Category Archives: Αταξινόμητα

Αταξινόμητα

Ζήτω το έθνος!

Leave a comment

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

eunow

 

Το έθνος είναι το μαξιλαράκι του ατροφικού ψυχισμού ενός λαού που σιτίζεται με αυταπάτες. Το έθνος περιβάλλεται από άλλα έθνη που βιώνονται κι αυτά ως μοναδικά. Το εθνικό κράτος έρχεται να υπερασπιστεί αυτό τον έρωτα του έθνους για τον εαυτό του. Συνθέτει ένα πλαστό αταξικό συναίσθημα και το προβάλει στην προοπτική της αιωνιότητας. Ο φουκαράς ως που να πεθάνει θα υπηρετεί με ζήλο αυτή την πλήρως αποκομμένη απ’ τα συμφέροντά του ιδέα. Μια ιδέα ληθαργική που απορρέει από έναν ευτράπελο καταναγκασμό. Από μιαν αισθητική φουστανέλας και τσαντόρ. Από ύμνους και σπαραξικάρδια γλυκόλογα. Από μια μέριμνα περιφρούρησης κάθε προγονικής μαλακίας. Από ραψωδούς, ιστορικούς και τελώνες που διαχειρίζονται τη μυθική διήγηση κάθε προοπτικής. Ένα καζάνι συλλογικών μύθων που χοχλάζει μπροστά στο Φαντασιακό θεό. Μπροστά στα αφόρητα μεγαλεία που καταλύουν βιαίως κάθε απόπειρα συνύπαρξης. Όσο θα υπάρχουν έθνη θα υπάρχει και βαθύς ρατσισμός. Μοιραία, η πλαστή ιστορικότητα που καθορίζεται πάντα απ’ τους νικητές, θα οδηγεί τους νικημένους στον πάτο του πηγαδιού. Απ’ τις αποικίες των ευρωπαίων που καταγάμησαν φιλήσυχους λαούς μέχρι τις αγορές της πλαστικής αποκοίμισης, το έθνος είναι το κυρίαρχο διακύβευμα. Ο πλάστης κάθε αντίφασης που συναιρείται στα πεδία των μαχών. Ο λειτουργός που προσδοκά μέσα απ’ όλους τους μαιάνδρους της ανθρώπινης ιστορίας, την κυριαρχία. Το ισχυρό έθνος είναι η ισχυρή άρχουσα τάξη ενός λαού που θυσιάστηκε γυρεύοντας πεισματικά αρχηγικό ρόλο μέσα στην αρένα των εθνών. Ενός λαού που μαγαρίστηκε απ’ τον πλούτο και τα λάφυρα. Όλα τα βιβλία ιστορίας όλων των εθνών είναι μπουκωμένα με ένδοξες σελίδες και μακρόσυρτες ηρωικές κραυγές. Τα ολοκαυτώματα, τα κομμένα κεφάλια, οι διαμελισμένοι και οι τρελοί είναι περασμένοι στα περιθώρια, παρατημένοι εκεί σαν τα απόβλητα της υγιεινής του πολέμου. Αμέτρητοι στρατιώτες μέσα στην περιοχή των σκιών. Χωνεμένοι για πάντα στη χαβούζα της λαιμαργίας του Κυρίου. Πρωταγωνιστές στην ηδονική κορύφωση της σφαγής. Με πρόσχημα ασυνάρτητες άυλες μπούρδες, ο κυρίαρχος στέλνει τα πρόβατα στα τσιγκέλια. Για το Χριστό, το Μωάμεθ και την τιμή της αδερφής. Για τον ένδοξο αρχαίο σαματά, σημαιοστολισμένο από προγονικές μπαρούφες. Μια στρατιά τραμπούκων, ξαφρισμένη απ’ όλες τις τάξεις περιφρουρεί μεγαλοπρεπώς την ιδέα του έθνους. Στα σχολικά βιβλία, στις τράπεζες, στην οικονομία. Ακόμα και στον έρωτα. Ένας ακραίος φυλετικός παροξυσμός τροφοδοτεί αδιάλειπτα τα μειράκια του έθνους. Μια σκοτεινή νύχτα φωτίζει την επόμενη νύχτα. Ένας επονείδιστος εκβιασμός. Άνθρωποι καλοταϊσμένοι φόβο, αυτοαναιρούνται. Καυλωμένα σαρκία που γίνονται πεζοναύτες. Υπάρξεις αποκομμένες από οποιαδήποτε υγιή κοινωνικότατα. Πιστοί, χωνεμένοι μέσα στον κυκεώνα της εθνικής φυλλωσιάς, προορισμένοι για αναπαραγωγή άλλων πιστών που θα εκπληρώσουν τις ίδιες θλιβερές αξίες. Το έθνος παιανίζει τη μουσική των μαζών και των πληβείων. Είναι η τέλεια ευτέλεια της ανθρώπινης ύπαρξης προστατευμένη από ηθικολογία. Ένας μηχανισμός ανοιχτός σε όλα τα ξεσπάσματα των ομαδικών υποκειμενικοτήτων. Όταν ο ένας επιβουλεύεται την ελευθερία του άλλου, όταν ο εργοδότης ρουφά το ζωτικό μεδούλι του εργάτη, τότε παράγεται μια αισχρότητα εξίσου σημαντική μ’ αυτήν που έχουμε στο Σάντ, τη στιγμή που ο παπάς σοδομίζει έναν διάνο. Έχουμε τη δημιουργία ενός πεδίου που περιφρουρεί αυτή την αισχρότητα και την διαχειρίζεται με όρους κοινωνικής ειρήνης και εθνικού συμφέροντος. Το έθνος έχει δυο πόλους. Ο ένας είναι στραμμένος στο εσωτερικό και περιφρουρεί το μαρμαρωμένο, βαλσαμωμένο και ασάλευτο παρελθόν και ο άλλος είναι στραμμένος στο εξωτερικό, ανασκολοπίζοντας άλλα έθνη και εκμηδενίζοντας άλλους λαούς, προετοιμάζοντας το μέλλον του και το μέλλον τους. Το έθνος είναι η δεξαμενή της απόλυτης εγωιστικής ηχηρότητας. Είναι το κουβούκλιο της μέγιστης ναρκισσιστικής αντήχησης. Είναι η βουβή μήτρα μέσα στην οποία ταλαντεύονται οδυνηρά τα ανθρώπινα όντα, αποκομμένα απ’ τον ουσιαστικό προορισμό τους. Κλειδωμένα έξω απ’ το πετσί τους. Μαντρωμένα σε ράσα και στολές. Σε ντροπές και σε ντροπιαστικές θεωρίες. Μεταλλαγμένα απ’ τις κάθε λογής εξουσίες και χωνεμένα μέσα στην κοπριά της υπεραξίας που θα βλαστήσει αύριο τα νέα ζοφερά φυντάνια.  Το έθνος είναι η γελιοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένα βραχυκύκλωμα μεταξύ της ανάγκης και του καταναγκασμού. Ένα ατέλειωτο συρματόπλεγμα μπλεγμένο στις καρδούλες και στα κορμάκια. Μια συνταγματικά κατοχυρωμένη διαστροφή. Μιαν υπαρξιακή απρέπεια.

Αναδημοσίευση από: https://dromos.wordpress.com/2013/07/18/%CE%B6%CE%AE%CF%84%CF%89-%CF%84%CE%BF-%CE%AD%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%82/

Αταξινόμητα

Επίθεση αστυνομικών σε τρανς γυναίκες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης

Leave a comment

Τη νύχτα της Τετάρτης 17/7, σύμφωνα με το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), ομάδες μοτοσυκλετιστών της αστυνομίας επιτέθηκαν σε δεκάδες τρανς γυναίκες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, στο Βαρδάρη. Τις πέταξαν στο έδαφος και τις προσήγαγαν σε αστυνομικό τμήμα!

Πρόκειται προφανώς για τη συνέχεια της στοχοποίησης των τρανς γυναικών της Θεσσαλονίκης από την αστυνομία και τους ακραίους νεοσυντηρητικούς κύκλους της πόλης μας, που ξεκίνησε 2 βδομάδες πριν το Thessaloniki Pride, συνεχίστηκε το βράδυ της 14ης Ιούλη και κλιμακώθηκε χτες.
Για τις συγκεκριμένες παράνομες προσαγωγές της αστυνομίας το ΣΥΔ έχει ήδη προσφύγει στη δικαιοσύνη.

Αναδημοσίευση από: http://left.gr/news/epithesi-astynomikon-se-trans-gynaikes-sto-kentro-tis-thessalonikis-fotografies

Αταξινόμητα

Δημιουργικές αντιστάσεις και Αντεξουσία

Leave a comment

varkΣτο βιβλίο Δημιουργικές αντιστάσεις και Αντεξουσία. Εγχειρήματα και προβληματισμοί του ριζοσπαστικού κινήματος στον 21ο αιώνα (Συγγραφέας: Ορέστης Βαρκαρόλης / Εκδότης: «Το Παγκάκι») προτείνεται μια νέα στρατηγική σύλληψη για τον επιδιωκόμενο κοινωνικό μετασχηματισμό και ένας νέος τύπος πολιτικής παρέμβασης στο σύγχρονο (μεταμοντέρνο) περιβάλλον. Μια στρατηγική απεμπλοκής από την καπιταλιστική βαρβαρότητα που χαρακτηρίζεται από την αναζήτηση, πρόταση και εφαρμογή εναλλακτικών διεξόδων τόσο σε μίκρο όσο και σε μάκρο-κοινωνικό επίπεδο.

Πιο συγκεκριμένα, απέναντι στην σύλληψη που έχει κυριαρχήσει στην επαναστατική σκέψη για περισσότερο από έναν αιώνα και που θέλει το εργατικό κράτος να αποτελεί τον προνομιακό τόπο για τον μετασχηματισμό της κοινωνίας και στην σύλληψη της επανάστασης ως κοινωνικού μετασχηματισμού που θα πραγματοποιηθεί με την καταστροφή του κέντρου εξουσίας που εδράζεται στο κράτος και την απελευθέρωση των αυτόνομων τάσεων των ανθρώπων, αντιπροτείνεται η δημιουργία εδώ και τώρα περισσότερων ευκαιριών για τους ανθρώπους να επιτεθούν άμεσα στην αλλοτρίωση του σύγχρονου τρόπου ζωής με τροχιοδεικτικές βολές για τον τόπο που δεν είναι ακόμα εδώ.

Η ανάπτυξη τέτοιων έμπρακτων, προεικονιστικών εγχειρημάτων-παραδειγμάτων δημιουργικής αντίστασης παρά τα όρια και τις αντιφάσεις με τις οποίες βρίσκεται αναγκαστικά αντιμέτωπη αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση και έναυσμα για να καλλιεργηθεί μια κουλτούρα αγώνα που να διεκδικήσει την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών και τη δημιουργία συλλογικών οργάνων λαϊκής εξουσίας.

Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης και με βάση την εμπειρία που παρουσιάζεται από τη συμμετοχή σε εγχειρήματα, όπως ο Συνεταιρισμός για το Εναλλακτικό και Αλληλέγγυο Εμπόριο «Ο Σπόρος», η Συνεργατική Τροφίμων «Το Καλάθι» και η Κολεκτίβα Εργασίας «Το Παγκάκι», επιδιώκεται να απογυμνωθεί η ριζοσπαστική κριτική της κρατούσας κοινωνικής οργάνωσης και των εγχειρημάτων που την αντιπαλεύουν από το φάντασμα του μυθικού-ιδεαλιστικού κομμουνισμού που εγκλωβίζει σε μεγάλο βαθμό τη μετασχηματιστική δυναμική των εγχειρημάτων αυτών. Μια κριτική που στο βιβλίο αυτό περνάει μέσα από μια επανανοηματοδότηση της εργασίας, μια επιστροφή στα βασικά του καπιταλισμού και έναν προβληματισμό πάνω στον όρο αλληλέγγυα οικονομία για να καταλήξει σε μια διατύπωση ενός πιο γειωμένου δέοντος: του προτάγματος της γενικευμένης εργασιακής αυτοδιαχείρισης και της ελευθεριακής δημοκρατίας.

Σημαντική επιρροή στο έργο είχαν το αναλυτικό πνεύμα του Καρλ Μαρξ, η ιδιαίτερη κοινωνική οντολογία του Κορνήλιου Καστοριάδη, οι στρατηγικές ανησυχίες του Τζον Χολογουέι, το υβριδικό πνεύμα του Ερίκο Μαλατέστα και η αναθεωρητική κουλτούρα του μετα-αναρχισμού.

