσο, στατιστικές καταδεικνύουν ότι οι εβραίοι δολοφόνοι είναι οι λιγότεροι κάθε άλλης φυλής. Από την άλλη, οι θρησκευτικοί κανόνες των εβραίων επιβάλλουν ιδιαίτερη καθαριότητα, ενώ οι πολύ φτωχοί εβραίοι είναι τόσο βρώμικοι όσο και οι φτωχοί κάθε άλλης φυλής. Τέλος, η σεξουαλικότητά τους είναι παρόμοια με οποιαδήποτε άλλη εθνική ή θρησκευτική ομάδα.
Αυτές οι κατηγορίες είναι δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας και πρέπει να συσχετισθούν με την αρχαϊκή «ξενότητα» που απέδιδαν οι άνθρωποι στους εβραίους. Για την ψυχανάλυση, ακόμα και το πιο παράλογο νευρωτικό φαινόμενο έχει ένα κρυφό νόημα. Οι εβραίοι είναι τόσο δολοφονικοί, βρωμεροί ή ακόλαστοι όσο κάθε άλλη ομάδα ανθρώπων. Το λανθάνον νόημα αυτών των κατηγοριών είναι ότι φονικές, βρωμερές και ακόλαστες τάσεις υπάρχουν στ’ αλήθεια κάπου κρυμμένες και οι εβραίοι αποτελούν για άλλη μια φορά «αποδιοπομπαίους τράγους», υποκατάστατα για μετάθεση.
Ο Φρόιντ έχει καταδείξει ότι όλοι μας παλεύουμε καθημερινά, για όλη μας τη ζωή, με καταπιεσμένα ένστικτα που συνεχίζουν να υπάρχουν στο ασυνείδητο. Δολοφονικές τάσεις και σεξουαλικές ορμές, κυρίως όσες θεωρούνται κατώτερες και «βρώμικες», υπάρχουν στο ασυνείδητο και επιδιώκουν την εκδήλωσή τους. Ένα μέσο άμυνας ενάντια σ’ αυτές τις ασυνείδητες τάσεις είναι η προβολή, δηλαδή το να παρατηρεί κανείς στους άλλους αυτό που δεν επιθυμεί να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει και μέσα του. Για τον αντισημίτη, ο εβραίος μοιάζει δολοφονικός, βρωμερός και ακόλαστος, αποφεύγοντας έτσι να συνειδητοποιήσει ότι αυτές οι τάσεις υπάρχουν εντός του.
Αρχίζει έτσι να γίνεται κατανοητός ο λόγος για τον οποίο οι άγριες διαθέσεις του όχλου εκτρέπονται συχνά ενάντια στους εβραίους. Στο ασυνείδητο των ανθρώπων του εξαγριωμένου όχλου, ο εβραίος αντιπροσωπεύει όχι μόνο τις αρχές εξουσίας, ενάντια στις οποίες φοβούνται να επιτεθούν, αλλά επίσης τα ίδια τα καταπιεσμένα ένστικτά τους, τα οποία μισούν και τα οποία απαγορεύουν οι ίδιες αρχές εξουσίας εναντίον των οποίων μπορεί να κατευθύνονται. Ασυνείδητα, για τον αντισημίτη, ο εβραίος εκφράζει ταυτόχρονα αυτόν εναντίον του οποίου θέλει να εξεγερθεί και τις ίδιες τις εξεγερτκές τάσεις εντός του. Σ’ αυτή την προβολή συμβάλλει η αρχαϊκή και εμφατική «ξενότητα» των εβραίων.
Αυτήν την «ξενότητα» μοιράζονται οι εβραίοι μαζί με το ασυνείδητο όλων μας. Ένα αίσθημα «απόκοσμο» (uncanny) μας καταλαμβάνει όποτε κάτι, το οποίο θεωρούσαμε κάποτε αληθινό αλλά κατόπιν το απορρίψαμε, αποδεικνύεται τελικά ότι ήταν αληθινό. Για τον μέσο άνθρωπο ένας δολοφόνος, ιδιαίτερα ένας πατροκτόνος, ή κάποιος ένοχος για αιμομιξία, μοιάζει απόκοσμος, επειδή όλοι έχουμε αισθανθεί παρόμοιες ορμές τις οποίες αργότερα καταπιέσαμε. Αντιστρόφως, κάποιο μέλος οποιασδήποτε φυλής η οποία μπορεί να μοιάζει απόκοσμη, θεωρείται ότι μπορεί να είναι ικανό για φόνο και αιμομιξία. Ο εβραίος, με την ακατάληπτη γλώσσα του και τον ακατανόητο θεό του μοιάζει απόκοσμος στους μη-εβραίους, όχι μόνο επειδή δεν μπορούν να τον καταλάβουν και, επομένως, τον φαντάζονται ικανό για όλες τις αμαρτίες, αλλά ακόμα περισσότερο επειδή, στο βάθος, μπορούν να τον καταλάβουν πολύ καλά, εφόσον τα έθιμά του είναι αρχαϊκά, δηλαδή εμφανίζουν στοιχεία που οι μη-εβραίοι κάποτε είχαν αλλά τα έχασαν αργότερα.
Υπάρχει ακόμα και μία ορθολογική αντίδραση η οποία ενδυναμώνει την ανορθολογική πλευρά του αντισημιτισμού. Οι εβραίοι, ως φυλετική μειονότητα, ήταν παντού και πάντοτε καταπιεσμένοι. Είναι ξεκάθαρο ότι οι κυρίαρχοι λαοί πρέπει να φοβούνται την πιθανή εκδίκηση των καταπιεσμένων λαών, ιδιαίτερα όταν η καταπίεση είναι αποτυχημένη και οι καταπιεσμένοι αντιστέκονται ξανά και ξανά, πιστεύοντας μάλιστα ότι είναι ο «εκλεκτός λαός»[4] και απαρνούμενοι να παρατήσουν τις ιδιαιτερότητές τους παρόλα τα μαρτύρια. Για τους περισσότερους ανθρώπους, ο εβραϊκός θεός είναι ένας εκδικητικός και άγριος θεός, παρότι στην Παλαιά Διαθήκη παρουσιάζεται εξίσου, αν όχι περισσότερες φορές, ως πλήρης αγάπης και ελέους. Γιατί υπερτονίζονται αυτές οι πλευρές και οι εβραίοι θεωρούνται μοχθηροί και εκδικητικοί; Είναι πασίγνωστο ότι κάθε αντισημίτης έχει γνωρίσει έστω έναν εβραίο που δεν έχει κανένα παρόμοιο χαρακτηριστικό, και παρά την εμπειρία αυτή, ο αντισημιτισμός του μένει άθικτος.
Αυτή η υποτιθέμενη εκδικητικότητα των μοχθηρών εβραίων είναι και πάλι μία προβολή. Οι κυρίαρχοι δεν μπορούν να φανταστούν ότι οι καταπιεσμένοι δεν είναι εκδικητικοί, γνωρίζοντας πόσο εκδικητικοί θα ήταν οι ίδιοι σε παρόμοιες συνθήκες. Απορριπτόμενα ένστικτα και απορριπτόμενοι αρχαίοι καιροί ξαναζούν σ’ αυτόν τον ακατανόητο, γι’ αυτούς, λαό που ζει ως ξένος ανάμεσά τους. Αυτό το οποίο πίστευαν ότι ξεπέρασαν αναδύεται ξανά και ξανά σαν Ύδρα, και προσπαθούν να κόψουν όλα τα κεφάλια της. Συγχρόνως, το απεχθάνονται με τον ίδιο τρόπο που απεχθάνονται τα δικά τους αποκηρυγμένα ένστικτα. Η περιφρόνηση και η αδιαφορία χρησιμοποιούνται για να τους βοηθήσουν να ξεπεράσουν τον φόβο τους. Προσπαθούν να τον ξορκίσουν αποδεικνύοντας στον εαυτό τους πόσο εύκολο είναι να επιτεθούν στους ανυπεράσπιστους. Αλλά η απόδειξη δεν είναι ποτέ οριστική. Με μία περίεργη περηφάνια, ακόμα και έπαρση, οι ανυπεράσπιστοι επανέρχονται ξανά και ξανά. Ο φόβος δεν ξορκίζεται, και συνεπώς η περιφρόνηση και ο εξευτελισμός πρέπει να επανέλθουν για να αναιρεθεί ο μη αναιρέσιμος φόβος.
Για να συνοψίσουμε: ο αντισημίτης φτάνει στο μίσος για τους εβραίους από μία διαδικασία μετάθεσης, η οποία διεγείρεται εξωτερικά. Βλέπει στον εβραίο ό,τι του προκαλεί δυστυχία, όχι μόνο τον κοινωνικό καταπιεστή του αλλά επίσης τα δικά του ασυνείδητα ένστικτα, τα οποία έχουν αποκτήσει έναν αιμοχαρή, βρωμερό και επονείδιστο χαρακτήρα από την κοινωνική καταπίεσή τους.[5] Μπορεί να προβάλλει στους εβραίους ό,τι προβάλλει λόγω των πραγματικών ιδιαιτεροτήτων της εβραϊκής ζωής, την «ξενότητα» της διανοητικής τους κουλτούρας, των σωματικών (μαύρα μαλλιά) και θρησκευτικών (Θεός του καταπιεσμένου λαού) ιδιαιτεροτήτων τους και των παλαιών εθίμων τους.
