Για την απελευθέρωση της φαντασίας, την άμεση δημοκρατία, την ελευθερία

• Για την απάντηση, μέσα από τους δρόμους της κοινωνικής χειραφέτησης-απελευθέρωσης, αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης, ισότητας, ελευθερίας, αξιοπρέπειας.

• Ενάντια στην πολυεπίπεδη κρίση-μάστιγα που εκμηδενίζει, διαχωρίζει, απαξιώνει τον άνθρωπο και τον αποκλείει από τα αναφαίρετα δικαιώματα της ελεύθερης πρόσβασης στην τροφή, την υγεία, τη γνώση, τον πολιτισμό, τη δημιουργική εργασία.

• Είναι αναγκαία η υπεράσπιση της κοινωνικής ζωής, των σχέσεων και των δεσμών μας, με δομές που θα καλύπτουν τις ανάγκες μας, χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος, στη βάση της συλλογικότητας έναντι της ατομικότητας και της απομόνωσης.

• «Από τα κάτω» να «αφοπλίσουμε» αυτούς που έχουν «εισβάλει» στη ζωή μας, με απόλυτη βαρβαρότητα κατηγοριοποιώντας ανθρώπους, δίνοντας μηδενική αξία και δικαίωμα στην ανθρώπινη ζωή. Αυτούς που βάζουν πάνω από όλα τους νόμους της εκμετάλλευσης, της αγοράς , του κέρδους, του κεφαλαίου, εμπορευματοποιώντας, λεηλατώντας και ρυπαίνοντας τη φύση και το περιβάλλον. Αυτούς που οδηγούν όλο και ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας στη φτώχεια και μέσα σε ένα συνολικό κλίμα τρομοκράτησης «των αδυνάτων», δημιουργούν στρατόπεδα συγκέντρωσης, κτίζουν «τείχη ντροπής», κάνουν ρατσιστικά πογκρόμ, δημιουργούν «υγειονομικές ζώνες», χρησιμοποιούν προκλητικά την επιχείρηση με το όνομα «Ξένιος Δίας» σαν προστάτη της εκφασιστοποίησης και προβολής ενός ακροδεξιού, ρατσιστικού λόγου στο δημόσιο διάλογο. Αυτών που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και να χειραγωγήσουν τα βουτηγμένα στην ανέχεια, φτωχότερα τμήματα της κοινωνίας, να αποπροσανατολίσουν επίσης ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας που βρίσκεται σε απόγνωση και να τους χρησιμοποιήσουν σαν τους καλύτερους «προπομπούς» της φασιστικής λογικής και νοοτροπίας, είτε μέσα από το γνωστό «ελληνοχριστιανικό ιδεώδες» του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, είτε μέσα από άλλες επικίνδυνες αναχρονιστικές αντιλήψεις, κατασκευάζοντας εχθρούς.

• Αντιστεκόμαστε σε ό,τι μας υποτιμά και μας εκμηδενίζει.

• Προτάσσουμε, πειραματιζόμαστε, θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα νέο κόσμο πέρα από εθνικούς, φυλετικούς, θρησκευτικούς, έμφυλους διαχωρισμούς και ταυτότητες.

• Προσπαθούμε να διαμορφώσουμε την καθημερινότητα μας, μέσα από αντιιεραρχικές αμεσοδημοκρατικές δομές, συνελευσιακού τύπου.

• Θέλουμε τα προτάγματά μας, να συγκροτούνται γύρω από τα κοινά αγαθά, μέσα από ένα συνεχές δημιουργικό «πράττειν»

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαία η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ.

D.I.Y. MUSICMOVEMENT

 Πειραματισμός – δημιουργία – έκφραση- ενάντια στους πωλητές της απόλαυσης και του θεάματος

 ”Βλέπουμε την τέχνη όχι ως έναν καθρέφτη της πραγματικότητας ,αλλά ως ένα σφυρί με το οποίο θα την σμιλέψουμε”  Μπέρτολτ Μπρεχτ

 D.I.Y. (DoItYourself) σημαίνει μπορείς και εσύ, συλλογικά και αλληλέγγυα, δυναμικά και ξεκάθαρα. Οι ρίζες του D.I.Y. (πρόκειται για τα αρχικά των λέξεων “do it yourself”, που στα Αγγλικά σημαίνει “καν’ το μόνος σου”, αυτοοργανώσου) εντοπίζονται στις απαρχές του punk κινήματος το καλοκαίρι του 1976 στο Λονδίνο.