Από το οπισθόφυλλο:

Οι εμπορευματικές σχέσεις παράγουν έναν κόσμο απατηλών αναπαραστάσεων, όπου το θέαμα παίρνει τη θέση της πραγματικότητας. Οι καταπιεστικές κοινωνικές σχέσεις αποκρύπτονται, όπως και η προοπτική μιας ριζικά διαφορετικής κοινωνίας, βασισμένης στη συλλογική αυτοδιαχείριση και αυτοδιεύθυνση. Στον αντίποδα, οι δημιουργικές αντιστάσεις αποτελούν συλλογικές καταστάσεις επανοικειοποίησης της ζωής στο σήμερα με όρους αλληλεγγύης.

Δημιουργικές Αντιστάσεις, Αλληλέγγυα Οικονομία, Αυτοδιαχείριση, Αντεξουσία… Το βιβλίο προσεγγίζει τη θεωρητική διάσταση αυτών των εννοιών, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μια συλλογή βιωμάτων και προβληματισμών που προέκυψαν μέσω της συμμετοχής του συγγραφέα στον Συνεταιρισμό για το Εναλλακτικό και Αλληλέγγυο Εμπόριο «Ο Σπόρος», τη Συνεργατική Τροφίμων «Το Καλάθι» και την Κολεκτίβα Εργασίας «Το παγκάκι».

Αναδημοσίευση από: http://antexousia.pagkaki.org/

Αταξινόμητα

Ο Καστοριάδης και η θεωρία της δημοκρατίας

Leave a comment
Για την επικαιρότητα ενός «ανεπίκαιρου» στοχαστή

Στη χώρα μας, αλλά και αλλού, ο Κορνήλιος Καστοριάδης ευτύχησε να συναντήσει ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό, που συνεχίζει να συζητά με ενδιαφέρον τα κείμενά του. Αυτό οφείλεται, δίχως άλλο, στο έντονο πολιτικό πάθος του, που τροφοδοτεί μια ριζοσπαστική κριτική των σύγχρονων πολιτικών και κοινωνικών δομών στο όνομα μιας αληθινής, άμεσης δημοκρατίας.

 

Του Κωνσταντίνου Καβουλάκου* 

Ο Καστοριάδης απέφυγε βέβαια να αναγάγει την κοιτίδα των αμεσοδημοκρατικών πρακτικών, την αρχαία ελληνική δημοκρατία, σε αιώνιο πρότυπο ενός τέτοιου πολιτεύματος – προτίμησε να κάνει λόγο γι’ αυτήν ως «δημιουργική πηγή της ιστορίας», από την οποία μπορούμε να εμπνευστούμε για να βρούμε τον δικό μας δρόμο.

Απέναντι σε αυτήν τη δυνατότητα, οι περισσότεροι στοχαστές της συγκαιρινής πολιτικής φιλοσοφίας στάθηκαν και συνεχίζουν να στέκουν εχθρικά. Δεν ήταν μόνο το μέγεθος των μικρών πόλεων-κρατών της αρχαιότητας διαφορετικό σε σύγκριση με τα σύγχρονα κράτη, μας λένε. Είναι επίσης, και κυρίως, εντελώς διαφορετική η «πολυπλοκότητα» των νεωτερικών αγοραίων οικονομιών και των αντίστοιχων γραφειοκρατικών μηχανισμών. Αυτή συμβαδίζει άλλωστε με τον απαραμείωτο νεωτερικό πλουραλισμό των ατομικών και συλλογικών ταυτοτήτων, ο οποίος βρίσκεται σε έντονη αντίθεση προς τα παραδεδομένα ήθη των σχετικά ομοιογενών αρχαιοελληνικών πόλεων. Συμπέρασμα: η αρχαία ιδέα της άμεσης δημοκρατίας δεν μπορεί να βρει εφαρμογή σήμερα.

Εντούτοις, παρά τη σχεδόν ομόφωνη απόρριψη της άμεσης δημοκρατίας ως οργανωτικού προτύπου για τα σύγχρονα κράτη, ο Καστοριάδης συνέχισε να την υπερασπίζεται και να την επικαλείται ενάντια στις ολιγαρχικές τάσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μέχρι το τέλος της ζωής του. Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιο το γεγονός ότι, με τα μέτρα της κυρίαρχης πολιτικής φιλοσοφίας των τελευταίων σαράντα ετών, ο Καστοριάδης εμφανίζεται ως ένας «ανεπίκαιρος» στοχαστής.

Στην πραγματικότητα, όμως, η πολιτική σκέψη του Καστοριάδη αναπτύχθηκε σε ζωντανή αντιπαράθεση προς τις τρέχουσες πολιτικοφιλοσοφικές θεωρίες. Απέναντι στη συζήτηση που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 γύρω από τα ηθικά θεμέλια του σύγχρονου δημοκρατικού κράτους δικαίου, ο Καστοριάδης κράτησε κατ’ αρχάς αποστασιοποιημένη στάση. Η ριζικά ιστορική προοπτική της θεωρίας τού κοινωνικού φαντασιακού τον έκανε να απορρίπτει την ιδέα μιας φιλοσοφικής θεμελίωσης με βάση αφηρημένες έννοιες του ανθρώπινου λόγου. Εμμέσως όμως συμμετείχε στη συζήτηση, τοποθετώντας στη θέση της «θεμελίωσης» την κριτική «διαύγαση» των ιστορικά συγκροτημένων «φαντασιακών σημασιών» μας. Ως τέτοιες αντιλαμβανόταν την ελευθερία, την ισότητα και τη δημοκρατία: αποτελούν ανοικτά ιστορικά προτάγματα που αναλαμβάνουμε κατά το δυνατό συνειδητά, για να τα προωθήσουμε περαιτέρω με κριτικό τρόπο.

Αν και η αντιπαράθεση του Καστοριάδη με την πολιτική φιλοσοφία της εποχής μας δεν αποτυπώθηκε σε ένα συστηματικό έργο, μπορεί κανείς να την ανασυγκροτήσει από τις σκόρπιες αναφορές του. Απέναντι στον φιλελεύθερο ατομικισμό προβάλλει ένα κλασικό επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε ευρέως στη διαμάχη φιλελευθερισμού-κοινοτισμού της δεκαετίας του ’80: Οι φιλελεύθεροι στηρίζονται στο πλασματικό επινόημα ενός αφηρημένου, αποδεσμευμένου από το κοινωνικό του πλαίσιο, ατόμου, το οποίο βλέπουν στην υποτιθέμενη αντίθεσή του προς την κοινότητα. Γι’ αυτό επικεντρώνουν την προσοχή τους στα «αρνητικά» δικαιώματα προστασίας του από τις παρεμβάσεις του κράτους. Ο Καστοριάδης θεωρεί αυτήν την αρνητική έννοια ελευθερίας αναγκαία στις συνθήκες της νεωτερικότητας αλλά, εξαιτίας του «αμυντικού» της χαρακτήρα, φανερά ανεπαρκή και περιορισμένη.

Το νεωτερικό πρόταγμα της πραγμάτωσης της ελευθερίας απαιτεί ως εκ τούτου μια ευρύτερη έννοιά της, η οποία περιλαμβάνει τη θετική διάσταση της πολιτικής συμμετοχής των πολιτών στα κοινά. Γιατί χωρίς την ίση συμμετοχή όλων στην εξουσία οδηγούμαστε αναπόδραστα στον δεσποτισμό και την κατάργηση κάθε ελευθερίας. Ετσι, αντίθετα με ό,τι υποστηρίζουν οι φιλελεύθεροι, η αρνητική, ατομική ελευθερία βρίσκεται σε σχέση αμοιβαίας συνεπαγωγής με τη θετική, συλλογική ελευθερία των πολιτών – ένα επιχείρημα που δεν διαφέρει ριζικά από τη «διαδικασιακή» θεμελίωση των δικαιωμάτων που μας πρόσφερε ο Χάμπερμας στη δεκαετία του ’90.

Βέβαια, απέναντι στην επικέντρωση του Χάμπερμας στις δημοκρατικές «διαδικασίες», ο Καστοριάδης διατηρούσε την ισχυρή αντίρρηση ότι η δημοκρατία θα πρέπει να νοείται ως ένα ολιστικά συγκροτημένο «καθεστώς» που, αν και περιλαμβάνει προφανώς διαδικασίες διαβούλευσης και συλλογικής απόφασης, δεν εξαντλείται σ’ αυτές. Γιατί οι διαδικασίες εξαρτώνται πάντα από την ύπαρξη ενός ζωντανού δημοκρατικού «πνεύματος», βάσει του οποίου διαμορφώνονται τα κριτικά-δημοκρατικά υποκείμενα που θα τις εφαρμόσουν. Χωρίς την αναγωγή ευρύτερων δημοκρατικών αξιών σε περιεχόμενο του κοινού αγαθού της κοινότητας, αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει αληθινά δημοκρατικά, όσο κι αν εξωτερικά τηρεί κάποιες τυπικές διαδικασίες.

Με αυτόν τον τονισμό της σημασίας των συλλογικών δημοκρατικών ηθών, ο Καστοριάδης πλησιάζει την παράδοση του δημοκρατικού ρεπουμπλικανισμού, όπου η πραγματική συμμετοχή των πολιτών συνδέεται εσωτερικά με το κοινό αγαθό της πολιτικής κοινωνίας. Αλλά και απέναντι σε στοχαστές αυτής της κατεύθυνσης, όπως π.χ. η Χάνα Αρεντ, ο Καστοριάδης ορθώνει τις αντιρρήσεις του: Το αρχαιοπρεπές «αγωνιστικό» μοντέλο της πολιτικής ελευθερίας της Αρεντ στηρίζεται σε έναν λανθασμένο χωρισμό της κοινωνίας από την πολιτική. Χάνονται έτσι από τη ματιά του θεωρητικού τα άπειρα νήματα που συνδέουν την υλοποίηση της πολιτικής ελευθερίας με τις ευρύτερες κοινωνικές της προϋποθέσεις, π.χ. την πολιτική ρύθμιση του κοινωνικού ζητήματος.

Αν και ο Καστοριάδης συμμερίζεται προφανώς τον θαυμασμό της Αρεντ για την αρχαία ελληνική δημοκρατία, σκέφτεται τη δυνατότητα της σύγχρονης δημοκρατίας με νεωτερικούς όρους, ως τη δυνατότητα ενός πολιτικού και συγχρόνως κοινωνικού ιδεώδους. Συγκροτημένη ολιστικά, η δημοκρατία θα πρέπει να νοηθεί εντέλει ως εκείνη η μορφή ζωής την οποία ο Καστοριάδης συνέδεε με τη δημοκρατική «παιδεία» με τη βαθιά και περιεκτική αρχαιοελληνική έννοια του όρου.

Σήμερα συνειδητοποιούμε ότι η πολυδιάστατη κρίση των δημοκρατικών θεσμών δεν είναι παρά εκδήλωση της εντεινόμενης μετατροπής τους σε τύπους κενούς περιεχομένου. Εάν το πρόβλημα είναι λοιπόν η έκλειψη του αξιακού περιεχομένου της δημοκρατικής ζωής, τότε οι στοχασμοί του Καστοριάδη, που συνεχίζουν για πολλούς να είναι «ανεπίκαιροι», αποκτούν μια απροσδόκητη επικαιρότητα – δεν είναι τυχαίο ότι προσφάτως το όνομα Καστοριάδης ακούστηκε πολλές φορές στις κατειλημμένες πλατείες. Βέβαια, οι ιδέες του θα χρειαστούν μια ιστορική συγκεκριμενοποίηση, για την οποία ο ίδιος δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα στις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, προτιμώντας να μας αφήσει το μήνυμά του σε ένα μπουκάλι, το οποίο ξεβράζουν τώρα τα κύματα της ιστορίας.

*O Kωνσταντίνος Καβουλάκος είναι αναπληρώτης καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Αταξινόμητα, Ποίηση

Ζμπίγκνιου Χέρμπερτ, Από μιαν άγραφη θεωρία των ονείρων

Leave a comment

herbert 

ΑΠΟ ΜΙΑΝ ΑΓΡΑΦΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ

Μνήμη Jean Améry

1.