Δύο προϋποθέσεις συνεπώς πρέπει να εκπληρωθούν προκειμένου ο αντισημιτισμός να γίνει μαζικό κίνημα. Πρώτον, μία επαναστατική διάθεση, ή τουλάχιστον μία έντονη δυσαρέσκεια των μαζών ενάντια στην υπάρχουσα κατάσταση, μία δυσαρέσκεια που μπορεί να στραφεί ενάντια στους εβραίους ως αποδιοπομπαίους τράγους. Δεύτερον, μία διακριτή εβραϊκή πολιτιστική ζωή εν μέσω της πολιτιστική ζωής του λαού που φιλοξενεί τους εβραίους, χωρίς να υπάρχει σημαντική συσχέτιση και επαφή μεταξύ των δύο αυτών μορφών πολιτιστικής ζωής.
Και οι δύο παραπάνω συνθήκες εκπληρώνονταν στην τσαρική Ρωσία αλλά και ευρύτερα στον αντισημιτισμό του Μεσαίωνα. Όμως δεν φαίνονται να εκπληρώνονται στον σύγχρονο αντισημιτισμό, στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και στις Ηνωμένες Πολιτείας.
Στη Γερμανία, η χειραφέτηση των εβραίων είχε προχωρήσει σημαντικά. Η πλειοψηφία των βερολινέζων εβραίων ακολουθούσε ελάχιστα, αν όχι καθόλου, την εβραϊκή ζωή και τις παραδόσεις, θεωρώντας τους εαυτούς τους γερμανούς. Δεν υπήρχε αρχαϊκή «ξενότητα» κατάλληλη για την προαναφερθείσα προβολή. Παρόλα αυτά, η χρησιμοποίηση των εβραίων και όχι π.χ. των κοκκινομάλληδων ως «αποδιοπομπαίων τράγων» αποδεικνύει ότι η «ξενότητα», ή έστω η ανάμνησή της, ήταν ακόμα παρούσα.
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η δυσαρέσκεια των μαζών και η εβραϊκή διακριτότητα σχηματίζουν μία συμπληρωματική ενότητα για την παραγωγή αντισημιτισμού. Στη Γερμανία, πριν από τον εθνικοσοσιαλισμό, η δυσαρέσκεια των μαζών ήταν τόσο τεράστια ώστε χρειάστηκε ελάχιστη εβραϊκή διακριτότητα. Η εβραϊκή χειραφέτηση από τα παλαιά έθιμα ήταν ακόμα πρώιμη ενώ ο Μεσαίωνας υπήρξε μακρύς. Οι ιστορικές αλλαγές εξάλλου συμβαίνουν αργά και οι μνήμες της «εβραϊκής διακριτότητας» ήταν ακόμα ισχυρές.
Στις ΗΠΑ η κατάσταση μοιάζει αντίστροφη. Δεν υπάρχει καμία επαναστατική διάθεση ενώ, τουλάχιστον σε κάποια μέρη, η παραδοσιακή εβραϊκή ζωή ασκείται από πολλούς. Εντούτοις, οι εβραϊκές ιδιαιτερότητες σίγουρα δεν έχουν αυξηθεί, ενώ ο αντισημιτισμός έχει αυξηθεί. Η θεωρία οδηγεί εδώ στην υπόθεση ότι, αν και δεν είναι έκδηλη, μία μαζική δυσαρέσκεια πρέπει να είναι υπαρκτή στις ΗΠΑ.
Όλα αυτά τα ζητήματα καταδεικνύουν τα όρια της ψυχολογικής εξήγησης. Η πλήρης και αποτελεσματική χρησιμοποίηση από τους κυρίαρχους των ψυχολογικών δεδομένων που παραθέσαμε είναι δυνατή μονάχα υπό συγκεκριμένες οικονομικές και πολιτικές περιστάσεις, οι οποίες δεν είναι σε καμία περίπτωση δευτερεύουσας σημασίας.
[1] The Collected Papers of Otto Fenichel: second series, Norton, New York, 1954, σσ. 335-348. Είχε δημοσιευθεί αρχικά το 1946.
[2] Σχετικά με τους εβραίους που έγιναν δανειστές παραθέτουμε την άποψη του George M. Fredrickson: «Κάποτε ευπρόσδεκτοι ως διεθνείς έμποροι, οι εβραίοι εξαναγκάζονταν, σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό, λόγω του εμπορικού ανταγωνισμού που δέχονταν από χριστιανικές συντεχνίες εμπόρων, να στραφούν στη μη δημοφιλή, και θεωρούμενη τότε αμαρτωλή, ενασχόληση του δανεισμού με τόκο». Racism, A short history, Princeton University Press, 2003, σ. 19
[3] Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι γι’ αυτήν την παρατήρηση του Fenichel. Δεν γνωρίζουμε αν συνήθως τα μαλλιά των εβραίων είναι μαύρα, με τον ίδιο τρόπο για παράδειγμα που τα μαλλιά των σουηδών είναι συνήθως ξανθά.
[4] Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι πολλοί αμφισβητούν και σχετικοποιούν την ιδιαίτερη έμφαση που δίδεται συνήθως στην πίστη των εβραίων ότι είναι ο «περιούσιος λαός». Καταρχήν, παρόμοια σχέση με τη θρησκεία τους έχουν πολλοί λαοί (βλ. π.χ. την υποτιθέμενη ιδιαίτερη σχέση ελληνισμού και ορθοδοξίας). Και περαιτέρω, υπάρχουν τάσεις εντός της εβραϊκής θρησκείας που ερμηνεύουν εντελώς διαφορετικά αυτόν τον χαρακτηρισμό του «περιούσιου λαού» για τους εβραίους.
[5] Για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις, σημειώνουμε ότι για τον Fenichel η καταπίεση των ενστίκτων δεν είναι κάτι κακό από μόνη της. Ο συγκεκριμένος τρόπος καταπίεσής τους που επιβάλλεται από την καπιταλιστική κοινωνία δημιουργεί μία προβληματική σχέση μ’ αυτά.
Αναδημοσίευση από: Κίνηση για τον Ελευθεριακό Δημοτισμό
Ludwig Bauer, Μεσαίωνας, 1932
Το δοκίμιο του Ludwig Bauer, γραμμένο το 1932, είναι σαν να γράφτηκε για το σήμερα της Ευρώπης. Μισαλλοδοξία, φανατισμός, ψυχική ακαμψία, μαζικοποίηση, ρατσισμός, νεοναζισμός: Μια πυκνή πνευματική καταχνιά εξαπλώνεται εκ νέου.
LUDWIG BAUER
Μεσαίωνας, 1932[1]
(Μετάφραση Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος)
—
Το τρένο της Ιστορίας τρέχει προς τον νέο Μεσαίωνα που τον ζούμε ήδη χωρίς και να μπορούμε, ακριβώς επειδή τον ζούμε και να τον φανταστούμε. Όλη η ανθρωπότητα έχει κόψει εισιτήριο γι’ αυτό το δρομολόγιο. Ο 19ος αιώνας έχει πεταχτεί στη χωματερή∙ ο Μουσολίνι έχει ανακαλύψει ότι ο 18ος αιώνας, ο αιώνας του Λόγου, υπήρξε ο βλακωδέστερος των αιώνων. Και τώρα, το γερμανικό υποκατάστατο του Μουσολίνι, με όλους τους αλαζονικούς αντιδιανοούμενους προφεσόρους του, έχει αναλάβει να συνεχίσει την εκτροχιασμένη πορεία του Ιταλού. Διότι κατά τον περασμένο αιώνα η ανθρωπότητα κάλυψε όλη την απόσταση από το «εμείς» στο «εγώ», ανακάλυψε ότι το κράτος αποτελεί ένα αναγκαίο κακό και άναψε τη δάδα των ατομικών δικαιωμάτων, η οποία τώρα κινδυνεύει να σβήσει μέσα σε μια πυκνή πνευματική καταχνιά. Σήμερα επικρατεί η βαθιά επιθυμία ν’ απαλλαγούμε από το βάρος του «εγώ» – γεννιόμαστε με μια στολή, ξεφορτωνόμαστε την ψυχή μας και υποτασσόμαστε στη μάζα. Η ανεκτικότητα αντικαθίσταται από τον φανατισμό, το χαμόγελο από την ψυχική ακαμψία.
Το άτομο σκοντάφτει πάνω σ’ έναν τοίχο και κάνει γκελ προς το παρελθόν.