Όσον αφορά την Ελλάδα, το D.I.Y. άρχισε να διαμορφώνεται στα τέλη της δεκαετίας του ’80 .

Στα πλαίσια λοιπόν του D.I.Y. αποφασίσαμε να οργανώσουμε αυτό το διήμερο φεστιβάλ με σκοπό να προβάλουμε την έννοια της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της κοινής συνεισφοράς.

Θεωρούμε ότι η μουσική είναι μια μορφή ελεύθερης έκφρασης όπου δεν μπορεί να χωρέσει η έννοια κέρδος, οι χορηγίες και η στείρωση της φαντασίας. Η μουσική δεν είναι ένα προϊόν προς εκμετάλλευση από την μουσική βιομηχανία. Στο φεστιβάλ ,λοιπόν, συμμετέχουν μουσικοί και συγκροτήματα που δεν έχουν σκοπό το οικονομικό κέρδος .Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μουσικός εξοπλισμός της συναυλίας είναι κοινή συνεισφορά όλων όσων συμμετέχουν.

Ευρύτεροι στόχοι μας είναι:

• Η ελευθερία της μουσικής τέχνης .

• Η δημιουργία δικτύου διάθεσης του μουσικού έργου σε στέκια, καταλήψεις και άλλους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους .

• Η δημιουργία δομών για την παραγωγή και διακίνηση της μουσικής έκφρασης (όπως στούντιο, ραδιοφωνικός σταθμός, εξοπλισμός για συναυλίες κ.α.)

• Η διοργάνωση εκδηλώσεων κοινωνικής αλληλεγγύης και ενίσχυσης του εγχειρήματος (χρηματική βοήθεια ,αγορά εξοπλισμού κ.α.) .

Απευθυνόμαστε :

• Σε μουσικούς που παράγουν ή θέλουν να παράγουν το έργο τους ανεξάρτητα.

• Σε στέκια, καταλήψεις, συλλογικότητες, που θέλουν να ακολουθήσουν και να στηρίξουν την πρόταση αυτή .

Στην κοινωνία της εκμετάλλευσης ,της χειραγώγησης του θεάματος και της καθοδηγούμενης διασκέδασης , θα δίνουμε πνοή σε δραστηριότητες που αναδεικνύουν ένα διαφορετικό τρόπο καλλιτεχνικής έκφρασης ,αντίθετο απ’ αυτό που ορίζουν οι μουσικές βιομηχανίες.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ

• Ένα εγχείρημα για το δικαίωμα στην τροφή.

• Για ένα διαφορετικό μοντέλο διαχείρισης και διανομής της τροφής, μέσα από τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη.

• Για την απευθείας πρόσβαση σε παραγωγούς-βιοκαλλιεργητές.

• Σαν μια πρόταση διεξόδου από την κρίση, από τα αδιέξοδα των ανέργων, των μεταναστών, των μοναχικών.

Είμαστε μαζί με όσους πλήττονται, αλλά παράλληλα αγωνίζονται ενάντια στην

κοινωνική αδικία.

• Είναι συλλογική όλοι μπορούμε να συμμετέχουμε στην ανοιχτή διαδικασία της συνέλευσης με νέες ιδέες-προτάσεις και συνταγές. Όλοι μαζί φτιάχνουμε-δημιουργούμε-απολαμβάνουμε το μαγείρεμα και το φαγητό, σαν διαδικασία σύσφιξης των ανθρώπινων-φιλικών-συντροφικών δεσμών.

• Ανταλλάσουμε σκέψεις, εμπειρίες, ιδέες, γνώσεις, πολυπολιτισμικές γεύσεις και μουσικές. Συζητάμε, αλληλεπιδρούμε μέσω του φαγητού, συμμετέχουμε από την … «προετοιμασία» του μέχρι και την … «λάντζα», χωρίς σχέσεις οικονομικής εκμετάλλευσης και αναπαραγωγής στερεότυπων.

• Επιλέγουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις, γι’αυτό και διαχωρίζουμε τη θέση μας, από φιλανθρωπίες και συσσίτια, σαν και αυτά της εκκλησίας, των Δήμων, των ακροδεξιών υποκριτών, μια και όλοι τους έχουν μερίδιο στη μιζέρια αυτής της πολιτικής και κοινωνικής εξαθλίωσης.

• Μέσα από τη συμμετοχή μας, βαθαίνουν οι σχέσεις μας, συνδιαμορφώνουμε την καθημερινότητά μας, διευρύνουμε κάθε μέρα το περιβάλλον μας, με ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη συλλογικότητα στη ζωή και τη δράση.

ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ-ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ

 Πειραματιζόμαστε, θέλοντας να μετασχηματίσουμε την καθημερινότητά μας δημιουργώντας καταρχήν ένα δίκτυο ανταλλαγής αντικειμένων ,χωρίς χρηματικό αντίτιμο. Αμφισβητούμε τον μονόδρομο που μας έχει επιβληθεί μέσα από την καθημερινή μας διαδρομή ‘‘δουλειά-σπίτι-κατανάλωση’’ και γινόμαστε οι ίδιοι δημιουργοί, ποιητές της ζωής μας. Σε μια πόλη που δύσκολα πια μπορούμε να αισθανθούμε «δική μας πόλη», επειδή απλώς και μόνο κατοικούμε και δουλεύουμε εδώ, θα είχε πραγματικά νόημα να δημιουργήσουμε οικείους χώρους και χρόνους, ειλικρινείς σχέσεις ανθρώπων που επιθυμούν πραγματικά να ζουν μαζί και να μοιράζονται την καθημερινότητά τους. Χωρίς αντίτιμο σημαίνει προσφέρω, μοιράζομαι…

Στο χαριστικό παζάρι υπάρχουν διάφορα αντικείμενα (ρούχα, βιβλία, οικιακά σκεύη, παιχνίδια ό,τι μπορείτε να φανταστείτε πραγματικά…) που για κάποιον/α δεν είναι χρήσιμα αλλά που κάποιος/α ,άλλος/η μπορεί να τα χρειάζεται. Δηλαδή πράγματα αχρησιμοποίητα και όχι άχρηστα, χωρίς τιμή και όχι χωρίς αξία. Το πάρε-δώσε γίνεται χωρίς χρήματα και δε χρειάζεται να φέρεις κάτι για να πάρεις κάτι άλλο που χρειάζεσαι. Δεν είναι επίσης ένα παζάρι για φτωχούς, με φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Η επαναχρησιμοποίηση αυτών των αντικειμένων δεν είναι άμυνα ή μειονέκτημα, είναι πρόταση και στόχος. Τα πράγματα αυτά μπορεί να μην είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που θα αγοράζαμε, αλλά το να τα προσαρμόσουμε στις απαιτήσεις μας ή να προσαρμόσουμε τις απαιτήσεις μας σε αυτά δείχνει μια πρακτική ευφυΐα που ο άνθρωπος είχε από πάντα αλλά και μια ουσιαστική οικολογική συνείδηση που εναντιώνεται στη σπατάλη.

Συνειδητοποιούμε τη δυστυχία και τη μοναχικότητα που προτείνει το μοντέλο ζωής του καταναλωτισμού, όπου «καταξιωμένοι» είναι όσοι συμμετέχουν στο φαύλο κύκλο της συνεχούς αγοράς, απαλλαγής και αντικατάστασης ανούσιων αντικειμένων, έτσι ώστε να είναι όλο και πιο σύντομος ο δρόμος από το μαγαζί στο σκουπιδοτενεκέ. Αντίθετα εμείς, δε θέλουμε να πετάμε τα πράγματα που δε χρησιμοποιούμε ή δεν επιθυμούμε πια ,για να αδειάσουμε τη θέση τους γρήγορα γρήγορα για άλλα καινούργια, αλλά τα προσφέρουμε, τα χαρίζουμε για να τα χρησιμοποιήσουν κάποιοι άλλοι. Αναζητούμε άλλους δρόμους, εναλλακτικές οδούς που μας οδηγούν στην πραγματική ευτυχία, τη χαρά των συλλογικών εμπειριών ζωής που μοιραζόμαστε με άλλους ανθρώπους. Κάνουμε την αυτοοργάνωση και την αυτοδιαχείριση πράξη ξεκινώντας από δω, από τα μικρά καθημερινά πράγματα με τα οποία ερχόμαστε σε επαφή αλλά και από τις μεταξύ μας σχέσεις που γίνονται σχέσεις αλληλοβοήθειας και χαριστικές με την έννοια της προσφοράς, αδιαμεσολάβητες από το εμπόρευμα.