Οι βασανιστές κοιμούνται αβλαβείς τα όνειρά τους είναι ρόδινα
καλών προθέσεων γενοκτονίες – ξένες και σπιτικές
ήδη συγχωρεμένες από την σύντομη ανθρώπινη μνήμη
μια απαλή αύρα γυρνά τις σελίδες οικογενειακών άλμπουμ
τα παράθυρα του σπιτιού ανοιχτά στον Αύγουστο η σκιά μιας
μηλιάς σε άνθιση
κάτω από την οποία φίνος γόνος έχει συγκεντρωθεί
του παππού η ανοιχτή άμαξα μια εξόρμηση στην εκκλησία
πρώτη Θεία Κοινωνία πρώτη μητρική αγκαλιά μια υπαίθρια φωτιά σ’ ένα ξέφωτο κι ένας ξάστερος ουρανός
χωρίς οιωνούς ή μυστήρια χωρίς μιαν Αποκάλυψη
οπότε κοιμούνται αβλαβείς τα όνειρά τους είναι υγιή
γεμάτα φαγητό ποτό τροφαντά σώματα γυναικών
με τις οποίες παίζουν ερωτικά παιχνίδια σε θάμνους σε άλση
και πάνω από όλο αυτό επιπλέει μια φωνή πάντοτε αλησμόνητη
μια φωνή αγνή όσο ένα ρυάκι αθώα όσο μια ηχώ
που τραγουδά για ένα αγόρι που έβλεπε ένα τριαντάφυλλο στον ρεικότοπο

η καμπάνα της μνήμης δεν ξυπνά φαντάσματα ή εφιάλτες
η καμπάνα της μνήμης επαναλαμβάνει την μεγάλη απαλλαγή τους

Ξυπνάνε νωρίς το πρωί γεμάτοι θέληση και δύναμη
προσεκτικά ξυρίζουν τα καθωσπρέπει μάγουλά τους
ό,τι απόμεινε από τα μαλλιά τους το στυλιζάρουν σαν δάφνινο στεφάνι
στα νερά της λήθης που τα ξεπλένουν όλα
σαπουνίζουν τα σώματά τους με σαπούνι μάρκας Μακμπέθ

2.

Γιατί άραγε ο ύπνος –το καταφύγιο κάθε ανθρώπινης ύπαρξης
αρνείται τη χάρη του στα θύματα της βίας
γιατί αιμορραγούν τη νύχτα ανάμεσα στα καθαρά σεντόνια
και μπαίνουν στα κρεβάτια τους σαν να ήταν κάμαρες βασανισμού
κελιά μελλοθανάτων ή η σκιά από τα ικριώματα
όπως και να ʼχει κι αυτοί είχαν μητέρες και έχουν δει κι αυτοί
το ξέφωτο του δάσους τον ουρανό τη μηλιά με τα άνθη το τριαντάφυλλο
που τα έβγαλαν στη φόρα όλα αυτά από κάθε γωνιά των ψυχών τους
κι αυτοί είχαν ζήσει στιγμές ευτυχίας γιατί λοιπόν
το ουρλιαχτό τους ξυπνά το αθώο νοικοκυριό
γιατί εξακολουθούν να ξεσκίζονται στην τρελή τους απόδραση
χτυπώντας τα κεφάλια τους σε έναν τοίχο και δεν κοιμούνται άλλο πια
κοιτώντας μουντά το ρολόι πράγμα που δεν πρόκειται να αλλάξει το παραμικρό

η καμπάνα της μνήμης επαναλαμβάνει τον μεγάλο τρόμο της
η καμπάνα της μνήμης χτυπά έναν ασταμάτητο συναγερμό

είναι στ’ αλήθεια δύσκολο να παραδεχτεί κανείς ότι οι βασανιστές πήραν τη νίκη
τα θύματα έχουν ηττηθεί εις τους αιώνας των αιώνων
πρέπει λοιπόν να συμβιβαστούν με αυτή την τιμωρία χωρίς ενοχές
με την ουλή της ντροπής τις δαχτυλιές στα μάγουλά τους
την ταπεινωτική θέληση να επιζήσουν-τον πειρασμό της συγχώρεσης
την ιστορία της κόλασης τώρα δικαίως θα τη βρει κανείς κακόγουστη

 

δεν υπάρχει πια μέρος να απευθύνεις το παράπονό σου
το δικαστήριο των ονείρων απαγγέλλει ετυμηγορίες ανεξιχνίαστες
Αναδημοσίευση από: http://frmk.gr/2013/06/13/zherb/
Αταξινόμητα

Σχέδιο “Άρτεμις”: Αστυνομία και Χρυσή Αυγή αναλαμβάνουν την “εκκαθάριση” των εργασιακών χώρων

Leave a comment

του Αποστόλη Καψάλη

Οταν κατατέθηκε το αντεργατικό νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της παραβατικότητας στο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, οι γνωστοί-άγνωστοι εξτρεμιστές του κοινωνικού κινήματος επισήμαναν έγκαιρα ότι η ακροδεξιά συνιστώσα της τρικομματικής μνημονιακής κυβέρνησης επιδιώκει, μεταξύ άλλων, να νομιμοποιήσει και να διευκολύνει την εξάπλωση της νεοναζιστικής ιδεολογίας στους χώρους δουλειάς. Αυτές τις ημέρες, ακριβώς δύο μήνες μετά την δημοσίευση του νόμου 4144/2013 (18/04/2013), αυτές οι «ακραίες» υποθέσεις δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν με τον πλέον κατηγορηματικό και δραματικό τρόπο.

Στις 19 Ιουνίου το αρχηγείο της ελληνικής αστυνομίας εκδίδει δελτίο τύπου1, με το οποίο ανακοινώνει ότι αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν εν ώρα εργασίας σε Νοσοκομείο της Αθήνας και συνέλαβαν 16 γυναίκες, όλως συμπτωματικώς αλλοδαπές, με το πρόσχημα της εργασίας τους ως αποκλειστικές νοσοκόμες δίχως την κατοχή του προβλεπόμενου πτυχίου και της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος.

Ακριβώς την επομένη ημέρα, η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή σε ανακοίνωσή της2, χωρίς καν να κρατήσει τα προσχήματα, πανηγυρίζει για αυτήν την επιτυχία της με ένα προκλητικό τίτλο «Ε ρε τι κάνει η Χρυσή Αυγή… συνελήφθησαν 16 μαϊμού αποκλειστικές νοσοκόμες και μαντέψτε… ήταν όλες αλλοδαπές…!!!». Τι ακριβώς συμβαίνει;

Στο όνομα της αδήλωτης εργασίας

Στις αρχές Ιουνίου οι υπουργοί Εργασίας και Δημοσίας Τάξης ανακοινώνουν με κάθε επισημότητα την έναρξη εφαρμογής του σχεδίου «Άρτεμις», το οποίο αφορά στη στενή συνεργασία των δύο υπουργείων για την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας. Παρουσία πολλών στελεχών, συμπεριλαμβανομένου και του νέου ΔΗΜΑΡίτη ειδικού γραμματέα του ΣΕΠΕ, οι Βρούτσης και Δένδιας αναπτύσσουν τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του δικτύου συνεργασίας των αστυνομικών αρχών και των αρμοδίων ελεγκτικών μηχανισμών, με στόχο την πάταξη του φαινομένου.

Ειδικότερα, τίθεται σε εφαρμογή το τρίτο κεφάλαιο του νόμου 4144/2013 και τα άρθρα 14-16, σύμφωνα με τα οποία η Υπηρεσία της Οικονομικής Αστυνομίας και Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (ΥΠ.Ο.Α.Δ.Η.Ε.) καθίσταται εκ παραλλήλου αρμόδια για τους ελέγχους που διενεργούνται από τα ελεγκτικά όργανα του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ και το ΣΕΠΕ. Ειδικότερα, στο αντικείμενο της Οικονομικής Αστυνομίας εντάσσεται πλέον και «… η έρευνα, πρόληψη και καταστολή της αδήλωτης και της ανασφάλιστης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής, ακόμη και στις περιπτώσεις που δεν συνιστούν αξιόποινες πράξεις».

Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι η οικονομική αστυνομία μπορεί να ενεργεί αυτοτελώς και ιδία πρωτοβουλία, έχοντας βέβαια την υποχρέωση να κοινοποιεί τα πορίσματα των παρεμβάσεών της στις (συναρμόδιες πλέον) υπηρεσίες του υπουργείου Εργασίας. Μάλιστα, το πεδίο ευθύνης της διευρύνεται ανεξέλεγκτα, εφόσον στα καθήκοντά της εμπίπτει, πλέον, η αντιμετώπιση εγκλημάτων που τελούνται σε βάρος των οικονομικών συμφερόντων του Δημοσίου και της εθνικής οικονομίας γενικότερα.

Είναι προφανές ότι η πρόσφατη σύλληψη των 16 μεταναστριών εν ώρα εργασίας, εκ των οποίων οι 4 χωρίς άδεια διαμονής, αποτελεί την πρώτη πιλοτική παρέμβαση της ΥΠ.Ο.Α.Δ.Η.Ε. με βάση το νέο θεσμικό πλαίσιο που διέπει τη λειτουργία της και την αρμοδιότητά της σε θέματα ελέγχου της εισφοροδιαφυγής και της ανασφάλιστης εργασίας.

Σχεδόν αντανακλαστικά ορισμένα στελέχη της αριστεράς, όπως ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Καραγιαννίδης3, τοποθετήθηκαν σε καίρια ζητήματα αναφορικά με το σχέδιο «Άρτεμις», όπως ενδεικτικά στην πρόταση του δεξιού βουλευτή και πρώην προέδρου της ΠΟΑΣΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων) Κυριαζίδη να αμείβονται με επιπλέον χρήματα οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί υπάλληλοι.

Αδήλωτη εργασία και οικονομική κρίση

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δημοσιεύει η ΕΥΠΕΑ του ΙΚΑ και το ΣΕΠΕ συνάγεται το συμπέρασμα ότι η καταγεγραμμένη πλήρως αδήλωτη-ανασφάλιστη απασχόληση (και όχι όλη έκταση της αδήλωτης εργασίας) εκτινάσσεται από το 29% το 2009 στο 40% το 2013. Την ίδια περίοδο, ο βασικός παράγοντας για τη διόγκωση του φαινομένου, σύμφωνα πάντα με την αστική οικονομική διανόηση, δηλαδή το εργασιακό κόστος, έχει μειωθεί σε πρωτοφανή επίπεδα μέσα από αναρίθμητες μνημονιακές παρεμβάσεις που συρρικνώνουν ευθέως του μισθούς ή απορρυθμίζουν την συλλογική εργατική νομοθεσία.

Η θέσπιση ολοκληρωμένων και στοχευμένων κινήτρων και αντικινήτρων για την προσφυγή σε μορφές αδήλωτης εργασίας αποτελεί, παρόλα αυτά, μια εξαιρετικά σημαντική παράμετρος, η οποία, σε συνδυασμό με μια γενικότερη κουλτούρα προάσπισης των κοινωνικών δικαιωμάτων, μπορεί να συμβάλλει μεσοπρόθεσμα στον περιορισμό του φαινομένου. Την τελευταία τριετία το σύνολο των νομοθετικών παρεμβάσεων στο πεδίο οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Ενδεικτικά, αξίζει να αναφερθούν η οριστική απομάκρυνση της προοπτικής για αξιοπρεπή συνταξιοδότηση στο τέλος ενός μαρτυρικού εργασιακού βίου, η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και των δημόσιων δομών υγείας-πρόνοιας, τα δυσβάσταχτα χαράτσια και φόροι στην βάση των δηλωθέντων εισοδημάτων, τα πολύ χαμηλά πρόστιμα για την εισφοροδιαφυγή, η θεσμική συρρίκνωση και η υπό-στελέχωση των αρμόδιων ελεγκτικών μηχανισμών. Μάλιστα, με τον ίδιο νόμο 4144/2013 οι υπάλληλοι των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης και του υπουργείου Εργασίας θεωρούνται ως οιονεί επίορκοι, εφόσον η μνημονιακή κυβέρνηση επέλεξε – όχι τυχαία- να ξεκινήσει την περαιτέρω αυταρχικοποίηση του πειθαρχικού δικαίου των δημοσίων υπαλλήλων από τους φορείς με τα χαμηλότερα επίσημα επίπεδα διαφθοράς.

