του Άκη Γαβριηλίδη

στα πλοία όποιος πιάνεται

κι οι φίλοι τον χτυπάνε,

λέει το δίστιχο του Πυθαγόρα στο γνωστό τραγούδι «Η Σμύρνη» από το δίσκο Μικρά Ασία,μεταφέροντας τη γνωστή μαρτυρία των προσφύγων τού 1922 που προσπαθούσαν να γλιτώσουν από το φονικό καταφεύγοντας στα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά πλοία, κατά την οποία οι ναύτες των πλοίων αυτών δεν τους το επέτρεπαν και τους ξαναπετούσαν με τη βία στη θάλασσα. (Πρόκειται για το ίδιο τραγούδι στο οποίο ο Γιώργος Νταλάρας αναφωνεί με παράπονο στο ρεφραίν: Ρωμιοσύνη, ρωμιοσύνη/ δεν θα ησυχάσεις πια). Η τραυματική αυτή μαρτυρία έχει αποτυπωθεί έκτοτε στη συλλογική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας και συχνά αναφέρεται –δικαίως- ως δείγμα απαράδεκτης αναλγησίας. Και σχεδόν εξίσου συχνά ως ακόμη μία απόδειξη ότι ο ελληνισμός πάντοτε προδίδεται από τους ισχυρούς συμμάχους του της Δυτικής Ευρώπης που θα έπρεπε να τον στηρίζουν απέναντι στους βάρβαρους Ασιάτες.

Την εβδομάδα που πέρασε, η σκηνή αυτή επαναλήφθηκε αυτούσια ακόμα μια φορά στα νερά του Αιγαίου. Όπως κατήγγειλαν και πάλι οι επιζώντες, ναύτες πολεμικού σκάφους εμπόδισαν γυναικόπαιδα να ανέβουν σε αυτό παρόλο που διέτρεχαν άμεσο κίνδυνο της ζωής τους, και αντιθέτως τους πέταξαν στη θάλασσα όπου δώδεκα άτομα –τρεις γυναίκες και εννέα ανήλικα παιδιά- βρήκαν το θάνατο αβοήθητα.

Τώρα βέβαια υπήρχε και μία διαφορά: το σκάφος ανήκε στο ένδοξο Λιμενικό Σώμα της ελληνικής δημοκρατίας, το οποίο ενεργούσε για να προστατεύσει τον προδομένο ελληνισμό από την απειλή των «λαθρομεταναστών», οδηγώντας τους πίσω στα παράλια της Μικράς Ασίας. Αυτή τη φορά, οι μεγάλες δυνάμεις είναι με το μέρος του ελληνισμού παρακολουθώντας σιωπηλά, ή και ενίοτε ενισχύοντας την αντιβαρβαρική άμυνα μέσω της FRONTEX. Η ρωμιοσύνη έχει ησυχάσει πια, και τώρα φροντίζει να διατηρήσει την ησυχία της, όσο και την ησυχία των εντός ή εκτός εισαγωγικών φίλων της.

Πριν από όχι τόσο πολλά χρόνια, κυράδες και φιλάνθρωποι παπάδες, εργολαβίες εκπροσώπησης προσφύγων, οργανώσεις, σωματεία και καθηγητάδες είχαν ξεσηκωθεί και αξιώσει συγνώμες και παραιτήσεις υπουργών με βάση το ότι, κατά τη γνώμη τους, το προ 80 ετών περιστατικό δεν αποδιδόταν με τις ορθές διατυπώσεις σε ένα βιβλίο ιστορίας.

Με βάση αυτή την εγνωσμένη ευαισθησία τους για παρόμοια περιστατικά, λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι τα ίδια άτομα και οι ίδιοι φορείς θα νιώσουν την ίδια αγανάκτηση και θα οργανώσουν ανάλογες και ακόμη μεγαλύτερες διαμαρτυρίες, τώρα που έχουν μπροστά τους ένα ζήτημα που αφορά τωρινούς θανάτους, και όχι την ιστορική αποτύπωση προ 90ετίας συμβάντων.

Δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε γι’ αυτό. Η μέχρι τώρα σιωπή τους προφανώς οφείλεται στο ότι ίσως δεν ενημερώθηκαν ακόμα πλήρως, ή ότι ακόμη συνεδριάζουν τα αντίστοιχα ΔΣ για να βρουν τις καταλληλότερες διατυπώσεις και μορφές αντίδρασης.

Αναδημοσίευση από: 

http://nomadicuniversality.wordpress.com/2014/01/23/%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%AE%CF%83%CE%B9/

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 23 (Οκτώβρης 2013) της πανελλαδικής εφημερίδας δρόμου  Άπατρις.

“Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις
Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα
Με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία
Ελληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό -όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη-”
(Παύλος Φύσσας – a.k.a. Killah P – “Ζόρια”)

Οι στίχοι που ξεκινούν αυτό το κείμενο έχουν γραφτεί και τραγουδηθεί από τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα, γνωστό στη μουσική κοινότητα του Hip-Hop σαν Killah-P, που στα 34 του χρόνια δολοφονήθηκε από τάγμα εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής την Τρίτη 17 Σεπτέμβρη 2013 στην Αμφιάλη. Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του.
Μην περιμένετε να διαβάσετε κάποιου είδους αγιογραφία, ούτε ένα ακόμα κείμενο που θα καταδικάζει ή θα αποκαλύπτει στους μέχρι πρότινος “αδαείς” ψηφοφόρους της, τη ναζιστική συμμορία της Χ.Α. και πόσο ναζιστική είναι. Αν υποθέσουμε ότι για τους πολλούς νεοέλληνες με την κοντή μνήμη, η Χρυσή Αυγή είναι ένα “νέο παιδί” που γεννήθηκε από την οικονομική επίθεση-κρίση που βιώνουμε σαν “άξιο τέκνο της οργής” που λέει και το τραγούδι .Θα πρέπει να γνωρίσουμε και τους γονείς της όπως και τ’ αδέλφια της, γιατί η ναζιστική συμμορία ούτε ορφανή είναι και αγνώστου πατρός, ούτε φυσικά παιδί αλλά, ιδεολογικά ένας απέθαντος γέρος που γεννήθηκε στο μακρινό 1920 στο Μόναχο. Έκτοτε, εκεί που όλοι τον είχαν για νεκρό κάνοντάς του την κηδεία, αυτός ξαναγεννιόταν ή επανεμφανιζόταν από το σκοτάδι όποτε κινδύνευε η εξουσία των λίγων σαν το τελευταίο τους δυνατό χαρτί στη τελική παρτίδα “όλα ή τίποτα”.
Στη χώρα που κάποιοι βάφτισαν «Ελλάδα» οι φασισμός και οι ναζιστικές ιδέες-γιατί περί αυτού πρόκειται- έχει γεννηθεί, πεθάνει και ξαναγεννηθεί κάτω από διάφορα πατριωτικά και εθνικόφρονα ονόματα όποτε οι λίγοι ισχυροί στο χρήμα και την πολιτική εξουσία τον χρειαζόταν να σταθεί δίπλα τους ως κέρβερος σωματοφύλακας, μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας της εξουσίας και των προνομίων τους. Ένας άλλος Δόκτωρ Φάουστ, πάντα νέος με “υψηλές” ιδέες, άσπιλος και φρέσκος.

Η Δεξιά του Κυρίου όποτε έμενε έγκυος γεννούσε πάντα φίδια

Η άρχουσα τάξη, οικονομική και πολιτική, από τη δημιουργία της αστικής δημοκρατίας στον πλανήτη, εκτός από το να μυρίζει συντήρηση (όπως τα παλιά παλτά των ηλικιωμένων που μυρίζουν ναφθαλίνη) περπατούσε μόνιμα στη δεξιά πλευρά. Όποτε πιεζόταν από τ’ αριστερά πήγαινε ακόμη πιο δεξιά μέχρι το άκρο της πλευράς της. Εκεί είχε προνοήσει να “σπιτώσει” τον πιο πιστό της φύλακα. Το νόθο της παιδί-τέρας, για το οποίο ντρεπόταν και ποτέ δε μιλούσε γι’ αυτό ανοικτά αλλά αγαπημένο της στην πραγματικότητα και χρήσιμο σε καταστάσεις κινδύνου. Πιανόταν απ’ αυτό και μετά το έλυνε διατάζοντάς το ψιθυριστά να επιτεθεί και να ξεσκίσει τον εχθρό της λαό.
Η Χρυσή Αυγή σήμερα, δεν είναι τίποτ’ άλλο από το κουασιμόδειο τέκνο της ελληνικής δεξιάς συντηρητικής παράταξης που κυβερνά αυτή τη χώρα από δημιουργίας του Ελληνικού κράτους. Τέκνο, του οποίου τη χρησιμότητα αναγνώρισαν κι αυτοί που κυβέρνησαν με τη σειρά τους στο όνομα του “τρίτου σοσιαλιστικού δρόμου”.
“Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία”
(ύμνος της ΟΝΝΕΔ της δεκαετίας του ‘80)

Στην Ελλάδα του 2013, η κυβέρνηση της Ν.Δ.(και της τσόντας του ΠΑΣΟΚ ) υπό τη πρωθυπουργία του Αντώνη Σαμαρά αποτελείται στον βαθύ της πυρήνα και στο στενό κύκλο συμβούλων του πρωθυπουργού, από άτομα τα οποία στο παρελθόν υπηρέτησαν με αυταπάρνηση το φασισμό, τον ύμνησαν με λόγια και πράξεις και παρόλο που σήμερα φόρεσαν τα γαλάζια κοστούμια της “Δημοκρατίας” και της υποτιθέμενης “κεντροδεξιάς παράταξης”, ποτέ δεν έβγαλαν (συνεχίζοντας να τα φορούν από μέσα) τα μελανά πουκάμισα του φασισμού.
Οι Έλληνες φασίστες, ( συμπαθούντες, ψηφοφόροι και οπαδοί σήμερα της Χρυσής Αυγής), ανέκαθεν έβρισκαν καταφύγιο ή και ανατράφηκαν για δεκαετίες μέσα στη σφιχτή αγκαλιά των πιο συντηρητικών δυνάμεων του τόπου: της Αστυνομίας, του Στρατού, της Εκκλησίας, του μετεμφυλιακού εθνικόφρονος κράτους, των κομμάτων εξουσίας της δεξιάς. Το συγκεκριμένο κατακάθι “ανθρώπων”, αποτελούσε ένα ισχυρό και βαθιά ριζωμένο ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, που συνδέεται με συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις και συμφέροντα, το οποίο κατά καιρούς αυτονομούνταν από το αστικό πολιτικό σκηνικό (π.χ. στη χούντα) αλλά πάντα διατηρούσε ταυτόχρονα αναλλοίωτες τις σχέσεις του με το κράτος, τη μεγαλοαστική οικονομική τάξη και το κεφάλαιο και που συνεχίζει τη μακρά παράδοση της ελληνικής άκρας δεξιάς, έχοντας πάρει σαφή θέση υπέρ των τελευταίων σήμερα. Ένας από τους λόγους της μακράς παραμονής της δικτατορίας στη χώρα μας ήταν και η αποδοχή της από αυτό το κομμάτι. Δεν πρόκειται για παραπλανημένους ούτε για αφελείς. Είναι απόλυτα συνειδητοί οπαδοί του φασισμού και της πολιτικής του. Μετά την πτώση της χούντας, λόγω του ότι το κλίμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας δεν τους άφηνε περιθώρια, οι διαφόρων αποχρώσεων φασίστες ουσιαστικά κρύφτηκαν και λούφαξαν αμίλητοι κυρίως μέσα στη Ν.Δ. Αυτό δεν έγινε τυχαία. Ένα από τα γνωστότερα στελέχη της μεταπολιτευτικής ακροδεξιάς, που αρθρογραφούσε επί χρόνια στη βοθροφυλάδα “Χρυσή Αυγή”, ο Θόδωρος Καραμπέτσος, είχε προβεί σε μια σημαντική αποκάλυψη. Είχε περιγράψει ένα δείπνο του πριν πολλά χρόνια στη Ρώμη με τον Τζόρτζιο Αλμιράντε, ηγέτη του νεοφασιστικού ιταλικού MSI, όπου ο πολιτικός μέντορας των νεοφασιστών είχε υποδείξει στους Έλληνες οπαδούς του εθνικισμού να προσχωρήσουν “στο μεγάλο κόμμα” (δηλαδή τη Ν.Δ.) διότι ακόμα τότε στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν υπήρχε “εθνικισμός βάθους”, και να δημιουργήσουν ένα “κύτταρο” που θα διαχώριζε τη θέση του την κατάλληλη στιγμή. Και η στιγμή βρέθηκε όπως γνωρίζουμε, και το “κύτταρο” ονομάζεται “Χρυσή Αυγή”