Ελάτε να γνωριστούμε και να τα πούμε από κοντά. Φέρτε αντικείμενα, ρούχα, βιβλία, cd ή ό,τι άλλο δε χρησιμοποιείτε και νομίζετε ότι μπορεί να ενδιαφέρει κάποιον άλλο/η και πάρτε ό,τι σας είναι χρήσιμο!

Αν φέρετε ρούχα είναι σκόπιμο να είναι καθαρά και σε καλή κατάσταση.

Φροντίστε να φέρνετε μαζί σας τσάντες, σακούλες για να μεταφέρετε τα πράγματα που θα πάρετε. Συμμετέχετε όλες και όλοι στο στήσιμο του παζαριού !

 Επειδή λοιπόν λέμε φτάνει πια! Επειδή δεν ανεχόμαστε και δεν εμπιστευόμαστε κανέναν να αποφασίζει για μας στις πλάτες μας, προσπαθούμε να πάρουμε συλλογικά τη ζωή στα χέρια μας. Ενάντια στην κουλτούρα του καταναλωτισμού, της ιδιώτευσης, του ατομικού βολέματος, της ανάθεσης σε άλλους των ευθυνών, αντιπαραθέτουμε την προσωπική συμμετοχή και τις οριζόντιες συλλογικές διαδικασίες. Επειδή ο καθορισμός των κοινών υποθέσεων είναι υπόθεση όλων μας, ας οικοδομήσουμε αυτόνομες κοινότητες και δίκτυα συνεργασίας στις πόλεις που ζούμε και την ύπαιθρο, με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας, της οικολογικής συνείδησης, του σεβασμού των διαφορετικοτήτων.

 Για να αρχίσουμε να αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή μας και όχι άλλοι για εμάς χωρίς εμάς.

Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος ‘‘ΟΥΛΑΛΟΥΜ’’

ΧαλκίδαΜιαούλη & Γιαννίτση , Σουβάλα

http://oulaloum.espiv.net

Τα τελευταία διακόσια χρόνια οι δημοκράτες προσπαθούσαν να μπολιάσουν με ιδανικά λαϊκής αυτοκυβέρνησης τον καταπιεστικό μηχανισμό του κράτους. Τελικά, το σχέδιο αυτό απλώς δεν λειτουργεί. Τα κράτη δεν μπορούν, από τη φύση τους, να εκδημοκρατιστούν πραγματικά. Εξάλλου  αποτελούν κατά βάση τρόπους οργάνωσης της βίας. Οι αμερικάνοι φεντεραλιστές ήταν αρκετά ρεαλιστές όταν υποστήριζαν ότι η δημοκρατία είναι ασύμβατη με μια κοινωνία που βασίζεται σε ανισότητες πλούτου. Για να προστατευτεί ο πλούτος, χρειάζεται ένας μηχανισμός καταπίεσης που θα συγκρατεί τον ίδιο αυτόν τον “όχλο”, στον οποίο δίνει δύναμη η δημοκρατία. Η Αθήνα υπήρξε μοναδική περίπτωση από αυτή την άποψη καθώς ήταν ουσιαστικά μεταβατική: υπήρχαν σίγουρα ανισότητες πλούτου, και μπορούμε να θεωρήσουμε εύλογα ότι υπήρχε ακόμα και μια άρχουσα τάξη, δεν υπήρχε όμως κατ’ουσίαν ένας επίσημος μηχανισμός καταπίεσης. Εξάλλου οι μελετητές διαφωνούν για το αν μπορεί να θεωρηθεί καν κράτος.