Κατά τη διάρκεια, μάλιστα, της μνημονιακής βαρβαρότητας στην χώρα μας τα θεσμικά μέτρα αντιμετώπισης της αδήλωτης εργασίας έχουν ξεπεράσει επιστημονικά τα όρια της γελοιότητας. Το «εργόσημο», πολύ περιορισμένης εφαρμογής, αποτελεί μέσο νόμιμης εισφοροδιαφυγής και παραβίασης της εργατικής νομοθεσίας. Η «κάρτα εργασίας», η οποία έχει νομοθετηθεί δύο φορές (!), παραμένει ακόμη και σήμερα ανεφάρμοστη, αν και καταδικασμένη εκ των προτέρων σε παταγώδη αποτυχία. Την καλύτερη απάντηση στο δυσεπίλυτο αίνιγμα της ραγδαίας αύξησης της αδήλωτης εργασίας, αλλά και στο ερώτημα για τα προσδοκώμενα αποτελέσματα από την εφαρμογή των μέτρων δήθεν καταπολέμησής της, δίνει η ίδια η τρόικα.

Πρώτον, σε πολύ πρόσφατη ειδική μελέτη του ΔΝΤ σημειώνεται ότι4 «Η πληρωμή των προστίμων για την απασχόληση ανασφάλιστων εργαζόμενων είναι πιο συμφέρουσα σε σχέση με την πληρωμή των εισφορών για τους εργαζομένους. Η επιχείρηση που απασχολεί ανασφάλιστους κατά μέσο όρο ελέγχεται από την Επιθεώρηση Εργασίας μία φορά κάθε 10 χρόνια και, εφόσον εντοπιστεί ανασφάλιστη εργασία, τότε της επιβάλλεται πρόστιμο 500 ευρώ για κάθε ανασφάλιστο εργαζόμενο».

Δεύτερον, όπως φαίνεται και στον πίνακα που ακολουθεί, στο Μεσοπρόθεσμο ΠΔΣ (2011-2016) στα πλαίσια του Μνημονίου ΙΙΙ, οι αποδόσεις των παρεμβάσεων στο πεδίο της αντιμετώπισης της αδήλωτης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής για τα έτη 2011-2013 αποτιμώνται σε 0 ευρώ! Για την τριετία 2014-2016 προβλέπονται σε κάτι λιγότερο από ένα δισ. την στιγμή που λόγω της αδήλωτης εργασίας, οι απώλειες μόνο για το ΙΚΑ εκτιμώνται σε 6 δισ. ευρώ για το 2012.

Ο απολογισμός του σχεδίου «Άρτεμις», αυτής της καινοτόμου και εφευρετικής απάτης, θα είναι εξίσου αποκαρδιωτικός με αυτόν όλων των προηγούμενων, εφόσον πιθανολογείται βάσιμα ότι η αδήλωτη εργασία θα συνεχίσει να εκτινάσσεται στους επόμενους μήνες, ως συνέπεια των αντεργατικών και αντικοινωνικών πολιτικών που εξακολουθούν να υιοθετούνται.

Αντιφασιστική εργατική αυτοάμυνα

Η μοναδικής έμπνευσης ελληνική πατέντα της ενσημοκεντρικής εξάρτησης της πρόσβασης σε θεμελιώδη δικαιώματα, εκτός από άδικη και παράνομη, αποδεικνύεται εν τέλει και εκδικητική σε συνθήκες ύφεσης απέναντι σε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες εργαζόμενους. Το δημοκρατικό καθεστώς, εφόσον υποχρεώθηκε να αναστείλει προσωρινώς τις εκκαθαρίσεις των νεοναζιστικών ελεγκτικών συμμοριών σε πανηγύρια και χώρους δουλειάς, φρόντισε να αναθέσει τα ίδια ακριβώς καθήκοντα στο ένστολο τμήμα του ακροδεξιού κόμματος. Η αστυνομία θα διεκπεραιώνει νόμιμα και κατά παραγγελία της Χρυσής Αυγής συμβολικές δράσεις πάταξης της παρανομίας στην αγορά εργασίας προς πολιτική και επικοινωνιακή αξιοποίηση, εφόσον προσδοκά να κατοχυρωθεί ως μηχανισμός εκκαθάρισης των εργασιακών χώρων από μετανάστες και ως γραφείο ευρέσεως εργασίας για άνεργους και εξαθλιωμένους έλληνες.

Ο χώρος της υγείας είναι προνομιακός και η επιλογή του ακροδεξιού Άδωνη στο αρμόδιο υπουργείο πολύ καλά μελετημένη. Εν όψει δημοτικών εκλογών η καμουφλαρισμένη ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ και οι δεδηλωμένοι νεοναζί της ΧΑ θα υποβληθούν σε ένα ανταγωνιστικό αγώνα δρόμου …. ή μήπως σε μια συμπληρωματική και συνεργατική μορφή δράσης, στη βάση μιας άτυπης προγραμματικής συμφωνίας «χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χωριστά» στο πλαίσιο της συγκρότησης ενός διακριτού κοινωνικού και κινηματικού πόλου ριζοσπαστικής δεξιάς;

Πώς θα υλοποιηθεί από Σεπτέμβρη στο χώρο της παιδείας η αρμοδιότητα της οικονομικής αστυνομίας για την πάταξη ζημιογόνων συμπεριφορών, σε βάρος του δημοσίου και της εθνικής οικονομίας; Όπως υποδεικνύει από καιρό ο Παναγιώταρος, δηλαδή πετώντας τα παιδιά των μεταναστών έξω από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς και συλλαμβάνοντας τους γονείς στην είσοδο του σχολείου;

Σήμερα, οι ίδιοι κινδυνολόγοι εξτρεμιστές, που αναφέρθηκαν στην αρχή, απευθύνουν ύστατη έκκληση ευαισθητοποίησης και επαγρύπνησης απέναντι στην επέλαση και εδραίωση νεοναζιστικών αντιλήψεων στους χώρους εργασίας. Τονίζουν, μάλιστα, ότι η λαίλαπα αυτή δεν αντιμετωπίζεται με εύστοχες μεν, πλην όμως άκρως ακίνδυνες συνδικαλιστικές ανακοινώσεις5 διαπίστωσης ή έστω καταγγελίας του προβλήματος, αλλά με την κατεπείγουσα κατάρτιση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου πολιτικής δράσης και κινηματικής περιφρούρησης των εργασιακών χώρων και των (μεταναστών κατ’ αρχήν) εργαζομένων από το μίσος των σύγχρονων ένστολων και μη ταγμάτων ασφαλείας.

Ο Αποστόλης Καψάλης είναι

 

εργατολόγος, επιστημονικός συνεργάτης ΙΝΕ/ΓΣΕΕ
Ο τίτλος του κειμένου είναι δικός μας
Σημειώσεις1. http://police.gr/index.php?option=ozo_content&lang=’..’&perform=view&id=28741&Itemid=1117&lang=
2. http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/e-re-ti-kanei-h-chrush-augh-sunelhfthhsan-16-maimou-apokleistikes-nosokomes#.UctLkPmZXmN
3. http://sirizadramas.wordpress.com/page/2
4. http://www.capital.gr/News.asp?id=1821388
5. http://www.apnet.gr/menu-anakoinoseis/menu-anak-ap/6478-eksw-oi-fasistes-apo-tous-xwrous-ergasias
Αταξινόμητα, Εκδηλώσεις

Πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης

Leave a comment

end11

 

Έχοντας ως στόχο την προώθηση της αυτοοργάνωσης σε διάφορες πτυχές της ζωής μας, τη στήριξη των καλλιτεχνών που κινούνται στα πλαίσια μιας αδιαμεσολάβητης και αντιεμπορευματικής νοοτροπίας, ένα σύνολο ανθρώπων αγκαλιάσαμε τις επιθυμίες μας και ενώσαμε τις δυνάμεις μας για τη δημιουργία της D.I.Y. Music Movement. Είμαστε μία συλλογικότητα που θεωρεί ότι κάθε είδους τέχνη όταν είναι απαγκιστρωμένη από εμπορευματικά πρότυπα , δομές και κάθε είδους εκμετάλλευσης, έχει άλλη γεύση, άλλη μαγεία, άλλη δυναμική. Είναι αυθόρμητη κι αληθινή.
Σα συλλογικότητα λειτουργούμε αυτό-οργανωμένα και αντι-ιεραρχικά ενάντια στη μουσική βιομηχανία και στη φίμωση της έκφρασης που επιβάλει το κράτος. Σκοπός μας είναι η δημιουργία των βάσεων για την πραγμάτωση των επιθυμιών μας ως μουσικοί, οργανοπαίχτες, τεχνικοί, DJ’s και όσων θέλουν να συμμετέχουν (ακόμα και ένα σκουπιδάκι που θα πεταχτεί στον κάδο και όχι στο χώρο είναι συμμετοχή).
Μετά από την πραγματοποίηση αρκετών συναυλιών και parties και αφού συνειδητοποιήσαμε ότι τα έξοδα του ηχητικού εξοπλισμού είναι δυσβάσταχτα, βάλαμε πείσμα να αποκτήσουμε τον απαραίτητο ηχητικό εξοπλισμό για τη διεξαγωγή αυτό-οργανωμένων μουσικών εκδηλώσεων. Ο δρόμος βεβαίως είναι μακρύς, αλλά ο,τι αξίζει απαιτεί προσπάθεια.

Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής μας της επιθυμίας, αποφασίσαμε να βάλουμε το πρώτο λιθαράκι με τη διοργάνωση ενός party οικονομικής ενίσχυσης, τα έσοδα του οποίου θα πάνε εξ’ ολοκλήρου στο ταμείο για την αγορά των μηχανημάτων. Γιατί όταν συνεργαζόμαστε με όρους αλληλεγγύης, ειλικρίνειας και αποφασιστικότητας, μπορούμε να πετύχουμε πολλά και σπουδαία πράγματα. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι η μουσική έκφραση, που τόσο έχουμε ανάγκη, δεν αρχίζει και τελειώνει στα επιβεβλημένα εμπορευματικά καλούπια. Και αυτό το έχουμε αποδείξει και θα το αποδείξουμε με ακόμη πιο ηχηρό τρόπο στο μέλλον.

Η ΣΟΥΒΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΧΩΡΟΣ ΠΟΥ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ . . .

“TA ΠΟΥΛΙΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΛΟΥΒΙ, ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΝΑ ΠΕΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ”  ALEJANDRO JODOROWSKY

ΧΩΡΙΣ ΣΠΟΝΣΟΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΚΕΡΔΟΣ D.I.Y. ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

D.I.Y. Music Movement

Αταξινόμητα

Καταγγελία: Θρασύδειλη επίθεση τραμπούκων νεοναζιστών στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο ”Συνεργείο”

Leave a comment

xrisii

 

Eπίθεση από Χρυσαυγίτες δέχτηκε και πάλι στις 19:30 της 10ης Ιουλίου το στέκι του κοινωνικού χώρου ”Συνεργείο” κοντά στην Κεντρική Πλατεία Ηλιούπολης.

Ομάδα χρυσαυγιτών γύρω στα 50 μηχανάκια (περίπου 100 άτομα) αφού πέρασαν από κεντρικούς δρόμους της Ηλιούπολης φωνάζοντας συνθήματα όπως: “Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή” και σκορπώντας προκηρύξεις της Χρυσής Αυγής σταμάτησαν έξω από το στέκι “Συνεργείο”. Χτύπησαν με ξύλο στα χέρια σπουδαστή που ήθελε να τους εμποδίσει, έσπασαν με ρόπαλα την είσοδο και εισήλθαν στο στέκι όπου κατέστρεψαν ότι βρήκαν μπροστά τους σημειώνοντας μεγάλες υλικές ζημιές (ηχεία, μηχανήματα, οικιακές συσκευές).

Εκείνη την ώρα στο στέκι γινόταν μάθημα Αγγλικών.’Οσοι μαθητές δεν πρόλαβαν να φύγουν, κλειδώθηκαν στην τουαλέτα.

Οι αστυνομικοί της ΔΙΑΣ με 3 μηχανές τους ακολουθούσαν από την Αγίου Κωνσταντίνου, οι οποίοι απλά παρακολουθούσαν και όταν έφυγε και το τελευταίο μηχανάκι ήρθαν στο σημείο να…καταγράψουν το συμβάν.