Είτε πρόκειται για τον χιτλερισμό ή τον φασισμό, είτε πρόκειται για τους Heimehren[2] ή τους Camelots du roi της Action Française[3], όλοι τους απεχθάνονται την πνευματική διαύγεια και τείνουν στον μυστικισμό και την αυτοειδωλοποίηση. Το νόημα της ζωής δεν είναι πλέον η ελευθερία του ατόμου αλλά η μαζικοποίηση του μέσα στη φυλή, στην τάξη και στο έθνος. Έτσι εμφανίζεται εκείνος ο τύπος ανθρώπου που του αρέσει να στρατολογείται, που βρίσκει απόλαυση στη μαζική πίστη. Απορρίπτει με περιφρόνηση τα επιτεύγματα του Διαφωτισμού∙ γι’ αυτόν δεν υπήρξε ποτέ ο Βολταίρος. Μέσα από τη σύγχυση μιας ανθρωπότητας που δραπέτευσε από τον εαυτό της γεννήθηκε η σημερινή γενιά που δεν βλέπει καμιά χρησιμότητα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, στην ελευθερία της σκέψης και στην ανεκτικότητα∙ και ό,τι καλύτερο έχει με ηρωικές προσπάθειες κατακτηθεί ανά τους αιώνες εμφανίζεται στα μάτια αυτής της γενιάς αδιάφορο ή και βλαβερό. Επικρατούν διάφορα δόγματα – «πρέπει» τούτο, «πρέπει» τ’ άλλο – ώσπου φτάνουμε τελικά στο δόγμα ότι δεν πρέπει να επιτρέπεται η σκέψη. Το κάθε τι έχει ήδη καθοριστεί, και όποιος προβάλλει μια άρνηση, μια αμφισβήτηση ή μια αντίθετη άποψη είναι αντάρτης και αιρετικός. Αυτή η στενότητα πνεύματος και η αμβλύνεια είναι τυπικά μεσαιωνικά γνωρίσματα και συγκριτικά – αντίθετα από την εσφαλμένη αντίληψη του Διαφωτισμού πάνω σ’ αυτό – ο Μεσαίωνας, παρά την αυστηρότητά του, παρά τον πεισματικά αποκλειστικό του χαρακτήρα, θα μπορούσε να ανακηρυχτεί ως ένας χαμένος παράδεισος. Και τα ίδια ισχύουν και στην οικονομία: παρατάμε τώρα τον κόσμο της οικονομίας σπάζοντας τους δεσμούς μεταξύ των λαών και ξαναζωντανεύουμε τις παρωχημένες συντεχνίες, λαχταρώντας ολοένα περισσότερο καταναγκασμό και υποταγή. Αποφεύγουμε την ευθύνη, θέλουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτήν υιοθετώντας το σωτηριολογικό δόγμα που κατευθύνει και τακτοποιεί τα πάντα. Θα μας σώσει μήπως το τρίτο Ράιχ; Μα αυτό, αγαπητοί μου, υπήρξε ήδη για ένα μεγάλο διάστημα στο παρελθόν και ήταν μία από τις πιο μαύρες περιόδους της ιστορίας. Η ατομική πρωτοβουλία εξουδετερωμένη, η σκέψη αμαρτωλή, βέβηλη από κάθε άποψη. Η ανθρωπότητα ένα γκέτο ηλιθιότητας, μίσους και δεισιδαιμονίας. Θεόσταλτη ευκαιρία και παρηγοριά των καταπιεσμένων ήταν η δυνατότητα να καταπιέζουν κι αυτοί κάποιους άλλους. Καταμερισμός: άλλοι προορίζονταν να μαστιγώνουν και άλλοι να μαστιγώνονται. Μικρός και στενός ο κόσμος, επίφοβο το μακρινό.
Εκεί ακριβώς επιστρέφουμε και πάλι. Μόνο που τώρα βρισκόμαστε στο 1932 και ορμάμε να βουτήξουμε μέσα του με την ταχύτητα ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου. Χαρακτηριστικό αυτής της βουτιάς είναι ότι η μηχανή λειτουργεί αναπότρεπτα υπέρ της οπισθοδρόμησης. Διότι είμαστε ανήμποροι να κυριαρχήσουμε πάνω της, μας έχει ήδη νικήσει. Έτσι αναζητάμε προστασία σε συγκεντρώσεις βίας και επινοούμε για μας έναν νέο ρομαντισμό. Η τάξη ή η φυλή ανακηρύσσεται ως νέα αριστοκρατία. Μήπως δεν γελάει ο κόσμος με τους ματαιόδοξους Γάλλους που καμαρώνουν με αυταρέσκεια για τα κόκκινα κορδελάκια στις μπουτονιέρες τους; Μ’ αυτούς δηλαδή που αποδίδουν οι ίδιοι σ’ ολόκληρο το λαό τους την ανωτερότητα της νορδικής αριστοκρατίας; Πόσα πρέπει να θυσιαστούν γι αυτά τα μπιχλιμπίδια: η ελευθερία, η καλοσύνη, η ειρήνη, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια – όλα αυτά για τα οποία είχαν παλέψει και υποφέρει οι καλύτεροι ανάμεσα μας. και αντ’ αυτών δικαιώνεται, έστω και εκ καθήκοντος, η αλαζονεία των μαζών. Το παλαιό κράτος δεν μπόρεσε να δαμάσει την ξέφρενη μηχανή. Το νέο κράτος, που στην πραγματικότητα είναι ακόμα πιο παλιό, είναι εξίσου ανίκανο να το κάνει: μπορεί όμως να μας αποζημιώσει οδηγώντας μας σε ένα σκοτάδι όπου η δυστυχία είναι απείρως πιο εξαπλωμένη και κατά συνέπεια μη ορατή πλέον.
Το εγώ εξαφανίζεται.
Το άτομο υπολογίζεται μόνο ως τμήμα του συνόλου. Γίνεται όργανο μιας ελεγχόμενης ομάδας, και σοβιετικοί, φασίστες, ναζιστές και «Ιππότες του Βασιλέως» έχουν το θράσος να καθορίζουν για λογαριασμό του το νόημα της ύπαρξης του. Το ίδιο το άτομο δεν έχει το δικαίωμα να προσδιορίσει τα όρια του, να ορίζει την ευτυχία του. Επιστρέφει στην ανωριμότητα αφήνοντας άλλους να πράττουν για λογαριασμό του και η μόνη υποχρέωση που έχει είναι ν’ αφήνει σε άλλους την επιλογή της μοίρας του. Αυτή η σύνθλιψη της προσωπικότητας είναι δυνατή μόνο με τα μηχανικά εργαλεία αφομοίωσης: εφημερίδες, κινηματογράφος και ραδιόφωνο εκπαιδεύουν τον κόσμο και διαβρώνουν το διαφορετικό, ενδυναμώνουν και προωθούν την καλλιέργεια της μαζικής ψυχής. Το παράδοξο είναι ότι μια όσο ποτέ άλλοτε ομοιόμορφη ανθρωπότητα σχίζεται από βαθύτατες ρωγμές και οχυρώνεται πίσω από αόρατες μαγικές γραμμές: τα σύνορα. Ο κάθε άνθρωπος αποτελεί όλο και περισσότερο ένα απλό κομμάτι και όχι πλέον ένα όλον, κι έτσι όλο και πιο λίγο χρειάζεται την ανοχή, τον σεβασμό και την προσωπική αξιοπρέπεια. Και γιατί άλλωστε θα τα χρειαζόνταν αφού ουσιαστικά κι ο ίδιος μόνο φαινομενικά υπάρχει; Τα πάντα έχουν μετατοπιστεί στο πεδίο του φετίχ, της τάξης, της φυλής, του κόμματος και του κράτους. Είτε ακούμε ετυμηγορίες ενός δικαστηρίου στη Λειψία που μας φέρνουν στο νου σύγχρονο κυνήγι μαγισσών, είτε ακούμε τον πρίγκιπα της Ουαλίας να συμβουλεύει τον λαό του ν’ αγοράζει μόνο αγγλικά προϊόντα είναι το ίδιο: Μεσαίωνας. Όλες οι καστρόπορτες έχουν κλείσει, όλες οι γέφυρες έχουν σηκωθεί κι έξω απ’ τα τείχη της πολιτείας ο εχθρός παραμονεύει τη λεία του. Κι όλοι έχουνε γίνει εχθροί ολωνών. Εχθρός δεν είναι μονάχα ο ξένος πολίτης αλλά και οι στοίβες ρουχισμού, οι σωροί του άνθρακα, τ’ αποθέματα σιταριού – όλο το έχει του άλλου είναι ο εχθρός […]
Μεσαίωνας 1932 – ένας Μεσαίωνας που θέλει να πιστέψει αλλά που πραγματικά δεν το μπορεί πια. Αν και αναγκαστικά σε μια κατάσταση ενότητας, μέρα με τη μέρα διχάζεται περισσότερο. Πρόκειται απλώς για ένα επεισόδιο; Ακόμα κι αν ήταν έτσι, θα μπορούσε να καταστρέψει σε μια μέρα περισσότερα απ’ όσα έχουν φτιάξει ευφυέστεροι αιώνες. Ο αέρας μυρίζει βλακεία και άνοια. Καιρός να διαβάσουμε Βολταίρο – κι ακόμα περισσότερο καιρός να ξαναρθεί ένας Βολταίρος.
[1] Ludwig Bauer, “Mittelalter, 1932”, Das Tagebuch 13 (2/1/1932). Από το εξαίρετο βιβλίο Φωνές από τη Βαϊμάρη, Μετάφραση – Επιμέλεια Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Αθήνα, 2011.
[2] Heimehren: παραστρατιωτικές ομάδες στη Γερμανία.
[3] Action Française: Ακροδεξιά γαλλική οργάνωση. Η «μητέρα» όλης της γαλλικής ακροδεξιάς. Ιδρύθηκε το 1898 και το 1940 έσπευσε να στηρίξει και να συνεργαστεί με την κυβέρνηση του Βισύ και τον γερμανικό στρατό κατοχής. Διαλύθηκε με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και έκτοτε πληθώρα ακροδεξιών οργανώσεων διεκδίκησαν την κληρονομιά της.
Αναδημοσίευση από: http://moggolospolemistisvalkaniosagrotisoklonos.wordpress.com/2012/09/30/ludwig-bauer-mittelalter-1932/
H Oρατή Ακροδεξιά / Του Νικόλα Σεβαστάκη
Διαχρονικά, ο δεξιός ριζοσπαστισμός (είτε ως «αντιπλουτοκρατικός» σωβινισμός είτε ως εθνοφυλετισμός) επενδύει περισσότερο στις εμπειρίες του ξεριζώματος, του αποπροσανατολισμού και της απώλειας του κόσμου. Από την προδρομική εποχή του Μωρίς Μπαρές μέχρι σήμερα, η ακροδεξιά ορίζει ως έσχατο δεινό τον «ξεριζωμένο» όχι τον εκμεταλλευόμενο ή ταξικά δυναστευόμενο άνθρωπο. Η αντιμεταναστευτική ρητορεία βασίζεται άλλωστε στην ιδέα ότι ο Έλληνας έγινε ξένος στον τόπο του, ότι ο τόπος μας «έχει κατακτηθεί» από μια ξένη δύναμη. Με άλλα λόγια, η εθνική/ εθνοτική αλλοτρίωση, έτσι όπως την προβάλλει ο ακροδεξιός ριζοσπαστισμός, εμφανίζεται ως η ουσία των υλικών και πολιτικών ηττών μιας ολόκληρης περιόδου.