Οι “δημοκράτες” που κρατούν αναμμένη τη φασιστική δάδα

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το 1982 το “σοσιαλιστικό” ΠΑΣΟΚ φέρνει στη βουλή το νόμο για την αναγνώριση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ σαν αντιστασιακής οργάνωσης εναντίον του ναζισμού, όπως και την αναγνώριση της εθνικής αντίστασης χάριν της εθνικής συμφιλίωσης και το επίσημο τέλος του εθνικόφρονος κράτους του εμφυλίου. Αρχηγός της Ν.Δ ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο οποίος πήρε τους βουλευτές του και αποχώρησε από τη συζήτηση στη Βουλή πριν τη ψηφοφορία.
Την ίδια εποχή συνεχίζονταν με την ανοικτή στήριξη της Ν.Δ. (και παρουσία των βουλευτών της) τα μνημόσυνα στου Μακρυγιάννη, στο Μελιγαλά, στη Στιμάγκα, στο Φενεό κ.λπ., και οι λεγόμενες “γιορτές μίσους” στο Γράμμο-Βίτσι, έδιναν και έπαιρναν. Λίγο αργότερα η Ν.Δ. σταματά να συμμετέχει επίσημα στις γιορτές μίσους, οι βουλευτές τις όμως όχι – με προεξέχοντα ποιόν; μα το σημερινό πρωθυπουργό Α. Σαμαρά, νεαρό βουλευτή Μεσσηνίας τότε, ο οποίος προσκαλεί τους ψηφοφόρους του, στο “μνημόσυνο των σφαγιασθέντων υπό τους εαμοκομουνιστάς” στο Μελιγαλά.
Στην ηγεσία της νεολαίας της Ν.Δ. (ΟΝΝΕΔ) το 1982-83, υπαρχηγός ήταν ο Μάνος Μανωλάκος, σκληρός ακροδεξιός, χουντικός και βασιλικός, ενώ αρχηγός ήταν ο Βασίλης Μιχαλολιάκος σημερινός δήμαρχος Πειραιά με τη Ν.Δ. και πρώτος εξάδελφος του Νίκου Μιχαλολιάκου αρχηγού της Χρυσής Αυγής.
Αυτοί, μαζί με τους Γιώργο Βουλγαράκη (βουλευτή και πρώην “νόμιμο και ηθικό” υπουργό) και Βαγγέλη Μεϊμαράκη (σημερινό πρόεδρο της βουλής) ήταν και οι ιδρυτές των παρακρατικών ταγμάτων εφόδου της Ν.Δ. “Κένταυρων” και “Ρέηντζερς” τα οποία αποτελούνταν τόσο από νεολαίους τους κόμματος όσο και από λούμπεν στοιχεία του κοινού ποινικού δικαίου. Μέλη τους με αρχηγούς τους Γιάννη Καλαμπόκα (δημοτικό σύμβουλο της Ν.Δ στην Πάτρα και πρόεδρο της τοπικής ΟΝΝΕΔ τότε) και Αλέκο Μαραγκό (λούμπεν κλεφτρόνι και ρουφιάνος της αστυνομίας), δολοφόνησαν το 1991 τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα. Στη δίκη τους είχαν για συνηγόρους υπεράσπισης τρία κορυφαία ονόματα του τότε νομικού κόσμου, όλους προερχόμενους από το χώρο της Ν.Δ. : τους Απόστολο Ανδρεουλάκο, Κώστα Κωνσταντινίδη, Επαμεινώντα Ζαφειρόπουλο αλλά και τον Μιχάλη Αρβανίτη, πολιτευτή της Ν.Δ. και σήμερα βουλευτή της Χρυσής Αυγής.
Στα συνέδρια της ΟΝΝΕΔ τη δεκαετία του 1980, ακούγονταν χίτικα τραγούδια και γερμανικά ναζιστικά εμβατήρια, ενώ κάποιοι χαιρετούσαν φασιστικά και φορούσαν στολές που έμοιαζαν με αυτές της χιτλερικής νεολαίας. Ένας από αυτούς ήταν και ο σημερινός πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛΛ. Πάνος Καμμένος, όπως απεικονιζόταν σε φωτογραφίες της εποχής.
Συστατικό στοιχείο συγκρότησης της Δεξιάς στο χώρο της νεολαίας κατά τη μεταπολίτευση υπήρξε η κατάρριψη του “μύθου του Πολυτεχνείου”. Μόλις ισχυροποιήθηκε πολιτικά η ΟΝΝΕΔ, επιχείρησε τον πλήρη διαχωρισμό της από τις άλλες νεολαίες. Στον εορτασμό της δεκάτης επετείου (1983) τέθηκε θέμα αποχώρησης της οργάνωσης, κάτω από την πίεση του τότε γραμματέα της μαθητικής ΜΑΚΙ Νίκου Χατζηνικολάου (ο γνωστός σημερινός δημοσιογράφος και γιος υπουργού της Ν.Δ. στην κυβέρνηση Μητσοτάκη), με το επιχείρημα ότι: “οι μαθητές που ψήφισαν Δεξιά κατά τις πρόσφατες εκλογές για τις μαθητικές κοινότητες και τα δεκαπενταμελή συμβούλια, δεν θέλουν ούτε ν” ακούσουν για Πολυτεχνείο” (συνέντευξη στο περιοδικό «Συναγερμός», 4/11/83).
Ο «Συναγερμός» ήταν έντυπο του εθνικιστικού και φιλοχουντικού κόμματος ΕΝΕΚ, μέλος του οποίου ήταν και ο Νίκος Δένδιας (καλά διαβάσατε: ο σημερινός υπουργός δημοσίας τάξης και προστασίας της Χρυσής Αυγής), «ο κολλητός του Βορίδη στην ΕΝΕΚ», σύμφωνα με τον Καμμένο, (που είναι παλιός στη ΝΔ και έχει… «κάρτες» για όλους).
Ο Καμμένος γράφει, στις 16 Μαρτίου 2012 στο twitter: «Ο Δένδιας… Ο δικηγόρος των Ρότσιλντ που σαν δικηγόρος δεν έκοψε ποτέ γραμμάτιο, ο κολλητός του Βορίδη στην ΕΝΕΚ, τολμά να μιλά για άκρα, λες και αναφέρεται στη (Μασονική) στοά του…να τον χαίρεσαι Αντωνάκη». Ο ίδιος Δένδιας που μας παρουσιάζεται σήμερα σαν κυνηγός των χρυσαυγιτών, αυτός που διασκεύασε τον “Ξένιο Δία” αντί να προστατεύει, στο να μαζεύει τους μετανάστες από τους δρόμους και να τους μαντρώνει στα νέα ναζιστικού τύπου στρατόπεδα συγκέντρωσης, Ο υπουργός που καλύπτει τους μπάτσους του, βασανιστές αντιφασιστών και θα έκανε μήνυση στη Βρετανική Guardian για δυσφήμιση της χώρας λόγω του ρεπορτάζ της για την υπόθεση. Αυτός που κάνει πως δεν γνωρίζει για την διείσδυση της Χ.Α. στα σώματα ασφαλείας. Ο υπουργός δημοσίας τάξης που κρατούσε τους 32 φακέλους με εγκλήματα της Χρυσής Αυγής που έχουν γίνει τα δύο τελευταία χρόνια στο συρτάρι του και τους πήγε στην εισαγγελέα μόνο όταν δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας.

Τα παλιά καλά φιλαράκια της μεγάλης εθνικόφρονος παρέας

Από το μακρινό 1998, που ο τότε βουλευτής της Ν.Δ. Γ. Καρατζαφέρης καλούσε μέσα από το κανάλι του “ΤΗΛΕΑΣΤΥ” τους χρυσαυγίτες και λοιπούς φασιστές να κυβερνήσουν όλοι μαζί (τάζοντάς τους μάλιστα και υπουργεία), έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Ο Καρατζαφέρης, που δεν άντεχε και τόσο το “κέντρο” της Καραμανλικής Ν.Δ., έφτιαξε λίγο αργότερα το φασιστικό τηλεκόμμα του ΛΑ.Ο.Σ., το οποίο στελέχωσαν ουκ ολίγα ακροδεξιά “μπουμπούκια”. Τα περισσότερα, μετά τη μη εκλογή του ΛΑΟΣ στη βουλή (λόγω συμμετοχής του στη μνημονιακή συγκυβέρνηση Παπαδήμου), πήραν μεταγραφή στη “δημοκρατική” Ν.Δ. καταλαμβάνοντας κυβερνητικές θέσεις. Πρώτος των πρώτων ο Μάκης Βορίδης, γνωστός και ως “τσεκουράτος”: «Μεγάλη προβοκάτσια, με στόχο τη γενίκευση των επεισοδίων και τη δημιουργία χαώδους κατάστασης, επιχείρησε να κάνει χθες το βράδυ ομάδα φασιστών της ΕΠΕΝ. Φορώντας μαύρα κράνη και κρατώντας ασπίδες, οι φασίστες επιτέθηκαν στις 10.45 το βράδυ, στη διασταύρωση των οδών Ακαδημίας και Εμ. Μπενάκη εναντίον διαδηλωτών, που διαμαρτύρονταν για την αστυνόμευση των Εξαρχείων και την αστυνομική βία. Ανάμεσα στους φασίστες διακρίναμε τον γνωστό Μάκη Bορίδη», (Τα Νέα»,13/5/1985).
Σήμερα ο Μάκης έχει αφήσει το τσεκούρι και φορώντας το κοστούμι του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Ν.Δ. (και σοβαρός υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος) ξεκαθαρίζει και αναρωτιέται μία μέρα μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα: “Δεν υιοθετώ τη θεωρία του συνταγματικού τόξου, αν και κόμματα όπως το ΚΚΕ δεν ανήκουν τελικώς σ’ αυτό” (Βήμα 99,5 18/9/13).
Άλλο “λαμπρό” ακροδεξιό μπουμπούκι που από τηλεπλασιέ εθνικιστικών και ναζιστικών βιβλίων κατέληξε από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ, αναλαμβάνοντας μάλιστα και το θώκο του υπουργού Υγείας (για να την καταντήσει βαριά ασθενή), είναι ο γνωστός και σαν…”Μπουμπούκος” Άδωνις Γεωργιάδης. Το παρεάκι από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ ακολούθησε και ο γιος του θεωρητικού του ναζισμού στην Ελλάδα Κώστα Πλεύρη, Θανάσης, ο οποίος δεν κατάφερε μεν να εκλεγεί βουλευτής αλλά ανταμείφθηκε πριν ένα μήνα με τη θέση του αντιπροέδρου του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων με μισθό 3.185 ευρώ το μήνα. Ο Θ. Πλέυρης είναι κι αυτός δικηγόρος στο επάγγελμα, όποτε είναι σίγουρο ότι γνωρίζει άριστα από… φάρμακα και χημεία.
Γενικότερα οι νεοδημοκράτες ποτέ δεν ήταν αχάριστοι με τους ακροδεξιούς “συναγωνιστές” τους. Άλλο ένα παράδειγμα είναι και ο φίλος του Μανώλη Κεφαλογιάννη (βουλευτή Ηρακλείου και πρώην υπουργού της ΝΔ) Ηλίας Φιλιππακόπουλος, ο οποίος υπήρξε πρόεδρος διορισμένος από τη χούντα των “ενωμένων φοιτητικών συλλόγων” που η ίδια είχε δημιουργήσει.
Ο Φιλιππακόπουλος είχε στείλει πληθώρα επιστολών στις αρχές του 1970 προς τον Παπαδόπουλο, μέσω των οποίων τον συγχαίρει για την «Εθνοσωτήριο Επανάσταση». Ακόμα κι όταν η Ελλάδα εκδιώκεται από το Συμβούλιο της Ευρώπης λόγω του αντιδημοκρατικού της Πολιτεύματος, ο Φιλιππακόπουλος συγχαίρει το Δικτάτορα για τη σύγκρουσή του με τους Ευρωπαίους «βαρβάρους». Το 2002 προσλαμβάνεται στο πολιτικό γραφείο του Κεφαλογιάννη. Έκτοτε και μέχρι τον Απρίλιο του 2012, πληρώνεται αδιάκοπα από το Λογιστήριο της Βουλής. Επίσης, είναι συνταξιούχος τοπογράφος μηχανικός του ΥΠΕΧΩΔΕ.
Ο Κεφαλογιάννης, σε επιστολές του, αναφέρει τον Φιλιππακόπουλο ως διευθυντή του πολιτικού του γραφείου, χωρίς ποτέ να έχει υπάρξει επίσημη πρόσληψη μ’ αυτή την ιδιότητα. Αν είχε συμβεί αυτό, ο Η. Φιλιππακόπουλος θα έπρεπε να σταματήσει να λαμβάνει τη σύνταξή του από το ΥΠΕΧΩΔΕ. Αντιθέτως, προσλαμβάνεται ως «επιστημονικός συνεργάτης» του βουλευτή. Έτσι, κρατάει και τη σύνταξη. Το 2004, όταν ο Μανώλης Κεφαλογιάννης ήταν υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, ο Η. Φιλιππακόπουλος προσελήφθη με μισθό 17.700 ευρώ το εξάμηνο ως «Τεχνικός Σύμβουλος» στον ΟΛΠ. Αυτό μεταφράζεται σε 35.400 ευρώ το χρόνο, χωρίς τα δώρα, που τότε ήταν άλλοι 2 μισθοί.