Ακριβώς όταν εξετάζει κανείς το πρόβλημα του μονοπώλιου της καταναγκαστικής δύναμης, όλα τα δημοκρατικά προσχήματα διαλύονται μέσα σε ένα κυκεώνα αντιφάσεων. Για παράδειγμα, ενώ οι σύγχρονες ελίτ έχουν, σε μεγάλο βαθμό, ξεπεράσει το πρώιμο λόγο περί του “όχλου” ως δολοφονικού “τέρατος”, το ίδιο αυτό σχήμα επανέρχεται, σχεδόν στην ίδια μορφή που είχε το 16ο αιώνα, κάθε φορά που κάποιος προτείνει τον εκδημοκρατισμό κάποιας πτυχής του καταναγκαστικού μηχανισμού. Στις ΗΠΑ, λόγου χάρη, οι θιασώτες του “κινήματος υπέρ των πλήρως ενημερωμένων ενόρκων”, οι οποίοι τονίζουν ότι το σύνταγμα επιτρέπει στην πραγματικότητα στους ενόρκους να αποφασίζουν για ζητήματα δικαίου, και όχι απλώς για τα αποδεικτικά στοιχεία, συνήθως κατηγορούνται από τα ΜΜΕ ότι επιθυμούν να επιστρέψουν στην εποχή των λιντσαρισμάτων και της “οχλοκρατίας”. Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι οι ΗΠΑ, μια χώρα που εξακολουθεί να υπερηφανεύεται για το δημοκρατικό της πνεύμα, είναι πρωτοπόρα παγκοσμίως στη μυθοποίηση, ακόμα και στην αποθέωση της αστυνομίας της.

Ο Φράνσις Ντουπουί-Ντερί (2002) έπλασε τον όρο “πολιτική αγοραφοβία” για να αναφερθεί στην καχυποψία για τη λαϊκή διαβούλευση και λήψη αποφάσεων που διατρέχει τη δυτική παράδοση, όπως φαίνεται τόσο στα έργα του Κονστάντ, του Σεγιές ή του Μάντισον, όσο και σε αυτά του Πλάτωνα ή του Αριστοτέλη. Θα προσέθετα ότι ακόμα και τα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα του φιλελεύθερου κράτους, τα πιο αυθεντικά δημοκρατικά του στοιχεία -π.χ. η εγγύηση της ελευθερίας του λόγου και της συνάθροισης- οφείλονται σ’ αυτήν ακριβώς την αγοραφοβία. Μόνο όταν γίνεται απολύτως ξεκάθαρο ότι ο δημόσιος λόγος και η συνάθροιση δεν είναι πια καθαυτά μέσα λήψης πολιτικών αποφάσεων, αλλά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μια προσπάθεια άσκησης κριτικής ή επιρροής και υποβολής προτάσεων προς αυτούς που τις λαμβάνουν, μόνο τότε μπορούν να θεωρηθούν ιερά και απαραβίαστα. Το κρίσιμο είναι ότι αυτή την αγοραφοβία δεν τη μοιράζονται μόνο οι πολιτικοί και οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι, αλλά σε μεγάλο βαθμό και ο ίδιος ο λαός. Οι λόγοι δεν χρειάζεται να αναζητηθούν μακριά. Μολονότι οι φιλελεύθερες δημοκρατίες δεν μοιάζουν σε τίποτα με την αθηναϊκή αγορά, σίγουρα δεν στερούνται αναλογιών με τις ρωμαϊκές αρένες. Το φαινόμενο του παραμορφωτικού καθρέπτη, με το οποίο οι κυρίαρχες ελίτ ενθαρρύνουν μορφές λαϊκής συμμετοχής οι οποίες υπενθυμίζουν διαρκώς στον λαό πόσο ακατάλληλος είναι να κυβερνήσει, μοιάζει, σε πολλά σύγχρονα κράτη, να έχει φτάσει σε μια κατάσταση πρωτοφανούς τελειοποίησης. Σκεφτείτε εδώ, λόγου χάρη, την άποψη που σχηματίζει κανείς για την ανθρώπινη φύση αν γενικεύσουμε την εμπειρία του να πηγαίνει κανείς στη δουλειά του με το αυτοκίνητο, αντί με τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Κι όμως η ερωτική σχέση του Αμερικάνου -ή του Γερμανού- με το αυτοκίνητο του ήταν αποτέλεσμα συνειδητών αποφάσεων πολιτικών και επιχειρηματικών ελίτ από τη δεκαετία του 1930. Θα μπορούσε να περιγράψει κανείς μαι παρόμοια ιστορία της τηλεόρασης ή του καταναλωτισμού ή, όπως σημείωσε εδώ και πολύ καιρό ο Πολάνυι, “της αγοράς”.