Έχουν δοθεί αριθμοί κυκλοφορίας κάποιων μηχανών στην αστυνομία ενώ υπάρχουν και φωτογραφίες.

large

 

Στη φωτογραφία φαίνονται οι μηχανές των ναζιστών της Χρυσής Αυγής έξω από το Συνεργείο στην Ηλιούπολη. Στο βάθος 2 μηχανές ΔΙΑΣ αράζουν και απλώς περιμένουν για να τους συνοδεύσουν με ασφάλεια κατά την απομάκρυνση.

Οι νεοναζί με την ξεκάθαρη συνεργασία/βοήθεια των μπάτσων (πολλοί από τους οποίους είναι χρυσαυγίτες ούτως ή άλλως) κάνουν όλο και πιο ανοιχτά απειλητικές κινήσεις εναντίον κινηματικών χώρων.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ Ε.Κ.Χ  ¨ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ¨ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΑΠΟ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Σήμερα, Τετάρτη 10-7-13 στις 19:40 ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος “Συνεργείο” δέχτηκε άνανδρη επίθεση από 100 περίπου μέλη της Χρυσής Αυγής με την παρουσία αστυνομικής δύναμης.

Την ώρα εκείνη στο Συνεργείο λειτουργούσε μάθημα Αγγλικών στο οποίο συμμετείχαν κυρίως ανήλικοι μαθητές. Το χρυσαυγίτικο τάγμα εφόδου χτύπησε έναν ενήλικο σύντροφο και δύο ανήλικους ενώ προκάλεσαν και υλικές ζημιές στην υποδομή του κτηρίου.

Για εμάς είναι πλέον προφανές ότι η επίθεση του χρυσαυγίτικου τάγματος εφόδου, ύστερα από μια σειρά κλιμακούμενων ενεργειών που είχαν προηγηθεί, σηματοδοτεί το τέλος των όποιων φιλοδοξιών τρέφουν οι νεοναζί στη γειτονιά μας. Οι χρυσαυγίτες μόλις έχασαν τον πόλεμο στην Ηλιούπολη ακριβώς γιατί το Συνεργείο θα συνεχίσει να λειτουργεί ως χώρος κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής παρέμβασης και κανένα τάγμα εφόδου δεν μπορεί αυτό να το αποτρέψει.

Καλούμε τους ανθρώπους του Συνεργείου, τον κόσμο και τις συλλογικότητες που συμμετέχουν στο Αντιφασιστικό Μέτωπο Ηλιούπολης καθώς και όλους τους πολίτες της Ηλιούπολης σε

συνέλευση στο Συνεργείο

Πέμπτη 11 Ιουλίου στις 7 μμ.

Υ.Γ. Περιττεύει να σχολιάσουμε την διακριτική παρουσία της αστυνομίας που ως θεατές παρακολουθούσαν το γεγονός χωρίς να παρέμβουν.

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Ηλιούπολης ¨Συνεργείο¨

Ιούλιος, 2013

 

http://synergeio-ekx.gr/

Αταξινόμητα

Μια ψυχαναλυτική θεώρηση του αντισημιτισμού

1 Comment

HOLOC

Στο ασυνείδητο των ανθρώπων του εξαγριωμένου όχλου, ο εβραίος αντιπροσωπεύει όχι μόνο τις αρχές εξουσίας, ενάντια στις οποίες φοβούνται να επιτεθούν, αλλά επίσης τα ίδια τα καταπιεσμένα ένστικτά τους, τα οποία μισούν και τα οποία απαγορεύουν οι ίδιες αρχές εξουσίας εναντίον των οποίων μπορεί να κατευθύνονται… Ο αντισημίτης φτάνει στο μίσος για τους εβραίους από μία διαδικασία μετάθεσης, η οποία διεγείρεται εξωτερικά. Βλέπει στον εβραίο ό,τι του προκαλεί δυστυχία, όχι μόνο τον κοινωνικό καταπιεστή του αλλά επίσης τα δικά του ασυνείδητα ένστικτα, τα οποία έχουν αποκτήσει έναν αιμοχαρή, βρωμερό και επονείδιστο χαρακτήρα από την κοινωνική καταπίεσή τους.

 

Ως μικρή συμβολή στον αγώνα ενάντια στον αντισημιτισμό παρουσιάζουμε εδώ μία περίληψη, σχεδόν μετάφραση, κάποιων τμημάτων ενός σπουδαίου άρθρου του ψυχαναλυτή Otto Fenichel με τίτλο “Elements of a Psychoanalytic Theory of Anti-Semitism”.[1] Δεν χρειάζεται κανείς να αποδέχεται όλες τις βασικές ψυχαναλυτικές θέσεις για να κατανοήσει τη σημαντικότητα των ιδεών του Fenichel, όχι μόνο για τον αντισημιτισμό αλλά και για τον ρατσισμό γενικότερα. Ο Fenichel ήταν ένα παράδειγμα επιστήμονα με βαθιά κοινωνική ριζοσπαστική σκέψη και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο εκλεκτούς ψυχαναλυτές με επαναστατικό προσανατολισμό. Δεν ξεχνά ότι ο αντισημιτισμός είναι ένα συγκεκριμένο κοινωνικό φαινόμενο και ότι δεν αρκεί η ψυχανάλυση των αντισημιτών για να τον εξηγήσεις. Μπορεί όμως να φωτίσει σημαντικές πτυχές του.

Το 1925 στη Γερμανία ο αντισημιτισμός δεν είχε γίνει ακόμη σημαντική πολιτική δύναμη, παρότι η ψυχολογική μαζική βάση για την ανάδυσή του ήταν υπαρκτή. Δέκα χρόνια μετά, το 1935, είχε γίνει σημαντική πολιτική δύναμη. Προφανώς, κοινωνικές εξελίξεις είχαν στρέψει τις μάζες προς την αντισημιτική κατεύθυνση. Πέρα όμως απ’ αυτές τις εξελίξεις, είναι σημαντικό να φωτιστεί το στοιχείο αυτό που αντιδρά έναντι αυτών των εξελίξεων, δηλαδή η ατομική ψυχή, γι’ αυτό είναι καίριος ο ρόλος της ψυχανάλυσης.

Η βασική εξέλιξη μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία που επηρέασε τους γερμανούς ήταν η μεγάλων διαστάσεων αντισημιτική προπαγάνδα. Τι ενυπήρχε ωστόσο στη συνείδηση των μαζών που τις κατέστησε ικανές να πιστέψουν αυτή την προπαγάνδα; Μια επιφανειακή προσέγγιση υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι δέχονται απόψεις που προοιωνίζουν κάποιο πλεονέκτημα γι’ αυτούς. Για παράδειγμα, η αφελής προοπτική ότι μπορεί να αποκτήσουν μία δουλειά στην οποία απασχολούνταν πριν ένας εβραίος. Ποιο σκοπό ωστόσο εξυπηρετούσε εξαρχής η αντισημιτική προπαγάνδα;

Ο Fenichel, για να δώσει μία απάντηση, στρέφεται στο παράδειγμα της τσαρικής Ρωσίας. Η αστυνομία κατασκεύασε και διέδωσε το πλαστογράφημα των «Πρωτόκολλων των σοφών της Σιών» σε μία εποχή επαναστατική δραστηριότητας εναντίον του τσαρικού καθεστώτος, με σκοπό να στρέψουν την οργή των ανθρώπων για τις άθλιες συνθήκες της ζωής τους από τον Τσάρο στους εβραίους. Ο ρώσικος λαός βρισκόταν εν συγχύσει μεταξύ της επαναστατικής διάθεσης ενάντια στο καθεστώς και του σεβασμού προς την εξουσία, την οποία είχε εκπαιδευτεί να σέβεται. Ο αντισημιτισμός επέτρεψε και στις δύο αυτές τάσεις να ικανοποιηθούν συγχρόνως. Η επαναστατική διάθεση, με καταστροφικές πράξεις εναντίον ανυπεράσπιστων ατόμων, και η διάθεση σεβασμού, με την υπάκουα ανταπόκριση στο κατασκεύασμα και κάλεσμα των αρχών. Οι άνθρωποι πίστεψαν ότι οι εχθροί τους ταυτίζονταν με τους υποτιθέμενους εχθρούς του καθεστώτος που τους καταπίεζε.

Ωστόσο αυτή η θεωρία του «αποδιοπομπαίου τράγου» θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε κάθε μειονότητα, όχι μόνο στους εβραίους. Γιατί οι εβραίοι ήταν κατάλληλοι για να υποστούν αυτόν τον «αποδιοπομπαίο» ρόλο και όχι για παράδειγμα οι κοκκινομάλληδες; Καταρχήν, οι εβραίοι ήταν πάντα πιο ανυπεράσπιστοι από τους κοκκινομάλληδες. Κατά δεύτερον, όταν η κοινωνική τάξη, ή μάλλον αταξία, παράγει μαζική εξαθλίωση, τα θύματά της δεν μπορούν να εξακριβώσουν την αιτία αυτής της εξαθλίωσης, εν μέρει επειδή οι υποβόσκουσες αιτίες είναι πολύπλοκες και εν μέρει επειδή οι κυρίαρχες κοινωνικές τάξεις κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να συγκαλύψουν τις πραγματικές αιτίες. Η επιδίωξή τους είναι να βρεθεί κάποιος που να μπορεί να εμφανιστεί στα θύματα ως η αιτία της εξαθλίωσής τους.

Για αιώνες οι εβραίοι, ως δανειστές ή έμποροι [2] παρουσιάζοντας σ’ όσους είχαν οικονομικές δυσκολίες ως αντιπρόσωποι του χρήματος, ασχέτως του ότι την ίδια εποχή υπήρχε τεράστια φτώχια και για τους ίδιους τους εβραίους. Πρέπει να σημειωθεί ότι και οι αρμένιοι, που διώχθηκαν από τους τούρκους όπως οι εβραίοι από τους γερμανούς, είχαν εμπορικές δραστηριότητες. Από την άλλη, αυτή η εξήγηση δεν εξηγεί κάθε ρατσισμό, όπως για παράδειγμα τον αμερικάνικο εναντίων των νέγρων, που απαιτεί ενδελεχή μελέτη του θεσμού της δουλείας.

Όμως οι νέγροι έχουν ένα χαρακτηριστικό που τους καθιστά κατάλληλους για «αποδιοπομπαίους τράγους»: είναι μαύροι. Οι εβραίοι έχουν επίσης διασυρθεί από τους αντισημίτες εξαιτίας των πολιτιστικών ή σωματικών ιδιαιτεροτήτων τους. Τα μαλλιά τους είναι συνήθως μαύρα [3], μοιάζουν απόμακροι με τα έθιμα και τις συνήθειές τους, με τη γλώσσα τους, με τις θρησκευτικές τους συνήθειες και την καθημερινότητά τους που διαπλέκεται μ’ αυτές. Αυτή την «ξενότητα» (foreignness) τη μοιράζονται με τους αρμένιους, τους νέγρους ή τους τσιγγάνους και αυτή επιτρέπει στους ανθρώπους να υποψιάζονται ότι εφόσον μοιάζουν ή μιλούν διαφορετικά μπορούν να είναι ύποπτοι κακού.

Εδώ γίνεται σημαντική η ψυχολογία των εβραίων. Είναι πολύ δύσκολο να εξηγηθεί το πείσμα με το οποίο οι εβραίοι αντιστάθηκαν στην αφομοίωση διαμέσου των αιώνων, ενώ άλλοι λαοί στις ίδιες περιόδους απορροφήθηκαν από τους πολυπληθέστερους λαούς με τους οποίους συμβίωναν. Αυτό οφειλόταν προφανώς στο σύστημα γκέτο που επιβαλλόταν ανέκαθεν στους εβραίους αλλά και στην επίμονη αποδοχή αυτού του συστήματος γκέτο από τους ίδιους τους εβραίους. Οι εβραίοι διατηρούσαν ιδιαιτερότητες τις οποίες οι πολυπληθέστεροι λαοί που συμβίωναν μαζί τους είχαν εγκαταλείψει από καιρό. Η «αλλοκοτιά» (strangeness) τους προκαλούσε μία αρχαϊκή εντύπωση ενός στοιχείου που διατηρούνταν από αρχαίους καιρούς, παρόμοια με την εντύπωση που προκαλούσε η νομαδική ζωή των τσιγγάνων στους λαούς που είχαν σταματήσει από καιρό να είναι νομάδες.