Η κεντροδεξιά με την ακροδεξιά πολιτική, ή αλλιώς «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»…

Είναι γνωστό ότι με την ανάληψη της εξουσίας από τον Σαμαρά και τη ΝΔ (με ολίγον ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ μέχρι πρόσφατα), η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει πλήρως τη ρατσιστική ακροδεξιά ατζέντα της ΧΑ. (σήμερα δε θυμάται κανείς στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, όταν ο Σαμαράς ήταν υπουργός εξωτερικών, τη χρηματοδότηση της Χρυσής Αυγής από τα “κρυφά” κονδύλια του ΥΠΕΞ. Η υπόθεση είχε “θαφτεί” γρήγορα).
Τη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς ατζέντας την εισήγαγε πρώτος ο σημερινός πρωθυπουργός και τα στελέχη της ΝΔ με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα πογκρόμ κατά των μεταναστών, τις δηλώσεις του πρωθυπουργού περί αποδοχής των παιδιών των μεταναστών στους παιδικούς σταθμούς, τη μη παραχώρηση ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών γεννημένα στην Ελλάδα κλπ. Θεματολογία που αποτελεί πυρήνα της ναζιστικής προπαγάνδας της Χρυσής Αυγής. Ο Σαμαράς είναι γνωστός από την ΠΟΛΑΝ ακόμη για τις ακροδεξιές του απόψεις, και κυρίως για την επιλογή συμβούλων που στο παρελθόν είχαν αποτελέσει ιδεολογικούς καθοδηγητές της ακροδεξιάς. Ο Τάκης Μπαλτάκος, γ.γ. του υπουργικού συμβουλίου και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, επίσης στενός φίλος και σύμβουλός του που ζητούσε ν’ ανοίξουν στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες πολύ πριν ανοίξει η Αμυγδαλέζα, και που σε «αναλύσεις» του υποστήριζε πως όσα συμβαίνουν στον πλανήτη είναι αποτέλεσμα εβραϊκής συνωμοσίας που επίσης υποστηρίζει ότι : “Οι εκατόμβες των μαχαιρωμένων αλλοδαπών από τη Χ.Α. υπάρχουν στην ευφάνταστη και βλακώδη προπαγάνδα της «προοδευτικιάς» δημοσιογραφίας και στις παρεμβάσεις της Κλάραμπελ και λοιπών φωταδιστών κοινοβουλευτικών του ΣΥΡΙΖΑ / ΕΚΜ / Βίλα Αμαλία” (εφ. Δημοκρατία 30/12/12 ). Ακόμα, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και ο Σάββας Χατζηπαρασκευάς, (εκδότης της φιλοχουντικής εφημερίδας «Στόχος»).
Αυτό που έχει ενδιαφέρον όμως είναι η περίπτωση του Τ. Μπαλτάκου. Πρόκειται για έναν “λόγιο”. Δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος του προσωπικού μηχανισμού του Σαμαρά. Ενδιαφέρεται για την αρχαία Ιστορία και ειδικά για τη Σπάρτη. Στα δύο βιβλία που έχει γράψει ο Μπαλτάκος κεντρικό ρόλο παίζει η «Κρυπτεία», την οποία θαυμάζει. Τα βιβλία του έτυχαν ενθουσιώδους κριτικής από την επίσημη ιστοσελίδα της ΧΑ
Η Κρυπτεία είναι η σπαρτιάτικη μύηση των νέων με τη δολοφονία των Ειλώτων στη Λακωνική ύπαιθρο και την τρομοκράτησή τους ώστε να μην εξεγείρονται ενάντια στους δυνάστες τους. Η Κρυπτεία όμως είναι σήμερα η αγαπημένη μέθοδος εξόντωσης των αντιπάλων και για κάποιους άλλους: ο Ηλίας Κασιδιάρης ήταν παραπάνω από σαφής, μιλώντας τον Ιούλιο του 2008 μπροστά σε μερικές δεκάδες εθνικιστικών αποβλήτων στις Θερμοπύλες: «Εν πλήρει ευταξία η παράταξις αυτή (σ.σ. Η Χρυσή Αυγή) αναδεικνύει τον προορισμό του κινήματος. Συνεχίζουμε το μοναχικό μας δρόμο, υπομένοντας τις διώξεις, τις συκοφαντίες. Και αναμένουμε τη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης, βαδίζοντας στα χνάρια της αρχαίας Κρυπτείας, που έπληττε αθόρυβα μέσα στο απόλυτο σκότος και τη σιωπή τους εσωτερικούς εχθρούς της πόλεως».
Οι «εσωτερικοί εχθροί της πόλεως» κατά τους φασίστες είναι γνωστοί. Πρόκειται για τους μετανάστες, τους Εβραίους, τους αναρχικούς, τους αριστερούς, τους ομοφυλόφιλους, τους Ρομά, κ.ο.κ. Τέλος, κρατάμε ειδική αναφορά στη Χριστίνα Σιδέρη, τομεάρχη νομαρχιακής της ΝΔ.. Πριν τρία χρόνια προσάγεται στη ΓΑΔΑ, μαζί με άλλους 28 φασίστες από την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα λόγω επίθεσης σε μετανάστες. Η Σιδέρη είχε ζητήσει, μεταξύ άλλων, να συλληφθούν και οι γονείς του Αλέξη Γρηγορόπουλου το 2008 για “παραμέληση ανηλίκου”.
Ενδεικτικά της πολιτικής νοοτροπίας και του επιπέδου της ,είναι όσα γράφει συχνά πυκνά στο blog της, αλλά και στη σελίδα της στο Facebook. Για τους μετανάστες: “…σου λέω πως ασθένειες όπως η χολέρα, η φυματίωση, η ψωρίαση και η λύσσα έχουν επανέλθει και μαστίζουν τη χώρα μας”. Για τους αγωνιστές: “Νεοταξικοί ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, άπλυτοι αναρχικοί ρατσιστές κατά των Ελλήνων δεν θα σας περάσει! Cassus Belli!” Για την Κωνσταντίνα Κούνεβα, που δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι από τα αφεντικά της: “ για πες μου ένα λόγο που θα πρέπει να ασχοληθούμε με συνδικαλίστρια, και μάλιστα αλλοδαπή, που τη βόλεψε περίφημα;”. Ενώ τη μέρα της διαδήλωσης στο Κερατσίνι για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ξανακτυπά παροτρύνοντας την αστυνομία: “ τι συλλήψεις και πράσινα άλογα, δεν έχουμε χρήματα για τέτοιες πολυτέλειες. Σακατέψτε στο ξύλο τα αναρχοκομμούνια. Ξύλο μέχρι λιποθυμίας, αυτή την αντιμετώπιση και μόνο αξίζουν”.

Τα δύο άκρα ως στάχτη στα μάτια

Η ανάληψη της κυβέρνησης από τη ΝΔ εγκαινιάζει και τη «θεωρία των δύο άκρων», όπου αριστερά και ακροδεξιά ταυτίζονται με μια σημαντική διαφορά που κρύβει εκλεκτικές συγγένειες και προνομιακές συμμαχίες. Η Χρυσή Αυγή παρουσιάζεται ως εν δυνάμει κυβερνητικός εταίρος (και μάλιστα από στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού), στον αντίποδα μάλιστα της προοπτικής της κυβέρνησης της Αριστεράς. Από τις αρχές του καλοκαιριού το σενάριο αυτό μπαίνει στο δημόσιο λόγο ως υπαρκτό ενδεχόμενο, εκφρασμένο από τα πλέον επίσημα χείλη. Τέλη Ιουνίου ο Π. Μπαλτάκος, σε συζητήσεις του με δημοσιογράφους αναφέρει: “απευκταίο αλλά όχι απίθανο ενδεχόμενο η ΝΔ να υποχρεωθεί να κυβερνήσει μετά τις επόμενες εκλογές με τη συνεργασία της Χρυσής Αυγής”. Ακολουθούν δηλώσεις στελεχών της Ν.Δ. στο ίδιο μήκος κύματος, ενώ στο χορό μπαίνουν και οι πρόθυμοι παπαγάλοι – εκφραστές της επίσημης κυβερνητικής γραμμής. Ο “δημοσιογράφος” του ΣΚΑΙ Μπάμπης Παπαδημητρίου, μόλις την περασμένη εβδομάδα με αφορμή την ενδεχόμενη συνεργασία ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, αναρωτιέται “αν θα πρέπει να σκεφτούμε το ενδεχόμενο μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία.”. Δύο μέρες μετά, με άρθρο του στην Καθημερινή,σπεύδει να αθωώσει και ιδεολογικά τη Χρυσή Αυγή, τονίζοντας πως: “ο εθνικισμός, στο φινάλε, δεν είναι ντροπή”.
Τη σκυτάλη από τον Μπάμπη Παπαδημητρίου παίρνει ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού και βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ, Χρύσανθος Λαζαρίδης: «η ένταση που καλλιεργείται από τον ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτεί την ένταση που δημιουργεί η Χρυσή Αυγή και οδηγεί στη βία και σε νεκρούς. Όσο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιμένει να μην καταδικάζει γεγονότα κατάλυσης της νομιμότητας και του Συντάγματος, όπως π.χ. στις Σκουριές, παραμένει εκτός συνταγματικού τόξου. Αν δεν σταματήσει αυτή η ένταση, να πάνε φυλακή αυτοί που πρέπει και οι άλλοι να φρονιμέψουν, θα έχουμε κι άλλους νεκρούς» (Μέγκα 18/9/13).

Τσακίστε τους φασίστες (από όπου και αν προέρχονται)

Μετά από όλα αυτά, αμφιβάλλει κανείς ότι αυτός ο μηχανισμός θα επιχειρήσει στη συνέχεια να απαγορεύσει κόμματα της Αριστεράς, αναρχικές συλλογικότητες, ακόμη και τις ίδιες τις ιδέες στην πιο διεστραμμένη εφαρμογή της «θεωρίας των δυο άκρων», που έστησαν τόσο μεθοδικά τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης; κάλλιστα εδώ ο αναγνώστης θα μπορούσε να ρωτήσει: “μα δεν υπάρχουν άκρα;” Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι ότι βεβαίως και υπάρχουν άκρα! Το ένα είναι οι χορτάτοι της “νομιμότητας”, οι αδίστακτοι μικροαστοί – δούλοι της ανάθεσης και οι φασίστες του “νόμου και της τάξης”που απαιτούν από το άλλο “άκρο” να πεθάνουν ήσυχα οι πεινασμένοι, οι νεόπτωχοι, οι καταφρονεμένοι, οι διαφορετικοί, όσοι αντιστέκονται, χωρίς φασαρία και κυρίως χωρίς να τους λερώσουν τα πατώματά τους. Σε ένα από τα δύο είσαι κι εσύ που διαβάζεις τώρα αυτή την εφημερίδα. Το ζήτημα όμως είναι σε ποιό;

*Για τη συγγραφή της παραπάνω έρευνας χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία που βρέθηκαν στο ίντερνετ καθώς και δημοσιεύσεις της δημοσιογραφικής ομάδας “Ιός”.

Ευάγριος Αληθινός

Εδώ και μερικές εβδομάδες παρακολουθούμε σχεδόν αμέτοχοι τις εξελίξεις, σχετικά με τον «αφοπλισμό» της φασιστικής συμμορίας της χρυσής αυγής και τις πρόσφατες συλλήψεις της ηγεσίας της. Κατακλυζόμαστε από μια συνεχή ροή ειδήσεων και τοποθετήσεων στελεχών του ελληνικού κράτους σχετικά με τον τρόπο δράσης της οργανωμένης έκφρασης του ελληνικού υπονόμου. Βέβαια για να συμβεί αυτό έπρεπε να προηγηθεί η βάρβαρη δολοφονία ενός ανθρώπου ελληνικής καταγωγής, του Παύλου Φύσσα. Τότε ξαφνικά ξύπνησαν και οι διάφοροι «αντιφασίστες» όλων των αποχρώσεων και πήραν τους δρόμους του «αγώνα» ενάντια στον φασισμό. Ο Παύλος Φύσσας, ξαφνικά έγινε για όλους τους αριστερο-αναρχικούς τυχοδιώκτες, τα ΜΜΕ και τους διάφορους άλλους λαϊκιστές “ο Παύλος”.

Δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε το γεγονός της δολοφονίας ενός αντιφασίστα από τους φασίστες της χρυσής αυγής, ούτε τα αντανακλαστικά όσων όλα τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκαν στο δρόμο ενάντια στον οργανωμένο φασισμό, αλλά από την άλλη βέβαια, θα έπρεπε όλοι να αναρωτηθούμε έστω και για μια στιγμή, γιατί έπρεπε να δολοφονηθεί ένας άνθρωπος ελληνικής καταγωγής για να κατέβουν 20.000 κόσμου στο Κερατσίνι. Αλήθεια γιατί το ίδιο δεν συνέβη με τις δολοφονίες μεταναστών όπως παραδείγματος χάρη, στην δολοφονία του μετανάστη Sachtzat Loukman στα Πετράλωνα; Τότε η πορεία μετά βίας ξεπέρασε τα 1.000 άτομα και ξεχάστηκε σχεδόν αμέσως μετά, τι εμπόδισε τότε τον κόσμο να κατέβει;

Πολύ περισσότερο…

• Πόσες πορείες είχαμε τα προηγούμενα χρόνια για τις φασιστικές επιθέσεις/πογκρόμ του κράτους των ελ-λήνων ενάντια στις κοινότητες των Ρομά σε ολόκληρη την επικράτεια;

• Πόσες πορείες είχαμε για τις επιθέσεις της αστυνομίας ενάντια σε τρανς γυναίκες και τις διαπομπεύσεις οροθετικών γυναικών;

• Πόσες πορείες είχαμε για τις δηώσεις εβραϊκών νεκροταφείων και για τους εμπρησμούς συναγωγών σε ολόκληρη την χώρα;

• Είμαστε ικανοποιημένοι από την δράση του κινηματικού χώρου ενάντια στις επιχειρήσεις σκούπα σε μετανάστες του κράτους των ελλήνων και την μετάβαση τους σε στρατόπεδα κολαστήρια; Που ήταν όλοι αυτοί που σήμερα κάνουν παρέλαση στα τηλεοπτικά παράθυρα, όταν τον περασμένο Αύγουστο μετανάστες εξεγείρονταν στην Αμυγδαλέζα;

Η λίστα όπως συνηθίζουμε να γράφουμε σε όλα μας τα κείμενα είναι πολύ μεγαλύτερη από τα λιγοστά παραδείγματα παραπάνω, τα οποία απλά παραθέτουμε ενδεικτικά για το τι εννοούμε .

Μετά τις συλλήψεις Μχαλολιάκου, Παππά και των άλλων της χρυσής αυγής, παρατηρούμε μια κοιλιά και αμηχανία στον αντιφασιστικό χώρο, τα μέτωπα και τα άλλα φρούτα που έχουν κάνει την εμφάνιση τους μετά την είσοδο της χρυσής αυγής στην βουλή. Φαίνεται ότι πολλοί τρέφουν την αυταπάτη ότι τον μαχητικό αντιφασισμό μπορεί να τον αντικαταστήσει ο κρατικός.

 Όσοι βέβαια τρέφουν αυταπάτες ότι το παιχνίδι τελείωσε με τον ελληνικό φασισμό και τις πρακτικές του σύντομα θα διαψευστούν. Όλα συνεχίζονται και ίσως να έχουν και μεγαλύτερη ένταση στο άμεσο μέλλον, τώρα πια που οι οργανωμένοι φασίστες βγαίνουν σε ένα καθεστώς ημι-παρανομίας. Πολύ περισσότερο δε, ο ελληνικός όχλος που ψήφισε χρυσή αυγή, αλλά και κομμάτι του όχλου αυτού που μπορεί να ψηφίζει οτιδήποτε άλλο, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του διάχυτου φασιστικού λόγου και πρακτικής. Άλλωστε πρέπει να περιμένουμε να δούμε ποιος θα είναι και ο διάδοχος της χρυσής αυγής, κάτι που δεν θα αργήσει να έρθει στην επιφάνεια.

Με άλλα λόγια η Χρυσή Αυγή δεν προέκυψε ούτε με παρθενογένεση ούτε απλά χάρη στο προμοτάρισμα του κράτους. Πατάει γερά και σταθερά στην ελ-ληνική κοινωνία η οποία βρίθει ρατσιστικών, σεξιστικών, αντισημιτικών και ομοφοβικών αντιλήψεων. Εξάλλου, τα στρατόπεδα κράτησης για μετανάστες, οι δηώσεις εβραϊκών νεκροταφείων, η άγρια καταστολή κινητοποιήσεων, η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών ή το κυνήγι των τρανς, προηγήθηκαν της ανόδου της Χρυσής Αυγής, επικροτήθηκαν από τον εθνικό κορμό και αναμφίβολα θα συνεχίσουν να μας απασχολούν στο μέλλον.

 Έχει αποδειχτεί όμως και ιστορικά, πως εθνικοσοσιαλιστικά και φασιστικά μορφώματα χρησιμοποιήθηκαν από το κράτος στο βαθμό που αυτά εξυπηρετούσαν και συμφωνούσαν σε συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους. Αυτό συνέβη με την ΕΕΕ (Εθνική Ένωση Ελλάς) την οποία ανέχτηκε ο Βενιζέλος προσβλέποντας στην τρομοκράτηση του κινήματος και τις εκκαθαρίσεις με στόχο την ελληνοποίηση περιοχών όπως η Θεσσαλονίκη, αυτό συμβαίνει και με τη Χρυσή Αυγή. Και στις δυο περιπτώσεις όμως, γίνεται φανερό πως όταν οι σχηματισμοί αυτοί επιχειρούν να ξεφύγουν από τον αναχωματικό ρόλο για τον οποίον τους προόριζε το κράτος, τσακίζονται από τους ίδιους τους θεσμούς χάρη στους οποίους γιγαντώθηκαν.

 Όλα αυτά τα γράφουμε για ακόμα μια φορά προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, σχετικά με το τοπίο που καλούμαστε να συνεχίσουμε να δρούμε, εντείνοντας μάλιστα τις προσπάθειες μας για την οικοδόμηση ενός ανθελληνικού αντιφασισμού στην πράξη.

Αξίζει να σημειώσουμε και ποίοι- αυτές τις «δύσκολες» για τα ανθρωποειδή κτήνη έτρεξαν να τους υπερασπιστούν με πάθος. Ό λόγος για τα γνωστά αντισημιτικά καθάρματα της αριστεράς του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Γιώργου Δελαστίκ και του Φωτόπουλου της περιεκτικής δημοκρατίας, που «ξαναχτύπησαν» συντονισμένα . Ό πρώτος είναι γνωστός για τις φασιστικές και αντισημιτικές του απόψεις. Θυμόμαστε ακόμα εκείνο το εξώφυλλο της εφημερίδας του ΝΑΡ, όπου είναι αρχισυντάκτης ο Δελαστίκ, το 2006, με τίτλο «ΕΒΡΑΙΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ» ή ακόμα και τις δηλώσεις του μετά από τον εμπρησμό της συναγωγής των Χανίων, ότι ήταν έργο της Μοσαντ. Για τον δεύτερο μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά από το τέρμιναλ 119 εδώ

Σύμφωνα με τα λεγόμενα τους «η επιχείρηση χρυσή αυγή», είναι υποκινούμενη από ξένα κέντρα και στόχο έχει να βλάψει την δημοκρατία.

Στην Λακωνία τώρα η εγκληματική μπροστάντζα του ελληνικού φασισμού, η χρυσή αυγή επέλεξε να συνεχίσει την πολιτική της έντασης και μετά τις συλλήψεις της ηγεσίας της. Την Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη περίπου 10 χρυσαυγίτες από διάφορες περιοχές, μεταξύ αυτών και την Σκάλα Λακωνίας, όπου τον τελευταίο καιρό προσπαθούν να βγουν συντεταγμένα από τις τρύπες τους σε αναζήτηση οπαδών, μοίρασαν τα ελληνικά τους σκουπίδια (εφημερίδες, φυλλάδια) στους Μολάους. Εκεί βρέθηκε στο διάβα τους ένα μέλος τη “λαϊκής συσπείρωσης Μονεμβασίας” (δημοτική παράταξη που πρόσκειται στο ΚΚΕ) και αντέδρασε έντονα. Οι τραμπούκοι της χρυσής αυγής δεν δίστασαν να τον τραυματίσουν και να προξενήσουν φθορές στο αυτοκίνητο του. Η αστυνομία προέβη σε κάποιες προσαγωγές φασιστών και του μέλους/φίλου του ΚΚΕ, όπου στην συνέχεια ακολούθησαν μηνύσεις και από τις δύο πλευρές, οι οποίες αποσύρθηκαν λίγο αργότερα. Ύστερα από την απόσυρση των μηνύσεων το γεγονός θεωρήθηκε λήξαν. Απέξω από τα δικαστήρια στην Σπάρτη όπου πήγαν φασίστες και αντιφασίστας, βρέθηκαν και οι γνωστοί ελ-ληνες «αντιφασίστες» της περιοχής φωνάζοντας κάποια συνθήματα για τα μάτια του λιγοστού τους κόσμου. Βλέπεις αυτήν την φορά αποφάσισαν να κινητοποιηθούν γιατί η επίθεση αφορούσε έναν άνθρωπο ελληνικής καταγωγής και όχι κανένα «γύφτο» (όπως αποκαλούν κάποιοι από τους έλληνες βλάκωνες αριστερούς, τους Ρομά), ή για κάποιον/α που δεν ξέρουν στο κάτω κάτω από που κρατάει η σκούφια του (βλέπε κάποιον Πακιστανικής καταγωγής). Αυτός προφανώς ήταν και ο λόγος που δεν εμφανίστηκε κανείς, όταν στην Σκάλα Λακωνίας η χρυσή αυγή επέλεξε να κάνει το γνωστό σε όλους/ες show, ενάντια στον καταυλισμό των Ρομά και σε μετανάστες το περασμένο Ιούλιο.

Ο «αντιφασισμός» τους λοιπόν φαίνεται να αφορά αποκλειστικά και μόνο – ελληνικής καταγωγής άτομα, επιλέγοντας κάθε φορά με συγκεκριμένα κριτήρια «ελληνικότητας», αλλιώς δεν βρίσκουμε άλλη εξήγηση για την σιωπηρή τους στάση όλους τους προηγούμενους μήνες που η χρυσή αυγή και οι ντόπιοι φασίστες έδιναν και έπαιρναν.Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το ΚΚΕ στην Σπάρτη ήταν σχεδόν άφαντο στην συγκεκριμένη πράξη αλληλεγγύης και αρκέστηκε στο να εκδόσει μια ανακοίνωση με τις γνωστές του θέσεις.

Αργότερα αποπειράθηκε ανεπιτυχώς και πορεία στα τοπικά γραφεία της συμμορίας στην πόλη. Παρ όλες τις πολιτικές μας διαφορές θα θέλαμε να εκφράσουμε την στήριξη μας στον άνθρωπο αυτό που έστω και μόνος αντέδρασε στον χρυσαυγίτικο όχλο. Η θέση μας περί αλληλεγγύης με όποιον/α πέφτει θύμα φασιστικής επίθεσης παραμένει αδιαπραγμάτευτη. Αυτός ήταν και ο λόγος που παρευρέθηκε και ένας από εμάς στην δράση αλληλεγγύης στα δικαστήρια, σίγουρα νιώθοντας άβολα μέσα σε όλους αυτούς τους ελ-ληνες «αριστερούς». Μέσα από αυτές τις γραμμές θα θέλαμε να καλέσουμε και τον κύριο που δέχτηκε την επίθεση, αν τύχει να διαβάσει αυτό εδώ το κείμενο, να αναρωτηθεί για την στάση και την συνολική τοποθέτηση του κόμματος που κατεβαίνει υποψήφιος στις εκλογές και αν πρέπει να ξανασκεφτεί την στάση του.

Εκτιμούμε ότι αυτήν την κατάσταση την κατανοούν και άλλοι πέρα από εμάς.Πολλοί και πολλές είναι αυτοί που εγκαταλείπουν τα υπάρχοντα σχήματα, βλέποντας με νηφαλιότητα την σάπια στρατηγική και την πορεία του αριστερό-αναρχικού ελληνικού αντιφασισμού σήμερα και όσο περνάει ο καιρός ο όγκος αυτού του κόσμου θα μεγαλώνει. Ελπίζουμε όμως αυτός ο κόσμος να μην επιλέξει το δρόμο της αποστασιοποίησης, αλλά το ακριβώς αντίθετο, να βγουν στην επιφάνεια και νέα εγχειρήματα, με οριζόντια δομή, με νέες ιδέες και κριτική στο υπάρχον.

 – Και όταν στην Σκάλα αχνοφαίνεται ο ήλιος το πρωί

Βγαίνοντας μια βόλτα στους δρόμους της Σκάλας τις τελευταίες εβδομάδες εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς ύστερα από συζητήσεις, ότι το μεγαλύτερο κομμάτι όσων στήριξαν την χρυσή αυγή έχουν αρχίσει να λουφάζουν. Οι Σκαλιώτες νοικοκυραίοι πάνω από όλα ως θρασύδειλοι και τυχοδιώκτες, πηγαίνουν πάντα προς τα εκεί που γέρνει η πλάστιγγα της δύναμης, ή ότι τέλος πάντων φαντάζει δύναμη και αήττητο. Το θέαμα της στρατιωτικής αμφίεσης, τα όπλα, οι παρελάσεις και οι επιθέσεις σε μετανάστες, μπορεί να ικανοποίησε τις ανάγκες του όχλου, όσο η χρυσή αυγή έμοιαζε με καλά οργανωμένο στρατό, τώρα όμως η εικόνα αλλάζει και μάλιστα γρήγορα. Τόσο γρήγορα όσο αλλάζουν απόψεις και οι ελ-ληνες νοικοκυραίοι.