Η ρατσιστική ακροδεξιά ριζώνει, στρατολογεί, οργανώνει «τάγματα ασφαλείας». Η φυσική παρουσία των ανθρώπων της πάει παράλληλα με τη διείσδυση των απόψεών της στις διαδικτυακές κυψέλες, στον σχολιασμό των μπλογκς και στο δηλητήριο των social media. Φυσικά για όποιον μπαίνει καθημερινά δυο και τρεις φορές σε λεωφορεία ή ψωνίζει ακόμα από μικρά μαγαζιά, τα σχήματα ερμηνείας του κόσμου και οι συνταγές ορθοπραξίας της ακροδεξιάς καταγράφουν αξιοσημείωτη παρουσία. Μια ολόκληρη γωνιά του ελληνικού «καφενείου», των τόπων της λαϊκής κοινωνικότητας, αναδίδει την ατμόσφαιρά της. Το ίδιο συμβαίνει στους δρόμους και στις λαϊκές αγορές.
Οι εξηγήσεις για το φαινόμενο, παρά τις σημαντικές αποχρώσεις, εντάσσονται στο γενικό και μάλλον νωθρό σχήμα «η μεγάλη κρίση υποθάλπει τα άκρα». Οι συντηρητικές φιλελεύθερες φωνές σπεύδουν να κατακεραυνώσουν, κατά τα συνήθη, τον «λαϊκισμό της ανομίας» ως τον βασικό φορέα εκκόλαψης όλων των κοινωνικών και πολιτιστικών δεινών. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, το ίδιο νήμα συνδέει τα πιο διαφορετικά φαινόμενα λαϊκής διαμαρτυρίας, κοινωνικού θυμού και απείθειας των τελευταίων δυο χρόνων: ανάμεσα στην Κόρινθο της Χρυσής Αυγής και στις Κερατέες ή στα Δεν Πληρώνω των προηγούμενων χρόνων, δεν υφίσταται καμιά ουσιαστική διαφορά. Το πνεύμα της ανομίας και της άρνησης απλώθηκε σαν ζοφερό πέπλο πάνω από την ελληνική κοινωνία στο όνομα της δυσφορίας για τα Μνημόνια και της αγανάκτησης για την κατάρρευση του μοντέλου ευημερίας το οποίο διαμορφώθηκε στη διάρκεια μιας αριστερόστροφης (η περίφημη «αριστερή ιδεολογική ηγεμονία») Μεταπολίτευσης.
Απέναντι σε αυτή την πασίγνωστη πια αφήγηση, το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς θεωρεί ότι ο εκφασισμός της κοινωνίας είναι συνέπεια της οικονομικής αιμορραγίας των λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων. Το επιχείρημα λέει ότι το οξύ κοινωνικό πρόβλημα και συγχρόνως η εμπλοκή των νεοφιλελεύθερων ελίτ διακυβέρνησης στην αναπαραγωγή του, ωθούν στην απόγνωση μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Σύμφωνα με αυτή την οπτική, το πρόβλημα της ακροδεξιάς δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από το γενικότερο ζήτημα των αυταρχικών εκτροπών που προωθούνται και από φορείς του mainstream πολιτικού συστήματος. Η αντιμετώπισή του φαινομένου επαφίεται στην ανάπτυξη ενός ισχυρού κοινωνικού κινήματος το οποίο και θα υπερασπιστεί τις αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης απέναντι στον πολύμορφο κοινωνικό δαρβινισμό και στις ρατσιστικές του εκβλαστήσεις.
Όπως και αν οργανώνεται όμως η εξήγηση για το ακροδεξιό ρεύμα, οι δυο παραδοσιακοί της πυλώνες, ο φιλελεύθερος νομικισμός και ο κοινωνιοκεντρικός οικονομισμός, δυσκολεύονται απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο. Ο φιλελεύθερος νομικισμός σπεύδει να εντάξει την ακροδεξιά στη χώρα του «ανορθολογισμού» ή αλλιώς στην επικράτεια των λαϊκιστικών παρεκκλίσεων από τη νομιμότητα. Συνηθίζοντας στις συνοπτικές αναγωγές και σε μια ορισμένη σοφία του κοινού νου, καλλιεργεί την ιδέα ότι η έξοδος από την κρίση (μέσα από την ορθολογική καπιταλιστική αναμόρφωση μιας ιδιαίτερης περίπτωσης, της ελληνικής) θα γεννήσει μια πιο θετική κοινωνική ψυχολογία και συγχρόνως μια νέα ιστορική ευκαιρία για την ηγεμονία του ορθολογικού Κέντρου. Τα άκρα (δηλαδή, κατά το οικείο σχήμα, αμφότεροι οι αριστεροί και δεξιοί αρχαϊσμοί) θα χάσουν σταδιακά την αίγλη τους με το κοπιώδες πέρασμα σε μια νέα φάση ευρωπαϊκής ασφάλειας για τη χώρα και την τραυματισμένη μεσαία τάξη της.
Ας σκεφτούμε όμως και την αριστερή στάση απέναντι στην πρόκληση της διάχυτης ακροδεξιάς. Εδώ και πολλούς μήνες ένα πράγμα έχει γίνει κάτι παραπάνω από φανερό: ότι η συνηθισμένη προσφυγή στο «κοινωνικό» δεν επαρκεί για την αντιμετώπιση των εθνικιστικών/ ρατσιστικών λόγων και πρακτικών. Πολύ απλά: το κοινωνικό δεν αρκεί διότι η ακροδεξιά, όπως διαμορφώνεται πλέον στη βάναυση «κασιδιάρικη» εκδοχή της, είναι με τον δικό της τρόπο κοινωνική και πληβειακή, προστατευτική και «αντικατοχική»˙ διεκδικεί, δηλαδή, τη δική της εκδοχή κοινοτισμού και φιλολαϊκού «κοινωνισμού» προωθώντας έναν σωβινισμό της πρόνοιας στο πλαίσιο μιας επιθετικής αμφισβήτησης των ελίτ και των καθεστωτικών ισορροπιών τους. Αυτό σημαίνει ότι το αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο και η διαρκής επικέντρωση στις κοινωνικές καταστροφές των μνημονιακών πολιτικών δεν αγγίζουν την υπόγεια δυναμική του ωμού αντιφιλελεύθερου ριζοσπαστισμού: αυτός ο τελευταίος επιχειρεί πλέον την αντιστροφή/ επανιδιοποίηση των αξιών του αντιφατικού κινήματος των πλατειών, ένα εναλλακτικό προς την Αριστερά μοντέλο λαϊκής εξέγερσης. Παράγει μια απτή, ευανάγνωστη και δραστική μετάφραση των διάσπαρτων αντι-ελίτ και ηθο-αναμορφωτικών ευαισθησιών που κυκλοφορούν ευρέως. Κολυμπάει, άνετα, στο γενικευμένο τιμωρητικό σύνδρομο το οποίο εκτρέφεται από την ατομική δυσθυμία και την κοινωνική ατροφία.
Τέλος, υπάρχει ένα θέμα πιο μακρινό από τα άμεσα και συγχρόνως περισσότερο απαιτητικό για τη σκέψη μας. Σε ένα από τα γνωστότερα κείμενά του, την Επιστολή για τον Ανθρωπισμό, ο Xάιντεγκερ, μιλώντας για τον μαρξισμό, λέει το εξής: η διάσταση της κοινωνικής αλλοτρίωσης είναι ιστορικά ουσιώδης αλλά όχι οντολογικά πρωταρχική. Το οντολογικά πρωτεύον, συνεχίζει, είναι η «απώλεια του οίκου», το ξερίζωμα και η εμπειρία της ανεστιότητας. Για τον Χάιντεγκερ, ο οποίος στο σημείο αυτό επαναλαμβάνει μια βασική πεποίθηση των οπαδών της «συντηρητικής Επανάστασης» του Μεσοπολέμου, η κοινωνική θεωρία της αλλοτρίωσης, ιδίως στην εκδοχή της ως αποξένωσης των παραγωγών στην καπιταλιστική συνθήκη, δεν είναι ικανή να αναγνωρίσει αυτή την άλλη θεμελιακή διάσταση.
Διαχρονικά, ο δεξιός ριζοσπαστισμός (είτε ως «αντιπλουτοκρατικός» σωβινισμός είτε ως εθνοφυλετισμός) επενδύει περισσότερο στις εμπειρίες του ξεριζώματος, του αποπροσανατολισμού και της απώλειας του κόσμου. Από την προδρομική εποχή του Μωρίς Μπαρές μέχρι σήμερα, η ακροδεξιά ορίζει ως έσχατο δεινό τον «ξεριζωμένο» όχι τον εκμεταλλευόμενο ή ταξικά δυναστευόμενο άνθρωπο. Η αντιμεταναστευτική ρητορεία βασίζεται άλλωστε στην ιδέα ότι ο Έλληνας έγινε ξένος στον τόπο του, ότι ο τόπος μας «έχει κατακτηθεί» από μια ξένη δύναμη. Με άλλα λόγια, η εθνική/ εθνοτική αλλοτρίωση, έτσι όπως την προβάλλει ο ακροδεξιός ριζοσπαστισμός, εμφανίζεται ως η ουσία των υλικών και πολιτικών ηττών μιας ολόκληρης περιόδου.