Τι υποβόσκει αυτής της εξίσωσης: Ξένος = Εχθρός; Το κύριο χαρακτηριστικό των ξένων είναι ότι δεν τους γνωρίζει κανείς ακόμα, και δεν ξέρει τι να περιμένει απ’ αυτούς. Στον αρχαίο κόσμο, οι ξένοι μπορούσαν να επιφέρουν πλεονεκτήματα και προόδους μέσω των καινοτομιών και ανακαλύψεών τους, αλλά μπορεί να θεωρούνταν και επικίνδυνοι εάν ήταν πιο προηγμένοι στην τεχνική των όπλων. Στον αρχαίο κόσμο οι ξένοι ήταν sacer, δηλαδή ταυτόχρονα ιεροί και καταραμένοι. Η «ξενότητα» των εβραίων ήταν ενός ιδιαίτερου είδους λόγω του αρχαϊκού της χαρακτήρα, ο οποίος συνδυαζόταν με μία αδιαμφισβήτητη διανοητική υπεροχή σε συγκεκριμένα ζητήματα, την οποία πιθανώς εκμεταλλεύονταν και οι εβραίοι έμποροι. Οι εβραίοι ήταν έξυπνοι και, την ίδια στιγμή, έμοιαζαν συνδεδεμένοι με παλιές αρχέγονες δυνάμεις που οι υπόλοιποι είχαν χάσει. Όταν οι αρχές κατηγόρησαν αυτόν τον «απόκοσμο» λαό ως σατανικό, δημιουργώντας αυτήν την αντισημιτική φιλολογία, οι άλλοι τις πίστεψαν πρόθυμα λόγω της δικής τους προφανούς εξαθλίωσης. Τους κατηγόρησαν ως δολοφόνους, βρωμερούς και ακόλαστους.

Δεν υπάρχει καμία έλλογη δικαιολόγηση αυτών των κατηγοριών εναντίον των εβραίων. Κάποιοι εβραίο έμποροι μπορεί να ήταν απατεώνες ή καταχραστές όσο και οι έμποροι άλλης εθνικότητας. Ωστόσο, στατιστικές καταδεικνύουν ότι οι εβραίοι δολοφόνοι είναι οι λιγότεροι κάθε άλλης φυλής. Από την άλλη, οι θρησκευτικοί κανόνες των εβραίων επιβάλλουν ιδιαίτερη καθαριότητα, ενώ οι πολύ φτωχοί εβραίοι είναι τόσο βρώμικοι όσο και οι φτωχοί κάθε άλλης φυλής. Τέλος, η σεξουαλικότητά τους είναι παρόμοια με οποιαδήποτε άλλη εθνική ή θρησκευτική ομάδα.

Αυτές οι κατηγορίες είναι δημιουργήματα της ανθρώπινης φαντασίας και πρέπει να συσχετισθούν με την αρχαϊκή «ξενότητα» που απέδιδαν οι άνθρωποι στους εβραίους. Για την ψυχανάλυση, ακόμα και το πιο παράλογο νευρωτικό φαινόμενο έχει ένα κρυφό νόημα. Οι εβραίοι είναι τόσο δολοφονικοί, βρωμεροί ή ακόλαστοι όσο κάθε άλλη ομάδα ανθρώπων. Το λανθάνον νόημα αυτών των κατηγοριών είναι ότι φονικές, βρωμερές και ακόλαστες τάσεις υπάρχουν στ’ αλήθεια κάπου κρυμμένες και οι εβραίοι αποτελούν για άλλη μια φορά «αποδιοπομπαίους τράγους», υποκατάστατα για μετάθεση.

Ο Φρόιντ έχει καταδείξει ότι όλοι μας παλεύουμε καθημερινά, για όλη μας τη ζωή, με καταπιεσμένα ένστικτα που συνεχίζουν να υπάρχουν στο ασυνείδητο. Δολοφονικές τάσεις και σεξουαλικές ορμές, κυρίως όσες θεωρούνται κατώτερες και «βρώμικες», υπάρχουν στο ασυνείδητο και επιδιώκουν την εκδήλωσή τους. Ένα μέσο άμυνας ενάντια σ’ αυτές τις ασυνείδητες τάσεις είναι η προβολή, δηλαδή το να παρατηρεί κανείς στους άλλους αυτό που δεν επιθυμεί να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει και μέσα του. Για τον αντισημίτη, ο εβραίος μοιάζει δολοφονικός, βρωμερός και ακόλαστος, αποφεύγοντας έτσι να συνειδητοποιήσει ότι αυτές οι τάσεις υπάρχουν εντός του.

Αρχίζει έτσι να γίνεται κατανοητός ο λόγος για τον οποίο οι άγριες διαθέσεις του όχλου εκτρέπονται συχνά ενάντια στους εβραίους. Στο ασυνείδητο των ανθρώπων του εξαγριωμένου όχλου, ο εβραίος αντιπροσωπεύει όχι μόνο τις αρχές εξουσίας, ενάντια στις οποίες φοβούνται να επιτεθούν, αλλά επίσης τα ίδια τα καταπιεσμένα ένστικτά τους, τα οποία μισούν και τα οποία απαγορεύουν οι ίδιες αρχές εξουσίας εναντίον των οποίων μπορεί να κατευθύνονται. Ασυνείδητα, για τον αντισημίτη, ο εβραίος εκφράζει ταυτόχρονα αυτόν εναντίον του οποίου θέλει να εξεγερθεί και τις ίδιες τις εξεγερτκές τάσεις εντός του. Σ’ αυτή την προβολή συμβάλλει η αρχαϊκή και εμφατική «ξενότητα» των εβραίων.

Αυτήν την «ξενότητα» μοιράζονται οι εβραίοι μαζί με το ασυνείδητο όλων μας. Ένα αίσθημα «απόκοσμο» (uncanny) μας καταλαμβάνει όποτε κάτι, το οποίο θεωρούσαμε κάποτε αληθινό αλλά κατόπιν το απορρίψαμε, αποδεικνύεται τελικά ότι ήταν αληθινό. Για τον μέσο άνθρωπο ένας δολοφόνος, ιδιαίτερα ένας πατροκτόνος, ή κάποιος ένοχος για αιμομιξία, μοιάζει απόκοσμος, επειδή όλοι έχουμε αισθανθεί παρόμοιες ορμές τις οποίες αργότερα καταπιέσαμε. Αντιστρόφως, κάποιο μέλος οποιασδήποτε φυλής η οποία μπορεί να μοιάζει απόκοσμη, θεωρείται ότι μπορεί να είναι ικανό για φόνο και αιμομιξία. Ο εβραίος, με την ακατάληπτη γλώσσα του και τον ακατανόητο θεό του μοιάζει απόκοσμος στους μη-εβραίους, όχι μόνο επειδή δεν μπορούν να τον καταλάβουν και, επομένως, τον φαντάζονται ικανό για όλες τις αμαρτίες, αλλά ακόμα περισσότερο επειδή, στο βάθος, μπορούν να τον καταλάβουν πολύ καλά, εφόσον τα έθιμά του είναι αρχαϊκά, δηλαδή εμφανίζουν στοιχεία που οι μη-εβραίοι κάποτε είχαν αλλά τα έχασαν αργότερα.

Υπάρχει ακόμα και μία ορθολογική αντίδραση η οποία ενδυναμώνει την ανορθολογική πλευρά του αντισημιτισμού. Οι εβραίοι, ως φυλετική μειονότητα, ήταν παντού και πάντοτε καταπιεσμένοι. Είναι ξεκάθαρο ότι οι κυρίαρχοι λαοί πρέπει να φοβούνται την πιθανή εκδίκηση των καταπιεσμένων λαών, ιδιαίτερα όταν η καταπίεση είναι αποτυχημένη και οι καταπιεσμένοι αντιστέκονται ξανά και ξανά, πιστεύοντας μάλιστα ότι είναι ο «εκλεκτός λαός»[4] και απαρνούμενοι να παρατήσουν τις ιδιαιτερότητές τους παρόλα τα μαρτύρια. Για τους περισσότερους ανθρώπους, ο εβραϊκός θεός είναι ένας εκδικητικός και άγριος θεός, παρότι στην Παλαιά Διαθήκη παρουσιάζεται εξίσου, αν όχι περισσότερες φορές, ως πλήρης αγάπης και ελέους. Γιατί υπερτονίζονται αυτές οι πλευρές και οι εβραίοι θεωρούνται μοχθηροί και εκδικητικοί; Είναι πασίγνωστο ότι κάθε αντισημίτης έχει γνωρίσει έστω έναν εβραίο που δεν έχει κανένα παρόμοιο χαρακτηριστικό, και παρά την εμπειρία αυτή, ο αντισημιτισμός του μένει άθικτος.

Αυτή η υποτιθέμενη εκδικητικότητα των μοχθηρών εβραίων είναι και πάλι μία προβολή. Οι κυρίαρχοι δεν μπορούν να φανταστούν ότι οι καταπιεσμένοι δεν είναι εκδικητικοί, γνωρίζοντας πόσο εκδικητικοί θα ήταν οι ίδιοι σε παρόμοιες συνθήκες. Απορριπτόμενα ένστικτα και απορριπτόμενοι αρχαίοι καιροί ξαναζούν σ’ αυτόν τον ακατανόητο, γι’ αυτούς, λαό που ζει ως ξένος ανάμεσά τους. Αυτό το οποίο πίστευαν ότι ξεπέρασαν αναδύεται ξανά και ξανά σαν Ύδρα, και προσπαθούν να κόψουν όλα τα κεφάλια της. Συγχρόνως, το απεχθάνονται με τον ίδιο τρόπο που απεχθάνονται τα δικά τους αποκηρυγμένα ένστικτα. Η περιφρόνηση και η αδιαφορία χρησιμοποιούνται για να τους βοηθήσουν να ξεπεράσουν τον φόβο τους. Προσπαθούν να τον ξορκίσουν αποδεικνύοντας στον εαυτό τους πόσο εύκολο είναι να επιτεθούν στους ανυπεράσπιστους. Αλλά η απόδειξη δεν είναι ποτέ οριστική. Με μία περίεργη περηφάνια, ακόμα και έπαρση, οι ανυπεράσπιστοι επανέρχονται ξανά και ξανά. Ο φόβος δεν ξορκίζεται, και συνεπώς η περιφρόνηση και ο εξευτελισμός πρέπει να επανέλθουν για να αναιρεθεί ο μη αναιρέσιμος φόβος.

Για να συνοψίσουμε: ο αντισημίτης φτάνει στο μίσος για τους εβραίους από μία διαδικασία μετάθεσης, η οποία διεγείρεται εξωτερικά. Βλέπει στον εβραίο ό,τι του προκαλεί δυστυχία, όχι μόνο τον κοινωνικό καταπιεστή του αλλά επίσης τα δικά του ασυνείδητα ένστικτα, τα οποία έχουν αποκτήσει έναν αιμοχαρή, βρωμερό και επονείδιστο χαρακτήρα από την κοινωνική καταπίεσή τους.[5] Μπορεί να προβάλλει στους εβραίους ό,τι προβάλλει λόγω των πραγματικών ιδιαιτεροτήτων της εβραϊκής ζωής, την «ξενότητα» της διανοητικής τους κουλτούρας, των σωματικών (μαύρα μαλλιά) και θρησκευτικών (Θεός του καταπιεσμένου λαού) ιδιαιτεροτήτων τους και των παλαιών εθίμων τους.

Δύο προϋποθέσεις συνεπώς πρέπει να εκπληρωθούν προκειμένου ο αντισημιτισμός να γίνει μαζικό κίνημα. Πρώτον, μία επαναστατική διάθεση, ή τουλάχιστον μία έντονη δυσαρέσκεια των μαζών ενάντια στην υπάρχουσα κατάσταση, μία δυσαρέσκεια που μπορεί να στραφεί ενάντια στους εβραίους ως αποδιοπομπαίους τράγους. Δεύτερον, μία διακριτή εβραϊκή πολιτιστική ζωή εν μέσω της πολιτιστική ζωής του λαού που φιλοξενεί τους εβραίους, χωρίς να υπάρχει σημαντική συσχέτιση και επαφή μεταξύ των δύο αυτών μορφών πολιτιστικής ζωής.

Και οι δύο παραπάνω συνθήκες εκπληρώνονταν στην τσαρική Ρωσία αλλά και ευρύτερα στον αντισημιτισμό του Μεσαίωνα. Όμως δεν φαίνονται να εκπληρώνονται στον σύγχρονο αντισημιτισμό, στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία και στις Ηνωμένες Πολιτείας.