Για να κατανοήσουμε αυτό το φαινόμενο καλό θα ήταν να ανατρέξουμε μελλοντικά και σε μια μαζική ψυχοπαθολογική ανάλυση του φασισμού, πάντα όμως και υπό το πρίσμα των διαχρονικών χαρακτηριστικών του εθνικού κορμού.

Η νέα αυτή συγκυρία δίνει μια παράταση χρόνου και νέες ευκαιρίες να ξανασκεφτούμε μια σειρά ζητήματα και πως θα τα αντιμετωπίσουμε στο άμεσο μέλλον. Πολύ περισσότερο είναι μια ευκαιρία να ξαναδουλέψουμε μια σειρά προτάσεις απευθυνόμενοι σε μεγαλύτερα κομμάτια κόσμου, κυρίως της νεολαίας της περιοχής μας.

Ως επίλογος

Θα θέλαμε στον επίλογο αυτού του κειμένου να ευχαριστήσουμε όλους και όλες για τα μηνύματα και τις προτάσεις τους, το περασμένο διάστημα. Γνωστοποιούμε ότι τις προτάσεις που λαμβάνουμε τις παίρνουμε πάντα πολύ στα σοβαρά. Για αυτόν τον λόγο καλούμε σε ανοιχτή οργανωτική σύσκεψη της αυτόνομης πρωτοβουλίας ενάντια στην λήθη μέσα στον Νοέμβριο(περισσότερες πληροφορίες σύντομα), με στόχο να συζητήσουμε όλα τα παραπάνω και να βάλουμε παραπέρα βάσεις σε αυτό που εμείς ονομάζουμε ανθελληνικό αντιφασισμό.

Υσ: Όσο για κάποιους άλλους, που δεν μπορούν να χαλαρώσουν με την κριτική και στέλνουν ανώνυμα μηνύματα σε λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα και κάτω από κείμενα μας, ακολουθώντας τις γνωστές πρακτικές της μεγάλης του σταλινο-νετσαγεφισμού σχολή, τους ενημερώνουμε ότι και αυτά τα λαμβάνουμε υπόψη μας. Σύντομα θα φτιάξουμε κάτι σαν λεύκωμα με τα καλύτερα από αυτά τα σχόλια. Όσο η κριτική στο “εθνικό” απουσιάζει και πολύ περισσότερο όσο παίρνετε “θέσεις μάχης” μαζί με τους έλ-ληνες νοικοκυραίους, τόσο η ανθελληνική κριτική απέναντι σας θα έχει όλο και περισσότερη αξία, γιατί δεν είστε τίποτα άλλο από ένα αποτέλεσμα της σκατοκοινωνίας που λέγετε ελλάδα και των μόνιμων χαρακτηριστικών αυτής, του σεξισμού, του αντισημιτισμού, της ομοφοβίας και του ρατσισμού. Τους προκαλούμε βέβαια να τοποθετηθούν δημόσια, να διαβάσουμε επιτέλους τις θέσεις τους εάν τους έχουμε παρεξηγήσει…

η συνέλευση της αυτόνομης πρωτοβουλίας ενάντια στην λήθη 15 Οκτώβρη 2013

Πηγή: αυτόνομη πρωτοβουλία ενάντια στην λήθη (beta)

«Cesar Vallejo, Ανακάλυψη της ζωής»

Είναι η ζωή γυμνή σε όλο της τον θάνατο, είναι η πληγή ανοιχτή μπροστά σε όλες τις πληγές. Τα άρθρα που γράφονται σε σχέση ή με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα πρέπει να γράφονται με ντροπή, με ντροπή και αγανάκτηση απέναντι κυρίως στους εαυτούς μας, απέναντι σε όλους εμάς που επιτρέψαμε μια τέτοια κοινωνία, που δεν εξαντλήσαμε ακόμα και την ελάχιστη δύναμη ώστε να είναι τα πράγματα αλλιώς. Σε όσους αργοπορήσαμε, σε όσους αντιμετωπίσαμε τους 400.000 ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής ως περίπου άτυχους φορείς μιας κοινωνικής ασθένειας, σε όσους θέσαμε Μπάμπηδες και Πορτοσάλτες κριτές των λεγόμενων και των γραπτών μας. Στην Ελλάδα των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης, στην Ελλάδα όπου πολιτικοί παρομοιάζουν ανθρώπους με σκουπίδια (Μ. Χρυσοχοΐδης) ή ποινικοποιούν και διαπομπεύουν άρρωστες γυναίκες (Α. Λοβέρδος) και ταυτόχρονα συζητούν για την ανασύσταση του μεσαίου χώρου, στην Ελλάδα όπου τα βασανιστήρια όχι μόνο συμβαίνουν αλλά ταυτόχρονα διατρανώνουν το θεσμοποιημένο εαυτό τους από οθόνη σε οθόνη, στη χώρα αυτή οι μαχαιριές στον δρόμο χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά, σκοτώνουν επαγγελματικά, διεκπεραιωτικά και εξασκημένα, με ένα μόνο χτύπημα βγαλμένο από την πιο βαθιά μας νύχτα.
Οι μέρες της κρίσης συμβαίνουν σαν να μην αντιλαμβανόμαστε τις αλλαγές που φέρνουν. Εθισμένοι στους παλαιότερους τρόπους του χρόνου, δεν αντιλαμβανόμαστε τη βίαιη ροή των γεγονότων, την ακολουθία της απώλειας, τις σαρωτικές αλλαγές στην κάθε μέρα. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αποτελεί τη βίαιη συμπύκνωση όσων συνέβησαν στο πρόσφατο παρελθόν μας, των αλλαγών που σχεδόν δεν αντιληφθήκαμε, των όσων εμείς επιτρέψαμε να συμβούν. Της κλιμάκωσης της ρατσιστικής και ναζιστικής βίας, του φόβου ως μόνιμο καύσιμο της πραγματικότητας, των ακροδεξιών πολιτικών και πρακτικών ως κυβερνητικών λύσεων στα πιο σκληρά ζητήματα. Σε κάθε απόφαση, σε κάθε εφαρμογή το ξάφνιασμα κατέληξε στην αποδοχή ή έστω σε μια διαμαρτυρία περιορισμένη και αμήχανη. Οι μαχαιριές του Γιώργου Ρουπακιά τραυμάτισαν μαζί με τις αυταπάτες μας, την ηττοπαθή αισιοδοξία μας, τη στάση αναμονής απέναντι σε έναν κόσμο που περιμένουμε να αλλάξει από μόνος του.

Κάτω από ένα νέο φως

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα τοποθετεί το σύνολο των πραγμάτων κάτω από ένα νέο φως, προσδιορίζοντάς τα και πάλι από την αρχή. Αποκαλύπτει το πρόσωπο της Χρυσή Αυγής (ένα πρόσωπο που η ίδια ποτέ δεν έκρυψε), εξαντλεί όλα τα «δεν ήξερα» των αποπλανημένων ψηφοφόρων οπαδών. Ξεγυμνώνει τη διαχείριση του ναζιστικού φαινομένου από δημοσιογράφους που έκαναν λόγο για μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή» ή την ευχαριστούσαν περιγράφοντάς την παρουσία της ως μια «ευκαιρία για την δημοκρατία».
Η θεωρία των δύο άκρων τώρα πια ακούγεται πιο γελοία, κακόηχη και επικίνδυνη από ποτέ. Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο οποίος βιάστηκε να αποκομίσει πολιτικό όφελος την επόμενη μέρα εξισώνοντας τη δολοφονία με την στάση της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο κοινοβούλιο, έμοιαζε στην πραγματικότητα με απολογητή των χρυσαυγίτικων πρακτικών. Η μετέπειτα δήλωσή του  ότι «τη Χρυσή Αυγή τη γέννησε μια κοινωνία κρίσης με 1,5 εκατ. ανέργους», δείχνει τη φτώχεια της επιχειρηματολογίας του: χρησιμοποιεί ως επεξήγηση και άλλοθι τα αποτελέσματα μιας πολιτικής για την οποία είναι συνυπεύθυνος. Με παρόμοιο τρόπο αντέδρασαν και πολλοί ευρωπαίοι αξιωματούχοι.

Λάθη, παθογένειες και ελλείψεις

Το γεγονός ό, τι ένα ακραία βίαιο περιστατικό σε κάποια γειτονιά του Πειραιά, φτάνει να γίνεται πρώτο θέμα στα χείλη ξένων πολιτικών, στα εξώφυλλα των ευρωπαϊκών εφημερίδων και στα συνθήματα του κάθε ευρωπαίου διαδηλωτή, αποδεικνύει το πόσο στενά δεμένοι είναι οι κρίκοι στην αλυσίδα της κρίσης: η συγκεκριμένη πολιτική με τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τον εκφασισμό των κοινωνιών. Ίσως, λοιπόν, σε μια αισιόδοξη αντιστροφή ή λύση όλων αυτών των προβλημάτων να μπορεί να ακολουθήσει μια όμοια κατεύθυνση με αντίστροφή φορά.
Όμως, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα αποκαλύπτει ταυτόχρονα λάθη, παθογένειες και ελλείψεις της αριστεράς και του κινήματος, όχι μόνο σε σχέση με πρωτοβουλίες και κινήσεις που δεν έγιναν στο παρελθόν, αλλά και σε σχέση με τα αντανακλαστικά του παρόντος. Η πορεία στο Κερατσίνι, με το μέγεθος και τον παλμό της απέδειξε σε μεγάλο βαθμό το φορτίο ευαισθητοποίησης και αλληλεγγύης που δεν έχει ακόμα σπαταληθεί. Ο κόσμος έδειξε έμπρακτα την οργή και το θρήνο του, δήλωσε πως ο Παύλος Φύσσας είναι ένας από εμάς, απαίτησε οι δολοφονίες να μην έχουν θέση στους δρόμους της κοινωνίας μας. Δεν θα έπρεπε όμως όλο αυτό το πολιτικό μέγεθος να δηλωθεί και απέναντι στους θύτες του περιστατικού; Δεν θα έπρεπε –την επόμενη έστω μέρα- να υπάρχει κάλεσμα για αντιφασιστική συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής;
Πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε την Χρυσή Αυγή σαν ένα κόμμα του 0,5 %. Το εκλογικό της μέγεθος δεν την ορίζει απλά ως κομμάτι του παρακράτους, αλλά σαν πολιτική έκφραση του παρακράτους, φέρνοντας στη σφαίρα του πολιτικού όλα του τα στοιχεία: την άμεση βία, την ποινικοποίηση της οποιαδήποτε διαφοράς, το άμεσο ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απειλή μόνο για την αριστερά και την δημοκρατία, είναι απειλή για ό,τι συγκροτεί μια κοινωνία.
Μέσα από το τραύμα του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα βγαίνει για όλους μας το πιο αμείλικτο φως και μέσα σε αυτό όλα τα συμπεράσματα γυμνά. Όσο δεινά και αν είναι όσα αποκαλύπτει, όσο δεινή και αν είναι η θέση μας μέσα σε αυτά, η παραδοχή της αλήθειας είναι η αρχή του θάρρους, ο σπόρος της ανατροπής:

«Δεν τρέμουν πια τα χέρια μου
Κι αυτό να σας τρομάζει»*

*στίχος του ποιητή Γιάννη Στίγκα

(στην εφημερίδα Εποχή)

 Το σχέδιο νόμου του Γάλλου υπουργού εσωτερικών Jean-Louis Debré, σχετικά με την είσοδο και τη διαμονή ξένων και το δικαίωμα ασύλου, συζητήθηκε στη Βουλή τον χειμώνα του 1997 και ψηφίστηκε τον Απρίλιο του ίδιου έτους. Οι διατάξεις του, οι οποίες προέβλεπαν τον διπλασιασμό του χρόνου κράτησης των χωρίς χαρτιά και άδεια παραμονής αλλοδαπών αλλά και υποχρέωναν τους ιδιοκτήτες να δηλώνουν στην Αστυνομία την άφιξη ή την αναχώρηση κάθε ξένου ενοικιαστή, προκάλεσαν ένα κύμα διαμαρτυρίας που κορυφώθηκε με μια δημόσια έκκληση για ανυπακοή, πρωτοβουλία μιας ομάδας 59 σκηνοθετών. Η παρέμβαση, με άρθρο στην εφημερίδα Le Monde, του φιλοσόφου Jacques Rancière, παλαιού μαθητή και συνεργάτη του Louis Althusser και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Paris VIII, διατηρεί και σήμερα την επικαιρότητά της: ιδιαίτερα για την Ελλάδα, με τη συζήτηση σχετικά με το νομοσχέδιο για την απόδοση ιθαγένειας στους μετανάστες, όπου με ευθύνη κυρίως του ΛΑΟΣ και δευτερευόντως της Νέας Δημοκρατίας είναι σε πλήρη εξέλιξη μια επιχείρηση καλλιέργειας ξενοφοβικών και ρατσιστικών αντανακλαστικών στην κοινή γνώμη.