Θα αναρωτηθεί κάποιος ποια σχέση μπορεί να έχει η ακροδεξιά των μαχαιρωμάτων, των στολών παραλλαγής και των καταδρομικών επιχειρήσεων για την «εκκαθάριση της χώρας» με την ανεστιότητα. Το ερώτημα φυσικά δεν εγείρεται με αυτή τη γελοία μορφή. Αυτό που εννοώ εδώ είναι ότι υπάρχουν διάχυτες προ-πολιτικές αγωνίες ταυτότητας και μια δυσφορία εξαιτίας της θλιβερής μεταμόρφωσης των πλαισίων ζωής, του βιωματικού τοπίου των ανθρώπων. Η εικόνα του «κέντρου της Αθήνας» λειτουργεί πλέον ως συμβολικό ισοδύναμο κάθε υπαρξιακού ξεριζωμού και βιοτικού ξεπεσμού ανεξάρτητα από τα αίτιά τους. Η «απώλεια του οίκου» συνδέεται με τη συρροή μη ελεγχόμενων και παράδοξων αλλαγών στη δομή της καθημερινότητας. Μια τέτοια αίσθηση απώλειας και βιωματικής πρόσκρουσης σε ένα «χαοτικό πραγματικό» επιτείνεται αλλά δεν παράγεται από την προϊούσα οικονομική κατάρρευση συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων.
Πέρα λοιπόν από την κοινωνική οδύνη λειτουργούν εν τέλει και άλλες κλίμακες φόβων σε αστικά (και όχι μόνο σε αστικά) περιβάλλοντα όλο και πιο εχθρικά. Δεν έχει νόημα να στιγματίζει κανείς αυτούς τους φόβους ως ανορθολογικούς ή συντηρητικούς: αποτελούν μια διάσταση υπαρκτή, έναν παράγοντα σημαντικό για την πρακτική ζωή αλλά και για τις μύχιες πολιτικές διαθέσεις των ανθρώπων σε μια εποχή όπου αυτοί (όλοι μας δηλαδή) καταμετρούν κάθε λογής απώλειες και όχι μόνο τα χαμένα τους εισοδήματα.
Η Αριστερά πιστεύει κατά κανόνα ότι η σκοπιά του κοινωνικού συμφέροντος, δηλαδή ένα είδος οικονομικού ορθολογισμού των στρωμάτων που πλήττονται, θα καταφέρει να διαλύσει τον ζόφο που πλανιέται πάνω από τη χώρα. Πολλές φορές ωστόσο άλλες αγωνίες, ξένες προς το κοινωνικό πρόβλημα, παράδοξες για κάθε ανάλυση με όρους συμφερόντων και κατανομής πόρων, προσδιορίζουν τις κοινωνικές συμπεριφορές και την αυτοσυνείδηση των πολιτών. Η διείσδυση του εθνορατσισμού και η νομιμοποίηση της ακροδεξιάς «τιμωρητικής βίας» είναι φαινόμενα που μπορεί να έχουν μεγαλύτερο βάθος και συνέπειες στο μέλλον. Για αυτό τον λόγο πρέπει να αναθεωρηθεί η αντίληψη που θεωρεί ότι μια «ταξική» ορθολογική επιλογή αποτελεί την μοναδική απάντηση.
Αναδημοσίευση από: http://bibliotheque.gr/?p=6788
“Η ναζιστική βία – Μια ευρωπαϊκή γενεαλογία”
Φυλακές, εργοστάσια, στρατώνες
| του Enzo Traverso | Μετάφραση Τάσος Μπέτζελος |
Στη συζήτηση που ακολουθεί, ο Ιταλός ιστορικός Έντσο Τραβέρσο παρουσιάζει την ιδιαίτερη οπτική του για τη ναζιστική βία και το φαινόμενο του ναζισμού γενικότερα (περιοδικό No pasaran, τχ. 10-11, 2002). Αφορμή για τη συζήτηση ήταν η έκδοση του βιβλίου του Έντσο Τραβέρσο Η ναζιστική βία – Μια ευρωπαϊκή γενεαλογία. Όπως υποδηλώνει και ο υπότιτλος του βιβλίου, ο Έντσο Τραβέρσο επιχειρεί κυρίως να αναδείξει τη σχέση του ναζισμού με τη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία, σε αντιπαράθεση με απόψεις που (σήμερα ακόμα) διατείνονται ότι ο ναζισμός ήταν ξένο σώμα για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Τουναντίον, ο Έντσο Τραβέρσο αναδεικνύει τις ευρωπαϊκές ρίζες του ναζισμού, και τη σύνδεσή του με τις αλλαγές που επήλθαν κατά τον 19ο αιώνα και τις αρχές του 20ού αιώνα στους θεσμικούς μηχανισμούς των αστικών κρατών και στην καπιταλιστική παραγωγική διαδικασία. Από τη συζήτηση παραλείψαμε, για λόγους οικονομίας χώρου, ένα μέρος που αφορούσε κυρίως τη σχέση της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας με το ναζισμό, τις βιολογικές αναφορές του ναζιστικού ρατσισμού και τη σημασία του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου.
– Ο ναζισμός θεωρούνταν επί μακρόν μια τραγική παρένθεση για την ιστορία της Δύσης. Παρότι είναι αποδεκτό ότι αποτέλεσε μια τρομακτική εμπειρία που αναδιαμόρφωσε τη δυτική συνείδηση και τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο, από την άλλη υπάρχει συνήθως η αίσθηση ότι ο ναζισμός αναδύθηκε από το πουθενά. Το βιβλίο σας δείχνει ότι η ναζιστική βία δεν προέκυψε τυχαία και ότι εγγράφεται σε ένα πολιτισμικό περιβάλλον.
Πιστεύω, από αυτή την άποψη, ότι σήμερα καταγράφεται μια ορισμένη οπισθοδρόμηση, ακόμη και στο επίπεδο της ιστοριογραφίας. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αναπτύχθηκε μια πολύ σημαντική ιστοριογραφία για το ναζισμό και το φασισμό, η οποία –τουλάχιστον κατά τις δεκαετίες του 1960, του 1970 και εν μέρει του 1980– προσπαθούσε να αναγάγει το ναζισμό και το φασισμό στις ευρωπαϊκές ρίζες τους. Τουναντίον, εδώ και μια δεκαπενταετία, διαπιστώνω ότι υπάρχει μια ολοένα και εντονότερη τάση να αποσυνδεθεί ο ναζισμός από την πορεία του δυτικού κόσμου και της νεότερης Ευρώπης. Σήμερα για παράδειγμα, ο Ερνστ Νόλτε, σε αρκετά κείμενά του εδώ και μια εικοσαετία τουλάχιστον, υποστηρίζει ότι ο ναζισμός μπορεί να εξηγηθεί αποκλειστικά ως αντίδραση στον μπολσεβικισμό, στη Ρώσικη Επανάσταση, και ότι επομένως είναι ένα φαινόμενο που γεννήθηκε από τον κομμουνισμό. Ο Φρανσουά Φυρέ, πολύ γνωστός ιστορικός της Γαλλικής Επανάστασης ο οποίος λίγο πριν από το θάνατό του δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο Το παρελθόν μιας αυταπάτης –μια ιστορία του κομμουνισμού κατά τον 20ό αιώνα–, προτείνει μια νέα ερμηνεία σύμφωνα με την οποία ο φασισμός και ο ναζισμός αφενός και ο κομμουνισμός αφετέρου είναι δύο παράλληλα φαινόμενα αντίδρασης στη φιλελεύθερη Δύση, που ναι μεν αντιτίθενται αμοιβαία αλλά και αλληλοτροφοδοτούνται.
Υπάρχουν και άλλες ερμηνείες, όπως του Γκολντχάγκεν, που έχει συζητηθεί πολύ στη Γαλλία, και ο οποίος ανάγει το ναζισμό σε μια γερμανική παθολογία. Θα επρόκειτο, εκ νέου, για μια αποκλειστικά γερμανική ιστορία η οποία θα είχε τελειώσει το 1945, αφού κατά τον Γκολντχάγκεν μετά το 1945 οι Σύμμαχοι «διαπαιδαγώγησαν» τους Γερμανούς και ξερίζωσαν το «γερμανικό μικρόβιο». Τελικώς, όλες αυτές οι εξηγήσεις, που είναι πολύ διαφορετικές η μία από την άλλη, ενίοτε και αντιφατικές, συμμερίζονται τουλάχιστον μια θέση για το ναζισμό ως κάτι ξένο στη Δύση και την Ευρώπη. Πρόκειται επομένως για μια οπτική άκρως απολογητική προς τη σημερινή δυτική φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων, η οποία διαλαλεί: Έχουμε απαλλαγεί από τα τέρατα του ολοκληρωτισμού από το 1945, η ιστορία επανήλθε στις ράγες της και ζούμε έκτοτε στον καλύτερο δυνατό κόσμο. Αυτή είναι σήμερα η κυρίαρχη ερμηνεία και θεωρώ ότι από ιστοριογραφική σκοπιά σηματοδοτεί μια ορισμένη οπισθοδρόμηση. Συνεπώς, αντιτίθεμαι σε αυτές τις κυρίαρχες αναγνώσεις, τουλάχιστον από την οπτική γωνία αυτού που ονομάζεται δημόσια χρήση της ιστορίας, δηλαδή των ερμηνειών που γνωρίζουν μεγαλύτερη απήχηση και συναντούν περισσότερη συναίνεση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τον Τύπο. Τάσσομαι ενάντια σε όλα αυτά για να επισημάνω τις βαθιές ρίζες του ναζισμού στη δυτική ιστορία.