Οι νομομαθείς εν τω μεταξύ, γνωρίζουν από καιρό ότι η καταπιεστική φύση του κράτους εξασφαλίζει ότι τα δημοκρατικά συντάγματα θεμελιώνονταν πάνω σε μια ουσιώδη αντίφαση. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν (1978) το συνόψισε όμορφα επισημαίνοντας πως κάθε έννομη τάξη που διεκδικεί το μονοπώλιο στη χρήση βίας πρέπει να θεμελιώνεται σε μια δύναμη διαφορετική απ’την ίδια, πράγμα που αναπόφευκτα σημαίνει σε πράξεις που θεωρούνταν παράνομες σύμφωνα με το προϋπάρχον σύστημα δικαίου. Η νομιμότητα ενός συστήματος δικαίου, λοιπόν, στηρίζεται σε πράξεις εγκληματικής βίας. Στο κάτω, κάτω και οι Αμερικάνοι και οι Γάλλοι επαναστάτες ήταν, σύμφωνα με το νόμο με τον οποίον μεγάλωσαν, ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Βέβαια, οι σεπτοί βασιλιάδες από την Αφρική ως το Νεπάλ έχουν κατορθώσει να λύσουν αυτόν το γρίφο τοποθετώντας τους εαυτούς τους, σαν το Θεό, εκτός συστήματος. Όπως μας υπενθυμίζουν όμως θεωρητικοί από τον Αγκαμπέν ως τον Νέγκρι, δεν υπάρχει προφανής τρόπος “ο λαός” να ασκήσει κυριαρχία με τον ίδιο τρόπο. Τόσο η δεξιά λύση(οι συνταγματικές τάξεις ιδρύονται και μπορούν να καταργηθούν από εμπνευσμένους ηγέτες -είτε πρόκειται για Ιδρυτές είτε πρόκειται για τον Φύρερ- που ενσαρκώνουν τη λαϊκή βούληση), όσο και η αριστερή(οι συνταγματικές τάξεις νομιμοποιούνται συνήθως μέσα από βίαιες λαϊκές επαναστάσεις), οδηγούν σε ατελείωτες πρακτικές αντιφάσεις. Ουσιαστικά, όπως έχει υπαινιχθεί ο κοινωνιολόγος Μάικλ Μαν(1999), το μεγαλύτερο μέρος των σφαγών του 20ου αιώνα οφείλεται σε κάποια εκδοχή αυτής της αντίφασης. Η απαίτηση, αφενός, για τη δημιουργία ενός ενιαίου μηχανισμού καταπίεσης σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη και, αφετέρου, για τη διατήρηση της πρόφασης ότι η νομιμότητα αυτού του μηχανισμού προέρχεται κατευθείαν από “τον λαό”, οδήγησε σε μια μόνιμη ανάγκη να οριστεί ποιος ακριβώς υποτίθεται ότι είναι αυτός ο “λαός”.

Στα διάφορα γερμανικά δικαστήρια των τελευταίων ογδόντα χρόνων -από τη Βαϊμάρη μέχρι και τους Ναζί και από την κομμουνιστική λαϊκή Δημοκρατία της Ανατολικής Γερμανίας έως την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Δυτικής- οι δικαστές χρησιμοποιούσαν την ίδια εναρκτήρια διατύπωση: “In Namen des volkes” – “Εις το όνομα του λαού”. Τα αμερικάνικα δικαστήρια, από την πλευρά τους, προτιμούν τη λύση: “Η υπόθεση του Λαού εναντίον του X”(Mann 1999:19).