Jacques Rancière

Αναφερθείτε καθημερινά σε ρατσιστικές δηλώσεις και δώστε τους τη μέγιστη δυνατή δημοσιότητα. Σχολιάστε τις εκτενώς, θέστε ερωτήματα στους εκφραστές τους, επώνυμους κι ανώνυμους. Υποθέστε, παραδείγματος χάρη, ότι καθώς ένας ρατσιστής ηγέτης, απευθύνεται στους οπαδούς του, του ξεφεύγει ότι έχουμε πολλούς τραγουδιστές με σκούρο δέρμα και πολλούς ποδοσφαιριστές στην Εθνική Γαλλίας με ονόματα που ηχούν ξενόφερτα. Θα μπορούσατε να θεωρήσετε ότι η πληροφορία αυτή δεν αποτελεί καμιά συνταρακτική αποκάλυψη αλλά μάλλον κοινοτοπία, πολλώ δε μάλλον αφού ένας ρατσιστής, όταν μιλάει σε ρατσιστές, τους λέει ρατσιστικά πράγματα. Η στάση αυτή θα είχε μια διπλή δυσάρεστη συνέπεια: πρώτον, θα παραλείπατε έτσι να εκδηλώσετε την αδιάλειπτη επαγρύπνησή σας απέναντι στη διάδοση των ρατσιστικών ιδεών, δεύτερον, οι ίδιες αυτές ιδέες θα διαδίδονταν λιγότερο. Όμως το σημαντικό είναι να μιλάμε πάντοτε γι αυτές, ώστε αυτές να καθορίζουν το μόνιμο πλαίσιο για το ό,τι βλέπουμε και το ό,τι ακούμε. Μια ιδεολογία δεν είναι πρωτίστως θεωρητικές θέσεις, αλλά χειροπιαστές και πρόδηλες πραγματικότητες. Δεν είναι απαραίτητο να εγκρίνουμε τις ιδέες των ρατσιστών. Αρκεί να βλέπουμε ακατάπαυστα όσα αυτοί μας κάνουν να δούμε, να μιλάμε ακατάπαυστα για όσα αυτοί μας μιλάνε, να αρνούμαστε αυτές τις “ιδέες” αποδεχόμενοι το δεδομένο που αυτές μας επιβάλλουν.

Μην παραλείπετε ποτέ να συνοδεύετε την κοινοποίηση κάθε ρατσιστικής δήλωσης με μια όσο το δυνατόν πιο έντονη έκφραση αποτροπιασμού. Αυτός ο κανόνας είναι σημαντικό να γίνει απόλυτα κατανοητός, δεδομένου ότι εξασφαλίζει ένα τριπλό αποτέλεσμα: πρώτον, οι ρατσιστικές ιδέες πρέπει να γίνουν κοινός τόπος μέσω της ακατάπαυστης διάδοσής τους, δεύτερον, πρέπει να καταγγέλλονται συνεχώς ώστε να παραμένουν σκάνδαλο διατηρώντας ταυτόχρονα την ελκυστικότητά τους, τρίτον, η ίδια η καταγγελία τους πρέπει να εμφανίζεται ως δαιμονοποίηση, ώστε οι ρατσιστές να θεωρούνται κατακριτέοι επειδή λένε πράγματα τα οποία ωστόσο αποτελούν κοινότοπες και πρόδηλες αλήθειες. Ας θυμίσουμε το παράδειγμά μας: θα μπορούσατε να θεωρήσετε ανώδυνη την ανάγκη του κ. Le Pen να στρέψει την προσοχή μας σε ό,τι ο καθένας μας βλέπει δια γυμνού οφθαλμού, ότι δηλαδή ο τερματοφύλακας της Εθνικής Γαλλίας έχει μαύρο δέρμα. Θα χάνατε έτσι το ουσιαστικό αποτέλεσμα: να αποδείξετε ότι είναι έγκλημα οι ρατσιστές να μιλάνε για κάτι το οποίο όλος ο κόσμος βλέπει δια γυμνού οφθαλμού.

Επαναλάβετε σε όλες περιστάσεις: υπάρχει ένα μεταναστευτικό πρόβλημα που πρέπει να ρυθμίσουμε αν θέλουμε να βάλουμε φραγμό στον ρατσισμό. Οι ρατσιστές δεν σας ζητούν κάτι περισσότερο: να αναγνωρίσετε ότι το πρόβλημά τους είναι όντως ένα πρόβλημα και μάλιστα «το» πρόβλημα. Προβλήματα υπάρχουν πράγματι πολλά με τους ανθρώπους που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό το χρώμα του δέρματός τους και το ότι έρχονται από τις παλιές γαλλικές αποικίες. Αλλά όλα αυτά δεν συνιστούν ένα μεταναστευτικό πρόβλημα, για τον απλό λόγο ότι «μετανάστης» είναι μια έννοια ρευστή που καλύπτει ετερογενείς κατηγορίες, όπως στην περίπτωση πολλών Γάλλων που έχουν γεννηθεί στη Γαλλία από Γάλλους γονείς. Το να διεκδικείς να ρυθμιστεί με νομικά και πολιτικά μέτρα το «πρόβλημα των μεταναστών» είναι σαν να διεκδικείς κάτι απολύτως αδύνατο. Ωστόσο, διεκδικώντας το, αφενός δίνεις υπόσταση στην απροσδιόριστη μορφή του ανεπιθύμητου, αφετέρου, αποδεικνύεις ότι είσαι ανίκανος να κάνεις το οτιδήποτε γι αυτό το ανεπιθύμητο και ότι μόνο οι ρατσιστές έχουν να προτείνουν λύσεις.

Επιμείνετε στην ιδέα ότι ο ρατσισμός έχει ο ίδιος μια αντικειμενική βάση, ότι είναι αποτέλεσμα της κρίσης και της ανεργίας και ότι δεν μπορείς να τον εξαλείψεις παρά μόνο εξαλείφοντας την κρίση και την ανεργία. Με αυτό τον τρόπο του προσδίδετε επιστημονική νομιμοποίηση. Και καθώς η ανεργία αποτελεί πλέον μια διαρθρωτική απαίτηση για την καλή λειτουργία των οικονομιών μας, το συμπέρασμα συνάγεται απολύτως φυσικά: αν δεν μπορείς να εξαλείψεις τη «βαθιά» αιτία του ρατσισμού, το μόνο που σου μένει είναι να εξαλείψεις την περιστασιακή αιτία του, ξαποστέλνοντας τους μετανάστες στις χώρες προέλευσής τους με τη θέσπιση νηφάλιων και αντικειμενικών ρατσιστικών νόμων. Εάν κάποιος σκεπτόμενος επιπόλαια σάς αντιτείνει ότι σε άλλες χώρες, με παραπλήσια ποσοστά ανεργίας, δεν εκδηλώνονται ρατσιστικές εκτροπές όπως σε εμάς, παρακινείστε τον να ψάξει σε τι μπορεί να διαφέρουν αυτές οι χώρες από τη δική μας. Η απάντηση είναι αυτονόητη: ότι δεν έχουν όπως εμείς υπερβολικά πολλούς μετανάστες.

Προσθέστε ότι ο ρατσισμός εκδηλώνεται σε κοινωνικά στρώματα ευάλωτα από τον οικονομικό εκσυγχρονισμό, σε καθυστερημένους που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την πρόοδο, στον «λαουτζίκο» κ.λπ. Ο κανόνας αυτός συμπληρώνει τον προηγούμενο. Παρουσιάζει το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι αποδεικνύει πως οι αντιρατσιστές, στιγματίζοντας τους «καθυστερημένους» ρατσιστές, έχουν τα ίδια αντανακλαστικά με εκείνους που μιλούν για «κατώτερες φυλές», και ότι κάνει αυτούς τους «καθυστερημένους» να αισθάνονται πιο άνετα για την περιφρόνηση που τρέφουν τόσο για τις κατώτερες φυλές όσο και για τους αντιρατσιστές των καλών συνοικιών που θέλουν να τους κάνουν μάθημα αντιρατσισμού.

Κάντε έκκληση για συστράτευση όλων των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων ενάντια στις ρατσιστικές δηλώσεις. Καλέστε αταλάντευτα τους ανθρώπους της εξουσίας να τις αποδοκιμάσουν με τον πιο απόλυτο τρόπο. Αυτό που έχει πράγματι σημασία είναι να αποκτήσουν αυτοί οι πολιτικοί την πατέντα του αντιρατσισμού, πράγμα που θα τους επιτρέψει να εφαρμόσουν με αυστηρότητα και να βελτιώσουν, αν παραστεί ανάγκη, τους ρατσιστικούς νόμους, οι οποίοι βεβαίως προορίζονται να θέσουν φραγμό στον ρατσισμό. Σημαντικό είναι επίσης να παρουσιαστεί η ακραία ρατσιστική δεξιά ως η μόνη συνεπής δύναμη που τολμά να πει μεγαλόφωνα αυτό που άλλοι σκέφτονται σιωπηρά, η μόνη που προτείνει ευθέως ό,τι οι άλλοι κάνουν στα μουλωχτά. Είναι σημαντικό τελικά να εμφανιστεί, μόνη αυτή, ως το θύμα μιας συνωμοσίας όλων αυτών των ανθρώπων της εξουσίας.

Απαιτείστε νέους αντιρατσιστικούς νόμους που θα επιτρέπουν την ποινικοποίηση ακόμα και της ίδιας της πρόθεσης αναμόχλευσης ρατσιστικών παθών, ένα εκλογικό νόμο που θα εμποδίζει την άκρα δεξιά να καταλάβει έδρες στη Βουλή και μια σειρά μέτρα της ίδιας τάξεως. Καταρχήν, κατασταλτικοί νόμοι μπορούν πάντα να φανούν χρήσιμοι. Έπειτα, θα αποδείξετε ότι η προσήλωσή σας στη δημοκρατική νομιμότητα είναι αρκετά εύκαμπτη και προσαρμόσιμη στις αλλαγές των περιστάσεων. Τέλος, θα καθαγιάσετε τους ρατσιστές στον ρόλο τους ως μάρτυρες της αλήθειας που υφίστανται την καταστολή για αδικήματα γνώμης, που καταδιώκονται από αυτούς που φτιάχνουν τους νόμους όπως τους βολεύει.

Εδώ και δύο χρόνια περίπου, το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης υφαίνει στρατηγικά ένα διπλό δεσμό με τους δύο κρισιμότερους στη συγκυρία -γιατί και οι δύο είναι υποδοχείς των αρνητικών πολιτικών συναισθημάτων των υποτελών: της αγανάκτησης, της οργής, της απογοήτευσης, της απαξίωσης του πολιτικού συστήματος- πολιτικούς παίχτες, τη Χ.Α. και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αιχμή αυτής της στρατηγικής είναι το εξής: και «θεωρία των δύο άκρων» από τους «ακροδεξιούς» της κυβέρνησης και υιοθέτηση της πρότασης των «φιλελεύθερων» ως προς την αντιμετώπιση της Χ.Α. Οι δύο σύμβουλοί του είναι διόλου τυχαία πρώην αριστεροί: o Χ. Λαζαρίδης και ο Ν. Αλιβιζάτος, συνταγματολόγος*. Ο πρώτος κλείνει το μάτι στον ακροδεξιό εξτρεμισμό, ο δεύτερος στην πολιτικά φιλελεύθερη και κρατικιστική αριστερά. Το Κράτος ενσωματώνει τους ιδεολογικά αντιδιαμετρικούς πολιτικούς παίχτες και τους διαχειρίζεται με γνώμονα τη δική του ισχυροποίηση.

Για την αξιοποίηση – διαχείριση της Χ.Α. (είτε αυτή αφορούσε τη δράση της είτε αφορά το άδειασμά της) έχουν ήδη γραφτεί πολλά σε προηγούμενα κείμενά μας, οπότε εδώ θα περιοριστούμε στη σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, ως παίχτης του πολιτικού συστήματος και όχι ως κίνημα, είναι βέβαια κόμμα του Κράτους και του Κεφαλαίου. Αν τυχόν κυβερνήσει, θα προσπαθήσει να λειάνει τις γωνίες του Δικαίου Έκτακτης Ανάγκης και να εφαρμόσει μια πιο ήπια διαχείριση της κρίσης, θα χρησιμοποιήσει το κράτος ως μοχλό μερικής και προσωρινής αναδιανομής και θα ενσωματώσει τα παραγωγικά κοινά (commons). Επ΄ουδενί δεν θα αμφισβητήσει το Κρατικό Συμφέρον και την Εμπορευματική Οικονομία. Η διακυβέρνησή του θα είναι κατά πάσα πιθανότητα σύντομη όμως, γιατί δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί τις αντιφάσεις, δεν θα καταφέρει να δώσει μακροπρόθεσμες λύσεις στα προβλήματα της ανάπτυξης και της ανεργίας.