Στη Γερμανία, η χειραφέτηση των εβραίων είχε προχωρήσει σημαντικά. Η πλειοψηφία των βερολινέζων εβραίων ακολουθούσε ελάχιστα, αν όχι καθόλου, την εβραϊκή ζωή και τις παραδόσεις, θεωρώντας τους εαυτούς τους γερμανούς. Δεν υπήρχε αρχαϊκή «ξενότητα» κατάλληλη για την προαναφερθείσα προβολή. Παρόλα αυτά, η χρησιμοποίηση των εβραίων και όχι π.χ. των κοκκινομάλληδων ως «αποδιοπομπαίων τράγων» αποδεικνύει ότι η «ξενότητα», ή έστω η ανάμνησή της, ήταν ακόμα παρούσα.

Μπορούμε να υποθέσουμε ότι η δυσαρέσκεια των μαζών και η εβραϊκή διακριτότητα σχηματίζουν μία συμπληρωματική ενότητα για την παραγωγή αντισημιτισμού. Στη Γερμανία, πριν από τον εθνικοσοσιαλισμό, η δυσαρέσκεια των μαζών ήταν τόσο τεράστια ώστε χρειάστηκε ελάχιστη εβραϊκή διακριτότητα. Η εβραϊκή χειραφέτηση από τα παλαιά έθιμα ήταν ακόμα πρώιμη ενώ ο Μεσαίωνας υπήρξε μακρύς. Οι ιστορικές αλλαγές εξάλλου συμβαίνουν αργά και οι μνήμες της «εβραϊκής διακριτότητας» ήταν ακόμα ισχυρές.

Στις ΗΠΑ η κατάσταση μοιάζει αντίστροφη. Δεν υπάρχει καμία επαναστατική διάθεση ενώ, τουλάχιστον σε κάποια μέρη, η παραδοσιακή εβραϊκή ζωή ασκείται από πολλούς. Εντούτοις, οι εβραϊκές ιδιαιτερότητες σίγουρα δεν έχουν αυξηθεί, ενώ ο αντισημιτισμός έχει αυξηθεί. Η θεωρία οδηγεί εδώ στην υπόθεση ότι, αν και δεν είναι έκδηλη, μία μαζική δυσαρέσκεια πρέπει να είναι υπαρκτή στις ΗΠΑ.

Όλα αυτά τα ζητήματα καταδεικνύουν τα όρια της ψυχολογικής εξήγησης. Η πλήρης και αποτελεσματική χρησιμοποίηση από τους κυρίαρχους των ψυχολογικών δεδομένων που παραθέσαμε είναι δυνατή μονάχα υπό συγκεκριμένες οικονομικές και πολιτικές περιστάσεις, οι οποίες δεν είναι σε καμία περίπτωση δευτερεύουσας σημασίας.

[1] The Collected Papers of Otto Fenichel: second series, Norton, New York, 1954, σσ. 335-348. Είχε δημοσιευθεί αρχικά το 1946.

[2] Σχετικά με τους εβραίους που έγιναν δανειστές παραθέτουμε την άποψη του George M. Fredrickson: «Κάποτε ευπρόσδεκτοι ως διεθνείς έμποροι, οι εβραίοι εξαναγκάζονταν, σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό, λόγω του εμπορικού ανταγωνισμού που δέχονταν από χριστιανικές συντεχνίες εμπόρων, να στραφούν στη μη δημοφιλή, και θεωρούμενη τότε αμαρτωλή, ενασχόληση του δανεισμού με τόκο». Racism, A short history, Princeton University Press, 2003, σ. 19

[3] Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι γι’ αυτήν την παρατήρηση του Fenichel. Δεν γνωρίζουμε αν συνήθως τα μαλλιά των εβραίων είναι μαύρα, με τον ίδιο τρόπο για παράδειγμα που τα μαλλιά των σουηδών είναι συνήθως ξανθά.

[4] Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι πολλοί αμφισβητούν και σχετικοποιούν την ιδιαίτερη έμφαση που δίδεται συνήθως στην πίστη των εβραίων ότι είναι ο «περιούσιος λαός». Καταρχήν, παρόμοια σχέση με τη θρησκεία τους έχουν πολλοί λαοί (βλ. π.χ. την υποτιθέμενη ιδιαίτερη σχέση ελληνισμού και ορθοδοξίας). Και περαιτέρω, υπάρχουν τάσεις εντός της εβραϊκής θρησκείας που ερμηνεύουν εντελώς διαφορετικά αυτόν τον χαρακτηρισμό του «περιούσιου λαού» για τους εβραίους.

[5] Για να μη δημιουργηθούν παρεξηγήσεις, σημειώνουμε ότι για τον Fenichel η καταπίεση των ενστίκτων δεν είναι κάτι κακό από μόνη της. Ο συγκεκριμένος τρόπος καταπίεσής τους που επιβάλλεται από την καπιταλιστική κοινωνία δημιουργεί μία προβληματική σχέση μ’ αυτά.

Αναδημοσίευση από: Κίνηση για τον Ελευθεριακό Δημοτισμό

Αταξινόμητα

ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

Leave a comment

Από 

 
Κι εκεί που νόμιζα ότι γνωρίζω όσα χρειάζεται για το θέμα, η πρόσφατη επίσκεψή μου στην περιοχή ανέτρεψε όλα όλα νόμιζα, προς το χειρότερο. 
D17209B7E6DE172B8532931212B96373
Με παράνομους τρόπους και μεθόδους που θυμίζουν γκαγκστερική ταινία συντελείται αυτή τη στιγμή ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα εναντίον του περιβάλλοντος και των συμπολιτών μας στη Χαλκιδική. Αν και πολλά γνωρίζαμε γι’ αυτή την υπόθεση, κατά την μόλις πρόσφατη επίσκεψή μου στην περιοχή το ρεπορτάζ μου εμπλουτίστηκε με στοιχεία που συνθέτουν μια εικόνα τριτοκοσμικής χώρας υπό το έλεος μιας μαφιόζικης ηγεσίας. Κι όλα γίνονται για την επιβολή μιας τεράστιας περιβαλλοντικής καταστροφής μη αναστρέψιμης. Ας δούμε πρώτα σε τι συνίσταται αυτή η καταστροφή.