Πρέπει, με άλλα λόγια, να επικαλούνται τον “λαό” ως την αυθεντία που βρίσκεται πίσω από την κατανομή της βίας, παρά το γεγονός ότι κάθε υπόνοια ότι οι διαδικασίες έχουν εκδημοκρατιστεί κατά οποιονδήποτε τρόπο θα αντιμετωπιστεί μάλλον με τρόμο από όλους τους ενδιαφερόμενους. Ο Μαν θεωρεί ότι οι πραγματικές απόπειρες επίλυσης αυτής της αντίφασης -η χρήση δηλαδή του μηχανισμού της βίας προκειμένου να προσδιοριστεί και να συγκροτηθεί  ένας ”λαός” ο οποίος, σύμφωνα με τους διοικητές αυτού του μηχανισμού, θεωρείται άξιος να εγγυάται την εξουσία τους- υπήρξαν υπεύθυνες για τουλάχιστον 60 εκατομμύρια δολοφονίες μόνο τον 20ο αιώνα.

Σ’αυτό το πλαίσιο, προτείνω ότι η αναρχική λύση -ότι δηλαδή το παράδοξο αυτό είναι αδύνατο να λυθεί στην πραγματικότητα- δεν είναι και τόσο παράλογη. Το δημοκρατικό κράτος υπήρξε ανέκαθεν μια αντίφαση. Η παγκοσμιοποίηση πολύ απλά εξέθεσε τα σαθρά υποστυλώματα του, δημιουργώντας την ανάγκη για δομές λήψης αποφάσεων σε πλανητική κλίμακα, όπου οποιαδήποτε αξίωση διατήρησης της λαϊκής κυριαρχίας, για να μη μιλήσουμε για τη συμμετοχή σ’αυτή, θα ήταν προφανώς γελοία. Η νεοφιλελεύθερη λύση βέβαια είναι να ανακηρύξουμε την αγορά ως τη μόνη μορφή δημόσιας διαβούλευσης που χρειάζεται κανείς και να περιορίσουμε το κράτος σχεδόν αποκλειστικά στην καταναγκαστική του λειτουργία. Σ’αυτά τα συμφραζόμενα, η απάντηση των Ζαπατίστας -να εγκαταλείψουμε την ιδέα ότι η επανάσταση είναι θέμα ελέγχου του καταπιεστικού μηχανισμού του κράτους και αντ’ αυτού να επαναθεμελιώσουμε  τη δημοκρατία στην αυτοοργάνωση των αυτόνομων κοινοτήτων- είναι απολύτως εύλογη. Αυτός είναι ο λόγος που μια κατά τ’ άλλα  άσημη εξέγερση στο νότιο Μεξικό προκάλεσε τέτοια αίσθηση στους ριζοσπαστικούς κύκλους. Η δημοκρατία λοιπόν επιστρέφει, για την ώρα στα διάκενα. Το αν θα προχωρήσει για να εγκολπωθεί τον κόσμο όλο ίσως να εξαρτάται λιγότερο από τις θεωρίες που φτιάχνουμε γι’ αυτήν, αλλά από το αν πιστεύουμε ειλικρινά ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να διαχειρίζονται, μέσα από διαβούλευση, τις υποθέσεις τους όσο καλά το κάνουν και οι ελίτ, οι αποφάσεις των οποίων υποστηρίζονται από τη δύναμη των όπλων- ή να έχουν έστω το δικαίωμα να το προσπαθήσουν ακόμα και αν δεν το κάνουν. Στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, όταν οι επαγγελματίες διανοούμενοι αντιμετώπιζαν τέτοια ζητήματα, σχεδόν σε παγκόσμιο επίπεδο, έπαιρναν το μέρος των ελίτ. Έχω την εντύπωση ότι αν το δούμε προσεχτικά, η συντριπτική πλειοψηφία συνεχίζει να δελεάζεται από τους διάφορους παραμορφωτικούς καθρέπτες και δεν έχει πραγματική πίστη στις δυνατότητες της λαϊκής δημοκρατίας. Ίσως και αυτό να αλλάξει όμως.