Το Κράτος (οι μηχανισμοί και τα think tanks του) τα γνωρίζει αυτά. Προφανώς προκρίνει μια άλλου τύπου διακυβέρνηση, αλλά αν οι ψηφοφόροι στη «γιορτή της Δημοκρατίας» ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα κατεβάσει τα τανκς στους δρόμους· κάτι τέτοιο θα ήταν εξόχως αντιπαραγωγικό και ταυτόχρονα θα έπληττε ανεπανόρθωτα το κύρος του στις συνειδήσεις των υποτελών. Πρέπει λοιπόν να είναι ήδη έτοιμο για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Γι΄αυτό και η στρατηγική του, που ίσως έχει ξενίσει πολλούς, είναι άλλοτε να εγκαλεί και να λοιδορεί τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλοτε να τον προσεταιρίζεται, μια να τον εξαιρεί από το «συνταγματικό τόξο» και μια να τον εντάσσει σ’ αυτό. Η στάση του απέναντι στη Χ.Α. είναι ανάμεσα στα άλλα μια τέτοια κίνηση προσεταιρισμού του ΣΥΡΙΖΑ -ουσιαστικά τού «έκανε το χατήρι»-, αφού αυτός είχε λυσσάξει με τη δίωξη της Χ.Α. ως εγκληματικής οργάνωσης**. Για να το θέσουμε αλλιώς: ενώ αδειάζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό περιεχόμενο (γιατί ο αντιναζισμός βρισκόταν σε περίοπτη θέση στην αντζέντα του), ταυτόχρονα τον εναγκαλίζεται ως κόμμα του Κράτους, ως κοινοβουλευτική μορφή, ως ισότιμο συνομιλητή στην κεντρική πολιτική σκηνή (μακριά δηλαδή από τα κινήματα) και, γιατί όχι, ως μελλοντικό εναλλακτικό διαχειριστή της κρίσης· ενώ του κλείνει το στόμα (γιατί δεν μπορεί πια να ισχυρίζεται ότι η αστυνομία και η δικαιοσύνη δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους στο ζήτημα της Χ.Α.), ταυτόχρονα τον ανατιμά στα μάτια της κοινωνίας (γιατί τα Μ.Μ.Ε. μας υποδεικνύουν ότι ήταν αυτός -και προσοχή: μόνο αυτός· το διάχυτο, πολύμορφο, από τα κάτω αντιφασιστικό κίνημα δεν έχει καμία θέση εδώ- που «τόσο καιρό τα έλεγε»).

* Δυο λόγια μόνο για τον Ν. Αλιβιζάτο. Θιασώτης ενός αυταρχικού (νεο)φιλελευθερισμού, βρίσκεται πίσω από την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την εξυγίανση της ΕΡΤ και έχει προτείνει την περιστολή των διαδηλώσεων στο δήμο της Αθήνας, καθώς και την καθιέρωση ασυμβίβαστου μεταξύ υπουργού και βουλευτή και την μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200 που θα έχουν ως συνέπεια την περαιτέρω ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας. Ταυτόχρονα, είναι το think tank πίσω από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και τη δίωξη της Χ.Α. ως εγκληματικής οργάνωσης, που αθωώνουν το Κράτος – Έγκλημα και δημιουργούν το Θέαμα του Κράτος – Προστάτη. Η άποψή του για την αντιμετώπιση της Χ.Α. υιοθετήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ -την ώρα που κάποιοι αριστεροί (π.χ. Δ. Ψαρράς) ζητούσαν να τεθεί εκτός νόμου-, και κατόπιν και από την κυβέρνηση. Επιπλέον, γνωμοδότησε υπέρ της συνταγματικότητας – νομιμότητας του Δικαίου Έκτακτης Ανάγκης. Είναι με άλλα λόγια υπέρ ενός πανίσχυρου Κράτους που προσπερνά τις νομικίστικες κρατικοδικαϊκές ενστάσεις, με την έννοια ότι στην παρούσα κρίσιμη συγκυρία προκρίνει τη σκοπιμότητα και τον ντεσιζιονισμό, ήτοι το ποιος αποφασίζει, ποιος έχει την ισχύ να επιβάλει την πολιτική απόφαση στο όνομα της «σωτηρίας της πατρίδας». Υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας (salus patriae suprema lex), έλεγαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Στα σημερινά συμφραζόμενα, υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της κρατικής – καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, η προληπτική αντεπανάσταση, και όλα καθαγιάζονται στο βωμό της.

Θα τολμούσαμε λοιπόν να πούμε ότι ο Ν. Αλιβιζάτος είναι ο αντι-ναζί Καρλ Σμιτ της ελληνικής μορφής του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης, ο ιδεολόγος του αντι-ολοκληρωτισμού που στην πράξη φλερτάρει με τον νέο ολοκληρωτισμό.

** Η Χ.Α. είναι de facto και εγκληματική οργάνωση, δηλαδή μια οργάνωση που διαπράττει εγκλήματα. Κανείς δεν το αμφισβητεί. Οι Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν λοιπόν κάλλιστα να προκρίνουν την εφαρμογή των κλασικών άρθρων του Π.Κ. περί ηθικής αυτουργίας ως προς την ηγεσία της Χ.Α. και περί φυσικής αυτουργίας και συνέργειας ως προς τα μέλη της. Αντ’ αυτού, πρότειναν και επιδοκίμασαν τη δίωξη και την τιμωρία της με βάση το άρθρο 187 του ποινικού κώδικα περί «σύστασης και δράσης εγκληματικής οργάνωσης», μια ολοκληρωτική -με την έννοια της κατάργησης των εγγυήσεων του φιλελεύθερου κράτους δικαίου- νομική ρύθμιση και ένα υπερόπλο του υποτιθέμενου πολιτικού αντιπάλου τους, αφού προστέθηκε στον Π.Κ. με νόμο το 2001, στο πλαίσιο του παγκόσμιου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος». Από τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ σ΄αυτό το ζήτημα και μόνο, ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος θα καταλάβαινε ότι αυτοί οι τύποι είναι, για να το πούμε λαϊκά, απατεώνες.

λάμπε ρατ

1/10/2013

Αναδημοσίευση από: http://eagainst.com/articles/stateofemergency/

Όταν το ένα άκρο είναι ο ρατσισμός, ο φασισμός, η ξενοφοβία, το μίσος, η απάθεια, το δολοφονικό ένστικτο, η κτηνωδία … τότε ναί! ΕΜΕΙΣ είμαστε το άλλο άκρο!!! Εκείνοι που προσπαθούν να κάνουν πράξη την  ισότητα, την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, την προσωπική συμμετοχή, την άμεση δημοκρατία, την αυτοδιαχείριση, την αυτονομία, την ελευθερία.

Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει εδώ και πολύ καιρό!

Δεν περιμένουμε κανένα δικαστή να μας πει αυτό που γνωρίζουμε ήδη.  Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη ότι το φαινόμενο του ρατσισμού-φασισμού μπορεί να καταπολεμηθεί μέσα στα έδρανα της βουλής (μέχρι στιγμής, εξάλλου, όλοι εκεί μέσα έκαναν τα στραβά μάτια), γιατί ο φασισμός δεν περιορίζεται με νόμους, αφού προσπαθεί με τη βία και τον αυταρχισμό να γίνει ο ίδιος νόμος, στο δρόμο και παντού. Οι ναζιστές αντιπροσωπεύουν  την κτηνωδία, τη δολοφονία, την ξενοφοβία, το ρατσισμό στην πιο επαίσχυντη πολιτική και κοινωνική μορφή τους. Αυτά είναι γνωστά, δεν υπάρχει δικαιολογία για κανέναν. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε κάθετοι απέναντί τους. Δεν είναι μόνο ο Μιχαλολιάκος και η συμμορία του ένοχοι εγκλημάτων αλλά κι αυτοί που τους ψήφισαν, αυτοί που τους στήριξαν και συνεχίζουν να τους στηρίζουν.  Στη Χαλκίδα οι φασίστες φώναζαν σε σύνθημα τους μαχαίρι στην καρδιά κάθε αντιφασίστα… Εδώ σταματάει κάθε συζήτηση. Αυτή είναι η ουσία κάθε φασισμού: δεν σηκώνει κουβέντες, τραβάει μαχαίρι και τις περισσότερες φορές πισώπλατα. Αυτό βέβαια  δεν είναι η αντιβία των εξεγερμένων (κάποιοι προσπαθούν να παραπλανήσουν με τη θεωρία της ‘’εξίσωσης των άκρων’’) αλλά η ωμή βία των τομαριών που χτυπάνε κατ’ εντολή των αφεντικών τους, όχι βέβαια, αυτούς που μας εκμεταλλεύονται, αλλά αυτούς που αντιστέκονται. Έφτασε ο καιρός να πούμε και να το κάνουμε πράξη:

ΚΑΜΙΑ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ

Τα Μέσα Μαζικής Εξαθλίωσης αφού προέβαλαν με κάθε τρόπο τους χρυσαυγίτες κι αφού από καιρό τα ίδια έχουν μεταβληθεί σε άκρως ρατσιστικούς, εθνικιστικούς, φασιστικούς, αντισημιτικούς προμαχώνες, πέφτουν τώρα από τα σύννεφα. Αηδία! Είναι κι αυτοί συνένοχοι γιατί διαφήμιζαν ανοικτά τη συμμορία του Μιχαλολιάκου και την προωθούσαν με τον γλοιωδέστερο τρόπο.  Ακόμη και τώρα με τη στάση τους, το ίδιο κάνουν. Ο ‘’αντιφασιστικός’’ τους αγώνας είναι ευκαιριακός, υποκριτικός, έτσι ενεργούν χρόνια τώρα, χωρίς αιδώ, σα να μην τους βλέπουμε. Μάλλον επειδή συνεχίζουμε να τους βλέπουμε. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, στην απόλυτη ντροπή, γιατί οι νεκροί είναι πολλοί και  αυτό το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω. Είναι  τραγωδία με όλη την αρχαιοελληνική σημασία του όρου.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον όταν δεν υπάρχει πραγματική συνειδητοποίηση, έστω και την τελευταία στιγμή, υπάρχει έλλειψη αιδούς, τσίπας. Οι όψιμοι αντιφασίστες της δεξιάς αλλά και της αριστεράς, εκείνοι που ενώ το μακελειό συνέβαινε γύρω τους και ενώ το ήξεραν δεν έκαναν απολύτως μα απολύτως τίποτα, σήκωσαν δήθεν αντιφασιστικές παντιέρες μετά την τελευταία δολοφονία. Ευαισθητοποιήθηκαν…. Δήθεν λέμε εμείς.  Είναι πολιτικάντηδες, θα έπρεπε πραγματικά να ντρέπονται με τη στάση τους γιατί είναι συνυπεύθυνοι. Κάνουν απλά σαν να ξύπνησαν τώρα για να κρύψουν ότι όλο αυτό τον καιρό κοιμούνταν. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι η αλλαγή τους ταυτίζεται με την αλλαγή τροπαρίου των καναλιών. Είναι για γέλια και για κλάματα μαζί.

Κάποιοι επίσης κρύβονται πίσω από το εγώ δεν είμαι με κανέναν. Είναι υπεκφυγή,  στην παρούσα κατάσταση πρέπει να πάρεις θέση, οποιαδήποτε άλλη στάση δηλώνει συνενοχή γιατί αφήνει το πεδίο ελεύθερο στους φασίστες. Η απάθεια και η ανοχή τους θρέφει, αφού αυτοί κινούνται επιθετικά και ύπουλα.

Κυρίως όμως πρέπει να ξεσκεπαστεί  η εμετική προβιά του ‘’δημοκρατικού’’ Κράτους που μας κυβερνά.  Το Κράτος έθρεψε τους φασίστες και συγκεκριμένα το κράτος της δεξιάς που κυβερνάει. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι πολιτική δολοφονία της δεξιάς και είναι επανάληψη αυτού που έκανε πάντα η δεξιά σε αυτόν τον τόπο όταν στριμωχνόταν στον τοίχο: δολοφονίες. Τα φασιστόμουτρα  που κυβερνούν, σαν τον Σαμαρά, τον Δένδια, τον Πλεύρη, τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη, είναι η καλύτερη απόδειξη της υποκρισίας τους. Όλοι τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σχετίζονται με τα χουντικά και ναζιστικά αποβράσματα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε αυτούς και όσους τους συναναστρέφονται.

Για εμάς η  καλύτερη απάντηση στους φασίστες είναι η ανένδοτη στάση απέναντί τους και η  κλιμάκωση των αγώνων.  Πρέπει να αναλάβουμε συλλογικά δράση. Η δράση όμως απαιτεί οργάνωση. Γι’ αυτό επιμένουμε στην έννοια της αυτοδιαχείρισης/αυτοδιεύθυνσης και της αλληλεγγύης μεταξύ μας.