Περιβαλλοντικό έγκλημα στις Σκουριές
Θα προσπαθήσω με απλά λόγια να περιγράψω το σχέδιο της εταιρείας/κυβέρνησης στις Σκουριές Χαλκιδικής.
 Στις Σκουριές σχεδιάζεται ένα ανοιχτό μεταλλείο διαμέτρου 700μ. και βάθους 200-400μ. (η εταιρεία αλλού αναφέρει 200 και αλλού 400 μέτρα στη μελέτη της)! Όλη αυτή η έκταση θα αποψιλωθεί από βλάστηση, θα “σκαφτεί” με χρήση εκρηκτικών υλών και όλο το πέτρωμα που περιέχει θα περάσει από επεξεργασία προκειμένου να γίνει μια λεπτή “πούδρα” για να προχωρήσει η διαδικασία διαχωρισμού των επιμέρους συστατικών. Επίσης, θα δημιουργηθούν και υπόγειες στοές για την εξαγωγή μεταλλεύματος
Σε όλη αυτή την επιφάνεια θα κοπούν ΟΛΑ τα δέντρα, σε ένα δάσος που έχει τη μεγαλύτερη εδαφοκάλυψη στην Ελλάδα (90%) και είναι μέχρι και 400 χρόνων.
Για να προχωρήσει η επιφανειακή και η υπόγεια εξόρυξη πρέπει να αποστραγγιστούν τα νερά του βουνού για να μην εμποδίζουν τις εργασίες. Μιλάμε για το όρος Κάκκαβος, τον σημαντικότερο υδροφορέα της ανατολικής Χαλκιδικής, με πλούσιες πηγές, ποτάμια, ρέματα και τεράστια αποθέματα υπόγειων νερών. Σε αυτό το όρος θα στηθούν εννέα (9!) γεωτρήσεις γύρω από το επιφανειακό μεταλλείο για να αποστραγγίσουν το βουνό. Κάθε μία από τις γεωτρήσεις αυτές θα φτάνει σε βάθος 140μ. κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας στραγγίζοντας ουσιαστικά όλο το βουνό και αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο για την είσοδο της θάλασσας και την υφαλμύρωση του εναπομείναντος νερού! Ας προσπαθήσει κανείς να φανταστεί ένα χωνί στο κέντρο του οποίου είναι η γεώτρηση. Η περιοχή που θα επηρεαστεί εκτείνεται σε μια συνολική έκταση 14.000 στρεμμάτων…
Το νερό που θα στραγγίζεται από το βουνό θα είναι της τάξης των 480 κυβικών την ώρα. Ας υπολογίσει κανείς ότι μια οικογένεια υπολογίζεται ότι καταναλώνει 50-80 λίτρα το μήνα. Σύμφωνα με την εταιρεία ( όλα τα στοιχεία προέρχονται από την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της εταιρείας) το μισό περίπου από αυτό το νερό θα χρησιμοποιηθεί στη διαδικασία της επεξεργασίας. Το υπόλοιπο “θα εισπιέζεται” πίσω στη θέση του! Με ποιο τρόπο είναι δυνατό να γίνει αυτό, να τοποθετηθεί δηλαδή το νερό που θα βγει από τα πετρώματα εκεί που ήταν, δεν γνωρίζει κανένας επιστήμονας στο τμήμα Γεωλογίας του ΑΠΘ. Ούτε η ίδια η εταιρεία το διευκρινίζει…
Φυσικά, στη συνολική έκταση των 14.000 στρμ. που θα χάσει τα νερά της, θα χαθεί και η βλάστηση της περιοχής, που φυσικά θα ξεραθεί, ενώ σταδιακά θα υπάρξουν σοβαρές επιπτώσεις και στην τοπική πανίδα.
Η αποψίλωση του βουνού και η στράγγιση των υδάτων του θα δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα, όπως πλημμύρες και διάβρωση του εδάφους, με αποτέλεσμα να απειληθεί και αυτή η περιοχή με ερημοποίηση. Η διάβρωση του εδάφους είναι σοβαρότατη επίπτωση για την παραγωγική ικανότητα της περιοχής. Όπως αναφέρει ο κ. Νίκος Δαναλάτος (καθηγητής Γεωργίας και Οικολογίας Φυτών, Παν/μιο Θεσσαλίας, πρώην μέλος Εθνικής Επιτροπής κατά της Ερημοποίησης), “ο πολιτισμός μας και η ευτυχία μας βασίζονται σε ενάμιση μέτρο εδάφους. Κάτω από 1,5 μέτρο δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχει ζωή. Επομένως η ζωή μας είναι αυτό το 1,5 μέτρο εδάφους, που στην περιοχή μας για να γίνει χρειάζονται περίπου 500 χρόνια για κάθε εκατοστό”. Η ερημοποίηση, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, ορίζεται ως “η υποβάθμιση γαιών στις ημίξηρες περιοχές που δεν μπορούν να διατηρήσουν χλωρίδα, πανίδα και ανθρώπινη δραστηριότητα, καταλήγοντας σε πενία, εξάντληση και τελικά εγκατάλειψη και καταστροφή της γης.
Το 30% της ελληνικής επικράτειας απειλείται άμεσα με ερημοποίηση. Μια ερημοποιημένη περιοχή δεν μπορεί να συγκρατήσει και να αποθηκεύσει ξανά νερά από τις βροχοπτώσεις, ενώ υπάρχουν σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία των ανθρώπων που, συχνά, εγκαταλείπουν τον τόπο τους.
Πώς θα επηρεαστεί η υγεία
– Πέραν των ζητημάτων του νερού, που είναι πρωταρχικά άλλωστε, η η διαδικασία της εξόρυξης ενέχει σημαντικούς και βεβαιωμένους κινδύνους. Τα ίδια τα πετρώματα που θα ανασυρθούν στην επιφάνεια από τα έγκατα της γης έχουν μεγάλες συγκεντρώσεις σε βαρέα μέταλλα, που βρίσκονταν “απενεργοποιημένα” σε μεγάλο βάθος. Κατά την επαφή τους με τον αέρα και το οξυγόνο αφενός μετατρέπονται σε θειούχες ενώσεις (θειικό οξύ), αφετέρου η μορφή τους αλλάζει δραστικά: από συμπαγή πετρώματα που είναι θα μετατραπούν σε σκόνη, κάτι που σημαίνει ότι διαλύονται και μεταφέρονται στο νερό και στο έδαφος ευκολότερα. Στην πραγματικότητα, τα όξυνα νερά (νερά σαν υγρά μπαταρίας) που θα δημιουργούνται από τη όξινη βροχή αποκτούν μεγάλη διαλυτική ικανότητα και, με τη σειρά τους, διαλύουν τα πετρώματα και, καθώς ρέουν, βαρύνονται επιπλέον με βαρέα μέταλλα.
– Ειδικότερα στο όρος Κάκκαβος, τα πετρώματα έχουν πολύ μεγάλη περιεκτικότητα σε αρσενικό (αρσενοπυρήτης) σε ποσοστό 12%. Το αρσενικό είναι τοξικότατο δηλητήριο που εξαερώνεται εύκολα και απελευθερώνεται στον αέρα. Μάλιστα,παγκοσμίως έχει τεθεί ως όριο για την περιεκτικότητα του εδάφους σε αρσενικό προκειμένου να γίνει εξόρυξη το 0,2%, ενώ μόνο η Κίνα προχωρά σε εξορύξεις σε εδάφη με περιεκτικότητα σε αρσενικό 3%.
– Τα παραπάνω στοιχεία και μέταλλα θα περνούν άμεσα στο αέρα καθώς υπολογίζεται ότι θα παράγονται 3.000 τόνοι σκόνης την ώρα! Η σκόνη αυτή κάθεται με τη σειρά της στο έδαφος και εισέρχεται στους υδάτινους όγκους δηλητηριάζοντας τα πάντα και μολύνοντας κάθε άλλη καλλιέργεια. Η μελισσοκομεία, που ακμάζει στην περιοχή, η κτηνοτροφία, η αλιεία και ο τουρισμός θα πληγούν άμεσα από τη μεταλλουργία στην περιοχή. Χιλιάδες παραγωγικές εργασίες θα χαθούν, όχι μόνο άμεσα αλλά και στο μέλλον, καθώς η ζημιά θεωρείται μη αναστρέψιμη για πολλές δεκάδες χρόνια από τους επιστήμονες.
– Η σκόνη αυτή δεν θα μολύνει μόνο την Χαλκιδική αλλά και όλη την ευρύτερη περιοχή, αρχίζοντας από τη Θεσσαλονίκη και σταματώντας… κανείς δεν ξέρει που. “Η σκόνη της Αφρικής φτάνει μέχρι εδώ και την εισπνέουμε, και δεν θα μας επηρεάσει αυτή που είναι και δίπλα μας;”, αναφέρουν καθηγητές που τονίζουν τον κίνδυνο από τις πνευμονοπάθειες και τον καρκίνο.
– Όλα τα παραπάνω που αναφέρθηκαν αφορούν απλώς και μόνο την εξόρυξη των πετρωμάτων, χωρίς να αναφερθούμε στην επέμβαση με τοξικές ουσίες πάνω στο εξορυχθέν υλικό προκειμένου να γίνει ο διαχωρισμός των πετρωμάτων. Όμως στη συνέχεια, αυτά θα περάσουν από χημική επεξεργασία προκειμένου να παραχθεί το συμπύκνωμα, απ’ το οποίο θα βγει το καθαρό μετάλλευμα. Το συμπύκνωμα απλώς ανεβάζει την περιεκτικότητα του χρυσού και του χαλκού στον τόνο, ώστε να μπορεί να γίνει πιο εύκολα η επεξεργασία του ή η μεταφορά του. Για να παραχθεί το συμπύκνωμα απαιτείται εμπλουτισμός με κυάνιο και άλλες εξίσου τοξικές ουσίες (εξογυνικά άλατα κλπ). Το κυάνιο έχει απαγορευτεί με οδηγία στην ΕΕ, αλλά η Ελλάδα δεν την έχει ενσωματώσει στο εθνικό της δίκαιο.
– Η εταιρεία αρνείται ότι θα χρησιμοποιήσει κυάνιο, αναφέροντας ότι θα χρησιμοποιήσει μια άλλη μέθοδο, την ακαριαία τήξη. Αυτή η μέθοδος είναι σε πειραματικό στάδιο και δεν έχει ποτέ εφαρμοστεί σε βιομηχανική κλίμακα. Ίσως γι’ αυτό η καναδική κοινοπραξία της Eldorado Gold με τον όμιλο Μπόμπολα, η “Ελληνικός Χρυσός” δηλαδή, αναφέρει την κυάνωση ως εναλλακτική μέθοδο για το τελικό στάδιο. Πάντως, στην ίδια τη μελέτη, αναφέρεται ξεκάθαρα η χρήση κυανίου στη διαδικασία του συμπυκνώματος (που είναι το ενδιάμεσο στάδιο).
-Το ωφέλιμο “προϊόν” που θα παραχθεί, ο χρυσός και ο χαλκός, δεν αποτελούν παρά το 2% ανά τόνο εδάφους. Δηλαδή, για 2% στον τόνο παραχθέν προϊόν θα γίνει μια καταστροφή, σημαντικές λεπτομέρειες της οποίας έχω παραλείψει σε αυτό το άρθρο.
– Τέλος (για την ώρα), τα απόβλητα της όλης επεξεργασίας θα τοποθετούνται σε τεράστια φράγματα ύψους 100 και 130 μέτρων. Το σχέδιο της εταιρείας για τη διαχείρισή τους αναφέρει το εξής: θα ρίξουν “εδαφικό υλικό” πάνω από τα απόβλητα, αφού γεμίσει το φράγμα, και πάνω σε αυτό θα φυτέψουν δέντρα!
– Το ότι αυτά τα φράγματα σχεδιάζεται να κατασκευαστούν πάνω σε γνωστό σεισμικό ρήγμα δεν φαίνεται να απασχολεί κυβέρνηση και εταιρεία.
Σχέδιο με καταστολή και παρανομία
Η κυβέρνηση λοιπόν παραχώρησε έκταση 314.000 στρεμμάτων στην Ελληνικός Χρυσός, αν και το μεταλλείο των Σκουριών χρειάζεται μόλις 2000 περίπου στρέμματα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στην ευρύτερη περιοχή έχουν βρει άλλα τρία πιστοποιημένα κοιτάσματα χρυσού και χαλκού, μεγαλύτερα από αυτό των Σκουριών, και υπάρχουν ενδείξεις για περισσότερα ακόμη. Με άλλα λόγια, όλη αυτή η περιοχή των 314.000 στρμ. θα γίνει ένα τεράστιο εργοτάξιο.
Οι περισσότεροι κάτοικοι αντιδρούν σε αυτό το σχέδιο, όχι μόνο σήμερα, αλλά από το 1996 όταν ξεκίνησαν να λειτουργούν τα μεταλλεία σε Στρατώνι και Ολυμπιάδα – εντός των 314 χιλ. στρμ. Η αντιμετώπισή τους ήταν οι συλλήψεις, οι απόπειρες δολοφονίας, οι τραμπουκισμοί κλπ. Σήμερα, η εταιρεία έχει προσλάβει πλεονάζον προσωπικό, χάριν στις επιχορηγήσεις του ελληνικού κράτους, για να κάμψει τις αντιστάσεις και να δημιουργήσει τον διχασμό όπου μπορεί.
Πράγματι, υπάρχουν ήδη έντονα κοινωνικά προβλήματα: για παράδειγμα, αρκετοί γονείς του Στρατωνίου (ενός χωριού που φτιάχτηκε από προηγούμενες εταιρείες για τους μεταλλωρύχους) δεν στέλνουν τα παιδιά τους στην Ιερισσό, όπου ανήκουν, αλλά τα πάνε 30 χιλιόμετρα πιο μακρυά, στην Αρναία. Αυτά και άλλα πολλά ζητήματα έχουν αναστατώσει την κοινωνική συνύπαρξη των ανθρώπων που ζουν στην περιοχή, εκατέρωθεν. Όμως, η βία του κράτους και οι παράνομες διαδικασίες που ακολουθεί δεν εφαρμόζονται εκατέρωθεν, παρά μόνο εναντίον όσων αντιδρούν και συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις κατά των μεταλλείων.
Αυτή τη στιγμή δύο άνθρωποι παραμένουν προφυλακισμένοι, ύστερα από την εισβολή των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας στις 3 το πρωί στα σπίτια τους. Πριν λίγες μέρες η αστυνομία κάλεσε ξανά ανθρώπους για ανάκριση. Και χτες προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Ας δούμε τη σχετική ανακοίνωση του συντονιστικού φορέων Σταγείρου Ακάνθου:
“Σήμερα 19 Ιουνίου 2013, άντρες της Ασφάλειας προσήγαγαν πολίτη στη Θεσσαλονίκη, τον οποίο υποχρέωσαν σε, παρά τη θέλησή του, λήψη γενετικού υλικού για υπόθεση σχετική με τις Σκουριές Χαλκιδικής. Παρά το δικαίωμα του προσαχθέντος στη μη συμμόρφωση προς το αίτημα της ΕΛ.ΑΣ, η λήψη γενετικού υλικού έγινε με χρήση βίας και κατά παράβαση των δικαιωμάτων του. Το γεγονός αυτό έρχεται να συμπληρώσει τον μακρύ κατάλογο αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας που υφίσταται το κοινωνικό κίνημα ενάντια στις εξορυκτικές δραστηριότητες στη Χαλκιδική. Στα πλαίσια της γενικότερης κρατικής πρακτικής της καταστολής, ανομίας και παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκτιμούμε ότι η επίθεση στα κοινωνικά κινήματα και στις εστίες αντίστασης θα κλιμακωθεί.
Για ποια δημοκρατία μπορεί να μιλήσει κανείς, όταν άνθρωποι σύρονται στα αστυνομικά τμήματα χωρίς καμία εξήγηση, καμία αφορμή και κανένα στοιχείο; Σε ποιο ευνομούμενο κράτος άνθρωποι – που δε θεωρούνται επίσημα κατηγορούμενοι ή ύποπτοι – εξαναγκάζονται με τρομοκρατία να δώσουν γενετικό υλικό και όταν δε συναινούν, αυτό λαμβάνεται με τη βία και ενάντια στη θέλησή τους; Εχτές ήταν οι συναγωνιστές μας στη Χαλκιδική, με μόνη ουσιαστικά κατηγορία ότι συμμετέχουν σ΄ έναν αγώνα ενάντια στην καταστροφή της Χαλκιδικής. Σήμερα ήταν συναγωνιστής από τη Θεσσαλονίκη, για τον οποίο το αστυνομικό όργανο έκρινε, εντελώς αυθαίρετα, ότι έπρεπε να κακοποιηθεί σε κάποιο αστυνομικό τμήμα. Αύριο μπορεί να είναι ο καθένας από εμάς που αγωνιζόμαστε. Αύριο όμως μπορεί να είναι κι ο καθένας απ΄ αυτούς που βρίσκονται στους καναπέδες τους. Γιατί όταν η άσκηση αστυνομικής αυθαιρεσίας και κρατικής βίας ξεπερνά κάθε όριο, ο καθένας μας είναι δυνητικός στόχος μιας αυταρχικής εξουσίας.
Καταγγέλλουμε τις προσπάθειες του κράτους να ποινικοποιήσει τους κοινωνικούς αγώνες. Καταγγέλλουμε την αυθαιρεσία και βία της Ελληνικής Αστυνομίας. Καταγγέλλουμε την κατ΄ εξακολούθηση παραβίαση ανθρωπίνων, συνταγματικών και πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών. Δηλώνουμε ότι ο αγώνας μας θα συνεχιστεί μέχρι την τελική μας δικαίωση, παρά τη λυσσαλέα προσπάθεια ποινικοποίησης και τρομοκράτησης” (http://soshalkidiki.wordpress.com).
Ας σημειωθεί ότι, όλα τα παραπάνω γίνονται χωρίς να υπάρχει το παραμικρό οικονομικό όφελος για την ελληνική πολιτεία. Το παραμικρό. Αυτή την ανάλυση του οικονομικού σκέλους του σκανδάλου των μεταλλείων μπορεί να διαβάσει κανείς στο σχετικό άρθρο μου που δημοσιεύεται στο περιοδικό Unfollow, στο τεύχος 19 (Ιουλίου), που θα κυκλοφορήσει την Τετάρτη 26 Ιουνίου.