– Αναφέρεστε στις φυλακές, τα εργοστάσια, τους στρατώνες που αναπτύχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα και που αποτελούν κατά τη γνώμη σας προδρομικές μορφές του σύγχρονου συστήματος στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Θεωρώ ότι για να κατανοήσουμε την εμφάνιση του συστήματος των στρατοπέδων συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, σε γενικές γραμμές μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, πρέπει να προσπαθήσουμε να μελετήσουμε την ανατομία του, να ερευνήσουμε τις δομές του, ώστε να εξηγήσουμε την ανάδυση του φαινομένου των στρατοπέδων συγκέντρωσης σε σχέση με το οποίο τα στρατόπεδα εξόντωσης είναι απλώς μία εκδοχή, με μια νέα επιδίωξη. Για να κατανοήσουμε αυτό το σύστημα πρέπει να συλλάβουμε τις διάφορες πλευρές του που εμφανίζονται πολύ νωρίτερα, από τις αρχές του 19ου αιώνα, διότι το σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι απλώς η συγχώνευση και η σύνθεση όλων αυτών των στοιχείων. Ένα τέτοιο στοιχείο, για παράδειγμα, είναι η σύγχρονη φυλακή την οποία μελέτησε ο Μισέλ Φουκώ, ως τόπο εκγύμνασης των σωμάτων και όχι πλέον μόνο, όπως προηγουμένως, ως τόπο εξιλέωσης και αναμόρφωσης. Η φυλακή της βιομηχανικής επανάστασης είναι ένας καταπιεστικός μηχανισμός που επιδρά τόσο στο πνεύμα όσο και στο σώμα, και αποτελεί ένα μέρος αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί –πάντοτε με βάση τον Φουκώ– σύστημα βιοπολιτικής κυριαρχίας. Η σύγχρονη φυλακή ως τόπος εκμάθησης της πειθαρχίας, των κοινωνικών ιεραρχιών, αλλά και ως τόπος οδύνης, εξαχρείωσης και αποπροσωποποίησης εμφανίζεται ήδη τον 19ο αιώνα. Στη βάση της φυλακής υπάρχει μια αρχή περίκλεισης που λειτουργεί τόσο στα εργοστάσια όσο και στους στρατώνες. Είναι η εδραίωση αυτού που ο Μαξ Βέμπερ θα ονομάσει σύγχρονη ορθολογικότητα, συγχρόνως διοικητική και παραγωγική. Όλα αυτά τα στοιχεία επανεμφανίζονται τελικώς στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Θεωρώ λοιπόν ότι πρέπει να εξετάσουμε πώς γεννιούνται όλα αυτά τα στοιχεία με τη Βιομηχανική Επανάσταση, πώς αναπτύσσονται με τον βιομηχανικό καπιταλισμό και, μετά τη μείζονα ιστορική ρήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, πώς ανοίγουν το δρόμο στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
– Υπάρχει και το εργοστάσιο, που και αυτό επίσης το θεωρείτε πρόπλασμα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και εξόντωσης, κυρίως μέσω των σύγχρονων μεθόδων εργασίας και βιομηχανικής παραγωγής, δηλαδή μέσω του τεϊλορισμού και του φορντισμού.
Ασφαλώς, διότι το Άουσβιτς λειτουργεί ως εργοστάσιο παραγωγής θανάτου και πτωμάτων, ως στρατόπεδο που αναπαράγει όλα τα τυπικά γνωρίσματα του σύγχρονου εργοστασίου με έναν καταμερισμό εργασίας τεϊλορικού τύπου, με μια επιστημονική διοίκηση και οργάνωση της εργασίας, με μια ορθολογική κατάτμηση της «παραγωγικής διαδικασίας». Πέραν του γεγονότος ότι το συγκεκριμένο εργοστάσιο δεν παράγει εμπορεύματα αλλά πτώματα, σκοπός του είναι η εξόντωση μιας ανθρώπινης ομάδας που δεν θεωρείται άξια να ζει ή θεωρείται ασύμβατη με τη ναζιστική φυλετική τάξη πραγμάτων. Αν το Άουσβιτς λειτουργεί ως εργοστάσιο παραγωγής νεκρών, αυτό σημαίνει ότι ο ναζισμός ενσωμάτωσε στη σύλληψη των εγκλημάτων του και στην πολιτική του κάποιες παραμέτρους που προσιδιάζουν στον καπιταλισμό. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει βέβαια ότι ο ναζισμός συνιστά αναπόφευκτη κατάληξη του καπιταλισμού, και ότι ο φορντισμός βρίσκει μοιραία την έκφρασή του στους θαλάμους αερίων ή σε ένα σύστημα εξόντωσης. Υπάρχει ασφαλώς μια διαφορά, δεδομένου ότι ένα εργοστάσιο παράγει εμπορεύματα που ρίχνονται στην αγορά ώστε να πραγματοποιηθούν κέρδη, ενώ στο Άουσβιτς δεν πραγματοποιείται κανένα κέρδος. Αντιθέτως, υπάρχει μια διαδικασία θανάτωσης και εξόντωσης που είναι απολύτως ανορθολογική όχι μόνο από κοινωνική και ανθρώπινη άποψη, αλλά και από οικονομική και στρατιωτική άποψη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Υπάρχει εν προκειμένω χάσμα ανάμεσα στην οικονομική ορθολογικότητα του καπιταλισμού και την «ορθολογικότητα» των ναζιστικών μεθόδων εξόντωσης. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι το σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης ενσωμάτωσε τους μηχανισμούς του εργοστασίου και την ορθολογικότητα που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στον καπιταλισμό. Από αυτή την άποψη, πιστεύω ότι υπάρχει ένας οργανικός δεσμός, ακόμη κι αν δεν πρόκειται για σχέση αιτίας προς αποτέλεσμα ούτε βέβαια για σχέση ταύτισης.
– Με τη δίκη του Άιχμαν και τις συζητήσεις της τελευταίας δεκαετίας στη Γαλλία γύρω από τον Βισύ και τη δίκη του –συνεργάτη των ναζί– Μορίς Παπόν, είναι εξίσου σημαντικό να υπενθυμίσουμε το ρόλο που έπαιξαν σε αυτή τη διαδικασία εξόντωσης οι υπάλληλοι, οι γραφειοκράτες και οι εκτελεστές.
Υπάρχει μια ευρεία βιβλιογραφία που είχε μελετήσει αυτό το φαινόμενο πολύ πριν από εμένα. Η γραφειοκρατία παίζει έναν θεμελιώδη ρόλο στο σύστημα της ναζιστικής κυριαρχίας και εξόντωσης, και αυτή η ναζιστική γραφειοκρατία λειτουργεί ακριβώς όπως κάθε σύγχρονη γραφειοκρατία. Αναπαράγει όλα τα γνωρίσματα της γραφειοκρατίας που, κατά τον Μαξ Βέμπερ, ενσαρκώνει τον δυτικό ορθολογισμό. Αυτή η γραφειοκρατία, που είναι απαραίτητη για τη λειτουργία του συστήματος, αναλαμβάνει να εκτελεί εντολές, να υλοποιεί καθήκοντα χάρη στις ικανότητες και την εμπειρία που έχει αποκτήσει. Λειτουργεί με βάση την αρχή της ηθικής μη ευθύνης. Ένας καλός υπάλληλος είναι κάποιος που εκτελεί την εργασία του, που είναι έμπιστος, αλλά που δεν αναρωτιέται για τη σκοπιμότητα του καθήκοντός του. Σε αυτό ακριβώς το σημείο επικεντρώνεται η Χάνα Άρεντ όταν μιλά για την κοινοτοπία του κακού. Συνεπώς, η ναζιστική γραφειοκρατία είναι μια σύγχρονη, ορθολογική, βαθιά δυτική γραφειοκρατία ως προς τη φύση και τη λειτουργία της, η οποία είναι απαραίτητη για την έκλυση της ναζιστικής βίας. Μπορεί να λειτουργεί ως εξάρτημα σε αυτό το γρανάζι καταστροφής χωρίς καν να εξετάζει το ρόλο που έχει αναλάβει. Η ορθολογικότητά της είναι απαραίτητη για τη λειτουργία ενός συστήματος θανάτωσης χωρίς υποκείμενο. Οι ευθύνες κατακερματίζονται σε τέτοιο βαθμό που τελικώς εξαφανίζονται και κονιορτοποιούνται.