Στην παρούσα φάση, το ελάχιστο που πρέπει να κάνουμε  σε σχέση με τους φασίστες στην πόλη, είναι ένας γενικός ξεσηκωμός εναντίον της χρυσής αυγής που θα βάζει έστω και τώρα, έστω και μετά από τόσες και τόσες δολοφονίες, ένα όριο στον κοινωνικό πάτο που έχουμε φτάσει και που θα λέει, αλλά και θα προσπαθεί να το κάνει πράξη :

Έξω η ΧΑ από την πόλη

Τα δικαστήρια είναι το οπλοστάσιο του Κράτους

Τσακίστε τους ναζί και τ’ αφεντικά τους

ΟΥΛΑΛΟΥΜ

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα έπαιξε καταλυτικό ρόλο, καθώς φάνηκε ότι δεν θα ήταν πια δυνατό να συγκαλύπτεται η ώσμωση των κυβερνητικών και κρατικών μηχανισμών με τους ναζιστικούς μηχανισμούς και οι εγκληματικές ευθύνες του, ήδη απαξιωμένου, αστικού πολιτικού συστήματος. Εν όψει, λοιπόν, μιας πλήρους κατάρρευσης, αναλήφθηκε το ρίσκο μιας αναβάπτισης και ξεπλύματος του κράτους και του πολιτικού συστήματος στην κολυμπήθρα του “αντιφασισμού”.

Όταν το ένα άκρο είναι ο ρατσισμός, ο φασισμός, η ξενοφοβία,το μίσος, η απάθεια, το δολοφονικό ένστικτο, η κτηνωδία, ναί ΕΜΕΙΣ είμαστε το άλλο άκρο!!!

Η αντιφασιστική πορεία που διοργανώσαμε την  Παρασκευή 20/9 ήταν μια αχτίδα χαράς μέσα στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε. Αν και οργανώθηκε την τελευταία στιγμή, μάζεψε κόσμο (γύρω στα 250 άτομα), είχε παλμό, υπήρχε θετική ανταπόκριση όσων συναντήσαμε στο δρόμο. Οι κριτικές επίσης ήταν εποικοδομητικές και στην ουσία ανοίγουν τη συζήτηση. Τα συνθήματα που ακούστηκαν ήταν:

Καμία μα καμία ανοχή η σιωπή είναι συνενοχή, όχι άλλη ανοχή διαλύστε τώρα τη χρυσή αυγή, ούτε στη Χαλκίδα ούτε πουθενά τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά, μπάτσοι tv νεοναζί όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί, χτυπάνε το λαό χτυπάνε τους εργάτες και στη χρυσή αυγή κάνουνε τις πλάτες, δεν έχουμε καμιά αμφιβολία η χρυσή αυγή είναι συμμορία, όταν χρυσαυγίτες σκοτώσουν τα παιδιά σας τότε θα βγείτε απ’ τα κλουβιά σας, στο δρόμο στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο, η αλληλεγγύη το όπλο των λαών πόλεμό στον πόλεμο των εθνικιστών, πογκρόμ στους μετανάστες και τρομοκρατία η χρυσή αυγή είναι συμμορία, και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει μπάτσοι χρυσαυγίτες δολοφόνοι…..

Η πορεία είχε διπλό στόχο: κατά πρώτο λόγο τους φασίστες  και κατά δεύτερο την κατάληψη της Περιφέρειας ως κάτι ελπιδοφόρο μέσα στην πόλη.  Απόφασίσαμε δηλαδή ότι η κατάληψη της Περιφέρειας από σωματεία της πόλης πρέπει να υποστηριχτεί μέσα στη συγκυρία του αντιφασιστικού αγώνα γιατί είναι εστία αντίστασης και στην καπιταλιστική εξαθλίωση αλλά και στον φασισμό, όπως υποστήριξαν πολλοί εργαζόμενοι. Γι’ αυτό η πορεία κατέληξε  στην κατάληψη  όπου διαβάστηκε το κείμενό μας. Κατόπιν πέρασε από τις φυλακές και την κατάληψη του 1ου Λυκείου από τους μαθητές και επέστρεψε στη Γέφυρα.

Για εμάς η  καλύτερη απάντηση στους φασίστες είναι η ανένδοτη στάση απέναντί τους και η  κλιμάκωση των αγώνων. Γι’ αυτό τονίζουμε τις έννοιες της αλληλεγγύης και της αυτοδιαχείρισης.  Γιατί  η αυτοδιαχείριση (όπως επίσης η άμεση δημοκρατία, η αυτονομία) είναι η ριζοσπαστική πρόταση που αναδύεται αυθόρμητα παγκοσμίως ενάντια στην καπιταλιστική εξαθλίωση. Είναι όμως και η κατεξοχήν αντιφασιστική και αντιεθνικιστική πρόταση, ο κατεξοχήν εχθρός της ολιγαρχικής ή ολοκληρωτικής άποψης γιατί βασίζεται στην απουσία ιεραρχιών, την ισότητα, την αλληλεγγύη, τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Οπότε πρέπει ως αντιφασίστες να αρχίσουμε να μιλάμε και για αυτά. Ίσως μια αποτυχία του αντιφασισμού να είναι και η προσκόλλησή του στο σκέτο και στείρο αντί. Δεν  αρνούμαστε την αναγκαιότητά του  όμως πρέπει να πάμε  παραπέρα. Γι’ αυτά όμως θα μιλήσουμε άλλη φορά.

Αυτό  που μας καίει τώρα είναι η ντροπή που νιώθουμε μέσα στην πόλη που ζούμε. Η ντροπή του να λεγόμαστε χαλκιδέοι. Να ζούμε μέσα σε μια πόλη η οποία είναι συνένοχη επειδή γνώριζε και έκανε πως δεν έβλεπε. Κι ακόμη χειρότερα, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία, μια πόλη που κατάφερε να έχει και βουλευτή ναζιστή.

Όλοι γνώριζαν την ανοχή των μπάτσων στο μαγαζάκι που είχαν ανοίξει οι φασίστες στην απέναντι γωνία. Όλη η πόλη τους έβλεπε με κράνη, ρόπαλα και ασπίδες να ‘’φυλάνε’’ την τρώγλη τους. Όλη η πόλη τους έβλεπε να κυκλοφορούν με την εμετική τους στολή στους δρόμους. Πόσοι δεν πήραν φοβισμένοι τη σκατοφυλλάδα τους αντί να τους την πετάξουν στα μούτρα; Πόσοι δεν μας είπαν ότι υπερβάλλουμε; Πόσοι δεν έκαναν ΤΙΠΟΤΑ άλλο από το να φλυαρούν πίνοντας καφέ ‘’κατά’’ των φασιστών κι όταν εμφανιζόταν κανένα παιδοβούβαλο ….μόκο; (Κι όμως το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι οι φασίστες ήταν και είναι περισσότερο φοβισμένοι. Τους το αποδείξαμε εξάλλου κάποιοι κατάμουτρα μέσα στην πόλη). Πόσοι δεν ήξεραν για τους εκβιασμούς σε επιχειρηματίες  και τη σχέση των χρυσαυγιτών με τον υπόκοσμο; Πόσοι δεν είπαν δε με νοιάζει για τους μετανάστες, να πάνε σπίτι τους.

ΠΟΣΟΙ  ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΑΣ;  ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ.

Για τα τελευταία γεγονότα, σχετικά με το αστυνομικό κομμάτι θεωρούμε ότι  ενώ από τη μία αφορά αναδιευθετήσεις στο εσωτερικό της εξουσίας από την άλλη είναι αλήθεια ότι οι χρυσαυγίτες  όποτε εμείς καλούσαμε σε πορεία γέμιζαν τους δρόμους γύρω από το λημέρι τους με φουσκωτούς με κράνη, ρόπαλα και ασπίδες, έβγαζαν φωτογραφίες επιδεικτικά τον κόσμο που πέρναγε μπροστά τους (είτε πεζός είτε με το αυτοκίνητο), τραμπούκιζαν και πουλάγανε τσαμπουκά κι όλα αυτά πάντα υπό την παρουσία της αστυνομίας. Όπως τότε μετά την πορεία μας στην οποία είχαν έρθει αρκετοί πακιστανοί και ινδοί, που τους έδερναν και τους κυνηγούσαν καθώς τους πετύχαιναν να επιστρέφουν στα σπίτια τους. Η αστυνομία παρούσα μεν κοιτούσε τ’ άστρα δε. Βέβαια η κοινή δράση αστυνομίας/φασιστών  δεν σταμάτησε έξω από τα γραφεία τους. Όταν εισέβαλαν στο Βασιλικό και έσπασαν μαγαζιά μεταναστών, το έκαναν υπό την παρουσία της κοιμωμένης αστυνομίας όπως κατήγγειλαν κατόπιν ενώσεις μεταναστών. Βέβαια κανένας εισαγγελέας δεν άκουσε τίποτα και δεν διέταξε την παραμικρή έρευνα και όλοι συνεχίσαμε τον ύπνο μας. Και κάθε μέρα όλο και κάτι ακούγαμε, όλο και κάποιο τομάρι έλεγε καλά τους κάνουνε ή το ανεκδιήγητο, άλλα τομάρια να τολμάνε να λένε δημόσια εγώ είμαι χουντικός και η αγέλη να απαιτεί απλά και μόνο να αντιμετωπιστούν δημοκρατικά. Και τίποτα άλλο … ούτε κιχ. Και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, στην απόλυτη ντροπή, γιατί οι νεκροί είναι πολλοί και  αυτό το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω. Είναι  τραγωδία με όλη την αρχαιοελληνική σημασία του όρου.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον όταν δεν υπάρχει πραγματική συνειδητοποίηση, έστω και την τελευταία στιγμή, υπάρχει έλλειψη αιδούς, τσίπας. Οι όψιμοι αντιφασίστες της δεξιάς αλλά και της αριστεράς (παρακολουθήσαμε ήδη την παρωδία μιας αντιφασιστικής εκδήλωσης στην πόλη), εκείνοι που ενώ το μακελειό συνέβαινε γύρω τους και ενώ το ήξεραν δεν έκαναν απολύτως μα απολύτως τίποτα, σήκωσαν δήθεν αντιφασιστικές παντιέρες μετά την τελευταία δολοφονία. Ευαισθητοποιήθηκαν….Δήθεν λέμε εμείς, είναι πολιτικάντηδες, θα έπρεπε πραγματικά να ντρέπονται με τη στάση τους γιατί είναι συνυπεύθυνοι. Κάνουν απλά σα να ξύπνησαν τώρα για να κρύψουν ότι όλο αυτό τον καιρό κοιμούνταν. Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι ότι η αλλαγή τους ταυτίζεται με την αλλαγή τροπαρίου των καναλιών. Τα Μέσα Μαζικής Εξαθλίωσης αφού προέβαλαν με κάθε τρόπο τους χρυσαυγίτες κι αφού από καιρό τα ίδια έχουν μεταβληθεί σε άκρως ρατσιστικούς, εθνικιστικούς, φασιστικούς, αντισημιτικούς προμαχώνες, πέφτουν τώρα από τα σύννεφα. Αηδία! Είναι συνένοχοι γιατί προέβαλαν ανοικτά τη συμμορία του Μιχαλολιάκου και την προωθούσαν με τον γλοιωδέστερο τρόπο. Ο ‘’αντιφασιστικός’’ τους αγώνας είναι ευκαιριακός, υποκριτικός, έτσι ενεργούν χρόνια τώρα, χωρίς αιδώ, σα να μην τους βλέπουμε. Μάλλον επειδή συνεχίζουμε να τους βλέπουμε.

Κυρίως όμως πρέπει να ξεσκεπαστεί  η εμετική προβιά του ‘’δημοκρατικού’’ κράτους που μας κυβερνά.  Το Κράτος έθρεψε τους φασίστες και συγκεκριμένα το κράτος της δεξιάς που κυβερνάει. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι πολιτική δολοφονία της δεξιάς και είναι επανάληψη αυτού που έκανε πάντα η δεξιά σε αυτόν τον τόπο όταν στριμωχνόταν στον τοίχο: δολοφονίες. Τα φασιστόμουτρα  που κυβερνούν, σαν το Σαμαρά, τον Δένδια, τον Πλεύρη, τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη είναι η καλύτερη απόδειξη της υποκρισίας τους. Όλοι τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σχετίζονται με τα χουντικά και ναζιστικά αποβράσματα. Γι’ αυτό δεν πρέπει να έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε αυτούς και όσους τους συναναστρέφονται.

Πρέπει να αναλάβουμε συλλογικά δράση. Η δράση όμως απαιτεί οργάνωση. Γι’ αυτό επιμένουμε στην έννοια της αυτοδιαχείρισης/αυτοδιεύθυνσης και της αλληλεγγύης μεταξύ μας. Δεν θα επεκταθούμε όμως άλλο επί του παρόντος.

Νομίζουμε ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε στην παρούσα φάση  σε σχέση με τους φασίστες στην πόλη, είναι ένας γενικός ξεσηκωμός εναντίον της χρυσής αυγής που θα βάζει έστω και τώρα, έστω μετά από τόσες και τόσες δολοφονίες ένα όριο στον κοινωνικό πάτο που έχουμε φτάσει και θα λέει (αλλά και θα προσπαθεί να το κάνει πράξη) :

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ  –  Π Ο Τ Ε   Ξ Α Ν Α  –  ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ   ΓΙΑ  Π Α Ν Τ Α!

Την Πέμπτη καλούμε σε πορεία με αυτό το σύνθημα. Όσο περισσότεροι τόσο το καλύτερο………

ΟΥΛΑΛΟΥΜ