Εξάλλου, γνωρίζουμε πράγματι ότι μετά τον πόλεμο θα καταδικαστούν, στη Νυρεμβέργη για παράδειγμα, ορισμένοι αξιωματούχοι του ναζιστικού συστήματος εξουσίας. Αλλά για να εδραιωθεί ένα τέτοιο σύστημα καταστροφής, εκτόπισης και εξόντωσης απαιτείται η συμβολή δεκάδων ή μάλλον εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που δεν έχουν κατ’ ανάγκην επίγνωση ότι συμμετέχουν σε μια εγκληματική δραστηριότητα, και οι οποίοι μπορούν ούτως ή άλλως να απεκδυθούν τις ευθύνες τους λέγοντας: «Μα εγώ εκτέλεσα απλώς ένα καθήκον που από μόνο του δεν είχε τίποτα το εγκληματικό». Για παράδειγμα, ζητούν απλώς από κάποιον που είναι υπεύθυνος στους σιδηροδρόμους να επιτρέψει στα τρένα να κινηθούν, και δεν τον αφορά αν τα τρένα μεταφέρουν εμπορεύματα, φαντάρους ή εβραίους που κατευθύνονται σε ένα στρατόπεδο θανάτωσης. Δεν θέτει στον εαυτό του αυτό το ερώτημα που δεν έχει θέση στο πλαίσιο της εργασίας του και υπερβαίνει την επαγγελματική δεοντολογία του. Επομένως, η ναζιστική γραφειοκρατία είναι απλώς η εγκληματική παρεκτροπή μιας λειτουργίας που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Γι’ αυτό ακριβώς ο ναζισμός έχει βαθιές ρίζες στη δυτική κοινωνία. Ζητούμενο δεν είναι, όπως κάνει ο Γκολντχάγκεν, να αποσυνδεθεί ο ναζισμός από την πορεία της Δύσης και να παρουσιαστεί ως κάτι απολύτως αλλόκοτο και παθολογικό. Ασφαλώς, υπάρχει μια ναζιστική παθολογία και, ασφαλώς, το ναζιστικό καθεστώς δεν είναι ένα κανονικό καθεστώς, αλλά ένα καθεστώς εξαίρεσης. Αλλά τούτη η εξαίρεση έχει ρίζες που βυθίζονται στην ιστορία της Δύσης: Πρόκειται για ένα καθεστώς εκτός κανόνα που προϋποθέτει εντούτοις τις κανονικές δομές του σύγχρονου κόσμου.
– Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου σας αναφέρεστε πιο συγκεκριμένα στον ναζιστικό αντισημιτισμό. Βρισκόμαστε κάπως μπροστά σε ένα παράδοξο, καθώς εξηγείτε ότι η κατάληξη του ναζιστικού αντισημιτισμού, δηλαδή η ακραία εξοντωτική βία, ακολούθησε μια βιομηχανική και άκρως ορθολογική διαδικασία, όπως είδαμε, ενώ συγχρόνως ο ναζιστικός αντισημιτισμός βλέπει τους εβραίους ως ενσάρκωση της αφηρημένης και απρόσωπης νεωτερικότητας. Θα μπορούσατε να διασαφηνίσετε αυτό που φαίνεται παράδοξο ή έστω αρκετά εκπληκτικό;
Η αναπαράσταση του εβραίου ως ενσάρκωσης αυτής της αφηρημένης και υπολογιστικής ορθολογικότητας ανήκει στον γερμανικό πολιτισμό, αλλά γενικότερα στον δυτικό πολιτισμό και στον σύγχρονο αντισημιτισμό που αναπτύσσεται, κατά τη μετάβαση από τον 19ο στον 20ό αιώνα, τόσο στη Γαλλία (ας σκεφτούμε την υπόθεση Ντρέιφους) όσο και στη Γερμανία. Για τον ευρωπαϊκό αντισημιτισμό, ο εβραίος είναι κατά κάποιον τρόπο η ενσάρκωση μιας μισητής, απεχθούς και βδελυρής νεωτερικότητας. Ο εβραίος είναι η ενσάρκωση της ανώνυμης πόλης, της μαζικής κοινωνίας, του βιομηχανικού και κυρίως του χρηματιστικού καπιταλισμού, και συνεπώς μιας παρασιτικής οικονομίας. Ο εβραίος είναι επίσης, στο πολιτικό επίπεδο, η ενσάρκωση της δημοκρατίας, διότι αυτή τού επέτρεψε να χειραφετηθεί και να γνωρίσει μια αξιοσημείωτη κοινωνική και πολιτική άνοδο. Ο εβραίος ενσαρκώνει επομένως ό,τι οι Γερμανοί ονομάζουν Zivilisation –που δεν αντιστοιχεί καθόλου στη γαλλική σημασία της λέξης civilisation–, δηλαδή τον νεότερο πολιτισμό με την αμιγώς υλική έννοια του όρου. Ο Zivilisation καταστρέφει τον πολιτισμό. Υπάρχει συνεπώς αυτή η αναπαράσταση για τον εβραίο που είναι αρκετά διαδεδομένη στον ευρωπαϊκό πολιτισμό της εποχής, και την οποία κληρονομεί ο ναζισμός. Η καινοτομία του ναζισμού είναι ότι υιοθετεί αυτή την αντίληψη για τον εβραίο, αλλά ωθεί στα άκρα τον αντισημιτισμό της, διότι για το ναζισμό ο εβραίος δεν είναι μόνο η ενσάρκωση της ορθολογικής νεωτερικότητας, αλλά και η ενσάρκωση της επανάστασης, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και της ηγετικής ομάδας της ΕΣΣΔ. Ο ναζισμός μετατρέπει τρόπον τινά τον εβραίο σε μεταφορά, και επινοεί κυρίως αυτή τη νέα φιγούρα του εβραίου διανοούμενου ως έκφραση αυτής της απεχθούς νεωτερικότητας, ως ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης (για παράδειγμα, ο Τρότσκι ή ο Λένιν που γίνεται εβραίος στα μάτια των ναζί) και ως ενσάρκωση της Επανάστασης. Η εξόντωση των εβραίων είναι επομένως αναγκαία για να υλοποιηθεί η κοσμοθεωρία και το σχέδιο κυριαρχίας των ναζί.
Πρέπει να συμπληρώσουμε ότι η εξόντωση των εβραίων είναι επίσης, στα μάτια του ναζισμού, ένα αναγεννητικό καθήκον, ένας αγώνας χειραφέτησης, μια σταυροφορία. Ο πόλεμος εξόντωσης διεξάγεται σε ένα πνεύμα σταυροφορίας, για τη ναζιστική φιλολογία και προπαγάνδα, διότι επιτρέπει στον γερμανικό καπιταλισμό να αναγεννηθεί. Αυτή ακριβώς η αντίφαση βρίσκεται στον πυρήνα του ναζισμού. Ο τελευταίος είναι ένας συνδυασμός ανάμεσα αφενός σε μια ρομαντική εξιδανίκευση του γερμανικού παρελθόντος, μια αποστροφή για τη βιομηχανική κοινωνία, για τις πόλεις που απομακρύνουν τους ανθρώπους από τη φύση και τα δάση της Γερμανίας, μια γερμανική μυθολογία που είναι προσκολλημένη στο παρελθόν, και αφετέρου στη λατρεία της σύγχρονης τεχνικής, τη λατρεία της δύναμης που ταυτίζεται με το χάλυβα, τη βιομηχανία κ.λπ. Ο αντισημιτισμός επιτρέπει έτσι να συμφιλιωθεί η ρομαντική απόρριψη της νεωτερικότητας και η λατρεία της τεχνικής. Ο καπιταλισμός γίνεται γόνιμος, θετικός, δημιουργικός υπό τον όρο να έχει ξεφορτωθεί τη χρηματιστική και κερδοσκοπική του διάσταση την οποία ενσαρκώνει ο εβραίος. Για τους ναζί, η Ευρώπη θα αναγεννηθεί αφ’ ης στιγμής απαλλαγεί από αυτό το υπολογιστικό πνεύμα του εβραίου που είναι ταυτοχρόνως χρηματιστής και επαναστάτης, παρασιτικό στοιχείο, καπιταλιστής και μπολσεβίκος. Ο ναζιστικός αντισημιτισμός παρουσιάζει επομένως αντιφατικές πλευρές, αλλά ενοποιεί αυτή την ορμή που μεταφράζεται σε ένα πόλεμο σταυροφορίας, σε έναν λυτρωτικό αγώνα, για να μιλήσουμε με θρησκευτικούς όρους. Το αποτέλεσμα είναι μια πολιτική εξόντωσης, η οποία διεξάγεται με ορθολογικές και σύγχρονες μεθόδους, προκειμένου να καταστραφεί η (εξ ορισμού εβραϊκή) νεωτερικότητα και να υποταχτεί ο Zivilisation στη ναζιστική κοσμοθεωρία. Η έννοια της «συντηρητικής επανάστασης» συνοψίζει καλά αυτή την αντίφαση που επισημάνατε και η οποία βρίσκεται στην καρδιά του ναζισμού.
– Σε σχέση με τη φύση του ναζισμού, υπάρχουν ορισμένες πολύ μειοψηφικές θέσεις που έχουν αναπτυχθεί από μια υπεραριστερή οπτική και οι οποίες γνώρισαν μια ορισμένη απήχηση. Αυτές οι θέσεις εξηγούν –εν συντομία– ότι ο φασισμός και ο ναζισμός είναι απλώς μια μορφή του καπιταλισμού, ταυτίζουν τα δύο συστήματα και δεν διακρίνουν κάποια βαθύτερη διαφορά ανάμεσα στα θεμέλιά τους, τις στοχεύσεις τους, και μάλιστα –για τους πιο ακραίους από όσους υποστηρίζουν τέτοιες θέσεις– ανάμεσα στα χρησιμοποιούμενα μέσα. Καταδεικνύετε, όπως είδαμε, στο βιβλίο σας τη θεμελίωση του ναζισμού στην ιστορία της Δύσης και της φιλελεύθερης Ευρώπης. Κατά τη γνώμη σας, ποια είναι η φύση της ρήξης ανάμεσα στο καπιταλιστικό σύστημα και στο ναζισμό; Υπάρχει μια θεμελιώδης ρήξη και, εάν όντως υπάρχει, σε ποιο επίπεδο τοποθετείται;
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει θεμελιώδης ρήξη, και θεωρώ ότι αυτή είναι μία από τις αδύναμες πλευρές των θεωριών του ολοκληρωτισμού. Υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά, για παράδειγμα, ανάμεσα στον σοβιετικό κομμουνισμό αφενός, και στο ναζισμό και το φασισμό αφετέρου, στο βαθμό που ο κομμουνισμός εγκαθιδρύθηκε στην εξουσία, στη Ρωσία, αφού πρώτα απαλλοτρίωσε τις παλαιές κυρίαρχες τάξεις ως επακόλουθο μιας κοινωνικής επανάστασης, ενώ ο φασισμός και ο ναζισμός δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση την εξουσία των παραδοσιακών ελίτ. Η φασιστική Ιταλία όπως και η ναζιστική Γερμανία παραμένουν καπιταλιστικές χώρες. Επί Χίτλερ, οι μεγάλες γερμανικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις συνεργάζονται μέχρι το τέλος με το ναζιστικό καθεστώς, και είναι γνωστό ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης υπάρχουν γερμανικές επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται το εργατικό δυναμικό των εκτοπισμένων. Υπάρχει μια συνέργεια ή μάλλον μια οργανική σχέση ανάμεσα στον καπιταλισμό και το φασισμό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Χίτλερ ήταν απλώς πράκτορας του γερμανικού ιμπεριαλισμού ή υποχείριο του μεγάλου γερμανικού κεφαλαίου, σύμφωνα με μια γελοιογραφική οπτική ή κάποιες ερμηνείες που πλέον κανείς δεν υπερασπίζεται. Η ιστοριογραφία (και επίσης αρκετοί μαρξιστές, αν λάβουμε υπόψη τα γραπτά του Τρότσκι ή του Ντανιέλ Γκερέν τη δεκαετία του 1930 ή τα μεταγενέστερα γραπτά ορισμένων θεωρητικών της Σχολής της Φραγκφούρτης) επισήμανε τις πληβειακές ρίζες των φασιστικών κινημάτων και των ηγετών τους. Πιστεύω κυρίως ότι η ναζιστική πολιτική εξόντωσης δεν εξηγείται από τον καπιταλισμό και ότι δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τις ναζιστικές γενοκτονίες ως επακόλουθα μιας πολιτικής που υπερασπιζόταν τα συμφέροντα του γερμανικού μεγάλου κεφαλαίου.
Από την άλλη, κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι ο ναζισμός ήταν μια μορφή αντικαπιταλισμού, αλλά δεν υπάρχει σχέση αιτίας προς αποτέλεσμα, και δεν γίνεται να εξηγηθεί η πολιτική εξόντωσης με βάση το κέρδος ή τα συμφέροντα του γερμανικού καπιταλισμού. Αυτή η θέση, που την υπερασπιζόταν παλιότερα η επίσημη ιστοριογραφία της Ανατολικής Γερμανίας, έχει καθαρά ιδεολογική βάση. Ο ναζισμός έχει μια σχέση με τον καπιταλισμό, αλλά δεν ανάγεται σε αυτόν, καθώς έχει επίσης την αυτονομία του. Η ναζιστική κοσμοθεωρία έχει μια ιστορία και ρίζες βαθύτατα συνδεδεμένες με την ιστορία της Δύσης, χωρίς όμως να απορρέει αυτομάτως από τους μηχανισμούς λειτουργίας του καπιταλισμού ή από τα συμφέροντα των καπιταλιστικών τάξεων. Ο καπιταλισμός προσαρμόζεται σε κάθε πολιτικό καθεστώς και σε κάθε ιδεολογία, αρκεί να μην αμφισβητούν την ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, την αγορά, την κυκλοφορία των κεφαλαίων, το κέρδος κ.λπ. Πιστεύω ότι οι εκχυδαϊσμένες μαρξιστικές ερμηνείες, ας τις πούμε έτσι, ή οι υπεραριστερές ερμηνείες επιφέρουν ένα βραχυκύκλωμα που παραμορφώνει τελείως την ιστορική προοπτική.
Μετάφραση: Τάσος Μπέτζελος
Αναδημοσίευση από: http://www.rednotebook.gr/details.php?id=8710
Καταγγελία: Τραμπούκοι φασίστες χτύπησαν έφηβους στο κέντρο της Θήβας
Τα φασιστοειδή ανδρείκελα της Χρυσής Αυγής αποθρασύνονται όλο και περισσότερο.
Σύμφωνα με πληροφορίες που είναι διάχυτες στον μαθητικό πληθυσμό , τα ξημερώματα της Κυριακής 16 Ιούνη , ομάδα οκτώ εφήβων που επέστρεφαν από την νυκτερινή τους έξοδο δέχθηκαν επίθεση από τέσσερις νεαρούς… φουσκωτούς!
Τα γεγονότα :
Κατά τις 3.30 – 4.00πμ τα ξημερώματα της Κυριακής η παρέα των εφήβων (αγόρια και κορίτσια ηλικίας 16-18 χρόνων) βρισκόντουσαν στην οδό Δημοκρίτου , έξω από το ξενοδοχείο Διονύσιο. Εκείνη την ώρα τέσσερις φουσκωτοί περνώντας τυχαία?? από το σημείο άρχισαν να επιτίθενται φραστικά στους νεαρούς απαιτώντας να φωνάξουν «Αίμα – Τιμή – Χρυσή Αυγή». Όταν οι νεαροί αρνήθηκαν , άρχισαν να τους ξυλοκοπούν με στυλ «κασιδιάρη» προκαλώντας σοβαρούς τραυματισμούς σε τουλάχιστον ένα από τα παιδιά. Η κατάληξη ίσως να ήταν πολύ χειρότερη εάν τα θρασύδειλα φασιστοειδή δεν τρέπονταν σε φυγή μετά τις αντιδράσεις γειτόνων που βγήκαν στα μπαλκόνια τους από τις φωνές των νεαρών.
Μετά από τα δεκάδες περιστατικά ξυλοδαρμού μεταναστών στην περιοχή μας, τις εφόδους σε εργοστάσια και επιχειρήσεις της περιοχής όπου απαιτούν να προσληφθούν έλληνες εργαζόμενοι με συνθήκες όμως και αμοιβές μετανάστη , την ανεξέλεγκτη δράση των διαφόρων ιδιωτικών security που συνδέονται φανερά ή όχι με την εν λόγω φασιστική συμμορία, τώρα αποφάσισαν να γίνουν και τιμητές του «τάξης και ηθική» των νέων.
Η «Αντιφασιστική Κίνηση» έχει επισημάνει τους κινδύνους από τη συγκεκριμένη νεοναζιστική συμμορία αλλά και από την ανοχή της κοινωνίας στο γενικότερο εκφασισμό της. Χθες οι μετανάστες , σήμερα οι αγωνιζόμενοι , οι αριστεροί, οι αναρχικοί και αύριο ολόκληρη η κοινωνία , κάθε διαφορετικός , καθένας που θα αντιδράσει στη «Μαύρη Νύχτα» της υποταγής , της τρομοκρατίας , του φόβου και της σιωπής που θέλουν να επιβάλλουν στην κοινωνία.
Ας το σκεφτούν ξανά όσοι στήριξαν ή ανέχτηκαν τη νεοναζιστική συμμορία ως δήθεν «αντισυστημική δύναμη» , αφού έχει στηρίξει κάθε κορυφαία επιλογή του συστήματος από την πώληση της Αγροτικής στο Σάλλα, τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών , έως το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (Σκουριές , ΕΡΤ κλπ)…
Εμείς έχουμε διαλέξει στρατόπεδο , θα μας βρούν απέναντί τους , ξέρουν ότι δεν έχουν τη δύναμη , ξέρουν ότι είναι μια παρακρατική συμμορία που μόνο το σκοτάδι καλύπτει τις δολοφονικές τους πρακτικές. Θέλουν να φέρουν το σκοτάδι σ’ ολόκληρη την κοινωνία. Γνωρίζουμε πως από τους εχθρούς της ελευθερίας δεν έχει να ελπίζει τίποτα η κοινωνία.
Δεν είμαστε ούτε θέλουμε να παίξουμε το ρόλο του εισαγγελέα , αν θέλουν οι εισαγγελείς και η αστυνομία έχουν τη δυνατότητα να ερευνήσουν και να αποδώσουν ευθύνες. Όπως πληροφορηθήκαμε άλλωστε έχει ήδη υποβληθεί καταγγελία από τον γονιό του παιδιού που δέχθηκε τη δολοφονική επίθεση. Αν δεν το κάνουν θα επιβεβαιώσουν για ακόμη μια φορά ότι είναι ο «επίσημος/ανεπίσημος προστάτης» της νεοναζιστικής συμμορίας.
Καλούμε την κοινωνία να πάρει θέση , να αντιδράσει σε κάθε μορφής φασιστική βια , δεν εμφανίζονται στο φως της μέρας , να φοβούνται να βγούν και στα σκοτάδια της νύχτας.
Το πρώτο βήμα είναι να μην μένουν στην αφάνεια τέτοια περιστατικά, να τα καταγγέλλουμε , να τα δημοσιοποιούμε , το blog & to mail της Αντιφασιστική Κίνησης είναι στη διάθεση του καθενός.
ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΘΗΒΑ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Θήβα
20/6/2013
Αναδημοσίευση από: http://antinazizone.blogspot.gr/2013/06/blog-post_8225.html